คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความแค้น
บทที่ 2 ความแค้น
“เจ้าชายชิออน!!! มาแล้วหรือขอรับ!” ชาวบ้านทุกคนต่างก้มหัวให้ บุคคลที่ขี่ยูนิคอนมาด้วยท่าทางสง่างาม ผู้มีเรือนผมสีทอง และนัยน์ตาสีคราม พร้อมกับพูดประโยคข้างต้น ด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นยินดี เจ้าชายพยักหน้ารับเบาๆ แล้วมองไปทางบุคคลปริศนาที่ยืนค้ำหัวตนเองอย่างหัวเสีย
‘เจ้าหมอนั่นกล้าดียังไง ไม่คุกเข่าคำนับข้า...ข้าที่เป็นถึงเจ้าชายเชียวนะ!!!’ เจ้าชายคิดในใจ
“เจ้าเป็นใคร?” เจ้าชายถามพลางกระโดดลงจากยูนิคอน สัตว์เลี้ยงตัวโปรดของตนแล้วเดินมาหาเฟลทันที
“...”
เฟลเงียบไม่พูดอะไร เพราะคิดว่า ยังไงเมืองนี้ก็เป็นทางผ่านอยู่แล้ว เธอคงไม่คิดจะอยู่ที่นี่ ถึงตอนแรกจะดีใจก็ตาม ที่จะได้ชมเมืองสวยๆแบบนี้ หากแต่การต้อนรับของเมืองนี้ช่าง...
“ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร!!!” เจ้าชายตวาดใส่เฟล จนทำให้ชาวบ้านสดุ้งด้วยความกลัว ส่วนทหารประมาน 5-6 คน ต่างหน้าซีดกันเป็นแถว เพราะไม่เคยมีใครกล้าทำให้เจ้าชายโกรธได้ขนาดนี้เลยสักคน
“จำเป็นต้องบอกด้วยหรอ...ในเมื่อข้าเองก็ไม่รู้ว่าเจ้าใคร?” เฟลพูดออกมา ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย เจ้าชายมองหน้าบุคคลปริศนาด้วยความตะลึง คนนี้ไม่รู้จักเขา? ไม่รู้จักเจ้าชายของปราสาทเทพแห่งแสง? ไม่อยากจะเชื่อ...
“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว...ข้าก็ขอตัว” เฟลพูดพร้อมกับหมุนจะตัวเดินออกไป เธอคิดว่า คงมีสักทางสินะ ที่ไม่ต้องผ่านเมืองแย่ๆแบบนี้ แต่ก็ต้องชะงักทันทีที่ได้ยินประโยคต่อไปนี้
“ในเมื่อเจ้าเดินเข้ามาในเมืองแล้ว...เจ้าก็ต้องจ่ายค่าเข้าเมืองด้วยสิ มันเป็นเรื่องที่ไม่ว่าเมืองไหนก็ต้องทำไม่ใช่หรือ” เจ้าชายพูดด้วยแววตาหยิ่งๆ
“ต้องการอะไร” เฟลตอบด้วยน้ำเสียงเย็นยะเหยือก แล้วมองตามมือที่เจ้าชายชี้ไป ก็พบว่านอยยืนหน้าซีดอยู่ตรงนั้น โดยรอบตัวมีทหารล้อมไว้ 3 คน เนื่องจากนอยเป็นลูกจิ้งจอกเทพตัวน้อยๆ ทำให้พลังเวทย์ยังตื่นตัวไม่มาก เลยทำได้แค่เพียงยืนมองเจ้านายด้วยแววตาขอความช่วยเหลือ...
“ข้าต้องการจิ้งจอกตัวนั้น...” เจ้าพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ แล้วพูดต่อว่า “...อ้อ...ถอดผ้าคลุมด้วยล่ะ ข้าไม่ชอบมาคุยกับคนไม่เห็นหน้าตาเท่าไร...”
เจ้าชายพูดยังไม่ทันจบก็มีเสียงร้องของทหารที่ยืนรอบนอย พอเจ้าชายหันไปก็ต้องตะลึง ทหารที่ล้อมรอบนอย ถูกเวทย์แห่งความมืดมัดเอาไว้ พร้อมกับร่างของเฟลที่ยืนอยู่โดยที่อุ้มนอยไว้ เธอหันหน้ามามองเจ้าชาย ก่อนที่จะพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูถูกว่า
“ผู้ชายคนนั้นกล้าดียังไงมาทำให้ข้าเสียหน้า!!!” เจ้าชายชิออนทุบโต๊ะเสียงดัง ซึ่งได้เรียกความสนใจจากร่างบางที่กำลังนั่งเล่นมีดสั้นบนมือ ซึ่งได้หันมามองดู
“เงีบยน่าท่านพี่ ก็รู้ๆอยู่ว่าข้าไม่ชอบเสียงดัง” เจ้าชายชานอล หรือ บุคคลที่กำลังนั่งเล่นมีดสั้นอยู่ พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เจ้าชายชานอลมีหน้าตาน่ารักแบบใสๆหากแต่ภายใต้ใบหน้าน่ารักนั้น ได้ฆ่าคนมาแล้วไม่ต่ำกว่ายี่สิบรายมาแล้ว มีอายุประมาณ 17 ปี ผิวขาว หากแต่มีผมสีน้ำเงินเข้ม และดวงตาสีฟ้าทะเลหันมาดุท่านพี่ของตนเองเบาๆ
หลังจากได้ข่าวจากทหารที่ไปตรวจดูความเรียบร้อยของเมืองพูดซุบซิบว่า วันนี้เจ้าชายชิออนอารมณ์เสีย เพราะเจอบุคคลแปลกหน้า หนำซ้ำ ยังเป็นพวก ดาร์กไนท์ เสียด้วย เขาก็เลยรีบมาหาท่านพี่ของตนทันทีด้วยความสนใจ เพราะไม่เคยมีใครทำให้ท่านพี่ที่แสนอารมณ์ดีคนนี้โมโหได้เลยสักครั้ง นอกจากพระราชาหรือท่านพ่อของตน
“ตกลงท่านพี่รู้หรือปล่าวว่าผู้ชายคนนั้นน่าตาเป็นยังไง?”
“จะไม่รู้ได้ยังไงกัน ก็เล่นเอาผ้คลุมมาปิดหน้าปิดตา แถมบอกให้ถอดผ้าคลุ่มก็ไม่ยอม”
“แล้วลักษณะล่ะ แบบว่า อ้วนหรือผอมอะไรเบบนี้?”
“ถ้าข้าจำไม่ผิด คงผอมๆนะ ร่างบางๆ สงสัยคงใช้ได้แค่เวทย์ การใช้อาวุธคงไม่ได้เรื่อง...ว่าแต่ถามไปทำไมหรือ?” เจ้าชายชิออนหันมาถาม
“หึๆ เจอเรื่องสนุกเข้าแล้ว...เอาแบบนี้แล้วกัน...ท่านพี่ทำงานส่วนของท่านพี่ เดี๋ยวข้าคนนี้จะจัดการเรื่องของคนๆนั้นเอง เพราะข้าคิดว่าที่เขามาที่เมืองของเรา คงเพราะต้องการผ่านไปยังเมืองต่อไปแน่ แล้วก็ไม่มีทางอื่นไปได้แล้วนอกจากต้องผ่านเมืองของเรา อีกสองสมวันคนๆนั้นต้องกลับมาแน่” เจ้าชายชานอลยิ้มให้ท่านพี่ของตน
“นั้นสินะ เจ้าออกจะเก่งในเรื่องการสืบหาข้อมูล การลอบฆ่า และเวทย์มนต์นี่ ข้าลืมไปเสียสนิทเลย งั้นข้าฝากงานนี้ด้วยล่ะ แล้วอย่าบอกให้ท่านพ่อท่านแม่รู้ด้วยนะ”เจ้าชายชิออนกำชับ
“ตกลง ข้าไม่บอกหรอก เรื่องนี้ดูท่าจะสนุกนะ” เจ้าชายชานอลพูดยิ้มๆ ก่อนที่ทั้งสองจะยิ้มให้กันด้วยความเจ้าเลห์...
ความคิดเห็น