คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Chapter 16 END [100 PERCENT]
Chapter 16
“แกจะไปไหนของแกแต่เช้านะ” จีมินตะโกนตามหลังตามผมมาขณะที่ผมกำลังใส่รองเท้า
“ไปโบสถ์”
“นี่เกาหลีมีทะเลทรายหรือ ยีราฟออกลูกเป็นช้าง มินยุนกิจะไปโบสถ์” จีมินทำหน้าเหมือนยีราฟออกลูกเป็นช้างจริงๆเมื่อมองผม
“เอ่อ ไปนะ”
“เอ่อๆ”
จีมินโบกมือให้ผมทั้งที่สายตาไม่ได้ละจากจอโทรศัพท์เลยสักนิด หลังจากที่ผมคิดมาตั้งนาน แล้วใช้ชีวิตแบบไม่มีเขามาเกือบครึ่งปี มันไม่คุ้นเลยสักนิด มันเหมือนอะไรขาดหายไป บางความรู้สึกในใจผมก็อยากให้เรื่องมันกลับไปวุ่นวายเหมือนเดิมนะ อยากมีเขาอยู่ข้างๆเหมือนเดิม ผมเลยได้แต่มาหาคำตอบที่โบสถ์ แต่ผมก็ไม่พบแทฮยองหรือจินที่พอจะให้คำตอบผมได้เลย ผมจะไปรู้จักเขาได้ยังไงถ้าจินไม่ได้เป็นเพราะคำสาปของจิน
ผมภาวนาถึงพระผู้เป็นเจ้าหวังว่าจะได้พบเขาสักครั้ง แค่ครั้งเดียวถ้าผมมีสิทธิ์ที่จะได้พบเข้า แค่ครั้งเดียว ครั้งเดียวเท่านั้น…
ปึง!
“ให้ตายเถอะ นี่ตัวเก่งเลยนะ”
เสียงประตูโบสถ์ปิดลงพร้อมผู้ชายร่างสูงที่แสนคุ้นตาผม ‘โฮซอก’ ซึ่งเขากำลังวุ่นวายอยู่กับเสื้อผ้าที่เปียกฝนจนช่ำของเขา สภาพเขาไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำ
และเหมือนหัวใจผมหยุดเต้นอีกครั้งเมื่อเขาที่ผมเฝ้าถามหามาตลอดหกเดือน หันมาที่ผม นัยน์ตาที่ผมคุ้นเคยริมฝีปากที่ผมเคยสัมผัส
“โฮซอก…” เสียงอันแผ่วเบาของผมเรียกชื่อเขาออกมา
“อ่า... ขอโทษครับผมมารบกวนอะไรรึป่าว คือพอดีฝนมันตก”
…ทำไมพูดกันห่างเหินจังละ
“คุณครับ”
ร่างสูงเดินเข้ามาหาผมด้วยความสงสัย ผมไม่เข้าใจเหมือนกันนี่เขาจำผมไม่ได้อีกแล้วหรอ ทำไมพระเจ้าต้องให้ผมเป็นคนจดจำเรื่องราวทุกอย่างด้วย
“คุณครับ เป็นอะไรรึป่าว”
…นั่นสิ ผมเป็นอะไร คนที่จำมักจะเจ็บเองละ หรือผมควรจำลืมมันไปดีนะ
“พอดีฝนมันตกเลยเข้ามาหลบที่นี่ แล้วก็อาจจะเสียงดังขัดจังหวะตอนที่คุณสวดมนต์”
…เขาจำผมไม่ได้เลยสินะ
“งั้นผมไปดีกว่านะครับ ขอโทษจริงๆ” เขาพูดพร้อมกับโค้งหัวให้ผมเก้าสิบองศา
“เดี๋ยว... อย่าไปไหนนะ”
ก่อนที่ร่างสูงจะหันหลังให้ผมแล้วเดินออกไป ผมเองกลับคว้าชายเสื้อเขาไว้ ไม่รู้ว่าทำไมผมเพียงแค่ไม่อยากจากเขาไปไหนอีก ไม่อยากให้เขาหายไปอีก
“เอ่อ...” เขาดูกระอักระอวนเล้กน้อยที่เจอคนแปลกๆแบบผม
“ฉันหมายถึงเดี๋ยว...ฮึก....เปียก” ผมพูดไม่เป็นภาษาเมื่อน้ำใสๆไหลออกมาจากเบ้าตาตี่ๆของผม
“ครับ?” ร่างสูงไม่เข้าใจคำพูดผม เลยหันกลับมาประจันหน้าจนผมแทบเช็ดน้ำตาไม่ทัน
... TOT
แต่ยิ่งสบตาเค้ายิ่งมองหน้าเขา น้ำตายิ่งเทลงมาเหมือนฝนที่ตกอยู่ข้างนอกนั่น ผมโผเข้ากอดเขาไว้แน่น ไม่สนแล้วว่าเขาจะว่ายังไง ผมคิดถึงเขาคิดถึงเขาเหลือเกิน
ร่างสูงดูตกใจกับการกระทำของผม แต่อ้อมแขนอันอบอุ่นก็โอบกอดผมอีกครั้ง อ้อมกอดที่แสนคุ้นเคย
“คุณคงเจอเรื่องแย่ๆมาสินะครับ” มือหนาลูบหัวผมปอยๆ
…ฮึก
“ใครทำอะไรคุณหรอ บอกผมได้นะระบายที่ผมได้นะ”
…เพราะนายนั่นละ ไอเด็กบ้า
“ไหน...หันหน้ามาทางนี้หน่อย”
เพราะน้ำเสียงที่อบอุ่นนั่นทำให้ผมต้องหันไปตามที่เขาบอก มือหนาประคองหน้าผมปลายนิ้วเรียวยาวค่อยๆละเลียดซับน้ำตาให้ผมอย่างอ่อนโยน
“ไม่รู้ว่าทำไมผมถึง คุ้นหน้าคุณจัง แล้วเวลาคุณร้องไห้มันทำให้ผมอยากจะปกป้อง”
“นายจำฉันได้”
“…”
“นายจำฉันได้! ใช่ไหม ฉันยุนกิไงมินยุนกิ”
“มินยุนกิ…”
“ใช่ๆ จำได้แล้วใช่ไหม”
“บางทีผมแค่คิดว่าผมอาจจะเคยฝัน ไม่ ขอโทษครับที่ผมไร้สาระ ฝนหยุดแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ”
ร่างสูงพูดเพียงแค่นั้นแล้วผละออกจากไปโบสถ์ ผมเองก็ไม่สามารถรั้งเขาไว้ได้ทัน เขาลืมผมแล้วมัน เรื่องของเรามันจบไปแล้วสินะ
ปัง!
“คุณจะว่าผมเสียสติไปแล้วก็ได้ แต่คุณ คุณ คุณเหมือนคนในฝันผมเลย ไม่ๆ ผมขอโทษ”
ไวเกินกว่าที่ผมจะตั้งหลักร่างสูงย้อนกลับมาดึงผมเข้าไปกอดไว้แน่น แน่นจนผมหายใจไม่ออก เขาดูสับสนไม่ต่างอะไรจากผมนัก
“มินยุนกิ นั่นชื่อคุณ”
“อ่า...”
ขณะที่ผมกำลังอ้าปากจากตอบว่า ‘อ่า...ใช่ครับนั่นชื่อผม’ ริมฝีปากของร่างสูงก็ก้มลงมาประกบปากผมไว้แน่น จูบที่ทั้งอ่อนโยนแล้วโหยหา มือของผมปัดคว้าหาที่รั้งร่างของตัวเองให้ยืนไว้ มือหน้าจับมือของผมไปแนบหน้าของเขา ตาคู่นั่นกำลังมองลงมาที่ผมอย่างมีความหมาย
“นี่มันในโบสถ์นะ โฮซอก” เพราะหน้าที่ร้อนผ่าวทำให้ผมต้องพูดอะไรที่ไม่เข้ากับสถาณการณ์ขึ้นมา
“ผมไม่ได้เป็นแบบนี้คนเดียวใช่มั๊ย” ร่างสูงยังคงมองมาที่ผม ดวงตา ไล่ลงมาเรื่อยๆจนถึงริมฝีปาก
“นี่มันในโบสถ์โฮซอก -*-” ผมดุ
“โถ่ มี้ก็...”
…ToT เพราะคำว่ามี้น้ำตาผมก็ร่วงลงมา
“ร้องไห้ทำไมอ่า -0-” โฮซอก ตกใจที่ผมร้องไห้ รีบเช็ดน้ำตาให้เป็นพัลวัน
…TOT
“มี้ ต้องดีใจสิมี้ มาร้องไห้ได้ไง”
“ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอแล้ว TOT”
“ได้เจอสิ นี่ไงผมอยู่นี้ ผมยืนอยู่ตรงนี้จับดูสิ” ร่างสูงเอามือทั้งสองข้างของผมไปจับแก้มนุ่มของเขา
“ทุกครั้งที่บอกอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน นายก็หายไปทุกที TOT”
“ผมขอโทษ...”
โฮซอกดึงหัวผมเข้าไปซบที่อกแข็งๆของผม แล้วกอดผมไว้ลวมๆแล้วโยกตัวไปมาเหมือนปลอบผมเหมือนปลอบเด็กร้องไห้
“ไม่ไปแล้วใช่ไหม”
“ไม่ไปไหนแล้ว”
“อยู่นี่นะ”
“อยู่นี่ละ”
“อย่าลืมกันอีกนะ”
“ถ้าพระเจ้าไปเล่นตลกหรือผมลื่นล้มหัวฝาดเข้าโรงพยาบาลเหมือนในหนังก็ไม่ลืมหรอก”
“บ้า พูดอะไรเป็นลาง -3-”
“ฉึกฉัก ปู๊นๆ”
โฮซอกทำท้าเหมือนผมเป็นพวงมาลัยรถไฟ โยกเยกไปมา ผมขำทั้งน้ำตา มันดีใจนี่เค้ามาอยู่ตรงนี้แล้วเราต้องห่างกันมาหลายครั้ง
“ป่ะ กลับบ้านกัน”
“บ้าน?”
“บ้านเราไงครับมี้”
....เขายังจำได้ เรียกผมว่ามี้ด้วย
“ไม่อยากไปหรอ” โฮซอกทำหน้างอนๆเล็กน้อย เมื่อผมมีท่าทีนิ่งๆไปเพราะอยู่ในภวังค์
“แล้วตอนนี้บ้านนายอยู่ไหน”
“อะไรกัน อยากไปบ้านผมก็ไม่บอก” คนตัวสูงทำหน้าตาหื่นเหมือนตาแก่จะขโมยกางเกงในนักศึกษาสาว (ดูมันเปรียบ)
“บ้า ไม่แค่สงสัยถ้าอะไรๆ มันกลายเป็นความฝันแบบนี่ ฉันนึกว่านายไม่มีตัวตนจริงๆสะแล้ว” ผมพูดพรางก้มหน้าเอาเท้าเขี่ยพื้นโบสถ์ไปมา
“มีสิ ผมก็ยืนอยู่นี้ไง จับดู”
...เอามือผมไปจับแก้ม
“จับดูเส้”
...เอามือผมไปจับหัว
“จับดู ผมมีชีวิตนะ”
…เอามือผมไปทาบที่หน้าออกข้างซ้าย
“มีชีวิตที่แข็งแรงมากๆด้วย เพราะมันเต้นแรงมากๆ”
…ตึก...ตัก... “ตรรกะไหนของนายหัวใจเต้นแรงก็แข็งแรง”
“ตรรกะผมเนี่ยละ -3- แล้วจะไปบ้านผมไหมละ”
โฮซอกทำท่าอ้อนๆไปๆมาๆจะให้ผมไปบ้านไม่ก็ไปบ้านผมอยู่นั่นละ ต้องมีอะไรแอบแฝงในความคิดแล้วละ
“บ้านนาย ที่ไหนนะ?”
“ชั้นบนสุดของคอนโด B ไง ผมจำได้ผมเคยพาคุณมาหมกไว้”
…หมก?
“ตอนนี้ผมอยู่คนเดียวแล้วละ คุ้นๆเหมือนอยู่กับเพื่อนสักคนแต่จำไม่ค่อยได้แล้วละ” โฮซอกทำท่าคิดหนักมากๆ ทั้งจินและแทฮยองคงไม่อยากให้เขาจดจำอะไรเกี่ยวกับพวกเขาละมั้ง
“นายรู้จักแทฮยองรึป่าว”
“ไม่นะ”
“จินละ?”
“ไม่นะ”
“ทั้งคิมซอกจิน ทั้งคิมแทฮยอง นายจำอะไรไม่เลยหรอ -0-”
“นี่มี้กำลังพูดถึงใคร เนี่ยกิ๊กใหม่หรอ...”
ตุ้บ...
อยู่ดีๆร่างสูงที่ยืนคุยอยู่กับผมดีๆ ก็ร่วงลงไปนอนกองที่เพื่อน เหมือนหลับกลางอากาศ ร่างผมพุ่งเข้าไปโดยไม่ต้องคิดอะไรเลย ถ้าโฮซอกเป็นอะไรอีกผมจะอยู่ยังไงละ
“ฮยองนี่ผมบอกกี่รอบแล้วว่าทำแบบนี้”
น้ำเสียงคุ้นเคยของชายที่เป็นผู้น้องปรากฎตัวในเชิ้ตสีดำสนิททับด้วยสูทสีดำสนิทอีกเช่นกัน ทำไมเขาถึงใส่สีดำละ -*-
“อ้อ สวัสดีครับ อ่า...สูทนี่นะหรอ พ่อบอกว่าผมเข้ากับสีดำมากกว่านะครับ” คิมแทฮยองพูดพร้อมกับเกาหัวแก้เก้อ
“ไง”
เสียงทักที่ทั้งเย็นทั้งเรียบแบบนี้คงมีคนเดียวละนะ ผมหันไปตามเสียงฝั่งประตูโบสถ์คิมซอกจินอยู่ในชุดสูทสีขาวสะอาดตา มันดูดีมากขึ้นกว่าเขาใส่สีดำจริงๆละ แต่เทพโหดเหี้ยมแบบเขามันไม่เหมาะกับสีขาวนี่สิ
“ฉันได้ยินนะคุณยุนกิ ถ้าไม่ได้อยู่ในร่างมนุษย์กระจอกๆ ฉันทำอะไรได้ยอะกว่าที่คิดนะ”
…นี่เขาอ่านใจผมออก -0-
“ใช่ ^ ^ ”
“ฮยองคุณพ่อสอนว่าเป็นเทพไม่ควรอวดความสามารถ -*-” แทฮยองปรามพี่เสียงเข้ม
“แกก็อ่านใจเขาเหมือนกันละแท” จินพูดประชดน้องชายตัวเอง
“เอ่อ...ขอโทษครับที่เสียมารยาท คือแบบมันได้ยินเองละครับ”
…งั้นแบบนี้ผมคิดอะไรอยู่พวกเขาก็รู้หมดเลยนะหรอ
“ใช่ครับ” แทฮยองตอบอย่างนอบน้อม
“แล้วที่พวกคุรมากที่นี้”
“ผมก็แค่จะมาลา ที่จริงพวกคุณทั้งคู่มาที่นี่กับทุกวันเลยครับ มีเพียงแค่เวลาเท่านั้นที่ไม่ตรงกัน” แทฮยองพูดด้วยรอยยิ้มอบอุ่น
“แล้วทำไมวันนี้ ?”
“จินฮยองเขาสั่งให้ฝนตกลงมานะครับ” แทฮยองพูดพร้อมกับมองไปทางพี่ชายตัวเองแบบยิ้มๆ
....จินเนี่ยะ เขาคิดจะช่วย?
“อ่าๆ เก็บความคิดแบบนั้นไปเลยนะยุนกิ -*-” จินขมวดคิ้วจนเป็นโบว์
“แล้วทำไมนายถึงทำให้ฝนตกละ” ผมถาม
“ฉันร้อน” จินกอดอกพรางมองไปทางอื่น
“จินฮยองเขาอยากให้พวกคุณเจอกันเร็วๆนะครับ” ฮยองยังคงยิ้ม เหมือนล้อพี่ชายตัวเอง
“พอเลยแท -*-” แทฮยองปรามน้องชายตัวเอง “อ่ะแฮ่ม อย่าเขาใจผิดละฉันอยากให้เจอกันเร็ว ฉันจะไปทำงานอื่นบ้าง เบื่อหน้าพวกนายเต็มทนแล้ว -*-” จินอธิบาย
“ทุกครั้งที่ฮยองโกหกมักจะมี ‘อ่ะแฮ่ม’ ข้างหน้าประโยค” แทฮยองอธิบายพรางทำท่าล้อเลียน
“อ้อ เข้าใจแล้ว” ผมพูดหลังจากฟังสองคนนี้เถียงกันไปมาอยู่นาน “ขอบคุณนะครับ”
“งั้นผมกับฮยองไปก่อนนะครับ ขอโทษที่ทำให้เดือดร้อน ในหลายๆเรื่องนะครับ” แทฮยองยิ้มก่อนจะหายไปพร้อมๆกับจินที่กำลังทำหน้ามู่เพราะโดนน้องแฉ
“แล้วนายจะฟื้นเมื่อไหร่กันนะ” ผมก้มตัวลงไปนั่งข้างๆร่างที่กำลังหลับสนิทแน่นิ่งอยู่บนพื้นโบสถ์
“อยากนุ่นตัก” ร่างสูงพูดทั้งทียังหลับตาพริ้ม
“นี่ตื่นแล้วหรอ -*-” ผมถาม
“ยังหรอก ถ้าให้ผมนอนตักอาจจะตื่นเร็วขึ้น”
“งั้นก็นอนตรงนี้ต่อไปเถอะ” ผมกำลังจะลุกขึ้นเพราะ ไม่ว่ายังไงเดี่ยวเขาก็ลุกตามมาเองละ
หมับ !
แต่โฮซอกกลับไม่ให้ผมลุกขึ้นอย่างที่ผมตั้งใจ ดึงตัวเองเข้าไปกอดเอาไว้แล้วยึกตักผมเป็นหมอนนุ่มแสนหน้านุ่นไปแล้ว -*- ให้มันได้อย่างนี้สิ ถ้าใครเข้ามาเห็นจะทำยังไง
“โฮซอก -*-”
“อ่ะแฮ่ม... มี้นี่ใจดีสุดๆเลย”
.... อ่ะแฮ่ม -*- ?
“อ่ะแฮ่ม...มี้นี่ไม่น่ารักเลยสักนิด”
…มันแปลว่าผมน่ารักรึป่าว -*-
“อ่ะแฮ่ม...ผมไม่รักมี้หรอก”
.... O////O
“อ่ะแฮ่ม...ไม่รักเลยสักนิด”
#ฟิคลูกเก็บ
จบแล้วน้า แล้วก็จบได้น่าตบสุดๆ ด้วย (ไรท์รู้สึกได้ว่ามันจบได้ด้วนมากๆ) ว่ารีดหลายคนคงจะอารมณ์เสียไม่น้อย 555(ยังมีหน้ามาขำ) ที่ต้องรีบจบเพราะปีนี้ไรท์ขึ้นม.6 แล้ว อะไรๆมันก็เข้ามาเยอะ กลัวจะไม่มีเวลาอัพไปมากกว่านี้ กลัวว่าจะดองไว้จนไปจบ กลัวว่าทุกคนจะรอแล้วผิดหวัง(หรือผิดหวังไปมากกว่านี้555) แต่ก็ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ แล้วก็ขอบคุณรีดที่ยังติดตามอ่านอยู่ด้วย ขอบคุณจริงๆคะ ทุกๆคำชม และกำลังใจที่มีให้ตลอดมานะคะ ><
ความคิดเห็น