คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : DISTURB FEELINGS: CHAPTER 1
DISTURB FEELINGS: CHAPTER 1
ผมชื่อ ชิโรคุมะ อุสะงิ ไม่รู้ว่าใครเป็นคนตั้งชื่อให้ผม แต่ดูแล้วน่าจะเป็นแม่นะครับ ชื่อผมีอะไรน่ะหรอ? ก็อุสะงิแปลว่า ‘กระต่าย’ น่ะสิครับ ยิ่งผมตัวเล็กๆขาวๆด้วย เพื่อนผมก็เลยชอบเรียกผมว่า ‘ไอ้กระต่ายขาว’ หรือไม่ก็ ‘กระต่ายน้อย’ แต่ส่วนใหญ่ด้านหลังจะเป็นพวกผู้หญิงเรียกซะส่วนใหญ่
ตอนนี้ผมกำลังทิ้งตัวนอนลงบนเตียงอย่างอ่อนแรง ร่างกายมันล้าไปหมด โดยเฉพาะ ‘มือ’ ที่ผมเพิ่งเอาไปชกหน้าไอ้ยักษ์หน้าหื่นเมื่อตอนเย็น ผมไม่นึกเลยว่านอกจากมันจะหื่นจัดแล้วยังมีโครงหน้าที่หนาและทนทาน จนมือน้อยๆของผมที่ชกมันช้ำไปหมด
ผมนอนเล่นอยู่บนเตียงแล้วมองมือขวาตัวเองด้วยความกังวล
...พรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอมของ ม.4 และผมกับเพื่อนก็ได้ย้ายไปเรียนโรงเรียนชายล้วยเซย์กะซึ่งเป็นโรงเรียนเอกชน แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ตรงนั้น ผมเป็นคนถนัดขวา ดังนั้น เมื่อมือขวาของผมช้ำแล้วผมจะเอามือที่ไหนไปเขียนนังสือล่ะครับ...?
ข้างซ้ายผมก็ไม่ถนัด...อะไรนะ....? ใช้เท้าเขียน? มันคงตลกพิลึกแฮะ...
ครืด~ ครืด~ ครืด~
เสียงโทรศัพท์ของผมที่วางไว้บนโต๊ะมันสั่น ผมรีบหยิบมาทันที
“ฮัลโหล”
‘ว่าไงวครับไอ้คุณอุสะงิ ได้ข่าวว่าไปต่อยคนมาจนมือช้ำ แม่.งแน่ชิบหายเลยมึงอ่ะ’
โอ้! ข่าวเร็วแฮะ ผมยังไม่ได้บอกใครเลยนอกจากแม่เลยนะเนี่ย แล้วมันรู้ได้ไงหว่า?
“อือ พอดีกูไปซื้อของแล้วไอ้ห่.านั่นมันก็ลากกูเข้าตรอกอ่ะ กูเลยป้องกันตัว แต่ไม่นึกว่าไอ้ห่.านั้น
จะหน้าด้านขนาดนี้ =_=” ผมตอบอย่างเซ็งๆ
‘ฮ่าๆ เขาเรียกว่ากรรมตามสนองเฟ้ย เอ่อ...ว่าแต่มึงไปซื้ออะไรอ่ะ มึงก็รู้นี่ว่าตอนเย็มันอันตราย จะออกไปทำไมวะ แถมตอนนั้นกูยังไม่ว่างอีก’ เสียงปลายสายพูดออกมาอย่างเป็นห่วงปนสะใจ ไอ้หมอนั่นชื่อ ฮามาซึกิ เรียวกะครับ เราเป็นเพื่อนกันตั้งแต่จำความได้แล้วครับ เพราะแม่มันกับแม่ผมเป็นเพื่อนสนิทกันแถมบ้านมันยังอยู่ใกล้ๆบ้านผมด้วย เวลาผมจะออกไปไหนก็มักจะลากคอมันไปด้วย เพราะมันเก่งเรื่องชกต่อยเป็นอย่างมาก แต่เก่งน้อยกว่าผมนิดหน่อย (คงรู้นะว่าทำไม) ดังนั้นผมเลยมั่นใจว่ามันจะต้องเป็นไม้กั้นหมาที่เยี่ยมเป็นแน่
“กูไปซื้อแว่นตามาว่ะ....”
‘มึงจะซื้อไปทำไมวะ ใส่คอมแทคเลนส์ก็ได้’
“มึงต้องเข้าใจนะว่ากูเกลียดพวกโฮโม และกูก็ไม่อยากโดนฉุด ยิ่งเป็นโรงเรียนชายล้วนอีก มันก็ต้องป้องกันตัวกันบ้าง”
‘เอ่อๆ แล้วแต่มึงแล้วกัน’ แล้วมันก็วางสายไปทันที
ผมเหลือบมองนาฬิกาบนหัวเตียงปรากฏว่ามันเป็นเวลาห้าทุ่มแล้ว และพรุ่งนี้ผมต้องไโรงเรียน ยิ่งผมเป็นคนที่ตื่นยากมากๆคนหนึ่งด้วย คงต้องรีบนอนแล้วล่ะ...
“อุสะงิคุง ตื่นได้แล้วลูก” เสียงใสแจ๋วของแม่ดังอยู่ข้างๆเตียงผม
“ฮือ~” ผมร้องอย่างงุดหงิดแล้วหยิบหมอนมาบังหน้าทันที
“อู-ซา-งิ!”
“....”
“วันนี้ต้องไปโรงเรียนนะ” ผมชะงักกับคำพูดของแม่และเริ่มทบทวนความทรงจำทันที(คนตื่นใหม่ๆก็ต้องเบลอเป็นธรรมดาอ่ะ)
วันนี้เป็นวันเปิดเทอม...
และวันเปิดเทอมก็ต้องมีเช็คชื่อ...
ถ้าไปสาย = โดนหักคะแนน
“ว้ากกกกก” ผมรีบเด้งตัวแล้วคว้าผ้าเช็ดตัวพุ่งเข้าห้องน้ำทันทีแล้วหันไปพูดกับแม่อย่างหงุดหงิดว่า “ทำไมไม่ปลุกผมเช้าๆอ่ะแม่!” แล้วปิดประตูห้องน้ำทันที
ก่อนจะปิดประตูผมเห็นแม่ทำหน้าตึง
“ไอ้ลูกบ้า! แกรู้มั้ยว่าแม่ปลุกแกมากี่ชั่วโมงแล้ว คนบ้าอะไรตื่นยากชะมัด!”
แล้วเสียงปิดประตูของแม่ก็ดังตามมา
“ผมไปแล้วนะครับ” ผมบอกแม่แล้วหยิบแว่นตาเจ้าปัญหาสาเหตุที่ทำให้มือของผมเจ็บไปด้วย
แล้วรีบวิ่งไปโรงเรียนอย่างรวดเร็ว
บัดซบ! ผมล่ะเกลียดตัวเองจริงๆที่เป็นคนตื่นยาก แต่โชคดีนะที่โรงเรียนมันอยู่ใกล้บ้าน แค่วิ่งไปสักสิบนาทีก็ถึงแล้ว ไม่งั้นคงแย่จริงๆ
ตุบ!
คงเป็นเพราะว่าผมรีบวิ่งไม่มองทาง เลยวิ่งไปชนผู้ชายคนหนึ่ง ผมเงยหน้ามองมันอย่างเซ็ง ฮือ...ผมไม่ได้เตี้ยนะครับ ส่วนสูงผมมาตรฐาน
ผู้ชายคนนั้นจัดว่าเป็นผู้ชายหน้าดีคนหนึ่งนั่นแหละ ออกแนวตี๋ๆหน่อย คงมีเชื้อสายจีนอยู่ด้วยล่ะมั้งแต่ติดตรงว่ามันสูงเกินมนุษย์ไปหน่อย มันมองผมแล้วยักคิ้วกวนๆทีหนึ่ง
“ไม่คิดจะขอโทษกันบ้างหรอ?J”
แม่.งเอ๊ย! มึงจะทำตาเยิ้มตอนพูดทำหอกอะไรว่ะ กูเสียว
“เอ่อๆ ขอโทษแล้วกัน” ผมบอกแล้วรีบวิ่งต่อทันที
ห่าราก! นี่กูเสียเวลากับไอ้ตี๋นี่กี่นาทีแล้วว่ะเนี่ย?!
“หึๆ เจอตัวไวจังนะ ไม่คิดเลยว่าจะได้อยู่โรงเรียนเดียวกันนะเนี่ย..พรมลิขิตจริงๆเลยน้า~” เด็กหนุ่มที่เดินชนอุสะงิพูดเบาๆก่อนจะเดินมุ่งหน้าตามทางเดินที่อุสะงิกำลังวิ่งไป...พลางหัวเราะในลำคออย่างคนอารมณ์ดี
****อ่า...ในที่สุดก็อัพตอนที่หนึ่งสักที เจอคำผิดบอกกันด้วยนะคะ (_ _) ตอนแรกก็ตั้งใจจะลงตั้งเมื่อวานแล้วแต่มันง่วงเลยไม่ได้ลง =w=a****
ความคิดเห็น