Inazuma eleven yaoi (เรื่องสั้น)

ลำดับตอนที่ #9 : [ Inazuma ]♡ Rococo x Fidio ♡ มาพนันกัน!? ฉันจะรักนายหรือนายจะรักฉัน

หมวด : นิยายวาย
แนวนิยาย : รักสดใส

[ Inazuma ]♡ Rococo x Fidio ♡
มาพนันกัน!? ฉันจะรักนายหรือนายจะรักฉัน

................


................


น่าตกใจ!
น่าตกใจจริงๆ!
คนอย่างฉันเนี้ยนะ....
จะสู้นายไม่ได้!?
โรโคโค่!
จำไว้ให้ดีเถอะ
ฉัน..
ฟิดิโอคนนี้แหละ
จะโค้นนายเอง!

..........

 

     หลังจากที่พวกผมได้สู้ในศึก FFI ฟุตบอลฟอนเทียร์เนชั่นแนลและได้แพ้อย่างราบคาบ แต่ถึงจะแพ้พวกเราก็สุขใจ
เพราะได้เจอเพื่อนมากมายและได้เล่นเล่นฟุตบอลที่แท้จริง ใช่! คนที่สอนสิ่งนั้นให้พวกเราก็คือ 'เอนโด มาโมรุ' นั้นเอง
แต่ว่า....ผมก็ยังเจ็บใจไม่หายหรอกนะ มันมีคนคนหนึ่งที่ผมยังสุขใจไม่ได้ หมอนั้นชื่อว่า 'โรโคโค่ อุปปะ'
คนที่สามารถหยุดท่าไม้ตายทุกท่าของผมได้ด้วยมือเปล่า...
    ผมจึงทุ่มเททุกวันเพื่อฝึกฝนให้แข็งแกร่งขึ้น! ซักวันผมจะต้องเอาชนะหมอนั้นให้ได้! คอยดูสิ




"ฟิดิโอ ..พักหน่อยมั้ย?" คุณฮิเดะ นาคาตะกัปตันทีมออร์ฟิอุสบอกผมพลางถือลูกบอลไว้
"ไม่เป็นไรครับ" ผมตอบกลับไปยิ้มๆพลางเช็ดเหงื่อออกอย่างเหนื่อยหน่าย
"เฮ็อ...นายจะจริงจังอะไรนักหนานะ ฟิดิโอฉันล่ะเหนื่อยแทนนายชะมัดเลย" จิจิ บลาซี่ผู้รักษาประตูทีมออร์ฟิอุสพูดติดรำคาญเล็กน้อย
"หนวกหูน่า ฉันขอตัวล่ะ" เมื่อผมพูดจบผมก็เดินตรงเข้าไปในห้องแต่งตัวแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่ารวดเร็ว หลังจากนั้นก็เดินตรงกลับบ้านทันที




    แสงอาทิตย์สีส้มบ่งบอกว่านี้คือเวลาบ่าย...ตอนนี้.....ผมเดินหลงอยู่ในกรุงโรม ตั้งแต่เช้าแล้ว ...
อารมณ์เสียเว้ยยยยยยย! จะมีใครที่ผมรู้จักบ้างไหมเนี่้ย....เดี๋ยว!...มันจะมีได้ไงว่ะ ผมคนคอร์ทเอิร์ท ไม่ใช่คนอิตาลี! ตายๆ เอาไงดี?จะทำไงดีว่ะเนี้ยยยยยย!?
"โรโคโค่ นายใช่โรโคโค่รึป่าว" มือเล็กๆสกิดผมจากด้านหลังตามด้วยเสียงใสๆทักผมเป็นภาษาอังกฤษ เย้! มีคนรู้จักผมด้วย ผมรีบหันหลังกลับไปทันที แล้วก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อผมรู้ว่าคนที่สกิดผมเมื่อกี้คือใคร
"ฟ..ฟิดิโอ" ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าอย่างกล้าๆกลัวๆเป็นภาษาอิตาลี
"นายมาทำะไรที่นี้?' ฟิดิโอไม่ตอบผมแต่กลับถามผมด้วยภาษาอิตาลีแล้วปล่อยรังสีอำมหิตออกมา!
"ฉันมาเยี่ยมญาติน่ะ..แต่...ดันหลงทาง แหะๆๆ'' ผมตอบพลางเกาหัวเล็กน้อยแก้เก้อ
"อืม...งั้นหรอ" ริมฝีปากบางเม้มเล็กน้อยเป็นการบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังคิดหนัก
"เอ่อ...คือว่าถ้าไม่เป็นการรบกวน..ฉันขอค้างบ้านนายสักคืน..ได้มั้ย?"
"ไม่ได้" นั้นไงว่าแล้วเชียว
"นะๆๆๆ ฉันยอมทำทุกอย่างเลย"
"งั้น...มาแข่งกัน ถ้าฉันแพ้นายนอนบ้านฉันได้ ถ้าฉันชนะนาย...ต้องไปหานอนที่อื่นแทน"
"ตกลง" ผมตอบยิ้มๆ

 

.

.

.

.

.

 

และแล้ว....การพนันแห่งรักก็เริ่มต้นขึ้น!

 

.

.

.

.

.

     หลังจากที่ผมท้าโรโคโค่แข่ง โดยมีข้อแม้ว่า 'ถ้าผมชนะ...หมอนั้นจะต้องไปหาโรงแรมนอนพักเอง แต่! ถ้าผมแพ้..หมอนั้นต้องมานอนบ้านผมน่ะสิ!!!' ไม่ได้การล่ะ ผมต้องชนะ!!! จะได้ชำระหนี้เก่าด้วย
.
.
.
.
.
.
สุดท้าย
.
.
.
.
.


  ผม.......

'ก็แพ้หมอนั้นอยู่ดี!'

"ชิ..." ผมสบทออกมาเบาๆ ตอนนี้เนื้อตัวของผมมอมแมมไปหมดแล้ว!
"แค้นฉันขนาดนั้นเลยหรอ?"หมอนั้นมองผมแล้วยื่นมือมาให้ผมจับ
"ใช่!" ผมพูดก่อนจะจับมือหมอนั้นไปอย่างไม่รู้ตัว
"เอาน่า...ถือว่าวันนี้้ฉันต้องค้างบ้านนายสินะ"
"ชิ..ก็ได้"
"เย้!!!"
"ไง ฟิดิโอ! และ....เอ่อ....โรโคโค่" คุณมิเรคะ ยูกิ เพื่อนของกัปตันฮิเดะ ทักผมยิ้มๆก่อนจะหยุดเอ๋อเมื่อมองมายัง
ร่างของโรโคโค่ที่ยืนอยู่ข้างๆผม
"ไง พี่สาว" โรโคโค่ยิ้มร่า
"ตามสบายนะ" ดูเหมือนคุณมิเรคะจะคิดอะไรอยู่ก่อนจะแสยะยิ้มให้ผม ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับดึงแขนกัปตัน
ฮิเดะให้เดินตามไปด้วย คิดอะไรอยู่กันนะ?
"ไปกันเถอะ ค่ำแล้วง่วงจะแย่" จิงด้วยผมลืมไปได้ไง ว่าเจ้านี้ยังอยู่-_-
"อืม" ผมตอบกลับไป




     ภายในร้านคาเฟ่เล็กๆ Itary Cafr มีร่างของคนสองคนนั่งอยู่มุมในสุดของร้าน เสียงหวานเริ่มคุยเปิดประเด็น
"เมื่อกี้ แฟนฟิดิโอหรอ?"
"เธอคิดได้ไงห่ะ!? ยูกิ จะบ้าหรอ?"
"ใช่ ฉันบ้า แต่ก็นะ จับมือกันด้วยล่ะ!!!"
"เอาเข้าไป"
"นี้ๆ งั้นมาพนันกันมั้ย"
"ว่า?"
"ถ้านั้นเป็นแฟนฟิดิโอ นายต้อง..."
"ต้อง..?"
"เลี้ยงข้าวฉัน 1 สัปดาห์"
"ห่ะ!? 1 สัปดาห์"
"ใช่"
"ได้ แล้วถ้าฉันชนะ เธอต้อง....เลี้ยงข้าวฉัน 1 อาทิตย์เหมือนกัน!"
"ตกลง!"

 

 

 

 

 

 

 

"นายนอนข้างล่างนะ ฉันจะนอนบนเตียง"

"ฉันเป็นแขกนะ"

"นายไม่ได้เป็นแขก..นายเป็นคนคอร์ทเอิร์ท!"

"อืมมม..อย่ากวนตี*สิฟิดิโอ เดี๋ยวปัดจับกดซะเลยหนิ"

"ว...ว่าไงนะ!?" ร่างบางหันหน้าไปมองร่างสูงด้วยใบหน้าที่แดงก่ำราวสีเลือด

"ป่าวซะหน่อย นอนได้แล้วน่า" ร่างสูงยิ้มน้อยๆ แล้วหลับตาลง

"อ..อืม" หันกลับไปพลางหลับตาลงตามอีกคน

 

.

.

.

.

 

03 : 24 น.

 

ผมตื่นขึ้นมากลางดึก พลางลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำและหลังจากกลับมาจากห้องน้ำก็ไม่ลืมที่จะมองคนตัวสูง เขากำลังหลับในท่าที่สบาย (จนเกินไป) ผ้าห่มหล่นกระจุยกระจายไม่เป็นระเบียบ ผมจึงเดินไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้อย่างช่วยไม่ได้ นัยน์ตาสีฟ้าครามสบเข้ากับใบหน้าคมของร่างสูง หน้าเริ่มแดงก่ำขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก นี้...ผมเป็นอะไรไป?

ร่างกายไม่ตอบคำถาม ผมก้มตัวลงไปประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากของอีกฝ่ายเบาๆ ไม่ได้เร่าร้อนไม่ได้รู้สึกตัว แต่..พอรู้สึกตัวอีกที ผมก็จูบกับโรโคโค่ซะแล้ว! ผมตาโตทำอะไรไม่ถูก กระวนกระวาย แล้วก็ถอนจูบออกเบาๆพยายามไม่ให้คนตรงหน้ารู้ ผมลุกขึ้นเตรียมจะเดินหนี ทันใดนั้น...

.

.

.

.

.

พรึ่บ!

.

.

.

.

.

ร่างสูงคว้าร่างกายอันบอบบางของคนที่ตัวเล็กกว่ามากอด ทำให้ฝ่ายที่โดนคว้าเสียหลักล้มลงไปซบกับแผ่นอกสีน้ำตาล นัยน์ตาเบิกกว้างอย่างตกใจ ริมฝีปากสีน้ำผึ้งของร่างสูงแตะลงบนผมสีน้ำตาลเขียวของร่างเล็กเบาๆร่างเล็กหน้าแดงระรื่น เปลือกตาของร่างสูงยังไม่เปิดขึ้นแสดงว่ายังหลับอยู่ ร่างบางไม่ได้ขัดขึ้น ไม่สิ ขัดขืนไม่ได้มากกว่า ร่างกายไม่ขยับเลย

 

'นี้ผมเป็นอะไรว่ะเนี่ย!?'

 

 

 

 

 

    แสงของดวงตะวันสีทองสาดส่องเข้ามาในห้องกระทบเข้ากับคนสองคนที่กำลังนอนกอดกันอยู่ เปลือกตาของร่างที่สูงกว่าค่อยๆเปิดขึ้นมาดวงตาสีดำมองไปยังร่างบางที่นอนซบอกอยู่แล้วคลียิ้มบางๆออกมา พลางใช้มือลูบผมสีน้ำตาลนั้นอย่างทะนุถนอมราวกับว่าร่างเล็กตรงหน้าจะแตกได้ทุกเมื่อ

"อะ...อืม" เสียงครางหวานๆแสดงว่าร่างบางนั้นตื่นแล้ว

"ไง~~ อรุณสวัสดิ์"

"ร..โรโคโค่"หน้าแดงอย่างบอกไม่ถูก

"อะไรหรอ?"

"ป..ป่าว"ก้มหน้างุดๆ

"หึ" ร่างสูงยิ้มน้อยๆก่อนจะเอนคอลงไปกระซิบข้างๆหูของร่างบางว่า...

"เมื่อคืนน่ะ....เห็นนะ"

"อะ..." ดวงตาสวยเบิกกว้างอย่างตกใจ

"งั้นไปอาบน้ำก่อนนะ" ลุกขึ้นแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป

 

'จริงด้วย...อีกไม่นานหมอนี้ก็ต้องไป แล้วทำไมฉัน..ถึงรู้สึกแปลกๆ ไม่อยาก ไม่อยาก ให้หมอนี้ไป เพราะอะไรไม่รู้..รู้แค่ว่าฉันไม่อยากให้ไป ขอร้องล่ะ...ใครก็ได้....ชะ.....ช่วย......รั้งหมอนั้นไว้ทีเถอะ'

 

 

 

 

 

     "นี้คือแผนที่ของเมืองโรม แค่นี้นายก็ไม่หลงแล้วล่ะ!" เด็กสาวยิ้มพลางวางแผนที่ลงบนมืออีกฝ่ายผมสีขาวหิมะสบัดตามแรงลมผิวสีขาวไม่สมเป็นชาวเอเชียนั้นยิ่งงดงามเข้าไปใหญ่

"ยูกิ เลิกเก็กซะที -_- โรโคโค่ขอให้โชคดีนะ" ฮิเดะกล่าวอย่างเรียบเฉย

"ขอบคุณนะคร้บ คุณฮิเดะ คุณมิเรคะและก็..." สายตาของร่างสูงจับจ้องไปยังร่างเล็กๆที่ยืนอยู่ข้างหลังพลางสาวเท้าเดินไปหา ร่างบางตกใจเล็กน้อยเมื่อร่างสูงสวมกอดเข้าให้

" อุ้ยตาย! ดูเหมือนนายต้องเลี้ยงข้าวฉันแล้วล่ะ" สาวน้อยกระซิบใกล้ๆใบหูของคนที่สูงกว่าแล้วหัวเราะเบาๆ คนที่โดนกระซิบโกรธจัดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้กติกาคือกติกา

"ร..โรโคโค่"

"รักนะ"

"อะ...อือ..รักเหมือนกัน"

ริมฝีปากประกบกันเปลือกตาของทั้งคู่ปิดลงสัมผัสกับความดูดดื่ม ลิ้นร้อนตวัดกันไปมา ร่างสูงถอนจูบออกแล้วก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผากของอีกฝ่าย

"ไว้จะกลับมาเยี่ยมนะ"

"อืม อย่าลืมกันนะ"

"อืม จะไม่มีวันลืมเลย"

 

 

 

 

"หะ...เห็นนั้นไหมฮิเดะ เห็นไหม"

"เห็นสิ เต็มๆสองลูกตาเลย"

"ฟินคร้าาาา~~"

"อยากทำหรอ เอามั้ยฉันสงเคราะห์ให้"

"บ้านนายสิ"

"อยากไปบ้านฉันหรอ ได้ไปกัน"

"ฉันด่าโว้ยยย!"

"กัปตันครับ^^ ไปซ้อมกันเถอะ"

"เอ่อ..ฟิดิโอดูร่าเริงขึ้นเนอะ"

"งั้นหรอครับ ไม่หรอก"

"อืมๆ -_- ไปกัน"

"นี้ๆ อย่าลืมสัญญานะฮิเดะ"

"เออน่า ไม่ลืมหรอก"

"สัญญาอะไรหรอครับ?"

"ก็...สัญญา อุ๊บส์!" โดนปิดปากอย่างรวดเร็ว

"ไม่มีอะไรหรอก^^ ซ้อมกัน"

"ครับ^^"
 

 

..........

การพนันครั้งนี้
สนุกชะมัดเลยนะ!
ถ้าเป็นไปได้มาพนันกันอีกนะ
โรโคโค่

............

By ผู้โดดเดี่ยวแห่งทุ้งหญ้าสีดำ