Inazuma eleven yaoi (เรื่องสั้น)

ลำดับตอนที่ #10 : [ Inazuma Go ]♡Minamisawa x Kurama♡ ปฎิบัติการรัก ฉบับหัวใจคุณแฟนจำเป็น (Story Serial)

หมวด : นิยายวาย
แนวนิยาย : รักสนุก

[ Inazuma Go ]♡Minamisawa x Kurama♡
ปฎิบัติการรัก ฉบับหัวใจคุณแฟนจำเป็น (Story Serial)

[Part 1 : ห่ะ!? ฉันเนี้ยนะ'แฟน'นาย!!!]

.........

ผมชื่อ คุรามะ โนริฮิโระ
เด็กธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่มีอะไรพิเศษ
เท่าเทียมกับ...
หมอนั้น!
มินามิซาว่า อัสสึชิ
รุ่นพี่ที่มีพร้อมทุกอย่าง
ทั้งหน้าตา
ฝีมือ
คนแบบนั้น
น่าอิจฉาชะมัดเลย!

........

"ไง สุดหล่อ วันนี้ว่างไหมอ่า"
"นี้ๆ มิคุงมีแฟนรึยังค่ะ"
"วันนี้ไปกินข้าวด้วยกันนะค่า รุ่นพี่"
เสียงใสๆของสาวน้อยหลายคนกำลังทักทายหนุ่มหล่อผมสีม่วงนัยย์ตาสีม่วง มินามิซาว่า ดาวยิงของทีมไรมง
อย่างคึกคัก
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ไม่เอาน่าสาวๆอย่างแย่งกันน่า" มินามิซาว่าหัวเราะอย่างพอใจ แต่หารู้ไม่ว่าได้มีสายตาของคนบางคนกำลังจ้องมองเขาอยู่อย่างอารมณ์เสีย
"ชิ...คิดว่าหล่อนักรึไง น่ารำคาญจริง" เจ้าของผมสีฟ้านัยย์ตาสีดำ คุรามะ บ่นอุบอิบ
"นะค่ะ ไปกินข้าวด้วยกันนะ"
"ไปกับหนูนะ"
"ไปกับฉันสิค่ะ"
"เอ่อ...คือว่า" มินามิซาว่าหันซ้ายหันขวาก่อนจะสดุดตากับร่างบางคุรามะ
"รุ่นพี่ยังไม่มีแฟนไม่ใช่หรอค่ะ"
"พะ...พี่มีแล้วจ้ะ พี่มีแล้ว"
"ใครค่ะ!?" สามสาวประสานเสียง
"คุรามะ!" ร่างสุงเอ่ยเรียกชื่อของร่างบางพลางพยายามหลุดจากการเกาะกุมของเหล่าสาวๆ และเดินสวบๆไปหาร่างบาง
"หืม... มีอะไร?" ร่างบางหันควับไปหาร่างสูง
"คนนี้แหละแฟนพี่" มินามิซาว่าเอ่ยพลางจับมือคุรามะไว้พร้อมกับยิ้มให้
"ห่ะ!? ฉันเนี้ยนะ แฟนนาย" ร่างบางเอ่ยอย่างตกใจ
"ใช่! นายไงแฟนฉัน" มินามิซาว่ายิ้งบาง
"เอ๋!? รุ่นพี่..มินามิซาว่า...ป..เป็น.."
"เป็นเกย์หรอค่ะ!!!!" สามสาวตะโกนออกมาอย่างตกใจ
"ใช่จ้ะ เนอะคุราจัง"
"ดะ...เดี๋ยวสิเฟ้ย!"
"งั้นพี่ไปล่ะนะ บายนะจ้ะ สาวๆ" ร่างสูงโบกมือให้เหล่าสามสาวที่อยู่ตรงหน้าก่อนจะดึงคอร่างบางไปยังที่ ที่ลับตาคน





"นายต้องเล่นเป็นแฟนกับฉัน จนกว่าผู้หญิงพวกนั้นจะเลิกตามตื้อฉัน เข้าใจไหม?" มินามิซาว่าพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ทะ..ทำไมฉันต้องทำตามที่นายบอก?" คุรามะแย้ง
"นายไม่มีสิทธิ์ถาม นายแค่ทำตามฉันบอก" มินามิซาว่าก้มตัวลงไปกระซิบใกล้ๆใบหูของคุรามะแล้วแสยะยิ้มบางๆ
"ออกไปนะเฟ้ยเจ้ารุ่นพี่บ้า! ใครจะไปทำตามที่นายบอกกันล่..." ริมฝีปากบางถูกร่างสูงช่วงชิงไป ร่างบางหน้าแดงระรื่นก่อนจะพยายามผลักร่างสูงๆนั้นออก
"เจ้าบ้า! ทำอะไรของนาย ห่ะ!!!" ร่างบางโวยวาย
"ถ้าไม่ทำตามที่ฉันสั่ง นายโดนมากกว่านี้แน่" ร่างสุงกระซิบเบาๆแล้วเดินจากไปปล่อยให้ร่างบางยืนคิดอยู่คนเดียว
"เจ้าบ้านั่น...ต้องการอะไรกันแน่!?"





ติ๋งตองงงงง
เสียงนาฬิกาดังขึ้น บ่งบอกว่าเป็นเวลาโรงเรียนเลิกแล้ว คุรามะลุกขึ้นจากโต๊ะประจำของตน แล้วเก้บกระเป๋าเตรียมตัวจะกลับบ้าน
"ไง ที่รัก" เสียงเข้มดังขึ้นข้างๆหูของคุรามะ ร่างบางๆหันควับกลับไปมองหาที่มาของเสียง จังหวะน้ันริมฝีปากเล็กๆก็ประกบกับริมฝีปากของคนที่ยืนอยู่ด้านหลังทันที แน่นอนทุกคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น เห็น!
"ว๊ากกกกกกกกกกกกก ออกปายยยยยยยยย!" คุรามะร้องลั่นก่อนจะชกอีกฝ่าย
"หืม...? ชอบจูบก็ไม่บอกนะครับ ที่รัก" มินามิซาว่ารับหมัดของร่างบางคุรามะไว้แล้วพลิกมือของอีกฝ่ายทำให้ตัวของคุรามะหมุนเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตน
"จะทำอะไรน่ะ ห่ะ! ไม่อายคนบ้างรึไง" คุรามะโวยวาย
"อายทำไม คนเยอะแยะ(?)" มินามิซาว่าพูดยิ้มๆแล้วหอมแก้มอีกฝ่ายเบาๆ
"ยิ่งสมควรต้องอายเลยเฟ้ย!" คุรามะหน้าแดงระรื่น

"ไม่ต้องอายหรอกน่าก็เราน่ะ 'แฟน' กันหนิ" ทุกสายตาจับจ้องมายังทั้งสองคนด้วยแววตาที่ตกใจอย่างมากกกกก

"งะ...เงียบน่าฉันจะกลับแล้ว ปล่อยนะ!" ร่างบางโวย

"งั้นกลับด้วยกันนะ^^"

"อะ...อืม"

ตึก ตึก ตึก

"รุ่นพี่มินามิซาว่าค่ะ" เสียงของสาวน้อยผมสีชมพูเอ่ยทัก

"อ้าว! อามิจัง สวัสดีครับ" มินามิซาว่าตอบกลับยิ้มๆ

"รุ่นพี่ว่างไหมค่ะ?"

"ว่างจ้ะ ทำไมหรอ?"

"เอ่อ...คือว่า หนูมีของมาให้รุ่นพี่น่ะค่ะ ช...ช่วยรับไว้ ได้รึป่าวค่ะ" เด็กสาวยื่นกล่องชอกโกแลตให้ร่างสูง 

"ได้สิจ้ะ ถ้าเป็นอามิจังให้ล่ะก็...พี่ต้องรับอยู่แล้วล่ะ" มินามิซาว่ายิ้มบางแล้วรับชอกโกแลตมาจากอีกฝ่าย

"ข..ขอบคุณมากนะคะ" อามิหน้าแดงราวลูกตำลึงสุก

ร่างสูงมินามิซาว่าคุยกับสาวน้อยอามิ โดยลืมไปเลยว่ามีคุรามะยืนอยู่ตรงนั้น ร่างบางได้เพียงแค่มองและก็มอง ทั้งที่ภายในรู้สึกเจ็บปวดราวกับโดนดาบพันเล่มทิ่มแทง แต่ก็พยายามที่จะเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ ทำไมกันนะ 'หัวใจ' ถึงได้เจ็บปวดขนาดนี้....แค่มองภาพเหล่านั้นก็เหมือนกับ 'หัวใจ' มันจะฉีกขาด...เจ็บ ตอนนี้ความรู้สึกนี้ มันแล่นเต็มหัวไปหมด..ทำไมกัน....ทำไม!? คุรามะได้แต่ตั้งคำถามในหัวไปมาแต่ก็ไม่ได้คำตอบซักที หยาดน้ำใสๆค่อยๆไหลอาบแก้ม คุรามะรีบก้มหน้าเช็ดมันออกอย่างไว ทำไม...ทำไมนายต้องร้องไห้ด้วยล่ะ! คุรามะ โนริฮิโระ!!!? 

 

ระหว่างทางกลับบ้าน

"แสดงได้สมบูรณ์แบบดีนะ" มินามิซาว่าท้วง

"อืม"

"เป็นอะไรไปน่ะ?"

"ป่าว...หนิ ไม่มีอะไร"

"ฉันเกลียดคนโกหก.."

อึก....ทำไมต้องเจ็บด้วยนะ คุรามะคิดในใจ

"ใช่สิ! ฉันมันคนโกหก"

นี้เรา...พูดอะไรออกไป...?

"นายเองแม้ไม่จำเป็นต้องมาง้อฉันให้ไปเล่นเป็นแฟนกับนายเลยหนิ! ไปให้สาวๆของนายเป็นให้ยังจะง่ายกว่าเลย! แล้วทำไม...ถึงต้องมาขอให้ฉันเป็นด้วย ทั้งที่ฉันไม่มีอะไรดีซักอย่าง หล่อก็ไม่หล่อ เล่นฟุตบอลก็ไม่ได้เรื่อง ไม่เหมือนกับนายทั้งหล่อทั้งเก่ง! ทำไม!? นายถึงให้ฉันทำหน้าที่นี้ ทั้งที่มันไม่เหมาะกับฉันเลยซักนิด! ทำไม..!?" ผมตวาดออกไป

"........" หมอนั้นไม่ตอบ ได้แต่มองหน้าผมด้วยแววตาที่ผมไม่รู้เลยว่าคิดอะไรอยู่

"ทำไมไม่ตอบ!?" ผมพยายามเค้นคำตอบ ในตอนนี้ผมคงดูเป็นคนงี่เง่าที่สุดเลยสินะ

"........" 

"อึก...ทำไมต้อง...เงียบด้วย.."

"นายร้องไห้หรอคุรามะ?" หมอนั้นเดินมาหาผมแล้วลูบหัวผมเบาๆ

"ไม่ได้ร้อง!" ผมสบัดมือของหมอนั้นออกแล้ววิ่งหนีไป ทำไมกันนะ ทำไมผมต้องหงุดหงิดด้วย ทำไมผมต้องโกรธมากขนาดนี้ทำไมกันนะ...ไม่เข้าใจตัวเองเลย!

ผมมองแผ่นหลังของคุรามะจนลับไป ที่ผมไม่ตอบนั้น...ไม่ใช่คิดหาข้อแก้ตัวไม่ได้หรอกนะ

แต่เป็นเพราะไม่รู้จะตอบยังไง ไม่รู้จะอธิบายยังไงเท่านั้นเอง

"ที่ฉันเลือกนายก็เพราะเป็นนายนั้นแหละ..."

ความรู้สึกที่สับสน

เรื่องราวต่างๆที่กำลังจะเริ่มต้น

ปฎิบัติการรักครั้งนี้จะเป็นอย่างไร

อย่าลืมติดตามกันด้วยล่ะ!

By ผู้โดดเดี่ยวแห่งทุ่งหญ้าสีดำ

To be continued.....