ขุนศึกปราบบูรพา

ตอนที่1...เคลื่อนพล
....พื้นพสุธากำปนาทสั่นครืน บรรดาหล่าทหารกล้าที่ยืนประจำแถวทุกหมู่เหล่า ต่างพากันยกมือถวายบังคมขึ้นเหนือหัว พร้อมทั้งเปล่งวาจากึกก้องทั่วท้องสนามหลวง ไชโย ไชโย ไชโย...เสียงกลองใบใหญ่ที่หุ้มด้วยหนังสัตว์รัวดัง ตึง ตึง ตึง อย่างต่อเนื่อง แตรเขาสัตว์ถูกเป่ารับกับเสียงกลองอันเป็นสัญญานการเคลื่อนพล เสียงร้องตะโกนคำอำลาของหญิงสาวที่กอดอุ้มลูกน้อยยกมือขึ้นแกว่งไกว โบกลา คนชราที่ยืนนิ่งน้ำตาคลอเอ่อล้นผ่านม่านตาออกมาอย่างไม่รู้ตัวพึมพำขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองลูกให้ปลอดภัย เด็กน้อยที่ยืนร้องไห้หน้าบิดเบี้ยวตะโกนร้องบอก พ่อจ๋ารีบกลับมาหาหนูไวๆนะ ต่อให้ทหารหนุ่มผู้มีความกล้าหาญและมุ่งมั่นอดที่จะน้ำตาไหลไม่ได้ มีเพียงรอยิ้มที่ส่งออกไปด้วยใจอาวร ทว่าความเย็นของเม็ดน้ำที่ถูกสบัดโปรยมาจากเบื้องหน้าที่มองไม่เห็นด้วยฝุ่นที่บดบังก็ทำให้ซาบซ่าน ขนลุกซู่ เมื่อได้เห็นที่มาของทิพย์มนต์ที่ถูกสบัดออกมาจากของใบไม้ ในมือของพระสงฆ์ที่สวดชยันโตอวยพรอยู่บนซุ้มประตูทางออก นักรบกล้ายกมือขึ้นไหว้พร้อมกับเอามือลูบจากหน้าผากไปที่เหนือศรีษะพร้อมตบเบาๆเพื่อพุทธคุณที่มากับสายน้ำมนต์จะเข้าสถิตย์ในตัวให้แคล้วคลาดปลอดภัย...ฝุ่นดินลอยคละคลุ้งเป็นกลุ่มหนา ท่ามกลางแสงแดดอ่อนยามเช้า อันเป็นฤกษ์ของการเคลื่อนทัพ เลียบคลองแสนแสบที่ขุดขึ้นใหม่เมื่อหลายปีก่อนเพื่อขึ้นเรือ มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก  ปลายทางที่เมืองละแวก...(Camphor ..)