Inazuma eleven yaoi (เรื่องสั้น)

ลำดับตอนที่ #4 : [Inazuma Go]♡Yuuichi x Kyousuke♡ My Brother ก็หัวใจมันรักไปแล้ว ทำไงได้ละ!!!

หมวด : นิยายวาย

แนวนิยาย : รักสดใส/รักระหว่างครอบครัว

[Inazuma Go]♡Yuuichi x Kyousuke♡
 My Brother ก็หัวใจมันรักไปแล้ว ทำไงได้ละ!!!

______________________________________________________________________

 

ความรักก็เหมือนกาลเวลา ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปไม่มีทาง

ย้อนกลับมา แก้ไขได้เป็นครั้งที่สอง

ก็เหมือนกับความรักของผม ที่มันแอบรักน้องชายตัวเอง

เมื่อหัวใจมันรักไปแล้ว ผมก็กลับไปแก้ไขไม่ได้

อีกแล้ว

เพราะฉะนั้นผมก็จะรักต่อไป ก็ "หัวใจมันรักไปแล้ว ทำไงได้ละ"

 

_____________________________________________________________________

 

 

10:00น.

"เคียวสุเกะ เคียวสุเกะ ตื่นได้แล้ว!!!"ร่างสูงผู้เป็นพี่ชายนาม'สุรุกิ ยูอิจิ'ร้องเรียกร่างบางผู้เป็นน้องชายของตนที่นอนอยู่ชั้นบนของบ้านให้ตื่นขึ้น

"อืม...ครับ ตื่นแล้วละครับ"ร่างบางนาม'สุรุกิ เคียวสุเกะ'พูดอย่างงัวเงียพลางลุกขึ้นจากเตียงของตนและบิดขี้เกียจเล็กน้อย

"ตื่นแล้วก็ มากินข้าวสิ วันนี้มีซูชิหน้าปลาไหลที่เคียวสุเกะชอบด้วยนะ"ร่างสูงร้องเรียกร่างบาง

"ครับๆ ไปแล้ว ไปแล้ว"ร่างบางร้องตอบผู้เป็นพี่ชาย และเดินลงมายังห้องน้ำและอาบน้ำชำระล้างร่างกายของตนให้เรียบร้อยหลังจากนั้นจึงเดินไปยังห้องครัว

"มาเถอะ มากินซูชิที่พี่เตรียมไว้ให้ได้แล้ว"ร่างสูงพูดยิ้มๆ

"คราบบบบบ"ร่างบางลากเสียง พลางนั้งลงบนโต๊ะอาหารที่ประจำของตนเองโดยมีร่างที่เป็นพี่ชายนั้งอยู่ด้านตรงข้ามกับตน และเริ่มลงมือทานอาหารส่วนของตนทันที ทำให้ผู้เป็นพี่ชายอดยิ้มไม่ได้ ถึงความไร้เดียงสาของน้องชาย จึงเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

"พี่เป็นอะไรครับ?"ร่างบางถามขึ้นเมื่อเห็นฝ่ายที่เป็นพี่ชายนั้งยิ้มอยู่คนเดียวคล้ายกับคนบ้ายังไงยังงั้น

"ปล่าวนะ พี่ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย"ร่างสูงบ่ายเบี่ยง

"อืมๆ"ร่างบางคลางตอบพลางยัดซูชิหน้าปลาไหลเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆอย่างเอร็ดอร่อยทำให้ร่างสูงเห็นแล้วถึงกับฟินถึงความน่ารักของร่างบาง

"งะ...งั้นพี่ก็กินบ้างดีกว่า"ร่างสูงสายหัวเล็กน้อยเพื่อให้ตัวเองหลุดออกจากภวังค์

20 น. ผ่านไป....

"อิ่มแล้วครับ"ร่างบางพูดพลางลุกขึ้นออกจากโต๊ะอาหารและถือจานอาหารของตนไปไว้ในอ่างล้างจาน ตามมาด้วยร่างสูง หลังจากเสร็จภาระกิจทั้งสองจึงพากันเดินออกจากบ้านไปด้วยเหตุผลที่ว่า ทั้งสองตั้งใจจะไปซ้อมบอลที่สนามใกล้ๆกับสพานริมแม่น้ำของเมืองinazuma แห่งนี้นั้นเอง 

ระหว่างทางไปยังสนาม~

"เราไม่ได้เล่นฟุตบอลด้วยกันนานแค่ไหนแล้วนะ เคียวสุเกะ?"ร่างสูงผู้เป็นพี่ชายถาม แต่ไม่รู้เลยว่าคำถามนั้นไปสะกิดใจร่างบางเข้าอย่างจัง

"ก็หลายปีแล้วละครับ ตั้งแต่ตอนนั้น...."ร่างบางหยุดเดินก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลง

"ผมขอโทษ!!!"ร่างบางร้องออกมา ทำให้ร้องสูงตกใจเล็กน้อย

"เคียวสุเกะ"ร่างสูงพึมพำออกมา

จากตรงนี้เป็นพื้นที่ที่ไม่ค่อยมีคนผ่านไปมาเท่าไหรเหตุผลเพราะพื้นที่นี้เป็นพื้นที่ขอบเมือง

คนส่วนใหญ่ในญี่ปุ่นนั้นเขาชอบใช้ชีวิตส่วนใหญ่ในตัวเมืองกันมากกว่านอกเมืองหรือบริเวณขอบๆเมือง จึงทำให้ไม่มีใครได้ยินร่างบางและร่างสูงคุยกัน

"ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกนะ พี่เองก็หายดีแล้วด้วยอย่าไปคิดถึงเรื่องในอดีตเลย^^"ร่างสูงพูด

แล้วยิ้มออกมา

"แต่ถ้าตอนนั้น ผมไม่ขึ้นไปเก็บฟุตบอลบนต้นไม้ใหญ่นั้น พี่ก็คงไม่ต้องเป็นแบบนั้น...ขาของพี่ก็คงจะไม่ต้องมาเจ็บจนเดินไม่ได้หรอก ผมขอโทษ!!!"ร่างบางพูดขึ้น

"เคียวสุเกะ...พี่บอกแล้วไงว่าไม่ต้องไปสนใจมัน อดีตคืออดีต ไม่เกี่ยวกับปัจจุบัน"ร่างสูงพูด

พลางเดินมาและใช้มือทั้งสองข้างจับไหล่ของร่างบางไว้ 

"แต่...."ร่างบางพูดก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลงเพื่อไม่ให้ร่างสูงรู้ว่ากำลังร้องไห้อยู่

"แต่....?"ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

"แต่ว่า....ผมก็ไม่ให้อภัยตัวเอง...อยู่ดีนั้นแหละ อึก.."ร่างบางเผลอสะอึกสะอื้นออกมาทำให้ร่างสูงรู้ตัว

"เคียวสุเกะ...นายร้องไห้!?"ร่างสูงตกตะลึงเมื่อเห็นว่าน้องชายสุดเย็นชาของนั้นร้องไห้ออกมา

"ผะ...ผมไม่ได้ร้องซะหน่อย!!!"ร่างบางพยายามบ่ายเบี่ยงทั้งที่รู้ว่ามันไม่ได้ผล

"นายโกหกพี่ไม่ได้หรอกนะ เคียวสุเกะ พี่บอกแล้วไงว่าอย่าไปสนใจมัน!!!"ร่างสูงพูด

"พะ...พี่ครับ แต่...อุ๊บส์"ร่างบางไม่ทันได้พูดอะไรร่างสูงจึงใช้ริมฝีปากของตนประกบกับริมฝีปากของร่างบางทันที ตกใจเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆเคลิ้มตามรสจูบของร่างสูง และจูบตอบ

ไปอย่างไม่รู้ตัว ร่างสูงค่อยๆดันลิ้นเข้าไปในโพรงปากของร่างบางเพื่อควานหาความหวาน

"อะ...อืม"ร่างบางคลางออกมาอย่างแผ่วเบาร่างสูงค่อยๆถอนริมฝีปากออก ก่อนจะมองหน้าร่างบาง ร่างสูงเม้มชริมฝีปากก่อนจะพูดสิ่งที่ค้างคาใจมานาน

"เคียวสุเกะ พี่รักนาย ไม่ใช้รักแบบพี่แบบน้องแต่รักแบบผู้ชายคนหนึ่ง เคียวสุเกะ พี่รักนาย

รักมานายแล้วด้วย"ร่างสูงพูดพลางมองหน้าร่างบาง"คบกับพี่ได้มั้ย?"ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่ที่เงียบแบบนี้มีรึที่ร่างบางจะไม่ได้ยิน

"พะ...พี่ครับผม...."ร่างบางอึกอักเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆก้มหน้าลง

"อืม...พี่รู้ ว่าเคียวสุเกะไม่ได้รักพี่แบบนั้น พี่รู้"ร่างสูงพูดด้วยน้ำเสียงที่ผิดหวัง

"ปล่าวนะครับ พี่ผมยังไม่พูดเลยว่าผมไม่รักพี่"ร่างบางพูดขัดร่างสูงอย่างไว

"งั้น...."ร่างสูงมองหน้าร่างบางอย่าคาดหวัง

"จะ...จะคบด้วยก็ได้นะครับ"ร่างบางพูดด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ 

"จริงหรอ? เคียวสุเกะ"ร่างสูงพูดพลางกุมมือร่างบาง

"คะ...ครับ...ก็ผมก็รักพี่เหมือนกันนะ"ร่างบางพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่แดงก่ำมากขึ้น

"งั้นคืนนี้กี่ทีดีละ?"ร่างสูงพูดกวนประสาทร่างบาง

"พี่บ้า...พูดอะไรครับ รีบไปซ้อมบอลดีกว่า"ร่างบางพูดและรีบวิ่งไปทางสนามฟุตบอล

"รอด้วยสิ ที่รัก"ร่างสูงตะโกนตามหลังร่างบาง

"เงียบนะ เลิกพูดได้แล้ว!!!ไอ้พี่บ้า!!!"ร่างบางตะโกนกลับไป

 

 

หลังจากวันนั้นภายในบ้านของผม

ก็มีเสียงหัวเราะมากมายเกิดขึ้น

จากน้องชายที่เคยเย็นชา

แต่ตอนนี้กลับยิ้มง่าย

ทุกคนฟังที่ผมจะพูดให้ดีนะ

เราไม่สามารถกลับไปแก้ไขอดีตได้ก็จริง

แต่!

เราก็สามารถกำหนดอนาคตของเราได้ไม่ใช้รึไง

มันอาจจะไม่เป็นไปตามที่เราคิด

ทุกอย่างหรอกนะแต่ว่า

ขอแค่ทำมันให้ดีที่สุดก็พอ

มันก็เหมือนกับความรักนั้นแหละ

 

แค่ทำมันให้ดีที่สุด แค่แค่นั้นก็พอ...

 

 

The End

 ...............

By ผู้โดดเดี่ยวแห่งทุ้งหญ้าสีดำ