คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 : หนึ่งสัปดาห์กับการเรียนเวทย์หลักสูตรเร่งรัด!! [ Update 100% ]
บทที่ 3 : หนึ่งสัปดาห์กับการเรียนเวทย์หลักสูตรเร่งรัด!!
“โชคดีจริงๆที่ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอม ไม่งั้นแย่แน่ๆเพราะไหนจะต้องไปเรียนเอย ฝึกเวทย์เอย...นี่ๆเอเลซัส ฉันจะต้องเริ่มจากฝึกตรงไหนก่อนอ่ะ?” คารารันพูดขึ้นมาพลางถามหาเอเลซัสซึ่งไม่ว่าจะมองซ้าย ขวา หน้า หลังก็ไม่ปรากฏเอเลซัสให้เห็นสักตัว....
‘ท่านต้องฝึกการควบคุมพลังก่อน ...ลองทำตามที่ข้าบอกตอนนั้นสิ พยายามรวบรวมพลังเอาไว้ที่ฝ่ามือ ยิ่งรวบรวมพลังได้มากเท่าไร เปลวไฟก็ยิ่งใหญ่ตาม...’ หากแต่มีเสียงของเอเลซัสดังขึ้นมาภายในหัวของเธอ
“เห...แบบนี้น่ะหรอ....แว้กกกก ไฟไหม้ผ้าห่ม!!!!”
วันที่ 2
พรึบ!!
ไฟสีน้ำเงินเข้มลุกโชนและโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่งบนฝ่ามือของคารารัน เธอมองมันอย่างภูมิใจเมื่อเปลวไฟเริ่มขยายใหญ่ตามที่เอเลซัสบอก
‘นายท่าน...ท่านทำได้ไม่เลวเลย เพียงแค่วันเดียวท่านก็สามารถรวบรวมพลังเปลวเพลิงได้อย่างสมบูรณ์ สมแล้วที่เป็นเจ้านายของข้า....’
“(จะไม่ให้ไม่เลวได้อย่างไร ในเมื่อไม่ได้หลับมาทั้งคืน!) แล้วจะให้ทำยังไงต่อล่ะ แต่ก็หน้าแปลกเนอะ ทั้งๆที่เป็นไฟแท้ๆแต่กลับไม่เห็นจะไหม้เลย มันคือไฟจริงๆหรือ?” เธอถามเอเลซัสอย่างสงสัย เพราะมีบางครั้งที่เปลวไฟหลุดออกจากการควบคุมแล้วตกที่ผ้าห่มบ้าง พื้นบ้าง แต่ไฟไม่ยักจะไหม้แฮะ???
‘เปลวไฟสีฟ้าคือเปลวไฟแห่งการรักษาและปกป้อง ไม่เหมือนหับเปลวไฟสีส้มที่เป็นเปลวไฟแห่งการทำลาย....ท่านต้องพยายามควบคุมพลังเวทย์ให้อ่อนๆ ยิ่งเปลวกลายเป็นสีฟ้าอ่อนหรือสีขาวเมื่อไหร่พลังในการรักษาและป้องกันก็จะสูงตาม แต่ท่านไม่ต้องกังวลหรอก เปลวเพลิงที่น้ำเงินนั้นสามารถโจมตีได้ เพียงแต่ท่านต้องหาวิธีคิดเอง เพราะข้าเองก็ไม่รู้เช่นกัน...’
“อือฮึ...ฉันเข้าใจแล้ว แกสอนฉันมาเถอะ เรื่องการควบคุมให้เปลวเพลิงรักษาบาดแผลและการป้องกันเถอะ เผื่อเวลาบาดเจ็บจะได้รักษาตัวเอง”
“ขอรับ...วิธีควบคุมเปลวเพลิงคือ.....
.
.
.
วันที่ 5
“เฮ้อ~ ในที่สุดก็ควบคุมเปลวเพลิงในการรักษาและป้องกับได้สักที เล่นเอาซะไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลยแฮะ” คารารันพูด ตอนนี้ขอบตาของเธอคล้ำยิ่งกว่าหมีแพนดาซะอีก เพราะเธอไม่ได้หลับมาสามวันแล้ว!! ที่สามารถถ่างตาได้มาสามวันก็เพราะพลังฟื้นฟูของเอเลซัสทำให้เธอไม่หาวหลับเวลาฝึกสมาธิ หากแต่การควบคุมเปลวเพลิงในการรักษานี่มันยากยิ่งกว่าการควบคุมให้ทำลายอีกนะเนี่ย แล้วที่สำคัญ สาเหตุที่เธอสามารถเรียนรู้และฝึกพลังเวทย์ได้อย่างรวดเร็วก็เพราะว่าเธอมีพลังเวทย์อยู่ในตัวมาก่อนแล้ว
เอเลซัสบอกว่าพลังวิญญาณของเธอมีไอพลังเวทย์เข้มข้นมาก หรือบางทีอาจจะเข้มมากกว่าพ่อมดบางคนก็เป็นได้ ทั้งนี้ทั้งนั้นก็เพราะว่าพ่อและแม่ของเธอมีพลังเวทย์สูงมาก เมื่อคลอดเธอออกมา ทำให้เธอมีพลังเวทย์สูงกว่าปกติ ทำให้สามารถใช้เวทย์ได้อย่างดีและเรียนรู้ได้เร็ว
“เอาล่ะ ตอนนี้ฉันขอนอนก่อนแล้วกันนะ พอตื่นขึ้นมาค่อยคิดวิธีใช้พลังเปลวเพลิงในการโจมตี...”
“ขอรับ...”
วันที่ 7
‘วันสุดท้ายแล้ว นายท่านรู้หรือยังว่าวิธีใช่เปลวไฟสีฟ้าโจมตีต้องทำอย่างไร?’ เสียงของเอเลซัสดังขึ้นมาในหัวของคารารัน เอเลซัสถามเธอด้วยความเป็นห่วง เพราะหากพ้นวันนี้ไปแล้ว เธอก็คงต้องไปอีกโลกหนึ่ง ซึ่งเธออาจจะไม่มีเวลาแม้แต่จะฝึกเวทย์เลยด้วยซ้ำ...
“อ่า...อ้อ....เรื่องนั้นน่ะหรอ ฉันรู้แค่ทฤษฎีเองอ่ะ แต่ไม่รู้ว่าพอทำจริงๆจะได้รึเปล่า...” คารารันพูดพลางนอนพลิกไปพลิกมา
‘งั้นนายท่านลองบอกข้าได้หรือไม่ เผื่อข้าจะสามารถช่วยท่านได้’
“อือ...คือว่า พอดีฉันไปอ่านหนังสือเกี่ยวกับเวทย์มนต์มา มันบอกว่าเวทย์มนต์มีความความเสถียรกับแร่เงินมากที่สุด ดังนั้นถ้าอาวุธทำมาจากแร่เงินก็จะสามารถทำให้เวทย์มนต์ในการรักษาสามารถโจมตีได้หรือเวทย์มนต์ที่ใช้ในการทำลายมีพลังเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัวน่ะ” คารารันอธิบายเป็นชุดรวดเดียวพลางหอบหายใจ “แต่ฉันไม่มีอาวุธนี่สิ เพราะไม่รู้จะหาจากไหน ที่สำคัญ แร่เงินน่ะแพงมากๆเลย แถมยังไม่ค่อยมีใครเอาแร่เงินมาทำเป็นอาวุธหรอกนะ”
‘แร่เงินหรือขอรับ ข้าสามารถใช้เวทย์มนต์สร้างอาวุธได้ เพียงแต่หากเป็นแร่เงินแล้วข้าสร้างได้เพียงดาบเท่านั้นขอรับ’
“งั้นหรอ...ดาบก็ได้ อย่างน้อยก็เคยเรียนเคนโด้ตอนเด็กล่ะนะ” ทันทีที่คารารันพูดจบ ก็ปรากฎดาบคานาตะที่ใส่ปลอกดาบสีขาว ดาบเล่มนี้คงคาดว่าคงเป็นสีขาวหมดแน่เพราะด้ามจับก็ยังเป็นสีขาว ทันทีที่เธอดึงดาบออกมาจากฝักก็พบใบดาบก็เป็นสีขาวอย่างที่คาดการไว้ “สวยจังเลยน้า~ แกสุดยอดมากเลย สร้างดาบได้สวยสุดๆ” เธอมองดาบตรงหน้าตาเป็นประกาย
‘ม...ไม่เท่าไรหรอกขอรับ’ เอเลซัสตอบด้วยความอาย
“เอาล่ะนะ งั้นฉันขอลองของใหม่ก่อนแล้วกัน!” คารารันลองปล่อยพลังเวทย์เข้าไปในดาบเล็กน้อย ทันใดนั้นไฟสีน้ำเงินก็ลุกพรึบบนใบดาบ เธอมองมันอย่างทึ่งๆก่อนจะทดลองสะบัดดาบออกไป และทันทีที่เธอสะบัดดาบ เปลวไฟสีน้ำเงินก็พุ่งไปตามทิศที่เธอสะบัดทันที...
ตูม!!!!!
“อ่า...ต้องขอบคุณปะป๊ากับมาม้าที่มัวไปเที่ยวรอบโลกจนไม่ได้กลับบ้านมาสองเดือนสินะ หึๆๆ” เธอพูดพลางหัวเราะขื่นๆมองผนังห้องตนเองที่ตอนนี้กลายเป็นรูโหว่ขนาดใหญ่....
ความคิดเห็น