คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : intro
Intro
อัฤษ
ายหนุ่มหุ่นีที่พึ่ไ้นอนไม่ถึสิบนาทีเพราะพึ่เสร็าิรรม่อนนอนับสาวในส็อ ็้อื่นมารับสายพี่ายนสวย?ที่โทรมา “ว่าไ ฮุนพึ่ไ้นอนเอโทรมาไมเนี่ย”
(ฮุนพูอย่านี้ับพี่ไ้ไอะ พี่อนนะ)
“เอ้า ไหเป็นั้นอะ ฮุนปะที่้ออนพี่ป๋ายที่มาัฮุนนอนอะ” โอเฮุนที่ัวเียหายทันทีรีบลุึ้นมานั่เถียับพี่ัวเออย่าริั ทำเอาผู้หิที่นอนอยู่ถึับส่ายหน้าเวลาทำเรื่ออย่าว่านี่ผู้ให่ยัเรียพี่ พอแบบนี้เ็ยัเรียน้อเลย นิสัยเ็ริๆ
(ฮุนเถียพี่หรอ) นอยู่ในสายไม่ยอมเ่นัน มาเถียนเป็นพี่ไ้ยัไ
“โอ้ย พี่ป๋ายะพูไร็รีบพูิ ฮุนะนอน่อพรุ่นี้มีเรียนนะ”เฮุนเริ่มหัวเสียเมื่อิไ้ว่าพรุ่นี้มีสอบวันสุท้ายานั้น เ้า็ะปิเรียนเ้ายัไม่ไ้อ่านหนัสือ้วย้ำเพราะะอ่านอนเ้า
(ฮุนพูีๆับพี่่อนแล้วพี่ะบอ)
“ั้นฮุนไม่อยารู้ บาย” เฮุนัสายแล้วนอน่อ แ่เหมือนพี่ายนสวยะไม่ยอม โทรลับมาอีแ่เฮุน็ทำเป็นไม่ไ้ยิน
เสียโทรศัพท์ัลอนเฮุนทนไม่ไหว้อรับสายเพราะฝืนนอนทั้ที่โทรศัพท์ยัันอนไม่หลับแน่น “พี่ป๋ายมีไรเนี่ย ฮุนโมโหแล้วนะ!”
(พูีับพี่ะ โอเฮุน)
“โอเ็ไ้ พี่ป๋ายรับมีไรรับ พรุ่นี้ฮุนมีสอบเ้ารับ ฮุนอยานอนมา พี่ป๋ายนสวย่วยรีบพูมารับ” โอเฮุนพูประ น้ำเสียระแทระทั้น
(ีมาพูเพราะมาเลยน้อฮุน อีเ็บ้า!!!! มาประัน) นปลายสายะโนเ้าทำเอาเฮุนรีบเอาโทรศัพท์ออห่าาหู (เออ บอ็ไ้เห็นว่าพรุ่นี้สอบหรอนะ)
“ว่ามาเร็วๆ” เฮุนเร่พี่ัวเอ เ้าอยานอนเ็มแ่แล้ว
(ฮุนพี่มีลูแล้ว เย้ๆๆๆ ีใไหม) นปลายสายบอน้ำเสียื่นเ้น ผิับนฟัที่แ่ฟัไปเท่านั้น “หรอ อืม”
(แไม่ีใหรอ แมีหลานแล้วน้า)
“แล้วนี่ท้อี่เือนแล้วละ” เฮุนถาม ที่โทรมาบอีในานี้พึ่รู้ว่าท้อแน่นอน
(ลอแล้วละ น่ารัมาเลย)
“ห้ะ!!! ลอแล้ว แล้วทำไมพี่พึ่บอผม” เฮุนไม่เ้าใทำไมพึ่บอเ้าอนลอ ทำไมไม่บอั่แ่ั้ท้อเ้าะไ้ไป่วยูแล
(็เอร์ไพรส์ฮุนไ ีใไหมมีหลานแล้ววว)
“ที่หลัพี่บออนลูพี่มีผัวแล้วนะ ผมะไ้ไปานแ่เลยทีเียว”
(บ้าหรอ ลูพี่เป็นผู้ายนะ)
“พี่เป็นผู้ายยัมีผัวไ้เลย มีลูอีหนึ่”
(ไอ้น้อบ้า ไมุ่ย้วยแล้ว นอนไปเลยปะ) นปลายสาย่าแล้ววาสายไป เฮุน็นอน่อโยที่ไม่ไ้ิอะไร
เาหลี
ปาร์ แบฮยอน
สวัสีฮะ ผมื่อ แบฮยอนฮะ แ่เฮุนับป๊าเรียผมป๋ายรับ อนนี้ผมำลัออาโรพยาบาล ผมพึ่ลอลูอผมับานยอลไปรับ โยผมั้ื่อลูว่า เสเปอร์รับ ื่อ็น่ารัแล้วเห็นมั้ย ผมแ่านับานยอลไ้สิบเือนแล้วรับ อารม์แบบแ่ปุบมีลูปับ านยอลยันทำารบ้านอะไรแบบนี้ เินนี่ผมพูอะไรออไปเนี่ย >/////<
“แบ เสร็ยัรับ” านยอลที่เินอุ้มน้อเสเ้าห้อมาเห็นผมพึ่เปลี่ยนุเสร็เรียมัวลับบ้าน “เสร็แล้วยอลลล”
“แบอุ้มลูให้ที ยอลไม่ไหวแล้วน้อเสร้อไห้ลอเลย ยอลไม่รู้ะทำไให้หยุร้อ” านยอลส่น้อเสให้ผมอุ้มแทน ส่วนานยอล็เ็บออะไรนิหน่อย “น้อเสไม่ร้อน้าร้าบ ม๊าอุ้มแล้วน้า ไม่ร้อรับไม่ร้อนะ”
เหมือนเสเปอร์ะเื่อผมรับ ลูหยุร้อามที่ผมบอ ผมหันไปมอานยอลที่ยิ้มให้ผม “น้อเสอม๊าน่ารััเลยรับ ปะเราลับบ้านไปหาุาับุยายันนะ”
ผมับานยอลเินมาที่รถแล้วานยอล็ถืออเ็มสอมือเลยอให้ผม่วยหยิบุแรถให้หน่อย “แบ่วยหยิบุแรถให้ยอลหน่อย”
“แล้วอยู่ไหนอะยอลระเป๋าแบหรอ”ผมถามแล้วลอูในระเป๋าใส่ออผม็ไม่มีนะ
“ยอลำไม่ไ้อะว่าไว้ไหน ่วยหาหน่อย” านยอลบอผม อ้าวไม่รู้ว่าอยู่ไหนแล้วะหายัไละานยอลลลล
“อ่อ เออ ในระเป๋าาเยอลมั้ลอู” านยอลเหมือนนึออผมเลยเอามือล้วเ้าไปในระเป๋าาเานยอล ูเหมือนะมีุแนะแ่อยู่ลึรับ “เี๋ยวแบ”
“ไรอะยอล” ผมหยุพยายามล้ว แล้วฟัานยอลพู “ล้วีๆนะแบ ื่นแบ้อรับผิอบนะ”
านยอลพูอย่านี้ผม็หน้าแสิรับ ผมล้วเ้าไป็เอุแแล้วหยิบออมาแ่ หยิบออมายารับ มันับมา าเานยอลนะแ่อย่าอื่น็ับนะผมพิสูน์มาแล้ว ฮิฮิ
“อะ ยอลรีบลับบ้านเหอะ” ผมบอพร้อมสุ่แให้านยอล “รีบลับไปทำไรรับนสวย”
“ลับไปพัผ่อนไ”
“หรอ ั้นพัผ่อนเยอะๆนะืนนี้ะไ้ยาวๆ” านยอลบอผมแล้วยิ้ม านยอลเินไปเ็บอหลัรถแล้วมานั่ที่นับ ส่วนผมนั่รอในรถ
“น้อเสะไ้ลับบ้านแล้วนะรับีใไหมัวเล็” านยอลพูับเสเปอร์แล้วมอหน้าผม มอหน้าผมไมอะ “มอไมอะยอล”
“อ้าวมอไม่ไ้หรอ” านยอลถามผมลับ มอไ้แุ่ยับลูไแล้วมอหน้าผมทำไม “มอไ้ แ่ยอลุยับลูไ็มอหน้าลูสิมามอหน้าแบทำไมัน”
“็แบสวยเลยอยามอบ่อยๆไ” านยอลบอผมแล้ว้มลใล้หน้าผมนมูเราิัน ยอลบ้า>/////< ะทำไรเ้ายัอุ้มลูอยู่นะ ผมและานยอลเอียอให้ไ้อศาพอีเพื่อรับูบที่หอมหวาน หน้าเราสอน่อยๆเลื่อนเ้าหาันริมฝีปาหยัอานยอลำลัทาบทับลริมฝีปาบาอผมอย่า้าๆ
“แ้” เสียเสเปอร์ร้อไห้ทำให้เราทั้สอผละออาันทันที ผมรู้สึแบบ โหหหหลู ให้ป๊าม๊าูบันเสร็แล้ว่อยร้อไ้ไหม ผมมอหน้าานยอลแล้วำ านยอลเม้มปาแน่น เหมือนสบอารม์
“ไม่เอารับน้อเสไม่ร้อน้า” ผมปลอบลูที่ร้อไม่หยุ านยอล็พูึ้น “บาทีลู็ไม่เ้าใเรานะแบ”
ผมไม่ไ้อบอะไรแ่ลับยิ้มให้เท่านั้น ริๆเราไป่อันที่ห้ออนลาืน็ไ้นะยอล
ลู่หาน
สวัสีรับอนนี้ผมำลัไปบ้านอรุ่นน้อที่รู้ัรับ นั้น็ือแบฮยอนับยอู แบลอลูรับว่าะไปูหน้าหลาน ส่วนยอู็ท้อไ้สอเือนแล้ว ผมเลยเอานมให้ิน ผมทำเอ้วยแหละอร่อยมาเลย ไม่เื่อลอินูไหมละรับ ผมมาถึ็อรถแล้วเ้าไปในบ้าน เห็น อาอี้ฟานนัุ่ยับอาอี้ิอยู่ พอทัู้่เห็นผม็ทั “อ้าวลู่หานมาแล้วหรอ มารอหลานเหมือนันละสิ”
“รับอยาเห็นหน้าหลานว่าน่ารันาไหน” ผมอบอาฟาน แล้วไปนัุ่ยับทั้สอนที่ห้อนั่เล่น ัพัยอู็ลมาาห้อพร้อมอิน “ยอูอ่า ทำไม้อไล่เ้า้วยอ่า”
“ไปไลๆเลยอินเหม็นะายอยู่แล้ว” ยอูพูพราเอามือบีบมู พอยอูเห็นผม็วิ่เ้ามาอ “พี่ลู่วววววว”
“ยอูอ่า ทำไมวิ่ไปอย่าน้านนนนน” อินที่วิ่าม็ทำหน้าเพลีย ็ยอูวิ่มาไม่ห่วลูในท้อเลย ยอูเห็นอินมานั่้าๆ็ หันไป่า “ิม!! !! อิน!! ไปนั่ที่อื่นยอบอเหม็นไม่เ้าใหรือไเล่า!!!”
ผมเ้าใรับอารม์นท้อ ผมเห็นมาาแบแล้วรายนั้นหนัว่านี้เยอะรับ “พี่ลู่ยออยาินเ้”
“ยอินไ้หรอ แพ้ท้ออยู่นิ” อาฟานถามยอู “็ยออยาินอะินไ้ไม่ไ้็อยาอะ”
“โอเ ป๊าะไม่ยุ่ลู” อาฟานพูึ้น ยัไม่ไุ้ยอะไรันมาเสียรถ็ัึ้น อาฟานรีบวิ่ไปูว่าใ่แบหรือเปล่าเพราะอาฟานอยาเห็นหลานเ็มแ่ อาฟานะไปหาหลาน็ไม่ไ้แบไม่ให้ไปะเอามาเอร์ไพรส์ที่บ้านนาผมยัไม่เห็นหน้าหลานเลย
“หลานมาแล้ววววว” อาฟานที่อุ้มเ้าัวน้อยเ้ามาโยแบับานยอลเินามมา้าหลั ูเหมือนอาฟานะเห่อหลานเอามาๆ
“ไหนยอูหน่อยป๊า ลูพี่แบหน้ารััอ่า” ยอูเินมาูหลานในอ้อมอออาฟาน
“็ลูพี่็้อน่ารัเหมือนพี่สิ” แบอบยอูแล้วเินเ้ามาอผม “พี่ลู่ววววว”
“เราสอน็แปลนะิลู่หานัเลย ป๊าม๊ายืนอยู่ไม่อเินไปอลู่หาน่อนเลย” อาิพูึ้น ใ่รับสอนนี้ิผมมา ิมาั้แ่สมัยเ็แล้วริๆมีเฮุนอีนที่ิผม พ่อผมเป็นเพื่อนสนิทับอาฟานรับ ทำให้มานี่บ่อยๆเอันบ่อยๆเลยสนิทัน “ม๊าไม่เอาไม่อนน้า”
แบที่ละอาผมไปออาิแล้วยอู็เินไปอ้วยบ้านนี้น่ารัรับ ผมมาบ้านนี้บ่อยๆนะเป็นลูอีนอบ้านนี้แล้ว อาฟานเห็นน่ารัมุ้มิ้อย่านี้เป็นมาเฟียนะรับ แ่อนนี้ให้านยอลเป็นนูแล่อไปบ้าแล้วทำให้ไม่้อั้มาโหลอเวลาเหมือนเมื่อ่อน
“ไหนหลานผม” เสียนี้ทำเอาทุนหันไปที่หน้าประูนั้นมัน
“ฮุนนนนนนน”
#ฮุนเลี้ยเ็
ความคิดเห็น