[Fic Stardew Valley : Sebastian x You] ชาวไร่มือใหม่หัวใจงุ๊งงิ๊ง

ตอนที่ 11 : Chapter 10 : ความเซบาสเตียน

Chapter 10 : ความเซบาสเตียน

            “เซบาสเตียน...” 

            “อะไร”

            “นายพาฉันมาได้ยังไง”

            “ก็แค่เดินไปเก็บหินให้แม่ให้เจอซากของใครบางคนในเหมืองก็แค่นั้นแหละ”

            “อ้าวหรอ อืม”

            สุดท้ายบทสนทนาสั้นๆ แบบนี้ก็ต้องกลับมาแล้ว ผมไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงดูแปลกไป ถึงปกติเซบาสเตียนจะไม่ชอบพูดกับผมแต่เขาก็มักจะไม่มีความรู้สึกแปลกแบบนี้ที่กำลังส่งมา

            เหมือนรังสีอันตรายที่ส่งมาป้องกันตัว ถ้าแตะติดแตะหน่อยคงจะอาระวาดห้องแตกแน่นอน

            เอาซะผมไปไม่เป็นเลย

            ผมที่กำลังนั่งท่าชันเข่าอยู่ก็บีบต้นขาแน่น ส่วนใบหน้าก็ก้มลงพื้นอย่างสลด วันนี้ผมโชคร้ายหรือเป็นอะไรกันแน่ ออกมาจากคลินิกปุ๊บ ก็เกือบตายในเหมืองปั๊บ แถมยังมีซวยก๊อกสองอย่างโดนเซบาสเตียนงอนตุบโป่งไม่พูดด้วยเนี่ย

            ถ้าตอนนี้ผมอยู่ในการ์ตูน คนเขียนคงเพิ่มหูหมาที่ลู่ตกเหมือนกับหางหมาที่เป็นพู่ ผมดูไม่ต่างจากหมาน้อยที่โดนเจ้านายดุเลย

            เดี๋ยวนะ เหมือนผมจะลืมอะไรบางอย่างไป

            ผ้าพันคอ?

            ผ้าพันคอผมไปไหนนะ ก็ว่าทำไมคอผมดูโล่งแปลกๆ นั่นผ้าพันคอหมอด้วย เดี๋ยวผมจะโดนว่าอีกถ้าทำของเขาหายไป หรือมันตกไปตอนเข้าเหมืองนะ

            ถามเซบาสเตียนเขาจะว่าผมไหมเนี่ย

            “เซบาสเตียน”

            “เซบบี้!”

            “เอ่อ... เซบบี้ก็เซบบี้”

            และเมื่อกี้ทันเข้าเรื่องผมก็โดนสถาปนาให้เรียนเซบาสเตียนว่าเซบบี้แล้ว แต่ก็แอบดีใจนะ อย่างนี้จะถือว่าสนิทกันขึ้นมาหรือเปล่านะ

            “คือเซบบี้ แบบว่า คือ ผ้าพันคออ่านะ ผ้าพันคออยู่ไหนหรอ”

            เสียงอ้อมแอ้มถามไปตามความต้องการ เขาคงไม่ได้ว่าผมนะถ้าผมจะถามไปแบบนี้

            “ผ้าพันคอ อันนี้หรอ”

            เซบาสเตียนชูผ้าพันคอสีขาวสลับน้ำตาลอ่อนขึ้นมา มือหนากำมันแน่นเหมือนกำลังโกรธผมอยู่เลย ถึงใบหน้าจะแย้มยิ้มอย่างอารมณ์ดีก็ตาม

            “ใช่ อันนั้นแหละ”

            “อยากได้คืน?”

            “ก็ของหมอไง ไม่ใช่ของผมนะ”

            “งั้นหรอ”

            ใบหน้าคมเข้มของเซบาสเตียนที่แอบมีเคราครึ้มเหมือนไม่ได้โกนมาเป็นสัปดาห์เริ่มฉายแววเจ้าเล่ห์ จากตอนแรกที่เหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง แอบใจเสียนะเวลาเห็นแบบนั้น

            “งั้นเดี๋ยวค่อยคืนละกันนะ นะริบไว้ก่อน”

            “เฮ้ย”

            บอกหมอว่าจะรีบคืนด้วย ถ้าเป็นแบบนี้ผมจะได้คืนไหมเนี่ย

            “ไม่มีเฮ้ย หรือว่ามัวแต่คิดเรื่องเจ้าของมันอยู่”

            “เปล่าซะหน่อย” ความจริงก็คิดอยู่นั่นแหละ แต่ถ้าบอกผมคงตายคามือเขาแน่นอน

            “แล้วที่หายไปตั้งนาน นั่นหายไปไหนฮะ ไปที่บ้านก็ไม่เจอ เจอแต่หมอมาวนเวียนอยู่แถวนั้น เป็นอะไรกันหรือไง”

            “เป็นอะไรก็ได้ มันก็ไม่ต่างจากนายหรอก เซบาสเตียน”

            ไม่ทันจะคิดอะไรมาก จู่ๆ ผมก็พูดมันออกไป ทั้งที่ปกติเวลาผมอารมณ์เสียผมก็ไม่ได้พูดอะไรสิ้นคิดขนาดนี้ หรือมันเพราะแอบน้อยใจด้วยกันนะที่ไม่ยอมเชื่อใจกันเลย แต่เราก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันตามที่ผมพูดไปนี่นา

            เจ้าตัวเหมือนผงะไปพักหนึ่ง แล้วสุดท้ายกลายเป็นหน้านิ่วอย่างอารมณ์เสีย เขาควรรู้ตัวนะว่าเขาเองก็ไม่ใช่ศูนย์กลางจักรวาลของผมเหมือนกัน ถึงจะชอบ ไม่ได้หมายว่าผมจะต้องยอมเขาทุกอย่าง

            พูดเหมือนเหนื่อยเลยแฮะ

            แววตาของผมที่ส่งไปให้เซบาสเตียนทำให้เขานิ่งลงไป เจ้าตัวเลื่อนตัวเข้ามาใกล้แล้วโอบกอดผมอย่างเบามือ ความอบอุ่นที่เหมือนเริ่มซึมซาบเข้าไปในตัวทำให้ผมแอบใจเต้นไม่น้อย

            “ขอโทษที่ใจร้อนไปหน่อย”

            “อืม”

            ผมไม่พูดอะไรนอกจากนอนซบอกของอีกฝ่ายและหลับไปทั้งอย่างนั้น เซบาสเตียนลูบผมอย่างเบามือ พอหลับไปรู้ตัวอีกทีผมก็นอนอยู่บนเตียงเขา ถูกห่มผ้าเป็นอย่างดี พอจะหันไปดูนาฬฺกาว่าจะกลับบ้าน แต่มันก็ดึกเกินกว่าจะกลับบ้านได้แล้ว

            “ตื่นแล้วหรอ สี่ทุ่มแล้วนะ ไม่ต้องกลับหรอก มันมืดเดี๋ยวจะล้มไปกลางทางอีก ข้างนอกหนาวแล้วด้วย”

            “อืม นายพูดมากแปลกๆ นะ”

            “แล้วคุณล่ะ เป็นอะไรก็ไม่เคยจะบอกเลย ให้ผมไปดูฟาร์มแทนก็ได้ ยังไงบ้านผมกับคุณก็ไม่ไกลกันเท่าไหร่”

            อืม ไม่ไกลเลยจ้า

            ผมทำท่าจะลุกขึ้นมาก็ต้องโดนเจ้าตัวปรี่เข้ามารับตัวไว้ ร่างเล็กเหมือนจะหน้ามืดไปวูบหนึ่งก็เริ่มมีสติขึ้นมาใหม่ตอนกำลังกำแขนของร่างสูงอยู่

            “อยู่นิ่งๆ สิ อย่าทำตัวเป็นภาระได้ไหม”

            เซบาสเตียนก็ยังคงเป็นเซบาสเตียน ถึงจะอบอุ่นแค่ไหนแต่เขาก็เป็นคนเดิม ปากร้ายและปากไม่ตรงกับใจด้วย แต่มันก็เสียความรู้สึกเหมือนกันนะ

            เหมือนผมก็เป็นแค่ภาระของเขาก็เท่านั้นเอง

            “ไม่เป็นไรหรอก ผมกลับบ้านได้น่า ถ้าอยู่เดี๋ยวเป็นภาระนายอีก”

            “อย่าคิดมากสิ ขอโทษครับ”

            หมอนั่นพูดเพราะ? เอ๋

            ผมเหวอไปเลยพักหนึ่ง รู้ตัวอีกทีถูกคร่อมตัวบนเตียงไปแล้ว ร่างสูงที่อยู่ไม่ห่างจากตัวผมมากนักก็เหมือนจะรั้งไม่ให้ผมไปไหน

            มือหนากำแขนของผมแน่นจนปวดไปหมดแถมมีรอยแดงก่ำเป็นรูปนิ้วทุกนิ้ว ใบหน้าที่ห่างผมไม่มากดูเคร่งเครียด นัยน์ตาสีอะเมทิสต์ดูเปราะบางเหมือนกำลังจะแตกหักง่ายจนผมแทบไม่กล้าจะพูดอะไรออกไปเลย

            “อย่าทิ้งผมนะ อย่าทิ้งผมเหมือนแม่ผมนะ ผมขอร้อง”

            “สัญญา ไม่ทิ้งหรอกนะ”

            หลังจากที่นั้น ริมฝีปากหนาก็ฉกจูบมาที่ผมอย่างไม่ได้ตั้งตัว ถึงมันจะไม่ใช่จูบแรกแต่ความรู้สึกเองก็ไม่ได้ต่างกันมากเท่าไหร่นัก ลิ้นร้อนพัวพันกับลิ้นเล็กและดูดซับความหวานของกันและกัน ก่อนที่จะผละออกมาแล้วนอนกอดกันเฉยๆ ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา

            มันเป็นความรู้สึกที่ถึงแม้จะไม่มีใครพูดอะไรออกมาแต่ก็สัมผัสได้ด้วยใจ

            “ทำไมไม่สบายแล้วไม่บอกกันล่ะ”

            บรรยากาศที่เงียบเมื่อกี้ก็เปลี่ยนไปจากการทักของเซบาสเตียน เขากอดผมแน่นแล้วเงยหน้ามาถามแล้วซุกลงที่เดิม

            “ถ้าออกจากคลินิกไปบอกได้ก็คงไปบอกแล้วล่ะ”

            “หายไปตั้งสัปดาห์นึ่งคิดว่าจะทิ้งกันไปแล้ว”

            “นายดูแปลกๆ นะ เซบาสเตียน”

            “เซบบี้!”

            “อืม เซบบี้ก็เซบบี้ แล้วนายเป็นอะไร”

            “ไม่รู้สิ แล้วสนใจอยากจะเรียนรู้คำตอบไปพร้อมกันไหม”

            “นายเมาหรือไง นอนไป”

            นิ้วเรียวจิ้มไปที่หน้าผากดังจึ้ก ทำให้เซบาสเตียนคลำป้อยๆ อย่างน่าสงสาร  แต่ถึงอย่างนั้นผมคิดว่ามันน่าขำมากกว่านะ

            “ขำอะไร”

            “เปล่า”

            “เหอะ ดูน่าเชื่อมากเลย”

            “แล้วผ้าพันคอผมล่ะ”

            “ยึดไว้อย่างนี้แหละ”

            ผมที่หันไปมองหาผ้าพันคอรอบห้อง พอหันกลับมาอีกทีกลุ่มผมสีเข้มก็อยู่ที่หน้าอกของผมพร้อมกับเสื้อที่ถูกเลิกขึ้นไปซะแล้ว จักจี้ชะมัด

            “เซบบี้หยุดน่า”

            “งั้นคุณต้องหยุดพูเรื่องผู้ชายคนอื่นนะ”

            “แค่ผ้าพันคอเอง”

            “มันก็ของฮาร์วีย์นั่นแหละ”

            กลุ่มผมสีเข้มเปลี่ยนจุดมาอยู่ที่ลำคอระหงแทน เจ้าตัวมาคลอเคลียอยู่แถวลำคอของผม จนจักจี้ไปหมด เสียงหัวเราะปนกับเสียงหอบดังขึ้นก้องอยู่ในห้อง แต่คนแกล้งก็ยังไม่หยุดและแกล้งต่อไป

            “เซบาสเตียนหยุดน่า”

            “ก็บอกว่าเซบบี้ไง”

            “ก็ติดเรียกว่าเซบาสเตียนไง บ้าเอ้ย นอนได้แล้วน่า”

            “โธ่ นอนก็นอน”

            หลังจากประท้วงอยู่ได้ซักพักเจ้าตัวก็ให้ผมได้พัผ่อนซักที ร่างสูงหันกลับมานอนตามปกติ แล้วให้ผมซุกอยู่ตรงอก แม้ว่าจะเบียดหน่อยเพาะเป็นเตียงเยวแต่ก็คงไม่เป็นไรหรอกเนอะ

            ถือว่าฤดูหนาวแบบนี้ก็มีโชคดีกับเขาเหมือนกัน

************

สวัสดีค่ะ ตอนต่อมาเร็วมากเลย เขิว

นี่แต่งตอนวอลเลย์บอลแข่งอยู่ ซักพักก็ไปดูอีกที ชนะเปรูสามศุนย์ สปิริตสาวไทยเก่งมากค่ะ

#ความเซบบี้ คือตอนนี้มีปัญหาอย่างคือเราเป็นคนที่เขียนฉากฟินไม่ค่อยได้ค่ะ โถ

แต่เราอยากให้มันไม่ดูงี่เง่ามากเกินไป เลยใส่ความเป็นผู้ใหญ่เข้าไป ฟินกันมั้ยคะ ถ้าไม่เดี๋ยวแก้นะ

แล้วบางคนอาจจะบอกว่า เออ บุคลิกตัวละครเปลี่ยนนะ

แต่คือเราจะให้เห็นว่าเวลาจะเสียใครซักคนไปมันก็ต้องทิ้งเปลือกนอกออกไปบ้าง ตัวจริงของเซบบี้เป็นผู้ชายอบอุ่นเลยละ

ยังไงก็ อยากเพิ่มตัวละครช่วงท้ายๆ เรื่องแล้วให้คู่กับแซมมี่ แล้วก็เปลี่ยนเซฟไปเล่นใหม่กับท่านหมอ ถถถถ

ยังไงหลังจากนี้อาจจะอัพช้าหน่อยนะคะ แต่จะอัพบ่อยๆ ค่ะ ชอบก็เม้นให้กำลังใจได้นะคะ ;w;

ถุงเคเฟอิน