คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : OS : I Miss you so much Re-write
อโทษสำหรับทุอย่า
ผมิถึุมานะ....
3 ปี่อน
แสอรุในยามเ้าสาส่อลอผ่านผ้าม่านสีาวที่ปริ้วไสวไปามลม แสที่สาส่อระทบเ้าับร่าบาที่แสนะน่ารั ใบหน้าที่ไ้รูปพร้อมับสรีระร่าายที่ไม่่าาหิสาวเสียเท่าไหร่ วาลมโที่บันี้ปิสนิท้วยวามเหนื่อยล้าาิรรมรัใน่ำืน แพนายาวละพวแ้มใส ่าเป็นวามน่ารัที่ทำให้ผมนนี้ นที่ื่อ ไลวานลินหลรันไม่อาหนีไปไหนไ้ นิ้วเรียวรูปไร้ไปามโรหน้าหวานอย่ารัใร่่อนะ่อยๆประบริมฝีปาลอย่าแผ่วเบาโยไม่มีารลุล้ำแ่อย่าใ ลีบปาบาที่แสนหวาน่าเป็นสิ่ที่ไล วานลินไม่อาถอนัวออาสิ่นี้ไ้ มีแ่วาม้อารที่เพิ่มมาึ้น มาึ้นในทุวัน
“อือ...”
ร่าบาเริ่มยับัวหลัาที่ถูสัมผัสอันวาบหวามอผู้เป็นที่รัรบวนเวลานอน ไม่ใ่เพียแ่วามหวานอลีบปาบาที่วามลินหลไหล
แ่เสียราหวานๆอนัวเล็้วยเ่นันที่วานลินไม่เยลืม
“ื่นไ้แล้วรับ นี”
ไม่เพียแ่พูเยๆ วานลิน็ประบริมฝีปาอนประทับลบนแ้มใสอย่าแร
ฟอ!
“ ฮือ วานลินอย่าแล้ ”
“ ไม่ไ้แล้รับ ื่นไ้แล้วสายแล้วนะ วันนี้อนโฮ้อไปทำาน เี๋ยวผมไปส่”
“ไม่เป็นไรรับ ผมไปเอไ้”
ว่าบนัวเล็็รไปที่ห้อน้ำัารำระร่าายอัวเออยู่นั้น ผม็ำลัิแพลนานที่ะัานเอร์ไพรเล็ๆในวันรบรอบ 1 ปีอเราที่บหาันมา ีวิรัอเราทัู้่อาะไม่ราบรื่นเท่าไหร่เพราะุแม่อผมไม่ยอมรับอนโฮ เพียแ่เป็นพนัานบริษัทที่ไม่ไ้านะทีู่่วรหรือเหมาะสมับผมสัเท่าไหร่เพราะรอบรัวผมนั้นทำธุริเี่ยวับเรื่อมือารแพศย์ และสาธาระสุรายให่อประเทศไ้หวัน แ่นั่น็ไม่ใ่อุปสรรที่ะทำให้ผมรัอนโฮน้อยล มันลับทำให้ผมรัเามาว่าเิม นทั้ีวินี้ผมไม่สามารถยให้ใรไ้นอาอนโฮ หลัาที่นัวเล็ัารร่าายอัวเอเสร็็ถึเวลาที่ผมะ้อทำวามสะอาร่าายอัวเอบ้าเพราะในเ้านี้ทั้ผมและอนโฮ็้อไปทำานเ่นเียวัน
“ วานลินรับ ผมไปทำานแล้วนะ แล้ว็เย็นนี้ผมนอนอนโัวเอนะรับ่วนี้านยุ่มาๆเลย”
ว่าบร่าเล็รมาหาผมพร้อมับประบริมฝีปาลที่ปาผม เป็นูบที่อ่อนโยน เนิบนาบเสียผมไม่อาหยุไ้ ผมบเม้มริมฝีปาล่าอนัวบาให้เผยอปาออเล็น้อย่อนะส่ลิ้นเ้าไปัววามหวาน นเิเสียื้นแะัไปทั่วห้อ มาว่านี้ ไล วามลิน้อารูบออนโฮมาว่านี้ แ่ทว่ามือเล็ับยึ้นทุบที่อแร่เป็นสัาเือนว่านใล้หมลม ทัู้่ผละออาันอย่าอ้อยอิราบน้ำสีใสยืิมุมปา มือหนายึ้นเลี่ยน้ำสีใสอย่าโอนโยน
“ผมรัอนโฮมานะ สัาไ้ไหมไม่ว่าะเิอะไรึ้น อให้อนโฮเื่อใและมั่นใในวามรัอผมที่มี่ออนโฮ ไ้ไหม?”
“ไ้สิ ผมเอ็รัวานลินมา
ไม่ว่าะเิอะไรึ้น ผม็ะรัวานลินลอไป”
หลายวันมานี้ผมับอนโฮเราแทบไม่มีเวลาให้ันเลย ทั้ผมและอนโฮ่า็ทำานหนันแทบไม่ไ้พั เวลาะนัเอแ่ละทีนัวเล็็ปิเสธผมลอและให้เหุผลว่า ลัววานลินเหนื่อยบ้าหล่ะ ไม่อยาวนบ้าหล่ะเพราะเห็นว่าานยุ่ แ่นัวเล็ะรู้ไหมนะว่าผมิถึมาแ่ไหน อยาอ อยาหอม อยา........ ะแย่อยู่แล้ว นระทั่
๊อๆ
" ุวานลินะ มีนมาอพบ่ะ "
" ใรรับ? วันนี้ผมไม่ไ้นัใรไว้นิ "
ไม่มีเสียอบลับาเลาสาว ผมัวลในิหน่อยหรือว่าผมมีนัแ่ันลืม? ไม่สิวันนี้ิวผมว่าไม่ไ้นัใรไว้เสียหน่อย แ่ทำไมลับมีนมาอพบผมในเวลานี้นะ
แอ๊
เสียบานประูเปิออ็พบับร่าระหส์ทีุ่้นเยำลัเินรมาที่ผม่อนะวาแนเรียวโอบรอบอ ไม่นานลีบปาบา็ประบริมฝีปาลทันทีอย่าไม่รอ้า ลีบปาสีมพูระเรื่อเลือบ้วยลิปมันลิ่นพี เป็นลิ่นที่ผมุ้นเยและื่นอบ่อยๆบลึ บเม้ม ูุน เป็นูบที่ิถึและโหยหา ลิ้นเล็สอเ้าไปในโพรปาเี่ยวระหวัันอย่าูื่มนมีน้ำสีใสไหลเปรอะมุมปา ้วยแรอารม์ที่พุ่พล่านมือหนาเลือน่ำลหยุที่สะโพมน่อนะบีบลึแ่ทว่า
เพี๊ยะ!
" ี้โัรับ นีอหนู " ร้ายนันะ ยู อนโฮ
" ิถึัเลยรับ ไม่่อยไ้เอันเลย "
" วานลินยุ่ ไม่อยาวน วันนี้พี่มินฮยอนอยู่ไหมรับ "
มินฮยอน? อนโฮรู้ัับมินฮยอนั้แ่เมื่อไหร่ ทำไมผมไม่เยรู้มา่อน แล้วทำไมอนโฮถึ้ออยาเอมินฮยอน้วย? วามัวลนี้ำลัแสออผ่านสีหน้าผมนหมเปลือ นนัวเล็อไม่ไ้ที่ะเอานิ้วิ้มที่หว่าิ้วอผม่อนที่มันะผูันเป็นโบว์
" ิ้วะิันอยู่แล้ว หนูแ่อยาุยับพี่มินฮยอนเยๆ ไม่มีอะไรเลย "
" หวรับ ไม่อยาใหุ้ย "
" หวอะไรเล่า หนูรัวานลินนเียวแหละ "
" เย็นนี้มาอนโพี่ไ้ไหม อยาอยู่้วยันั "
" ไม่ไ้รับผมยุ่มาเลย ไว้ะโทรหานะ ไปแล้วนะรับ "
Seonho part
หลัาที่ผมแยับวานลินไ้สัพั ผม็ัารพาัวเอไปยัร้านาแฟใล้ๆับโรพยาบาลหลัาที่โทรศัพท์นัแนะับพี่มินฮยอนเป็นที่เรียบร้อย นานแ่ไหนแล้วนะที่ผมไม่ไ้เอับพี่มินฮยอนผู้เป็นรัรั้แรอผมในสมัยมัธยม้น ่อนที่เราะเลิลาันไปและ่อนที่ผมะเอรัรั้ใหม่ ที่ทำให้ผมรู้สึีไม่แพ้ัน วามห่วใยและวามรู้สึีๆอผมับพี่มินฮยอน็ยัเหมือนเิมไม่เปลี่ยนแปล ผมับพี่มินฮยอนเรามีอะไรหลายๆอย่าที่เหมือนัน ไม่ว่าะเป็นหนัสือ เพล หนั หรือแม้ระทั่อเล็ๆน้อยๆ น่าแปลใ่ไหมรับว่าทำไมเราถึเลิันทั้ๆที่มีไลฟ์สไล์ที่ไม่่าันเท่าไหร่ แ่็่าเถอะรับ ารเลิลาอผมับพี่มินฮยอนนั้นทำให้ผมเสียใไหม แน่นอนรับว่าเสียใแ่สำหรับผมแล้ว ารที่เราไ้เป็นส่วนหนึ่อวามสุนั้นมันมี่ามาว่าที่เราะเสียใ หรือมอยู่ับวามทุ์ให้เลือมอ่วเวลาที่มีวามสุอันและันน่าะีับัวมาว่า เหมือนอนนี้ อนที่ผมรัไล วานลินสุหัวใยัไล่ะ พูแล้ว็เิน อ๋อยยย
" ทำหน้าฟินอะไรอยู่ห้ะ ัวแสบ "
" ป่าวสัหน่อย -3- "
" น่ารัไม่เปลี่ยนเลยนะเรา ิถึ่วเวลานั้นั อโทษนะ "
" ่ามันเถอะรับ อนนี้ผม็แฮปปี้ีแล้ว "
" นั่นสินะ ่วสอสามอาทิย์มานี้ ูัวลั "
หลัาที่อนโฮพูุยับมินฮยอนในวันนั้น วามสำัอผม็ลล ่วหลัมานี้ผมับอนโฮไม่ไุ้ยันเลย แม้แ่ไลน์ที่ผมส่ไปอนโฮไม่แม้แ่ะอบ เราทะเลาะันทุวันึ่มันไม่เยเิึ้นมา่อน อนโฮเปลี่ยนไปไม่เื่อฟัผมเหมือนเิม ไปไหนไม่เยบอ ถามทีไร็บอว่าไปับมินฮยอน อยู่ับมินฮยอน ผมไม่อยาะิให้มันเินเลย แ่มัน็อไม่ไ้ที่ะิ ว่าริๆแล้ว อนโฮับมินฮยอนแอบทรยศผมหรือป่าว นระทั่วันนี้
# I MISS YOU SO MUCH
♥
ถ้อยำสัาในวันนั้น มันยัิรึในใอผมไม่เยห่า นระทั่ในวันนี้ ในวันที่นที่ผมรั ลับลืนน้ำลายัวเอ ทรยศ่อวามรัและวามรู้สึอผม ภาพรหน้าที่อนโฮับมินฮยอนำลัูบัน เป็นภาพที่สร้าน้ำาและวามปวร้าวในใอผม ผู้ายอย่าไล วานลินที่ไม่เยร้อไห้ให้ใร บันี้มันลับไหลออมาไม่าสาย เพราะวามทรยศอนรั
“ะ...วานลิน มัน..มันไม่ใ่อย่าที่มึินะ” หึ! ำแ้ัวอเพื่อนทรยศ
“วานลิน มันไม่ใ่แบบนั้นนะ อนโฮอธิบายไ้ ” และนี่็ือำแ้ัวอนที่ผมรั รัมาที่สุในีวิ
วามเ็บปวในิใ แรบีบอหัวใที่มาว่าปิทำให้หัวใปวหนึบนา
ไม่สามารถรับรู้ถึวามเ็บปวนี้ไ้อี่อไปแล้ว ทำไม! ทำไมนที่ผมรัและทุ่มเททุอย่าให้ถึทำร้ายผมไ้
ผมรเ้าไประาอนโฮ้วยวามโมโห ไม่ไ้สนใสนใว่านัวเล็ะเ็บหรือไม่
“วานลิน อย่าทำอนโฮ ูอร้อ”
ผมไม่ฟัแม้แ่ำอร้ออมินฮยอน ในใอนนี้ผมเ็บ เ็บมาว่าที่เอามารีามร่าาย เ็บเียนายใรไม่เป็นผมไม่เ้าใหรอ ถึแม้ว่ามันะเป็นเรื่อเล็น้อยแ่สำหรับผมแล้วอนโฮือโลทั้ใบอผมและที่สำั อนโฮือหัวใวน้อยๆอผมเ่นเียวัน
ผลั่!
แรเหวี่ยอร่าหนาทำให้นัวเล็ระทบเ้าับผนัอย่าั
ใบหน้าน่ารัเหยเ้วยวามเ็บปว
“โอ้ย! วานลิน.....ฮึ.....ฟัอนโฮ่อนไ้ไหม ”
น้ำาออนโฮเป็นสิ่หนึ่ที่ผมแพ้มันมาลอ
ผมไม่อบที่ะเห็นน้ำา ไม่อบที่ะให้อนโฮเ็บปว แ่แล้วทุอย่าที่ผมไม่อบมันลับเิาารระทำอผมเอ
“…”
ผมไม่อบแม้แ่ำถามอนรหน้า
เพียแ่ยืนมอภาพเหุาร์ที่ทำให้ใอผมเ็บเพิ่มึ้นไปอี ็ีแล้วนิ
มันะไ้ทำให้ผมลืมนรัที่ทรยศผมไ้เร็วๆ ึมับมันไปเยอะๆ
“วานลิน.....ฮึ.....อนโฮับพี่มินฮยอนเราไม่ไู้บัน พี่เาเพียแ่..”
แ่ๆ
เสียไออนัวบาสร้าวามใให้วานลินเป็นอย่ามา มันไม่ใ่ารไอเพราะเป็นไ้หวัแ่ในมืออนัวเล็ลับเ็มไป้วยเลือสีสที่ไหลออมาามวามแร วานลินเบิาว้าพร้อมพับวามโรธที่มีอยู่เ็บลไป่อนที่ะรไปที่ร่าเล็ทันที
“อนโฮ! เป็นอะไร ป่วยนานี้ทำไมไม่บอ ”
เมื่อเห็นอาารรหน้า
วามรู้สึผิที่เผลอทำนัวเล็รุนแรไปเมื่อี้ เาอยาะทึ้หัวัวเอแรๆ ที่โ่และไม่ฟัอะไรเลย
แ่ๆ
“เพราะวานลินทำานหนั
อนโฮไม่อยาเป็นภาระอวานลิน อโทษนะที่้อทำให้วานลิน้อร้อไห้
อโทษนะที่เป็นแฟนที่ไม่ี ฮึ...เ้าอโทษสำหรับทุอย่าที่ผ่านมา
และเ้าอยาะบอวานลินเป็นรั้สุท้าย ่อนที่เ้าะไม่มีโอาส
เ้ารัวานลินมานะ และะรัลอไป”
# I MISS YOU SO MUCH
♥
ผมไม่อยาเื่อว่าเหุาร์ในรั้นั้นะทำให้ผมเห็นรอยยิ้มออนโฮเป็นรั้สุท้าย
หลัาที่ผมไ้รู้วามริทั้หมาปามินฮยอน
ว่าอนโฮเป็นมะเร็เม็เลือาวระยะสุท้าย
เลยมาอำแนะนำามินฮยอนเพื่อนอผมที่เป็นนายแพศย์ที่โรพยาบาล
ผมไม่เยรู้เลยว่าอนโฮป่วย
และอนโฮ็ไม่เยบอถึวามเ็บปวที่นไ้รับับผมแม้แ่นิเียว
เพียเพราะลัวว่าผมะเป็นัวล ่อานี้่อไป อนโฮือรัแรและะเป็นรัสุท้ายอผม
ารระทำที่แสนน่ารั ใบหน้าหวาน และเสียหวานๆออนโฮ ็ะรารึในใอผมลอไป..............
“I miss you so much อนโฮอ่าา ”
- THE END -
#ไอมิสยูโมัสหลินโฮ
เป็นไบ้าเอ่ยยย ทุนันไหม เนื่อาเราห่าหายารเียนนิยาย/แฟนฟิ ไปประมา 5 ปีเ็มเลย แล้วพึ่ลับมาเียนใหม่ ไม่รู้ะถูใทุนหรือป่าว แ่ยัไ็ิมันไ้น๊าเราะนำำแนะนำอทุนไปปรับปรุรับ อให้สนุและเพลิเพลินันารอ่านร้าบบบ
ปล.ือเรา (Re-write)มันยาวไปไหมนะ ไม่รู้แ่ยัไ็ฝาอ่าน อมเม้นท์แนะนำันไ้นะ
1 อมเม้น์
1ำลัในะ ไว้พบับใหม่ อบุรับ.....♥♥♥
ความคิดเห็น