สัญญาเหล็ก กับสองหัวใจให้แด่เธอ

ลำดับตอนที่ #1 : บังเอิญไงคะ

สัญญาเหล็กกับ 2 หัวใจ ให้แด่เธอ   ตอนที่   1 บังเอิญไงคะ

 นางเอก ที่สดใสน่ารักของเราคนนี้มีชื่อว่า  ฮิคารุ  เธอเป็นสาวน้อยวัย 14     ที่ใครๆก็อยากจะรักกับเธอ  แต่นี่สิปัญหา เธอดันไปติดกับดักนายมาดหล่อจอมซ่า  กับสัญญาเหล็ก เรื่องราวความรักของเธอจะเป็นอย่างไร  ช่วยเป็นกำลังใจให้ ฮิคารุรอดเงื้อมมือ เอ่ย  รอดจากเหตุการณ์ที่เธอคาดไม่ถึงด้วยนะคะ  ก็นางเอกของเรานี่  ซื่อสุดๆไงคะ  แล้วจะทำไงดีล่ะ  นายมาดหล่อจอมซ่ากับนายมาดหล่อจอมขรึม  มาตกหลุมรักเธอเข้าแล้วสาวน้อยอย่างเธอจะทำไงได้เล่า  ต้องขอบคุณสวรรค์ล่ะซี่ อิอิ

            เด็กสาวร่างเล็กแต่งกายมิดชิด  เดินท่ามกลางสายฝน  เธอเดินไปเรื่อย ๆ  จนถึงจุดหมาย  วันนี้เป็นวันเกิดของพี่ชายของเธอเธออยากจะทำให้เขาประหลาดใจเลยแอบหนีออกมาซื้อขนมเค้กเป็นของขวัญให้พี่ชายสุดที่รักของเธอ  ก็เธอมีพี่ชายสุดที่รักอยู่เพียงคนเดียวนี่   ฉันฮิคารุ สาวน้อยวัย14 พี่ชายฉันมักเรียกฉันว่า ฮิกิ ชื่อที่น่ารักที่ซู๊ด...

          ก็อย่างที่บอกฉันมีพี่ชายคนเดียว  พ่อแม่ของฉันท่านเสียไปตั้งแต่ฉันยังเด็กเลย  แต่ครอบครัวของฉันก็ไม่ได้ยากจนหรอกนะ  ก็พ่อแม่ของฉันทิ้งมรดกเอาไว้ให้ฉันกับพี่ชาย  เราอยู่กัน2 คนตามประสาพี่น้องที่ห่วงใยกัน 

          แย่จริง  ร้านปิด ทำไงดีนี่  ต้องซื้อเค้กให้พี่จุน ก่อนที่พี่จะกลับบ้านซะด้วย   ทำไงดีเนี่ย  อื่ม  ฝนหยุดตกแล้วนี่  อากาศเริ่มเย็นขึ้นแล้ว  ว้า...หนาวจัง  ฉันเป่ามือให้อุ่น   ว้า อยากได้กาแฟซักถ้วยจัง  ฉันเดินไปเรื่อย ๆตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว  ถ้าไม่มีเค้กวันเกิดก็ไม่ใช่วันเกิดน่ะซี่  ฉันหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู พี่จุนคงยังไม่กลับ   ลองหาดูอีกหน่อยดีกว่า 

แล้วฉันก็เดินต่อไป  เอ... นั่นเขาทำอะไรกันนะ  มีคนมุงดู  เอ่ย..ไม่ใช่สิ  คนต่อยกันนี่นา   ว้า... คนโดนรุมนี่  หมาหมู่ชัดๆเลย จะทำไงดีเนี่ย  น่าสงสารแย่เลย  แต่ไม่ทันที่ฉันจะเข้าไปห้าม  ตำรวจเฝ้ายามก็วิ่งเข้ามาพร้อมกับไฟฉาย  พวกวัยรุ่นหมาหมู่เลย วิ่งหนีกันแทบกระเจิง  ชายหนุ่มที่ถูกรุมนอนแน่นิ่งอยู่กับพื้น  เอ.......ตำรวจไปไหนนะ  ฉันเลยเดินเข้าไปดูเขา  เขานอนคว่ำหน้าอยู่  ฉันเลยพลิกตัวเขาขึ้น หนักจัง  โห... หน้ามีแต่รอยฟกช้ำ  ไม่ไหวถ้าปล่อยไว้มีหวัง  พากลับบ้านดีกว่า  ฉันปลุกนายนั่นที่ถูกรุมขึ้นมา  เขาท่าทางยังไม่ได้สติดี  จ้องหน้าฉันแล้วสลบไปเลย  ฉันเรียกเขา   นาย   นาย  ตื่นซี่  อย่าเพิ่งสลบนะ

แล้วฉันก็พยุงนายนั่นขึ้น คนอะไรหนักชะมัด  ดีนะที่บ้านเราอยู่ไม่ไกลมีหวัง ฉันตายแน่  ฉันบ่นพึมพำ

           ฉันเปิดประตูเข้าไปในบ้าน  พานายนั่นที่กำลังสลบอยู่นอนลงบนโซฟา  พี่จุนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินมาหาฉัน 

            “ฮิคารุ น้องออกไปไหนมากลับมาดึกดื่น"

            "เออ... พี่จุนคะ คือว่า” ฉันอ้ำอึ้ง 

            "แล้วนี่ใครเนี่ย ทำไมมานอนที่นี่"

            "คือ หนูเจอเค้าสลบอยู่คะ เค้าถูกคนรุม"

             พี่จุนทำสีหน้าปกติ  แล้วเดินมาหานายนั่น  พี่จุนเอื้อมมือไปจับหน้านายนั่น

             "เฮ้ย... นี่ ฮิโรชินี่เพื่อนที่โรงเรียน"

             “เพื่อนพี่จุนเหรอค่ะ แล้วทำไมเค้า"

             "ไม่ต้องถามเลยนะเรา ไปหาผ้าชุบน้ำ มาเช็ดแผลแล้วหายามาด้วย ถ้าอาการหนักค่อยส่งโรงพยาบาล”

             “คะพี่จุน"ฉันตอบรับ 

              ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าชุบน้ำ แล้วก็ยาส่งให้พี่จุน 

             “ฮิกิขึ้นไปอาบน้ำแล้วนอนซะพรุ่งนี้น้องต้องไปโรงเรียน”

             "แต่ว่าพี่จุน..  หนูจะ"  แค่ฉันจะบอกว่า วันนี้วันเกิดพี่จุนนะคะลืมแล้วเหรอ แต่ฉันไม่ทันได้พูดนะซี่

            "อือ พี่รู้นะว่าน้องออกไปซื้อเค้กให้พี่ แต่ว่า เค้กไม่ใช่สิ่งที่พี่อยากได้หรอก พี่มีน้องเป็นของขวัญวันเกิดแค่นี้มีความหมายมากแล้ว"

            ฉันยิ้มให้พี่จุน 

             "พี่ฉันน่ารักที่สุด พี่จุนก็อย่าลืมไปใส่เสื้อผ้านะคะเดี๋ยวคนอื่นเขาเข้าใจผิด เอ่ย.. เดี๋ยวจะเป็นหวัด "  ฉันแกล้งแซวพี่ชายสุดที่รักของฉัน

             "ฮิกิ” พี่ชายเริ่มเรียกย้ำ

             “จ้า” แล้วฉันก็รีบขึ้นบันไดไป  

              เหนื่อยชะมัด  ฉันล้มตัวลงนอนหลังจากอาบน้ำเสร็จ  แอบไปดูเพื่อนพี่จุนดีกว่า  ป่านนี้คงสลบอยู่มั้ง  พี่จุนคงหลับแล้วแหละ  ฉันเดินลงบันไดไปแล้วเมื่อถึงนั่งลงข้างๆโซฟา  เพื่อนพี่จุนเหรอเนี่ย ไมเราไม่รู้จัก  แต่ดูดีๆเขาก็หล่อดีเหมือนกันนะ ถ้าไม่นับบาดแผลที่ได้มา  แต่ยังไงก็หล่อน้อยกว่าพี่จุนแหละน่า  พี่เราน่ะสาวๆอยากได้เป็นแฟนจะตาย  รอยยิ้มที่อ่อนโยน  มาดเนี๊ยบก็เนี๊ยบบาดใจสาว  ขนาดฉันเป็นน้องฉันยังแอบปลื้มเลย  แต่ไหงพี่จุนไม่ยักมีแฟนซะที  หรือว่าจะ ไม่ใช่มั้ง   คิดบ้าๆน่า  ฮิกิ  ฉันส่ายหน้าไปมา  เอ......นายนี่ละเมออะไรนะ  ฉันยื่นหน้าเขาไปใกล้ๆเขา  ฮิกิจัง  เอ...ฮิกิจังเหมือนชื่อฉันเลย  บ้าน่าไม่ใช่หรอก  ฉันยังไม่รู้เลยว่าพี่จุนมีเพื่อนชื่อฮิโรชิ  แล้วเรายังไม่เคยเห็นกันเลย จะมาเรียกชื่อเราได้ไง  ก็ญี่ปุ่นมีชื่อซ้ำกันตั้งเยอะตั้งแยะ ฉันหาข้ออ้างให้ตัวเอง  ใช่ๆ

           “น้ำๆ......"เขาร้องขอน้ำ เมื่อได้สติ 

           ฉันรีบวิ่งไปเอาน้ำมาให้เขา  แล้วพยุงเขากินน้ำ  อะไรเนี่ยตั้งแต่เกิดมา ยังไม่เคยใกล้ผู้ชายขนาดนี้  ยกเว้นพี่จุนนะ 

            "2 ครั้งแล้วนะเนี่ย นายนี่ เอ่ย ฮิโรชิ "ฉันเรียกชื่อเขา เบาๆ เขามองตามเสียงเรียกแล้วพยายามลืมตา

             "ฮิโรชิ"ฉันเรียกเขาอีกครั้ง

             "ฮิกิเหรอ ฮิกิจังเหรอ คุณกลับมารักกับผมได้ไหม อย่าไปมีคนอื่นเลยนะ"   แล้วเขาก็จับมือฉันขึ้นมา

             "นายนี่ ฮิโรชิ ลืมตาเสียที ฉันไม่ใช่ฮิกิอะไรของนายนะ ฉันฮิคารุย่ะ"

แต่เขาก็ไม่ยอมปล่อยมือฉัน  จนฉันผล็อยหลับไปข้างๆเขา  มือของเขาจับฉันไว้แน่น    อุ่นดีเหมือนกันนะ

            เช้าวันรุ่นขึ้น  พี่จุนมาปลุกฉันให้ไปโรงเรียน  เราอยู่คนละโรงเรียนกัน  แต่เราก็มักจะไปโรงเรียนพร้อมกันเสมอ บางครั้งพี่จุนยังมาส่งฉันที่โรงเรียนเลย   เพื่อนๆอิจฉาใหญ่  คิดว่าฉันมีแฟนเป็นพี่จุน  คิดเข้าไปได้  หนุ่มๆในโรงเรียนเลยไม่ค่อยกล้าเข้ามาจีบฉันเพราะคิดว่าฉันมีแฟนแล้ว  ก็ฉันไม่ได้บอกใครนี่นาว่าฉันมีพี่ชายสุดหล่อ  ยกเว้นเพื่อนสนิทของฉัน  มิเรโกะเพื่อนผู้น่ารักของฉันเอง  

           "พี่จุนคะ แล้วเพื่อนพี่จุนล่ะ” ฉันถามพี่จุน

           "ปล่อยมันไว้นี่แหละ เดี๋ยวพี่ไปลาป่วยกับครูเอง” พี่จุนตอบฉัน

           "จะดีหรือคะพี่จุน” ฉันยังคงถามต่อ

           "ไอ้ฮิโรชิมันไม่ตายง่ายหรอกฮิกิ มันนะ เจ็บกายทนไหวแต่เจ็บใจไม่หายซักที   "

          “ไปเดี๋ยวสาย" พี่จุนตัดบทก่อนที่ฉันจะถามอะไรต่อก็มีหวังไปโรงเรียนสายแน่ๆ 

           พี่จุนส่งยิ้มให้ฉัน  แล้วโบกมือไล่ฉันเข้าโรงเรียน  แล้วเขาก็ขับรถออกไป

            "พี่จุนนี่นะ ถามนิดถามหน่อยเอง” ฉันบ่นพึมพำ 

             ระหว่างที่ฉันเดินอยู่ก็มีชายหนุ่ม เป็นรุ่นพี่หน้าตาดีมายืนขวางฉัน 

            "ฮิคารุ เลิกเรียนแล้วมาคุยกับพี่หน่อยได้ไหม “เขาถามฉัน

             "เอ่อ คือว่ารุ่นพี่มีอะไรหรอคะ” ฉันถามเขาด้วยความสงสัย

             "ความลับน่ะ เจอกันเย็นนี้”

             แล้วเขาก็เดินเข้าโรงเรียนไป แต่ก็หันกลับมายิ้มให้ฉันด้วย   มีอะไรอีกน้า อยากรู้จัง  ฉันคิดในใจ

               เสียงระฆังดังแล้ว  อืม.....งั้นก็เลิกเรียนแล้วสิ    พี่ปี3 นัดเราทำไมนะ   ฉันคิด

               "ฮิคารุ” เสียงรุ่นพี่ปี 3 เรียก ฉันหันไปมองตามเสียงนั้น 

               "เธอน่ารักมากเลยนะรู้ไหม เป็นแฟนพี่เถอะ พี่ชอบเธอ” พี่ปี3 พูดขึ้น

               ฉันอ้ำอึ้งไปชั่วครู่  แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรหรอกนะ  ฉันเงียบไปนาน 

               จนรุ่นพี่ถามซ้ำ  "หรือว่าเธอมีแฟนแล้ว  "

îîîîîîîîîîîî

                พี่จุนได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับพี่ฮิโรชิให้ฉันฟัง ตอ

 “เอ่อ ฮิโรชิน่ะ วันเกิดพี่มันมารอพบฮิกิจัง ตามคำสัญญาของแฟนมัน มันนัดแฟนออกมา   แต่แฟนมันกับไม่มาตามสัญญา “พี่จุนเล่า

                "แล้ว  ...ทำไมเค้าไม่มาล่ะคะ” ฉันถามอย่างสงสัย

                "ก็วันนั้น มันนัดแฟน แล้วมันรู้ว่าแฟนมันนอกใจมันตามข่าวที่พอรู้นะ แฟนใหม่ของ

ฮิกินั่นน่ะ  อยู่โรงเรียนเดียวกับน้อง  มันเป็นขาโจ๋  ของโรงเรียน  มันเลยอยากพิสูจน์ดู  ว่าข่าวนั้นจะเป็นจริงไหม  เขารอแล้ว แต่เธอคนนั้นก็ไม่มา "

                 ฉันคิดในใจว่า  แฟนของนายฮิโรชินั่นที่ชื่อฮิกิจังอาจเป็นแฟนคนที่มาจีบฉันก็ได้

   "ฟังอยู่เปล่าฮิกิ” 

                 "จ้าฟังอยู่ เล่าต่อดิ"

                 "นายฮิโรชิ เลยต้องอยู่คนเดียวในเวลานั้น แล้วอยู่ดีๆ พวกโรงเรียนที่เป็นคู่ปรับโรงเรียนเรา มันมาเจอฮิโรชิ อยู่คนดียวเลยรุม แต่ว่าที่จริงนายนั่นน่ะ เป็นอันดับสองของโรงเรียนในเรื่องของการต่อสู้”

                 "แล้วทำไม เขา” ฉันต่อให้พี่จุนเล่าต่อ 

                 "พี่จุน ฮิกิคนนี้จะคอยดูแลเขาเอง"

                 "ฮิกิ น้องพูดอะไรน่ะ”

                 "จ้า ฮิกิไปนอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์คะ” ฉันตัดบทพี่จุน เพราะกลัวพี่จุนเอ็ด ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าพูกออกไปได้ไง คงเพราะสงสารมั้ง

                  เขามองหลังน้องสาวสุดที่รัก  ขณะที่เธอเดินไปนอน

                 "พี่รู้ๆ น้องไม่รู้หรอกว่ารักมันคืออะไร หากน้องไม่เคยรักใคร ฮิกิ”

น้องสาวของพี่  ผู้น่ารักและห่วงใยคนอื่นเสมอ "  เขาพูดกับตัวเองเบาๆ

îîîîîîîîîîîî

                   "เช้าแล้วพี่จุน ไปโรงเรียนกันเถอะ”    ฉันปลุกพี่จุน ซึ่งกำลังหลับอยู่

                   "อือ พี่ง่วง น้องไปโรงเรียนเองนะ “พี่จุนพูดด้วยท่าทางที่ไม่น่าจะตื่นง่ายๆ

                    "อะไรอ่ะพี่จุน ขับรถไปส่งหน่อยดิ"

                    "ฮิกิ เจอกันตอนเย็นนะ "แล้วพี่ชายก็หลับไป"

                    "เฮอ อย่างนี้ทุกที เรื่องนอนเรื่องใหญ่ เลยไม่มีแฟนซักที” ฉันบ่นฉันวิ่งออกจากบ้านไป ไม่ทันมอง เลยไปชนหลังใครเข้า 

โครม  ฉันล้ม  แต่เขาไม่ล้ม  เขาหันหลังกลับมามอง

                     "เป็นไรไหมยัยเซ่อ เดินไม่ดู เจ็บไหม"เขาถาม

                     "ไม่เจ็บคะ ขอโทษ”

                     "เอ..  ฮิโรชินี่  เออ พี่ฮิโรชิ  " ฉันพูด

                     "เรารู้จักกันหรอ” เขาถาม

                     “เออคะ ฉันฮิกิ เอ่ย ฮิคารุคะ น้องพี่จุนไงคะ  " ฉันตอบเขา

                      "อ่อ ฮิคารุ ไม่รู้จักนี่   แต่จุนน่ะ รู้จักดี” เขาทวนคำตอบ

                       นายนี่ขี้ลืมชะมัด ฉันคิดในใจ

                      "ผม ยามาดะ ปี2   น้องฮิโรชิ" แล้วเขาก็แนะนำตัวซึ่งทำให้ฉันหน้าแตกที่จำคนผิด

                      "เออ ขอโทษนะคะ" ฉันขอโทษเขาอีกครั้งด้วยความสำนึกผิด แต่ทำไมหน้าเหมือนกันจัง   ชั่งเถอะพี่น้องกันนี่ แต่เอ... ตานี่ผมสีน้ำตาลนี่ ไม่เหมือนนายฮิโรชินั่นนี่นา เรานี่นะ.....

                         แล้วนายนั่นก็เดินไป ไม่หันกลับมามองฉันเลย

(ฮื่อ ๆ คนสวยถูกทิ้ง)

îîîîîîîîîîîî

                      ฉันเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง  จนเพื่อนสนิทสงสัย

                      "ยัยฮิคารุ คิดอะไรอยู่เนี่ย     "เสียงของมิเรโกะร้องขึ้น เมื่อเธอสนทนากับฉันแต่ฉันไม่ตอบสักคำ

                      "เปล่าหรอก"   ฉันพูด

                      "อะไรเปล่า ก็หน้าเธอมันฟ้องนะ มีไรบอกเราได้นะ “มิเรโกะพูด

                         "ก็ ก็ มีคนมาจีบฉัน รุ่นพี่ปี3 ที่หล่อน่ะ” ฉันเล่า

                        "ใช่รุ่นพี่โคฮาชิหรือเปล่า” มิเรโกะถามต่อ

                        "อื่อ คงเป็นเขานั่นแหละ" ฉันตอบส่งๆไป

                        "ก็ฉันจะปฎิเสธเขา ฉันไม่ได้ชอบเขา ไม่ได้รัก แค่ปลื้มนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

                          "หรอ ก็ทำตามที่ใจเธอต้องการแหละ ดีที่สุด ฉันเชื่อว่าเธอทำได้ ฮิคารุ” มิเรโกะเตือนฉัน

                         มิเรโกะเธอเป็นเพื่อนที่แสนดีของฉันเสมอ 

                        "ขอบใจนะฉันดีขึ้นแล้ว” ฉันขอบคุณมิเรโกะอย่างจริงใจ

                        อยากกลับบ้านจังเลย  ไม่รู้พี่จุนทำไรให้น้องสาวกินเนี่ย

                       "นี่ฮิคารุ วันนี้เธอไปค้างบ้านเราไหม"เสียงมิเรโกะถามขึ้น

                         "ไม่อ่ะ เราจะกลับบ้านเรา” ฉันตอบมิเรโกะ

                      "วันนี้มีนัดบอดด้วยจะไปไหม เธอน่าจะไปนะ เผื่อเจอคนดีๆน่ารักๆ” มิเรโกะชวนฉัน

                     "ไม่อ่ะ ไม่อยากไปไหน" ฉันตอบปฎิเสธ

                     "เซ็งแย่เลย” มิเรโกะพูดแล้วทำท่าเซ็ง จนฉันหัวเราะ เสียงดัง

                    "นี่ยังเซ่อ หัวเราะเสียงดัง เกรงใจคนอื่นบ้าง"

                      เสียงนั่น คุ้นๆ  ฉันหันหลังกลับไปมองตามเสียง 

                     "นาย นายยามาดะ นายมาทำไมที่นี่นี่ ที่นี่ไม่ใช่โรงเรียนของนายนะ “ฉันตะโกนถาม

                     "มาเที่ยว มีปัญหาไหม   เธอพาฉันเที่ยวโรงเรียนเธอหน่อยสิ"

                     "นี่ฮิคารุ เธอรู้จักเหรอ” มิเรโกะซึ่งเห็นฉันเถียงกับนายยามาดะถามขึ้น

                     "แค่คนที่รู้จักเมื่อวานน่า   เราซุ่มซ่ามไปชนเขา เอง นายเนี่ยน้องชายเพื่อนพี่จุน รุ่นน้องพี่จุนน่ะ” ฉันตอบความจริง

                      "หรอ น่ารักดีนะ” มิเรโกะกระซิบข้างหูฉัน

                      “นี่พวกเธอซุบซิบอะไรกันน่ะ “นายยามาดะตะโกนถาม 

                     "ไม่มีไร   ไปเร็ว” ฉันลุกออกจากเก้าอี้ ปล่อยให้มิเรโกะนั่งอยู่เพื่อนคนอื่นในห้อง พร้อมกับเสียงหัวเราะของมิเรโกะไล่หลัง หลังจากฉันคว้าแขนนายยามาดะให้ออกจากห้องด้วยความอายเพื่อนๆ

                        "เธอชื่ออิคารุใช่ไหม งั้นเราเรียก ฮิกิจังได้ไหม" เขาพูดขึ้นหลังจากออกจากห้องได้ซักพัก

                         "ไม่ได้ ชื่อนี่พี่เราเรียกได้คนเดียว” ฉันร้องห้าม

                        "อ่าว เราจะเรียก” เขาลั้น

                        "นาย ห้ามเรียก”

                        "งั้นเรียกเธอว่ายายซุ่มซ่ามดีกว่า” เขาพูดพร้อมตีหน้าตาย

                         "นาย ฉันชักโมโห” จริงๆก็โมโหไม่มากหรอกนะ แต่ทำไมหน้าแดงไม่รู้

                         "เธอโมโหน่ารักดีนะ” เขาพูด

                         ฉันเถียงกับนายนี่จนเวลาพักหมดจนได้

                         "เธอไปเรียนไปเดี๋ยวเราไปทำธุระต่อ"

                          "คราวหน้าไม่ต้องมานะ” ฉันห้ามเขา

                         "ทำไม ถึงมาไม่ได้   ใครออกกฎห้ามล่ะ"เขาถามหน้าซื่อ

                         "เราห้าม” ฉันเถียงข้างๆคูๆ

                         "เธอ” เขาพูดแล้วหัวเราะ

                         “นาย ยามาดะ " ฉันเรียกชื่อเขาแล้วเดินหันหลังรีบขึ้นไปเรียน ปล่อยให้นายนั่นยืนอยู่คนเดียว 

                            ฉันรู้สึกว่า จะมีคนยืนมองฉันจนฉันเดินลับไป

                                ขออย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย

îîîîîîîîîîîî