Inazuma eleven yaoi (เรื่องสั้น)

ลำดับตอนที่ #11 : [ Inazuma Go Chorono stone ] ♡ Saru x Fey ♡ Death! ภารกิจสั่งให้ 'ฆ่า' ไม่ได้สั่งให้ 'รัก' (Story Serial )

หมวด : นิยายวาย
แนวนิยาย : ซาดิสม์

[ Inazuma Go Chorono Stone ] ♡ Saru x Fey ♡ Death! 

ภารกิจสั่งให้ 'ฆ่า' ไม่ได้สั่งให้ 'รัก' 

(Story Serial)

....

เรื่องยาวนะจ้ะท่านผู้อ่าน

.....

(Part 1 : ออกเดินทาง)

...........

ผม 'ซารุ อีวาน'

สมาชิกหมายเลข 3 ของกลุ่มนักฆ่าหัวกะทิ

'Death fine'

ภารกิจในครั้งนี้

คือการตามล่าลูกชายของนักธุรกิจบ้านนอกคนหนึ่ง

นักฆ่าต้องยอมทำทุกอย่าง

เพื่อให้ภารกิจสำเร็จ

แน่นอนทุกครั้งที่ผมทำภารกิจต่างๆ

ผมน่ะ

ไม่เคยพลาดอยู่แล้วล่ะ!

แต่!

สำหรับครั้งนี้....

คงไม่เหมือนครั้งอื่นๆ

ล่ะมั้งนะ..

...........

     ณ ใจกลางเมืองโรม (อิตาลี)

ตึก ตึก ตึก 

เสียงฝีเท้าที่สม่ำเสมอเดินตึกตึกเข้าไปยังห้องโถงใหญ่สีดำสนิทมีเพียงแค่แสงไฟสีม่วงสองสามดวงที่ส่องสว่าง ประตูบานใหญ่เปิดออกอย่างอัตโนมัติ เจ้าของเสียงฝีเท้าที่สม่ำเสมอเดินเข้าไปยังใจกลางห้องสีดำนั่น แววตาสีดำอันนิ่งงันของชายปริศนาในห้องที่กำลังนั่งเก้าอี้สบายใจเฉิบจ้องเขาแล้วแสยะยิ้มออกมา

" มาแล้วหรอครับ...คุณหมายเลข 3 " น้ำเสียงแหลมปรี๊ดทักทายเขาด้วยท่าทางที่ดูสนุกสนาน

" อืม...หมายเลข 1 อย่างนายหน่ะ...เรียกฉันมามีอะไร? " 

" เย็นชาเหมือนเดิมเลยนะ คุณหมายเลข 3 ก็นะ...ที่ฉันเรียกมาวันนี้เพราะมีภารกิจด่วนเข้ามาหน่ะ " ชายหนุ่มผมสีเขียวมืดที่มีชื่อว่าหมายเลข 1 พูดยิ้มๆแล้วโยนซองกระดาษสีน้ำตาลให้อีกฝ่าย หมายเลข 3 เปิดดูซองกระดาษนั่น แล้วอ่านมันในใจเงียบๆ ก่อนจะมองหน้าเขาด้วยแววตาที่ไม่พอใจและงงงวย

" ภารกิจจากใคร? " 

" ฉันเอง " ร่างสูงๆของคนคนหนึ่งเดินออกมาจากมุมมืด เมื่อทั้งสองคนเห็นชายปริศนาผู้นี้ จึงรีบก้มหัวทำความเคารพทันที

" สวัสดีครับ ท่านผู้นำสูงสุด! " ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน

" ไม่ต้องพิธีรีตองมากมายหรอก ภารกิจในครั้งนี้ ฉันฝากนายด้วยนะ หมายเลข 3 "

" งานธรรมดาๆแบบนี้ ทำไมผู้นำสูงสุดของ Dark Family  อย่างท่านถึงมาด้วยตัวเอง แถมยังค่าจ้างที่สูงริบนั่นอีก.. " 

" เพราะว่าภารกิจครั้งนี้มันสำคัญหน่ะสิ ถ้าภารกิจครั้งนี้ไม่สำเร็จองกรณ์ SSC ของฉันจะถูกยุบ และทุกอย่างที่ทำมาก็จะเสียเปล่า "

" งั้นหรอครับ.. "

" ฝากนายด้วยนะ หมายเลข 3 นายหน่ะเก่งด้านการลอบสังหาร น่าจะช่วยได้มาก ถึงนายจะไม่ใช่นักฆ่าในสังกัดฉันก็ตาม "

" ครับ รับทราบ "

" ขอให้โชคดี Death! "

" Yes Death.. "

     ผมเดินออกมาจากห้องสีมืดนั่น ด้วยอาการติดรำคาญนิดๆ ทำไงได้ถ้าปฎิเสธไปล่ะก็...เสียดายแย่ ก็แค่ภารกิจธรรมดา รีบทำให้เสร็จแล้วรีบรับเงินค่าจ้างดีกว่า แต่ว่านะ.. ทำไมกัน กับไอ้แค่ภารกิจงี่เง่าแบบนี้ถึงได้เป็นภารกิจระดับ A แถมยังค่าจ้างสูงริบ มันแปลกๆแฮะ ก็เข้าใจอยู่หรอกว่ามันกุมชะตากรรมของท่านผู้นั้นไว้ แต่น่าจะรู้ว่าภารกิจแค่นี้ นักฆ่าระดับปลายแถวก็ยังมีโอกาสทำสำเร็จตั้ง 90% แล้ว..ทำไมถึงต้องดูกังวลขนาดนั้นกันนะ...ผมสบัดหัวไปมาพยายามตัดความขี้สงสัยออก รีบๆทำให้เสร็จซะ จะได้สิ้นเรื่อง ถึงองกรณ์ของท่านผู้นั้นจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับผมอยู่แล้ว รวมทั้งเรื่องพวกนี้ด้วย เพราะนักฆ่ารับจ้างอย่างพวกผมก็แค่รับงานมาแล้วทำให้สำเร็จแค่นั้น เรื่องของนายจ้างจะเป็นยังไงไม่เกี่ยวกับนักฆ่าอย่างพวกผมอยู่แล้ว 

" ไง หมายเลข 3 " หนุ่มหล่อผมสีขาวทักทายเขาแล้วโบกมือให้อย่างเป็นมิตร

" อืม ดี หมายเลข 2 " 

" ฮ่า ฮ่า ฮ่า เรียก 'กิริส' เฉยๆก็ได้ เนอะเมอา~ " กิริสพูดยิ้มๆแล้วหันไปคุยกับ 'เมอา' สาวน้อยร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้างๆตน

" แหม่...ใช่แล้วจ้ะ กิริสเนี้ยเป็นกันเองที่สุดเลยอ่ะ สมกับเป็นที่รักของเค้าเลยอ่า~ " เมอาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่หวานแหวก่อนจะกอดแขนกิริสที่ยืนอยู่ข้างๆ

" เมอาล่ะก็...สวยแล้วยังน่ารักอีกนะเนี้ย แฟนคนเนี้ยน่ากัด น่ากด น่าจูบซะไม่มี " กิริสพูดพลางเอามือไปจับคางบางๆของเมอาอย่างทะนุถนอม

" กิริส..บ้า! พูดอะไรก็ไม่รู้อ่า~~~~ " เมอาทุบแขนกิริสเบาๆ

" เฮ้อ~ พวกเธอสองคนเนี้ยนะ ทั้งหมายเลข 2 และหมายเลข 4 เลย หัดทำตัวให้สมกับเป็นนักฆ่าหน่อยไม่ได้รึไง.. "

" คนที่ไม่เคยมีความรักอย่างนายหน่ะ ไม่เข้าใจหรอก! " ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน

"....." หมายเลข 3 นิ่งเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินหนีไป

" เป็นอะไรของเค้าหน่ะ "

" คนอื่นหน่ะเราไม่รู้หรอกนะ แต่สำหรับเธออ่ะ เรารู้นะ "

" รู้ว่าอะไรอ่ะ? "

" รู้ว่าเธอคืออนาคตของเราไง~ "

" ก..กิริส บ้า~ "

     ผมเดินออกมาจากดงรักนั่นได้ซักพัก ผมเดินไปเรื่อยๆ ในหัวก็คิดเรื่องที่สองคนนั่นพูดให้ผมไป ' คนที่ไม่เคยมีความรักอย่างนาย ไม่เข้าใจหรอก! ' ใช่สิ...ผมไม่เคยมีความรักไม่เคยมีความรู้สึกอย่างผมคงไม่เข้าใจพวกเขาจริงๆนั่นแหละ ผมพยายามสลัดเรื่องทั้งหมดออก มีแต่งาน งาน เท่านั้น พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางไปญี่ปุ่นรีบๆไปเตรียมอุปกรณ์ซะ จะได้เสร็จๆ ถึงจะคิดอย่างนั้น...แต่ผมเองก็อยากรู้เหมือนกันนะว่า 'ความรัก' มันเป็นยังไง





     ณ สนามบินฟิวมิชิโน FCO
'เที่ยวบินที่จะเดินทางไปญี่ปุ่นในรอบ 10 นาฬิกา จะออกเดินทางในอีก 30 นาทีขอให้ท่านผู้โดยสารทุกท่านจัดเตรียมสัมภาระให้พร้อม และเตรียมตัวขึ้นเครื่องได้แล้วนะค่ะ'
ผมนั่งรอขึ้นเครื่องอย่างเบื่อหน่าย ไอ้เราก็อุสาห์ตื่นแต่เช้านึกว่าไม่ทัน เพราะไอ้เจ้าหัวหน้าเจ้าหมายเลข 1 บ้านั่นจำเวลาผิด จาก 10 โมงเป็น 7 โมงซะนี้ น่ารำคาญชะมัด!
"กิริส-------"
"จ้า มีอะไรหรอเมอา?"
"เวลาเค้าไปเรียนต่อเมืองนอก กิริสจะคิดถึงเค้ามั้ยอ่า?"
"คิดถึงสิ คิดถึงแทบขาดใจเลย"

"กิริสล่ะก็...บ้าอ่ะ"
แหวะ! อยากจะอวกทำไมเจ้าสองคนนี้ต้องหวานกันได้ตลอดด้วยนะ น่าสะอิดสะเอียนสิ้นดีเลย แหวะ! ความรักน่ะ น่ารำคาญชะมัด!
"เหลือเวลาอีก 20 นาที นายพร้อมรึยังหมายเลข 3 ไม่สิ...ซารุ อีวาน?" ชายหนุ่มผมสีเขียวไม่เป็นทรง[Writer : ฉันไม่รูจะอธิบายทรงผมแกยังไงดีว่ะ ซานาร์คเอ้ย] พูดแล้วแสยะยิ้มให้อีกฝ่าย
"แน่นอนหมายเลข 1 งานกล้วยๆ" หมายเลข 3 หรือ ซารุเอ่ยนิ่งๆ
"อย่าลืมล่ะ งานครั้งนี้นายจ้างต้องการให้แกฆ่าแบบเนียนๆ และเป้าหมายก็คือลูกของเจ้านักธุรกิจคนนั้นเท่านั้น เข้าใจใช่ไหม ซารุ?"
"แน่นอน" ซารุตอบอย่างมั่นใจ
"ฉันไม่เข้าใจเลยอ่ะซานาร์ค ทำไมต้องให้หมายเลข 3 อยางซารุทำอะไรที่มันยุ่งยากแบบนั้นด้วย" หนุ่มผมสีขาวนัยน์ตาสีเหล็กเอ่ยขึ้น
"รู้สึกว่าเป้าหมายในครั้งนี้ ถึงจะเป็นแค่นักธุรกิจบ้านนอกแต่ก็เป็นนักสู้ฝีมือดีพอตัวล่ะนะ ระวังไว้หน่อยก็ดี...ว่าแต่นายถามทำไมหรอหมายเลข 5" หมายเลข 1 หรือ ซานาร์ค อวาโลนิค พูดด้วยท่าทางจริงจัง
"ก็แกมม่าน่ะ ขี้สงสัยอ่ะดิ ฮ่า ฮ่า" หมายเลข 2 กริส พูดพร้อมกับหัวเราะออกมา
"แล้วไง" หมายเลข 5 แกมม่า พูดด้วยท่าทางไม่พอใจ
"เลิกทะเลาะกันเหอะน่า ทำตัวเป็นเด็กไปได้" ซานาร์คปรามทั้งสองคนด้วยสีหน้าที่เอื่อมละอา
'เชิญท่านผู้โดยสารที่จะเดินทางไปญี่ปุ่นโดยเที่ยวบิน XXX ในเวลา 10 นาฬิกา ขอให้ขึ้นเครื่องได้แล้วนะคะ ขอบคุณคะ'
"ฉันไปล่ะ"
"โชคดีนะ หมายเลข 3 "
"Death!" ทุกคนยกเว้นซารุพูดพร้อมกัน

"Yes Death..."





ครืนนนน...
เสียงเครื่องบินลำใหญ่เคลื่อนตัวออกจาก
สนามบินฟิวมิชิโน
ภารกิจงี่เง่าพันนี้น่ะ
จะจัดการให้เรียบเลยคอยดูสิ
รอก่อนเถอะ...
ไอ้เด็กอ่อนแอ
แค่ลูกของนักธุรกิจกระจอกกระจอก
ไม่คณามือฉันหรอก!
จะฆ่ามันให้ตายกันไปข้างเลยคอยดูสิ

...............

By ผู้โดดเดี่ยวแห่งทุ้งหญ้าสีดำ

(Part 2 : การพบเจอและเรื่องราวที่ปิดบัง

<<<<<♡>>>>>

     "คุณค่ะ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าอย่าไปร่วมงานสกปรกแบบนั้น!"

"ที่ผมทำก็เพื่อคุณและลูกนะ เข้าใจหน่อยสิ.."

"แอสเรย์ถ้าคุณยังรักฉันกับลูกอยู่ล่ะก็..เลิกซะ!"

"ฉันเลิกแล้ว แต่คินาโกะ...ที่ผ่านมาเธอต้องเข้าใจนะ ฉันทำเพื่อลูกเพื่อเธอจริงๆ"

เสียงของคนสองคนกำลังทะเลาะกัน เล็ดลอดผ่านช่องใต้ประตูออกมา ผมยืนอยู่หน้าบ้านยืนฟังถ้อยคำเหล่านั้น แล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ พ่อกับแม่น่ะ...ปิดบังอะไรอยู่นะ? ผมคิดในใจ เสียงนั่นยังไม่หยุด ยังคงมีปากเสียงกัน ถ้าขืนปล่อยไปเดี๋ยวเรื่องเยอะแน่ รีบไปห้ามดีกว่า

"กลับมาแล้วครับ...มีอะไรรึเปล่าครับ? คุณพ่อคุณแม่" ผมพูดแล้วยิ้มบางๆให้พวกท่านทั้งสองคน

"ป่าวจ้ะลูก^^ นี้...เฟย์แม่ทำอาหารไว้ในครัวน่ะ อย่าลืมกินนะจ้ะ" สาววัยผู้ใหญ่ผมสีน้ำตาล 'นาโนบานะ คินาโกะ รูน' บอกผมยิ้มๆ เห็นไหมล่ะ พวกเขาปิดบังผมอยู่จริงๆด้วย

"ครับ^^ แล้วคุณพ่อกับคุณแม่ทะเลาะอะไรกันหรอครับ?"

"ป่าวหรอก ไปกินข้าวกันเถอะ พ่อชักหิวแล้วล่ะ" ชายร่างสูงวัยผู้ใหญ่ผมสีเขียวอ่อน 'แอสเรย์ รูน' หรือพ่อของผมพูดแล้วดึงผมไปยังโต๊ะอาหาร

     "อร่อยไหมจ้ะ เฟย์?" คินาโกะถามยิ้มๆ

"อร่อยครับ อร่อยมากๆเลย" เฟย์ตักอาหารคำโตเข้าปากแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ อย่างเอร็ดอร่อย

"กินเยอะอ้วนนะ^^" แอสเรย์หัวเราะเบาๆ

"ไม่อ้วนหรอกน่า พ่ออ่ะ..." ผู้เป็นลูกหน้าบูดบึ้งขึ้นมาทันที

"ฮ่ะๆๆๆ คุณล่ะก็ อย่าไปว่าลูกสิ" ผู้เป็นแม่หัวเราะแล้วใช้มือทุบลงบนบ่าของคุณพ่อขี้แกล้งเบาๆ

"ก็มันจริงหนิ ฮ่า ฮ่า ฮ่า" คุณพ่อจอมขี้แกล้งหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนาน

"พ่ออ่า....."

     3 วันต่อมา

ณ สนามบินนาริตะ เวลา 6 นาฬิกา 49 นาที

ตึก ตึก ตึก...

ร่างสูงโปร่งเดินลงจากสายการบินแอเรียอิตาลี แล้วมุ่งหน้าไปยังรถคันหรูสีดำที่จอดรอเขาอยู่ เขาพิจารณารถคันนั้นซักพัก ก่อนจะเดินขึ้นรถไป

"โอฮาโย คุณหมายเลข 3 จากองกรณ์นักฆ่าที่เก่งที่สุดในอิตาลี" เสียงเจื้อยแจ้วของสาวผมสีฟ้าทรงซาลาเปาเอ่ยทักทายด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

"พูดมากเหมือนเดิมเลยนะ เบคอน..." ร่างโปร่งตอบนิ่งๆ

"เบต้าย่ะ! เบต้า!!!" สาวเจ้าโวยวาย

"อืม ชั่งเถอะ แล้วห้องพักของฉันอยู่ที่ไหน?"

"อยู่แถวๆย่านอาซากุสะอ่ะแหละ เดี๋ยวฉันพาไปเห็นว่าเป้าหมายของนายก็อาศัยอยู่แถวๆนั้นนะ คุณหมายเลข 3 " เบต้ากล่าวด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

"ขอบคุณมาก เรียกซารุก็ได้ ไม่ว่ากัน" ซารุเอ่ยขอบคุณ

"ไม่เป็นไรหรอกน่าคุณหมายเลข 3 เอ้ย! ซารุคุงงง ยังไง ยังไงซะ ยากุซ่าที่เป็น'พันธมิตร' อย่างเราน่ะ ก็ต้องช่วยกันอยู่แล้ว"

"อืม..."

     ผมนั่งรถคันหรูมาถึงโรงแรมแห่งหนึ่ง รู้สึกจะเป็นโรงแรมในสังกัดของยัยเบคอนนั่นล่ะมั้งนะ...ยัยเบคอนเดินนำผมขึ้นไปบนห้อง ภายในห้องก็ตกแต่งดูหรูหราดี แต่ออกสไตล์ยุโรปผสมเอเชีย มันก็แปลกๆ อยากรู้จังใครออกแบบ--"

"ห้องของนายเป็นห้อง VIP นะ หมายเลขห้องเลยจะต่างจากห้องทั่วไป เป็นไง...ฉันอุสาเลือกห้อง VIP ไว้ให้เลยนะ รู้รึยังล่ะ ว่าพวกเราลงทุนขนาดไหน หึๆๆๆ" ยัยซาลาเปานั่นหัวเข่าเราะเบาๆ เอาเถอะ ยังไงก็ช่าง แค่ผมอยู่ได้ก็พอ

"อืมๆ" ผมพยักหน้าแล้วเข้าไปสำรวจความเรียบร้อยภายในห้องอย่างถี่ถ้วน

"ไม่มีระเบิดหรือกล้องติดตามหรอกน่า นายน่ะไม่ใช่ศัตรูของแฟมิลี่เรานะ แถมนายยังเป็นกลางเราไม่คิดทำอะไรนายหรอก"

"ฉันแค่ระแวงไว้ก่อน....แค่นั้น"

"อืมๆ แล้วแผนเป็นไงบ้าง ท่านผู้นำสูงสุดของ Dark Family  ว่าไงบ้าง?"

"เขาให้ฉันมาเรียนที่ญี่ปุ่น 1 ภาคเรียน แล้วทำการจัดการกับเป้าหมายหลังจากนั้นก็เอาข้อมูลสำคัญที่เจ้านั่นขโมยไปคืนมา แค่นี้แหละ" ซารุอธิบาย

"ทำไมต้องทำให้เรื่องยุ่งยากขนาดนั้นล่ะ?"

"ฉันก็ไม่รู้...เค้าสั่งมาก็ต้องทำ" 

"อืมๆ งั้นฉันไปล่ะ มีอะไรก็เรียกได้ ตามสบายเลยนะ" เบต้าพูดแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผมนั่งอยู่ในห้องคนเดียว

"พรุ่งนี้ต้องไปจัดการการเข้าโรงเรียนสินะ เฮ้อออ~ น่าเบื่อชะมัด..." ผมพูดแล้วหยิบเอกสารแผ่นงานขึ้นมาดู

"เป้าหมายในครั้งนี้คือ เฟย์ รูน อายุ 14 เพศ ชาย หืม...อายุเท่ากับฉันเลยหนิ..ส่วนลักษณะเด่น มีผมสีเขียวอ่อน ผิวสีขาวหรอ อืมๆ ข้อมูลทางครอบครัว...บิดาชื่อ : แอสเรย์ รูน มารดาชื่อ : นาโนบานะ คินาโกะ รูน ผลการเรียน...จัดอยู่ในเกณฑ์ที่ดี อืม...แปลกแหะ ไม่มีรูปปัจจุบันงั้นหรอ...แล้วจะหาตัวยังไงล่ะเนี่ย...เวรกรรม เฮ้อออ~ ออกไปเดินเล่นตอนเช้าดีกว่า" ผมบ่นอุบอิบแล้วคว้าแจ็กเก็ตตัวเก่งมาใส่แล้วเดินออกจากโรงแรมไป

"พึ่ง 7 โมง 20 เองหนิ ไปไหนดีนะ..." ระหว่างที่ผมกำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น ก็มีบุคคลปริศนาวิ่งมาชนผมจากด้านหลัง

ตึง!

"อ...โอ้ยย! เจ็บ" ผมร้องโอดโอยออกมา ก่อนจะพยุงร่างของคนที่ล้มทับผมออกไปแล้วดันร่างของตัวเองขึ้นมาช้าๆ

"ข...ขอโทษครับ! เป็นอะไรรึเปล่าครับ?" เสียงหวานๆนั่งเอ่ยถามผม

"ไม่เป็นไรครับ" ผมตอบเป็นภาษาญี่ปุ่น ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา หนุ่มน้อยอายุประมาณ 13-14 ปี กำลังปัดฝุ่นละอองออกจากตัวของเขา ผมสีเขียวอ่อนยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงเนื้อตัวมอมแมมเล็กน้อย

"ขอโทษจริงๆนะครับ ผมไม่ได้ดูทาง" เขาก้มหัวขอโทษผมหลายครั้ง

"ไม่เป็นไรครับ คุณล่ะไม่เจ็บตรงไหนนะ" ผมถามเด็กผู้ชายคนนั้น

"ครับ ผมไม่เป็นไร^^" เขายิ้มให้ผม ถึงผมจะมีคนยิ้มให้บ่อยก็เถอะ แต่รอยยิ้มที่ได้รับจากเด็กคนนี้มันต่างออกไป...ผมไม่รู้ว่ามันสือถึงอะไร แต่กลับรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก หัวใจที่นิ่งเงียบมานาน ค่อยๆเต้นแรงขึ้น ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน..

'ความรู้สึก'

'อบอุ่น'

'แปลกประหลาด'

มันคืออะไรกัน.....

ทำไม

'ก้อนเนื้อ'

ในอกข้างซ้ายถึงได้

'กระตุก'

แรงแบบนี้กันนะ?

ไม่เข้าใจเลยจริงๆ

By ผู้โดดเดี่ยวแห่งทุ่งหญ้าสีดำ

(Part 3 : ศัตรูใหม่)

<<<<<♡>>>>>

     "คุณเป็นอะไรมั้ยครับ?" ผมถามเขาตามมารยาท(มั้ง)

"ไม่เป็นไรครับ พอดีผมรีบนิดหน่อย ขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆ" 

"ไม่เป็นไรครับแล้วจะรีบไปไหนหรอครับ?"

"พอดีว่าผมเป็นเวรซื้ออาหารน่ะครับ..อ๊ะ! แย่ล่ะสิ ตายแน่ถ้าไม่รีบตายแน่ๆ" เด็กหนุ่มลุกพรวดพราดอย่างรีบร้อนก่อนจะเก็บของที่หล่นกระจัดกระจายเต็มพื้น

"งั้นผมช่วยเก็บนะ" ผมพูดแล้วเก็บของช่วยเขา

"อ่ะ..ขอบคุณครับ"

    "ขอบคุณมากนะครับ" เด็กหนุ่มผมสีเขียวพูดก่อนจะยิ้มให้กับซารุ

"ไม่เป็นไร" ซารุตอบยิ้ม

"งั้นผมไปก่อนนะครับ^^" 

"โชคดีนะ"

หลังจากที่ผมเก็บของให้เด็กคนนั้นเสร็จแล้ว ผมก็เดินเล่นไปเรื่อยเปื่อย แหม่..ญี่ปุ่นเนี้ก็น่าเที่ยวดีนะ อยู่แต่อิตาลีถือซะว่ามาพักผ่อนล่ะกันนะ อืมม..เดินไปเดินมามันน่าเบื่อออกแฮะ จะไปไหนดีล่ะ อืมมม ระหว่างที่ผมกำลังคิดอยู่ จู่ๆผมก็รู้สึกว่ามีใครกำลังมองผมอยู่

"ซารุ อีวาน..ไม่สิ หมายเลข 3 สินะ" เสียงปริศนาพูดขึ้นจากด้านหลังของผม

"อ่ะ!?" ผมรีบกระโดดออกมาแล้วตั้งการ์ดสู้ทันที

"รู้ตัวไวเหมือนกันหนิ..สมกับเป็นนักฆ่าของพวกกลุ่มหัวกะทิจริงๆ" เด็กสาวผมสีดำนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเอ่ยขึ้น พร้อมกับใช้กรรไกรที่ตนเองถืออยู่ชี้มายังผม

"นี้เธอ..มิสไนท์.."

"ใช่..ฉันมิสไนท์ แห่งกลุ่มรอบสังหาร Time Death ยังไงล่ะ!" เธอพูดด้วยใบหน้าที่สนุกสนาน

"งั้นแสดงว่า มอร์นิ่ง นูลด์ อาฟเตอร์ อิฟ และไนท์ก็อยู่ด้วยน่ะสิ..?" ผมถามเธออย่างหวาดระแวง

"ป่าวหรอกเหล่า Time Death  น่ะ อยู่อิตาลีนู้น"

"แล้วเธอมาทำอะไรที่นี้..?" ผมถามเธอแล้วค่อยๆหยิบมีดสั้นออกมาอย่างช้าๆและไม่ให้เธอรู้ตัว

"เป้าหมายเดียวกันกับนาย.." เธอพูดแล้วค่อยๆลดกรรไกรในมือลง

"เป้าหมายเดียวกับฉัน!?" ผมหยุดชะงักก่อนจะเลิกตั้งการ์ดแล้วเก็บมีดไว้

"เป้าหมายฆ่าเด็กผู้ชายที่ชื่อ เฟย์ รูนไงล่ะ!?"

"ภารกิจจากใคร?"

"ท่านผู้นำสูงสุดของ Devil Family"

"เดวิล แฟมิลี่.."

"ช่าย งั้นถ้าใครฆ่าได้ก่อนก็มีสิทธิ์ชนะล่ะกัน"

" Death Five น่ะ ไม่แพ้อยู่แล้วล่ะ.." ผมพูดแล้วมองจิกเธอ

"หึ ผลออกมาเมื่อไหร่ล่ะก็น่าดู.."

     "หาาา!? ไปเจอกับกลุ่มรอบสังหาร  Time Death มาหรอ?" เบต้าถามซารุด้วยท่าทางที่ตื่นตระหนก

"ใช่..คนพวกนี้ยิ่งไม่ธรรมดาด้วย ฝีมือระดับแนวหน้าทั้งนั้น.."

"พูดอย่างกับแกปกติตายล่ะ.."

"จากประวัติที่ฉันรู้มาแล้วกลุ่มรอบสังหาร Time Death จะใช้เวลาในการตั้งชื่อสินะ ส่วนข้อมูลภารกิจก็ระดับ A+ เชียวหรอ.."

"จากที่ฉันรู้มา..ในกลุ่มนี้ถูกก่อตั้งขึ้นโดยคน 6 คนที่มีฝีมือฝีเท้าที่ดีมากเลยนะ ส่วนสมาชิกก็มี 1.เจ้าของฉายา ยมทูตในแสงพระอาทิตย์ ผู้ใช้เพียงแค่ดาบธรรมดาก็สามารถฆ่าคนได้เป็น 50 กว่าคน.. มอร์นิ่ง

2.เจ้าของฉายา สไนเปอร์สายฟ้า ใช้สไนเปอร์เป็นอาวุธ นูลด์

3.ผู้ใช้มุมเมอร์แรงเป็นอาวุธ อาฟเตอร์

4.อสรพิษสาว ผู้ใช้ยาพิษ อิฟ ฉันล่ะเกลียดผู้หญิงคนนี้จริงๆ

5.ค้างคาวราตรี ไนท์ ผู้ใช้แรงบีบอันมหาศาล

สดท้าย..." 

"สมาชิกคนที่ 6 มิสไนท์ คนที่ใช้เพียงแค่ปืนกระบอกเดียวกับกระสุน 1 กระบอก ก็สามารถจัดการเหล่าทหารกว่า 100 คนได้สินะ..ดันเจอกับพวกตัวประหลาดระดับนี้เข้า หึ!" ผมพูดอย่างอารมณ์เสีย

"เชื่อเขาเลย นายนี้หาเรื่องจริงๆดันได้มิสไนท์เป็นคู่แข่งซะได้ ซวยล่ะสิ.." เบต้าพูดด้วยแววตาเบื่อหน่าย

"น่าสนุกหนิ..เดี๋ยวฉันจะฆ่าให้เรียบเลย.."

"เกิดอะไรขึ้นฉันไม่รู้ด้วยแล้วน้า.." 

"งานนี้ชักจะเริ่มสนุกซะแล้วสิ.."

      

     1 วันต่อมา

"วันนี้ครูมีเด็กใหม่มาแนะนำให้รู้จักนะ..เขาชื่อซารุ อีวาน จะมาเป็นเพื่อนกับพวกเราดูแลเขาด้วยล่ะ.."

"สวัสดีครับ.." ซารุกล่าวทักทายเสียงนิ่ง

"ไปนั่งตรงที่ว่างๆล่ะกันนะ"

ซารุเลือกนั่งตรงหลังห้อง ที่ที่สามารถสังเกตใครก็ได้ในห้องและเหมาะกับการค้นหาเป้าหมายของเขาด้วย พลันสายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นเด็กชายผมสีเขียวคนเดียวกันกับที่วิ่งชนเขาเมื่อวาน

เด็กคนนั้นอีกแล้วหรอ

.....

To be continued.....