คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue
Warning ; Sexual, Violent
'They took everything from me
They stole the ground beneath my feet'
•~~~•
1485 – Caernarfon, Wales
ธีออนเกลียดสงคราม
เขาเกิดมาในยุคสมัยที่เหล่าแวมไพร์ต่างตระกูลกำลังแก่งแย่งชิงดีชิงเด่นเพื่อขึ้นมาปกครองชนเผ่าของพวกเขา พี่น้องร่วมตระกูลของเขาก็มักจะฝึกฝนตัวเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับสงครามที่อาจจะปะทุขึ้นได้ตลอดเวลา แต่ธีออนกลับสนใจอย่างอื่นที่ไม่ใช่การต่อสู้ หรือความรุนแรง สิ่งที่ทำให้เขาละสายตาไปจากมันไม่ได้คือศิลปะและเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
'พวกมนุษย์กลัวเรา
และพวกเขาก็ต่ำต้อยกว่าเรานัก'
คำพูดของแม่ที่พร่ำบอกธีออนอยู่เสมอเวลาที่เขาอยากออกไปเล่นที่นอกปราสาทคาร์นาร์วอน เขากลายเป็นเด็กที่กลัวการผูกมิตรกับมนุษย์จนกระทั่งที่เขาได้พบเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
เด็กหนุ่มที่มีรอยยิ้มที่สดใสเหมือนดอกไม้ที่บานในฤดูร้อน เด็กหนุ่มที่ร่าเริงและสว่างไสวจนทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองช่างเป็นคนที่มืดมนยิ่งนัก เด็กคนนั้นที่เป็นแค่มนุษย์ธรรมดาแต่กลับแสดงท่าทางที่ยโสโอหังใส่แวมไพร์อย่างเขา
เทีย โบลตัน
ปลายพู่กันถูกกดลงบนผ้าใบที่กางตึงอยู่บนแท่นไม้ สีน้ำเงินอัลตรามารีนที่ราคาแพงแสนแพงถูกใช้อย่างสิ้นเปลือง ร่างกายกำยำของชายหนุ่มที่มองตรงไปด้านหน้าโดยที่มือข้างขวาของเขาขยับวาดตามภาพที่เขาเห็น
“มันน่าอึดอัดซะจริง” ร่างบางของเทียขยับตัวลุกขึ้นนั่งในท่าที่สบายบนเก้าอี้ไม้สักก่อนจะดึงผ้าซาตินที่คลุมร่างกายอยู่ออกนิดหน่อยจนทำให้เห็นผิวกายสีขาวนวลของเจ้าตัว
“เธอไม่ควรขยับตัวแบบนั้น” ธีออนเอ่ยเสียงเรียบ มือข้างขวาของเขาหยุดชะงักหลังจากภาพที่เขามองเริ่มเปลี่ยนไป คนตัวเล็กที่เป็นแบบให้เขาวาดภาพนั่งห่อไหล่ด้วยความเมื่อยล้าหลังจากที่เขานั่งแบบนั้นมานานเป็นชั่วโมง
“ครั้งนี้คุณใช้เวลานานเกินไป ธีออน”
“เราอยากวาดให้มันละเอียด ช่วยนั่งต่ออีกสักหน่อยเถอะนะ” ร่างสูงตอบกลับด้วยคำพูดที่คล้ายกับคำขอร้องแต่คนฟังรู้ดีว่ามันเป็นคำสั่ง
แต่ก็ใช่ว่าเทียจะต้องปฏิบัติตามที่เขาสั่ง
“นั่งต่อก็ได้ แต่เปลี่ยนที่นั่งได้หรือเปล่า?”
ร่างบางลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพร้อมกับปล่อยให้ผ้าซาตินร่วงลงไปกองที่พื้นจนเผยให้เห็นร่างกายเปลือยเปล่า เขาย่างกายเข้ามาหาคนที่นั่งอยู่หลังผ้าใบอย่างเชื่องช้า ก่อนจะดึงพู่กันสีมุกราคาแพงออกจากมือของธีออนและโยนทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ชายหนุ่มที่นั่งหลังตรงอยู่บนเก้าอี้เงยหน้าขึ้นสบตากับเทียก่อนจะยิ้มมุมปากออกมา
เทียทิ้งตัวลงนั่งบนตักของร่างหนาพร้อมกับวางมือลงบนไหล่ของอีกฝ่าย เขาหลุบตาลงมองธีออนอย่างออดอ้อนจนทำให้คนตรงหน้าต้องโน้มใบหน้าเข้ามาประทับจูบลงบนริมฝีปากบาง
ร่างกายของเทียอ่อนยวบยาบอยู่บนตักหนาของธีออนในตอนที่อีกฝ่ายเริ่มส่งลิ้นร้อนสอดเข้ามากวาดต้อนความหวานในโพรงปากและเริ่มหยอกล้อกับลิ้นของคนในอ้อมกอด เสี้ยววินาทีที่เทียแทบจะไม่รู้ตัว ร่างกายของเขาถูกวางลงบนเตียงพร้อมกับธีออนที่ขยับมาทาบทับเขาเอาไว้ คนตัวสูงใช้เขี้ยวขบริมฝีปากล่างของเทียจนเลือดออก ก่อนจะไล่เลียบริเวณที่มีเลือดไหล รสชาติของเลือดที่เทียรู้สึกคาวอยู่ในปาก แต่กลับทำให้ธีออนพอใจเป็นอย่างยิ่ง
“ทำไมถึงชอบทำให้เสียสมาธิตลอด” ธีออนผละออกจากริมฝีปากของคนใต้ร่างก่อนจะเอ่ยถาม
“คุณอยากวาดภาพให้ละเอียดไม่ใช่หรือไง? ก็ต้องสำรวจร่างกายก่อนหรือเปล่าล่ะ” เทียเชิดหน้าตอบกลับอีกฝ่ายไป ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มของเขาเชื้อเชิญให้ความต้องการของธีออนพุ่งสูงขึ้น
ธีออนเคยรู้สึกเหมือนกันว่าเขาอยากจะทำตามใจตัวเอง อยากจะมีอะไรกับเด็กนั่นตามสัญชาตญาณดิบของเขา แต่เพราะเทียเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาที่ไม่สามารถรับมือกับพลังของแวมไพร์ที่ไหลเวียนอยู่ในตัวเขาได้ เขาถึงต้องยั้งมือแทบจะทุกครั้งไป แต่ก็ดูเหมือนว่าเด็กนี่กำลังจะทำให้ความอดทนของเขาน้อยลงทุกวันๆ
“เธอเก่งจริงๆ เรื่องทำให้คนอื่นคลั่งตาย”
“ยกเว้นคุณ”
“รู้ได้ยังไง”
“คุณคลั่ง แต่คุณไม่ตาย —เพราะงั้นเราจะทำมากเท่าไหร่ก็ได้ จริงไหม?” ร่างเล็กที่ถูกอีกฝ่ายคร่อมอยู่ตอบกลับไป ในขณะเดียวกันเขาก็ขยับลุกขึ้นแล้วดันให้ธีออนลงไปนอนที่เตียง ก่อนที่ตัวของเทียจะขึ้นไปนั่งทับอยู่ที่กลางตัวของอีกคน
ธีออนแค่นหัวเราะให้กับความบ้าบิ่นของคนตัวเล็กที่กำลังบดเบียดสะโพกมนของตัวเองกับส่วนกลางตัวของเขาอย่างเอาแต่ใจ หลังจากนั้นเพียงไม่นาน ความต้องการของธีออนก็แข็งขืนสู้กลับไป
มือหนาเอื้อมไปจับเอวบางเอาไว้หลวมๆ ในตอนที่คนตัวเล็กเอาแต่เล่นสนุกอยู่บนตัวเขา ธีออนฟาดฝ่ามือลงบนสะโพกขาวจนเกิดเสียงดังลั่นพร้อมกับเสียงร้องของเทียที่ไม่ทันได้ตั้งตัว
ความสัมพันธ์ของเขาทั้งสองคนลึกซึ้งมากจนไม่มีใครเข้าใจ เทียเป็นเพียงมนุษย์ที่ถูกแวมไพร์อย่างพวกเขามองว่าต่ำต้อย ถึงเขาจะเกิดในตระกูลผู้ดีอย่างตระกูลโบลตัน แต่ก็เป็นตระกูลที่อยู่ปลายแถวในบรรดาตระกูลอื่นๆ
ทิวดอร์ไม่มีวันยอมรับเด็กคนนี้
แต่ธีออนไม่สนใจหรอก
เขาไม่เคยหวังบัลลังก์หรือแม้แต่สมบัติของผู้เป็นพ่อ เขายินดีจะให้พี่ชายของเขารับของพวกนั้นไปทั้งหมด สิ่งที่เขาต้องการเพียงอย่างเดียวคืออิสระในการใช้ชีวิตและอิสระในการเลือกคนรักด้วยตัวเอง
เทียก้มลงจูบเบาๆ ที่ซอกคอของอีกคนก่อนจะใช้มือเลิกเสื้อนอนสีขาวของธีออนขึ้นมาจนทำให้เห็นแผงอกกว้าง คนตัวเล็กยังคงขยับร่างกายไปมาเพื่อยั่วยวนคนใต้ร่างที่นอนมองเขานิ่งๆ
เทียรู้ว่าต้องทำแบบไหน ธีออนถึงจะพอใจ
คนตัวเล็กที่ร่างกายเปลือยเปล่ายกตัวขึ้นก่อนจะเลื่อนมือมาลูบกลางลำตัวของอีกคนที่กำลังแข็งสู้มือ กางเกงนอนสีขาวของธีออนถูกดึงออกโดยคนที่ยกตัวเหนือร่างของเขา
“รู้ใช่ไหมว่าเธอจะป่วยไปอีกหลายวัน ถ้ายังซนอยู่แบบนี้” ธีออนเงยหน้าขึ้นสบตากับดวงตาสีเทาอ่อนของเทียก่อนจะเอ่ยออกไป คำพูดของเขาทำให้ร่างบางหัวเราะออกมานิดหน่อย
“ก็แค่ป่วยเองนี่นา”
ดูเหมือนว่าเทียคงจะไม่ยอมให้กิจกรรมอย่างว่าเกิดขึ้นได้ง่ายๆ เขาเอาแต่ลูบไล้ไปตามหน้าขาของร่างสูงจนทำให้ธีออนเริ่มหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย ความต้องการของเขามันมากซะจนเขาอยากจะลงโทษเจ้าเด็กคนนั้นแรงๆ
“แน่ใจเหรอว่าจะรับอารมณ์ของเราไหว?” ธีออนเอ่ยถามขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าเทียทำท่าจะกดตัวลงมาที่กลางลำตัวของเขา
“ไม่รู้ว่าที่ผ่านมาคุณยั้งมือตัวเองมากแค่ไหน”
“ยั้งมากๆ”
“งั้นครั้งนี้อย่ายั้งเลยนะ”
“…”
“กัดเราแรงๆ เท่าที่คุณต้องการเลย ธีออน”
สิ้นเสียงออดอ้อนและแววตาหวานหยดย้อยของเทียไม่ถึงเสี้ยววินาที คนตัวเล็กถูกดันให้นอนคว่ำลงกับเตียงก่อนที่มือหนาจะจัดการจับสะโพกมนให้ตั้งขึ้น เขาฟาดฝ่ามือลงบนก้นขาวๆ อีกข้างหลังจากที่เห็นว่ามันแดงไม่เท่ากันและเพื่อเป็นการลงโทษ
ขาทั้งสองข้างของเทียถูกจับให้อ้าออกมากพอที่ธีออนจะมุดหน้าลงไปฝังเขี้ยวที่ต้นขาด้านในได้ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มแปรเปลี่ยนไปเป็นสีแดงเลือดนกที่กำลังเป็นประกาย เขี้ยวแหลมคมสองซี่ที่ด้านหน้าค่อยๆ งอกออกมาเมื่อธีออนก้มลงไปจูบที่ต้นขาของเทียเบาๆ ร่างสูงลากลิ้นผ่านบริเวณที่เขาหมายตาก่อนจะฝังคมเขี้ยวลงตรงต้นขาด้านในที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำลายของเขา
“อื้อ!” เทียที่มุดหน้าลงบนหมอนขนห่านใบใหญ่ร้องออกมาเล็กน้อยเมื่อถูกความเจ็บเข้าเล่นงาน สองมือกำผ้าปูที่นอนแน่นพร้อมกับเม้มริมฝีปากเพื่อสะกดกั้นเสียงร้องเอาไว้
ธีออนดื่มด่ำกับเลือดของเทียอยู่สักพักก็ขยับตัวถอนเขี้ยวออกไป หลังจากที่เห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มอ่อนแรงลงเพราะเสียเลือดมาก ดวงตาสีแดงเลือดนกในตอนแรกได้เปลี่ยนกลับมาเป็นสีน้ำตาลดังเดิม
เทียถูกร่างสูงจับให้ขยับตัวกลับมานอนหงาย ร่างกายที่อ่อนแรงของคนตัวเล็กตรงหน้าทำให้ธีออนรู้สึกไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ เขาพยายามจะควบคุมตัวเองไม่ให้ดื่มเลือดของอีกฝ่ายมากเกินไป แต่ดูเหมือนว่าเขาจะควบคุมความหิวไม่ค่อยได้
“วันนี้เราจะนอนเฉยๆ กันก็ได้นะ” ธีออนพูดพร้อมกับยื่นมือไปลูบไล้ใบหน้าของคนตัวเล็กด้วยความปรารถนา
“น่าเสียดายจัง” คนใต้ร่างที่นอนลืมตามองร่างสูงตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเสียดายอย่างชัดเจน
ธีออนก้มลงไปประทับจูบลงบนริมฝีปากของเทียอีกครั้ง คราวนี้เป็นจูบที่นุ่มนวลและค่อยๆ ปลอบประโลมคนตัวเล็กจากอาการเจ็บปวดเมื่อครู่ ไม่มีการรุกล้ำหรือความรุนแรงใดๆ ทั้งนั้น
ปัง!
ร่างของชายหนุ่มสองคนผละออกจากกันอย่างรวดเร็วเมื่อเสียงปิดประตูห้องดังขึ้น ธีออนดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายให้กับตัวเองและเทียที่คลุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา
“นายควรจะเคาะประตูสักหน่อย” ธีออนพูดกับชายหนุ่มวัยเดียวกันกับเขาที่เปิดประตูพรวดพลาดเข้ามาอย่างเสียมารยาท คนถูกต่อว่าเดินตรงเข้ามายืนที่ปลายเตียงของเขาด้วยใบหน้าที่กระวนกระวาย
“ราชวงศ์ทิวดอร์ —ล่มแล้ว” ดัสติน ซัมเมอร์เซต ตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ผ้าคลุมไหล่ของเขาขาดวิ่นเหมือนกับว่าเขาเพิ่งผ่านการต่อสู้มา
“นายพูดเรื่องอะไร” ธีออนดึงกางเกงนอนสีขาวมาสวมก่อนจะเดินลงมายืนตรงหน้าเพื่อนรัก
“แลงแคสเตอร์ก่อกบฏ พวกเขาฆ่าครอบครัวของนายไปหมดแล้ว”
ธีออนมองใบหน้าเพื่อนรักด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ปะดังเข้ามา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มค่อยๆ เปลี่ยนไปเป็นสีแดงเพลิงที่ดูน่ากลัว มือทั้งสองข้างของเขากำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดปูดขึ้นที่แขน
เสียงโหวกเหวกโวยวายของพวกองครักษ์รักอยู่ที่หน้าห้องนอนของเขาดังเข้ามา ดูเหมือนว่ากำลังมีใครบางคนจะบุกเข้ามาทำร้ายเขา แต่จะต้องผ่านองครักษ์พวกนั้นให้ได้เสียก่อน
“พวกเราควรจะรีบหนีไปตอนนี้” เทีย โบลตันที่ใส่เสื้อผ้าครบชิ้นเดินตรงเข้ามาหาทั้งสองคนพร้อมกับเสื้อคลุมไหล่ของธีออนก่อนจะจัดการสวมมันให้กับร่างสูง
“เรายังไปไม่ได้ พวกมันจะต้องชดใช้” ธีออนตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เย็นยะเยือกแต่กลับให้ความรู้สึกร้อนดั่งไฟ
“ธีออน เราสู้พวกนั้นไม่ได้” ดัสตินพูดเตือน
“แล้วจะให้เราทิ้งบ้านไปแบบนี้น่ะเหรอ?”
“ไปแค่ตอนนี้ ไปตั้งหลักกันก่อน”
“คุณควรจะไป ธีออน แลงแคสเตอร์ไม่มีวันปล่อยให้คุณรอดต่อให้คุณจะบอกว่าคุณจะไม่นั่งบัลลังก์ก็ตาม” คราวนี้เป็นเทียที่เอ่ยกับธีออน
“ตามฉันมา ฉันจะพาไปหลบที่บ้านญาติที่อยู่นอกอาณาเขตเมืองคาร์นาร์วอน” ดัสตินพูดพร้อมกับเดินไปยังหน้าต่างห้องของธีออน เขาจัดการเปิดมันออกและหันมามองเพื่อนรักที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
“ไปกันเถอะนะ ธีออน”
เทียออกแรงดึงให้ธีออนเดินตามมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเอาแต่มองจ้องไปทางประตูห้อง ในเวลาแบบนี้ แต่เทียกลับมีสติมากจนเหมือนกับว่าอีกฝ่ายไม่ได้กลัวอะไรเลย ต่างจากธีออนที่แอบหวั่นใจอยู่เล็กๆ
ดัสตินก้าวขาขึ้นไปยืนอยู่บนขอบหน้าต่างก่อนจะกระโดดลงไปที่พื้นอย่างรวดเร็วและเงียบเชียบ เสียงต่อสู้ขององครักษ์หน้าห้องเริ่มเงียบลงโดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าใครเป็นฝ่ายชนะ
“เดี๋ยวเราลงไปก่อน เธอกระโดดตามลงมาเลยนะ เราจะรอรับเธออยู่ที่ด้านล่าง” ธีออนพูดกับเทียในตอนที่เขากระโดดขึ้นไปนั่งยองๆ บนขอบหน้าต่าง ก่อนที่จะกระโดดลงไปข้างล่างตามเพื่อนรักไป
เทียก้มลงมองลงไปด้านล่างก็พบเพียงแต่ความมืด เขาไม่รู้ว่าธีออนจะรอรับเขาอยู่ที่ด้านล่างจริงหรือเปล่า หัวใจของเขาเต้นระรัวเมื่อเขาก้าวขึ้นไปยืนบนขอบหน้าต่าง เขาเป็นเพียงแค่มนุษย์คนหนึ่งเท่านั้นเอง มันไม่ผิดที่เขาจะกลัว
ธีออนและดัสตินที่มองทะลุความมืดขึ้นไปเห็นเทียกำลังยืนขาสั่นอยู่ที่ขอบหน้าต่าง พวกเขารอจังหวะที่เทียจะกระโดดลงมาและจะช่วยกันจับเด็กนั่นเอาไว้ไม่ให้เทียต้องได้รับบาดเจ็บ
“โดดสักที ขอร้อง” ดัสตินที่ดูลุกลี้ลุกลนพึมพำกับตัวเองเมื่อเห็นว่าเทียไม่ยอมกระโดดสักที เขามองไปรอบๆ ตัวเพื่อดูว่าจะมีใครจะผ่านมาแถวนี้หรือเปล่า ไม่งั้นพวกเขาอาจจะถูกจับได้
“เทีย!” ธีออนตะโกนขึ้นไปเพื่อเรียกสติของเทียหลังจากที่อีกฝ่ายยืนนิ่งอยู่นาน
ร่างเล็กของเทียสั่นเทาด้วยความกลัว เสียงเปิดประตูห้องดังเข้ามาและนั่นก็ทำให้คนตัวเล็กรับรู้ถึงชะตากรรมของตัวเองในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
เทียก้มลงไปสบตากับธีออนผ่านความมืด กลิ่นคาวเลือดลอยมาเตะจมูกของแวมไพร์หนุ่มทั้งสองคนที่ยืนอยู่ด้านล่าง และในตอนนั้นเอง ธีออนก็รู้ได้ในทันทีว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น
เทียก้มลงมองหน้าท้องของตัวเองที่มีปลายดาบแทงทะลุจนโผล่ออกมา เลือดสีแดงไหลเลอะชุดสีฟ้าอ่อนตัวโปรดของเขาจนตอนนี้ชุดนั้นแทบจะกลายเป็นสีแดง ร่างกายที่อ่อนเพลียจากการเสียเลือดมากในตอนแรกเริ่มเลื่อนลอย เขาทรุดตัวลงนั่งบนขอบหน้าต่างก่อนจะได้ยินเสียงเรียกของธีออนที่ตะโกนดังขึ้นมาจนถึงด้านบน
ร่างเล็กของเทียนั่งพิงอยู่บนขอบหน้าต่างด้วยลมหายใจที่รวยรินท่ามกลางสายตาของธีออน ดวงตาสีแดงเพลิงของเขาถูกกระตุ้นด้วยกลิ่นเลือดที่คละคลุ้งไปทั่วบริเวณของเทีย เขาพยายามที่จะกลับขึ้นไปที่ด้านบนนั้น แต่กลับถูกเพื่อนรักดึงแขนเอาไว้ ความรู้สึกเหมือนถูกกริชเงินปักลงตรงกลางใจเป็นยังไงก็เพิ่งได้เข้าใจวันนี้
เธอบอกว่าเราไม่มีวันตาย แต่ทำไมตอนนี้เราถึงรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นเลยล่ะ เทีย?
ธีออนถูกดึงให้วิ่งไปทางด้านหลังของปราสาทคาร์นาร์วอนเพื่อหลบหนีออกไปจากที่นี่ แต่สายตาของเขายังเอาแต่จ้องหน้าต่างห้องของตัวเองที่ตอนนี้มีใครบางคนได้มาอุ้มร่างของเทียขึ้น
เจย์เดน แลงแคสเตอร์
เขาไม่เคยตกอยู่ในสภาวะที่โกรธจนตาเปลี่ยนสีเป็นสีแดงเพลิงขนาดนี้มาก่อน พวกมันจะต้องชดใช้ให้กับเลือดทุกหยดของเทียที่เสียไป และชดใช้ให้กับทุกชีวิตของทิวดอร์ที่พวกมันพรากไปจากเขา
แลงแคสเตอร์จะต้องชดใช้
•~~~•
tag #ทิวดอร์คนสุดท้าย
talk พาร์ทนี้เป็นเรื่องที่เกิดในอดีตตอนปี 1485 ซึ่งจะคาบเกี่ยวกับช่วงของราชวงศ์ทิวดอร์ที่ปกครองประเทศเวลล์พอดี แต่เราไม่ได้อ้างอิงจากประวัติศาสตร์น้าทุกคน เปิดมาแบบนี้ก็คือ พล็อตรอรักพันปีแน่นอนค่า ฮือ
คอมเม้นติชมกันได้นะคะทุกคน เราจะพยายามปรับปรุงตัวเองให้ดีขึ้นไปอีกเลยคับ! ;^;
สุดท้ายนี้ ทุกคนรักษาสุขภาพด้วยนะคะ
ความคิดเห็น