ระยะห่าง ...ชิดใกล้

ลำดับตอนที่ #3 : เริ่มต้นกันใหม่?

ฉันลบ Hi5 และ MSN ของตัวเองในสมัยนั่นและทนที่จะไม่กดแอดเพื่อนในเฟสบุ๊ค ไม่ติดตามในไอจี ไม่แอดไลน์ในสมัยนี้ทั้งๆที่มีแต่คนยัดเหยียดให้ แต่นี่มันอะไร!! ไอผู้ชายหน้าหล่อเข้มเป็นขวัญใจของสาวๆและพี่ๆกลับมาขอเพิ่มเพื่อนแบบนี้มันคืออะไร ความพยายามของฉันมันก็พังทลายหมดนะซิ ให้ตายเหอะ ฉันมองอย่างพิจาณาอีกครั้ง และอีกครั้ง รับไม่รับดี? ให้ตายเหอะ ฉันปิดโน้ตบุ๊คและเดินออกจากห้องมาเพื่อจะได้เอาความคิดฟุ้งซ่านแบบนี้โยนทิ้งไป

หอในคึกคักไปด้วยนักศึกษาใหม่ที่นั่งกับตามสวนบ้าง ตามทางเดินเป็นกลุ่ม ตรงลานกว้างที่เป็นทางแยกบริเวณหน้าหอก็เต็มไปด้วยกลุ่มผู้ชายที่นั่งดีดกีตาร์ร้องเพลงแซวสาวกัน คึกคักดีจริงๆ

“ละมุน ละมุน!!” เสียงตะโกนเรียกฉันดังมาจากกลุ่มของคนเล่นกีตาร์นั่น ฉันหันไปพิจารณาและเพ่งมองให้ชัดว่ามีคนรู้จักอยู่ในนั้นรึเปล่า และเจ้าของเสียงก็คือผู้ชายตาตี่หน้าขาวใสลุกพรวดและวิ่งออกมาจากวงตรงมาหาฉันด้วยท่าทางร่าเริง

“ว่าไงเต้นท์” เต้นท์เป็นบัดดี้ฉันตอนช่วงรับน้องน่ะ เขาเทคแคร์ดีมากๆ โทรหาฉันแทบทุกวัน ถ้าคิดแบบหลงตัวเอง ฉันคิดว่าหมอนี่จีบฉันล่ะ

“จะไปไหนเหรอ ไปกินข้าวด้วยกันมั้ย”

“อย่าเลย นายไปกับเพื่อนๆของนายเหอะอยู่กันเต็มเลย” ฉันมองไปทางเพื่อนของเต้นท์ที่มองมาทางเราอย่างตั้งใจ สายตาแบบนั้นฉันดูออกนะยะ - -

“ฉันอยากไปกับเธอมากกว่า”

“เอ่อ คือ ...” ฉันเกาคางและมองหาข้ออ้างเพื่อที่จะปฏิเสธให้ดูสวยและรักษาน้ำใจที่สุด

“ยัยนี่มีนัดกับฉันแล้ว ขอตัวนะ” หืม? ฉันมองตามคนที่ดันหลังฉันออกมาจากเต้นท์อย่างงงๆ

“โผล่มาจากไหนน่ะ”

“ไอนั่นจีบเธอเหรอ?”

“ช่วยตอบให้ตรงคำถามหน่อยได้มั้ย”

“ตกลงไอนั่นจีบเธองั้นเหรอ?” นี่ฉันไม่ได้หลงตัวเองใช่ปะ ก็ขนาดแบงค์พันยังคิดเหมือนฉันเลยอะ ฉันยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่

“ไม่รู้ แล้วจะบอกได้ยังว่าโผล่มาจากไหน?”

“แถวนี้แหละ” แบงค์พันยักไหล่เบาๆ และเดินนำฉันเข้าไปในร้านขนมเค้กที่มีมุมน่ารักๆร้านหนึ่ง ร้านนี้ฉันอยากเข้ามาตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้วล่ะ แต่ไม่มีโอกาสเลยเพราะมันดันเต็มทุกวันนั่นแหละ

เค้กช็อกโกแล็คที่นำมาเสิร์ฟแค่ดูก็สัมผัสได้ถึงความหวานเข้มของช็อคโกแล็คแล้ว ฉันไม่ได้มีภูมิต้านทานกับของหวานแบบนี้ซักเท่าไหร่หรอก ไหนๆส้อมในมือก็พร้อมแล้วจะรอช้าอยู่ใย ฉันเตรียมจะจิ้มเค้กเป็นจังหวะเดียวกับที่แบงค์พันดึงเค้กออกห่างทันที

“เห้ย! ทำไร” ฉันมองหน้าแบงค์พันที่ดึงเค้กไปอยู่ที่เขาและยักคิ้วใส่อย่างกวนประสาท

“ตอบคำถามฉันมาก่อน”

“อะไร?”

“ถามจริงๆเลยนะ เธอหายไปไหนมาตลอดสามปี” เพราะสายตาจริงจังของแบงค์พันที่ส่งมาให้ฉัน ฉันไม่สามารถที่จะเลี่ยงได้อีกแล้ว และฉันคิดว่าบอกๆไปก็ดีเหมือนกันยังไงมันก็ผ่านมานานแล้วนี่เนอะ

“ตอนนั้นฉันกำลังอยู่ในสภาวะเด็กมีปัญหา ฉัน..”
            “ชอบฉัน?” อี ...!!

“เออ! ฉันชอบนาย แต่มันก็แค่ตอนนั้นเท่านั้นแหละ เพราะตอนนี้ฉัน ..ฉัน ..ฉันไม่ได้คิดอะไรกับนายแล้ว!”

                “เธอไม่ได้เป็นพวกรักมั่นคงหรอ?”

                “นี่นายต้องการอะไรจากคำตอบฉันห้ะ!”

“ฮ่าๆๆ อย่าหายไปไหนอีกนะ” ฉันมองแบงค์พันตาพริบๆ หัวใจของฉันเต้นดังโครมครามอยู่ข้างใน เพราะไอคำพูดนั้นอะเหรอ ไม่มั้ง ไม่น่าใช่หรอก ฉันว่าฉันเลิกชอบแบงค์พันละนะจริงๆ ...จริงๆนะ “กินได้แล้ว มองหน้าฉันทำไม” แบงค์พันตักเค้กยัดใส่ปากฉันคำโตและนั่งจิ้มโทรศัพท์ต่อไป บรรยากาศระหว่างเรากำลังจะกลับมาอีกครั้งรึเปล่านะ