คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10 [100 percent]
Chapter 10
Baby I'm preying on you tonight
Hunt you down eat you alive
Just like animals
Animals
Like animals-mals
Maybe you think that you can hide
I can smell your scent from miles
Just like animals
Animals
Like animals-mals
Baby I'm..
ผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดยับยู่ยี่เพราะแรงขยุ้มของมือเล็กๆของยุนกิ แรงกระทำจากคนข้างหลังเขาทำให้เรี่ยวแรงที่มีอยู่น้อยนิดลดลงเรื่อยๆ
“อื้อ... พอแล้ว เดี๋ยวจองกุกมา” เสียงอ่อนแรงบอกคนข้างหลัง
“มาสิ จะได้มาสนุกด้วยกัน”
ร่างสูงไม่ได้มีความหวาดกลัวว่าจะถูกจับได้เรื่องลักกินขโมยกินของคนอื่น อีกทั้งยังพูดท้าทายอีกด้วย
“อื้อ....”
คนตัวเล็กร้องครวญอย่างปฏิเสธไม่ได้เพราะเขาก็ต้องการเหมือนกัน คนตัวสูงเร่งความเร็ว ภารกิจของเขาใกล้จะเสร็จแล้ว
“อื้อ...”
แอ๊ด....
เสียงประตูใหญ่ข้างนอกห้องพักดังขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าของคนสองคนเดินเข้ามาห้อง
“เวรละ”
เจโฮปสบถเบาๆก่อนจะคว้าเสื้อและกางเกงของตัวเองมาใส่ เขาใส่เสื้อโค้ชยังไม่ทันได้ติดกระดุมด้วยซ้ำก็ต้องกระโจนออกไปนอกระเบียงห้องนอน คนตัวเล็กรีบใส่กางเกงก่อนจะวิ่งออกมาตอนรับผู้มาเยือนอย่างปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ทำไมไม่ใส่เสื้อ”
คำถามแรกที่ยิงมาใส่ยุนกิไม่ได้มาจากคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีเขา แต่เป็นเพื่อนสนิทต่างหาก
“ช่วงนี้อากาศมันหนาว เดินโทงๆได้ไง” จีมินบ่นใส่ยุนกิก่อนที่จะเดินไปหยิบสเวตเตอร์มาคลุมให้คนตัวเล็ก อย่างเป็นห่วง
“นี่ทำอะไรอยู่” จองกุถามขึ้นเมื่อเขาเดินสำรวจห้อง
“นอนสินอน” ยุนกิรีบวิ่งมาขวางไม่ให้จองกุกเดินเข้าไปในห้องนอน
“ทำไมที่นอนเป็นสภาพเนี่ย”
สายตาคมของจองกุกหันไปเห็นที่นอนที่ยับยู่ยี่ไม่เป็นชิ้นดีจึงเอ่ยปากถาม แน่สิ เพิ่งจะผ่านศึกหนักมานิ
“อ้อ พี่นอนดิ้นอะ”
“รุนแรงมาก” จองกุกมองภรรยาตัวเองอย่างทึ่งๆ
“อื้อ” ยุนกิยิ้มแห้งๆเพราะไม่รู้จะแก้ตัวยังไงต่อ
“แล้วนั้นน้ำอะไร”
จองกุกสาวเท้าผ่านร่างเล็กเข้าไปในห้องทันทีเมื่อสายตากวาดไปเจอน้ำแห่งความใคร่เลอะเทอะที่นอน
“เอ่อ...พี่เอ่อ....” ยุนกิพูดอย่างลำบาก
“อ้อ พี่คงคิดถึงผมสินะ” จองกุกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“คงงั้น” ยุนกิตอบเพื่อที่จะให้พ้นๆไปกับสิ่งที่เขาซ่อนไว้ที่ระเบียงห้องนอน
“งั้นเดี๋ยวผมจัดให้ดีม่ะ”
“เฮ้ยๆ น้อยๆหน่อย ฉันยังอยู่ตรงนี้” จีมินที่ยืนพิงกรอบประตู พรางมองจองกุกอย่างไม่พอใจ
“ผัว เมีย กันผมผิดตรงไหน” จองกุกทำหน้าล้อเล่น
“ฮ่าๆ ทะเลาะกันได้ทุกครั้งสิหน่า” ยุนกิที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะ แต่รอยยิ้มนั่นทำเอาคนที่เป็นเพื่อนสนิทหน้าแดงเพราะความเขิน
“นี่เมียผมนะ นายห้ามทำหน้าแดงใส่” จองกุกพูดอย่างหงุดหงิดใส่จีมิน
“เอ่อ ฉันลงไปข้างล่างละ อย่านาน”
“ไม่ๆ พี่อะไม่ต้องไปไหน” จองกุกบอกกับจีมิน “ส่วนพี่อะไปรอข้างล่างนะ ผมมีเรื่องจะคุยกับจีมิน”
“แล้วฉันอยู่ด้วยไม่ได้หรอ” ยุนกิทำหน้าสงสัย แต่จริงๆห่วงคนที่อยู่ตรงระเบียงต่างหาก
“ธุรกิจครับ” จองกุก บอกเสียงเรียบ
[J-Hope Part]
ตัวเล็กเดินออกจากห้องนอนไปแล้วผมได้แต่ยืนอยู่ตรงระเบียงอย่างไม่มีที่ไป บันไดที่ผมผาดขึ้นมาคนสวนก็เก็บไปไหนแล้วไม่รู้ -*-
ผมไม่น่าปีนบ้านคนอื่นเลยอะ ผมยอมรับครับว่าความสัมพันธ์ระหว่างผมกับพี่ยุนกิคือ ‘ชู้’ ดูปากเจโฮปนะครับ ‘ชู้’ โอเค ครับผมจะเลิกเล่นสักครู่นึงในช่วงเวลาหน้าสิวหน้าขวานแบบนี้ หลังจากที่ผมกับพี่ยุน (ขอเรียกแค่นี้ละกันนะ) กลับมาจากไทยแล้ว ผมคิดว่าผมอยากจะให้พี่ยุนมาเป็นของผม แต่ผมต้องข้ามคนที่มีอะไรเหนือกว่าผม พี่ยุนต้องเป็นของผมแน่ๆ เมื่อผมพร้อมผมจะไม่ซ่อนแบบนี้
“ธุรกิจอะไรอีกว่ะ อีกไม่กี่เดือนก็หมดสัญญาแล้ว”
เสียงคนข้างในดังลอดออกมาจากประตูที่ผมปิดไม่สนิท ไม่แน่ใจว่าคนคนนั้นชื่อจีมินรึป่าวนะ ผมรู้ว่าผมมาแย่งงานเขา แต่ไอแทก็บอกผมแล้วว่าหมอนั่นมันจะออกอยู่แล้วเมื่อหมดสัญญา
“นายแต่งงานกับผมนะ” จองกุกพูดขึ้นสรรพนามที่เขาใช้มันค่อนข้างแปลกนะ เรียกจีมินว่านายทั้งๆที่ตัวเองอ่อนกว่า แล้วแทนตัวเองว่าผม
“ฮ้ะนายจะบ้าหรอ แล้วยุนกิอะ” จีมินโวยวายขึ้นทันควัน
“ผมจะหย่ากับเขา”
“นี่ แกจะบอกว่าไม่ได้รักไอยุนหรอว้ะ”
โทสะของจีมินคงถึงที่สิ้นสุดแล้วละ เพราะผมได้ยินเสียงโครมคราม ข้างในยิ่งทำให้ผมอดอยากรู้อยากเห็นไม่ได้
“ใช่ ผมไม่ได้รักเขา ผมรักนาย”
พระเจ้า! โอโห้! นี่ผมกำลังจะได้ดูหนังสดหรือป่าว จังหวะที่ผมอยากรู้เลยชะโหงกหน้าไปมอง จองกุกกำลังคร่อมร่างของจีมินอยู่บนเตียงผมไม่รู้ว่าสองคนนี้เป็นอะไรกันแน่ แต่ที่รู้ๆ เรื่องนี้มันเป็นประโยชน์ต่อผมมากเลยละ
[J-Hope end part]
แกรก!
เสียงก้อนหินกระทบกับขอบระเบียงทำให้ สายตาของร่างสูงที่อยู่ข้างบนหันลงมามองยุนกิ
“ลงมาได้แล้ว”
ยุนกิกระซิบบอกผ่านอากาศหลังจากที่แบกบันไดลิงมาผาดขอบระเบียง สายตาของร่างสูงตกใจแวบหนึ่ง ก่อนจะเปลี่ยนสายตาเป็นห่วงเจโฮปคนว่าคนดีๆอย่างยุนกิไม่น่ามาเจอกับผู้ชายที่ไม่ได้รักเขาจริง
เจโฮปปีนบันไดลิงลงมาตามที่ยุนกิบอกให้เบาที่สุดเพราะกลัว คนที่ทำกิจกรรมทางกายอยู่ข้างบนจะหันมาเห็นเข้า
“ผมรักพี่นะ”
ทันทีที่เท้าของร่างสูงแตะถึงพื้น เจโฮปก็ดึงคนตัวเล็กมาสวมกอดไว้แน่น ยุนกิดูงงๆกับการกระทำของคนตัวสูงแต่ก็กอดตอบ
แชะ! แชะ! แชะ!
เสียงรัวชัตเตอร์อันชำนาญของยุนกิดังอยู่ในสตูดิโอ ท่าโพสของเจโฮปก็ไม่ธรรมดาที่สามารถสะกดคนได้ทั้งสตูดิโอ คนตัวสูงกัดริมฝีปากพร้อมส่งสายตาเชิญชวน สายตานั่นดูดีจนคนที่มองผ่านเลนส์อย่างยุนกิต้องเผลอกัดริมฝีปากตามไปด้วย
“ทำแบบนั้นได้ไง เจโฮปจับชายเสื้อสิ แล้วสายตาอะทำให้มันยั่วกว่านี้หน่อย” ยุนกิตะหนินายแบบว่าไม่ได้เรื่องทั้งๆ ที่มันออกมาดูเพอร์เฟคมากๆ
“ผมทำไม่ดีตรงไหน” เจโฮปเลิกคิ้วถามอย่างกวนประสาท
“ฉันว่านายกับฉันเรามีอะไรต้องคุยกัน”
คนทั้งสตูดิโอเงียบสนิทเมื่อนายแบบกันช่างภาพทะเลาะกันแบบนี้ พวกเขาทำอะไรไม่ถูก ร่างสูงเดินกระแทกไหล่ยุนกิแล้วนำไปทางห้องแต่งตัว คนทั้งสตูดิโอไม่ค่อยชอบที่นายแบบเจโฮปมีนิสัยเอาแต่และไม่เคารพ ยุนกิก็เดินเข้าห้องแต่งตัวตามไป
“เขาคงไปเคลียกันแบบลูกผู้ชายละ” สไตลิสคนนึงพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
“ไม่เห็นต้องทำตัวกรางสมจริงแบบนั้นก็ได้” ยุนกิบ่นหลังจากทิ้งก้นลงเก้าอี้หน้ากระจก
“ก็ผมกลัวมันไม่สมจริงไงครับ ที่รัก”
ร่างสูงสวมกอดจากข้างหลัง ริมฝีปากบางไล้ไปตามซอกคอสายตาสบกับคนตัวเล็กในกระจก สายตาแบบเดียวกับที่มองผ่านเลนส์กล้องเมื่อครู่
“ไหนพี่บอกมีเรื่องจะคุยกับผมไงครับ” เสียงแหบกระซิบที่ข้างหูก่อนที่จะกัดหูด้วยความหมั้นเขี้ยว
“ก็มีไง เรื่องนี้ละ” ไวกว่าที่คนตัวสูงจะทันได้ตั้งหลัก แขนเล็กๆของยุนกิก็คว้าไปโอบคนข้างหลังโน้มมาประกบริมฝีปาก คนตัวสูงตกใจกับการรุกครั้งนี้เล็กน้อย แต่ก็จูบตอบ มือหนาเอื้อมผ่านเก้าอี้ไปปลดกรดุมเชิ้ตของยุนกิที่ละเม็ด ปลายนิ้วของเขาลูบไล้ที่แผงหน้าอกคนตัวเล็กเบาๆ ริมฝีปากยังคงไม่ละออกจากกัน คนตัวสูงพร้อมที่จะกลืนกินคนตัวเล็กไปได้ทั้งตัวแล้ว
“อื้อออออออ….แฮกๆ” ยุนกิไม่อยากจะละริมฝีปาก แต่ร่างกายเขาเองก็ไม่สามารถต้านทานความร้อนแรงนี้ได้
“ผมรักพี่นะ” เจโฮปบอกเสียงเบาก่อนที่กระดุมเม็ดสุดท้ายถูกปลดออก
กว่าจะร้อยเปอร์หลายคนคงรอจนรากงอกแล้ว ไรท์ต้องขอโทษด้วยนะคะที่ไม่น่ารักอัพเร็วๆ การบ้านกองเท่าหัว ช่วงกีฬาสีอีกขอโทษจริงๆนะ
สำหรับคนที่ยังคงติดตามอยู่ไรท์ต้องขอบคุณมากๆเลยนะ รักรีดเดอร์นะ
#ฟิคลูกเก็บ
ความคิดเห็น