Inazuma eleven yaoi (เรื่องสั้น)

ลำดับตอนที่ #7 : [Inazuma]♡ Hiroto x Midorikawa ♡ Fireworks Season เทศกาลดอกไม้ไฟของสองเรา

หมวด : นิยายวาย

แนวนิยาย : รักสีเทา/ความทรงจำ

 [Inazuma]♡ Hiroto x Midorikawa ♡
Fireworks Season เทศกาลดอกไม้ไฟของสองเรา

เรื่องราวทั้งหมด

มันได้เกิดขึ้น

ตอนงานเทศกาลดอกไม้ไฟปีก่อน

เทศกาลดอกไม้ไฟ

แห่งความสุข

และ

ความสนุกสนาน

เทศกาลดอกไม้ไฟ

แห่งการสูญเสีย

และ

การจากลา

ทุกอย่าง...

มันเกิดขึ้นเร็วมาก

จนผม...

ยังไม่ทันได้

ตั้งตัวเลย

เรื่องราวพวกนั้นน่ะ

ผมยัง

...

จำมันได้ดีเลยล่ะ

....................

  ตูม ตูม ตูม

เสียงของพลุดอกไม้ไฟดังขึ้น ก่อนจะมีแสงสว่างพุ่งขึ้นไปบนฟ้าและแตกกระจายออกเป็นสีสันสวยงาม เด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งมองสีสันเหล่านั้นอย่างสนใจ มือใหญ่คว้าแก้วน้ำขึ้นมาจรดริมฝีปากเบาๆ ก่อนจะดื่มชาที่อยู่ในแก้วอย่างเอร็ดอร่อย

"ฮิโรโตะ! ฮิโรโตะ!" 

เสียงของคนๆหนึ่งดังขึ้น ก่อนจะมีร่างเล็กๆวิ่งถลาเข้ามาหาเขา

"มีอะไรหรอมิโดริคาวะ?"เขาถามคนตรงหน้าอย่างนิ่งงัน

"งานเทศกาลดอกไม้ไฟเริ่มแล้วนะ ไปกันเถอะ" เด็กหนุ่มพูดก่อนจะดึงแขนของร่างสูงและวิ่งออกไปทางงานเทศกาล

  ไม่นานร่างทั้งสองก็มาหยุดอยู่ที่หน้างานเทศกาลดอกไม้ไฟที่สุดแสนอลังการ เด็กหนุ่มผมสีเขียวนัยน์ตาสีดำผิวสีแทนในชุดยูกาตะสีม่วงมองงานเทศกาลนั้นด้วยแววตาที่เป็นประกาย ตามด้วยเด็กหนุ่มผมสีแดงผิวสีขาวซีดนัยน์ตาสีเขียวไข่กายืนมองอยู่ข้างๆ

"สวยจังเลยเนอะ ว่าไหมฮิโรโตะ?"

"อืม นายชอบหรอ?"

"ใช่! ฉันชอบมาก ฉันน่ะอุสารองานเทศกาลนี้มาเป็นปีเลยนะ! ฉันน่ะรอมาตลอดเลยล่ะ"

"แหม่...นายเนี้ยนะ คิกๆๆ"

"ม...มีอะไรเล่า!?"

"ป่าว ป่าว ฉันแค่ไม่เคยเห็นนายตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อนเลยน่ะสิ แค่นั้นเอง"

"ฉ...ฉันดู...ตื่นเต้นมากขนาดนั้นเลยหรอ?"

"ใช่น่ะสิ"

"ฮะๆๆ ไปกันเถอะ"

"อืม ไปกันเถอะ เดี๋ยวหาที่นั่งไม่ได้"

เวลา 19 : 59 น.

"เร็วๆเข้าสิฮิโรโตะ เดี๋ยวไม่ทันดูดอกไม้ไฟตอนสองทุ่มนะ!"

"คร้าบๆ ไปแล้วคร้าบ"

ตูม ตูม ตูม

เสียงของดอกไม้ไฟดังขึ้น ทั้งสองคนนั่งมองดอกไม้ไฟดวงใหญ่สีสันสดใสอยู่บนม้านั่งใกล้ๆต้นเมเปิ้ลอย่างสนุกสนาน

"นี้! ฉันซื้อดอกไม้ไฟมาล่ะ สนใจจะเล่นด้วยไหมล่ะ?"ฮิโรโตะถามร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆตน

"สนสิ สนสิ" 

ทั้งสองคนใช้ไม้ขีดไฟจุดดอกไม้ไฟขนาดเล็กพร้อมๆกัน สีสันสวยงามค่อยๆเปล่งแสงขึ้นมา ทั้งสองคนวิ่งเล่นดอกไม้ไฟด้วยกันอย่างสนุกสนาน

"หวา..หมดแล้วหรอ...ทำไมซื้อมาน้อยจังเลยล่ะ?"

"ฉันว่าฉันซื้อมาเยอะแล้วนะ นายนั้นแหละเล่นซะหมดเลย"

"งั้นไปซื้อมาอีกดีกว่า"

"เฮ้อ~ โอเค ไปก็ไป"

ทั้งสองคนเดินออกมาจากงานเทศกาล ก่อนจะเดินตรงไปยังร้านดอกไม้ไฟที่อยู่อีกฟากหนึ่งของถนน ร่างบางรีบเร่งฝีเท้าอย่างไม่รอช้า

"นี้ๆ ช้าๆก็ได้มั้ง"ร่างสูงปราม

"โถ่...ก็อยากเล่นหนิ"ร่างบางหยุดเดินก่อนจะหันมาคุยกับร่างสูง

"เอาเถอะรีบข้ามถนนไปเถอะ"

"โอเค"ร่างบางรับปากอย่างร่าเริง

ทันใดนั้น....

ปัง!!!!

เสียงรถบรรทุกขนาดใหญ่พุ่งปะทะเข้ากับร่างของคนๆหนึ่ง ใช่! ร่างนั้น...เป็นร่างของ....

"มิโดริคาว้าาาา!!!!!"เสียงของเด็กหนุ่มดังกึกก้องไปทั่วบริเวณนั้น

ร่างน้อยๆค่อยๆล้มลงต่อหน้าเขา เลือดสีแดงสดสาดกระจายไปทั่ว ชุดยูกาตะสีม่วงค่อยๆแปดเปื้อนไปด้วยสีแดงอย่างรวดเร็ว ใบหน้าหวานเลอะเทอะไปด้วยน้ำสีแดงฉาน ร่างสูงได้แต่ยืนตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น มันเกิดขึ้นเร็วมาก มากที่สุดจนเขาแทบจะเป็นบ้าไปเลย

"อะไรกัน เหตุการณ์เมื่อกี้....ไม่จริงน่า มิโดริ....มิโดริคาวะ นายยังปลอดภัยใช่ไหมมิโดริคาวะ!?" ร่างสูงค่อยๆเดินไปหาร่างของร่างบางที่นอนจมกองเลือดอยู่ด้านหน้าก่อนจะค่อยๆคุกเข่าลงและพูดออกไป ฮิโรโตะดึงร่างของมิโดริคาวะขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด ก่อนจะมองร่างนั้นและร้องไห้ออกมา

"ช...ช่วยด้วยครับ ใครก็ได้ช่วยด้วย อึก...อึก...." ร่างสูงพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

"ฮิ...โรโตะ...ย..อย่าร้องไห้สิเจ้าบ้า วันนี้เป็นวันที่ฉันสนุกสนานที่สุดนะ อย่ามาร้องไห้ให้ฉันเห็นสิ"ร่างบางพูดออกมาอย่างเจ็บปวด

"ฉัน...ฉัน.."

"ฮิโรโตะ...ฉันน่ะ...ช....ชอบนายน่ะ..เจ้าบ้า"

"ม...มิโดริคาวะ..."

"ฉัน...ขอโทษนะ ที่ไม่สามารถอยู่กับนาได้อีกแล้ว....ขอโทษ"

"มิโดริคาวะ....ฉัน....ฉันเองก็...รักนายนะ เพราะฉะนั้น...อย่าตายนะ...ขอ...ขอร้องล่ะ ขอร้อง...อยู่กับฉัน...ตลอดไปนะ"

"ฮิโรโตะ...ฉันน่ะอยู่กับนายเสมอนะ ตรงนี้ไง" ร่างบางพูดพลางเอามือทาบลงบนหน้าอกข้างซ้ายของร่างสูงเบาๆก่อนจะยิ้มบางๆออกมา

"มิโดริคาวะ..."

ร่างสูงค่อยๆก้มหน้าลงไป ก่อนจะประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากของร่างบางเบาๆ เสียงลมหายใจอันแผ่วเบาของคนตรงหน้ากระทบเข้ากับใบหน้าของเขา ลิ้นร้อนตวัดกันไปมาอย่างดูดดื่ม ทั้งสองผสานมือเข้าหากัน ลมหายใจสุดท้ายของร่างบางค่อยๆหมดลงไป จนกระทั่ง....

ผู้คนที่อยู่แถวนั้นต่างวิ่งเข้ามาช่วยเหลือ อย่างเต็มที่ แต่ก็...สายไปซะแล้ว

"มิโดริคาวะ...ฉันรักนาย"

พรึ่บ!

"มิโดริคาวะ!!!" เสียงเสียงหนึ่งดังกึกก้องไปทั่วห้องนอน ร่างสูงสะดุ้งตื่นจากฝันอันแสนยาวนาน ก่อนจะเอามือกุมหัวตัวเองเบาๆ

"ชิ บ้าจริง ฝันแบบนั้นอีกแล้วหรอ..."เขาสบทิออกมา

"10 กว่าปีแล้วสินะ...มิโดริคาวะ ตอนนี้ นายน่ะยังสบายดีอยู่รึเปล่านะ..."

ณ สุสานใจกลางเมือง

ชายหนุ่มเรือนผมสีแดงใส่สูตรสีขาวเนียบกำลังยื่นมองแผ่นหินที่มีชื่อของคนคนหนึ่งเขียนไว้อยู่ เขายืนมองก่อนจะเอาดอกไม้ไปวางไว้ตรงหน้าแผ่นหินนั้น และยิ้มออกมา

"มิโดริคาวะ...สบายดีรึเปล่า? ขอโทษนะ...ที่เดี๋ยวนี้ ฉันน่ะไม่ค่อยได้มาเยี่ยมเลย พอดีช่วงนี้มีงานน่ะ นี้รู้มั้ย...เบิร์นกับกาเซลล์น่ะโตจนป่านนี้แล้ว ยังไม่เลิกเถียงกันเลยนะ แถมยังทำตัวเป็นเด็กๆอยู่เลยด้วยล่ะ ส่วนเดซามตอนนี้ก็รู้สึกว่าจะทำงานหนักมากๆอยู่ล่ะ อ่อ! และเจ๊อูลลาวีด้าก็ไปเป็นนางแบบที่ฮอลลีวูดล่ะ สุดยอดเลยใช่ไหมล่ะ!? ส่วนฉันน่ะหรอ...ตอนนี้ก็สบายดีล่ะ ไม่ได้ทำงานหนักมากหรอกนะ แล้ว...นายล่ะ ช่วงนี้...สบายดีรึเปล่า?"

เขาพูดคุยกับหลุมศพของคนรักราวกับว่ามันมีชีวิต เขามองมันด้วยสายตาที่อ่อนโยนและยิ้มบางๆออกมา เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้มาที่นี้ ถึงแม้ว่า....

'มันจะไร้ความหมายก็ตาม' เขาได้เพียงแค่พูดกับแผ่นหินนั้น ถึงแม้จะไร้เสียงตอบกลับของคนที่มีชื่อเขียนไว้ก็ตาม

"งั้น..ฉันไปก่อนนะ ไว้พรุ่งนี้จะมาเยี่ยมใหม่ ราตรีสวัสดิ์นะ มิโดริคาวะ..." เขาพูดก่อนจะเดินออกไปพลางใช้มือเช็ดน้ำสีขาวที่ไหลออกจากเบ้าตาของเขาเบาๆ

"ขอบคุณนะ ฮิโรโตะ...ฉัน...จะรอนะ...และก็...เรามาเล่นดอกไม้ไฟด้วยกันอีกนะ..ราตรีสวัสดิ์ ฮิโรโตะ"

เสียงเสียงหนึ่งพูดขึ้นมาในหัวของเขา เขารีบหันกลับไปมองที่ป้ายหลุมศพทันที หวังว่าจะได้เจอกับคนที่เขารอคอย แต่....ก็เห็นเพียงแค่สายลมอ่อนๆโชยมาพร้อมกับใบชาใบเล็กๆสีเขียวอ่อนที่ลอยมาตามกระแสลมเท่านั้น

   ไม่เป็นไร แค่เขาได้ยินเสียง แค่นี้ก็สุขใจ

"มิโดริคาวะ...อืม...แล้วเรามา....เล่นดอกไม้ไฟด้วยกันอีกนะ"

ร่างสูงพูดพลางยิ้มออกมาอย่างมีความสุข~

~~~~~~~~

ถึงมันจะเป็นความทรงจำที่เจ็บปวด

แต่ผม...

ก็จะขอจำ

ทำไมน่ะหรอ?

ก็เพราะว่า....

มันเป็นความทรงจำ

ที่เกี่ยวกับ...

คนที่ผมรักไงล่ะ

ถึงแม้ผมจะช่วยเขาไว้ไม่ได้

ถึงเราสองคนจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน

แต่ว่านะ

.....

ผมก็จะรัก

ตลอดไป

~~~~~~~~~~

By ผู้โดดเดี่ยวแห่งทุ่งหญ้าสีดำ