คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความฝันที่เป็นจริง
ท้องฟ้าใต้ทะเลเริ่มมืดลงไร้ซึ่งแสงสว่างขณะนี้ทุกคนที่อยู่ในเรือกำลังอยู่ในโลกแห่งความฝันของทุกคนยกเว้นเด็กหนุ่มผู้หนึ่งซึ่งยังไม่หลับตา
“เฮ้อ เบื่อจังเลยนอนดีกว่าเพื่อจะหลับ” เด็กหนุ่มอุทานขณะที่กำลังหลับตาสักพักเด็กหนุ่มก็หลับในที่สุด
กึ่ก! กึ่ก! กึ่ก!
เสียงฝีเท้าของใครบางกำลังคนวิ่งขึ้นบันไดเหล็กเมื่อวิ่งมาจนสุดทางอยู่ที่หน้าประตูบานใหญ่หน้าตาหล่อเหงื่อแตกพลั่กเหมือนกับเขาวิ่งหนีอะไรสักอย่างมาแล้วเขากันหันไปมองทางที่เขาวิ่งขึ้นมา
มันไปรึยัง...เด็กหนุ่มคิดในใจ
“รอดตายแล้วเรา” เด็กหนุ่มพึมพำอย่างโล่งใจแล้วเขาก็บิดลูกบิดประตูนั้นแล้วกมันก็เปิดออกก็พบทางยาวออกไปทางข้างหน้ามืดมิดมองไม่เห็นอะไรแต่เขาก็ยังคงเดินไป
“ทำไมมันมืดขนาดนี้วะ”
เด็กหนุ่มเดินไปเรื่อยๆ ประมาณหนึ่งชั่วโมงก็ยังไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น
แก๊ก!!
เด็กหนุ่มเหยียบอะไรบางอย่าจากนั้นไฟก็เปิดจากนั้นสิ่งแรกที่เด็กหนุ่มเห็นตรงหน้าก็คือบุรุษนึ่งใส่ชุดสีดำใส่หน้ากากสีขาวปกปิดใบหน้าของเขาไว้
“มาแล้วเหรอคุณบากิ”
“กะ แกเป็นใคร”
“นายก็รู้ว่าฉันเป็นใคร หึหึ” แล้วเขาก็หัวเราะหึหึ
“แกเป็นใคร!!” จากเสียงปกติกลายเป็น+ตะคอก
“โอ้ อย่าขึ้นเสียงซิคุณบากิ” น้ำเสียงเย็นเฉียบเอ่ยขึ้นแล้วจ้องไปที่เด็กหนุ่มตรงหน้า
“ไม่บอกใช่ไหม” เด็กหนุ่มกำหมัดแน่นแล้วก็ชกไปข้าหน้าแต่หมัดนั้นก็ไม่เป็นผลเพราะชายข้างหน้าจับหมัดของเขาไว้ทัน
“อย่าใช้กำลังซิคุณบากิ” เสียงเย็นเฉียบตักเตือนเด็กหนุ่มผมทองที่อยู่ด้านหน้าของเขาแล้วมีเงาสีดำออกมาจากมือที่กุมกำปั้นของเด็กหนุ่มตรงหน้า
“อะ เอามือของแกออกไป” แล้วเด็กหนุ่มก็สะบัดมือข้างที่โดนบุรุษตรงหน้ากำไว้ออกในที่สุด
“เอาหละผมจะเข้าเรื่องก็แล้วกันนะ”
ตูม!!
ทันใดนั้นผนังด้านบนก็เปิดออกบุรุษผมสีเงินใส่เสื้อสีขาวผู้หนึ่งกระโดดลงมาจากผนังนั่น
“คุณบากิไปหลับก่อน” ผู้ชายที่พึ่งมาบอกกับบากิแล้วเขาก็ต่อ “ทางนี้กระผมจัดการเอง” แล้วเขาก็หันหน้าไปที่บุรุษชุดดำตรงหน้า “มูเนรอสแกจะต้องตาย!!” นัยน์ตาสีน้ำตาลผู้นั้นจ้องมองบุรุษตรงหน้าด้วยความโกรธ
“หึหึ แกนะเหรอจะฆ่าฉันไอ้สวะ” แล้วบุรุษผู้มีนามว่ามูเนรอสก็คุกเข่าลง
แบล็คโฮล!!
จากนั้นมีเงาสีดำออกจากมือของบุรุษชุดดำเงานั้นกระจายเรียบพื้นก่อนที่จะถึงเท้าของบุรุษผมเงินเขาก็กระโดดหนีไปที่บากิ
“ระวังนะคุณบากิ” แล้วเจ้าหนุ่มผมสีเงินก็กระโดดไปที่บากิแล้วเขาก็จับบากิไว้แล้วปีกสีขาวก็ผุดขึ้นมาจากลางหลังบุรุษผมสีเงินจากนั้นเขาก็บินหนีออกไปทางรูที่เขาทำไว้บนผนังแล้วเด็กหนุ่มคนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยก็มองลงไปด้านล่างปรากฏว่าปราสาทหลังนั้นโดนเงาสีดำที่กลางเป็นหลุมขนาดใหญ่นั้นดูดจนหมดเกลี้ยงไม่เหลือซาก
“นี่มันพลังอะไรกันเนี่ย!!” เด็กหนุ่มพึมพำอย่างตกใจ
“มันคือพลังของธาตุความมืดยังไงหละ” บุรุษผมเงินตอบแล้วเขาก็พูดพูดต่อว่าก็ “เจ้านั่นมันเป็นผู้สร้างนรกมันต้องการที่จะครอบงำคุณเผื่อทำให้แผนการที่จะทำโลกให้เป็นโลกของปีศาจสำเร็จ” แล้วเขาก็หันกลับไปมองด้านหลังเมื่อห่างจากปปราสาทหลังนั้นมากแล้วเขาก็พูดว่า “ปลอดภัยแล้ว” จากนั้นเขาก็บินลงมาที่พื้นแล้ว
“แล้วทำไมเขาถึงต้องการผมหละครับ”
บุรุษผมเงินก้มลงมาแล้วก็ตบไหล่บากิเบาๆ
“พอถึงเวลาเธอก็รู้เอง” แล้วก็ลูบหัวเด็กหนุ่มตรงหน้า
“คุยกันเสร็จรึยังหือ” บุรุษเสื้อดำนามว่ามูเนรอสโพล่มาข้างๆ พวกเขา
“กะ แกมาได้ยังไง”
“ถ้าพูดกันเสร็จแล้วฉันจะขอเคลียงานที่ค้างไว้เมื่อกี้ก็แล้วกันนะ” ทันทีที่พูดจบเขาก็ยกมือชี้ไปได้หน้า
เฮลไฟร์!!
จากนั้นลูกไฟสีดำก็พุ่งออกไปข้างหน้าอย่างลวดเร็วตรงไปที่บุรุษผมเงินข้างหน้าเขาแต่โชคดีที่เขาหลบทันลูกไปเฉียดหน้าขาเป็นแผลขีดเหมือนโดนมีดบาด
“หน็อยแก”
“บากิหลบไปก่อน!!” แล้วเด็กหนุ่มผมทองก็วิ่งหลบเข้าไปในป่าดำ
“คราวนี้ไม่มีตัวขวางแล้วฉันก็จะเอาจริงหละน่ะ” แล้วไฟสีดำก็ลุกขึ้นมาจากแขนของบุรุษเสื้อดำ “แกเตรียมตัวตายไว้ได้เลยคุณเทวดา”
“หึหึ ของแบบนี้ไม่มีใครรู้ได้หรอกว่าใครจะตาย!!” แล้วที่มือของบุรุษผมเงินก็มีลูกวงกลมสีเขาใสส่องแสงสว่าไปทุกทิศทาง
ไลท์เทนนิ่งบอล!!
เขาขว้างลูกบอลแสงที่อยู่บนมือเขาออกไป
ชาโดว์สไตรค์!!
บุรุษเสื้อดำก็ปล่อยไฟสีดำไปปะทะกับลูกบอลสีขาวก็แรงระเบิดมหาศาล
ฟากหนึ่งของป่าเด็กหนุ่มก็วิ่งออกมาทันก่อนที่แรงระเบิดนั่นจะถึงตัวเขา
“อะไรกันเนี่ย” เด็กหนุ่มพึมพำอย่างตกใจพลางมองไปที่ป่าที่ตอนนี้ลาปเป็นหน้ากอง
กลับมาสู่สนามประลองใจกลางป่าที่บัดนี้โดนเผาเกลี้ยงไปแล้ว
“ไม่เบานี่ไอ้หนูน้อย” แล้วเขาก็ปล่อยไฟสีดำใส่เจ้าหนูน้อยผมสีเงินตรงหน้าแต่เขาก็หลบได้อยู่ดี
“ใครเป็นไอ้หนูน้อยของแก” แล้วปรากฏแสงสีขาดยาวอยู่บนมือของเจ้าหนุ่มผมเงิน แล้วก็ปรากฏเป็นหอกสีขาวยาวมันคือ ‘โฮลี่สเปีย’
“อ้อไอ้หนูแกเล่นของมีคมงั้นหรอไม่กลัวบาดมือหรือจ๊ะพ่อหนุ่มน้อย” พอพูดจบก็ปรากฏแสงสีดำขึ้นบนมือและก็ปรากฏดาปอยู่ในมือของบุรุษผู้อยู่ในชุดดำมันคือดาบ ‘อีวิวเคลย์มอร์’ ดาบนี้ส่องแสงสีดำน่ากลัว
“หึ ก็แค่ดาบปีศาจโง่ๆ อันหนึ่งเท่านั้น” แล้วเขาก็ชี้หน้าบุรุษผู้ถือดาบแล้วก็พูดต่อ “แกในตอนนี่ไม่มีทางชนะฉันได้หลอก”
“อวดดีเกินไปแล้วไอ้หนูแล้วเราจะได้รู้กัน” พูดจบเขาก็วิ่งเข้าไปหาเจ้าคนอวดดีตรงหน้า
เช้ง!! เช้ง!! วูบ!!
เสียงของดาบและหอกเข้าปะทะกันและเสียงลมตอนแกว่งดาบ
วูบ!! เช้ง!! วูบ!! ควัป!! เช้ง!!
เสียงดาบปะทะกันแล้วก็มีเสียงหลบหอกที่เฉียดหัวของบุรุษชุดดำเพียงไม่กี่เซนติเมตรแล้วก็ปะทะหอกอีกครั้งคราวนี้ทั้งคู่วัดพลังของกันและกันว่าใครจะเป็นฝ่ายล้มก่อน
“แน่มากนะไอ้หนูน้อยที่ต้านฉันได้ขนาดนี้”
“หึหึ แกก็ไม่เลวนี่ไอ้ปีศาจนายเอาจริงได้แล้วนะ”
“อ้อ รู้ด้วยเหรอว่าฉันไม่เอาจริงเก่งจังเลยนะหนูน้อย” แล้วเขาก็ดันดาบแรงขึ้น แล้วเขาก็เอาหน้าเข้ามาใกล้บุรุษผมเงิน “งั้น ฉันจะให้แกได้ดูพลังเจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นของฉันก็แล้วกัน” ทันทีที่พูดจบเขาก็ปัดดาบแล้วดาบของเขาก็ส่องแสงสีดำมากขึ้น
เพลงดาบเงาอสูรวายุทมิฬ!!
จากนั้นเขาก็เริ่มแกว่งและควงดาบที่เรืองแสงสีดำมากขึ้นเรื่อยๆ จนเป็นเหมือนลูกลมวงกลมสีดำรอบตัวเขาแล้วเขาก็หมุนตัวกลายเป็นพายุหมุนแบบย่อมๆ ขึ้นพัดจนหนุ่มผมเงินเกือบจะเข้าไปในพายุหมุนนั่น
หน็อย...แกยังไม่ยอมเข้ามาใช่ไหมงั้นก็ต้อง เขาคิดในใจ
พายุทมิฬคลั่งทะลายปฐพี!!
แล้วพายุหมุนสีดำเมื้อกี้ก็มารวมกันที่ดาบของหนุ่มชุดดำ “ย๊าก~~” เสียงร้องก้องไปทั่วผืนป่าแล้วเขาก็ฟาดพายุหมุนที่อยู่ในดาบลงบนพื้น
ตูม!!
เสียงระเบิดของพายุที่กระทบพื้นเป็นเส้นยาวเล็กคมกริบยิ่งกว่าใบมีดพุ่งเข้าใส่ไอ้หนุ่มผมเงินที่อยู่ตรงหน้า
ตูม!!
เสียงระเบิดดังขึ้นเมื้อแสงสีดำพุ่งโดนไอ้หนุ่มผมเงินเกิดควันกระจายไปทั่ว
“จบซะที” ชายชุดดำพูดแล้วก็หัน+หลังแล้วค่อยๆ เดินไปอย่างไม่มีแรงบัดนั้น
วูบ!! วูบ!! วูบ!! วูบ!!
เสียงควงหอกที่อยู่ตรงหน้าของบุรุษผมดำจากนั้นควันก็ค่อยๆ จางหายไปเรื่อยๆ เกิดเป็นแสงสีขาวเกิดที่อกของเด็กหนุ่มที่กำลังควงหอกอยู่ ขณะควงหอกก็มีลมพายุซัดกระหน่ำใส่บุรุษเสื้อดำตรงหน้า
เทพวายุระฆังทองพิฆาตอสูร!!
จากนั้นเขาก็ควงหอกแรงขึ้นเกิดลมพายุแรงขึ้นตามมาและที่รอบๆ ตัวเขาก็เกิดแสงเป็นรูปคล้ายระฆังยักษ์แล้วเขาก็แทงหอกไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วแสงและพายุที่อยู่รอบๆ ตัวเขามารวมกันอยู่ที่หอกแล้วพุ่งใส่บุรุษผมดำตรงหน้า
ตูม!!
เสียงระเบิดดังสนั่นก้องไปทั่วป่าเมื่อพลังของเด็กหนุ่มปะทะเข้าที่ร่างเขาชายชุดดำเต็มๆ
“ใครที่จะจบกัน” แล้วเขาก็เดินไปดูที่ที่ชายชุดดำอยู่ตอนโดนพลังของเขาเมื่อกี้ปรากฏว่าไม่มีอะไรเลยว่างเปล่าไม่มีเศษเล็กเศษน้อยใดใดทั้งสิ้นเขาหลบได้หรือไงไม่มีใครทราบได้
“หน็อยเจ้านั่นมันหนีได้หรือนี่” แล้วเขาก็กางปีกสีขาวที่ซ่อนอยู่กลางหลังเขาออกแล้วก็บินออกไป
อีกฟากหนึ่งของป่าเด็กหนุ่มผมทองกำลังเอ๋อเพราะความตกใจเขาพึมพำซ้ำไปซ้ำมาว่า “นี่เป็นแค่ความฝัน มันเป็นแค่ความฝัน ใช่แล้วมันเป็นความฝัน ความฝัน”
“มันไม่ใช่ความฝันหรอกนะคุณบากิ”
“คะ คุณคนเมื่อกี้มันตายรึยังครับ”
“ยังไม่ตายหรอดนะคุณบากิมันแค่หนีไปก็เท่านั้น”
“ระ เหรอครับ” เด็กหนุ่มเหงื่อแตกพลั่ก
“เออใช่มีคนฝากของมาให้น่ะ”
“ของอะไรหรอครับ”
“ไอ้นี่ไง” มือเขาก็ปรากฏแสงสีขาวขึ้นแล้วแสงสีขาวนั่นก็กลายเป็นสร้อยสีขาวรู้สายฟ้าและมีมังกรพันรอบๆ สายฟ้า “นี่เป็นของที่ท่านอะนาทอนให้ฉันเอามาให้คุณ”
“ขะ ขอบคุณครับ” แล้วเด็กหนุ่มก็รับสร้อยจากชายคนนั้น
“จำไว้นะนี่ไม่ใช่ความฝัน”
“คะ ครับ”
“อืมเธอกลับไปได้แล้ว”
แล้วก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหัวของเขา “บากิคุง ตื่นเร็วเข้าตื่นเซ่ จะนอนทำไมนักหนา” แล้วตัวของเด็กหนุ่มก็ค่อยๆ จางไปเรื่อยๆ “บ๊าย บายครับหวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะครับ”
“ได้เจอกันอีกแน่นอน”แล้วเขาก็ยิ้มให้บากิอย่างอ่อนโยนจากนั้นตัวของเด็กหนุ่มก็หายไป
“ตื่นจนได้ไอ้บ้า” โซเฟียพูดพลางเขย่าตัวบากิ
“คุณบากิตื่นสายนะครับนี่มันก็ใกล้จะแปดนาฬิกาแล้วนะครับ”
“งั้นหรอตื่นสายงั้นหรอ” แล้วเขาก็มองไปดูมือของเขาที่ตอนที่ฝันเขากุมสร้อยเส้นนั้นไว้แล้วพอเขาคลายกำมือออกช้าๆ ก็เห็นสร้อยเส้นนั้นอยู่ในมือ
นะ นี่ไม่ใช่ความฝันจริงๆ ด้วย...เด็กหนุ่มคิดในใจ
ความคิดเห็น