[Fic Stardew Valley : Sebastian x You] ชาวไร่มือใหม่หัวใจงุ๊งงิ๊ง

ตอนที่ 4 : Chapter 3 : กางเกงในทำพิษ

Chapter 3 : กางเกงในทำพิษ

            “นั่นคุณทำอะไรน่ะ?”

            ...เสียงนี่มัน

            ผมที่กำลังเดินผ่านบ้านแซมต้องตกใจหนักเมื่อเห็นเซบาสเตียนกำลังสูบบุหรี่อยู่ริมแม่น้ำเหมือนกำลังคอยใครอยู่ ผมหน้าซีดไปเลยก่อนจะซ่อนมันทันทีแม้จะไม่เนียนก็เถอะ แต่ก็ยังดีกว่าถือไว้ให้น่าอายกว่านี้

            เซบาสเตียนถึงกับเบิกตากว้างอย่างตกใจ ก่อนจะก้าวสามขุมพยายามคุกคามเข้ามาหา นัยน์ตาที่ยังเคล้าไปด้วยความเศร้ายิ่งเริ่มมีน้ำตาคลอที่เบ้า แต่นั่นก็เพียงแค่ไม่นาน เพราะชายหนุ่มร่างยักษ์ตรงหน้านี่ก็เป็นเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

            “เปล่าซักหน่อย”

            “คิดว่าผมไม่เห็นหรือไง ไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นคนแบบนี้”

            “เปล่านะ”

            “เปล่าอะไรแล้วในมือนั่น”

            “ก็บอกว่าเปล่าไง”

            ผมตวาดแว้ดออกมาเสียงดัง ถึงมันจะสายแล้วแต่บริเวณหน้าบ้านแซมก็ยังคงไม่ค่อยมีใครออกมา อย่างบ้านพี่น้องสาวข้างบ้านแซมนั่นก้ออกมาอีกทีเกือบเที่ยง แต่มันก็ดี จะได้ไม่มีใครเห็นผมถือกางเกงในโทงๆ แบบนี้ นอกเสียจากเซบาสเตียนละนะ

            เซบาสเตียนที่กำลังเดินเข้ามาอย่างคุกคาม ร่างสูงใหญ่นั่นแทบบังตัวผมมิดเลยในตอนนี้ นี่คือสิ่งที่ควรทำกับคนที่เพิ่งเจอกันสองครั้งแน่หรอ แต่ผมก็ไม่ควรโทษเขา นอกจากโทษตัวเองที่ทะเล่อทะล่าถือกางเกงสีเจ็บขนาดนั้นไว้โจ่งแจ้ง

            “คุณเป็นพวกโรคจิตที่พกกางเกงในติดตัวตลอดหรือไง”

            “ก็บอกว่าไม่ใช่ไงฟังกันมั่งสิ”

            จะว่าสติไม่อยู่กับตัวแล้วตอนนี้ก็ได้ ผมใจหายไปตั้งแต่เข้าบ้านมานีไปแล้ว โธ่

            นี่ผมโดนมองไม่ดีแบบนี้ต้องโทษตัวเองที่รับเควสหรือโทษลีวิสดีนะ

            ร่างสูงใหญ่ที่ตอนนี้กำลังก้าวเข้ามาตามผมที่กำลังถอยหลังไปเรื่อยๆ จนกระทั่งผมก้าวขาอีกทีกลับไม่มีพื้นรองรับ

            ผมหันขวับไปมองด้านหลัง บริเวณโล่งกว้างที่ขาผมเหยียบไม่ถึงคือแม่น้ำสายเล็กที่ไหลเอื่อยไปตามกระแสลมที่นำทาง แต่ที่สำคัญคือผมเกือบตกแม่น้ำไปเสียแล้ว ถ้าไม่ยั้งเท้าทัน ไม่อย่างนั้นน่ะหรอ เปียกทั้งคนทั้งกางเกงในสีม่วงตัวนั้นนั่นแหละ 8ได้เสียเวลาหาไม้มาสอยกางเกงอีก

            แรงกดดันทางสายตาที่จดจ้องจากชายหนุ่มตรงหน้าทำให้ผมลอบกลืนน้ำลาย เขาคงอยากจะคาดคั้นให้ได้ว่าผมนำมันมาทำอะไร แต่สายตาที่ส่งมามันก็ยังมีความเหยียดหยามไปในตัวด้วย สุดท้ายเขาก็มองผมกลายเป็นพวกโรคจิตไปแล้ว

            นี่เจอกันครั้งที่สอง ว่าจะผูกมิตรจากครั้งนั้นกลายเป็นว่าติดลบไปเสียอย่างนั้น แถมยังถูกมองว่าเป็นโรคจิตอีก

            “โอเค ผมจะไม่กดดันคุณแค่บอกมาว่าคุณเอามันมาทำไม”

            “แค่มีงานนิดหน่อย” ผมตอบด้วยเสียงอ้อมแอ้ม จะให้บอกได้อย่างไรว่านายกเทศมนตรีเป้นคนจ้างมาให้ไปเอากางเกงในจากบ้านสาว นอกจากจะโดนลีวิสด่าแล้ว เซบาสเตียนอาจจะไม่เชื่อด้วย

            “งานอะไรล่ะ งานบ้าอะไรที่ต้องแบกกางเกงในไปมา เหอะ”

            หมอนั่นถอนหายใจออกมาอย่างระบายอารมณ์ จะว่าไปผมก็ชักจะอารมณ์ขึ้นมาบ้างเหมือนกัน จู่ๆ ผมโผล่มาแบบนี้กลับไม่ถามดีๆ กดดันผมจนผมเกือบตกแม่น้ำ แล้วไหนจะครั้งแรกเจอกันก็ทำท่าเหมือนขู่อีก นี่ผมทำอะไรผิดมากหรือเปล่า

            “นายนั่นแหละมายุ่งอะไรกับผม ผมจะทำอะไรเรื่องของผม เจอกันครั้งแรกก็ทำหน้านิ่งเหมือนเคืองอะไรผม มาครั้งนี้ก็คุกคาม ผมผิดอะไร ผมไปแยกแม่คุณจากคุณหรือไง”

            ไม่เอาน่าผมพูดอะไรลงไปกัน จะนึกเสียใจแต่มันก็ไม่ทันเสียแล้ว เซบาสเตียนที่ตอนนี้เริ่มขยับถอยลงไปก่อนจะผละไปจากตัวผมทันที ใบหน้าเขาดูกลายเป็นเย็นชาจนนิ่งไปเลย หรือว่าผมจะจี้ใจดำอะไรเขา

            “เฮ้ย เซบาสเตียนผมขอ...”

            “ไง เซบบี้ รอเค้านานไหม”

            เสียงหวานหยดย้อยชวนอารมณ์เสียดังมาจากหน้าประตูหน้าบ้านเจ้าของเสียง แซม ผมสีทองที่ผ่านเจลแต่งผมจัดทรงมาอย่างดีเด่นมาแต่ไกล เซบาสเตียนที่ผละจากผมเดินไปหาเขาทำทีทำให้ผมที่กำลังมึนอยู่ตกใจแล้วสะดุดขาตัวเอง

            เวรเอ้ย

            ตู้ม

            ร่างสูงโปร่งที่ไร้แรงทรงตัวตกลงไปในแม่น้ำ แม่น้ำเองก็ไม่ได้ลึกอะไรมาก แต่ก็ทำให้ผมเปียกปอนไปได้ทั่วทั้งตัว เซบาสเตียนไม่สนใจผมก็เดินไปหาแซมต่อไป แต่ชายหนุ่มผมทองกลับสนใจและชะเง้อมองดูผม เฮ้ยอย่าแค่ชะเง้อ ช่วยผมด้วยสิ

            “นายมีปัญหาไรกับชาวไร่นั่นน่ะ”

            “เปล่า ไปกันเถอะ เดี๋ยวแอบบี้รอนาน”

            “ช่วยเขาก่อนไม่ดีกว่าหรอ”

            “ในเมื่อเลือกโง่ตกลงไปเองก็ปล่อยเขาไปสิ”

            “เอ่อ...”

            “ไปสิ”

            เซบาสเตียนโอบไหล่เพื่อนหนุ่มและพยายามดึงดันเพื่อนไปด้านหน้า แซมที่พยายามหันมาด้านหลังกลับตรงหว่างไหล่ของคนทั้งคู่ แต่ถูกมือหนาของเซบาสเตียนขยี้ผมที่ถูกจัดมาอย่างดีและผลักหัวไปด้านหน้า หนุ่มผมทองได้แต่ยิ้มเผล่ให้กับเพื่อน ส่วนเซบาสเตียนก็ได้แต่ตบหน้าผากของเจ้าตัวไปทีหนึ่ง

            ทำไมภาพมันบาดตาบาดใจแบบนี้

            ผมเบ้หน้าก่อนลุกขึ้นจากน้ำเอง ส่วนกางเกงในของลีวิสก็ลอยไปไหนแล้วไม่รู้ เห็นอีกทีติดกับอีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำเสียแล้ว

            “...”

            น้ำตาจะไหล ตอนนี้ผมคิดอะไรและพูดอะไรไม่ออกซักคำ ร่างสูงโปร่งเดินห่อตัวเหมือนหมดอาลัยตายอยาก ใบหน้าขาวโพลนที่กำลังหดหู่อย่างขีดสุด ส่วนสายตาก็สาดส่องหาไม้ยาวที่สามารถมาเกี่ยวกางเกงได้

            เดินอยู่ตรงนั้นนานเกือบชั่วโมงก็ยังไร้วี่แววว่าจะหาไม้ยาวเจอ จนกระทั่งประตูบานเดิมที่เป็นส่วนหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้ผมตกน้ำเปิดออกมา โจดี้ แม่ของแซม สาวใหญ่ที่วัยกับหน้าขัดกันอย่างหนัก เปิดมามองผมอย่างสงสัย

            ขอนอกเรื่องนิดนึงนะ ผมสงสัยจังเลยว่าทำไมคนในหมู่บ้านนี้น่าเด็กกัน ถ้ายกเว้นลุงลีวิสกับลุงวิลลี่ไปอ่านะ

            โอเคเข้าเรื่องต่อ

            “เธอหาอะไรอยู่หรอ ฉันเห็นตั้งนานแล้ว เหมือนจะยังหาไม่เจอเลย”

            เธอถามขึ้นอย่างสงสัย จะว่าไปในเมื่อมีคนช่วยแล้วยังไงบอกไปให้จบๆ ไปเลยดีกว่า

            “คือว่า ผมอยากได้ไม้ยาวซักไม้ครับ พอมีไหมครับ”

            “อยากอาบน้ำหรือเปลี่ยนเสื้อก่อนไหม เธอตัวเปียกแบบนี้เดี๋ยวเป็นหวัดกันพอดี”

            “ไม่เป็นไรครับ”

            โจดี้นิ่วหน้าแต่ก็เดินเข้าไปในบ้าน จากหน้าต่างพอเห็นอยู่ว่าเจ้าตัวทำท่าเหมือนค้นหาอะไรบางอย่าง ก่อนจะออกมาพร้อมกับไม้ยาว

            “นี่เอาไปสิ”

            “ขอบคุณครับ”

            ผมไม่อยากถามหรอกว่าไม้ยาวนี่ใช้ทำอะไร เพราะไม้มันดูยาวมากแต่ก็มีรอยพับทับกันสลับไปมา ถ้ามีตัวเลขชัดเจนคงเป็นไม้เมตรไปแล้ว

            มือบางถือไม้เมตรไว้ในตัวก่อนจะนั่งยองๆ ริมแม่น้ำและใช้ไม้เกี่ยวกางเกงในสีเจ็บนั่นมาแต่มันก็ไกลมาก จนลำบากต้องวางขาลงไปในน้ำแทนเพื่อรักษาไม่ระยะห่าง ห่างจนเกินไป

            ปลายไม้เกี่ยวถูกกางเกงในนั้นขึ้นก่อนจะค่อยๆถูกชักกลับโดยมือบางที่กำลังขยับเปลี่ยนมุมจับของไม้ ไม้ที่ถูกเลื่อนเข้าหาคนบังคับไม้ แล้วกางเกงในสีเจ็บนั้นก้มาอยู่ในมือของผม

            มันไม่ยากเท่าไหร่เรื่องการเกี่ยว แต่มันจะยากที่ต้องหาไม้เท่านั้นแหละ

            “โจดี้ ขอบคุณนะครับ”

            “ไม่เป็นไรจ้ะ มีอะไรก็บอกได้นะ”

            โจดี้บอกพร้อมป้องปากหัวเราะ มันเป็นบุคลิกของเธอซึ่งดูน่ารักดี แต่ว่าจะน่ารักกว่านี้ถ้าเธอยังไม่มีลูกโตเกือบจะเท่าผมแล้ว

            ผมพาตัวเองในสภาพหมาดแต่ก็ยังไม่แห้งสนิทกลับมายังในเมืองอีกครั้ง หลายคนที่เดินผ่านก็ไม่ได้ทักอะไรเพียงแค่มองผ่านไป ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว ผมหวังว่าแดดมันจะทำให้ตัวผมแห้งได้บ้าง ไม่งั้นคงหวัดกินจนไม่มีแรงทำฟาร์ม

            ลีวิสที่ตอนนี้กำลังรดน้ำต้นไม้ห่างจากผมไม่ไกล แต่ผมไม่คิดจะเดินไปหาเขาแล้ว ผมได้แต่ชูกางเกงสีเจ็บนั่นขึ้นมาก่อนจะปิดตาตัวเองตรงม้านั่งไม้ โชคดีไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นมีเพียงผมกับลีวิส

            “เฮ้ย ทำอย่างนี้ได้ยังไง”

            นั่นไงเจ้าตัวทักขึ้นมาแล้ว ลีวิสทิ้งสายยางรดน้ำก่อนจะวิ่งกระหืดกระหอบพาสังขารไม่เที่ยงของตัวเองมาหาผม เสียงหอบหายใจหนักดังมาเป็นระยะอย่างน่าสงสาร แต่ผมสงสารตัวเองมากกว่า

            “อ่ะลุง เอาไป”

            “ทำไมชูแบบนี้ไม่เอาไปให้ที่บ้าน”

            “น่า ผมขี้เกียจพูดแล้วเอาไปเถอะ”

            ลุงลีวิสส่ายหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหยิบกระเป๋าสตางค์ในกระเป๋ากางเกงออกมา แล้วนับเงินในนั้นพร้อมยื่นให้ผม แต่ดูเหมือนค่าความสัมพันธ์ที่ผมมีต่อเขากลับไม่ขึ้นมาเลย

            “ตามนี้นะ คราวหน้าอย่าชูแบบนี้อีก”

            เขาทิ้งผมไว้ตรงนั้นพร้อมกำเงินที่ได้มา ผมได้แต่ยืนทื่องงงัน นี่สรุปว่าผมผิดใช้ไหม ผมปกป้องกางเกงสีเจ็บนั่นด้วยใจ แต่กลับเป็นแบบนี้นี่นะ

            ใช่สิ ผมผิดมากนักก็ไม่ช่วยแล้วคราวหน้า

            ผมยู่หน้าลงแล้วเดินกลับบ้านทันทีเพื่อไปเปลี่ยนเสื้อผ้า คุณหมอที่เดินออกมาจากโรงพยาบาลเพื่อมาเดิมเล่นสวนสาธารณะมองผมด้วยสายตาแปลกใจ นี่ถ้าเขามีผ้าขนหนูคงจะเอามาเช็ดตัวด้วยสินะ หมอนี่ก็หมอจริงๆ

            แต่ว่านะเหมือนผมลืมบอกลีวิสไปอย่างหนึ่ง

            สิ่งที่ผมบอกไปต้องทำให้เขาแทบอยากฆ่าผมแน่เลย ถ้าจำไม่ผิดสีม่วงนั่นตัวโปรดด้วย

            กางเกงตัวนั้นตูดขาดเรียบร้อยแล้ว

******************************************************************

สวัสดีค่า กลับมาแล้วหลังแอ๊กซิเดนท้องเสียเมื่อคืน โถ

จะไม่บอกเลยว่าความจริงท้องเสียไม่ใช่ปัญหาในการแต่งนอกจากเหนื่อยและดอง

แต่เฟรจะไม่บอกเด็ดขาด จะบอกแค่ว่าเมื่อวานเกือบก่อวอ สะเทือนใจรุนแรง

อยากจะบอกว่าแต่งโมเม้นแซมบี้แล้วรู้สึกจิ้นพวกนางรุนแรง อยากแต่งโมเม้นพวกนาง

รอเรื่องนี้จบนะ จะแต่งเรื่องสั้นจบในตอนให้ ถถถถ แต่เรทนะ อาจจะไปเว็บอื่น

ถ้าตัวเองโอเคเค้าก็จะแต่ง ส่วนเรื่องนี้ไม่น่าจบเกินกลางเดือนหน้า

ยังไงฝากตามด้วยนะ

ถุงคาเฟอีน