คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 13 [100 PERCENT]
Chapter 13
[YUNKI PART]
แดดแยงตาผมมาตลอดทางยิ่งตอนที่ผมต้องเงยหน้าคุยกับลูกชายผมแล้วนี้แสบตาชะมัด โฮซอกดูสนุกกับการที่เรามาช็อปปิ้งด้วยกันครั้งนี้ แต่ผมนี่ร้อนเหลือเกินยุนกิแพ้แดด คิดดูสิครับว่าผิวขาวๆของผมต้องมันท้าแสงยูวีที่มนุษย์ไม่สามารถรับได้(เว่อร์)
“เฮ้ มองแต่มองแดดเดี๋ยวก็หลงหรอก”
เสียงคนตัวสูงที่เดินย้อนกลับมาทำให้ผมหลุดออกจากถวังค์ นี่เขาเดินนำไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“ไม่หลงหรอกหน่า”
“ยังจะเถียงอีก”
โฮซอกเอื้อมมือเข้ามาจับมือผมให้เดินไป แต่ไปการเดินจูงมือกันไปมันไม่ได้ช่วยให้เดินสะดวกขึ้นในทางแคบๆและคนเยอะๆแบบนี้ แต่มันกลับทำให้รู้สึกดีแปลก ทำให้ไม่อยากปล่อยมือนี้ไป อยากกุมไว้ตลอด แต่ผมก็ชอบทำตรงข้ามความรู้สึกของตัวเอง
“เฮ้ มันดูไม่ดีนะ ผู้ชายเดินจูงมือกันเนี่ย” ผมพูดไปเพราะคนรอบข้างก็เริ่มมองเราแล้วเหมือนกัน
“ทีสองคนนั้นยังเดินจูงมือกันได้เลยอะ” ลูกชายแสนซนของผมชี้ไปที่ พ่อลูกคู่หนึ่งกำลังเดินจูงมือกันอยู่ข้างหน้าเรา
แปะ
ผมตบหน้าผากตัวเองอย่างจนปัญญาที่จะอธิบาย เด็กชายที่กำลังจูงมือพ่ออายุไม่ถึงห้าขวบด้วยซ้ำ
“เขาเป็นพ่อลูกกัน - -”
“แล้วเราไม่ใช่หรอ?” หน้าโฮซอกดูสงสัยแบบแสร้งสุดๆ
“เราเป็นแม่ลูกเราต่างหาก”
“เปล่า เราเป็นแฟนกัน ^^”
“>///////<”
“ไม่ใช่สิ เราเป็นผัวเมียกัน ^^”
“>.<?”
“เพราะเราได้กันแล้ว ^^”
ผลัวะ!
ไม่รู้ว่าเพราะผมเขินหรือว่าอายกันแน่ที่เขาพูดออกมาหน้าตาเฉยแบบนี้ หน้าตาเฉยที่ยิ้มอย่างผู้ชนะ แต่แก้มเขากลับแดงเป็นตูดลิงเหมือนอายพอกันที่พูดออกมาแบบนี้
“เขินสะเอง สมน้ำหน้า” ผมว่าคนตัวสูง
“ก็มันเขินอะ” คนตัวสูงพูดพรางเกาหัว แก้เขินแต่มันกลับดูน่ารักมากๆ
“>3<” ผมเขย่งเท้าไปจุ๊บแก้มคนน่ารัก
“มี้ทำบ้าอะไรเนี่ย -0-”
“เขินอะดิ แบร่ : P”
“เดี๋ยวผมก็จับปล้ำตรงนี้เลย ดีม่ะ?” โฮซอกทำหน้าหื่นๆใส่ผม
“ไม่อาววววววว” ผมวิ่งหนี ไม่รู้วิ่งทำไมคนก็เยอะ แต่แค่รู้สึกว่าอยู่กับเขาแล้วมันสนุก จนลืมไปว่าที่นี่คือที่ไหน ที่นี่มีแค่เรา
“มี้ จะวิ่งไปไหนอะผมยังไม่ได้จับมือเลยอะ >0<”
“แน่จริงก็จับให้ได้สิ” ผมตะโกนกลับไป ผมชนคนไปไม่รู้กี่คนเช่นเดียวกับโฮซอก เขามั่วแต่ขอโทษจนตามผมไม่ทันแล้ว
“ไม่เอาดิมี้ ผมยังจับมือมี้ไม่ถึงห้านาทีเลยนะ -0-”
“จริงๆนายตามฉันไม่ทันใช่ม้า!!”
สิ้นเสียงตะโกนผมก็ใส่เกียร์หมาวิ่งทะลุลมโดยไม่หันหลังกลับไป โฮซอกไล่ผมทันอยู่แล้วละ ขายาวเป็นยีราฟขนาดนั้น
ผลัก!
ผมชนเข้ากับแผงอกแข็งๆของใครสัก ทำให้ผมล้มลงก้นจมพื้น ฮึ่ย ใครนะมายืนเกะกะขวางทาง ผมเงยหน้าขึ้นไปเตรียมปากจะด่า แต่คำพูดผมกลับต้องกลืนลงคอ
“คุณอีกแล้ว” ร่างสูงตรงหน้าผมพูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“…” ผมไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา
“ไม่ต้องห่วงหรอนะ รอบนี้ผมไม่ได้รับคำสั่งอะไรจากใครทั้งนั้นละ” เขาพูดด้วยท่าทีสบาย เหมือนไม่อยากมายุ่งกับเรื่องนี้สักเท่าไหร่
“ผมขอดูกล้องคุณได้ไหม?” ผมถามอย่างมีมารยาท จริงๆผมก็ไม่ไว้ใจหมอนี่เหมือนกันไม่รู้ว่ามันถ่ายอะไรไว้รึป่าว จองกุกคงให้ค่าหัวผมไว้เยอะ
“ได้สิ อย่างน้อยก็ช่วยติชมภาพที่ผมถ่ายด้วยนะครับรุ่นพี่” เขาบอกด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรมากขึ้นแต่ใบหน้าขอเขายังคงเรียบเหมือนเดิม
“รุ่นพี่?” ผมทวนเสียงสูง มือพรางเลื่อนดูรูปไปเรื่อยๆ
“ครับ ผมนัมจุน เผื่อรุ่นพี่จำไม่ได้ ผมเป็นช่างภาพฝึกหัดของบริษัทสามีพี่”
“ฉันยุนกิ”
“ครับรูปผมเป็นยังไงบ้างครับ”
“ใช้ได้”
ผมยอมรับเลยนะว่าเขาถ่ายรูปได้สวยจริงๆ แสงเงาอะไรได้หมดและอีกอย่างในกล้องตัวนี้ไม่มีรูปผมและโฮซอกเลยสักรูป
“ว่าไง ที่รัก”
ท่อนแขนอันแข็งแรงพาดโอบบ่าผมอย่างคุ้นเคย แต่เสียงนี้ผมจำได้ว่าไม่ใช่เสียงของโฮซอกแต่เป็นเสียงของชายอีกคนชายที่มีกรรมสิทธิ์เป็นเจ้าของผมทุกอย่าง
“มาได้ไง” ผมถามพยายามให้เป็นธรรมชาติที่สุด
“ก็ผมอยากชอปปิงกับพี่” จองกุกทำท่างอแงแบบเด็กๆ
“อ้อ อื้อๆ” ผมพยายามไม่ทำตัวแปลกจนผิดสังเกต ขอให้โฮซอกอย่างเพิ่งมาตอนนี้เลยเถอะ
“แล้วนี่พี่มาเดินกลับใครครับ?” จองกุกถามด้วยสีหน้าสงสัยสุดๆ
“โหยยยยย จะวิ่งมาทำไมเนี่ย ผมเหนื่อยนะ” สวรรค์ต้องเกลียดผมแน่ๆ โฮซอกนายจะมาหาฉันเจอทำไมตอนนี้ -0-
“อ่าวนี่มาด้วยกันหรอครับ” จองกุกถาม นิ้วเรียวยาวชี้ที่ผมสลับกับชี้โฮซอก
“อ่า เอ่อ...” ผมกลับอำอึงไปไม่ถูก นี่ผมไม่ต่างจากถูกจับได้คาหนังคาเขาเลยนะ
“อ้อ คือพี่ยุนเขาอยากลองถ่ายแนวใหม่ๆ ย่านคนพลุกพล่านนะครับ” โฮซอกกลับพูดแทรกขึ้นมาด้วยท่าทางที่ดูสบายๆ
“ผมหมายถึงทำไมคุณมากับภรรยาผม” จองกุกถามย้ำอีกครั้ง
“ผมเป็นนายแบบ ก็ต้องมาถ่ายแบบสิครับ จุดโฟกัสของภาพเลยนะ” แหม่ ลื่นเชียวนะ
“ผมว่าเรากลับบ้านกันดีกว่านะ” จองกุกพูดพรางลากพาร่างของผมไปกับเขา
จองกุกลากผมมาในระยะนึง ผมก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับไปมองคนข้างหลัง โฮซอกดูเศร้าๆ แต่ก็โบกมือให้ผมเล็กน้อยประมาณว่าเขาไม่เป็นไร แต่ผมก็อดห่วงความรู้สึกเขาไม่ได้ นี่ผมเอาเปรียบเขาไปรึป่าวนะ เหมือนผมจับปลาสองมือเหยียบเรือสองแคม ใจโลเล แบบนี้ใครละจะให้รักจริงกับผม ผมต้องตัดสินใจให้แน่วแน่
“เฮ้”
ไม่ทันที่จองกุกจะได้ร้องเรียกให้ผมกลับไป ผมสะบัดแขนที่โออบไหล่ของผมทิ้งแล้ววิ่งกลับไปหาโฮซอก เขาดูงงเล็กน้อยที่ผมวิ่งกลับมา
หมับ
ผมโผเข้ากอดร่างสูงที่กำลังยืนงงกับการกระทำของผมอยู่ แต่ท่อนแขนอันแข็งแกร่งก็กอดผมตอบด้วยความอบอุ่น
“มี้ ทำอะไรของมี้หน่ะ” ร่างสูงถามขณะที่มือยังลูบหัวผม
“ฉันไม่เอา ไม่ไปไหน ไม่ไปกะใครอีกแล้ว” ผมงอแงพรางซบอกแกร่งๆของโฮซอก
“ทำอะไรนะ !!” จองกุกที่วิ่งตามมา ถามเสียงแข็งเมื่อเห็นผมกอดกับโฮซอก
“ชู่ว!” โฮซอกกลับหันไปที่ท่าทางให้จองกุกเงียบลง เมื่อว่าจองกุกกำลังมาขัดจังหวะตัวเอา ทั้งๆที่ผมเป็นของจองกุก
“เมื่อกี้มี้พูดว่าอะไรนะครับ”
“ฉันไม่เอา ไม่ไปไหน ไม่ไปกะใครอีกแล้ว”
“สัญญากับผมแล้วนะยุนกิ”
ไม่ทันที่ผมจะได้ตั้งตัวโฮซอกก็โน้มหน้าใสๆลงมาประกบปากอย่างอ่อนโยน มือหน้าๆจับแก้มของผมไว้อย่างเบามือ แขนอันไร้เรี่ยวแรงของผมพยายามหาที่เกาะเกี่ยวเพื่อยึดตัวเองเอาไว้
แชะ!
“แค่นี้ผมก็ไม่หลักฐานแล้ว” จองกุกลดมือถือหลังจากเขากดชัตเตอร์ถ่ายเราเสร็จ
“ทำอะไร” โฮซอกพยายามจะเข้าไปแย่งมือถือนั่น
“ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำหธุรกิจของผมไปได้ดีนะครับ”
“เมื่อกี้แกว่าไงนะ ธุรกิจหรอ” ด้วยความโมโหโฮซฮกพุ่งเข้ากระชากคอเสื้อ
“ฮ่ะๆ ฮ่าๆ สนุกวะ เวลาคุณโมโหนี่มันน่าแกล้งจริงๆละ”
จองกุกหัวเราะอย่างซะใจ ทุกอย่างมันคงเป็นไปตามแผนที่เค้าวางไว้ทุกอย่าง มันเป็นเพราะผมถ้าผมไม่ออกมากับโฮซอกมันคงไม่เกิดเรื่อง ถ้าผมไม่กลับมารู้สึกดีๆกับโฮซอก มันก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ มันเป็นเพราะผมทั้งหมด
“พอเถอะ โฮซอก...” ผมพูดเสียงแผ่ว
“แต่มัน... มันหลอกใช้พี่นะ” โฮซอกยังคงโมโหกำปั้นข้างขวาของเขาเตรียวตัวชาร์ตเพราะจะอัดใส่ใครแรงๆสักหมัด
… ผมได้แต่มองตาโฮซอก เพื่อหวังว่าเขาจะเข้าใจ เราแพ้ตั้งแต่เริ่มแล้วละ
“โธ่ เว้ย” โฮซอกสะบัดข้อมือปล่อยคอเสื้อจองกุก ทำให้จองกุกเซไปเล็กน้อยเพราะแรงเหวี่ยง
“หึ ถ้าพร้อมจะเซ็นใบหย่าเมื่อไหร่ก็ติดต่อผมนะ และก็อย่าลืมสัญญาของเรานะครับที่รัก.... ไม่สิ คุณมินยุนกิ ^^ ”
ความรับผิดชอบ[KookGa]
แสนชอกช้ำทำไมมักเน่เราใจร้ายแบบนี้ ถ้าจะเกลียดจองกุกก็เกลียดให้ถึงที่สุดเลยค้า เรื่องนี้นางร้ายสุด5555
หลายคนคงโกรธไรท์ที่หายไปเป็นชาติ รู้สึกผิดทุกครั้งที่เปิดดีเอ็มอ่าน แต่ตอนนี้ไรท์กลับมาแล้วคะขอโทษที่หายไปนาน สมุดพอตเรื่องแม่ไรท์เอาไปชั่งกิโลขาย ยอมรับว่าตอนนั้นตันมาก ไม่ได้อัพนานลืมปมที่ผูกไว้อีก555555555 แต่ก็ต้องขอบคุณรีดที่อย่างคงตามจี้ในทวิต ทั้งเม้น ทั้งบ่นในแท็ก ทำให้ไรท์มีกำลังใจคิดพอตใหม่
#ฟิคลูกเก็บ
’ cactus
ความคิดเห็น