คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part of 1 falling in love and Step 1
Part of 1 falling in love
ซอยัง ที่รักของผม เรารู้จักกันเมื่อเธอมาทำงานที่ร้านขายเพลง ตอนนั้นผมกำลังเลือกเพลงอยู่ที่ร้าน และบังเอิญ เพลงที่ผมขายดีมันก็หมดแผง ทำให้ผมต้องไปแจ้งเธอที่เคาเตอร์ว่า ผมต้องการสั่งอัลบั้ม
รอยยิ้มของเธอปรากฏบนใบหน้า เหมือนผมถูกมนต์สะกดในรอยยิ้มของเธอ ผมอึ้งไปชั่วขณะ และใจผมมันเต้นถี่แรงขึ้น
ผมไม่เคยรู้สึกเช่นนี้มาก่อนเลยในชีวิต และผมก็โตพอที่จะรู้ว่า อาการแบบนี้เขาเรียกว่าอะไร นี่คือการตกหลุมรัก
“เธอถามผม เหมือนกับกำลังเรียกสติผมอยู่”
“คุณคะ คุณ มีอะไรให้ช่วยคะ เธอถามผม”
“เอ่อ.. ผมต้องการสั่งเพลงครับ พอดีที่แผลงมันหมดครับ”
“อ๋อ สงสัยจะเป็นอัลบั้มนั้น”
“คุณชอบมันไหมครับ” ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมถามเธอไปแบบนั้น
“เอ่อ ..คุณอยากรู้จริงๆเหรอคะ งั้นฉันจะตอบจริงๆล่ะกัน” ดูเหมือนเธอจะแกล้งล้อผม
“ฉันชอบคะ เพลงเพราะ เนื้อหาดี อยากรู้จักคนแต่งเพลงนี้จัง” ไม่รู้แต่งได้ไง สีหน้าเธอดูเหมือนจะเป็นอย่างที่พูดจริงๆ
“ถ้าผมจะบอกว่าผมเป็นคนแต่งล่ะครับ” ปากเจ้ากรรมมันพาไป จริงๆแล้วเขาไม่ใช่คนขี้อวดอะไร แต่ไม่รู้ทำไมถึงอยากบอกไปว่าเป็นผลงานของตนเอง หรือเพียงเพื่อให้เธอมาสนใจเขามากยิ่งขึ้น
“จริงเหรอคะ คุณแต่งเพลงอัลบั้มนี้เหรอคะ เหลือเชื่อจริงๆ ไม่นึกว่าจะได้เจอตัวเป็นๆ อิอิ”
“ครับ ตัวเป็นๆ ลองจับดูไหมครับ”
“ได้หรือคะ” เธอย้อนเขา ดูเหมือนเธอจะแกล้อล้อเขาอีก
“ซอยัง ๆ มาข้างหลังร้านหน่อยสิ ของเยอะไปหมดเลย มาช่วยกันเก็บหน่อย”
“ค่าๆ งั้นคุณเลือกเพลงได้ตามสบายเลยนะคะ ไม่ต้องเป็นห่วงเลยที่สั่งไว้คะ พรุ่งนี้คุณมารับเพลงได้คะ ของจะมาส่งวันพรุ่งนี้ไม่ผิดหวังแน่นอนคะ”
“ครับ” แล้วเขาก็ยิ้มให้เธอ ดูเหมือนจะให้เธอเห็นฟันเขาครบสามสิบสองซี่เลยทีเดียว
“คุณซอยัง พรุ่งนี้มาทำงานไหมครับ”
“มาคะ ฉันมาทำงานทุกวัน”
“เอ่อ ผมชื่อจินวูนะครับ” ผมรีบแนะนำตัวเองก่อนที่เธอจะเดินเข้าไปหลังร้าน เพราะเธอดูเหมือนจะลืมถามชื่อเขา เพราะรีบร้อนนั่นเอง
“เจอกันพรุ่งนี้นะคะ คุณจินวู” แล้วเธอก็โบกมือ
ในเมื่อเธอไม่อยู่ให้เห็นหน้าแล้ว เพลงก็คงต้องมารับวันพรุ่งนี้ เขาก็คงต้องกับสำนักงานแล้ว
Step 1
“คุณจะไปไหนเหรอครับ”
“เอ่อ..ฉันจะไปสถานีรถไฟคะ”
“คุณจะไปในเมืองใช่ไหมครับ”
“คะ” เธอตอบสั้นๆ เพราะไม่รู้ว่าเขามีจุดประสงค์อะไร เขาอาจจะเป็นคนไม่ดีก็ได้ แม้ว่าเขาจะหน้าตาดีก็ตามเถอะ
“ถ้าไม่รังเกียจและเป็นการไถ่โทษที่ผมเกือบขับรถชนคุณ ผมขออาสาไปส่งคุณได้ไหมครับ ผมก็จะกลับเข้ากรุงโซลเหมือนกัน”
“จริงๆเหรอคะ” อย่างน้อยเธอก็จะได้ประหยัดค่าตั๋วรถไฟ และนี่ก็มืดมากแล้วด้วย
แล้วเขาชายหนุ่มก็หอบกระเป๋าของเธอใส่ท้ายรถยนต์ของเขา ชายหนุ่มเปิดประตูให้เธอนั่งข้างหน้าด้วยกัน
“เรายังไม่รู้จักชื่อกันเลยนะครับ” เขาถามขณะที่รถยนต์ออกตัวแล้ว
“เอ่อ ฉันชื่อ ซอยังคะ”
“ครับ ส่วนผมชื่อ คิมมิน”
“คุณคิมมินคะ คุณมาทำอะไรแถบชานเมืองหรือคะ” หญิงสาวถามขึ้นท่ามกลางความเงียบ
“ผมกะว่าจะมาลงทุนแถวนี้นะครับ เลยมาดูที่ทางเสียหน่อย”
“ถ้าฉันเดาไม่ผิดคุณก็คงเป็นนักธุรกิจใช่ไหมคะ”
“ครับ”
“ซอยังครับ ถ้าคุณง่วงนอนได้เลยนะครับ กว่าจะถึงโซลคงนานเลยครับ”
“คะ ขอบคุณจริงๆนะคะ”
“ว่าแต่คุณจะเข้าเมืองทำไมเหรอครับ ผมว่าคุณต้องไม่มีญาติในโซลแน่ๆ”
“คือ ฉันอยากจะไปหางานทำในเมืองคะ ก็คงต้องไปหาที่อยู่เอาข้างหน้า”
“เหรอครับ” เขาตอบแล้วใช้ความคิด เขาน่าจะช่วยอะไรเธอได้บ้าง เพราะเธอเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว ซึ่งดูเหมือนจะเข้าเมืองครั้งแรก อาจจะถูกพวกมิจฉาชีพหลอกเอาก็ได้ ดังนั้นเมื่อคิดได้แล้ว เห็นว่าตัวเองพอจะช่วยได้จึงควรยื่นมือเข้าช่วยเหลือ
“ซอยัง ครับ ผมพอจะหางานแล้วก็ที่พักให้คุณได้ คุณยินดีจะรับน้ำใจผมไหมครับ”
หญิงสาวทำหน้าครุ่นคิด ไม่รู้ว่างานที่เขาเสนอเป็นงานอะไรแล้วเป็นงานที่เธออยากทำหรือไม่ แต่เธอก็คงเรื่องมากอะไรไม่ได้ คงต้องรอฟังเขาต่อไป
“งานสุจริตครับ เงินเดือนปานกลาง พอกับค่าที่พักครับ เป็นงานขายของครับ เป็นร้านของเพื่อนของเพื่อนผม เราสนิทกันครับ พอดีเขาประกาศรับสมัครอยู่พอดีครับ”
“จริงเหรอคะ”
“ส่วนที่พักก็อยู่ไม่ไกล เพื่อนผมสร้างให้คนที่เป็นพนักงานเช่าอยู่ในราคาถูกครับ”
“งั้น...ฉันรบกวนคุณด้วยนะคะ” เธอยิ้มให้เขา
ชายหนุ่มขับรถไปเรื่อยๆ ขามาเขาขับรถมาคนเดียวอย่างเซ็งๆ แต่ขากลับมีตุ๊กตาหน้ารถมานั่งอยู่ข้างๆ ทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก สาวๆที่นั่งข้างเขาส่วนมากมักเป็นสาวเปรี้ยว และสวย เซ็กซี่ ต่างจากเธอคนนี้ ที่ดูอ่อนหวาน น่ารัก ใบหน้าขาวนวล ปราศจากการตบแต่งด้วยเครื่องสำอาง ทำให้เธอดูเยาว์วัยยิ่งขึ้น ต่างจากสาววัยเดียวกันที่เขาเคยรู้จักและคบด้วย
“คุณหิวไหมครับ”
“เอ่อ...ไม่หิวคะ” จ๊อกๆๆ เสียงท้องร้องของคนปากแข็ง เธอเอามือกุมหน้าท้องด้วยความเขินอาย
“แต่ผมหิวมากๆเลยครับ ท้องคุณร้องดังแบบนี้ สงสารมันหน่อยนะครับ”
“คะ ทานก็ได้คะ”
“ดีมากครับ” แล้วชายหนุ่มก็ยิ้มให้หญิงสาว ช่วงนี้เขารู้สึกว่าทำไมเขายิ้มบ่อยขึ้นนะ ปกติเขาก็ไม่ใช่คนพูดมากกับผู้หญิงและเป็นคนช่างยิ้มอะไร แต่ทำไมกับเธอคนนี้ เขาอยากยิ้มเขาคงเป็นบ้าไปแล้วแน่ เจ้าชายเย็นชาอย่างเขาไม่น่าจะรู้สึกแบบนี้
“ทานเยอะๆนะครับ ไม่ต้องเกรงใจ”
“คะ ฉันต้องรบกวนคุณอยู่เรื่อย งั้นมื้อนี้ฉันขอเลี้ยงตอบแทนคุณนะคะ”
“เรื่องเล็กน้อยน่ะครับ มีอะไรที่ช่วยกันได้ก็ต้องช่วยกันครับ เอาเป็นว่ามื้อนี้ผมเลี้ยงก่อน แล้ว พอคุณได้รับเงินเดือนเดือนแรกแล้วค่อยมาเลี้ยงผมดีไหมครับ”
“ป้าครับ ขอเมนูหน่อยครับ”
“เอานี่พ่อหนุ่ม ร้านป้าไม่มีหรอก เมนง เมนูอ่ะ มีแค่หมี่ อย่างเดียว”
“งั้นเราขอหมี่ชามเลยนะครับป้า”
“แป๊ปนะ พ่อหนุ่ม”
ไม่ถึงห้านาที หมี่ร้อนๆก็ปรากฏตรงหน้า สองชาม ของเขาหนึ่งชาม ของเธออีกหนึ่งชาม
“ทานเลยครับ เดี๋ยวหายร้อน”
“คะ”
ระหว่างที่เธอกำลังทานอาหารของเธออยู่นั้น เขาแอบลอบมองเธอบ่อยๆ ตาคมมองหน้าผาก จมูก และท่าทางการกินของเธอ เธอเหมือนเด็กน้อย น่าเอ็นดู
เมื่อสัมผัสว่ามีคนกำลังจ้องเธออยู่ หญิงสาวเงยหน้าจากชามหมี่ และดูดเส้นขึ้นมาทันที เธอสบตากับตาคมที่กำลังจ้องมองเธออยู่ เธอยิ้มให้เขา
“ไหนว่าหิวไงคะ เดี๋ยวหายร้อนๆไม่อร่อยนะ”
“ครับๆ” แล้วชายหนุ่มก็จัดการอาหารตรงหน้า หมี่ชามที่สองของทั้งคู่ถูกยกมา และทั้งสองก็จัดการหมดเรียบร้อย
เมื่อคิดเงินและก็ขึ้นรถ เพื่อมุ่งหน้าเขาสู่เมืองหลวงอันศิวิไล หากแต่ตอนนี้หญิงสาวข้างกายก็เข้าสู่ห้วงแห่งนิทราเรียบร้อยแล้ว
ความคิดเห็น