Inazuma eleven yaoi (เรื่องสั้น)

ลำดับตอนที่ #12 : [ Inazuma Go ] ♡ Senguji x Kurosaki ♡ รูมเมดที่รัก!

[ Inazuma Go ] ♡ Senguji x Kurosaki ♡ รูมเมดที่รัก!

..............

เมื่อตัวผม

ได้ย้ายเข้ามาอยู่ในโรงเรียนประจำแห่งหนึ่ง

ที่ตั้งอยู่ในตัวเมืองของเกียวโต

ผมก็ได้เจอกับหนุ่มสวย(?)คนหนึ่ง

เขาชื่อ

'คุโรซากิ มาโคโตะ'

หน้าตาคล้ายผู้หญิงมากกกเลยล่ะ

แต่....

เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลยแฮะ!

คนๆนี้น่ะ

.............

     ผมเซนงูจิ ยามาโตะยินดีที่ได้รู้จักนะ ผมพึ่งย้ายจากโอซาก้ามาเกียวโตเมื่อ 2-3 วันที่แล้วนี้เอง

ที่นี้ก็ดูเป็นเมืองที่สงบดี ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้นหรอก ถ้าถามว่าตอนนี้ผมกำลังทำอะไรอยู่น่ะหรอ? อ่อ ผมกำลังเดินเล่นน่ะ ก็เดินชมวิวนั่นแหละ ไหนๆก็อุสาถ่อมาถึงที่นี้ มันต้องเที่ยวให้หนำใจซะหน่อย

ตึก ตึก

หืม...? เสียงคนเดาะลูกบอลหรอ...จริงด้วยเห็นมีสนามกีฬาอยู่แถวๆนี้นี่นา ลองไปดูดีกว่าแฮะ... 

     ผมเดินตามเสียงเดาะลูกบอลนั่นมา จนกระทั่งมาถึงสนามกีฬาใกล้ๆนี้ แล้วผมก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเล่นฟุตบอลอยู่ เธอมีผิวสีขาวนัยน์ตาสีแดงสดผมสีน้ำตาลหน้าม้าแสกกลาง เธอกำลังเล่นฟุตบอลอย่างสนุกสนานถึงแม้ชุดจะเปรอะเปื้อนดินโคลนไปเยอะแล้วก็ตาม ดีจังเลยนะ..อยากเล่นฟุตบอลแบบนั้นบ้างจังเลย ผมคิดในใจก่อนจะนั่งลงบนฟุตบาทมองร่างบางๆนั่นเล่นต่อไป ผมรู้สึกเหมือนมีมนต์สะกด..ที่ทำให้ผมอยากอยู่ตรงนี้นานๆจังเลยนะ

พรึ่บ!

เสียงฟุตบอลกระแทกเข้ากับตาข่ายของโกล์ ร่างบางๆรู้สึกกำลังดีใจใหญ่ในลูกยิงของตนเอง ผมมองไปก็อมยิ้มไป 'น่ารักจังเลยนะ' ความคิดแรกผุดขึ้นมาบนหัวของผม

"นี้! นายมานั่งทำอะไรตรงนี้ แถมมองฉันตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ!?" เสียงหวานๆเอ่ยทักผมทำให้ผมตื่นจากภวังค์

"อะ...เอ่อ...คือว่า..."

"โรคจิตงั้นหรอ?" 

"เอ๋?"

"อ...ไอ้โรคจิต!!!! แกแอบมามองฉันงั้นหรอเสียมารยาท!!!!!!!"

ตุบ! 

     "ฮ่า ฮ่า ฮ่า! โดนสาวตบมาหรอเซนงูจิ" นามิคาวะหัวเราะเสียงแหบก่อนจะเยาะเย้ยผม

"อืม เรื่องทั้งหมดก็เป็นอย่างที่เล่ามานั่นแหละ ทำแผลต่อไปเงียบๆเถอะ"ผมบอกนามิคาวะอย่างอารมณ์เสีย

"อ่อ! จริงด้วยเรื่องโรงเรียนน่ะ เป็นไงบ้าง?" 

"อ้าว! แล้วที่ออกไปนี้คือ...?"

"ไปเดินเล่น"

"นายบอกฉันว่าจะไปดูโรงเรียนแต่นายกลับไปเดินเล่น แล้วทิ้งให้ฉันทำงานบ้านคนเดียวงั้นหรอ!?" นามิคาวะวินแตกใส่ผม

"อืม ใช่ก็ฉันขี้เกียจนี้หว่า" ผมตอบกวนๆ

"หน่อยยย! ไอ้เพื่อนเชี่_ ไอ้เพื่อนเลว ไอ้คนต่ำทราม ไอ้ใจหมา ใจสุนัข! ไอ้$##***^^^;'=%_××!-&" ผมปล่อยให้มันด่าไป เอาง่ายๆ เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา ผมไม่ได้ฟังมันหรอกผมกำลังนั้งจินตนาการถึงผู้หญิงคนนั้นอยู่ เขามีอะไรที่ทำให้ผมรู้สึกสนใจคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอที่ไหนแต่จำไม่ได้ ทำไมกันนะ...

     2 วันต่อมา..

    ณ โรงเรียนเซย์โตซัน
ตอนนี้ผมก็มาอยู่ที่โรงเรียนเซย์โตซันก็โรงเรียนที่ผมสอบเข้าได้นั้นแหละ โรงเรียนเซย์โตซันก็เป็นโรงเรียนประจำอ่ะนะ เหมาะกับคนที่ขี้เกียจอย่างผมพอดีเลย ที่นี้ก็ดูสวยดีมาลานกว้างมีสนามกีฬาแทบทุกชนิดแต่ที่เด่นๆก็คือสนามฟุตบอล อืมม..ทำไมถึงรูสึกผูกพันธ์กับที่นี้จังนะ? แต่ก็ชั่งเถอะ มาวันแรกก็ปฐมนิเทศ อืมมม...ก็ดูน่าสนุกดี ผมคิดแล้วยืนเล่นอยู่แถวนั้นซักพัก
"อ้าว! พ่อหนุ่มน้อยมายืนทำอะไรอยู่แถวนี้ล่ะ?" คุณลุกภารโรงท่าทางค่อนข้างมีอายุเดินเข้ามาถามผม
"อ่อ พอดีผมเป็นเด็กใหม่น่ะครับอยู่ ม.5 พอดีผมไม่มีอะไรทำก็เลยมาเดินเล่นน่ะครับ" ผมตอบคุณลุงเขาไป
"อ่องั้นหรอ เอ...พ่อหนุ่มเป็นคนแถวนี้รึป่าว"
"ทำไมหรอครับ?"
"เหมือนเคยเห็นหน้าน่ะสิ"
"ผมเคยมาที่นี้น่ะครับ" ใช่ ผมเคยมาที่นี้ตั้งแต่เมื่อ 5 ปีก่อน ยังไม่ได้บอกเลยสินะ
"เซนงูจิใช่มั้ย?"
"อา..ใช่ครับ แล้วลุง...?"
"ลุงเองลุงโมริไง"
"คุณลุงโมริเองหรอครับ จำแทบไม่ได้เลยนะเนี้ย"
"ฮ่า เมื่อก่อนยังตัวกระเปี๊ยกเดียวเองนะ ตอนนี้โตขนาดนี้แล้วหรอ?"
"ครับ ก็...เท่าที่เห็นนี้แหละ" ผมทักทายคุณลุงคนที่เคยสนิทยิ้มๆ

     หลังจากที่ผมได้พูดคุยเรื่องราวต่างๆกับคุณลุงโมริเรียบร้อยแล้วผมก็เดินมาที่หอประชุมเพื่อปฐมนิเทศให้มันเสร็จๆไป ชักอยากเห็นห้องนอนซะแล้วววสิ! ตื่นเต้น ตื่นเต้น ผมนั่งฟังผู้อำนวยการโรงเรียนพูดไปอย่างเบื่อหน่าย เฮ้อออ~ เมื่อไหร่จะจบฟร่ะ! แต่จู่ๆผมก็สดุดกับเรื่องเรื่องหนึ่งที่ผู้อำนวยการกำลังพูดถึง

"ในหอพักของโรงเรียนเรานั้น นักเรียนทุกคนจะต้องมีรูมเมดหรือเพื่อนร่วมห้องอยู่ด้วยคนล่ะ 1 คน ซึ่งถ้านับตัวนักเรียนเองก็มีกันอยู่ 2 คนนะ เพราะงั้นอย่าตีกันซะล่ะ.."

มีรูมเมดหรอ..ทำไมถึงน่ารำคาญแบบนี้นะ..น่าจะให้นอนๆคนเดียวไปซะก็สิ้นเรื่อง ผมบ่นอยู่ในใจแต่ถึงบ่นไปก็ไม่ได้อะไรหรอก ผมเลยนอนรอชะตากรรมเงียบๆดีกว่า

"นี้..นายคิดว่านายจะได้เป็นรูมเมดกับใครอ่ะ?" 

"ไม่รู้สิจะใครก็เหมือนกันแหละ..แล้วนายล่ะนามิคาวะคิดว่าใคร?"

"แน่นอนต้องสาวๆสวยๆอึ้มๆสิ"

"อ่อ ใช่ นักเรียนชายกับนักเรียนหญิงแยกหอกันนะ.." ผู้อำนวยการพูดตัด

"ห่ะ!" นามิคาวะสบทเบาๆสีหน้าหมอนั่นตอนนี้น่าหัวเราะเป็นบ้า

"สมน้ำหน้า.."ผมเยาะเย้ย

"หน่อยยยย ชิ!"

     ณ ห้องเรียนชั้น ม.4B

"วันนี้เราจะมาจับฉลากเลือกรูมเมดกันนะค่ะ^^ นักเรียนชายเข้าแถวตรงนู้นนักเรียนหญิงตรงนี้นร้าา" คุณครูสาวสวยผู้สุดแสนอารมณ์ดีตะโกนบอก

10 นาทีผ่านไป...

"เอาล่ะนักเรียนเปิดฉลากได้เลยจ้า ถ้าได้รหัสห้องแล้วให้เดินไปหาคนที่มีเหมือนกันเลยนะ นั่นแหละรูมเมดของนักเรียนเองงง ครูล่ะตื่นเต้นแทนพวกเธอจริงๆ สมัยครูเป็นเด็กน่ะนะ..บลาๆๆๆๆๆ"

ผมไม่ได้สนใจที่ครูเล่าเรื่องชีวิตในสมัยเด็กของหล่อนมากเท่าไหร่ ผมจึงรีบเปิดแผ่นกระดาษนั่นออก

"หืม..ห้อง 301 งั้นหรอ?" ผมมองหาเจ้าของชื่อทั่วห้องก่อนจะตะโกนถาม

"เอ่อ..ใครได้ห้อง 301 หรอ?" 

"...." ไร้เสียงตอบรับ

"เอ่อ...คือว่า..."

"ฉันคุโรซากิ มาโคโตะเองล่ะ แล้วนายล่ะ" 

ผมรีบหันควับกลับไปมองยังต้นเสียงทันที คนที่ผมเจอเมื่อตอนนั้น..เด็กผู้หญิงผมสีน้ำตาลนัยน์ตาสีแดงผิวขาวผ่องยิ้ให้กับผม เดี๋ยว! ผู้อำนวยการบอกว่าห้ามชายกับหญิงนอนด้วยกันหนิ แถมแยกหอด้วยงั้นก็แสดงว่า..หมอนี้เป็นผู้ชาย

"ฉันเซนงูจิ ยามาโตะ..คือว่า..เอ่อ..นี้นาย..เป็นผู้ชายใช่ไหม?"

"ใช่สิ เอ้..ว่าแต่นายเหมือนเคยเห็นหน้าเลยนะ...อ๊ะ!!! นี้นายไอ้โรคจิตเมื่อวันนั้นหนิ! อ๊ากกกกกกกกก นี้ฉันได้เป็นรูมเมดกับคนโรคจิตงั้นหรอ ม่ายยยยยยยยยย" หมอนั่นตะโกนลั่น ทำให้คนห้องหันมามองผมเป็นตาเดียว ผมรีบวิ่งไปปิดปากหมอนั่นก่อนจะยิ้มแฉ่งให้กับทุกคนแล้วลากหมอนี้ออกไป

     "น..นายจะทำอะไรฉัน!?" หลังจากที่ผมลากหมอนี้มายังหลังโรงเรียนหมอนี้ก็ดูกลัวผมขึ้นมาทันที ผมดูน่ากลัวขนาดนั่นเลยหรอ=_=

"ฉันไม่ทำอะไรนายหรอก ฉันไม่มีรสนิยมแบบนั้น"

"แกมันโรคจิต กับผู้ชายด้วยกัน นายยังจะ...อ๊ากก โรคจิตตต!"

"หุบปากน่า ฟังฉัน"

"ไม่ฟัง"

"ฟัง"

"ไม่ฟัง"

"ไม่ฟัง จูบ"

"ได้ จูบเลย..ห่ะ!? อะไรนะ=[]="

"โอเค งั้นฉันจัดให้" ผมดึงหมอนั้นมาประกบปากอย่างรวดเร็วหมอนั่นตกใจแล้วใช้มือเล็กๆนั่นทุบอกผม หึ ดูขนาดตัวผมกับมันนะครับ..ใครชนะคงรู้

"อึก..ฮือ" หมอนั้นพยายามถอนริมฝีปากออก ไม่มีทางผมใช้มือกดหัวอีกฝ่ายไว้แล้วตวัดลิ้นของผมเพื่อควานหาความหวานในปากหมอนี้อย่างอารมณ์ดี ก่อนจะถอนจูบออก

"อ๊อก..แหกๆ เจ้าบ้าทำอะไรของแกฟร่ะ!?"

"นายบอกให้จูบเองนะ ฉันไม่เกี่ยว..^_^"

"ห...หุบปาก ไอ้โรคจิต อ๊ากก" หมอนั่นรีบวิ่งหนีไป แหม่...น่ารักจริงๆเลยนะ 

     "งั้นก็..ขอให้นักเรียนและนักเกรียนทุกคนนำสัมภาระต่างๆนาๆขึ้นไปไว้บนห้องให้เรียบร้อย..แล้วจำไว้ด้วยนะ..ตอนกลางคืนห้ามออกมาเพ่นพ่านเด็ดขาด ถ้าไม่อยากโดนผีหลอก..." อาจารย์ประจำหอของผม อะฟุโระ เทรุมิ พูดด้วยท่าทางลึกลับ+สยองนิดๆ แหม่..น่ากลัวจุงเบย ผมรีบเดินขึ้นบันไดไปยังห้องที่ผมพักอยู่ 301 ผมมองเลขของห้องก่อนจะทำใจเปิดประตูเข้าไป จะว่าไป ผมต้องอยู่ห้องเดียวกันกับไอ้โรคจิตสินะ..ม่ายยยย พ่อแก้วแม่แก้วช่วยผมด้วย=[]= แค่คิดก็จะตายแล้ว อ๊ากกกก! อี่พ่ออีแม่ซอยข่อยแน่ [ไรท์เตอร์ : เดี๋ยวๆตกลงแกคนอีสานหรือคนคันไซหรือคนโตเกียวว่ะ=.=] 

แอดดดด...

โอ้โห! ไอ้แอลนิมอล(ไอ้สั_)เสียงเปิดประตูแม่มโคตรหลอนนคืนนี้ตูจะนอนหลับม๊ายย มีทั้งโรคจิตมีทั้งผี ว๊ากกก สรุปโรงเรียนนี้มันปกติมั้ยเนี้ย!? ผมเปิดประตูเข้าไป ไฟในห้องยังปิดอยู่แสดงว่าผมขึ้นมาก่อนไอ้โรคจิตเซนงูจินั่นสินะ วะฮ่าฮ่า(?) ค่อยดูเถอะผมต้องปฎิบัติการแยกเขตแดน ต้องหาสายสิญจน์ยันต์กันผีมาติดไว้ทีนี้เจ้าโรคจิตก็จะมารังควานผมไม่ได้อีก ฮ่าฮ่าฮ่า ความฉลาดเฉลียวของผมนี้ไม่มีใครเทียบจริงๆ(?) แต่ก่อนอื่นผมต้องเก็บกระเป๋าและจัดเสื้อผ้าก่อน-[]- ยุ่งยากจังเลย..รีบไปดีกว่าก่อนที่เจ้าโรคจิตจะมา

     หลังจากที่ผมเก็บกระเป๋าเสร็จ..ผมก็ไปอาบน้ำแต่งตัวปะแป้งทำผมทาครีม [ไรท์เตอร์ : พอๆเดี๋ยวเรื่องแม่งยาว-_-] แล้วหลังจากนั้นก็มานั่งเช็ดผมที่เตียงพลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปด้วย อืม..แผนของผมมันก็เข้าท่านะ แต่จะไปหาสายสิญจน์กับผ้ายันต์มาจากไหนล่ะ แย่จัง แต่ก็ชั่งมันเถอะ นอนดีกว่า ผมเอนตัวลงนอนบนที่นอนแสนนุ่ม><ช่างเหมาะสำหรับคนหล่อ(?)อย่างผมจริงๆ

ตึก!

เมื่อกี้หลังผมชนกับอะไร..? ผมรีบพลิกตัวไปด้านหลังก่อนจะมองเห็นร่างร่างหนึ่งนอนคลุมโปงอยู่..ใครอ่ะ ผี ไอ้บ้าโรคจิตหรือว่าคน? ด้วยความสงสัย+อยากรู้(หรือ เสือก นั่นเองนะจ้ะ)ผมจึงดึงผ้าห่มออก 

"อ๊ากกกกกกกกก! ไอ้โรคจิต" ผมทุบหมอนลงไปยังร่างของอีกฝ่าย

"โอ้ยยยย! เจ็บๆ ทำบ้าอะไรของนายฟร่ะ!?" ร่างสูงตื่นขึ้นมาโวยใส่ร่างบางที่กำลังตี+กระทืบเขาอยู่

"โรคจิต ออกไปจากเตียงฉันน้าาา!!"

"ฉันก็จ่ายตังค์เหมือนกันนะเว๊ยย! นี้ก็เตียงฉัน!"

"นี้มันเตียงฉานนนน ไอ้บ้า โรคจิต!"

"ไอ้เตี้ย! หยุด!"

"เตี้ยไม่หยุด..เอ๊ะ!...นายเรียกฉันว่าไงนะ?"

"เตี้ยไง^_^" เซนงูจิยิ้มบาง

"ค..ใครเตี้ยกัน! ฉันแค่ส่วนสูงไม่ถึงเฟ้ยย!"

"งั้นหรอ..คุณเตี้ย!"

"ไม่ได้เตี้ย!"

"เตี้ย!"

"ไม่ได้เตี้ย!"

"เตี้ย!"

"ไม่ได้เตี้ย!"

ก็อก ก็อก

จู่ๆ เสียงของใครกำลังเคาะผนังก็ดังขึ้น..ทำให้เราทั้งคู่ต้องหยุดเถียงกันก่อนที่จะมองไปยังผนังห้องที่มีเสียงออกมา..

"อ่ะ..อะไรอ่ะ" คุโรซากิเริ่มเปิดประเด็น

"ม..ไม่รู้สิ.." เซนงูจิพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"นี้! พวกเธอ!"

"อ๊ากกกกกก!" ทั้งสองตะโกนออกมาก่อนจะกระโดดกอดกันไว้แน่นด้วยความตกใจ [และความตั้งใจของไรท์เตอร์ 55+]

"นโมตัสสะ ภควาโต.." 

"ฉันคนโว๊ยยย! ไม่ใช่ผี! พวกเธอรู้ไหมว่าผนังห้องนี้มันไม่ได้หนาอย่างที่พวกนายคิดนะ จะทำอะไรกันกรุณาเกรงใจด้วย! แล้วอะไร โรคจงโรคจิต ตงๆเตียงๆอะไรน่ะ ห่ะ!?"

"อ่ะ..เอ่อ..คือ ขอโทษครับ แหะๆ" เซนงูจิหัวเราะเบาๆ

"เพราะเซนงูจิคนเดียวแท้ๆ" ร่างบางโวยวาย

"อ่อหรอ ชั่งเถอะรีบนอนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องไปโรงเรียนแล้วอีกอย่างฉันไม่อยากโดนด่าอีก" ร่างสูงพูดแล้วโน้มตัวลงนอนบนที่นอนนุ้มๆ

"ชิ.."คุโรซากิกัดฟันกรอดก่อนจะโน้มตัวลงนอนตาม

      นี้ก็ผ่านมาประมาณ 1 อาทิตย์แล้ว แต่ผมยังปรับตัวไม่ได้เลย รูมเมดแสนสวยของผมก็ดูจะรังเกียจผมมากๆ เขาทั้งให้ผมขัดห้องน้ำทำงานบ้าน ซักผ้า ตากผ้า ผมกำลังโดนทำร้าย ฮือๆ ซะเมื่อไหร่ล่ะ! เราน่ะด่ากันทุกวันเลยครับ ทั้งทุบทั้งทุบทั้งตบทั้งตี เชื่อเขาเลยตัวเล็กๆแรงอย่างกับหมีควายออกลูก แหม่..อยากรู้จังใครจะเอาหมอนี้เป็นแฟน [ไรท์เตอร์ : ก็แกไง//โดนเซนงูจิตรบตาย] เอ๊ะ! จะว่าไปอีก 2 นาทีก็เลิกแล้วหนิ อืมม..ไปไหนต่อดีน้า

"นี้ๆ คุโรซากิ" ผมรีบหันไปมองยังต้นเสียงก็เห็นเพื่อนของหมอนั้นกำลังคุยกับหมอนั้นอยู่

"ห..หืม..?"

"วันนี้วันเกิดคุโรซากิจังใช่ม้าาา" หืม..วันเกิด!!! ผมหูผึ่งทันที

"อ่ะ..อาห่ะ"

"สุขสันต์วันเกิดนะ"

"ขอบคุณนะ"

วันนี้วันเกิดหมอนี้หรอ ฉันควรจะให้ไหมนะ ของขวัญวันเกิดน่ะ ให้ดีหรือไม่ให้ดีล่ะ..ผมคิดมานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้ รู้ตัวอีกทีผมก็มาอยู่ที่ร้านของน่ารักๆแห่งหนึ่ง ผมก้าวเดินเข้าไปก่อนจะหยิบสิ่งสิ่งหนึ่งแล้วนำมันไปจ่ายให้กับพนักงาน

"รบกวนห่อให้ด้วยนะครับ" ผมบอกพนักงานสาวสวยไป

"ซื้อให้แฟนหรอคะ?"

"ป..ป่าวครับ ค..แค่คนรู้จักน่ะ" แล้วทำไมตูต้องหน้าแดงด้วยฟร่ะ!

"ทั้งหมด ××× เยนคะ ขอบคุณมากนะคะ"

ผมเดินกลับมาที่ห้องพักของผม ก่อนจะนำกล่องที่ผมไปซื้อมาวางไว้ตรงโต๊ะหน้าทีวีแล้วเข้าไปอาบน้ำทำธุระส่วนตัว

กึก!

เสียงเปิดประตูดังขึ้น ร่างบางเดินเข้ามาในห้องก่อนจะสดุดตากับกล่องใบหนึ่งที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าทีวี

"สุขสันต์วันเกิด คุโรซากิ มาโคโตะ" เจ้าของชื่อตาโตเป็นประกาย ก่อนจะวิ่งเข้าไปหยิบมันขึ้นมาดู

"กลับมาแล้วหรอ? นั้นมีคนเอามาให้นายน่ะ" เซนงูจิที่พึ่งออกมาจากห้องน้ำบอก

"ใครหรอ?"

"ไม่รู้สิ..."

"อืม..." คุโรซากิแกะกล่องออกอย่างตื่นเต้น เขาหยิบของในกล่องออกมา มันเป็นช็อกโกแลตรูปหัวใจแบ่งเป็นสองซีกขนาดเท่าฝ่ามือ ข้างหนึ่งเป็นสีดำข้างหนึ่งเป็นสีขาวแถมยังมีตัวหนังสือเขียนว่า 'สุขสันต์วันเกิด' อยู่บนช็อกโกแลตอีกด้วย

"ว้าว.." ร่างบางอุทานออกมา

"อะไรของนายน่ะ"

"ของขวัญวันเกิดไง แต่ว่าไม่มีเทียนแฮะ นายไปซื้อเทียนเป็นเพื่อนหน่อยสิ"

"เรื่องมากจัง งั้นก็ได้ รีบไปกัน เดี๋ยวฝนจะตกก่อน"

"อ..อืม.."

    เซนงูจิเดินนำคุโรซากิไปยังร้านสะดวกซื้อใกล้หอพัก แต่มันดันปิด-_-* ทั้งสองจึงต้องออกไปยังร้านสะดวกซื้อนอกบริเวณโรงเรียนแทน ระหว่างทางทั้งสองก็เถียงกันมาเรื่อยๆไม่รู้ไปขุดหาเรื่องเถียงมาจากไหนกัน เยอะแยะไปหมด จนกระทั่งถึงที่หมาย

"เข้าไปซื้สิ.." เซนงูจิเอ่ยบอกคุโรซากิด้วยท่าทางที่เอือมระอา

"เออๆ รออยู่ข้างนอกนี้ล่ะ" คุโรซากิพูดแล้วจิกตาใส่อีกฝ่ายที่ตัวสูงกว่า

"อืมๆ"

ร่างบางเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้อแล้วเดินเลือกสินค้าไปพลางตากแอร์ไปพลาง เมื่อเลือกได้แล้วเจ้าตัวก็เดินไปจ่ายเงิน พลันตาเจ้ากรรมก็ดันเหลือบไปเห็นชายร่างสูงที่เขาทะเลาะด้วยเป็นประจำกำลังยืนคุยกับเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักน่ารักอยู่ ตึกตัก ตึกตัก หัวใจดวงน้อยค่อยๆเต้นเบาลง ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างกาย ก้อนเนื้อด้านซ้ายเหมือนถูกดาบพัเล่มทิ่มแทง อึก..ความรู้สึกนี้มันคืออะไร..เจ้าตัวคิด

"ทั้งหมด ××× เยนครับ"

ร่างบางๆเดินออกมาจากร้านสะดวกซื้อด้วยท่าทางไม่สู้ดีนัก ทำให้ร่างสูงที่กำลังยืนคุยกับสาวน้อยตรงหน้าต้องหันมามองและอดถามไม่ได้

"เป็นอะไรไปน่ะ?" เซนงูจิเดินมาหาคุโรซากิด้วยความเป็นห่วง

"เปล่า.." เสียงตอบกลับช่างแผ่วเบายิ่งนัก

"นี้.."

"ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรไง! ฉันกลับล่ะ!" เมื่อคุโรซากิพูดจบเจ้าตัวก็เดินสาวเท้าออกจากบริเวณนั้นทันที

"เดี๋ยว! เป็นอะไรของนายน่ะ ห่ะ!?" เซนงูจิจับแขนบางๆนั่นไว้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายหนี

"อย่ามายุ่ง! เอาเวลาไปห่วงแฟนนาย ไป!"

"แฟน..?"

"ปล่อย..ฉัน" ร่างบางสะบัดมือของร่างสูงออกแล้ววิ่งหนีไป

"คุโรซากิ!!!" เซนงูจิกำลังจะวิ่งตามไปแต่ก็ถูกรั้งไว้โดยเด็กสาวร่างเล็ก

"รุ่นพี่ค่ะ..เรื่องเงิน 200 เยนน่ะคะ เมื่อไหร่จะให้คะ?"

"วันหลังนะ พี่ต้องไปก่อนล่ะ.."

"ไปง้อแฟนพี่หรอคะ?"

"ใช่ เฮ้ย! ไม่ใช่ ไม่ใช่!"

"เฮ้อออ~ ฝากบอกแฟนพี่ด้วยนะว่าหนูไม่มีทางเอาคนอย่างพี่เป็นแฟนหรอก อุบาทว์ว่ะ"

"จ้าๆ"

หลังจากการสนทนาเสร็จสิ้น เซนงูจิก็วิ่งตามหาคุโรซซากิจนทั่ว ทั้งสวนสาธารณะ บริเวณม้านั่ง ร้านค้าใกล้เคียงแต่ก็ไม่พบ

"ไปไหนของเค้ากันนะ..? ฝนก็เริ่มตกแล้วด้วย ชิ ไปไหนกันเนี้ย!?"

      "อึก อึก..ไอ้บ้าเซนงูจิ.ฉันรู้นะเว๊ย! ว่าแกน่ะเป็นคนเอาของขวัญมาให้กับฉันน่ะ ฮึก..ไอ้บ้า! ไอ้งี่เง่า!" ฝนฟ้ากำลังตกหนักร่างบางนั่งร้องไห้อยู่ตรงชานชลาปากก็บ่นงึมงำจนฟังเกือบจะไม่รู้เรื่อง

"เฮ้ยๆ มานั่งร้องไห้นินทาคนอื่นแบบนี้ไม่ดีเลยนะ.."

"อ๊ะ!? น..นี้นาย" ร่างบางหันควับกลับไปมองยังต้นเสียงก็พบกับร่างสูงในชุดลำลองเปียกๆ เพราะต้องวิ่งลุยฝนเพื่อตามหาตนกำลังยืนมองตนอยู่

"มานั่งตรงนี้คนเดียวอันตรายนะเจ้าบ้า.."

"ไม่ไปหาแฟนนายล่ะ!?"

"ยัยนั่นน่ะ ไม่ใช่แฟนฉันหรอกนะ เป็นแค่รุ่นน้องที่โรงเรียนที่ฉันไปขอให้แนะนำร้านของฝากเพื่อซื้อของขวัญวันเกิดมาให้นายต่างหากล่ะ..มันคิดค่าแนะนำ 200 เยน แล้วฉันไม่ยอมจ่ายยัยนั้นก็เลยตามทวงแบบนี้แหละ.." เซนงูจิอธิบาย

"พ..เพื่อซื้อของขวัญให้ฉัน?"

"ใช่ ก็..ฉันไม่กล้าถามนายนี้หว่า.."

"เอ่อ.."

"นายหึงฉันใช่มะ?" ร่างสูงยิ้มบางๆ

"ป...เปล่า" ร่างบางหน้าแดงระเรื่อ

"แต่ก็ชั่งเถอะ.." เซนงูจิถอดเสื้อแจ็คเก็ตที่เปียกๆออกแล้วตามด้วยเสื้อตัวในที่ยังไม่ค่อยเปียกเท่าไหร่แล้วโยนเสื้อตัวในใส่หัวร่างบางๆที่นั่งอยู่ข้างๆ ในตอนนี้เขาเหลือแค่เสื้อกล้ามธรรมดา ธรรมดา

"ท..ทำอะไรของนายน่ะ!?" คุโรซากิถามเซนงูจิพลางถือเสื้อสีขาวของอีกฝ่ายไว้

"คลุมซะ..จะได้ไม่เป็นหวัด"

"เอ๋!..เอ่อ..แล้วนายล่ะ?"

"ไม่ต้องห่วงฉันน่ะแข็งแรงกว่านายเยอะ"

"อ..อืม ขอบคุณนะ"

เซนงูจิใช้แจ็คเก็ตคลุมให้คุโรซากิและตนเองแล้วพยุงร่างเล็กๆกลับหอพักอย่างเบามือยังดีที่เสื้อแจ็คเก็ตเขาใหญ่จึงสามารถคลุมร่างของเขาและคุโรซากิได้หมด

"ทีหลังอย่าออกมาวิ่งเพ่นพ่านอีกนะ เดี๋ยวโดนผีหลอกไม่รู้ด้วย!" ร่างสูงทำเสียงดุ

"อะ..อือ" ร่างเล็กหลบตาด้วยอาการกล้าๆกลัวๆ

"คนเค้าเป็นห่วงนะ! หัดทำตัวไม่ให้คนอื่นเป็นห่วงบ้างสิ.."

"ซ..เซนงูจิ.." ร่างบางหยุดเดินก่อนจะหันมามองคนข้างๆ เซนงูจิก้มตัวลงมาประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของคุโรซากิแล้วเลียริมฝีปากบางนั่นเบาๆ

"ซ..เซน..งูจิเดี๋ยวสิ.." คุโรซากิพยายามใช้มือผลักไสร่างสูงๆนั่นออกไป

"อ่า..อยากกินนายจังแฮะ.."

"หุบปาก!!! กลับกันได้แล้วตาบ้า!"

"คร้าบๆ รูมเมดที่รักของผม"

จบแว้ววววไม่แน่อาจมีต่ออิอิ

By ผู้โดดเดี่ยวแห่งทุ่งหญ้าสีดำ

เฮียดองมาเป็นเวลานานมากก ขอไถ่โทษด้วยพาทสั้นๆนี้ล่ะกานน

---------------------------------------------------------

     "แคกๆ"

"เห็นไหมเป็นหวัดเลย" เซนงูจิพูดด้วยท่าทางอารมณ์เสีย

"ขอโทษ.."

"ลุกขึ้นมา ฉันจะป้อนยา"

"อ..อืม.." ร่างบางค่อยลุกขึ้นจากเตียงโดยมีร่างสูงคอยพยุง

"อ่ะ อ้าปากระวังด้วยนะ" 

คุโรซากิอ้าปากกว้าง เซนงูจิอมยาเข้าปากตัวเองก่อนจะประกบริมฝีปากกับคุโรซากิแล้วใช้ลิ้นดันยาเข้าไปในปากของอีกฝ่าย คุโรซากิตาโตอย่างตกใจ แล้วใช้มือทุบอกอีกฝ่ายเบาๆ

"ท..ทำอะไรของนายน่ะ..!?"

"ป้อนยาไง"

"ไอ้บ้า!!!"

"บ้าแล้วรักไหมล่ะ?"

"ก...ก็.."

"หืม..?"

"อิจฉาว่ะ.." นามิคาวะผู้เหงาหงอยนั่งอยู่ตรงนี้นะครับท่านผู้อ่าน สนจายยยผมโหน่ยยยยยยย

ไรท์เตอร์ : เฮียนี้นั่งเป็นเพื่อนเลย-₩-