คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : วีรกรรม
ตอนที่ 7 วีรกรรม
ช่วงเวลาของเมื่อวานได้สิ้นสุดลง เมื่อนายยามาดะขับรถกลับ พาฉันมาส่งหน้าบ้าน ฉันรีบวิ่งเข้าบ้านมา ไม่ได้หันมามองนายยามาดะ สงสารเหมือนกันแฮะ ฉันไปโรงเรียนตามปกติ ฉันไม่ได้พบหน้านายยามาะจนถึงตอนเย็น กลับบ้าน พี่ฮิโรชิมารับฉันกลับบ้านแต่ฉันจะปฎิเสธ ทำไมเราต้องปฎิเสธเพื่อตานั่นด้วยนะ
“คือว่า ฮิกิจังจะไปทำธุระกับมิเรโกะก่อนคะ พี่ฮิโรชิไม่ต้องห่วงนะคะ” พี่ฮิโรชิบอกว่าจะไปส่งฉันกับมิเรโกะ ฉันเลยไม่รู้จะว่ายังไง เพราะมันไม่ใช่ความจริง ฉันไม่ได้ไปกับมิเรโกะ แต่ความจริง รอนาย
“เดี๋ยวจะเสียเวลาพี่ฮิโรชิด้วยนะคะ ต้องคอยมิเรโกะอีกคะ”
“อืม พี่คอยได้นะ”
“ไม่เป็นไรคะ”
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะครับ”
“คะ”
หลังจากพี่ฮิโรชิขับรถจนลับสายตาไป ฉันก็เดินออกจากโรงเรียน เดินไปเรื่อยๆ ไม่ได้เอะใจเลยว่า มีรถขับตามมาด้านหลัง
îîîîîîîîîîîî
ความคิด ผมขับตามเธอมา หลังจากเธอแยกกับพี่ชายผม ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงไม่กลับกับพี่ชายผม หรือเธอจะเกลียดทั้งผมแล้วพี่ฮิโรชิ ไม่แน่ว่าเธออาจจะยกเลิกสัญญาก็ได้ ผมจอดรถข้างทางแล้ววิ่งไปจับแขนเธอ แขนของเธอดูเล็กเมื่อผมได้สัมผัส แล้วได้ดูเธอเต็มตา เธอช่างน่ารัก อ่อนหวาน ดูเป็นเด็ก น่าถนุถนอม ไม่เหมือนสาวๆที่ผมเคยคบด้วย ถึงว่าพี่ฮิโรชิถึงหลงชอบเธอแล้ว นี่อาจเป็นสงครามศึกชิงนางระหว่างพี่น้องก็เป็นได้
îîîîîîîîîîîî
“เอ๊ะ ใครน่ะ” เธอหันกลับมา เธอเงยหน้ามองผม แล้วหลบสายตาไป
“นาย ยามาดะ” ฉันเน้นเสียงคำว่านาย ถ้าจะเรียกพี่ก็คงไม่คุ้นปาก ก็ดูเขาสิไม่น่ารักเอาเสียเลย ไม่เหมือนพี่จุนของเราเลยนะ
“มีไร” ฉันถามเขา
“ก็ก็ กลับบ้านกับผมนะ”
“นาย เลิกแทนตัวเองว่าผมไม่ได้เหรอ ฉันไม่คุ้นน่ะ”
“ฮิกิจังกลับบ้านกับพี่นะ”
“ไม่” ฉันตอบเขา
“ทำไมฉันต้องกลับกับนายด้วยล่ะ” ฉันสะบัดมือเขา แล้ววิ่งหนีออกจากเขาไป ตอนนี้น้ำตาฉันเริ่มไหล ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน หรือที่เขาทำกับฉันถึง2 ครั้งก็ได้ น้ำตานองตาฉัน เลยทำให้มองไม่เห็นทาง ฉันวิ่งไปชนพวกนักเลงเข้า พวกนั้นจับแขนฉัน
“นี่คุณปล่อยฉันนะ”
“น่ารักเสียด้วยลูกพี่ ไปเที่ยวกับเราไหม”
“ไม่ ไม่คะ”
“พูดเพราะจัง”
“ฉันรีบกลับคะ”
“ไม่ต้องรีบหรอก” พวกนั้นล๊อกตัวฉันไว้ นายยามาดะมองเห็นเข้ารีบวิ่งมาช่วย ไม่ช่วยให้เร็วกว่านี้หน่อยนะ นาย
“ปล่อยเธอซะ”
“ไม่ปล่อยแล้วจะทำไม”
“ก็อย่างงี้ไง” นายยามาดะต่อยที่หน้านักเลงล้มไปหนึ่งคน คนที่เหลือก็เข้าตะลุมบอลนายามาดะ เขาถูกต่อยที่ใบหน้าหลายครั้ง แต่ก็ไม่ยอมแพ้ ในที่สุดเจ้าพวกนักเลงก็ยอมแพ้แล้ววิ่งหนีไป เขาเดินมาที่ฉัน แล้วถามว่า “เป็นไรมากไหม” ฉันมองหน้าเขาเห็นบาดแผลที่มุมปาก
“นาย เจ็บไหม” ฉันใช้มือแตะที่ริมฝีปากเขา
“ฉันขอโทษ” แล้วน้ำตาก็ไหลรินออกจากตาของฉัน
“ฉันเสียใจที่ทำให้นายเจ็บตัว ฮิกิไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษนะ ฮือๆ”
นายนั่นก็กอดฉัน แล้วพูดว่า “ก็บอกแล้วไง ฉันจะปกป้องเธอ” แล้วเขาก็พาฉันกลับบ้าน กว่าจะถึงบ้านก็มืดแล้ว ฉันขอบคุณนายยามาดะที่ช่วยฉัน แล้วยังบาดเจ็บแล้วเชิญนายยามาดะเข้าบ้าน ฉันทำแผลให้เขา จริงๆแล้วฉันก็ทำแผลไม่เป็นหรอก มันค่อนข้างทุลักทุเล แผลน่าจะเจ็บ แต่หมอนั่นไม่ร้องสักคำ เขามองฉันโดยตลอด ตาบ้า ฉันก็เขินเป็นเหมือนกันนะ จนทำให้ฉันหน้าแดง
“ฮิกิจัง” เขาเรียกชื่อฉัน
“อะไร นายเพี้ยนไปแล้วเหรอ”
“เออ” แต่ไม่ทันพูดขึ้น พี่จุนก็ลงมา
“อ้าว ยามาดะ เป็นไงมาไงล่ะ”
“หวัดดีครับพี่จุน พี่หายดียังครับ”
“อืม...ก็ดีขึ้นมากแล้วนะ พรุ่งนี้คงไปเรียนได้”
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับพี่ พี่จุนครับ พรุ่งนี้ผมมีเรื่องสำคัญจะพูดด้วยนะครับ”
“อืม เจอกันพรุ่งนี้”
“ไปนะฮิกิจัง”
“อื้อ” ฉันตอบ
แล้วนายนั่นก็กลับบ้านไป
“พี่จุนคะ พี่เป็นไรมากไหม ฮิกิขอโทษที่กลับบ้านช้านะ”
“ไม่เป็นไรมาก น้องทานข้าวมายัง”
“ยังเลยคะ พี่จุนพักผ่อนนะคะ เดี๋ยวฮิกิทำอาหารให้ทานนะ”
พี่จุน ยังยืนเฉย
“ไปสิคะ” ฉันผลักหลังฉันพี่จุน พี่จุนหันหลังกลับมาแล้วยิ้มให้ฉัน แล้วพูดว่า “พี่รักน้องนะ ฮิกิจัง”
“ฮิกิก็รักพี่จุนนะคะ” ฉันยิ้มอย่างมีความสุข
îîîîîîîîîîîî
ความคิดเห็น