ระยะห่าง ...ชิดใกล้

ลำดับตอนที่ #2 : หลบหน้า

                ฉันสะลึมสะลือเดินตามพี่ๆไปตามทาง วันนี้เป็นวันที่จัดกิจกรรมรับน้องของมหาวิทยาลัยฉันควรจะดีใจให้มากกว่านี้ แต่เพราะเมื่อคืนฉันนอนดึกเกินไปเนื่องจากมัวแต่ฟังพวกรูมเมทเล่าเรื่องผี เช้ามืดของวันนี้ฉันเลยกลายเป็นผีซะเอง อ่า นี่เช้าวันรับน้องนะ ฉันต้องสดใสซิ ต้องสดสายยยยยยย =.=

                “น้องๆเข้ามากันเลยค่า นั่งให้เป็นแถวหน่อยน่า เพื่อความเป็นระเบียงเรียบร้อยและน่ารัก” พี่กะเทยที่เป็นคนนำกิจกรรมออกมาพูดให้คนที่มาใหม่เช่นฉันเข้าไปนั่งเรียงแถวกับเพื่อนที่มาถึงกันก่อนแล้ว เราเดินเงอะๆงะๆ ไปนั่งตามประสาคนมาใหม่ ทันทีที่หย่อนก้นลงนั่งชะนีข้างหน้าก็เริ่มสะกิดซุบซิบๆให้มองผู้ชายแถวถัดไปทันที แหม! พวกหล่อนนั่งไม่ถึงสามวิก็เจอผู้ชายเลยนะยะ ไหนๆ ขอดูหน่อยซิ หล่อระดับไหนกัน ถัดไปสองแถวนั่นมัน ...แบงค์พันนิ โอ้ววววววว!! อยากแทรกตัวลงพื้นปูนหายไปเลย นี่มันอะไรเนี่ย มันจะบังเอิญเกินไปล้าววววววววว ฉันไม่ได้จะอยากมาเจอหมอนี่ขนาดนี้ซะหน่อย นี่ฉันหนีหมอนี่สามปีเพื่อใครกันล่ะ พระเจ้าไม่ยุติธรรม

                “เอาละนะน้องๆ เราจะมาเล่นเกมกันนะคะ เสานี้เป็นของวันจันทร์ ...” พี่ท๊อปก็ชี้ไปที่เสาต่างๆเพื่อบอกวันทั้งเจ็ดแล้วให้น้องๆวิ่งไปรวมกลุ่มวันที่เป็นวันเกิดของตัวเอง เกมง่ายๆเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ทำไมฉันลุ้น ลุ้นว่าฉันกับแบงค์พันจะไม่ใช่เสาเดียวกัน “แยกไปตามวันของตัวเองได้เลยค่ะ”

                พรึบ

                เหตุจลาชนเทบเหยียบหัวกันตายค่ะทุกคน ฉันวิ่งหลบซ้ายขวาเพื่อให้ได้เสาที่เป็นวันของตัวเองและมองซ้ายขวาว่าแบงค์พันอยู่แถวนี้รึเปล่า แต่ก็ไม่มี เฮ้ออออ ย้ำอีกครั้งนะคะว่านี่มันเป็นเกมที่ธรรมดามาก แต่ทำไมฉันถึงตื่นเต้นได้ขนาดนี้ อะดรีนาลีนนี่พุ่งปี้ป๊าดลืมความง่วงกันเลยทีเดียว เกมละลายพฤติกรรมเสร็จก็เปลี่ยนมาเป็นซ้อมร้องเพลงมหาวิทยาลัยก็มากิจกรรมร่วมกับพี่ๆและเพื่อนใหม่กิจกรรมรับน้องก็วนอยู่แบบนี้ซ้ำๆ แต่เมื่อมีกิจกรรมที่ต้องทำร่วมกันเมื่อไหร่ฉันลุ้นทุกทีซิน่า ทำไมนะทำไม ทำไมสวรรค์ต้องมากลั่นแกล้งคนสวยแบบนี้ด้วย ฉันไม่เข้าใจ T_T

                วันนี้เป็นวันเปิดใจและกิจกรรมวันสุดท้ายและที่สำคัญฉันสามารถหลบเลี่ยงการเจอกับแบงค์พันได้ทุกครั้ง เย้!! แบงค์พันถือว่าเป็นคนสำคัญของที่นี่เลยนะเพราะด้วยหน้าตาที่หล่อโดดเด่นทำให้เป็นเป้าหมายของพี่กะเทย เหล่าพี่ผู้หญิงและชะนีรุ่นเดียวกันได้อย่างง่ายดาย ส่วนฉันทำเพียงแค่ชื่นชมอยู่ห่างๆก็พอ ตอนนี้พี่ๆผลัดกันออกมาพูดความในใจที่มีตลอดสามวันที่ผ่านมามันจะซึ้งมากกว่านี้ถ้าไม่ติดตรงที่ ...

                “เธอหลบหน้าฉันเหรอ” เสียงทุ้มที่ทักฉันเบาๆให้ละสายตาจากรุ่นพี่ที่กำลังดราม่าอยู่มามองที่เขา แบงค์พันขยับมานั่งข้างฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ และมองฉันด้วยสีหน้าที่โคตรจะจริงจังเลย

                “เปล่า”

“เธอตั้งใจหลบหน้าฉันใช่มั้ย” เขาหันมามองฉันด้วยสายตาที่จริงจัง เพราะเราไม่ได้เจอกันนานเกินไป หน้าตาของแบงค์พันเลยเข้มขึ้นใช่มั้ย

“ไม่ใช่ซะหน่อย”

“แล้วหายไปไหนมาตั้งสามปี” แบงค์พันเลิกคิ้วขึ้นมองฉันด้วยความสงสัย ฉันก็เช่นกัน นี่ตกลงหมอนี่ไม่ได้ถามถึงปัจจุบันที่เกิดขึ้นตอนนี้งั้นเหรอ? หมอนี่หมายถึงเรื่องที่ผ่านมาสามปีอย่างนั้นใช่มั้ย?

“สามปีที่หายไป ฉันก็ ก็ ก็ ...ไปเรียนต่ออังกฤษ ฟิลิปปินส์ และจีนแดง พึ่งกลับไทยเมื่อ 2-3 วันมานี่เอง” ฉันยิ้มให้แบงค์พันเพื่อแสดงความจริงใจสุดๆ แบงค์พันหรี่ตามองพร้อมกับพูดต่อด้วยน้ำเสียงนิ่งและเรียบมาก
                “ฉันติดตามเธอในเฟส ไม่เห็นมีรูปเมืองนอกเลย - -”
                “ห้ะ! นายติดตามฉันในเฟสจริงอะ”
                “แน่นอน”
                “โหววววววววว >o<!” รูปหน้าแบ้วเกินจริงของฉัน!!!!
                “แน่นอนว่าฉันโกหก - -”
                “=[]=”

“น้องแบงค์พันคุยกับเพื่อนแบบนี้เพราะอยากออกมาพูดรึเปล่าเอ่ย ออกมาพูดถึงความรู้สึกได้เลยจ้า”

            “อ๋อเปล่าครับเพื่อนผมต่างหาก” แบงค์พันยักคิ้วใส่ฉันและหันไปยิ้มให้กับพี่ท๊อปที่ตะโกนมาถาม

“งั้นออกมาเลยจ้าไม่ต้องเขินๆ” ทุกสายตาหันมามองฉันอย่างกดดันทั้งรุ่นพี่และเพื่อน ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากจะปฏิเสธก็ดูจะเกินไปหน่อย ฉันหันไปมองผู้ชายที่พึ่งโยนขี้ก้อนใหญ่มาให้ฉัน แบงค์พันยักคิ้วกวนๆให้ฉัน นี่มันมากเกินไปแล้ว ไอแบงค์พัน!!!! ไอหมา ไอบ้า

“นี่คือการทำโทษ” ฉันหันไปจิกหมอนี่อีกครั้ง แบงค์พันปรบมือและส่งยิ้มสุดเจ้าเล่ห์ให้และตามมาด้วยเสียงปรบมือของทุกคน แล้วฉันจะเอาอะไรไปพูดดดดดดด T_T!