คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 01
“ไอพาย รีบไปไหนวะ” มินนิทหันมาถามผมที่กวาดสรรพสิ่งบนโต๊ะอย่างรวดเร็วก่อนจะทำท่าลุกออกจากห้อง
“มินดูฟ้าดิ” ผมชี้ไปทางหน้าต่างโชว์ฟ้าอึมครึม ปุยเมฆสีเทาบนฟ้า
ตอนนี้กำลังรวมตัวกันเป็นถังน้ำขนาดใหญ่แล้ว
“เชี่ยฝนจะตกหรอวะ วันนี้มันไม่ได้มารับกูนี่หว่า”
“เราไปก่อนนะแล้วเจอกัน” ผมไม่ได้สนใจคำพูดของเพื่อนสนิทเท่าเมฆตอนนี้แล้ว อย่าเพิ่งตกนะ
วันนี้ต้องน้ำท่วมแน่ๆ ลำบากชะมัด
ผมรีบออกจากห้อง
ก่อนที่จะพุ่งติดสปีดไปที่หอทันที โอ๊ยยยย ทำไมคณะมันใหญ่ขนาดนี้
ฝนก็จะตกอยู่แร๊ววววว เห้ย ทำไมมันโล่งๆวะ ลืมโทรศัพท์ ซวยละ ไม่น่าลืมเลยโว้ยยยย
หลังจากวิ่งกลับไปที่ห้องก็เห็นโทรศัพท์ยังนอนแอ้งแม้งอยู่ที่เดิม
เฮ้ออออ ค่อยยังชั่ว ถ้าหายไปจะทำไงนะ คิดอยู่ในใจพลางเปิดโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คความเรียบร้อย
มัวแต่สนใจโทรศัพท์นานเกินไปหน่อยรู้ตัวอีกทีฟ้าก็มืดเพิ่มขึ้นอีกแล้ว
วิ่งสิครับรออะไร โอ๊ย ไม่น่าขี้ลืมเลยเลย
“อะ” ตกจนได้ เมื่อมาถึงป้ายรถเมล์ฝนก็เทลงมาทันที ถ้าช้ากว่านี้แย่แน่ๆ
นั่งลงบนเก้าอี้สีน้ำเงิน ควานหาหูฟังขึ้นมาก่อนจะใส่เข้าที่หูทั้งสองข้าง นิ้วเรียวกดไปที่เพลง Timehop ของเอิ้ต
ภัทรวี ผมชอบเพลงนี้นะ ฟังแล้วมันเพราดี พอเหมาะกับเจอบรรยากาศแบบนี้เข้าไป
มันเหงามากๆเลยเนอะ
คิดอะไรคนเดียวไปเรื่อย
จนไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง และไม่ได้สนใจผู้มาใหม่ ตรงหน้าที่มายืนได้สักพักแล้ว
“น้องไฟไหม้!!!!”
“ไฟไหม้ๆๆๆๆ” ไฟไหม้หรอ ทำไงดีวะ เผ่นก่อนแล้วกัน ยังไม่อยากตายตอนนี้ ผมกำกระเป๋าแน่นก่อนจะเด้งตัวลุกจากเก้าอี้ เดี๋ยวก่อน
ตอนนี้ฝนมันตกอยู่ไม่ใช่หรอวะ เดี๋ยวใครแกล้งกันวะเนี่ย เดี๋ยวเถอะ
ผมหันไปทางต้นเสียงที่ดูเหมือนขำมากจนเก็บอาการไม่อยู่
หลุดเสียงหัวเราะกุมท้องขำ คนมาใหม่เมื่อขำจนพอใจแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาสบตา
คนแปลกหน้ายืนขึ้นเต็มความสูง
จากมัลติพายที่สูงร้อยเจ็ดสิบสองดูเป็นเด็กทันทีเมื่อยืนต่อหน้าผู้ชายคนนี้
ใบหน้าผู้ชายคนนี้ถือว่าหน้าตาดี ไม่สิเข้าขั้นหล่อเลยต่างหาก หล่อมาก
อยากหล่อแบบนั้นบ้าง
“มีอะไรติดหน้าพี่รึเปล่า” สงสัยผมจะสำรวจใบหน้าคนตรงหน้าเกินไปหน่อยจนผิดสังเกต
“อ่อ เปล่าครับ ” พายยิ้มแก้เก้อ
“แล้วพี่มีอะไรรึเปล่าครับ”
อยู่ดีๆก็มาแกล้งให้ตกใจโดยโกรธสะเลย ตกใจหมดนึกว่าไฟไหม้จริงสักอีก
“มาสิ” ห๊ะ ไปไหนอะ เหมือนคนตรงหน้าจะอ่านความคิดผมออก
“หออยู่ไหนจะไปส่ง มันมืดแล้วอันตราย”
“อ่ออออ เลี้ยวซ้ายตรงทางเลี้ยวตรงนู้น แล้วก็เดินไปอีกประมาณสี่ซอยครับ”
ชี้ไปทางซอยกลับบ้านให้ดูเป็นท่าประกอบ เดี๋ยวเมื่อกี้บอกว่าอะไรนะ?!
“ใกล้ดี งั้นไปกัน”
“...” ไปส่ง?เดี๋ยวก่อน เราไม่รู้จักกันนะ
แต่ได้ข่าวว่าเมื่อกี้มึงบอกทางเขาไปแล้ว
“หรือน้องอยากรอจนฝนหยุด แต่ดูท่าวันนี้คงตกทั้งคืนนะ”
“...” เอายังไงดี พี่เขาเป็นใครเราก็ไม่รู้จัก
“งั้นถ้าไม่ไปพี่ไปแล้วนะ”
“เดี๋ยว!!ผมไปด้วย” โอเค
ขอเลือกถึงหอให้เร็วที่สุดแล้วกัน เพราะตอนนี้เหนียวตัวอยากอาบน้ำล้างตัวแล้ว
คนตัวสูงกว่ากางร่มใสคันใหญ่ก่อนจะพาคนตัวเล็กเข้ามาอยู่ในร่มด้วยกัน
อยู่ด้วยกันแบบนี้อยากสูงเท่าพี่เขาจัง
พายต้องมายืนข้างหน้าเพราะมีพื้นที่แคบทำให้เหมือนเป็นการกอดจากข้างหลัง ทำให้คนตัวเล็กเกือบจะจมเข้าไปในอกของอีกคน
“ถอยไปหน่อยได้ไหมครับ” ใกล้เกินไป ระยะอันตราย ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอมถอยหลังออกห่างให้แต่โดยดี
แต่สุดท้ายก็กลับมาใกล้กันเหมือนเดิมจนได้
“ทำไมเรากลับช้า” คนข้างหลังเริ่มถาม
หลังจากออกเดินมาได้สักพัก
“อาจารย์เพิ่งปล่อยครับ จริงๆเกือบกลับทันแล้ว
แต่ดันลืมโทรศัพท์เลยต้องวนกลับไปเอาอีกรอบ”
“อืม เด๋อจังเลยนะครับ”
“ไม่ได้เด๋อสักหน่อย ผมแค่ลืมเฉยๆเองนะ.3.” มาว่าเขาแบบนี้ไง พายไม่ได้เด๋อเลยสักนิด พูดไปพลางยู่ปากลง โดยที่ไม่รู้ตัวว่ามันน่าบีบ
“แล้วพี่หล่ะ”
“เพิ่งเลิกเรียนครับ”
“อ่ออออออ”
“...”
“...”
“...”
“...” มันเงียบอีกแล้วอะ คุยเรื่องอะไรดีอะ
“บ้านพี่กลับทางนี้หรอ”
“ก็ถ้าคนละทางคงไม่มาส่งหรอกครับ” นั่นสินะ
เด๋อเหมือนที่พี่เขาพูดจริงๆด้วย
“เราไปหลบฝนตรงนั้นกันก่อนดีกว่า พี่ว่าตอนนี้มันตกหนักขึ้น
เดี๋ยวเราจะไม่สบายเอา” คนแปลกหน้าก็ดันตัวให้อีกฝ่ายเข้าไปหลบหน้าเซเว่น
ก่อนจะขอตัวไปซื้อของข้างใน
พายยืนพลางกอดตัวเองไปด้วย
เพราะอากาสค่อนข้างเย็นแล้ว
เมื่อมองไปรอบข้างก็พบหญิงชรากำลังเดินตากฝนอยู่ข้างนอก
พายกางร่มใสในมือที่คนตัวโตฝากไว้ก่อนหน้านี้
“คุณยายให้ผมช่วยนะครับ”
“ขอบใจมาก” เขาหยิบสัมภาระของเธอมาถือ
ก่อนจะช่วยผยุงเธอเข้าที่ร่ม
“หนูชื่ออะไรหรอ”
“เอ่อ ชื่อมัลติพายครับ”
“อืม... หนูเจอเนื้อคู่แล้ว” เมื่อคุณยายพูดจบ
แกก็ส่งยิ้มมาให้
“!!!”
“กรวย”
“เดี๋ยวๆคุณยาย..”
“คุ๊กกี้”
“คูณยายหมะ..”
“หมา”
“ฟังผมหน่ะ..”
“ร่ม”
เปรี้ยงงงง
ตกใจอยู่ดีๆฟ้าก็ผ่า
อ่าว! คุณยายคนเมื่อกี้หายไปไหนแล้วหล่ะ
แถมเมื่อกี้แกก็พูดจาแปลก เนื้อคู่หรอ ไม่น่ามีหรอก ก็โสดมาตั้งแต่เกิด
จีบใครก็ไม่เป็นจะไม่มีแฟนได้ไง แต่คุณยายพูดถึงกรวย คุ๊กกี้ หมา ร่ม?? ไม่เห็นจะเกี่ยวกันตรงไหนเลย
“ลงไปนั่งตรงนั้นทำไมครับ”
“เข้าไปซื้ออะไรหรอครับ” ผมเลือกที่จะเมินคำถาม
แถมอีกฝ่าย
“นี่นมร้อนครับ รีบดื่มแล้วไปกันเถอะ เดี๋ยวฝนจะตกหนักกว่านี้” รับนมอุ่นที่ยื่นมาข้างหน้า ก่อนจะดื่มเข้าไป
ช่วยลดความหนาวลงไปได้ตั้งเยอะเลย
“แล้วพี่กินอะไรอะ”
“กาแฟครับ”
“เดี๋ยวก็นอนไม่—!!!”
“โทษทีนะ” ยังพูดไม่ทันจบประโยค
มือข้างหนึ่งก็เลื่อนขึ้นมาประคองหน้าก่อนจะใช้นิ้วโป้งปาดคราบนมอุ่นออกอย่างแผ่วเบา
เล่นทำคนตัวเล็กกว่าตัวแข็ง
“กินเป็นเด็กไปได้เลยนะครับ”
“...”
“เป็นอะไรรึเปล่าครับหน้าแดงๆ”
“ใจสั่น”
“คุณพูดว่าอะไรนะครับ”
“ผมใจสั่นครับ” สั่นมากๆเหมือนจะหลุดออกมาเลย พออีกฝ่ายได้ยินอย่างนั้น
มุมปากก็ยกยิ้มขึ้น ก่อนจะยกมือลูบหัวทุยออกฝ่ายเบาๆอย่างเอ็นดู
“หึหึ กลับบ้านกันครับ”
“เฮ้ออออออออ” ผมกำลังเช็ดผมให้แห้ง
หลังจากที่มาถึงหอผมก็วิ่งเข้าไปอาบน้ำทันที เดี๋ยวจะไม่สบายเอา คุณท้องฟ้าสอนไว้
หลังจากเหตุการใจสั่น
พี่คนนั้นก็พาผมมาส่งถึงหอ ผมขอบคุณพี่เขาตามมารยาท
ดูเหมือนพี่เขาจะเสียสละเอนร่มมาทางฝั่งผมมากกว่าดูจากแขนเสื้ออีกฝั่งที่เปียกโชก
ถ้าพี่เขาไม่รีบอาบน้ำ ต้องเป็นหวัดแน่ๆเลย
แต่เหมือนผมลืมอะไรไปสักอย่างแต่นึกไม่ออก
“กลับมายังไงเนี่ยมึง ข้างนอกฝนตกหนักไม่ใช่หรอ” เสียงจากรูมเมทที่อยู่อีกเตียงดังขึ้นมา
มาโยเพื่อนจากโรงเรียนเก่า แต่ไม่ได้สนิทกันแต่ก็พอรู้จักกันมากพอที่จะชวนมาเป็นรูมเมท
“อ่อ พี่เขาเดินมาส่งอะ”
“พี่? ใครวะ”
“เวรละ รู้ละลืมอะไร”
“อย่าบอกนะ ว่ามึงไม่รู้จักเขา?”
“หึ”ส่ายหน้าปฏิเสธ เดินกับเขามาตั้งไกล
คุยกันตั้งหลายประโยค ดันลืมถามชื่ออีกฝ่าย พายมึงโง่หรือโง่มากวะ
“เค เจริญละเพื่อนกู”
“เอ้า ก็กูลืมถามอะ”
“เออๆเรื่องของมึง กูนอนละ”
“ฝันดีไอฟาย”
ผมนั่งเล่นโทรศัพท์เข้าแอพนู้นแอพนี้ไปเรื่อย
และนึกถึงคำของคุณยายฟ้าผ่าเปรี้ยงเมื่อเย็น เนื้อคู่หรอ จะได้เจอกันเมื่อไหร่นะ
เร็วๆนี้รึเปล่า แล้วกรวย คุ๊กกี้ หมา ร่ม มันคืออะไรกัน ง่วง!!ขี้เกียจคิดแล้วด้วย ไปนอนละไม่ไหวๆ
to be
continue
สวัสดีค่าาา
เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกของไรท์ ไรท์ขอแทนตัวเองว่าอีนนะ
>>นามปากกาcaffeine จริงๆเป็นเรื่องที่สอง
แต่ว่าเรื่องนั้นแต่งไม่จบอีนขอไม่นับแล้วกันนะคะ55555
โดยครั้งนี้อีนมาโปรเจคเป็นครอบครัวคณิตศาสคร์หรือmathfamค่ะ เริ่มจากคุณพ่อคุณแม่ของแมทแฟมก่อน คือคุณท้องฟ้ากับคุณธรณี
ซึ่งชื่อไม่เกี่ยวกับแมทแฟมสักเท่าไหร่ แต่ลูกที่น่ารักอีกสี่คน ซึ่งเป็นชายล้วน ชื่อเป็นบวกลบคูณหาร แต่เพื่อเพิ่มความครีเอท
ไรท์เลยเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดเพิ่มความน่ารัก>____< พี่คนโตเลยจะเป็นพี่พลัส คนรองคือไมนัส มัลติพาย และคนน้องคือดีไวด์ค่ะ
งั้นอีนขอฝากสี่เรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกคนด้วยนะคะ
กดติดตาม ให้กำลังใจ และเข้ามาติชมกันด้วยนะคะ<3
#คุณของคูณ
twitter:
@caffeine__23
ความคิดเห็น