ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
เช้าแล้วสิน่ะ วันที่แสนวุ่นวายกำลังจะเริ่มหมุนเวียนอีกครั้ง สำหรับตัวผมเป้าหมายของชีวิตข้างหน้านั้นยังแสนจะว่างเปล่า ไร้หนทางที่ควรจะเดิน มีแค่เพียงความคิดในแต่ล่ะวันว่าวันนี้ควรทำอะไรและพรุ่งนี้ควรทำอะไรกับการหาอาหารและที่พักผ่อนในแต่ล่ะวัน
สำหรับเช้านี้ผมคงต้องเริ่มออกวิ่งอีกเช่นเคย ไม่ใช่การวิ่งเพื่อออกกำลังหรือเพื่อความเพลิดเพลิน แต่นี้แหละคือหนทางในการอยู่รอดของผม เป็นสิ่งที่ต้องอาศัยความเร็ว เบา และความนุ่มนวล ทุกๆ ครั้งที่ผมออกตัววิ่งใจของผมจะรู้สึกถึงความสงบและความตื่นเต้นไปพร้อมๆ กัน เมื่อวิ่งแล้วตัวผมจะเริ่มร้อน ร้อนขึ้น ร้อนขึ้น พร้อมกับความเร็วที่มากขึ้น เหมือนเท้าเปล่าที่สัมพัสกับพื้นจะล่องล่อยไปตามสายลม เมื่อวิ่งมาได้ระยะหนึ่งความร้อนนั้นจะเปลี่ยนเป็นความสบายในการวิ่ง
ตอนนี้ใกล้ถึงจุดหมายของผมแล้ว ตลาดข้างหน้าของเมืองอามอฟีล ที่พลุกพล่านไปด้วยคนยามเช้าที่ออกมาจับจ่ายซื้อของกัน แต่ท่ามกลางคนที่เบียดเสียดกันเนี้ยแหละคือโอกาสของผม เมื่อผมวิ่งด้วยความเร็วแทรกผ่านช่องว่างต่างๆ ของผู้คนที่แย่งกันซื้อของเผาก็ไม่พลาดที่จะหาโอกาสเอื้อมไปหยิบขนมปังมา 1 ก้อน วิ่งเลยไปอีกไม่กี่ร้านก็ยังโฉบฉวยแอปเปิ้ลมาได้อีก 2 ผล เขาวิ่งเลยมาอีกหน่อยเพื่อที่จะหาโอกาสแอบหยิบน้ำสัก 1 ขวด แต่ผมก็มาช้าไปเสียแล้ว มันเหลือแต่ขวดใหญ่ซื้งคงจะลำบากในการถือไปขณะวิ่งหนี
ในขณะการปฏิบัติแผนการของผม ผมไม่เคยหยุดวิ่งหรือหันกลับมองเลยว่าจะมีคนวิ่งตามมาไหม เพราะผมรู้ว่าคงจะช้าไปแล้วกว่าที่พ่อค้าแม่ค้าจะรู้ตัวว่าแอบผมหยิบของ เขา ตัวผมก็คงไปไกลแล้ว เนี้ยแหละครับกิจกรรมประจำวันของผม.........ใช่แล้วหล่ะครับ ผมเป็น "ขโมย"
สำหรับเช้านี้ผมคงต้องเริ่มออกวิ่งอีกเช่นเคย ไม่ใช่การวิ่งเพื่อออกกำลังหรือเพื่อความเพลิดเพลิน แต่นี้แหละคือหนทางในการอยู่รอดของผม เป็นสิ่งที่ต้องอาศัยความเร็ว เบา และความนุ่มนวล ทุกๆ ครั้งที่ผมออกตัววิ่งใจของผมจะรู้สึกถึงความสงบและความตื่นเต้นไปพร้อมๆ กัน เมื่อวิ่งแล้วตัวผมจะเริ่มร้อน ร้อนขึ้น ร้อนขึ้น พร้อมกับความเร็วที่มากขึ้น เหมือนเท้าเปล่าที่สัมพัสกับพื้นจะล่องล่อยไปตามสายลม เมื่อวิ่งมาได้ระยะหนึ่งความร้อนนั้นจะเปลี่ยนเป็นความสบายในการวิ่ง
ตอนนี้ใกล้ถึงจุดหมายของผมแล้ว ตลาดข้างหน้าของเมืองอามอฟีล ที่พลุกพล่านไปด้วยคนยามเช้าที่ออกมาจับจ่ายซื้อของกัน แต่ท่ามกลางคนที่เบียดเสียดกันเนี้ยแหละคือโอกาสของผม เมื่อผมวิ่งด้วยความเร็วแทรกผ่านช่องว่างต่างๆ ของผู้คนที่แย่งกันซื้อของเผาก็ไม่พลาดที่จะหาโอกาสเอื้อมไปหยิบขนมปังมา 1 ก้อน วิ่งเลยไปอีกไม่กี่ร้านก็ยังโฉบฉวยแอปเปิ้ลมาได้อีก 2 ผล เขาวิ่งเลยมาอีกหน่อยเพื่อที่จะหาโอกาสแอบหยิบน้ำสัก 1 ขวด แต่ผมก็มาช้าไปเสียแล้ว มันเหลือแต่ขวดใหญ่ซื้งคงจะลำบากในการถือไปขณะวิ่งหนี
ในขณะการปฏิบัติแผนการของผม ผมไม่เคยหยุดวิ่งหรือหันกลับมองเลยว่าจะมีคนวิ่งตามมาไหม เพราะผมรู้ว่าคงจะช้าไปแล้วกว่าที่พ่อค้าแม่ค้าจะรู้ตัวว่าแอบผมหยิบของ เขา ตัวผมก็คงไปไกลแล้ว เนี้ยแหละครับกิจกรรมประจำวันของผม.........ใช่แล้วหล่ะครับ ผมเป็น "ขโมย"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น