ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : [Inazuma]♡Zusuno x Nagumo♡ Love gray รักสีเทา ของไฟกับน้ำแข็ง (Nc18 + )
หมวด : นิยายวาย
แนวนิยาย : รักร้ายๆ/ความแตกต่าง
[Inazuma]♡Zusuno x Nagumo♡
Love gray รักสีเทา ของไฟกับน้ำแข็ง (Nc18 + )
.......
ความแตกต่าง....
สิ่งนั้น....
คือสิ่งที่ขวางกั้น
ตัวของผม
....
และ
.....
หมอนั้น
"เอาแต่บอกว่า 'แตกต่าง' อยู่ได้ น่ารำคาญชะมัด"
"นายกับฉัน....ยังไง ยังไงซะ เราก็ 'แตกต่าง' กันอยู่ดี"
....................
เช้านี้ อากาศสดใสดีนะ....
หนุ่มน้อยลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจเบาๆก่อนจะขยี้ผมสีขาวเงินที่ดูอ่อนโยนของเขา ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ
เผยให้เห็นนัยน์ตาสีฟ้าสดใสที่ดูเป็นเสน่ห์ของเขา ผิวสีขาวเนียนสะท้อนกับแสงอาทิตย์อ่อนๆ ที่ลอดผ่านผ้าม่าน
"ฮ้าวววว~ อรุณสวัสดิ์นะเจ้านก"
เขาเดินไปเปิดผ้าม่านแล้วเลื่อนบานหน้าต่างออกไปเล็กน้อยก่อนจะพูดคุยและทักทายยามเช้ากับนกน้อยที่บินผ่านมา
วันนี้ก็เป็นวันน่าเบื่ออีกวันสินะ....
ร่างเล็กๆค่อยๆเดินลงมาจากชั้นสองด้วยฝีเท้าที่สม่ำเสมอ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องครัวและยกน้ำเปล่าขึ้นดื่มเบาๆ
"ตื่นเร็วดีหนิ อาหารเช้าเสร็จแล้วนะ วางอยู่ที่โต๊ะ เชิญทานได้เลยนะ อย่าลืมล้างจานด้วยล่ะเข้าใจมั้ยย่ะ"
'อูลลาวีด้า' สาวเจ้าผู้มีผิวสีแทน นัยน์ตาสีน้ำเงินคราม ผมสีน้ำเงินอมฟ้าและมีผมสีขาวแซมๆออกมานิดหนึ่งตรงข้าๆใบหู
ทั้งยังเป็นผู้มีอิธิพลสูงสุดในบ้าน กล่าวกับเขาอย่างสนิทสนม
"อืมๆ"
เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะลงมือรับประทานอาหารของตนเอง
"อรุณสวัสดิ์นะ กาเซลล์"
'ฮิโรโตะ' หนุ่มผมแดงนัยน์ตาสีเขียวอมดำผู้มีผิวขาวซีดกล่าวทักทายเขาอย่างเป็นมิตร
และใช่! 'กาเซลล์' คือชื่อของเขานั้นเอง
"อืม อรุณสวัสดิ์"
"เย็นชาจังเลยนะ ฮะๆๆ โอ้ยย!"
"ลงมาแล้วก็ไปหาทำงานบ้าน ซักผ้าถูบ้าน ขัดห้องน้ำบลาๆๆ"
ฮิโรโตะพูดพลางจับไหล่เขาไปมาก่อนจะโดนสาวเจ้าผู้มีอิธิพลสูงสุดเอาทัพพีฟาดเข้าให้และบ่นยาวตามเคย
แต่ก็ปกตินั้นแหละ สองคนนี้ทะเลาะกันเป็นประจำอยู่แล้ว
ตึก ตึก ตึก เสียงฝีเท้าหนักๆของคนคนหนึ่งที่กำลังเดินลงมายังห้องครัวที่พวกเขากำลังรับประทานอาหารกันอยู่
"เสียงดัง หนวกหูชะมัดเลยนะพวกนาย!"
ผู้มาเยือนกล่าวอย่างโมโหพลางใช้มือข้างหนึ่งเกาหัวเบาๆ ผมสีแดงเพลิงของผู้มาเยือนปลิวไสวอย่างช้าๆ
นัยน์ตาสีส้มอมเหลืองส่องประกายดูเพิ่มเสน่ห์ให้กับผู้มาเยือนเป็นอย่างดี
"ไง เบิร์นอรุณสวัสดิ์"
'เบิร์น'คือชื่อของผู้มาเยือนคนนั้นนั่นเอง
"อืม อรุณสวัสดิ์"
"ไงย่ะ มาถึงแล้วก็รีบไปกินข้าวซะ! เดี๋ยวฉันขอตัวไปจัดการกับเจ้าฮิโรโตะก่อน!"
สาวเจ้าพูดพลางวิ่งตามหนุ่มผมแดงที่เผ่นไปก่อนหน้านี้ไป
ตอนนี้ในห้องนี้เหลือเพียงแค่เขากับหนุ่มผู้มาเยือนคนใหม่เท่านั้น
"ไง เจ้าหัวไอติม สวัสดีตอนเช้า"
"อืม...."
"เย็นชาเหมือนเดิมเลยนะ"
"อืม"
"นี้! หัดพูดอย่างอื่นนอกจากคำว่า 'อืม' ได้ไหม!!!"
"อือ"
"ขอบใจ!"
"อือ"
"เป็นอะไรของนายน่ะ ห่ะ!? ทำไมวันนี้ดูนายเศร้าผิดปกติ?"
"ป่าวหนิ"
"แน่ใจ"
"อืม"
อะไรของหมอนั้นกันนะ ดูแปลกๆชะมัดเลย! ทำให้คนอื่น 'เป็นห่วง' อยู่ได้.....
'เป็นห่วง....' นี้เขาเป็นห่วงเจ้าไอติมนั้นหรอ!?
ไร้สาระน่ะ!? แค่ห่วงในฐานะคนบ้านเดียวกันเท่านั้นเองนะ!?
'รึเปล่า!?' โอ้ยยยยยยย! ปวดหัวชะมัดเลยเว๊ยยยยย!!!!
ร่างสูงเอามือกุมหัวก่อนจะขยี้หัวไปมาจนผมสีแดงเพลิงที่ดูสง่าไม่เป็นทรง
"เป็นอะไรของนายน่ะ"
"ป่าว ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย!"
"เหมือนคนบ้าเลย!"
"ว่าไงนะ! หน่อยยยย กาเซลล์!"
"รีบกินข้าวซะ! เดี๋ยวเย็นหมด!"
"เออๆ ครั้งนี้ยกให้ก่อนล่ะกัน ครั้งหน้าเจอแน่!"
"หึ! ไว้จะคอยดู!"
วันนี้ก็น่าเบื่อเช่นเดิม....
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้...
ผมยังนั่งอยู่ที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ใจกลางศาลเจ้า
ผมมานั่งอยู่ที่นี้หลังจากที่ผมทะเลาะกับเจ้าหัวเพลิงนั่นมา....
"อากาศดีจังเลยนะ"
ผมพูดพลางยิ้มบางๆออกมาแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าสีสดใสอย่างอารมณ์ดี
"ในเมืองอึดอัดชะมัดเลย...อยู่ที่นี้แหละสบายดีสุดๆแล้ว"
ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆก่อนจะเอนตัวนอนราบลงกับพื้นหญ้าสีเขียวอ่อนเบาๆ
และค่อยๆปิดเปลือกตาลงพร้อมที่จะเข้าสู่ห้วงนิทรา....
เฮ้อ~ น่าเบื่อชะมัด!
เจ้าหัวไอติมงี่เง่านั่นหายไปไหนนะ!
กลับมาล่ะก็จะ...แกล้งให้เข็ดเลย!
ใช่!
คุณเข้าใจไม่ผิดหรอก!
ผมน่ะแอบชอบหมอนั้นมานานแล้ว
ทั้งน่ารัก ทั้งบ้าบิ่น
แถมยังเป็นคนที่....ทำให้หัวใจของผมเต้นแรงมากขนาดนี้อีกด้วย
สงสัยล่ะสิ!
ว่าพวกเรามาอยู่ด้วยกันได้ยังไง...
พอดีพวกเราเป็นเด็กกำพร้าน่ะ!
แต่ก่อนอยู่สถานเด็กกำพร้า หรือ 'บ้านพระอาทิตย์' นั่นเอง
แต่...ก็มีคุณลุงคนหนึ่งมารับเลี้ยงพวกเราทุกคนที่บ้านเด็กกำพร้านั่นอ่ะนะ
ฉันน่ะเจอกับหมอนั้นตอน 5 ขวบ และฉันก็ตกหลุมรักหมอนั้นตั้งแต่ตอนนั้นเลยล่ะ
ก็ช่วยไม่ได้หนิ...ผู้ชายอะไรไม่รู้น่ารักชะมัด!
แต่ว่านะ....ตอนนี้น่ะ หมอนั้นหายไปอยู่ที่ไหนน่ะ!?
จิ้บ จิ้บ~~
เสียงนกน้อยร้องเป็นจังหวะ ทำให้ร่างน้อยๆที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมา
เปลือกตาเล็กๆค่อยๆเปิดขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าสะท้อนกับพระอาทิตย์ยามเย็น
เขายกข้อมือข้างที่สวมนาฬิกาขึ้นมาดูบอกเวลา 5 โมงเย็น
นี้...เขาหลับไปนานแค่ไหนแล้วนะ
"ฮ้าวว~ ต้องรีบกลับบ้านแล้วสิ"
เขาพูดก่อนจะลุกขึ้นและบิดขี้เกียจเบาๆ
"กลับมาแล้วครับ...."
หนุ่มผมฟ้าพูดพลางถอดรองเท้าเก็บเข้าชั้นอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยและเดินไปทำภารกิจส่วนตัวจนกระทั่งเป็นเวลา 6 โมงเย็น
"เฮ้อออ~ ไม่มีใครอยู่เลยรึไงนะ!"
ร่างน้อยๆพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนอจะทำเป็นไม่สนใจและเดินขึ้นห้องไป
"หาใครอยู่หรอ....เจ้าหัวไอติม!"
เสียงที่คุ้นเคยพูดกับเขาอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนบุคคลที่ยืนอยู่ในมุมมืดจะกระตุกยิ้มออกมาอย่างน่ากลัว....
"บ....เบิร์น! ม....มาทำอะไรตรงนี้ฟร่ะ!"
"นี้มัน บ้านของฉันฉันก็ต้องอยู่ที่นี้น่ะสิ"
"แล้วทุกคนล่ะ?"
"ทุกคนไปโอซาก้าน่ะ"
"เห็นว่ามีงานอะไรนี้แหละ เจ๊อูลลาวีด้าแกอยากไปน่ะ เลยยกโขยงกันไปทั้งบ้านเลย"
"แล้วนายล่ะ?"
"ไม่เอาหรอก น่าเบื่ออ่ะ อยู่บ้านนี้แหละ"
"อืมๆ ฉันขอตัวนะ"
"จะไปไหน!?"
"ไป อาบน้ำน่ะสิ!"
"อ่อ หรอ..."
เฮ้อ~ อาบน้ำเสร็จแล้วนี่มันสบายดีจริงๆนะ นอนดีกว่า...
หนุ่มผมฟ้าล้มตัวนอนลงบนเตียงก่อนจะค่อยๆหลับตาลง
แต่...จู่ๆเขาก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง....ที่กำลังขยับตัวอยู่ข้างๆเขา...
เขาค่อยๆพลิกตัวหันไปด้านหลังแล้วเขาก็ตกใจจนเกือบจะเอ่ยปากร้องออกมา!!!
เบิร์น! ทำไมหมอนี้ถึงมาอยู่ในห้องนี้ล่ะ!?
นี้มันห้องของเขานะ!? ทำไมล่ะ?
ร่างบางค่อยๆสกิตร่างสูงที่กำลังเคลิ้มหลับอยู่และเรียกชื่อเบาๆ
"เบิร์น เบิร์น"
"........."
"เบิร์น ตื่นเดี๋ยวนี้นะ"
"........."
ยังคงไร้เสียงตอบรับจากร่างสูง...
ช่วยไม่ได้งั้น..คงต้องให้หมอนี้นอนที่นี่แหละ
เขาคิดอย่างนั้น ก่อนจะพยายามข่มตานอนให้หลับ
จู่ๆ มือของคนที่เขาคิดว่าหลับไปแล้วก็ล้วงเข้าไปในเสื้อเขา
และลูบไล้หน้าท้องเล็กๆของเขาอย่างชำนาญ
อะไรของหมอนี้ละเมอหรอ!?
เขาคิดและพยายามที่จะดึงมือของคนด้านหลังออก
แต่ก็ไม่สำเร็จ....มือใหญ่ของบุคคลด้านหลังค่อยๆลูบไล้ตั้งแต่หน้าอก
ลงมาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงจุดอ่อนไหวของบุคคลตรงหน้า
"อึก...!"
เขาพยายามใช้มือข้างที่เหลือปิดปากของตนเองไว้ เพื่อไม่ให้เสียงครางหลุดออกมา
มือแกร่งยังคงคลำเล่นกับส่วนนั้นไปเรื่อยๆ ทำให้ร่างบางตรงหน้าทนไม่ไหว
จึงเผลอปล่อยเสียงครางอันเย้ายวนออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
"อ..อือ..."
"หึ....ยอมครางออกมาแล้วหรอ...."
เสียงของคนที่คิดว่าน่าจะหลับไปแล้วพูดขึ้น
"น....นายยังตื่นอยู่หรอ"
หนุ่มน้อยพูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ
"อืม....ใช่นะสิ"
ร่างสูงพูดพลางใช้คางเกยไหล่ของร่างบางตรงหน้าแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
"ย....หยุดสิ นายรู้ตัวไหมว่าทำอะไรอยู่"
"รู้สิ...ก็กำลังกดนายไงล่ะ!?"
"ม....หมายความว่าไ....อ...อือ~"
ยังพูดไม่ทันจบคนด้านหลังก็เพิ่มจังหวะให้เร็วขึ้นกว่าเดิมทำให้ร่างบาง
ตกใจจนครางไม่เป็นภาษา
"ย...หยุดนะ...อ๊า..."
"รู้สึกดีใช่ไหมล่ะ"
"บ...บ้าบอที่สุด"
ร่างสูงปล่อยมือออกก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปข้างๆใบหูของร่างบาง
ก่อนจะเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
"ฉะ....ฉันรักนายนะ"
"เอ๊ะ!? น ...นายพูดว่าอะไรนะ...''
"ก็บอกว่า 'รัก' ไงเล่า แล้วนายล่ะรักฉันมั้ย?"
"ม....มาถึงขั้นนี้แล้วไม่รักได้ไงล่ะ!?"
"จริงหรอ"
"อืม ก็จริงนะสิ"
"หึ...งั้นคืนนี้จัดหนักให้เลยล่ะกันนะ"
"ห่ะ!? เดี๋ยว!!! อุ๊บส์"
ไม่ทันจะพูดจบ ร่างสูงก็ขึ้นค่อมแล้วประกบริมฝีปากลงทันที
ลิ้นของทั้งสองตวัดกันไปมาอย่างเร้าอารมณ์
มือของหนุ่มผมแดงค่อยๆลูบไล้ไปตามส่วนต่างๆของร่างกาย
บางๆนั่นอย่างสนุกสนาน
"อึก..."
ลมหายใจของร่างบางค่อยๆผ่อนลงเป็นเชิงว่าเริ่มหมดอากาศแล้ว
ร่างสูงถอนริมฝีปากออกแล้วค่อยๆเปลี่ยนมาเลียตั้งแต่หน้าอกลงมายัง
จุดที่ต่ำกว่าใต้สะดือ
และเล่นกับส่วนนั้นเบาๆ
"อ...อือ....หยุดเถอะนะ...มะ...มัน...สะ....สะ...."
"เสียวใช่ไหมล่ะ"
"ห...หุบปากนะ อือ...."
ร่างสูงไม่ได้สนใจและเล่นกับส่วนนั้นต่อไป
"นายพร้อมนะ!?"
"อือ"
"แน่ใจนะ"
"อืม..."
"ทนหน่อยนะ"
ร่างสูงค่อยๆแทรกตัวเข้าไปและเริ่มขยับเอวเบาๆ
"บ...เบาๆสิ! มันเจ็บ!"
"บะ....เบาเเล้ว! อึก"
"บ...เบิร์น! ฉะ....ฉันเจ็บนะ...อึก อึก"
"ทะ...ทนหน่อยนะ กาเซลล์อีกเดี๋ยวก็ชินแล้วนะ"
ร่างสูงพูดก่อนจะก้มตัวลงมากอดคนรักของตนไว้
แล้วประกบริมฝีปากลงอีกครั้ง
และค่อยๆขยับเอวแรงขึ้นอย่างรวดเร็ว
"จะ.....เจ็บ!"
ร่างบางคลายริมฝีปากออกก่อนจะร้องออกมา
"ขอโทษทีนะ มันทนไม่ไหวแล้ว"
"บ...เบิร์น! ฉะ ..อ๊า..."
ด้วยความเหนื่อยล้าทั้งสองจึงพากันหลับไปพร้อมกัน....
แสงแดดส่องผ่านม่านสีขาวเข้ามาในห้องที่ทั้งคู่นอนหลับอยู่
"เวลานายหลับก็น่ารักดีนะ"
ร่างสูงผมสีแดงนั่งมองร่างบางที่กำลังหลับอยู่พร้อมกับพึมพำออกมาเบาๆ
ไฟ
กับ
น้ำแข็ง....
ไม่สามารถ
'รักกัน'
ได้งั้นหรอ...
.........
บ้าน่า!
........
ก็
'รัก'
อยู่นี้ไง!
The End
........
By ผู้โดดเดี่ยวแห่งทุ่งหญ้าสีดำ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น