คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 We spend too much time looking for the right person to love.
Chapter 1
We spend too much time looking for the right person to love.
ผมกระชับผ้าห่มผืนหนาให้แน่ขึ้นเพื่อรับกับอากาศเย็นๆจากเครื่องปรับอากาศในห้อง เช้านี้ผมไม่อยากตื่นเลย เมื่อคืนหนักไปหน่อย ขอหลับอีกสักพักแล้วกัน ว่าแล้วผมก็ขยับตัวไปคว้าหมอนข้างที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งของเตียงนอนมากอดไว้ หมอนข้างนี่หอมจัง แม่บ้านต้องเปลี่ยนน้ำยาปรับผ้านุ่มแน่เลย อย่างนี้ผมต้องเพิ่มเงินเดือนให้สักน้อยแล้ว
พรึ่บ...
ทะ...ทำไมหมอนข้างมันขยับได้อะ ทำไมหมอนข้างมันขยับมากอดผมอะ ผมพยายามเปิดเปลือกตาตัวเองออก แต่พอผมลืมตาได้ไม่ถึงครึ่งของลูกตาก็ต้องเปิดลงไปใหม่เพราะขี้ตามันกลิ้งมาเข้าตา เข้าใจคนตาตี่ปะขี้ตามันล้นเบ้าตาอะ ผมขยี้ตาอย่างหงุดหงิดจนขี้ตาออกไปจนหมด แต่พอผมลืมตาขึ้นมา
“ว้ากกกกกกกกกกกก”
ผมแหกปากไม่เป็นภาษา ลั่นบาทาไปถีบร่างสูงที่นอนอยู่ข้างกาย ผมตกใจจริงๆนะ ลองนึกดูถ้าตื่นมาตอนเช้าเจอตัวเองนอนกอดกับผู้ชายที่ไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้นเกาะเกี่ยวอยู่บนร่างกายและที่สำคัญผู้ชายคนนั้นหน้าตาดีมาก - -
“โอ๊ย...เจ็บนะแม่ถีบผมลงมาได้ไง” ร่างสูงที่เปลือยเปล่าลุกขึ้นจากพื้นลูบก้นตัวเองปอยๆ เมื่อกี้ก้นคงกระแทกพื้น
“แม่?” ไอชีเปลือย(ตั้งชื่อเองเสร็จสรรพ)เรียกผมว่าแม่
“ก็แม่ไง อย่ามาทำเป็นจำไม่ได้นะ” ชีเปลือยโวยวาย
“ฉันไม่เคยมีลูก แล้วฉันก็เป็นผู้ชายจะเป็นแม่คนได้ไง” ผมเถียงทั้งๆที่ยังไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“เรื่องเพิ่งเกิดเมื่อคืนเอง ทำเป็นจำไม่ได้ จะไม่รับผิดชอบหรอ”
…เมื่อคืนผมไปยิงประตูหลังหมอนี่หรอ -0-
“ทำไมเป็นคนแบบนี่อะ ไม่มีความรับผิดชอบเลย”
…เมื่อคืนผมทำลงไปจริงๆหรอ
“ตอนนั้นฉันไม่มีทางสู้ด้วย”
…-0- ผมยิงเข้าประตูหลังงงงงงงง
“หลักฐานก็มีเนี่ย”
ร่างสูงเดินเปลือยเปล่าเข้ามาที่เตียง ผมผวาถอยหลังเพราะความช็อก นี่ผมเป็นยอดชายแล้วหรอวะเนี่ย แต่พอร่างสูงหยิบผ้าอะไรบางอย่างขึ้นมาจากเตียง อยู่ในระดับสายตาที่ผมพอจะพิจารณาได้ เดี๋ยวนะ?
“เนี่ย ผ้าอ้อมก็ยังอยู่ ดูสิ” ชีเปลือยหน้าหล่อ ชูผ้าอ้อมแกว่งไปมาแล้วขึ้นมานั่งบนเตียง
....ผมช็อกอะ
“นี่ไง เห็นยังฮ้ะแม่ (><)/”
...อย่าบอกนะว่า เขาเป็นเด็กที่ผมเก็บมาเมื่อคืน
“ก็เมื่อคืน แม่เก็บผมมาจากกองขยะไง”
…พูดอย่างเดียวไม่พอนะ สะดีดสะดิ้งทำไม= =
“ที่รักคะ เช้านี้ระ...เรา......กรี๊ดดดดดดดดดดดดด”
เสียงกรี๊ดแปดหลอนของมาลีฮวนน่าเซร่าเบลซ่า(นั่นชื่อเรอะ)คู่ขาของผม ทำเอาชีเปลือยหน้าหล่อ ถึงกำต้องอุดหูให้ จริงๆมันก็สมควรกรี๊ดอยู่หรอก ผมกับชีเปลือยหน้าหล่อ อยู่บนเตียงด้วยกัน
“กรี๊ดดดดด ไอโรคจิต” เธอกรี๊ดพรางชี้นิ้วกร่นด่า
“กรี๊ดดดด ไอโรคจิต” ชีเปลือยหน้าหล่อทำเลียนแบบเธอเป๊ะๆ ทุกท่าทุกคำพูด
“เงียบไปเลยนะ ไอบ้า” ร่างบางเถียง
“เงียบไปเลยนะ ไอบ้า” ชีเปลือยเอาบาง
ผมควรจะทำยังไงดี มันเรื่องจริงหรอเนี่ย เด็กนี่เป็นทารกที่ผมเก็บมาเมื่อคืนจริงๆหรอ ผมไม่อยากจะเชื่ออะ ผมตกใจกับเรื่องของไอเด็กชีเปลือยนี่ จนไม่มีเวลาไปดูอาการสภาพจิตใจของคู่ขาผม ไม่เป็นไรผมก็หาใหม่ได้อยู่ดี
“นายชื่ออะไร” ผมถามร่างสูงที่กำลังยัดข้าวคำโตเข้าปาก
“แม่ยังไม่ตั้งให้ ผมจะไปมีได้ไง” ชีเปลือย (ใส่เสื้อผ้าแล้ว) หน้าหล่อตอบทั้งๆที่ข้าวเต็มปาก
“ชีเปลือย - -”
“ไม่เอาอะ ไม่เท่เลย-0-”
“เท่ที่สุดแล้ว”
“ไม่เอาชื่อน่าเกลียดอะแม่ -0-”
“เรียกว่าพ่อก่อนจะให้เปลี่ยนชื่อ”
“พ่อครับบบบ>0<”
“อยากชื่ออะไรละ”
“คนนั้นชื่ออะไร”
ร่างสูงทำท่าดีใจยกใหญ่ที่ตัวเองจะไม่ต้องใช้ชื่อ ‘ชีเปลือย’ ปลายนิ้วเรียวยาวชี้ไปที่รูปโปสเตอร์ศิลปินกลุ่มหนึ่งที่แปะอยู่ในห้องนั่งเล่น
“โฮซอก....อะหรอ?”
“คร้าบบบบ”
“โอเค โฮซอก”
ตั้งเป็นศิลปินที่ผมชื่นชอบก็ดีเหมือน แต่ไม่รู้ทำไมถึงเลือกโฮซอกนะในวงนั้นหมอนั้นเป็นเมมเบอร์ที่ผมชื่นชอบด้วย
“ขอบคุณครับผมมามี้”
…หน็อย
“มามี้ อย่าโกรธสิครับ เดี๋ยวหน้าสวยๆของมี้จะเหี่ยวหมดนะ”
...>///////< ผมเขินที่ไอเด็กนี่ชมว่าสวย
“ดูสิๆ เขินจนหน้ายับเลย”
…เต้าหู้ในช้อนผมลอยไปแล้ว
“มี้ปาเต้าหู้มาทำไมอะ ผมเลอะหมดแล้ว”
…นั่นสิ ผมปาไปทำไม
“มี้เขินผมหรอ ><”
…นั่นสิ ผมเขินหรอ สาหร่ายลอยไปอีกแล้ว...
“อ้อ มี้เป็นพวกเขินแล้วชอบทำร้ายร่างกายนี่เอง”
…ไอเด็กนี่มันน่าเลี้ยงไว้ดีมั๊ยเนี่ย
ครืด....
ผมเลื่อนเก้าอี้ออก ก่อนที่จะลุกไปหาร่างสูงที่นั่งอยู่อีกฝากของโต๊ะอาหารจริงๆโต๊ะอาหารบ้านผมก็ไม่ได้ยาวมากหรอ 5 เมตรเอง ก็ขนาดกลางๆอะ ผมเอื้อมมือไปกระชากคอเสื้อคนข้างหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ถ้า อยากมีที่ซุกหัวนอน ก็ทำตัวให้มีประโยชน์” ผมขู่แล้วนะ -^-
“....ฮะๆๆๆ ฮ่า”
...หน้าผมดูตลกตรงไหนหรอ
“หน้ามี้เหมือนลูกแมวเลย น่าร้ากกกก >0<”
...หยิกแก้มผมอีก
“เหมี๊ยวๆๆ”
…ละ...ลูกแมว? นี่ผมขู่เขาให้กลัวอยู่นะ = =***
“พอเลยไปทำอะไรก็ไปทำซะ ฉันไปจะไปทำงานแล้ว” ฮึ่มๆผมวางมาดเข้ม
“คร้าบบบบๆๆ”
“แล้วอยู่บ้านคนเดียว อย่าเปิดประตูให้คนแปลกหน้านะ” ไหนๆผมก็ไม่มีทางเลือกแล้วต้องเป็นผู้ปกครองไอชีเปลือยนี่ไปก่อนละกัน
“ครับๆ มาๆ ผมช่วย”
ผมกำลังนั่งใส่ถุงเท้าอยู่ที่โซฟา ลูกชาย(?)ของผมก็ถะหลาเข้ามาช่วยใส่ถุงเท้าให้ ตอนนี้หน้าของเราใกล้กันมาก ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองเป็นอะไร แล้วไอกลิ่นหอมๆจากตัวเขาทำให้สติผมแตกหายไป เขาใช่ทารกคนเมื่อคืนจริงๆหรอ
“เสร็จแล้วครับ” เสียงของร่างสูงที่นั่งอยู่ที่พื้นทำให้ผมหลุดจากภวังค์
“อ้อ ขอบใจนะ ฉันไปละ”
ผมพูดพร้อมกับยืนขึ้น ลูกชายผมโบกมือให้เล็กน้อยก่อนจะยิ้มให้ ประหนึ่งโบกมือลาพ่อที่ไปทำงานจริงๆ
“ผมยิ้มให้ทำไมไม่ยิ้มละ”
...เดินเข้ามาเอามือจับแก้มผม
“ที่หลังถ้าผม ยิ้มให้มี้ต้องยิ้มตอบนะ”
...สรุปใครเป็นแม่กันแน่นะ?
“เข้าใจมั๊ย -*-”
“อะ...อื้อ” แล้วทำไมผมต้องฟังด้วยเนี่ย
“ไหนยิ้มสิ”
…ผมยิ้ม = = ไม่เข้าตัวเองเลยจริงๆ
“จุ๊บ ผมรักมี้นะ”
…เมื่อกี้อะไรนะจุ๊บหรอ
“มี้หน้าแดงแล้วน่ารักจัง^0^”
…เหมือนมีใครมาตีกลองรัวๆที่ใจเลยแฮะ
ผมรู้สึกว่าตัวเองรับมือกับเด็กคนนี้ยากเหลือเกิน นอกจากจะก้าวเข้ามาวุ่นวายในชีวิตผมแล้วยังทำให้ใจผมเต้นแปลกๆผิดจังหวะอีก ก่อนออกมาผมซักประวัติเขาเยอะแยะ ผมถามว่ามาจากไหนเขาชี้ขึ้นไปบนฟ้า ถามว่ารู้จักใครอีกนอกจากผมเขาก็ส่ายหัว โตภายในคืนเดียวได้ไงเขาก็ส่ายหัว ส่ายหัว แล้วก็ส่ายหัว
“นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย”
ผมสบถแล้วเอาหัวตัวเองกระแทกพวงมาลัยรถปั๊กๆ ชีวิตผมจะเป็นยังไงต่อไปว่ะเนี่ย เมื่อคืนผมน่าจะพาเข้าไปหาตำรวจตั้งแต่แรกไม่น่าเอามาเลี้ยงเลย โถ่ว...ยุนกิเอ้ยยยยยยยยย
สตรีม #ฟิคลูกเก็บ
เปิดเรื่องใหม่แล้วไรท์พยามสุดชีวิตเลยพยายามสู้กับซีรี่ย์ที่ติดติดมันที่เดียว 4 เรื่องรวด วิ่งแจ้นมาเปิดเรื่องนี้อีก ใครที่ตามมาจากเรื่องที่แล้วก็ขอคุณมากๆเลยนะคะ
เรื่องนี้ไรท์จะพยายามไม่ทำให้ผิดหวังค่ะ
ทวิตเตอร์ไรท์ ฟอลมาทวงกันได้นะคะ @little22j
ความคิดเห็น