คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12 - (เผย)ความลับ
Chapter 12 - (เผย)วามลับ
#Taehyung’s
สายเรียเ้าเมื่อรู่ทำให้ผมับอุ้อมานั่ในรถันหรูอู้าฮยอ อนนี้เราทั้สามำลัมุ่หน้าไปทะเล เพื่อเลี้ยส่ีมินที่ะไปเรียนเ้นที่อเมริา ถ้ามีำถามว่าทำไมผมับอุถึออาโรเรียนไ้หรอ ็ไม่มีอะไรมาหรอเพียแ่้าฮยอบอะมารับผมับอุแทบะบินออารั้วโรเรียนเลยละ ว่าะทำเรื่อออไ้็้อให้ประธาน่ายอพวผม่อสายมานี่เลยทีเียว
แวบแรที่ผมเห็น้าฮยอโทรมาผมเอ็นึว่าะเป็นเรื่อนั้นะอีเรื่ออ้าฮยอับโฮปฮยอนะ ริๆผมบอไม่ไ้หรอนะ วามลับนะ
“้าฮยอ เราะไ้อยู่ับพร้อมหน้าพร้อมาหรอรับ เหมือนเมื่อ่อนใ่มั๊ย ผมิถึทุนั อาร์มี่ะลืมพวเรามั๊ย” ไอเปี๊ยที่นั่อยู่้าหลัรั่วำถามใส่นับ
“้าๆ หายใ่อน ใเย็นๆไอเปี๊ย” ้าฮยอพูผมหัวเราะ
“็ผมีในี่ ิถึริๆนะ” อุยิ้มน้อยิ้มให่นเียว “เนอะวีฮยอเนอะ...” แถมยัให้ผมร่วมบทสนทนา้วยสายน่ารันั่น้วย
“ะว่าไป ็ิถึริๆละ” ผมอบพร้อมรอบยิ้ม
“ฮยออย่ายิ้มน่าารัแบบนั่นสิรับ” ไอเปี๊ยเอื้อมมือมาหยิแ้มผมที่นั่อยู่้าๆนับ หยิไ้ไม่ว่าอย่ายิ้มแบบนั้นสิเี๋ยวพี่ทนไม่ไหวนะ
เอี๊ย!!
ารเบรรถอ้าฮยอทำผมับอุแทบปลิวทะลุระรถ เราสอนใมาึหันไปมอนับ
“เอ่อ...แมวมันวิ่ัหน้ารถน่ะ” ้าฮยออบำถามพวผม
“้าฮยอ เป็นไบ้ารับ เหื่อออเ็มไปหมเลย” ริๆผมไม่ไ้สัเอะไรนะ ำถามอไอเปี๊ย็ทำผมอห่วไม่ไ้ เหื่ออฮยอเยอะริๆละ แถมสีหน้าเหมือนนโรธใรเลยแฮะ
“ฮยอ โอเป่าวรับ” ผมเอเลยอถามไม่ไ้
“เอ่อๆๆ ป่าว็บอว่าแมวมันวิ่ัหน้ารถ” ้าฮยออบแบบรำา
“ไหนรับแมว ไหนแมววววว” ไอเปี๊ยไม่อยาให้เรียเลยหยอ้าฮยอ
“ไม่ไ้ยินว่ามันวิ่ป่ะ วิ่ัหน้ารถอะ ถ้ามอถนนะเห็น ถ้ามั่วแ่มอาันหยิแ้มันะเห็นมั๊ยว่ะ !!!!”
ประโยยาวๆนั่นทำผมับอุถึลับลืนน้ำลายลอึให่ๆเลยอะ ฮยอโรธเราหรอ ผมทำผิหรอแบบนี้ผมลัวนะ ถึทุนะเห็น้าฮยอร่าเริลอนั่นเวลาผู้ายนนี้โมโหผมนนึละ ที่ไม่อยาอยู่ละรับ น่าลัวที่สุเลยละ
เราเียบันมาลอทา ไม่มีใรพูอะไรอี มีเพียบรรยายาศน่าอึอัปลุมไปทั่ว ผมเหมือนะาอาาศหายใเลยแฮะ ผมลอบมอระมอหลัเพื่ออมอไอเปี๊ยที่หลับปุ๋ยอยู่้าหลั ูมันิปล่อยผมนั่อยู่เนี่ยะหลับ็หลับไม่ล โรเรียนนี่มัน็อยู่ไลัวะ ทำไมามามันไม่นานเท่าาลับนะเมื่อไหร่ะถึว่ะ
“พี่อโทษนะเรื่อี้...” ฮยอ้าพูึ้น
“อ้อรับ ฮยอมีเรื่อไม่สบายใผมเ้าใ” ผมอบ
“ใ่ พี่ไม่สบายใ…ไม่เลย”
“ฮยอมีอะไรบอผมไ้นะรับ ผมยินีเป็นที่ปรึษา”
“นายิีแล้วหรอ”
“มีอะไรที่ผมทำให้พี่ายนนี้ไม่ไ้บ้าละ”
“พี่ไม่อยาเป็นแ่พี่าย ไม่อยาเป็นแ่เพื่อนร่วมว พี่อยาให้วีเป็นมาว่านั้น เราลับไปเป็นเหมือนเิมไ้มั๊ย...พี่อโทษพี่ะไม่ทำผิับวีอี ให้โอาสพี่อีสัรั้ไ้มั๊ย...แทฮยอ”
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
#JungKook’s
ผมมีนิสัยอใส่หูฟัแ่ไม่อบเปิเพล อบนอนหลับาเยๆแล้วิอะไรเพลินๆนเียว ไม่ิว่านิสัยส่วนัวผมทำให้ผมรู้อะไรบาอย่า เสียอนสอนำลัพูุยัน มันัผ่านหูฟัที่ไม่ไ้เปิเพลเ้าสู่โสประสาทผม เพราะวามอยารู้ผมเลยแล้หลับและั้ใฟั
“พี่ไม่อยาเป็นแ่พี่าย ไม่อยาเป็นแ่เพื่อนร่วมว พี่อยาให้วีเป็นมาว่านั้น เราลับไปเป็นเหมือนเิมไ้มั๊ย...พี่อโทษพี่ะไม่ทำผิับวีอี ให้โอาสพี่อีสัรั้ไ้มั๊ย...แทฮยอ”
ประโยยาวๆนั่นทำอะผมแทบหยุหายใันเลยที เียว ไม่ใ่แ่ผมหรอนที่ถูยิำถามใส่็เหมือนายลาอาาศเหมือนัน ให้ายเถอะ...สอนนี้เยบันหรอเนี่ย ทำไมผมไม่รู้เรื่อเลยอะ ทำไมพี่วีไม่เยเล่าให้ผมฟัเลยละ
“วี...”
เหมือนพี่็อนสิาหาย เียบไปนานนนถาม้อเรียสิให้ลับมา อบฮยอไปสิพี่วี อบไปว่าผมับพี่วีเป็นอะไรัน เราไปันถึั้นไหนแล้ว
นายแน่ใแ่ไหนันอุ...
อีเสียในใผมลับทำให้ผม้อใหาย ใ่ผมับพี่วีไม่ไ้เอ่ยปาบันริๆ นั่นทำให้ผมไม่แน่ใเลย ลับเป็นผมไม่อยารู้ำอบะอย่านั้น
“ผมว่าแอร์มันเย็นไปนะรับ”
พี่วีพยายามะเปลี่ยนเรื่อ ทำไมละพี่ไม่แน่ใอะไร พี่ไม่ไ้รัผมหรอหรอ ผมิไปเอั้นหรอ ทำไมไม่บอฮยอเาไปละ ผมไ้แ่ถามัวเอในใ
เอี๊ย!!
“วี!!!” ้าฮยอโมโหที่วีเมินำถามอเา เสียยารถบับถนนนเิเสียัลั่น ้าฮยอหันมาระาพี่วีเ้าไปใล้ๆัว
“รับ” พี่วีลับสบาอย่าท้าทาย
“พี่ถามวีอยู่นะ” ้าฮยอถามเสียเย็น
“ฮยอิว่าผมะอบว่าอะไรละ” พี่วีส่สายาท้าทาย ผมไม่เยเห็นพี่วีทำแบบนี้มา่อนเลยแฮะ น่าลัวเป็นบ้า
“วี!!!” สาบานไ้อนนี้วันออหู้าฮยอแน่ๆ
“ผมไม่อยาเป็นเป็นอเล่นอพี่อีแล้วไ”
“วี...ให้โอาสพี่อีรั้ไ้มั๊ย” เสีย้าฮยออ่อนล
“อีอย่าผมมีนที่ผมรัอยู่แล้ว และผมะไม่มีวันทำร้ายเาแบบที่พี่ทำับผม้วย” พี่วีพู้วยน้ำเสียเรียบ
“อุน่ะนะ...พวนายูไม่เ้าันเลยสันิ”
“ใ่รับ...อุ ะพี่หรือใรมอว่าผมับุไม่เ้าัน ผม็ไม่สน ผมะูแลน้อให้ีที่สุ ผมะไม่ทำให้น้อเสียใเ็า...” พี่วีสบาอย่าแน่วแน่ “รบวนอรถให้ผมับอุลปั๊ม้าหน้า้วยรับ ผมว่ามันะอึอัถ้าให้เรานั่ไปับพี่”
“วะ...วี...” ้าฮยอถึับพูไม่ออเลยอะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ผมะให้ีมินมารับรับไม่้อเป็นห่ว”
เมื่อรถมาถึปั๊มพี่วีโ้หัวให้้าฮยอเล็น้อย ่อนะเปิประูหลัรถแล้วปลุผมที่แล้หลับ
“อุ...ื่นนนนนน”
“อ๊า...ถึแล้วหรอรับ” ผมแสร้ยี้า
“ป่าวหรอเราะลันรนี้”
“อ่าว แล้ว..” ผมทำท่าแ้สุีวิ
แ่พี่วีสนใารแสอผมไม่ เารีบุระาลาถูผมให้ลารถอย่ารวเร็ว
“ฮยอะรีบไปไหนรับ” ผมถามนใ้ำลั
“เอ่อหน่า...” ผมลอย่าเื่อฟั
“ับรถีๆนะรับ ้าฮยอ” พี่วีโ้หัวให้้าฮยออีรั้ ไม่ลืมที่ะำหัวผม้มล้วยอ๊าผมั ไม่สิผมรู้เรื่อแล้วแ่แล้เท่านั้นละ รถอ้าฮยอพุ่ออไป้วยวามเร็วแส โรธนะสินะผมะโน่อยมั๊ยเนี่ย
“เารีบไปไหนอเานะ” ผมแสร้บ่น
โป๊..
มะเห้...อนรหน้าเาะลมาที่เปลือระโหลผมเสียั โป๊...
“ีผมทำไมอะ ผมเ็บนะ” ผมลูบหัวป่อยๆ
“พี่รู้ว่านายแล้หลับ” พี่วีพูอย่ารู้ทัน
“อะเอ่อ....” หน้าผมแึ้นมาอย่า่วยไม่ไ้
“เห็นม่ะ แอบฟัริๆ้วยไม่ั้นหน้าไม่แหรอ”
“ใ่...ผมแอบฟั” ผมยอมรับแล้วเยหน้าสบา
“อะ” พี่วีถึับะัไปับสายาอผม
“ะพี่หรือใรมอว่าผมับุไม่เ้าัน…ผม็ไม่สน…” ผมหยอ
“…เอ่อ...” มอท้อฟ้า
“ผมะูแลน้อให้ีที่สุ ผมะไม่ทำให้น้อเสียใเ็า…” ผมลอำพูมาทัุ้่น
“เ็นิสัยไม่ี” พี่ทำท่าโมโหผมแล้วเ้ามาล็ออผมไว้
“อะแ่ๆๆ ฮยอผมหายใไม่ออนะ”
“ายายายยยยยยยย” รัแน่นว่าเิม แ่ไม่ใ่ที่อผมนะ เอว่าหา -0-
“นวยโอาส” ผมโวยแล้วิ้นพราๆ
่า....
ผมับพี่วีโวยวายันอยู่นาน น้ำใสๆ็เทลมาาฟ้าที่มืรึมทำเอาผมับพี่วีระหนัไ้ถึสถานาร์ นี่็ึแล้วนะแถมฝนยัอี เอาไละที่นี้
.
.
.
..
.
.
.
.
.
..
.
.
.
.
“เป็นยัไบ้า...” ผมถาม
“ไอมินไม่รับโทรศัพท์อะ”
“ลอโทรใหม่มั๊ยรับ”
“แบมันะ....มะ..หม! หมแล้ว แบมันหมแล้ว”
“ั้น...” ผมลวระเป๋าาเ “่า...อผม็หม”
“เราะทำยัไีอะุ ึ็ึมื็มื แบโทรศัพท์็หม ทำยัไีอะ พี่ลัวๆ” พี่วีพูแล้วระโเ้ามาอผมหนึบ
“ฮยอวยโอาสอีแล้วนะฮ้ะ” ผมพยายามแะปลิที่ื่อวีออาัว
“็พี่ลัวนี่” เอาหน้ามาบที่อผมอี -.-
“ไม่้อลัวรับไม่เห็นมีอะไรเลย อีอย่ารนั้นมีโรแรม เรานอนที่นั่น่อนแล้ว่อยิอีทีพรุ่นี้็ไ้ เพราะะนั้นปล่อยผมนะ เี๋ยวใรมาเห็นะไม่ี” ผมี้ไปที่โรแรมที่อยู่่านหลัอปั๊ม
“ั้นหรอ” พี่วีเหมือนะเสียายมาว่านะ 555 *น่ารัั*
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อะไรนะ เหลือห้อเี๋ยว...” ผมับพี่วีประสานเสียัน นลั่นล็อบบี้อโรแรม
“ะเสียัันทำไมรับ พวุ็ผู้ายเหมือนันนอน้วยันะเป็นไรไป” พนัานบ่น
“ไม่มีเลยหรอรับ” พี่วีถาม
“ะเอาไม่เอาละ” พนัานอบ
“เอารับ” ผมเอที่อบ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
#Taehyung’s
อ๊า...ืนนี้ผม้อนอนับอุหรอเนี่ย ืนนึเลยนะ ถึผมับุะเยนอน้วยันมาั้หลายรอบแ่ไม่เยเลยนะไม่เยเลยที่ะนอน้วยันาสอ่อสอ ผมลัวว่าะห้ามัวเอไม่ไ้ ผมลัว...ลัวว่าเราสอนะไม่ไ้นอน J
#ฟิุเ็ผม
ความคิดเห็น