คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1
บทที่ 1
“สวัสดีครับคุณทินวุฒิ” เสียงชายหนุ่มทักทายผู้สูงอายุกว่าทางโทรศัพท์
“สวัสดีคุณภณเวธ” อีกฝ่ายตอบรับทางโทรศัพท์ด้วยเสียงอารมณ์ดีกลับไปให้ชายหนุ่มที่ชื่อภณเวธ
“เป็นอย่างไรบ้างครับ เรื่องธุรกิจที่คุณไปติดต่อที่อเมริกา”
“อืมก็ดี”
“คุณทินวุฒิจะกลับเมื่อไหร่ครับ“
“คงอีก ห้าหกวัน อือ ผมได้ข่าวมาว่าคุณคบกับลูกสาวผมอยู่เหรอ“
“ครับ ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกคุณนะแต่ว่าให้ลูกโมบอกคุณแล้วกัน ดูแลเธอดีๆด้วยนะ“
“ครับ ผมรับปาก“
“แล้วโมเขาว่าไงบ้าง“
“ช่วงนี้ผมไม่ได้เจอเธอเลยครับ“
“เหรอ ลูกสาวผมก็แบบนี้แหละนะคุณ เอาแต่ใจไปหน่อย คุณก็อย่าตามใจเธอมากแล้วกัน“
“ครับ แต่ว่า ผมยินดีทำทุกอย่างเพื่อเธอนะครับ คือว่าผมมีธุระจะต้องไปประชุมตอนเช้านี้นะครับ งั้นผมจะติดต่อคุณอีกทีแล้วกันนะครับ คุณ
“ขอบคุณมากนะ“
“พี่โม พี่จะออกไปไหนคะ“
“ก็ไปเที่ยว มีอะไรกับพี่ไหมยัยมิ้น“
“ก็ที่เรื่องเมื่อวานไงพี่โม เรื่องที่นาย
“อ่อ นายพีระดลบอกอ่ะพี่โม ว่าให้พี่โมไปบอกเรื่องสำคัญของพี่โมกับพี่ชายเขาโดยตรงเอง พี่โมจะว่าไง“
“ก็ไม่ว่าไง พี่มีแผนการไว้แล้ว“
“แผนการอะไรพี่โม มิ้นต้องรู้นะว่ามันเรื่องอะไร เกี่ยวกับมิ้นหรือเปล่า“
“น่ายัยมิ้น อย่าคิดมาก เดี๋ยวแก่เร็วนะ“
“พี่โม ถ้ามิ้นแก่ พี่โมก็แก่กว่ามิ้นแล้ว ชอบคิดอะไรลึกลับ บอกก็ไม่บอกว่าเรื่องอะไร ถ้ามันเรื่องสำคัญมิ้นจะได้ช่วย“
“มันก็อยู่แล้วล่ะยัยมิ้น ก็เธอสัญญากับฉันไว้แล้วนี่ “
“สัญญาแบบผูกขาดซะด้วย เฮ่อ...“
“พี่โม อย่าเอาเรื่องเก่ามาพูดแล้วกันนะ ถ้ามิ้นช่วยได้ก็จะช่วย แต่ถ้าไม่ได้...“
“ไม่ได้ก็ต้องได้ยัยมิ้น“
“อย่าลืมสิ เธอเป็นน้องใคร เชื้อความเก่งมีอยู่ในตัวเธอ“
“พี่โม หลงตัวเองชะมัด“
“เอ่อ ว่าแต่ยัยมิ้น เราน่ะจะไปไหนไหม“
“ก็ไม่ไป ขี้เกียจ จะนอนดูหนังอยู่บ้าน“
“อ่อ แล้วจะเอาไรไหมล่ะ เผื่อพี่จะได้ซื้อมาฝาก“
“ก็ดีเหมือนกันพี่โม“
“เอาไรดีนะ คิดก่อน“
“อืม “
“อย่าคิดนานนักนะ เดี๋ยวร้อน ขับรถร้อนๆมันไม่สบายตัว“
“หนังสือล่ะกัน“
“แนวไหนล่ะ“
“เอามาทุกแนวเลยพี่โม“
“นี่ยัยมิ้น กะจะอ่านหนังสืออยู่บ้านไม่คิดไปไหนเลยรึไง“
“งั้นมั้ง“
“อ่อ พี่โม ซื้อหนังสือออกแบบมาให้ด้วยนะ แล้วก็อย่าลืมซื้อเรื่อง the future catch you มาด้วยนะ เล่มนี้มิ้นอยากอ่านมาก อย่างอื่นลืมได้แต่เล่มนี้ห้ามลืมล่ะ“
“จ้าๆ ยัยแสบ ได้ทีล่ะสั่งใหญ่เลยนะ“
“ของมันแน่อยู่แล้ว กลัวแดดร้อนไม่ใช่หรอพี่โม มิ้นบอกเสร็จแล้ว รีบๆไปสิ“
“ยัยมิ้นนี่ ไล่พี่ เดี๋ยวไม่ซื้อมาฝากซะเลย“
“จ้าๆพี่โมสุดสวย รีบไปเถอะ“
“ก็ได้ ฝากไว้ก่อนนะ ถ้าไม่ชมกันไม่ยกโทษง่ายๆหรอก“
“อิอิ แผนง้อแบบนี้ล่ะสำเร็จทุกที มีพี่สาวทั้งคนก็รักสวยรักงามเหลือเกิน“
จะเรียกว่า พี่น้องสองขั้วก็ได้มั้ง
หลังจากทะเลาะ เอ่ย คุยกับพี่สาวเรียบร้อย ก็ตรงดิ่งไปยังห้องนั่งเล่น นอนดูหนังอย่างสบายใจ หารู้ไม่ว่า อนาคตข้างหน้าที่ไม่มีใครรู้ กำลังจะมีพายุหมุนลูกใหญ่เข้ามาใกล้ตัวแล้ว
“เปรมิกา คุณช่วยต่อสายคุณโมรียาให้ผมหน่อยสิ“ชายหนุ่มสั่งเลขาสาวที่นั่งหน้าเครียดอยู่หน้าห้อง เพราะ งานที่ทำค้างไว้ยังไม่เสร็จ แล้วเจ้านายสุดหล่อ ยังต้องมาเข้าประชุม เธอจึงต้องรีบไปเตรียมเอกสารการประชุมอีก เหนื่อยจริงๆงานเลขาเนี่ย แต่ก็คุ้มนะ เห็นหน้าเจ้านายหล่อๆทุกวัน
“คะ บอส“
“อย่าลืมเตรียมเอกสารการประชุมล่ะที่จะไปประชุมที่บริษัทของคุณทินวุฒิ“
“คะบอส“
“ดีมาก“
ชายหนุ่มมองออกไปนอกหน้าตา คิดถึงหญิงสาวที่เขารัก โมทำไมคุณไม่โทรมาหาผมบ้างนะ ชายหนุ่มพูดเปรยออกมาเพราะห่วงหาคนที่รัก
“สวัสดีคะ คุณโมลียาใช่ไหมคะ“เสียงเลขาทักทายคู่สนทนา
“อ๋อ เปล่าคะ คือพี่โมไม่ได้เอาโทรศัพท์มือถือไปด้วยคะ“
“งั้นหรอคะ ไม่ทราบว่าคุณโมลียาจะกลับมาเมื่อไหร่คะ“
“ไม่ทราบเหมือนกันคะ พี่โมไม่ได้บอกไว้ ว่าแต่คุณมีธุระอะไรกับพี่โมหรือคะ จะให้บอกไหมคะว่าจากไหนที่โทรมา“
“อ๋อ เจ้านายดิฉันคะ ท่านมีธุระจะคุยกับคุณโมลียาคะ“
“สำคัญมากไหมคะ ให้ดิฉันคุยแทนได้ไหม“ด้วยนิสัยชอบยุ่ง เอ่ยชอบช่วยเหลือของหญิงสาวจึงถามไปเช่นนั้น
“ดิฉันว่าคงๆไม่ได้คะ ไว้ดิฉันจะติดต่อกลับมาอีกครั้งนะคะ“
“คะ แล้วเจ้านายคุณชื่ออะไรคะ“
“ท่านชื่อ ภณเวธคะ แล้วท่านก็คุ้นเคยกับคุณโมลียาเป็นอย่างดี รบกวนบอกคุณโมลียาด้วยนะคะ ว่าท่านโทรมา“
“คะ ไว้ดิฉันจะบอกให้คะ“เสียงหญิงสาวตอบรับไป
“บอสคะ“เสียงสนทนาทางอินเตอร์คอม
“มีอะไร ผมบอกใช่ไหมว่าให้ต่อสายคุณโมลียา“
“คะ คือว่าเธอไม่อยู่คะ ดิฉันได้ฝากบอกว่าท่านโทรไปแล้วคะ“เลขารายงานตามที่สนทนากับคู่ปลายสายเมื่อสักครู่นี้
“อืม ไม่เป็นไร“
“เปรมิกา คุณช่วยเคลีย์งานช่วงเย็นให้ผมด้วยนะ“
“คะบอส แต่ทำไมคะ“
“ไม่ต้องถามว่าทำไม ทำตามที่ผมบอกก็พอ“
บอสเราไม่รู้เป็นไง ช่วงนี้ดูหงุดหงิดง่ายยังไงก็ไม่รู้แถมยังเหม่อๆอีก
“เปรมิกา คุณ
ก็จะไม่ให้เห็นได้ไงล่ะ โต๊ะเลขาสุดสวย ต้องอยู่หน้าห้องบอสเป็นธรรมดา แถมเป็นถึงประธานใหญ่ เล่นคอยดูทุกอิริยาบถเลย ผ้าม่านเปิดไว้อย่างนี้เนี่ย อย่างนี้เราก็อู้ไม่ได้เลย
“คะบอส ขอโทษคะ“
ไม่รู้นะว่า คนมีเงินมากมายอย่างบอสจะมีความสุขหรือ เปล่า ความสุขทางวัตถุคงมีอยู่ แต่ความสุขทางใจ เฮ่อ ....
“เฮ่อ อะไร เนี่ย หนังอะไรก็ไม่รู้ดูไม่รู้เรื่องเลย ไปออกแบบเสื้อผ้าดีกว่า“
งานคราวนี้ออกแบบเสื้อผ้าส่งให้บริษัทที่ต้องการแบบใหม่ๆที่ทันสมัย และสามารถสร้างความนิยมรวมถึงเงินตราให้บริษัท ผลงานต่างๆที่ถูกสรรสร้างขึ้น หามีใครรู้ตัวจริงของเธอไม่ มีเหตุผลง่ายๆที่ไม่บอกก็รู้ แต่บอกดีกว่า พ่อแม่รู้เป็นเรื่อง น่ะสิ
ภายใต้นามแฝง กับข้อตกลงกับบริษัทต่างๆว่า จะไม่เปิดเผยตัวจริงเด็ดขาด หากข่าวรั่วไหลเธอจะขอยกเลิกการออกแบบให้บริษัทนั้นๆ รวมถึงเรื่องสำคัญคือ ห้ามข้อมูลเกี่ยวกับตัวเธอรู้ไปถึงนักข่าวเด็ดขาด ไม่งั้นความลับไม่มีทางเป็นความลับ เรื่องรายได้ที่เธอได้รับเป็นเงินจำนวนไม่น้อยเลย เธอกับผู้จ้าง ย่อมได้รับการติดต่อเป็นครั้งๆไปและการรับเงิน ฝ่ายบริษัทจะติดต่อมาและโอนเงินผ่านธนาคารในนามช่างศิลป์ ซึ่งเธอจะใช้เป็นนามแทนตัวเอง
ประวัติและความลับต่างๆที่เกิดขึ้น ทำให้เป็นที่ใคร่รู้ของพวกนักข่าว ว่าเสื้อผ้าแบรด์ดังๆทุกครั้งที่มีแฟชั่นโชว์ ไม่ยักมีผู้ออกแบบมาปรากฏตัว แต่มักออกนามแผงแทน เป็นใครกัน บางคนเข้าใจว่าเธอเป็นคนแก่ แต่สำหรับบางคนที่พอเดาถูกก็รู้ว่าเธอเป็นวัยรุ่น หรือหนักกว่านั้น เป็นพวกกลัวสังคม ไม่กล้าออกมาปรากฏตัวให้ใครเห็น ทั้งในและต่างประเทศ ที่ไหนแหล่งข่าวดี ก็พอจะไปสืบจากมหาลัยที่เรียน เพราะงานครั้งแรกของเธอ ส่งผ่านทางมหาลัย ทำให้อาจจะรู้ระแคะระคายว่าเธอเป็นนักศึกษาที่อยู่ต่างประเทศ แต่ตอนนี้เธอเรียนจบแล้ว และกลับมายังประเทศบ้านเกิด ทุกอย่างหวังว่ามันคงง่ายขึ้น ในการปิดบังความลับ ของเธอ
“เฮ่อ เซ็งจัง ทั้งเซ็งทั้งเบื่อ คิดถึงพ่อกับแม่จัง อีกไม่กี่วันแล้วสิก็จะถึงวันงาน เฮ่อ ไม่อยากไปเลยงานก็ยังทำไม่เสร็จ“
“เปรมิกา ผมกลับแล้วนะ คุณช่วยดูแลเรื่องทางนี้ ต่อให้ทีนะ แล้วจดบันทึกทุกอย่างที่อยู่ในการประชุมสำคัญที่เลื่อนนักไม่ได้ด้วย“
“คะบอส“
“พี่เฟร์ประชุมเป็นไงบ้างครับ ประชุมตอนเช้าก็โอเค แต่เราพบปัญหานิดหน่อย ไม่หน่อยสิ ปัญหาใหญ่“
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับพี่เฟร์“
“ใช่ เราต้องการนักออกแบบมาแทนคนเก่าด่วน“
“งั้นงานนี้ผมขอช่วยพี่อีกแรงนะครับพี่เฟร์ ให้ผมได้ทำประโยชน์กับเขาซักทีนะครับ“
“อืมก็ดีเหมือนกัน งั้นงานนี้พี่ฝากนายด้วยนะ“
“ครับพี่เฟร์ ว่าแต่วันนี้พี่เฟร์ไปที่บริษัทของทางนู้นมา เจอเธอไหมครับ“
“ไม่เจอ เสียงยังไม่ได้ยินเลย ว่าแต่นายมีไรหรือเปล่าถึงถามแบบนี้ หรือว่านายแอบชอบคุณโมลียา“
“ปะเปล่าครับพี่ แฟนพี่น่ะ ไม่ใช่สเป๊คผม“
“พี่เฟร์ผมขอออกไปข้างนอกนะครับ“
“ตามใจนายเถอะ แต่อย่ากลับดึกมากแล้วกัน“
“ผมไม่ทานข้าวเย็นด้วยนะครับพี่“
“พรรคพวกดื่ม“เสียงชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาที่สุดในกลุ่ม แต่จริงๆแล้วหล่อทั้งกลุ่มนั่นแหละ
“เฮ่ยๆเบาๆหน่อยนะพวกมึง เดี๋ยวไม่มีใครขับรถ“เสียงของกรกิชทักเป็นคนแรกต่อด้วยอาชิเพื่อนอีกคนในกลุ่ม
“ไอ้พี แกอย่าเมามากนักนะเว่ย เดี๋ยวพี่แกก็เอ็ดให้หรอก“ เพื่อนสนิทที่รู้นิสัยพี่ชายของเพื่อนเป็นอย่างดีกล่าวเตือน อาชิกับเพื่อนทุกคนสามสี่คน คบกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมและแยกกันไปหลังจบมหาลัย ต่างคนต่างมีเป้าหมายของตนเอง อาชิเพื่อนที่กล่าวเตือนนายพีเป็นเจ้าของกิจการไนต์คลับแห่งนี้ ทั้งศักดิ์ชัย ที่เป็นถึงผู้บริหารส่งออกไวท์ไทย กรกิชเจ้าของปั๊มน้ำมันทั่วประเทศที่บริการดีที่สุด เคนเจ้าของร้านจิลเวอรี่ที่อยู่ต่างประเทศ นานๆทีถึงจะกลับประเทศไทย และเขาเองพีระดล หนุ่มเนื้อหอมที่เพิ่งกลับจากเรียนต่อต่างประเทศสาขาบริหารปริญญาเอกเกียตินิยมอันดับหนึ่ง มันน่าภูมิใจนัก
“ดื่มสิพวกมึง วันนี้อาชิมันเลี้ยงเหล้าฟรี“
“เฮ่ยๆ เจ๊งกันพอดี เลี้ยงกระเพราะอย่างพวกมึงน่ะ“
“อ่อ งั้นถ้าเลี้ยวสาวในร้านก็ได้ใช้ไหมวะ“
“เอ่อ สาวๆทุกคนครับ“เสียงของพีระดลดังขึ้น ทำให้คนในไนต์คลับ หันมาให้ความสนใจ มากขึ้นไปอีก เพราะตอนแรกมีแต่สายตาสาวๆที่จ้องจะกินชายหนุ่มทั้งนั้น หากแต่ยังมี่สายตาที่ไม่สนใจเขาเหลืออยู่อีกคู่หนึ่ง ที่เพิ่งมาสนใจเสียงของเขาที่ดังขึ้น
“ทุกคนครับ วันนี้เจ้าของไนต์คลับใจดี เลี้ยงเหล้าทุกคนครับ ฟรี “
“จริงเหรอคะ ดีจัง“เสียงสาวคนหนึ่งที่แต่งตัวเปรี้ยวพูดขึ้น
“ขอบคุณมากเลยนะคะ คุณอาชิ“
“เอ้ามาดื่มกันนะครับ“
“เฮ่อ เซ็งๆ ได้กินฟรีก็ดีเหมือนกัน ไม่เปลือง“หญิงสาวพูดพึมพำ วันนี้เธอแต่งตัวด้วยชุดแส็คสีม่วง ที่เผยเนินอกอวบอิ่มเล็กน้อยชวนมอง และใบหน้างามแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา เพราะวันนี้เธอไม่ได้ตั้งใจจะมาที่นี่เธอแค่หาที่นั่งคิดเงียบๆและไม่ต้องการสุงสิงกับใครในคลับ จึงเลือกนั่งมุมที่ไม่ค่อยมีใครเห็นเธอมากนัก หากแต่ใบหน้างามก็ชวนสะดุดตาอยู่ดี
“สวัสดีครับ ขอผมนั่งด้วยคนได้ไหมครับ“
“ก็ตามใจคุณคะ เชิญตามสบาย เพราะฉันกำลังจะกลับพอดี“
“อ่าวอย่าเพิ่งกลับสิครับ เรายังไม่ได้คุยดันเลยนะครับ“
“ดิฉันไม่รู้จักคุณ เราไม่มีเรื่องต้องคุยกัน“
“อีกอย่างฉันไม่ชอบคนหน้าอย่างคุณแล้ว“
“อ่าว ผมพูดกับคุณดีๆไม่เห็นต้องใส่อารมณ์กับนี่ครับคุณ“
“เราไม่รู้จักกันทำไมต้องคุยกันดีๆด้วยคะ วันนี้ฉันไม่อยากมีเรื่อง แล้วก็ปวดหัวเต็มที ฉันคงต้องขอตัว“
“คุณอย่าตัดสินคนที่หน้าตาสิครับ คุณยังไม่รู้นิสัยเค้าคนนั้นเลย โดยเฉพาะผม คุณไม่รู้อย่าพูดตัดเยื่อใยกันสิครับ“
“คุณเป็นผู้โชคร้ายคะ ปกติฉันจะพูดดี แต่คุณมาไม่ถูกจังหวะ“
“งั้นผมขอโทษล่ะกันนะครับ เราคุยกันดีๆได้ไหม ผมอยากรู้จักคุณ“
“งั้นเราทำความรู้จักกันก็ได้คะ “
“ฉันชื่อโม หญิงสาวเลือกที่จะบอกชื่อเล่นกับเขา“
“ผมชื่อพีครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับ“ชายหนุ่มเลือกที่จะบอกชื่อหน้าของตนตามที่พวกเพื่อนๆชอบเรียก ทั้งที่จริงๆแล้วเขาชอบให้เรียกชื่อฟาร์มากกว่า แล้วชายหนุ่มก็ทักทายตามแบบธรรมเนียมตะวันตก เขาจับมือหญิงสาวบรรจงจบบนหลังมืออย่างแผ่วเผ่า
“เอ๊ะ คุณทำอะไรน่ะ“
“เปล่าครับ ผมแค่ทักทายคุณโม“
“แต่ฉันไม่ชอบนะคะ“
“คุณมาที่นี่บ่อยไหมครับ“
“ไม่บ่อยคะ แต่ปกติฉันมากับแฟน“
“คุณมีแฟนแล้วเหรอครับ เสียดายจัง เฮ่อ .... “ชายหนุ่มทำท่าถอนหายใจ
“คะ แต่ก่อนน่ะใช่ แต่ก็ใกล้จะเลิกกันแล้ว“
“เขาเป็นคนไม่ดีหรือครับ “
“เปล่าคะ เขาดี ดีมากๆ“
“เขาทำอะไรให้คุณไม่สบายใจหรือคะ“
“คะ“
“แล้ว“ชายหนุ่มจะพูดต่อ
“คือว่าเรื่องนี้ฉันว่าเป็นเรื่องส่วนตัวนะคะ ฉันขอไม่เล่าให้คุณฟังมากกว่านี้“
“งั้นก็ได้ครับ“
“คุณขับรถไหวไหมครับ ให้ผมไปส่งไหมครับ“
“ไม่เป็นไรคะ“แต่ไม่ทันขาดคำหญิงสาวก็เซล้มลงแต่ชายหนุ่มสามารถรับตัวเธอไว้ทัน
“ผมว่าคุณขับรถไม่ไหวนะครับ เดี๋ยวจะเกิดอุบัติเหตุนะครับ“
“คุณกลับกลับผมนะครับ ไว้ใจผมได้ ผมไม่ทำอะไรคุณแน่ครับ“
“งั้นรบกวนคุณด้วยนะคะ“
“ครับผม“
“เพื่อนๆ กูกลับก่อนนะ เดี๋ยวจะไปส่งคุณโม“
“เฮ่ยแก อย่าทำไรคุณโมเขานะเว่ย นั่นน่ะแขกวีไอพีกูนะเฟ่ย แล้วอีกอย่างแธอเป็น ... “
“เออ มึงหยุดพูดเลยอาชิ กูไม่ทำไรหรอก แค่จะพาไปส่งบ้าน“
“กูไปแล้วนะ“
“คุณโมเดินไหวไหมครับ“
“คะ“
“เอารถคุณจอดไว้ที่นี่นะครับ พรุ่งนี้เดี๋ยวผมให้คนเอารถคุณไปคืนที่บ้านคุณโม“
“รบกวนด้วยคะ
บ้านฉันอยู่ที่ สุขุมวิทซอย....“
หลังจากขึ้นรถหญิงสาวก็ผล็อยหลับไปท่ามกลางบรรยากาศที่อบอุ่นเพราะเธอได้เสื้อคลุมตัวใหญ่ของชายหนุ่มมาคลุมทับชุดแส๊คที่แสนบางเบา แม้แอร์ในรถจะค่อนข้างเย็น แต่ก็ทำให้เธอหลับได้ในทันใด ปกติเธอเป็นคนที่ระวังตัวกับคนแปลกหน้า แต่กับเขา คนที่เธอไม่อยากจะรู้จักตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกับทำให้เธอรู้สึกคุ้นเคยและไว้ใจ เชื่อในคำพูดที่เขาบอกว่าจะไปส่งบ้านเฉย จนเธอรู้สึกแปลกใจ
“คุณส่งฉันที่หน้าบ้านคะ เดี๋ยวฉันเดินเข้าไปเอง“
“ขอบคุณมากนะครับทีให้ผมมาส่ง“
“ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณคุณ เอ่อ...“
“พีครับ“ชายหนุ่มแนะนำตัวอีกครั้ง
“พรุ่งนี้ผมจะเอารถมาคืนให้นะครับ“
“คะขอบคุณมากๆนะคะ“
หลังจากหญิงสาวเข้าบ้านเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มก็ขับรถออกไป
“พี่โมทำไมกลับมาในสภาพนี้ ไปดื่มมาเหรอ เหม็นเชียว“
“อืม นิดหน่อย“
“นิดหน่อยอะไรกัน เห็นหึ่งแถมจะยืนไม่ไหวอยู่แล้ว“
“น่าพี่ปวดหัวไปนอนนะ“
“พี่โมลืมอะไรหรือเปล่า รถพี่โมไปไหน แล้วใครมาส่ง“หญิงสาวร่างเล็กกว่าโมลียายังคงซักไม่หยุด
“ของของเราอยู่ที่รถพี่ แล้วรถพี่พรุ่งนี้เดี๋ยวเขาเอามาส่ง คนที่เจอที่ผับน่ะ“
“พี่โมไว้ใจเขาได้ยังไง เกิดอะไรขึ้นมามันจะเป็นเรื่องนะพี่โม ไม่ระวังตัวเลย“
“พี่ง่วงแล้ว พี่ไปนอนนะ“
“ก็ได้ๆ แต่เรื่องนี้เรายังคุยกันไม่จบนะ“
ไม่ทันพูดจบพี่สาวตัวแสบก็เดินขึ้นบ้านไปยังห้องส่วนตัว แล้วล้มตัวลงนอนทั้งที่ยังไม่ได้อาบน้ำ
“ป้าแจ่มๆคะ ช่วยขึ้นไปดูพี่โมด้วยนะคะ เมาแอ๋มาเชียว“
“คะคุณหนู“
“รบกวนด้วยนะคะ พอดีตอนแรกมิ้นว่าจะไปดูเอง แต่ง่วงชะมัดเลย “
“รบกวนป้าแจ่มด้วยนะคะ“
“ไม่รบกงรบกวนอะไรหรอกคะ คุณหนู หน้าที่ดูแลคุณหนูทั้งสองเป็นหน้าที่ป้าอยู่แล้ว“
“ป้าแจ่มคะ ถ้าไม่ไหว ปลุกน้อยหน่ามาช่วยก็ได้นะคะ“
“เฮ่อ.. พี่สาวเรา ข้างนอกนะดูอ่อนหวานชะมัด แต่นิสัยนี่สิ ใครไม่รู้คงคิดว่ามาจากกุลสตรีไทย เรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้ แต่จริงๆนิสัยต่างกันลิบลับ แทนที่จะหวานแต่กลับดื้อดึง เปรี้ยวเข็ดฟัน เอาแต่ใจ เฮ่อ.. พี่ใครเนี่ย“
สรุปของที่ฝากซื้อซะดิบดีเมื่อเช้าก็ไม่ได้ แล้วเราจะเอาไรค้นคว้าล่ะเนี่ย หนังสือออกแบบของช้าน....
แล้วแถมหนังสืออ่านเล่นก็ไม่ได้ พี่ฉันๆๆ ไปนอนดีกว่าพรุ่งนี้ค่อยคุยกันให้รู้เรื่อง ชำระคดี อืม...
ความคิดเห็น