#คุณของคูณ [yaoi]

ลำดับตอนที่ #2 : 02

 “มินนิท มึงรู้จักใครในคณะแพทย์ที่หล่อๆบ้างปะ” ผมหันไปถามเพื่อนสนิทข้างๆที่กำลังตั้งใจจดตามอาจารย์บนกระดาน ผมไม่จดเพราะเดี๋ยวค่อยไปลอกมันเอา จะได้ถามมันด้วย เพราะตอนนี้สมองของผมไม่รับข้อมูลอะไรแล้ว มึนตึบๆ

“ไอฟาย คณะแพทย์คนหล่อเยอะจะตายห่า ถามโคตรกว้าง” มันตอบกลับมาอย่างหัวเสีย ในมือก็พลางจกยิกตามจารย์ให้ทัน

“มิ้วๆมึงรู้จักใครในคณะแพทย์บ้างป่ะ” หันไปถามเพื่อนสนิทอีกคนที่นั่งอีกข้าง ตอนนี้มิ้วก็ไม่ได้จดเลกเชอร์เหมือนกัน เพราะมันเพิ่งตื่นเมื่อกี้ เห็นอย่างงี้มันก็เป็นคนติวให้ผมกับมินนิทตลอด ตอนเรียนเสือกหลับทำไมตอนสอบทำได้วะ ไม่เหมือนไอควายเผือกที่นั่งอีกข้างของผมเลย นั่งจดละเอียดยิบ พอสอบจริงเกือบไม่รอดถ้าไม่ได้มิ้วติวให้

“กูไม่รู้จักว่ะ แต่ว่าไอมินอะรู้ พี่มันอยู่คณะแพทย์ เห็นเป็นอดีตเดือนเลยไม่ใช่หรอ”

“พี่? อ่าวไอมินมันมีพี่ด้วยหรอวะ ทำไมกูไม่เคยรู้เลย น้อยใจอะ” เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง นี่ก็ปีสองละ ทำไมเป็นผมคนเดียวไม่เคยรู้จักพี่มันวะ

“มี แล้วมึงอยากรู้เรื่องคนหล่อคณะแพทย์ไปทำไมวะ” มินหักมือเล็กน้อยหลังจากจดเสร็จ ก่อนจะหันมาถามด้วยสายตาจริงจัง

“แรดนะเดี๋ยวนี้” >>มิ้ว           

“ออกลายแล้วหรอ” >>มินนิท

“เราเลี้ยงมันไม่ดีหรอวะ” >>มิ้ว

“นั้นดิ จะวิ่งแรดไปหาหมอหล่อสะแล้ว” >>มินนิท

“เดี๋ยวๆๆ ไอพวกบ้า กูแรดตรงไหน กูแค่จะหาคน!! ด่าจนกูเหมือนไปแย่งเมียใครมาไอห่าพวกนี้” น่าโมโห แค่หาผู้ชายคนๆเดียวโดนหาว่าแรดไปชอบผู้ชายเฉย ถึงจะเคยโดนผู้ชายมาจีบ แต่ก็ไม่เคยคบกับผู้ชายมาก่อนสักหน่อย ไม่เคยชอบด้วย!!

เพราะในกลุ่มสามคนผมเตี้ยที่สุด ไม่เหมือนพวกมันที่สูงร้อยแปดสิบเกือบร้อยเก้าสิบ จริงๆผมก็สูงเท่าระดับมาตราฐานชายไทยนะ ไม่รู้ว่าตอนเด็กๆแม่ให้กินอะไรกัน สูงอีกนิดก็เท่าเสาไฟฟ้าอยู่ละ ไม่ได้อิจฉาเลยจริงๆ:(

“แน่ใจหรอว่ามึงแย่งเมีย กูว่ามึงไปแย่งผัวเขามากกว่า” มิ้วหันมาแขวะผม ปากจะเบะอะไรขนาดนั้นวะ หน้าจับดีดชะมัด แล้วอย่างผมต้องแย่งเมีย ไม่ใช่แย่งผัว  

“สรุปอยากรู้ไปทำไม” หลังที่ผมทำท่าจะดีดปากมิ้ว มันก็ถามขึ้นมาก่อน

“ก็เมื่อวานเย็นฝนตกกูกลับไม่ทัน เพราะลืมโทรศัพท์ ทีนี้มีพี่คณะแพทย์เดินกางร่มไปส่งหอ ลืมถามชื่อเขาไว้ เลยต้องมาตามหาอย่างงี้ไง” ผมเล่าแต่ไม่ได้พูดถึงคุณยายฟ้าผ่าเปรี้ยง ถึงพวกมันรู้ไปก็ไม่น่าช่วยอะไรผมได้อยู่แล้ว

“แรดจริงๆด้วย”

“มิน ก็กูบอกว่าไม่ได้แรดไง” ทำหน้าเอือมมองมินนิท จะโมโหแล้วนะ บอกว่าไม่ได้แรดไง นี่เพื่อนพายเอง

“เออๆ แล้วมึงจะรู้จักไปทำไมวะ” อาจารย์ปล่อยแล้วหรอ เพราะตอนนี้เพื่อนในคลาสเริ่มทยอยออกจากห้องกันแล้ว

“ก็อยากรู้จักอะ พี่เขาใจดีนะ มากูไปส่งทั้งที่จริงๆเขาจะเดินไปเลยก็ได้ แถมยังซื้อนมอุ่นให้กูด้วย รู้จักไปก็ไม่เสียหาย” อา พูดแล้วก็นึกถึงพี่เขาแหะ หวังว่าไม่ได้ป่วยอยู่บ้านนะ เป็นห่วง

“คิดอะไรวะ น่าเครียดเชียว”มิ้วที่เดินออกมาจากห้องคนสุดท้าย ถามผมที่เดินก้มหน้าเครียดออกมาก่อน

“อยู่ๆก็เป็นห่วงพี่เขาว่ะ เมื่อวานเหมือนจะเปียกฝนเยอะ เขาเอียงมาทางกูมากกว่าฝั่งเขา” ความรู้สึกผิดพุ่งเข้ามาในหัวสมอ เป็นห่วงว่าอีกฝ่ายได้กินยาดักไข้ไว้รึเปล่า ผมเองก็เคยไม่กินเป็นหวัดไปอีกหลายวันเลย

“มินๆมึงได้กลิ่นตุๆแบบกูป่ะ”

“มึงไม่ได้อาบน้ำหรอ!! อี๋ๆๆออกไปไกลๆ กูเลยมิ้ว”

“ไอควาย กูหมายถึงมันแปลกๆ”

“อ่าวหรอ แล้วอะไรแปลกๆวะ”

“ก็เพื่อนมึงกำลังจะมีผัวแล้วไง!!โง่จังเลยเพื่อนกู” มิ้วทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะยกมือขึ้นมานวดขมับตัวเอง แต่เมื่อกี้มันพูดเรื่องอะไรกันนะ มัวแต่เป็นห่วงพี่คนนั้นจนลืมพวกมันสองคนไปเลย

“แยกย้ายเลยละกัน กูจะกลับไปเล่นเกมละ บาย” มิ้วยกมือขึ้นมาโบกมือลาก่อนจะเดินออกไป ผมกับมินนิทพยักหน้ารับ

“พาย มึงจะกลับเลยป่ะ”

“ว่าจะไปซื้อชานมไข่มุกอะ อยากกิน”

“เออ ไปดิ เดี๋ยวกูต้องรอพี่มารับ อยากเจอไม่ใช่หรอ”

“อยากๆ งั้นไปรอที่ร้านชานมนะ บอกพี่มึงด้วย” เยสส ชานมไข่มุกจ๋าาาา พี่พายมาแร้ววววว อยากกินตั้งแต่เมื่อวานละ แต่ฝนทำท่าจะตกเลยอดกินสักก่อน

“อย่อยยยยยยยยย” ชานมไข่มุกที่ต่อแถวรอเกือบครึ่งชั่วโมง อะไรจะคนเยอะขนาดนี้ แต่มันอร่อยมากๆเลย ยิ่งตัวไข่มุกหนิบๆนี่ อะหือออออ คุ้มค่ากับที่รอมานนานมากๆ เหมือนจะดูเว่อร์นะ แต่คนมันชอบนี่หน่า

“พี่กูบอกกำลังมาละ แต่มาช้าหน่อย รถน่าจะติด” มินหันมาพูกพลางดูดกาแฟขมๆของมัน รายนี้ไม่อินกับของหวาน แต่มันก็ต้องตามไปร้านของหวานบ่อยๆจนชินแล้ว เพราะผมกับมิ้วชอบของหวานมว้ากกกกกก

Ting~

เครื่องสี่เหลี่ยมสีขาวในมือดังขึ้น บอกว่าคนที่โทรมาเป็นสุดที่รักของเขาเลยก็ว่าได้ ก็มีแม่คนเดียวนี่หน่า กดรับสายก่อนจะยกขึ้นมาแนบหู

“สวัสดีครับคุณท้องฟ้าาาาาาา” เป็นเรื่องดีของวันนี้ที่คุณท้องฟ้าโทรมา ผมกับครอบครัวแยกกันอยู่ครับ เพราะที่บ้านอยู่ที่จังหวัดน่าน แต่มีธุรกิจโรงพยาบาลเอกชนอยู่ในกรุงเทพฯ เป็นเพราะแม่ชอบกลับบ้านมากกว่า ทำให้ต้องเข้าออกกรุงเทพฯบ่อยๆ ผมเคยถามคุณธรณีนะว่าไม่เหนื่อยหรอ แต่คุณธรณีตอบกลับมาพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นว่า

'ถ้าแม่อยากกลับบ้าน ต่อให้เหนื่อยแค่ไหนพ่อก็พากลับมาได้'

เป็นไง คุณธรณีของผมอบอุ่นมากๆเลยใช่มั้ย พี่น้องผมอีกสามคนอยู่ในกรุงเทพฯเหมือนกัน แต่ว่าเรียนกันคนละคณะกันหมดเลย ยกเว้นพี่พลัสพี่โตสุดที่ตอนนี้ทำงานแล้ว ทำให้เวลาทุกคนไม่ค่อยตรงกัน พูดแล้วก็คิดถึงแก็งส์ระคนชะมัด คุณธรณีพ่อผมชอบเรียกพวกเราแบบนี้ครับ

[เป็นยังไงบ้างคะ แม่คิดถึงคุณพายจังเลยครับ]

“พายก็คิดถึงคุณท้องฟ้าครับ”

[จริงหรอครับ วันนี้คุณธรณีกับแม่เข้ากรุงเทพฯ อยากเจอกันรึเปล่าครับ]

“อยากเจอครับ คุณท้องฟ้าอยู่ไหนครับ เดี๋ยวพายไปหา” เพราะไม่ได้เจอกันตั้งนานแล้ว ตอนนี้ยังไงก็ขอเลือกเจอครอบครัวก่อนแล้วกัน

[แม่กำลังเข้าบ้าน โทรบอกคนอื่นไว้แล้ว เหลือแต่คุณพายเนี่ยแหละครับ งานยุ่งไหม ไม่ว่างไม่เป็นอะไรนะครับ ไว้เดี๋ยวแม่ค่อยไปหาใหม่] คุณท้องฟ้าของผมน่ารักใช่มั้ยครับ เธอเป็นแบบนี้เสมอ ขี้เกรงใจ เป็นห่วงคนอื่นก่อนเสมอ

“ไม่ครับ งั้นเดี๋ยว พายไปหาที่บ้านนะ เจอกันครับบบ”

[เจอกันจ๊ะ] เมื่ออีกฝั่งวางสายไปแล้ว ผมก็ลุกขึ้นหยิบสัมภาระทั้งหมดขึ้น ก่อนจะหันไปมองคนข้างหน้า เหมือนวันนี้ต้องผิดนัดซะแล้ว

“ไปเถอะ” เหมือนมินก็รู้แล้วว่าผมอยากไปเจอครอบครัว ขอบคุณนะเพื่อนรัก กลับมาเดี๋ยวเลี้ยง ขนมเอง แต่ไม่บอกมันหรอก เพราะเดี๋ยวมันก็เป็นคนเลี้ยงอยู่ดี อิ___อิ

“ไว้ครั้งหน้านะมึง กูไปละเจอกัน” อีกฝ่ายพยักหน้าส่งกลับมา

ผมลงมาที่ถนนใหญ่เพื่อหาแท็กซี่กลับบ้าน ทำไมไม่มีใครจอดเลยอะ นี่ลูกค้านะ ลูกค้าาาาาาาาา อย่าเรื่องมาก!! รับพายสิ พายอยากไปหาคุณท้องฟ้า จริงๆผมขึ้นมอเตอร์ไซค์ก็ได้นะ แต่คุณธรณีไม่อนุญาตบอกว่ามันอันตราย แต่วันนี้ขอขัดคำสั่งวันนึงนะ เนี่ยเพราะไปหาคุณธรณีไง

“พี่ไปหมู่บ้านxxx เร็วๆเลยพี่”

“ขึ้นมาเลยนว้อง” หลังจากบอกพี่คนขับก็รับหมวกกันน็อคก่อนจะซ้อนขึ้นหลังคนขับทันที

แว๊นนนนนนนนนนนนนนนนซ์

อะหืออออ พี่น้องชาวไทยรีบกว่าผมก็พี่คนขับเนี่ยแหละครับ ช้าหน่อยพี่ ผมไม่รีบแล้วก็ด้ายยยยยยย ผมยังอยากกลับบ้าน ลูกเมียยังไม่มีเลย แว้กกกกกกก

“เห้ย พี่ช้าหน่อยพี่ๆๆ!!!!!”

“ไม่เป็นไรไอน้อง เดี๋ยวพี่ซิ่งให้รับรองปลอดภัยหายห่วง” ไม่ต้องหันหน้ามามองโผ๊มมมมมม ข้างหน้าไปมองข้างหน้าๆๆ

“พี่มองข้างหน้าๆ ไม่ต้องตอบผม!!!”

“จับแน่นๆ พี่จะซิ่งละนะ” พี่คนขับก็ค่อมตัวไปข้างหน้าก่อนจะบิดคันเร่งเพิ่มขึ้น ยกล้อได้ยกไปแล้วมั้งเนี่ย

“แว๊กกกกกกกกกกกกกกก”

“หูยย เสียงน้อยแม่ง แหลมใช่ได้” ขอบคุณครับ แต่มันใช่เวลามาชมกันมั้ย?!

“พี่!! กรวย!!!!”

“เห้ยยย!!”

เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด

โครม!

พี่คนขับเบรกรถกระทัน พร้อมหักรถไปอีกด้าน โชคดีที่รถไม่ล้มพี่คนขับก็ไม่เป็นอะไร แต่ขนซ้อนท้ายอย่างผมสิ กระเด็นออกมาชนกรวยอันใหญ่สีส้มเต็มๆ เป็นโชคดีอีกอย่างที่ ไม่ได้เป็นอะไรมากและใส่หมวกกันน็อค ทำให้บาดแผลแค่เลือดออกที่มือและเข่าทั้งสองข้าง 

แผลที่ขาดูเหมือนจะยาวถลอกตั้งแต่หัวเข่ายาวเลยครึ่งหน้าแข้งลงมานิดหน่อยทั้งสองข้างตอนนี้ชุ่มไปด้วยสีแดง ถ้าไม่เห็นใกล้ๆก็คงคิดว่าเป็นแผลบาด นี่แค่ถลอกยังเจ็บมากๆเลย

“...”อายก็อาย เจ็บก็เจ็บ ลุกก็ไม่ไหวเลย ไหนจะความรู้สึกแสบๆนั้นอีก น้ำตาก็ตีตื้นขึ้นมาจนขอบตาร้อนผ่าว พลางกอดกรวยในมือไว้แน่น มองน้ำข้นสีแดงสดจากแผลทางยาวเริ่มไหลลงตามขา ถึงจะไม่ได้กลัวเลือดแต่ถ้าเยอะขนาดนี้เขาเองก็กลัวไม่น้อยเหมือนกัน

“เห้ย ไอน้องเป็นไงบ้าง!!” เสียงพี่คนขับที่ดูตกใจมากดังขึ้น ผู้คนข้างทางเริ่มเดินมามุงแล้ว  ทำไงดี พายไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาของใคร

“ช่วยหลบหน่อยครับ” เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นหูมาก มากจนต้องเงยหน้าขึ้นดูว่าเป็นใคร แต่เมื่อเห็นหน้าคนมาใหม่แล้วก็ยิ่งทำให้น้ำตาไหลลงมาเยอะกว่าเดิมอีก

“พ—พี่คนนั้น” หยาดสีใสไหลลงผ่านตา ในที่สุดก็เจอคนรู้จักสักที ถึงจะไม่ได้สนิทกัน แต่ก็ช่วยพาเขาออกไปจากตรงนี้ที

“น้อง? เจ็บไหมครับ” พี่คนนั้นจริงๆด้วย เมื่อรู้ว่าคนที่ล้มเป็นผม ดูเหมือนคนข้างหน้าจะหว้าวุ่นกว่าเดิม

“ผมกลัวอะ”

"งั้นปล่อยกรวยออกก่อนนะครับ ขอดูมือหน่อย" น้ำเสียงที่ดูอบอุ่นพูดกล่อมจนคนเจ็บคล้อยตามอย่างง่ายๆ แต่น้ำตาของคนเจ็บก็ยังคงไหลอาบแก้มใส พายวางกรวยไว้ข้างตัวก่อนจะยื่นไปให้ว่าที่คุณหมอข้างหน้าแทน ก็พี่เขาใส่เสื้อกาวน์ของคณะมาเลย

“งั้นเดี๋ยวผมดูแลน้องต่อเองครับ” คนมาใหม่หันไปพูด กับพี่คนขับ เขาเองก็หน้าเสียเลยเหมือนกันที่เห็นผมเป็นอย่างนี้

“ผมขอโทษด้วยนะครับ น—นี่ค่าเสียหาย พี่มีให้แค่นี้จริงๆ” พี่คนขับรีบขอโทษขอโผยผม ก่อนจะควักตังค์ทั้งหมดที่มีออกมา

“ม—ไม่เป็นไรครับ ฮึก ผมโอเค ทีหลังอย่าขับเร็วอีกนะครับ เดี๋ยวต้องมีคน ฮึก เจ็บแบบนี้อีก”  พยายามจะไม่ร้องแล้วนะ แต่ไม่ไหว มันเจ็บเหลือเกิน  ดูแล้วพี่คนขับน่าจะมีลูกเมียที่ต้องดูแลอีก แผลของผมเดี๋ยวให้คุณธรณีดูให้ก็ได้ ค่าเสียหายไม่เอาหรอก

“พี่ขอโทษนะ ฮึกก น้องแม่งโคตรใจดีเลย ฮึก พี่ขอโทษนะ แง้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” เหมือนพี่คนขับจะรู้สึกผิดจากใจจริงถึงได้ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก แถมร้องออกมาเหมือนเป็นเด็ก กลายเป็นว่าผมต้องเป็นคนนั่งปลอบพี่แกให้หยุดร้องแทน

โดยไม่รู้เลยว่าการกระทำและนิสัยที่น่ารักของตนเองกำลังทำให้คนที่มองอยู่ห่างๆนั้นเอ็นดู และชื่นชมอย่างอดไม่ได้ ไม่เว้นแม้แต่พี่คนนั้นที่กำลังยกยิ้มกับความน่ารักของคนข้างหน้า

to be continue

                      น้องอยากเจอ อะพี่อีนคนนี้ก็จะให้เจอกัน ในที่สุด เราก็ได้เดินทางมาถึงคำใบ้แรกกันแล้วนะคะ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้รู้จักชื่อเพราะเอกกันซักทีหล่ะเนี่ย555555 ตอนนี้คุณท้องฟ้ากับคุณ ธรณีก็ได้ออกมามีบทบาทแล้วเย้ๆ ส่วนตัวคือชอบเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวมากกกก เพราะฉะนั้น อีนเลยอยากให้ครอบครัวของพายออกมาอบอุ่นมากๆๆ เอาให้พระเอกงงไปเลยว่าเลี้ยงลูกยังไงถึง ออก  มาน่ารักขนาดนี้

                      เกือบลืม อีนมีทวิตนะคะ สามารถเข้ามาพูดคุย ติดแท็ก #คุณของคูณ ได้เสมอ เพราะตอนนี้ทวิตของอีนคือเหงาและหว้าเหว่มาก  @caffeine__23 >> มี_อันนี้สองตัวนะคะ(ไม่รู้ว่าเขียนภาษาไทยยังไงอะ55555) ฝากติดตาม และกดกำลังใจให้อีนด้วยน้าา ขอบคุณค่า คิกคิก เจอกันตอนต่อไปเด้อ

                         #คุณของคูณ

                        twitter : @caffeine__23

T
B