ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    สาวห้าว...รักฤดูฝน :Tom with rainy love

    ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11 ในที่สุดเรื่องก็ได้เอามาลงเสียที ค้างไว้นาน ขอโทษน้า....

    • อัปเดตล่าสุด 27 พ.ย. 50


    บทที่ 11

              หญิงสาวร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงหนา ยังคงหลับตาพริ้ม โดยที่ไม่รู้ว่ารุ่งอรุณแห่งวันใหม่ได้มาเยือนแล้ว ส่วนอีกด้านหนึ่งหญิงสาวที่มีแววตามั่นใจตัวเองกำลังลุกออกจากเตียงและไปชำระล้างร่างกายตนเอง เพื่อไปทักทายบิดามารดาของตน เพราะตั้งแต่กลับมายังไม่ค่อยได้คุยกันมากเลย และเธอเองต้องการที่จะพูดเรื่องสำคัญกับท่านทั้งสองด้วย

                ทันทีที่ก้าวลงบันไดแล้ว หญิงสาวชะเง้อมองทางด้านโต๊ะอาหาร ก็เห็นพ่อกับแม่กำลังนั่งจิบกาแฟยามเช้าอยู่ เธอจึงรีบลงบันไดไปทันที

                เมื่อถึงโต๊ะอาหาร เธอบอกป้าแจ่มที่ยืนยิ้มอยู่ว่าขอโจ๊กชามหนึ่ง ซึ่งไม่นานเกินรอ ป้าแจ่มก็ยกชาวโจ๊กร้อนๆมาให้ตรงหน้า

                เธอกล่าวทักทายพ่อกับแม่ที่นั่งมองเธออยู่แล้วด้วยรอยยิ้ม

                สวัสดีคะ คุณพ่อคุณแม่ คิดถึงมิ้นกันไหมคะ หญิงสาวถามท่านทั้งสอง

                คิดถึงสิจ๊ะ คนเป็นแม่ตอบ

                ลูกคิดที่จะมาช่วยงานที่บริษัทหรือยัง คนเป็นพ่อเริ่มพูดบ้างหลังจากที่นั่งเงียบมานาน

                เอ่อ...คือว่า มิ้นมีเรื่องอยากจะขอร้องคุณพ่อคุณแม่คะ

                เรื่องอะไรหรอจ๊ะ คนเป็นแม่ถามต่อ ส่วนพ่อของเธอยังคงรอคอยประโยคต่อมา

                มิ้นอยากจะค่อยๆเรียนรู้งานไปเรื่อยๆได้ไหมคะ เพราะเธอยังไม่อยากจับงานที่บริษัทเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา ถ้าให้ทำหลายอย่างคงแย่แน่ แต่ไม่แน่ว่าถึงคราวคับขันเธอก็คงต้องสู้ซักตั้ง

                โธ่...เรื่องแค่นี้เองหรือจ๊ะ คนเป็นแม่พูด

                ว่าไงคุณ นั่งเงียบไม่พูดไม่จา คนเป็นพ่อที่หูฟังการสนทนาของสองแม่ลูกแต่ตาอ่านหนังสือพิมพ์เงยหน้าขึ้นมาตอบว่า ตามใจคุณกับลูกเถอะ

                ขอบคุณนะคะคุณพ่อคุณแม่ แล้วเธอก็เดินเข้าไปกอดท่านทั้งสองด้วยความดีใจ

                ทีนี้ก็เหลือเวลาอีกสองวันที่จะไปสัมภาษณ์งาน หวังว่าคนที่นั่นคนไม่มองข้ามความสามารถของเธอไปนะ เฮ่อ....แต่ไม่เป็นไร ถึงไม่ใช้ชื่อช่างศิลป์ เราก็ไปรอด สู้ๆ...

                หลังจากทานอาหารเรียบร้อยแล้ว เธอก็ตรงไปยังห้องอ่านหนังสือ เพื่ออ่านหนังสือการออกแบบเพิ่งเติม และอ่านเรื่องการบริหารเพิ่ม แต่มันชักจะตีกันมั่ว เธอจึงแอบงีบในมุมหนึ่งของห้อง จนได้เวลาทานอาหารกลางวันซึ่งมีแต่เธอกับพี่สาวที่ใบหน้าเศร้ากำลังนั่งทานข้าวกันสองคน ไม่รู้ว่าคนอย่างพี่โมจะเศร้าเป็นด้วย เพราะวันๆไม่เห็นพี่โมจะได้ทำอะไร แต่ก็ช่างเถอะ ถ้าพี่โมอยากให้เราช่วยอะไรคงจะบอกเราเองแหละ เธอคิดในใจ วันนี้พ่อกับแม่ของเธอไม่อยู่บ้าน ออกไปทำธุระ หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ขนาดเป็นวันเสาร์นะเนี่ย หลังจากเวลาล่วงเลยไปจนถึงตอนเย็นก็ได้ทานอาหารกันพร้อมหน้าพร้อมตา สี่คนพ่อแม่ลูกก็ได้พูดคุยกันและถามไถ่ถึงเรื่องต่างๆ และพ่อของเธอก็บอกกับเธอเรื่องสำคัญ

                ลูกๆ พ่อกับจะไปต่างประเทศซักสองสามเดือน ถ้าธุระเสร็จเร็วหน่อย ก็คงได้กลับเร็วนะ พ่อกับแม่จะเดินทางวันจันทร์นะ

                แต่พ่อกับแม่เพิ่งกลับมานะคะ ทำไมจะเดินทางอีกแล้วล่ะคะ มิ้นยังไม่ได้ใช้เวลาอยู่ร่วมกันกับคุณพ่อคุณแม่เลยนะคะ

                โธ่ลูก มันธุระด่วนจริงๆนะจ๊ะ คนเป็นแม่บอกลูกสาวที่กำลังบ่นไม่หยุด

                ส่วนหญิงสาวที่ใบหน้าเศร้าตั้งแต่ตอนเที่ยงหรือไม่แน่อาจจะเศร้าตั้งแต่เมื่อคืนนั้นไม่ได้พูดอะไร แต่กลับลุกขึ้นไปหลังจากทานอาหารของตนอิ่มแล้ว ทำให้คนเป็นพ่อเอะใจแล้วพูดขึ้นว่า

                ไม่รู้ว่าลูกมิ้นเป็นอะไรนะคุณ สังเกตไหม แล้วหันไปมองหน้าลูกสาวอีกคนที่จ้องมองแผ่นหลังพี่สาวของตน

                ดิฉันว่าต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆเลยคะ คนเป็นแม่พูดต่อ

                ลูกมิ้น ดูแลพี่สาวดีๆด้วยนะ

                คะ แล้วมิ้นจะดูแลให้คะ พี่สาวมิ้นทั้งคนนี่คะ แล้วก็มิ้นจะสืบๆดูด้วยว่าเกิดอะไรขึ้นกับพี่โม

                ดีมากลูกพ่อ

                พรุ่งนี้คุณพ่อไปไหนไหมคะ  มิ้นถามบิดา

                ก็ไปตีกอล์ฟนะ มีอะไรหรือเปล่า

                ไม่มีคะ คุณแม่ล่ะคะ

                ไปเที่ยวกับเจ้าของมูลนิธิน่ะจะ

                เหรอคะ

                หลังจากคุยกับบิดามารดาเรียบร้อยแล้ว เธอก็ตรงไปหาพี่สาวที่ห้องนอน วันนี้แปลกเพราะพี่โมไม่ออกไปไหนเลยอยู่แต่บ้าน คนเป็นน้องเป็นห่วงพี่สาวตนเอง

               

                ชายหนุ่มร่างสูงที่แต่งกายสบายให้เข้ากับวันเสาร์แห่งการหยุดพักผ่อน ได้เดินไปยังห้องพักฟื้นคนไข้ เขาค่อยๆเปิดประตูบานเล็กเมื่อเทียบกับความสูงของเขา

                และแล้วภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา คือชายหนุ่มที่นอนซมอยู่บนเตียงอย่างหมดอาลัยตายอยาก ทั้งๆที่อาการทางกายจริงๆแล้วได้หายไปนานแล้ว

                อะไรน่ะหรือที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้ สิ่งๆนั้นจะต้องมารับกรรมในสิ่งที่ทำอย่างแน่นอน

    มันต้องเป็นสิ่งที่ไร้ซึ่งหัวใจอย่างแน่นอน

                พี่เฟร์ ชายหนุ่มเรียกชื่อพี่ชายที่นอนตื่นนานแล้ว

                เจ้าของชื่อค่อยๆยันกายขึ้นให้อยู่ในท่านั่ง

                มาแต่เช้าเชียวนะ มีอะไรหรือ

                ก็ผมว่า พี่เฟร์น่าจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้นะครับ หมอบอกไว้

                เหรอ ก็ดีเหมือนกัน อยู่นานๆมันเริ่มเซ็งแล้ว

     

                หลังจากออกจากโรงพยาบาลชายหนุ่มก็หมกตัวอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมรับรู้ความเป็นไปของโลกภายนอก คนเป็นน้องก็ได้แต่เฝ้าดูอาการอยู่ห่างๆเพราะกลัวว่าจะทำอะไรบ้าๆอีก

                 

    ööööö

     

     

               

               

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×