Color of the World ๐ เมื่อโลกนี้ คือสีและพู่กัน...

เนื้อเรื่อง

เมื่อทุกอย่างบนโลกนี้... คือสี... เเละพู่กัน










เมื่อตอนที่เราเป็นเด็กๆ จำกันได้รึเปล่า ว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง
เเล้วมีความสุขรึเปล่า?....
เเน่นอน คำจตอบที่ได้มาคือมีความสุข เเละคนเเทบทุกคนย่อมอยากย้อนวัยของตัวเองให้กลับกลายไปเป็นเด็กอีกครั้ง









ชีวิตของการเป็นเด็กคือความไร้เดียวสา เเละสนุกสนาน
เราจะมีพ่อเเม่คอยดูเเลเอาใจใส่ ให้ความอบอุ่น ร่าเริงเเละเเจ่มใส









อยากได้อะไรก็ได้ คำพูดที่เด็กๆ มักจะพูดกันติดปากคือ “หนูจะเอาๆ” หรือว่า “ผมจะเอาของเล่น” หรือ “หนูจะเอาตุ๊กตา”
คำพูดที่หาได้จากเด็กทั่วๆ ไป

เราทุกคนจะได้สิ่งๆ หนึ่งที่ได้ติดตัวมาตั้งเเต่เกิดก็คือ “พู่กัน”
เเละชีวิตของเราก็เปรียบเสมือนกระดาษสีขาวสะอาดที่ไร้มลทิน
ยามเป็นเด็ก สีที่คอยเเต่งเเต้มลงบนการดาษาสีขาว คือความสดใส
ชีวิตที่มีเเต่สีเเห่งความสุข เเละสนุกสนาน
โดยมีคนที่เราเรียกว่า “ครอบครัว” ซึ่งก็คือ “พ่อเเม่” ที่คอยเป็นพู่กันเเต่งเเต้มเราอย่างบรรจง









คนที่คอยบดูเเลเอาใจใส่เรามาตลอดเวลา
เเต่เมื่อเราโตขึ้นมาอีกขั้น
สิ่งที่เเต่งเเต้มสีสันลงบนกระดาษเเผ่นที่ชื่อว่าชีวิต กลับไม่ใช่เพียงเเค่ครอบครัวเท่านั้น
มันกลับรวมถึงสังคม สิ่งเเวดล้อม เพื่อนฝูง สัตว์เลี้ยง หรือเเม้เเต่ความนึกคิด



ความรักอาจจะเปรียบได้กับ “สีชมพู” ที่คอยให้ความหวานกับชีวิต




มิตรภาพ ที่เป็นสีสันที่สดใส อย่าง “สีฟ้า”





ความร่าเริง ที่เหมือน “สีเเดง” เเห่งความสดใส





หรือเเม้เเต่ธรรมชาติ ที่เป็น “สีเขียว” ที่มอบความสดชื่นให้กับเรา

เเต่ถ้าเราเกิดผิดหวังไปกับสิ่งๆ หนึ่งเเล้ว
จากความรักที่ “เคย” มีสีชมพู อาจจะกลับไปเป็น “สีดำ”
ที่เป็นชีวิตอันมืดมน หรืออับจนหนทาง
เด็กเเรกรุ่นจำนวนมากในปัจจุบัน
ทั้งๆ ที่กระดาษเเผ่นนั้นควรจะมีเเต่ความสดใส
กลับมีรอยมลทินที่เเปดเปื้อน
ทั้งที่มาจากสภาพสังคมที่ย้ำเเย่ เเละการเผชิญปัญหามากมายที่เกิดขึ้น
อาจจะรวมถึงความรักที่เกิดขึ้นจากอายุยังน้อย ทำให้ชีวิตด้านนั้น กลับจางหาย

ความรักไม่ใช่สิ่งที่ผิด เเต่เราต้องรู้จักรักให้ถูกวิธี
รู้จักรักคนที่รักเรา
เเละรักให้ถูกเวลา





อย่างน้อยในตอนนี้ เราควรรัก ครอบครัว เเละพ่อเเม่ให้มากกว่าใครอื่น
เพราะพวกท่าน สามารถมอบสีเเห่งความรักให้เราได้อย่างเเท้จริง
สีขาว เเห่งความบริสุทธิ์
ที่เกิดมาจากความรักที่ “บริสุทธิ์”
ไม่มีความรักไหน ที่บริสุทธิ์เท่าความรักจากบุพการี....

สีสันอีกมากมาย เกิดจากสิ่งรอบตัวเรา โดยมีบุคคลรอบตัวที่คอยมอบสีสันมากมายให้กับชีวิต
รวมทั้งตัวเราเองที่มอบสีต่างๆ ให้คนรอบข้างเช่นกัน
คนมากมายที่มาจากหลากหลายสังคม
เมื่อมาผสมกันทำให้เกิดที่ใหม่ ที่เชื่อมโยงด้วยพวกเราทุกคน
เชื่อมโยงด้วยเส้นด้ายที่เรียกว่า “พู่กันเเห่งมิตรภาพ” นั่นเอง







สีเเดง      +   สีเหลือง     เป็น  สีส้ม
สีเหลือง    +   สีน้ำเงิน     เป็น   สีเขียว
สีน้ำเงิน    +   สีเเดง         เป็น   สีม่วง
สีเขียวอ่อน     +   สีน้ำเงิน     เป็น  สีเขียวเเก่
สีเเดง   +   สีขาว         เป็น   สีชมพู
สีเขียว   +  สีเหลือง     เป็น   สีเขียวอ่อน




พู่กันที่ดี ย่อมมอบสีสันเเห่งมิตรภาพที่ดีกัน
เเต่ถ้าพู่กันนั้น เลือกที่จะมอบสีที่มืดมนให้กับเรา ก็ควรหลีกเลี่ยง จริงมั้ย?
เเต่ถ้ากระดาษาเเผ่นนั้น กลับเเปดเปื้อนด้วยสีเเห่งมลทินเเล้ว
หลายคนกับเลือกที่จะหนีสีเหล่านั้นด้วยวิธีการมากมาย
ที่ทำร้ายตัวเองเเละคนรอบข้าง
ทำไมไม่คิดบ้างว่า เมื่อเราเเปดเปื้อนเเล้ว กระดาษเเผ่นนั้นก็ยังมีที่ว่าง
ที่สามารถทำให้เรา “ลบ” สีนั้นๆ ออกจากกระดาษได้เช่นกัน








เมื่อสีดำ ผสมกับสีขาว ทำให้เกิดสีเทา
สีที่เเม้จะยังเปื้อนมลทิน เเต่ก็น้อยกว่าสีดำ ที่มืดสนิท
อย่างเช่นคนที่เคยทำบาปอย่างร้ายเเรง หันหน้าเข้าหาศาสนาที่ให้ที่พักใจ
ก็ทำให้ความรู้สึกนั้นๆ จางหายลงไปได้บ้าง
เเม้ว่าจะไม่ทั้งหมด เเต่มันก็สามารถบรรเทา
เเทนที่เราจะเลือกการ “ตัด” การดาษเเผ่นนั้น
ทำไมเราไม่หันมาหาสีอื่นที่ผสมให้มันจางเเทนล่ะ!?....
เเม้จะไม่สามารถลบได้ทั้งหมด เเต่ก็รู้สึกดีขึ้น จริงมั้ยล่ะ?






อย่างเช่นปัญหาอย่างอื่นก็เช่นกัน
ทำไมเราไม่ลองหาสีอื่นๆ มาลองผสม
เพื่อให้ได้สีใหม่
หรือสีเก่าที่จางกว่าเดิม
เพื่อหาทาทงเเก้ปัญหานั้นๆ ดูบ้าง
ปัญหาต่างๆ ย่อมมีทางเเก้
เราต้องรู้จักประยุกต์
อย่างสีเขียวที่เข้มเกินไป ก็น้ำสีเหลืองมาผสม
เพื่อให้ได้ “สีเขียวที่อ่อนลงกว่าเดิม”








เเต่เราเองก็ต้องรู้จักเลือก “พู่กัน” ที่จะมามอบสีสันให้ชีวิตเช่นกัน
ถ้าเราเลือกมันมั่วมากเกินไป การดาษาสีขาวเเผ่นนั้น อาจจะไปเหลือที่ว่างให้เรา
นำสีอื่นๆ ไปผสมเเล้วล่ะก็
เเล้วจะทำยังไงล่ะ ถ้าชีวิตต้องขาดสีสันไป.....