Inazuma eleven yaoi (เรื่องสั้น)

ลำดับตอนที่ #6 : [ Inazuma ] ♡Sakuma x Genda♡ Devil's Tears น้ำตาของปีศาจ

หมวด : นิยายวาย

แนวนิยาย : แฟนตาซี/รักสีเทา

 [ Inazuma ] ♡Sakuma x Genda♡
Devil's Tears น้ำตาของปีศาจ

'ปีศาจ'

ผู้เดินทางบนเส้นทางแห่ง 'ความมืด'

สิ่งมีชีวิต

และ

สรรพสิ่งทั้งมวล

ต่างก็

"เกลียดชัง"

ในสิ่งที่พวกเขาเป็น

'เทพ'

เหล่าผู้เดินทางบนเส้นทางแห่ง 'แสงสว่าง'

สิ่งมีชีวิต

และสรรพสิ่งทั้งมวล

ต่างก็

"เคารพรัก"

ในสิ่งที่พวกเขาเป็น

"ทำไม ทำไมกันล่ะ!?"

"ทำไมเทพกับปีศาจ"

"ถึงมีสิทธิ์"

'ไม่เท่าเทียมกัน'

........

พวกเราคือปีศาจ...

เป็นพลังด้านมืดที่ทุกคนต่างต้องเกรงกลัว ทุกคนต่างก็คิดว่าพวกเรา...

'มันน่าเกลียด'

พวกเราถูกเกลียดชังถูกเหยียดหยามนับครั้งไม่ท้วน

......

รู้มั้ย

......

มันทรมานมากนะ

กับทุกสิ่งทุกอย่างที่เราไม่ได้ก่อขึ้น

ต้องทนกับสิ่งเหล่านี้ไปอีกนานแค่ไหนนะ

นานอีกซักเท่าไหร่ถึงจะพอ...

 "อึก อึก อึก"  เสียงสะอื้นของใครบางคนดังออกมาจากห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆสีเทา

โดยมีหนุ่มผมสีน้ำตาลส้มยืนฟังอยู่หน้าประตูโดยไม่ให้เขารู้ตัว 

เด็กหนุ่มผมสีฟ้าผิวสีแทนนัยย์ตาสีส้มมีผ้าปิดตาสีดำที่ด้านขวาผู้เป็นบุตรของ

ปีศาจแห่งความอิจฉาริษยานั่งร้องไห้อย่างบ้าคลั่งปากก็บ่นงึมงำจนฟังไม่รู้เรื่อง

"อยากตาย! อยากตายเหลือเกิน! อยากตายยยยย!" เด็กหนุ่มร้องออกมาจนทำให้คนที่กำลังยืนอยู่หน้าประตู

ตกใจกับเหตุการ์ที่เกิดข้นอย่างมาก ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

กึก!

"ซาคุมะ!!!"

ใช่ ซาคุมะ ซาคุมะ จิโร่คือชื่อของเขา

"ก...เก็นดะ แอบฟังฉันหรอ?"

เก็นดะ โคจิโร่ชื่อของเด็กหนุ่มผู้มีผมสีน้ำตาลผู้เป็นบุตรของปีศาจแห่งความโกรธ

แต่...ในใจลึกๆของเขานั้นกลับไม่มีความโกรธอยู่เลย

"ก็ ไม่ได้จะแอบฟังหรอกนะ แค่...."

"แค่...?"

"ป่าว....ไม่มีอะไร แล้วร้องไห้ทำไมหรอ?"

"อะ...อือ...เก็นดะ...เราน่ะเกิดมาดีแล้วหรอ? ทำไม ทำไมเราไม่ตายตั้งแต่อยู่ในท้องแม่เลยล่ะ? ทั้งที่เราเกิดมาก็มีแต่ความทุกข์ทั้งนั้น ทำไมล่ะ ทำไม!"

"ซาคุมะ...นายคิดแบบนั้นจริงๆหรอ?"

ร่างสูงของเก็นดะค่อยๆเดินมานั่งลงข้างๆร่างบางๆของซาคุมะอย่างเงียบเชียบก่อนจะถามออกมาด้วยน้ำเสียงที่นิ่งงันแต่แฝงด้วยความเป็นห่วง

"ใช่! ในเมื่อเกิดมาก็มีแต่คนเกลียดชัง ไม่เหมือนกับพวกเทพนั้นที่เกิดมามีแต่คนรักคนหลง ฉันไม่เข้าใจ!? ปีศาจอย่างเราน่ะ ทำอะไรผิดงั้นหรอ...?

ถึงได้จงเกลียดจงชังเราถึงขนาดนี้!? ทำไม!? เราทำอะไรผิด!!!"

ร่างน้อยๆตะโกน น้ำตาค่อยๆไหลออกมาอย่างช้าๆ แสดงให้เห็นว่าเขาเก็บกดแค่ไหน

"ซาคุมะ...นายนะ ไม่เหมาะที่จะร้องไห้หรอกนะ ฉันรู้ว่านายเสียใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ แต่ว่านะ...นายน่ะยังมีชีวิตอยู่ไม่ใช่หรือไง...ซักวันนายต้องเปลี่ยนมันได้เองล่ะอย่างนายน่ะ ทำได้อยู่แล้ว ฉันจะอยู่ข้างๆนายเองนะ ฉัน....สัญญา"

ร่างสูงยกมือขึ้นมาจับใบหน้าของร่างบางไว้ ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเช็ดน้ำตาที่อยู่บนใบหน้าเล็กๆออกอย่างเบามือและยิ้มให้ก่อนจะพูดออกมา

"กะ...เก็นดะ...ถ้าฉันเปลี่ยนมันได้เรามาอยู่เงียบๆด้วยกันนะ....ส...สัญญานะ...ว่าจะอยู่กับฉันตลอดไป อึก อึก สัญญา...นะ"

"อา...สัญญาจากใจเลย ฉันจะอยู่กับนายตลอดไปเองนะ ซาคุมะ"

อา~เช้านี้อากาศสดใสดีนะ

ร่างน้อยๆยืนอยู่ริมระเบียงบนชั้นสองของคฤหาสน์หลังใหญ่ในหุบเขาที่ลึกลับ มีป่าหนาทึบและมีไอมืดปกคลุมตลอดปี ถึงบรรยากาศจะดูวังเวงแต่สำหรับเขาแล้วมันคือเรื่องปกติ

"อรุณสวัสดิ์ ซาคุมะ!!!"

"อ้าว! เก็นดะ อรุณสวัสดิ์ ตื่นเช้าจังนะ"

"อ้อ พอดีนอนไม่ค่อยหลับน่ะ"

"งั้นหรอ มีเรื่องทุกข์ใจรึเปล่า? เล่าให้ฉันฟังได้ไหม?"

"ป่าว...ไม่มีอะไรหรอก" ร่างสูงพูดพลางยิ้มน้อยๆให้ร่างบาง

"นี้! วันนี้ไปเล่นนอกป่ากันมั้ย?"

"จะบ้ารึไงซาคุมะ!!! ข้างนอกนั้นเป็นที่อยู่ของมนุษย์และเทพนะ! มันอันตรายมากนะ รู้มั้ย!?"

ร่างสูงใช้พละกำลังอันมหาศาลกระโดดขึ้นไปยังชั้นสองของคฤหาสน์ก่อนจะผลักร่างบางจนเซถลาเข้าไปในห้องก่อนจะตะคอกใส่จนทำให้ร่างน้อยๆตกใจ

"ท...ทำไมต้องโกรธขนาดนั้นด้วยล่ะ? ก...เก็นดะ"

ร่างบางพูดแล้วเริ่มถอยห่างออกมา

"อะ....ฉ...ฉันขอโทษ..."

"เก็นดะ...."

"ฉันแค่....เป็นห่วง..."

"ห่วง?"

"ห...ห่วงในฐานะเพื่อนไงล่ะ"

"อ..ง...งั้นหรอ..."

ที่จริง...ฉันก็อยากจะบอกนายว่า 'ในฐานะ คนแอบรัก' น่ะนะ...แต่ว่า...ถ้าเกิดฉันบอกไปแล้วคำตอบไม่เป็นอย่างที่คิดล่ะ...ฉันคง...มีชีวิตอยู่ไม่ได้อีกแล้วล่ะ

"เก็นดะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะ''

"อือ...ก็...นายเพื่อนฉันหนิ"

"อืม...เราเพื่อนกันหนิเนอะ..."

ในคืนหนึ่ง...

กรี้ดดดดดดด

เสียงคนหมู่มากกำลังกกรีดร้องอย่างทรมาน ปะปนกับเสียงดังโครมครามและอึกระทึก

"เสียงอะไรกันนะ?"

ร่างเล็กพูดอย่างงัวเงียพลางขยี้ตาเบาๆ

ปัง ปัง อ๊ากกกกกกกก

เสียงดังปังคล้ายเสียงวัตถุบางอย่างกระทบกัน และตามมาด้วยเสียงกรีดร้องทำให้ร่างบางตกใจอย่างมาก

"ก...เกิดอะไรขึ้น!? ท่านพ่อ ท่านแม่ทุกคน ตอบผมที!!!"

ร่างบางกระวนกระวายก่อนจะรีบลุกขึ้นและวิ่งไปเปิดประตูเผยให้เห็นถึงกองเพลิงมหึมาที่กำลังแผดเผาคฤหาสน์ของเขาอยู่

"นี้...มัน...เกิดอะไรขึ้น?"

ร่างบางได้แต่ยืนตลึงกับสิ่งที่เกิดขึ้น ร่างน้อยๆสั่นเบาๆก่อนจะทรุดลงไปกับพื้น น้ำตาไหลไม่หยุดยั้ง เพลิงสีแดงยังคงลุกไหม้ต่อไป

จนจะถึงตัวร่างบางเต็มที

"ซาคุมะ!!!''

ร่างเล็กๆของซาคุมะถูกยกขึ้นโดยมือแกร่งของเก็นดะอย่างรวดเร็ว

"ปล่อยฉัน! ฉันจะอยู่กับท่านพ่อ ท่านแม่!!!"

"จะบ้าไปแล้วรึไง!? คิดว่าพ่อกับแม่ของนายอยากให้นายตายหรอ!?"

"แต่...อุ๊บส์"

ก่อนเพลิงสีแดงจะลุกไหม้มาถึงตรงนี้ ร่างสูงโน้มใบหน้าลงไปประกบริมฝีปากลงบนริมฝีปากของร่างบางอย่างรวดเร็วก่อนจะปล่อยไอมืดเข้าไป จนทำให้ร่างเล็กสลบไป

"ฉันต้องพานายไปจากที่นี่!"

เมื่อพูดจบร่างสูงก็กางปีกสีดำสดออก และรีบพาร่างบางบินออกไปทางระเบียงทันที

เสียงกรีดร้องแสนคร่ำครวญของเด็กน้อยและสตรียังคงเพิ่มทวีความทรมานมากขึ้นร่างสูงได้แต่ทนฟังอย่างโกรธแค้นเพราะทำอะไรไม่ได้  ได้แต่กัดฟันทนฟังเสียงของพี่น้องประชาชนชาวปีศาจร่ำร้องอย่างทรมานแสนสาหัส

ใช่! คนที่ทำเรื่องแบบนี้ก็คือ....'มนุษย์' นั้นเอง

"ก...เก็นดะ...นี้มันเกิดอะไรขึ้น?"

"พวกมนุษย์มาทำลายหมู่บ้านของเรา ตอนนี้ทุกคนกำลังจะตายกันหมด"

"จะบ้าหรอ!!! แล้วพาฉันออกมาทำไมเล่า!?"

"นายต้องรอด!"

"ไม่! ฉันจะไปช่วยทุกคน!"

ร่างบางพูดก่อนจะใช้เปลวเพลิงสีแดงฉานปาเข้าใส่ท้องของร่างสูงจนทำให้ร่างสูงปล่อยมือออกจากเอวของเขา ซาคุมะ

รีบกางปีกออก ก่อนจะบินโฉบเฉี่ยวไปที่หมู่บ้านที่กำลังมีไฟลุกไหม้อย่างบ้าคลั่ง

"พวกแก!!! ตาย!!!!" 

ร่างน้อยๆพุ่งเข้าไปใส่กลุ่มคนพวกนั้นพร้อมกับลูกไฟในมือ ก่อนจะเริ่มสงครามนองเลือดกันอย่างไม่ลังเล ในเมื่อร่างสูงห้ามไม่ได้ จึงต้องหันหน้าเข้าสู้พร้อมกับร่างบาง

"อ๊ากกกกกก"

คนสองคนมีรึ จะสู้คนพันคนได้ ร่างบางพลาดท่า ธนูอาบยาพิษได้พุ่งเข้ามาปักที่กลางหลัง ความเจ็บปวดพุ่งพล่าน

ความทรมาณเพิ่มทวีคูณ ก่อนจะล้มเซเข้าไปในบ้านที่มีกองเพลิงกำลังลุกไหม้

"ไม่นะ"

เก็นดะไม่รอช้ารีบพุ่งทะลุกองเพลิงเข้าไปช่วยเหลือร่างบางทันที โชคดีที่ร่างน้อยๆนั้นเซไปยังที่ไฟยังลามมาไม่ถึง

ร่างสูงค่อยๆใช้มือประคองร่างกายของคนตรงหน้าขึ้นมาช้าๆ ในตอนนี้ความร้อนของกองเพลิงก็ไม่สามารถทำให้ร่างสูงสะเทือนเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่ร่างสูงสนใจมีเพียงร่างน้อยๆที่กำลังหายใจอย่างยากลำบากอยู่ตอนนี้

"อย่าตายนะ ถ้านายตายใครจะเล่นกับฉันล่ะ ใครจะมาให้ฉันแกล้งล่ะ ใคร...ใครจะเป็นคนที่ฉันรักล่ะ!?"

เหล่าบรรดามนุษย์ผู้มองดูเหตุการณ์ตกตะลึง ไม่เคยคิดเลย ว่าปีศาจจะมีความรู้สึก...พวกเขาพากันคิด

"ก...เก็นดะ...ทำไม...ทำไมไม่บอกล่ะ จะมาบอกตอนฉันจะตาย อยากเป็นพระเอกมากรึไง เจ้าบ้า!"

"ขอโทษ...ฉัน...."

"จ...เจ้าบ้า อย่าทำหน้าเสียใจแบบนั้นสิ ฉันไม่ชอบเลยนะ"

"ฉัน..รักนาย เพราะฉะนั้นอย่า....ตายนะ"

น้ำตาของร่างสูงค่อยๆไหลออกมา เป็นน้ำตาที่ร่างบางไม่เคยเห็นมาก่อน..."

"เก็นดะ....ฉัน....รัก..."

พูดไม่ทันจบริมฝีปากของร่างบางก็ถูกช่วงชิงโดยร่างสูง ทั้งคู่หลับตาลงพร้อมกัน

แล้วน้ำตาของทั้งสองไหลรินออกมาพร้อมกันอย่างไม่ขาดสาย...

"เรา...ก็มีหัวใจนะ"

โครม!

เสียงท่อนไม้ที่ถูกเปลวเพลิงมอดไหม้ได้หล่นลงมาทับร่างของปีศาจทั้งสองตน ไม่สิ!

ของคนทั้งสองคนมากกว่า...ทุกสิ่งทุกอย่างหายไปในเปลวเพลิงสีแดงฉาน ทั้งสองคน

แสดงความรู้สึกต่อกันจนวินาทีสุดท้าย...

เหล่ามนุษย์ได้เพียงแค่มอง และสำนักผิดในสิ่งที่ตนได้ทำลงไป ได้เพียงแค่หลั่งน้ำตา แต่...ถึงจะหลั่งน้ำตาออกมามากเพียงใด ยังไง..ความผิดก็คือ....ความผิดอยู่ดี

"วันนี้อากาศดีนะ ว่ามั้ย?"

"อืม อากาศดีนะ"

เด็กหนุ่มสองคนนั่งคุยกันใต้ต้นไม้ใหญ่ พลางยิ้มแย้มแจ่มใส อย่างสนุกสนาน 

"นี้...นายกลัวปีศาจรึเปล่า?"

"หืม...ไม่กลัวหรอก ปีศาจน่ะก็มี'ความรู้สึก'นะ"

"หรอ...อืม...งั้นเรามาเล่นเป็นปีศาจกันเถอะ"

"หา!?...ก็ได้ เล่นก็เล่นเพราะนายชวนหรอกนะฉันถึงเล่นน่ะ"

เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลส้มขยี้หัวเด็กหนุ่มผมสีฟ้าเบาๆตามมาด้วยเสียงหัวเราะของเด็กทั้งสองคน

''ซาคุมะ...''

''เก็นดะ...''

"คำสัญญาสั้นๆของเราเป็นจริงแล้วนะ.."

"ในที่สุดน้ำตาของปีศาจก็หยุดไหลซะที..."

                                                                  

The end

...............

by ผู้โดดเดี่ยวแห่งทุ้งหญาสีดำ