รักวุ่นๆของยัยตัวจุ้น แสบ ซาส์

ลำดับตอนที่ #6 : ความลับสุดยอด

6

ความลับสุดยอด

(Sai Talk)

“นี่ทำไมฟ้ากับดัชยังไม่มาอีกล่ะ ประจำสองคนนี้ไม่เคยมาสายเลยนะ”

ฉันพูดขึ้นเบา หลังจากที่ฉันต้องมานั่งเรียนคาบแรกคนเดียว

ประจำฟ้ากับดัชไม่เคยมาสายเลยนี่นา

พักนี้ฟ้ากับดัชดูแปลกไปจัง เจอหน้ากันทีไรทะเลาะกันทุกที ทั้งๆที่แต่ก่อนดัชก็เป็นคนที่ไม่ค่อยพูด ส่วนฟ้าก็เป็นคนที่ใม่เคยต่อปากต่อคำกับใคร

 “ฉันเห็น สองคนนั้นโดนอาจารย์รังสิมาสั่งให้วิ่งสามขาอยู่ข้างล่างน่ะ”

กุ้งที่นั่งอยู่หน้าฉันและเป็นหัวหน้าห้องแสนดีก็เป็นผู้มาเฉลย

“เหวอ...” O_O  

“อย่างฟ้ากับดัชเนี้ยะนะ มันเป็นอะไรที่ไม่น่าเป็นไปได้ ฉันว่าลิงออกลูกเป็นเป็ดยังจะน่าเชื่อซะกว่า”

“ใช่แล้วเธอไปเอาข่าวมาจากไหน”

บาสที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่อีกฝั่งหนึ่งเมื่อได้ยินเรื่องก็ดีดก้นมาทางนี้ทันที

“ไม่เชื่อก็ดูโน่นสิ”

กุ้งชี้ไปที่สนามบาส

แล้วทุกคนก็ชะโงกหน้าไปทางหน้าต่างซึ่งจะมองเห็นสนามบาสได้ชัดมาก

ภาพที่ทุกคนเห็นตอนนี้ก็คือ ที่ใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งมีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังฟัดกับผู้ชายอีกคนหนึ่งอย่างเมามันส์ ทั้งที่เชือกที่มัดอยู่ที่ขาก็ยังไม่ได้เอาออกทำให้ล้มลงไปตั้งหลายรอบ

“เฮ้ย!” O_O

“ฉันว่าพรุ่งนี้พระอาทิตย์จะต้องขึ้นทางทิศตะวันตกแน่ๆเลย”

ระหว่างทีทุกคนกำลังตกใจอยู่นั้นนายบาสก็กำลังวิ่งลงไปข้างล่าง ส่วนฉันพอได้สติ ก็รีบวิ่งตามไปทันที

~นี่มันอะไรกันเนี้ยะ ฉันงงไปหมดแล้วนะ~

“ไอ้บ้าดัชฉันจะฆ่านาย”

นี่คือเสียงของฟ้าที่กำลังโมโหอย่างแรง ซึ่งตั้งแต่เคยคบกันมา ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินในรอบสองร้อยล้านปี

“ฉันรู้สึกว่าเธอจะฆ่าฉันหลายรอบแล้วนะ” นายดัชโมโหเป็นกับเขาด้วยเหรอ

~โอ้...นี่มันอะไรกัน ทั้งสองคนนี้ต้องไม่ใช่เพื่อนฉันแน่ๆ ฉันต้องไปเอาน้ำมนต์มาสาดไล่ผีออกไปให้ได้ เอาเพื่อนฉันคืนมา ฮือๆๆ~

“ก็ฉันจะเอาให้นายไม่ได้ผุดไม่ได้เกิดไปเลยไงเล่า”

“กลัวตายละ”

แล้วฟ้ากับนายดัชก็ได้ออกรบกันอีกจนได้ ตอนนี้ที่ใต้ต้นไม้ต้นนี้ได้กลายเป็นสนามมวยไปแล้ว แถมยังมีคนเชียร์อีกตั้งเยอะเชียร์ ทั้งฟ้า ทั้งนายดัช

“ฉันกับนายเราจะต้องเป็นศัตรูกันตลอดไป”

ยัยฟ้าจะมีศัตรู น้องทรายอยากจะบ้าตาย

“แล้วใครเขาอยากจะเป็นมิตรกับเธอเล่า”

“ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นมิตรกับนายสักหน่อย ไอ้หน้าชา”

“ฉันก็ไม่ได้อยากมีเพื่อนเป็นลิงนักหรอก”
                “ไอ้หน้าชาปากเสีย”

“ยัยหน้าลิงปากเน่า”

“นี่มันอะไรกันน่ะฟ้า”

ระหว่างที่ฟ้ากับนายดัชกำลังเถียงกันอยู่นั้นฉันก็ได้ยินเสียงของ ผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นมา ซึ่งฉันมั่นใจว่าไม่ใช่นายดัชเพราะปากของนายดัชยังเถียงกับยัยฟ้าฉอดๆๆอยู่เลย

“ทำไม่ฟ้ากับไอ้ดัชถึงมาอยู่นี่ล่ะ แล้วทำไมถึงได้โดนผูกสามขาแบบนี้”

“มันเบื่อๆฉันก็เลยหาอะไรเล่นล่ะมั้ง”

ฉันรู้นะว่าเธอประชด~

“แล้วทำไมฟ้าไม่มาชวนผมล่ะ”

~อ๊ากกกกกก ฉันอยากตาย นี่นะเหรอเพื่อนเขยฉันในอนาคต ช้านนนน...รับไม่ด้ายยยย ~

“บาสไปกินยาตายซะไป”

“หะ!!ฟ้าพูดว่าอะไรนะ”

“อยากกินไก่น่ะ เออ ขึ้นห้องเถอะ”

พอยัยฟ้าพูดจบฉันกะว่าจะเดินขึ้นห้องไป แต่ว่า...

~เฮ้ย!! อ๊ากกก ตุ๊บ~

ยัยฟ้าคงลืมไปสินะว่ายังไม่ได้แก้เชือกออกจากกัน ดังนั้นมันจึงทำให้ฉันได้เห็นสองคนนี้ล้มไปด้วยท่าที่สง่างามมากๆ (ตีนชี้ฟ้าทั้งคู่)

“ยัยหน้าลิงเธอทำฉันเจ็บ”

“ไอ้หน้าชา อย่าพูดมากฉันก็เจ็บรีบๆลุกขึ้นฉันจะแก้เชือก”

ยังจะมีอารมณ์มาเถียงกันอีก เฮ้อ...เครียดกับชีวิต แต่ฟ้าเธอคงจะไม่รู้ว่าจะแก้ตัวยังไงแล้วสินะ

~ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่ายัยฟ้าเป็นอะไรไป รวมทั้งนายดัชด้วย อยู่ด้วยกันทีไรเป็นทะเลาะ ทะเลาะ แล้วก็ทะเลาะ ซึ่งเมื่อก่อนนี้มันไม่เคยเป็นแบบนี้เลย แต่ก่อนนี้ดัชจะรักยัยฟ้ามาก(ในฐานะเพื่อนนะ) ฉันยังจำได้เลยตอนที่ฟ้ายังไม่ได้คบกับบาสแต่เป็นเพื่อนกัน และก็ตอนนั้นกำลังอยู่ในขั้นที่บาสจีบฟ้าอยู่น่ะ เลยทำให้ฟ้าโดนเขม่น แล้วก็โดนดักทำร้ายจนได้ พอดัชรู้เรื่องก็ไปจัดการซะยัยพวกนั้นไม่กล้ามายุ่งกับฟ้าอีกเลย แต่ว่าตอนนี้ทำไมมันเป็นแบบนี้!!!! ฉันไม่เข้าจาย...ยยยย..ย  ตอนนี้ฟ้าดูเหมือนกับว่าไม่ใช่คนที่อ่อนแอ ไม่ใช่คนที่กลัวคนอีกต่อไป ส่วนนายดัชก็ไม่ใช่คนที่พูดน้อยอีกต่อไป(กับยัยฟ้าเท่านั้นนะ) ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องมันเป็นมายังไง~

~ปัง!!!~

ระหว่างที่ฉันกำลังนั่ง และฟ้ากำลังนอนอยู่ ก็มีมือใหญ่ๆของใครมาทุบที่โต๊ะอย่างแรง แต่มันก็ไม่ได้ทำให้จุดมุ่งหมายในการไปทัวร์สวรรค์ของยัยฟ้าจะกระดุกกระดิกเลยสักนิด

ฉันหันไปมองหน้าเจ้าของมือนั้น ‘ยัยกิ๊ฟ’ แล้วก็มียัยเกรซ และริซ่ายืนอยู่ด้านหลัง ว่าแต่ยัยสามคนนี้จะมาทำไม(ยัยสามคนนี้อยู่ห้อง A4 น่ะ) หรือว่ามาหาเรื่องกันอีก

“มีอะไรไม่ทราบ”

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับเพื่อนเธอ” ยัยกิ๊ฟตะโกนออกมา

“ตอนนี้เพื่อนของฉันไม่ว่าง” กำลังไปเที่ยวสวรรค์อยู่

“แต่ฉันจะคุย”

“มีอารายจาคูยกาบช้าน...ยายชานีทรีโอ”

ฟ้าฉันจะพูดให้ดีไหม  ว่าแต่ฉายายัยสามตัวนี้คืออะไรนะ

“ยัยหน้าด้าน”

อยู่ๆยัยกิ๊ฟก็พูดออกมาดื้อๆ เล่นเอาคนทั้งห้องมองมาที่พวกเรา เว้นแต่ดัชกับบาสที่ไปเข้าห้องน้ำกัน แล้วใครจะมาช่วยยัยฟ้าล่ะเนี้ยะ

“อย่าด่าตัวเองแบบนั้นสิ”

ฟ้าเธอตอบกลับได้หน้าตายมากๆ

“ฉันด่าแกต่างหากเล่า ยัยหน้าด้าน”

“แถวบ้านฉันบอกไว้ว่า อย่าถือคนบ้า อย่าว่าคนเมา อย่าคิดว่าคนที่ด่าเราเขาด่าเรา เพราะเขากำลังด่าตัวเองอยู่ และก็ชมเราอยู่ต่างหาก”

ฉันว่ามันคงจะมีแต่แถวบ้านเธอจริงๆนะ ฟ้า

“อย่ามาทำปากดีนะ” อันนี้ยัยเกรซเป็นคนพูด

“อย่ามาปล่อยสัตว์เลี้ยงไว้แถวนี้นะ แล้วถ้าไม่มีอะไรแล้วก็ช่วยไปไกลๆด้วย ฉันจะพักผ่อน”

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก”

“ขอโทษฉันไม่ได้ชื่อแก จำไว้ด้วยนะแก ^-^”

ทำไมเดี๋ยวนี้เธอปากคมจังฟ้า (ฉันไม่อยากว่าเธอปากจัดนะ)

“นี่ หลบไป” แล้วยัยกิ๊ฟก็มากระชากแขนฉันออกไป เล่นเอาซะฉันกระเด็นไปเลย

ยัยกิ๊ฟกำลังจะเงื้อมือตบหน้ายัยฟ้า O.O

“ฟ้า!!”

ฉันตะโกนเรียกยัยฟ้าพร้อมกับกำลังจะเข้าไปช่วย แต่ยัยเกรซ กับยัยริซ่าดันมาดึงแขนฉันไว้ก่อน

“หยุดนะ!!! ถ้ามือเธอมาโดนหน้าฉันเมื่อไร ฉันไม่เอาแกไว้แน่”

ยัยฟ้าหยุดยัยกิ๊ฟด้วยวาจา มันทำให้ยัยกิ๊ฟอึ้งไปชั่วขณะ

“อย่าคิดว่าฉันจะไม่ตบกลับนะ ฉันยอมเธอมานานแล้ว ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปฉันจะไม่ยอมเธออีกต่อไป เอาสิเธอตบฉันหนึ่งครั้งฉันจะตบกลับสิบครั้ง เธอตบฉันสิบครั้งฉันจะตบเธอร้อยครั้ง”

O.O (หน้าตาของทุกคนตอนนี้)

ตอนนี้หน้าของยัยฟ้าไม่ต่างอะไรไปกับเสือเลย พร้อมที่จะตะครุบเหยื่อได้ทุกเมื่อ ที่เหยื่อลงมือ

“ฉันกับเธอได้เจอกันอีกแน่”

“ถ้าเธอไม่ด่วนจากไปก่อนนะ”

ยัยฟ้าตะโกนรั้งท้ายใส่ยัยสามคนนั้นไป

ฉันหลังจากที่บิดแขนให้เข้าที่เรียบร้อยแล้วก็มานั่งที่เดิมทันที ยัยสองตัวนั้นแรกแม่ควายทั้งนั้น เอาซะระบมไปทั้งแขนเลย

“ฟ้าฉัน...”

“อย่าเพิ่งพูดอะไรทั้งนั้นนะ ฉันจะพักผ่อน”

ชีวิตนี้จะเอาแต่นอนกับนอนใช่มะ และไม่ว่าเสียงไมค์ที่อาจารย์ปรมัยพูดจะดังออกมาจากลำโพงสักแค่ไหน ก็ไม่สามารถทำให้ใบหูของเธอกระดุกกระดิกได้เลย นี่จะนอนเอาโล่เลยหรือไง ฉันล่ะท้อกับอาการหลับแบบปลุกไม่ตื่นแบบนี้ของยัยนี่จริงๆ(แค่สองวันนี้นะ) งั้นฉันก็ขอเปลี่ยนจากฉายาฟ้าที่แสนจะเรียบร้อยมาเป็นฟ้าหลับสะท้านโลกันย์เลยดีกว่า แล้วนี่คงจะฝันไปว่าได้ไปเที่ยวทะเลแน่ๆเลย เสียงที่ดังออกมาจากลำโพงคือเสียงคลื่น ส่วนเสียงอื่นๆคือเสียงลมพัดล่ะมั้ง  นับถือๆจริงๆ ส่วนอาจารย์นี่ก็เอาแต่ถือไปพูดกับกระดาษ แล้วก็จดๆๆๆๆ จนมือฉันหงิกไปหมดแล้วนะ  ไม่รู้ว่าจะจดไว้เป็นที่ระลึกหรือไง และเชื่อฉันสิว่าพอหมดชั่วโมงยัยฟ้าก็จะต้องขอสมุดฉันไปจดอีกแน่ๆ

~กริ๊ง.ๆๆ~

“กินข้าวแล้วเหรอ”

มีเสียงเดียวในโลกนี้ที่สามารถปลุกเธอได้~

“อืม...”

“งั้นเรารีบไปกินกันเถอะ เดียวจะไม่ทัน”

“ไม่ทันอะไร”

ฉันถามออกไป แค่ไปกินข้าวแล้วมันจะไม่ทันอะไร เวลาก็มีตั้งหนึ่งชั่วโมง

“ไม่ทันหนีนายบาสพ้นน่ะสิ”

พูดจบยัยฟ้าก็เดินไปก่อนเลย

นี่มันอะไรของเขา ทีเมื่อก่อนต่อให้เวลาจะเหลือน้อยยังไงก็บอกว่ารอบาสก่อนๆ แต่เดียวนี้มีเวลาเป็นชั่วโมงกลับหนีหน้าซะงั้น ฉันล่ะงง

แต่ถึงยัยฟ้าจะหนีหน้าบาสสักเท่าไรก็ไม่พ้น (ก็แหงล่ะโรงอาหารแคบเท่ารูหนูหาไม่เจอก็ให้มันรู้ไป) ดังนั้นโต๊ะเราจึงต้องมีกันสี่คนตามปกติ แต่ฉันว่าวันนี้มันคงจะไม่ปกติก็อีตรงที่ฟ้ากับดัชจะต้องเปิดศึกกันอีกแน่ๆ

~แจ๊บๆ~

“นี่เวลากินน่ะไม่ต้องมีเสียงได้มะ เคียวแจ๊บๆเป็นหมูกินลำเลย แล้วก็ช่วยทานหน่อยนะไม่ใช่ยัด”

น่านไง เดาอะไรไม่เคยผิดเลยเรา (ยกเว้นเดาข้อสอบ เดาทีไรก็ต้อง Down ทุกทีเลย)

ไม่น่าให้ยัยฟ้ากับดัชนั่งฝั่งตรงข้ามกันเลยเรา คิดผิดอย่างมหันต์ ข้าพเจ้าผิดไปแล้วจริงๆ

“ใครเขาจะไปเคียวเอื้องเป็นควายเหมือนนายล่ะ มีหวังตึกถล่มทีก็คงจะต้องถือจานข้าวกินไปวิ่งไปล่ะมั้ง”

“เขาเรียกว่าทานอย่างมีมารยาทต่างหากเล่า”

“มารยืดสิไม่ว่า”

“เอาไว้ติดคอเมื่อไรแล้วจะรู้สึก”

“เอาไว้ตึกถล่มเมื่อไรแล้วจะรู้สึก”

ฉันล่ะนับถือสองคนนี้จริงๆ เถียงกันได้เมามันส์ที่สุด ไม่รู้ว่าคิดคำด่ากลับตอนไหน เป็นฉันนะจะด่าใครทั้งทีต้องกลับไปคิดเป็นการบ้านก่อนแล้วค่อยกลับมาด่าพรุ่งนี้แน่ๆ

“นี่ไอ้ดัชแกเป็นอะไรวะ ด่าแฟนฉันอยู่ได้”

พรวด!!

นี่เป็นเสียงที่ข้าวในปากยัยฟ้ามันออกมานอกปากค่ะ แล้วตอนนี้มันก็อยู่บนหน้าและก็หัวดัชเรียบร้อยแล้ว

“ฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่า”

บาสที่นั่งอยู่ข้างๆฟ้าตกใจ รีบเอามือลูบหลังยัยฟ้าใหญ่เลย

“ อ่อก แค่กๆๆ”

“ยัยหน้าลิง!!! เธอเอาข้าวมาหว่านบนหัวฉันทำไม!!”

นายดัชคงจะโกรธมากเลยสิท่า แน่ละ คงไม่มีใครอยากให้ใครไปหว่านข้าวบนหัวตัวเองแน่ๆ

“ฉะ...ฉะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจ แค่กๆๆ”

แต่ฉันว่าฉันแอบเห็นเธอยิ้มนะฟ้า

“ฉันไม่เชื่อเธอจะต้องแก้ลงฉันแน่ๆ”

ดัชพูดอย่างเอาเรื่อง

 “เฮ้ย! ไอ้ดัชฟ้าเขาบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ก็ไม่ได้ตั้งใจสิ”

บาสพูดเพื่อปกป้องแฟนตัวเอง

“ก็แฟนแกนิ่ แกก็ต้องเข้าข้างสิ แต่แกดูหัวฉันสิ”

พอนายดัชพูดจบก็หันมาทางยัยฟ้าอีกครั้ง ด้วยสายตาอาฆาต

“เธอตายแน่ ยัยน่าลิง!”

“อ๊ากกกกกก ช่วยด้วยค่า หมาบ้าไล่กัด”

แล้วนายดัชก็วิ่งไล่ยัยฟ้าออกจากโรงอาหารไป ซึ่งจะไปสิ้นสุดที่ไหนก็ไม่รู้ ฉันล่ะสงสารขายัยฟ้าจริงๆ สั้นเป็นขาตุ๊กตา แต่กลับโดนคนที่ขาวยาวเป็นตะเกียบวิ่งไล่ มันคงจะต้องทำงานหนักมากสินะ

“บาสนายไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

ฉันหันมาถามนายบาสที่ยืนมองฟ้ากับดัชวิ่งไล่กันอยู่

“อืม...”

บาสตอบฉันแล้วก็เดินขึ้นห้องไป

ฉันว่าฉันพอจะเข้าใจความรู้สึกของนายนะบาสนะ เพราะตั้งแต่เมื่อวานฟ้าก็ดูสนิทและคุยกับดัชมากกว่าบาสซะอีก เป็นใครไม่เสียใจก็แปลว่าไม่ได้รักกันจริงแล้วละ แล้วฟ้าล่ะทำไมถึงทำแบบนี้ เมื่อก่อนเห็นรักกันจะตายไปไหนไปกัน แต่ทำไมเมื่อวานวันนี้ถึงเป็นแบบนี้

~พรืบ~

ระหว่างที่เรากำลังนั่งเม้าท์แตกกันอยู่นั้น ประตูห้องเรียนก็ถูกเปิดออก ทำให้ฉันต้องหันไปมอง แล้วก็เป็นฟ้ากับดัชจริงๆด้วย แต่ดูสภาพสิไม่ต่างอะไรกับลูกหมาตกน้ำเลย ไม่รู้ว่าวิ่งไล่กันไปถึงไหน ถึงได้หอบกับมากันซะขนาดนี้

“ฟ้าเหนื่อยไหม”

บาสที่นั่งอยู่ลุกขึ้นถามฟ้าด้วยความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไร”

ยัยฟ้ายกมือขึ้นส่ายเบาๆเป็นการบอกว่าไม่เป็นไร แล้วก็เดินมานั่งที่ ทำให้สีหน้าของบาสดูเศร้าเข้าไปอีก

~ฟ้านี่ถ้าเธอไม่ใช่เพื่อนรักของฉัน ฉันจะบีบเธอให้ตายคามือเลย~

“เธอทำแบบนี้ได้ยังไงกัน”

ฉันถามยัยฟ้าที่เข้าไปนั่งที่เรียบร้อยแล้ว

“ทำอะไร”

ยังมาทำหน้ามึนอีก ฉันอยากบีบคอเธอจริงๆเลย

“เธอรู้ไหมบาสเขาเป็นห่วงเธอแทบตาย แต่เธอกลับทำกับเขาแบบนี้น่ะเหรอ”

“ฉันอยากพักผ่อน”

ฟ้าพูดแค่นั้นแล้วก็ฟุบลงบนโต๊ะไปอีก

~เธอเป็นอะไรไปน่ะฟ้า แค่เวลาสองวันทำไมเธอถึงได้เปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเธอยังดีๆอยู่เลย แต่ตอนนี้มันไม่แล้ว~

สามคาบยัยฟ้าหลับไปสามคาบเต็มๆ    นับถือฉันนับถือเธอจริงๆเลยฟ้าเธอทำได้ยังไงกัน เธอหลับไม่รู้เดือนไม่รู้ตะวันเลยจริงๆ

~กริ๊ง~

และเสียงนาฬิกาปลุกของยัยฟ้าก็ดังขึ้น

“เฮ้อ ได้กลับบ้านสักที”

และยัยฟ้าก็ลุกพรวดไปทันที  แต่กลับโดนนายดัชดึงแขนไว้ก่อน

“เธอยังไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น”

“อะไรอีกล่ะ ฉันอยากกลับบ้นเต็มทนแล้วนะเฟ้ย”

“เธอจะต้องไปหาอาจารย์รังสิมากับฉัน”

เออใช่สิ ยัยฟ้ากับนายดัชโดนลงโทษอยู่นี่นา วันนี้ฉันไปช่วยยัยฟ้าทำดีกว่า เพื่อว่าพอเสร็จแล้วเราจะได้กลับบ้านพร้อมยัยฟ้า (บ้านฉันกับยัยฟ้าไปขึ้นรถเมล์สายเดียวกันน่ะแต่ฉันสามารถลงก่อนหนึ่งป้ายได้)

“เฮ้อ...ไปสิ เซ็งเป็ดจริงเลย”

“งั้นเดียวฉันไปช่วยนะ”

ฉันเดินเข้าไปเกาะแขนฟ้า

“เธอช่างเป็นเพื่อนที่แสนดีจริงๆ”

พูดจบยัยฟ้าก็เดินตามนายดัชออกไป

“บาสไม่ไปด้วยกันเหรอ”

ฉันหันไปถามนายบาส ที่ยืนนิ่งหน้าเศร้าอยู้ตรงนั้น

“วันนี้ซ้อมบาสน่ะ”

แล้วนายบาสก็เดินออกไป

~ฉันสงสารนายจริงๆ ฉันจะช่วยนายเอง แต่วันนี้ฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่ายัยฟ้าเป็นอะไรไป~

ฉันรีบวิ่งตามยัยฟ้ากับดัชไปที่ห้องอาจารย์รังสิมา

“อะไรนะคะอาจารย์ให้พวกเราไปล้างห้องน้ำทั้งตึก”

นี่เป็นเสียงฟ้าแน่ๆ ดังซะขนาดนี้ ว่าแต่ล้างห้องน้ำเหรอ ฉันจะช่วยเธอดีไหมเนี้ยะ

“ใช่ แล้วฉันจะกลับมาดู ฉันต้องรีบไปธุระ”

~พรึบ~

และประตูมันก็ถูกเปิดออกมา โดยอาจารย์รังสิมา

“สะ...สวัสดีค่ะ”

เล่นเอาฉันยกมือไหว้แทบไม่ทัน

~พรึบ~

และประตูก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง

“ไม่ต้องยกมือไหว้หรอก”

ฟ้าถ้าฉันไม่เห็นว่าเธอกำลังหงอยอยู่นะฉันจะไม่ช่วยเธอเลย

“ยังจะช่วยอีกไหมล่ะ ล้างห้องน้ำ”

“ฉันพูดคำไหนคำนั้น”

แล้วเราก็ต้องเดินไปเอาของที่โรงเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด และก็ไปทำความสะอาดห้องน้ำที่บรมโคตรเหม็นเลย ฉันต้องเอามือบีบจมูกไปทำความสะอาดไป

“ไอ้บ้าดัช นี่มันน้ำในส้วมนะ”

รู้สึกว่าห้องข้างๆกำลังจะเกิดศึกนะ (ในห้องน้ำก็ยังไม่เว้น)

ห้านาทีผ่านไป...

“ยัยหน้าลิงนั้นมันแปรงขัดส้วมนะ ไม่ใช่แปรงสีฟัน ไม่ต้องเอาไปแปรงฟัน”

“อ๋อเหรอ...ฉันเคยเห็นนายใช้นี่นา”

ห้านาทีผ่านไป…

“ไอ้บ้าดัชแกจะเอาน้ำในส้วมมาอาบทำไมเล่า”

“ฉันเคยเห็นเธอทำเหมือนกัน”

เฮ้อ...~

นี่ฉันจะต้องปิดหูทุกๆห้านาทีด้วยใช่ไหม

“นี่นายกลับชักโครกบ้านเกิดนายไปได้แล้วไป แล้วเดี๋ยวฉันจะกดให้เอาให้แบบว่าหมุน ติ้วๆๆๆไปเลย”

“เธอก็กลับไปก่อนสิเดี๋ยวฉันจะตามไป”

ฉันอยากจะบ้าตาย TT_TT

และในที่สุดเราก็สามารถผ่านวิกฤตในห้องน้ำมาจนได้ นึกว่าจะต้องเป็นผีเฝ้าห้องน้ำไปแล้วซะอีก ไหนจะต้องทนกลิ่น และไหนจะต้องทนเสียงซึ่งจะดังทุกๆห้านาที

สภาพของฉันตอนนี้มันัยงดูได้อยู่ค่ะ แต่สภาพฟ้ากับนายดัชเนี้ยะ เหมื่อนเพิ่งไปเล่นสงกรานต์มาเลย มีน้ำหยดติ๊งๆจากเสื้ออย่างเป็นจังหวะสโลโมชั่น

“ฟ้า ฉันกับบ้านด้วยนะ”

“O.O”

แล้วทำไมจะต้องตกใจขนาดนั้นด้วย

“มะ...มะ...ไม่ได้”

“ทำไมล่ะ ทีเมื่อก่อนเธอยังให้ฉันกลับด้วยได้เลย”

ฉันถามฟ้าแบบจับผิด

“เออน่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ จบ!!”

พูดจบฟ้าก็เดินออกจากโรงเรียนไปเลย แล้วมีหรือคนอย่างฉันจะยอมท้อง่ายๆ ไม่ว่าเรื่องอะไรที่ฉันอยากรู้มันก็จะต้องรู้ให้ได้ ประมาณว่าจะต้องสอดให้ถึงที่สุด

ฉันเดินตามฟ้าไปห่างๆแบบไม่ให้รู้ตัว

“ฟ้าขึ้นมาสิ”

เฮ้ย! มีผู้ชายขับรถสปอร์ตมารับฟ้าด้วย แบบนี้นี่เองฟ้าถึงได้ดูเมินบาสนัก เพราะนายนี่มันรวยกว่าใช่ไหมมีรถสปอร์ตมารับมาส่ง(อันหลังนี่มั้งนะเพราะไม่เคยเห็น) แต่ฟ้าไม่ใช่คนแบบนั้นนะ ฉันว่าฟ้าจะต้องถูกไอ้บ้านั่นทำเสน่ห์แน่ ดังนั้นฉันจะต้องไปช่วยเพื่อนฉัน

“พี่ๆตามรถคันนั้นไป อย่าให้รู้ตัวนะ”

ฉันหันไปเรียกวินมอไซค์แถวๆนั้น

เอ๊ะ! นั่นมันไม่ใช่ทางไปบ้านฟ้านายนั่นจะต้องหลอกฟ้าไปไหนสักแห่งแน่ๆ ไอ้บ้าฉันจะฆ่าแก ถ้าเพื่อนฉันเป็นอะไรแม้แต่ปลายก้อย

นี่มันโรงพยาบาลนิ่ นายนั่นมันบ้าจริงๆด้วย พาฟ้ามาทำอะไรที่โรงพยาบาล เดินเข้าไปด้วยกันด้วย โอ้...ดูสนิทสนมกันมากด้วย นี่มันจะมากเกินไปหน่อยแล้วนะฟ้า

ฉันรีบเดินจ้ำอ้าวไปที่เคาเตอร์แล้วก็ไปถามพยาบาลว่าฟ้ากับไอ้บ้านั่นไปห้องไหน

‘4570’ ...นั่นคือจุดหมายของฉัน

ตอนนี้ฉันอยู่ที่หน้าลิฟต์แล้ว (ฉันมาลิฟต์คนละรอบกับพวกเขา) นั่นไงเข้าห้องไปแล้ว เขามาทำอะไรกัน ฉันจะต้องรู้ให้ได้ คงไม่ได้คิดมาทำอะไรที่โรงพยาบาลหรอกนะ (หรือว่าจะเป็นฉันที่คิด~)

ฉันเดินไปที่หน้าห้อง 4570 ซึ่งตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องแล้ว

~ขออย่าให้เป็นอย่างที่ฉันคิดเลย สาธุ~

~แอ๊ดดด.ดด..~

ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไป

“อ้าววันนี้แม่ว่างมาเหรอคะ”

มีเสียงคนดังออกมา และถ้าฉันจำไม่ผิดน่าจะเป็นเสียงฟ้านะ    

~คงคิดว่าฉันเป็นแม่สินะ~

ฉันเดินเข้าไปช้าๆ โดยไม่มีเสียงของฝีเท้าฉันสักก้าว

 ในห้องนั้นฉันห้องนั้นมีกันอยู่สามคนฟ้ากับไอ้บ้านั่นยืนอยู่ข้างๆเตียงส่วนบนเตียงรู้สึกว่าจะมีคนไข้ผู้หญิงนอนอยู่  แต่ฉันเห็นหน้าไม่ชัด ก็เลยไม่รู้ว่าเป็นใคร

“ฟ้า” ฉันเรียกฟ้าเบาๆด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึก

“ทราย!” O.O

ฟ้าเห็นฉันเป็นคนแรก แล้วผู้ชายคนนั้นก็หันหน้ามา

~หน้าตาก็ดีไม่น่าทำแบบนี้เลย เสียพันธ์ เอ้ย! เสียลุคส์ผู้ชายหน้าตาดีหมด~

“หลบหน่อยค่ะ”  

เสียงคนบนเตียงพูดออกมาเบาๆ

ในที่สุดฉันก็เห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงจนได้แต่...

“ฟ้า!!” O.O

แต่ฟ้าคนนี้ไม่ใช่คนที่ยืนอยู่ค่ะ ฟ้าคนนี้นอนอยู่บนเตียง

~มานเปนปายด้ายยางงาย O.O~

“ทราย!!” O.O

ทำไมฟ้าถึงมีสองคน แล้วคนไหนคือฟ้ากันแน่ นี่ฉันงงไปหมดแล้วนะ

 “นะ...นะ...นี่...มะ...มัน...อะ...ไรกะ...กัน”

“ทรายคือ...”

ฟ้าคนที่นอนอยู่บนเตียงเป็นคนพูด

“ทะ...ไม...ฟ้า...มะ...มี...สองคน”

ตอนนี้ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ ซึ่งในความเงียบนั้นกลับแฝงไปด้วยความงงของทุกคน ฉันงงว่าทำไมยัยฟ้ามีสามคน ส่วนสามคนนั้นคงงงว่าฉันมาที่นี่ได้ยังไง

“มานี่”

แล้วฟ้าคนที่ยืนก็มาดึงมือฉันออกไปจากห้อง โดยมีนายคนนั้นตามหลังมา ซึ่งไม่รู้ว่าจะตามมาทำไม หรือกลัวว่าฉันจะฆ่า...ใครก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน

ตอนนี้เรามาอยู่ที่สวนหย่อมของโรงพยาบาลกันแล้ว แต่ถึงสวนที่นี่จะให้บรรยากาศที่ดีขนาดไหน มันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกในใจของฉันมันสับสนน้อยลงเลย

“พี นายออกไปก่อน”

พอจบคำของ...ใครก็ไม่แน่ใจ นายคนนั้นก็เดินไปนั่งที่เก้าอี้ที่ไกลจากเราพอสมควร

“เธอมาที่นี่ได้ยังไง”

 “มันไม่ใช่เวลาที่ฉันจะต้องตอบคำถามนี้ แต่มันเป็นเวลาที่เธอจะต้องตอบคำถามของฉันต่างหากว่านี่มันคืออะไรกัน ทำไมฟ้าถึงมีสองคน โดยที่ฉันไม่รู้เรื่องมาก่อน”

ใช่ฉันไม่เคยรู้เรื่องเลยว่าทำไมฟ้ามีสองคน หรือว่ามีฝาแฝด ไม่เคยเลย ไม่เคยรู้มาก่อนเลยจริงๆ และมันก็ไม่มีใครรู้เลย แม้แต่อาจารย์ที่โรงเรียน และฉันก็คิดว่านายบาสก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ในเมื่อฉันเป็นเพื่อนที่ฟ้าสนิทมากที่สุด และก็เคยไปบ้านฟ้ามากกว่าสิบครั้งแม้แต่ไปนอนยังเคยเลย แต่ฉันก็ไม่เคยเห็นฟ้าคนที่สองเลยสักครั้ง

“ในเมื่อเธอรู้มาถึงขนาดนี้แล้วฉันก็ควรจะบอกเธอใช่ไหม”

“แน่นอน”

“ความจริงก็คือฉันไม่ใช่ฟ้า”

“O.O”

“หมายความว่ายังไง”

“ก็หมายความว่าฟ้ามีฝาแฝดซึ่งก็คือฉัน”

“…”

“แต่ก็ไม่มีใครรู้นอกจากครอบครัวของฉัน เพราะว่าแฝดพี่คนหนึ่งไปอยู่ที่เกาหลี ซึ่งก็คือฉันอีกนั่นแหละ”

มิน่าล่ะฉันเลยไม่เคยเห็น

 “ส่วนอีกคนอยู่ที่ไทย นั่นก็คือฟ้า พอฉันเรียนจบที่โน่นฉันก็กะว่าจะมาอยู่ที่เมืองไทย แต่พอฉันมาถึงเมืองไทยฟ้ากลับล้มป่วยลง เธอก็คงจะรู้นะว่าฟ้าเป็นโรคหัวใจ”

แน่นอนฉันรู้ว่าฟ้าเป็นคนที่ค่อนข้างจะอ่อนแอ ขี้โรค และก็ไม่สู้คน ดังนั้นทุกครั้งที่ฟ้าไปไหนมาไหนคนเดียวมักจะโดนทำร้ายเกือบทุกครั้ง

 “และหมอก็บอกว่ามีทางเดียวเท่านั้นที่จะทำให้ฟ้ารอด นั่นก็คือการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจ และฉันก็คิดว่าจะส่งฟ้าไปรักษาที่เกาหลี เพราะว่าพ่อของเราพอรู้จักหมอโรคหัวใจอยู่บ้าง ส่วนเรื่องที่ฉันต้องไปอยู่ที่โรงเรียนแทนยัยฟ้าก็เพราะฉันเห็นว่าฟ้าเหลืออีกแค่เทอมเดียวก็จะจบแล้ว ฉันก็เลยไปเรียนแทนให้”

“ทั้งๆที่เธอจบมาแล้วเนี้ยะนะ”

ฉันล่ะนับถือ เธอช่างรักน้องมากจริงๆ

“อืม”

“แล้วฟ้าตัวจริงจะเรียนยังไง”

ในเมื่อฟ้าอยู่ที่โน่นก็คงจะไม่ได้เรียนเหมือนที่นี่

“เท่าที่ดูแล้วหลักสูตรที่นี่กับเกาหลีก็ไม่ต่างกันมากเท่าไร เดี๋ยวพ่อจะหาครูมาสอนพิเศษให้”

“เธอคงจะรักฟ้ามากสินะ”

“แน่นอน ถ้าฉันตายแทนได้ฉันก็จะยอม”

ถือว่าฟ้าเป็นคนที่โชคดีมากคนหนึ่งที่มีพี่สาวที่ดีขนาดนี้ ฉันล่ะอิจฉา

แล้วเราก็นั่งเงียบกันไปสักพัก แต่ในความเงียบนั้นมันกลับเต็มไปด้วยคำถามมากมาย ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากคำถามไหนก่อนดี เลยเงียบดีกว่า

“แล้วเธอชื่ออะไรล่ะ”

เอาอันนี้แหละกัน

 “เทียนขวัญ หรือขวัญ”

ขวัญกับฟ้า...

“เธอคงจะเป็นฝาแฝดที่แตกต่างกันมากสินะ ยกเว้นเรื่องหน้าตา”

“ใช่ ถ้าฉันลองเรียบร้อยดูบ้างใครก็แยกไม่ออก”

“อืม...แต่เธอกับฟ้าดันมีนิสัยที่ต่างกันมากน่ะสิ คนหนึ่งเรียบร้อยสมเป็นกุลสตรี อีกคนอย่างกับม้าดีดกะโหลก ถ้าให้พูดถึงความแตกต่างของเธอสองคนนะให้ตายก็พูดไม่หมด”

“เธอชมหรือด่าฉัน”

“แล้วเรื่องนี้ไม่มีใครรู้เลยเหรอ”
”อืม...นอกจากคนในครอบครัว”

“แล้วนายคนนั้นเป็นพี่ชายเธอเหรอ”

ฉันชี้ไปที่ผู้ชายคนนั้น ที่กำลังมองอะไรไปเรื่อยเปื่อย และถ้านายคนนี้เป็นพี่ชายฟ้ากับขวัญจริงๆ ครอบครัวนี้คงจะเป็นครอบครัวที่น่าอิจฉามากเลยละ เพราะแบบว่าหน้าตาดีกันยกครอบครัว

“ไม่ใช่พี่แท้ๆหรอก เรียกว่านับถือเป็นพี่น่ะ ชื่อพี”

แล้วไป นึกว่าจะหน้าตาดียกครอบครัว

“แล้วเธอจะเอายังไงต่อล่ะ ในเมื่อฉันรู้แล้ว”

“ฉันก็ขอให้เธอเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ห้ามบอกใครเลยเด็ดขาด”

“แม้แต่บาสงั้นเหรอ”

“นายนั่นน่ะห้ามให้รู้เลยเด็ดขาด ไม่งั้นถ้ารู้ว่าฟ้าจะไปอยู่เกาหลีเป็นเดือนมีหวังขาดใจตายแหงๆ”

ยัยนี่คงจะยังไม่เคยมีแฟนสินะ เล่นพูดประชดซะขนาดนี้

“เฮ้อ...ฉันเป็คนเก็บความลับไม่ค่อยเก่งด้วยสิ”

“เธออยากจะเก็บความลับให้ฉัน หรือจะให้ฉันเก็บชีวิตเธอ”

“ดุจริงนะ”

ถึงฉันจะเพิ่งรู้จักขวัญแต่ฉันก็รู้สึกว่าเธอเป็นคนที่น่าคบคนหนึ่งเลย ดูเป็นคนจริงใจ คิดอะไรก็พูดออกมาตรงๆ แล้วก็เป็นคนที่รักน้องมากๆถึงขนาดยอมเรียนอีกเทอมทั้งๆที่ตัวเองก็จบมาแล้ว ฉันชักจะชอบยัยนี่ขึ้นมาแล้วสิ แต่ขอเน้นนะว่าชอบแต่ขวัญ ไม่เกี่ยวกับไอ้ผีนั่น

“เออ...ว่าแต่เธอพอจะบอกเหตุผลได้ไหมว่าทำไมต้องเป็นความลับ”

“เหตุผลเหรอ ฉันไม่อยากให้มันวุ่นวาย แค่นี้แหละ ฉันเป็นห่วงยัยฟ้าแล้ว ขึ้นห้องเถอะ”

พูดจบฟ้า เอ้ย! ขวัญก็เดินไปโดยไม่คิดที่จะรอกันบ้างเลย สงสัยตั้งแต่วันนี้ไปฉันคงจะปวดหัวอีกนาน 

~พลั่ก~

โอ้ยไอ้บ้าใครเดินมาชนฉันเนี้ยะ

“เป็นไงบ้างครับ”

อ๋อที่แท้ก็นายผีนี่เอง เดินยัยไงไม่ดูตาม้าตาเรือเลย

“สบายดี”

แล้วฉันก็รีบเดินตามยัยฟ้าไปปล่อยให้นายนั่นยืนอึ้งกับคำตอบ(แบบประชดประชันของฉัน)

“ทราย”

ยัยฟ้ารีบเรียกฉันทันทีที่เห็นฉัน(ที่ฉันแยกออกเพราะว่าคนที่เรียกฉันมันนอนอยู่บนเตียงค่ะ)

“เป็นไงบ้าง ดีขึ้นแล้วใช่ไหม”

ฉันถามยัยฟ้าด้วยความเป็นห่วง

“อืม...ฉันขอโทษนะ”

“เรื่องอะไร”

“ก็ที่ฉันไม่เคยบอกเธอเลยว่าฉันมีฝาแฝด ทั้งๆที่เราก็สัญญากันไว้แล้วว่าเราจะไม่มีความลับต่อกัน”

“โธ่เอ้ย...นึกว่าเรื่องอะไร ไม่เป็นไรหรอก ทรายว่ารักษาตัวให้หายก่อนเถอะ แล้วเราค่อยมาคิดบัญชีกัน”

“ฮะๆๆๆ”

แล้วเราทั้งสามคนก็ปล่อยก๊ากออกมาพร้อมๆกัน

หลังที่ฉันนั่งเม้าท์กันจนหกโมงเย็น ฉันขอตัวกลับก่อนเพราะว่าตอนนี้มันก็เย็นมากแล้ว และที่สำคัญวันนี้ฉันก็ไม่ได้บอกแม่ด้วยว่าฉันจะกลับบ้านเย็น

“ขึ้นรถสิ”

ไม่ต้องงค่ะว่าฉันจะเชิญตัวเองขึ้นรถอะไร แต่คนที่ฉันขึ้นรถมันคือนายพีต่างหาก ทั้งๆที่ฉันบอกแล้วว่ากลับบ้านเองได้ๆ แต่ฟ้าก็ไม่ยอมให้ฉันกลับบ้านคนเดียวอยู่ดี บอกว่ามันเย็นมากแล้ว เดี๋ยวจะไม่ปลอดภัย และขวัญก็บอกฉันอีกว่า มันจะไม่ปลอดภัยสำหรับคนที่คิดจะฉุดฉันอีก(ฉันมันแย่ขนาดนั้นเลยหรือไง) แต่สุดท้ายฟ้าก็บอกว่าให้นายพีมาส่ง

และในที่สุดฉันก็ขึ้นมาอยู่บนรถสปอร์ตสีดำคั้นนี้จนได้

เฮ้อ...ฉันรู้สึกว่าหลังจากวันนี้ไปชีวิตของฉันมันคงจะไม่สงบสุขอีกต่อไป ไหนจะเรื่องนายบาสที่กำลังจะเข้าใจผิดว่าฟ้าจะหันไปชอบนายดัช ทั้งๆที่ยัยนี่คือขวัญ และฉันก็เชื่ออีกว่าต่อไปฟ้าคนนี้จะไม่มีวันยอมยัยชะนีทรีโอนั่นเด็ดขาด(ฉันเพิ่งรู้ฉายานี้มาจากขวัญเมื่อเย็นนี้เอง ซึ่งมันเป็นฉายาที่เหมาะกับยัยสามตัวนั้นมาก) ดังนั้นเมื่อฟ้าไม่ยอมยัยชะนีทรีโอซึ่งเป็นมารประจำโรงเรียนนั้นแล้วเรื่องๆวุ่นในโรงเรียนก็จะเกิดขึ้นตามมาอีกมากมาย โอ้มายกอด...พระเจ้าจอร์ภูกระดึง

“เฮ้อ...”

ฉันถอนหายใจออกมา และก็มองออกไปนอกกระจก

“เป็นอะไร หน้าเครียดเชียว”

นายพีที่นั่งเงียบมานานถามฉัน

“เปล่า”

“ฉันรู้สึกว่า...เหมือนเธอจะไม่ค่อยชอบฉันนะ”

“เปล่านี่ คิดมากไปเองหรือเปล่า”

“เหรอ”

“เดี๋ยวถึงทางแยกนั้นแล้วเลี้ยวเข้าไปในซอยเลยนะ”

และนายพีก็เลี้ยวรถเข้ามาส่งฉันที่หน้าบ้าน

“ฝันดีนะ”

“O_O”