รักวุ่นๆของยัยตัวจุ้น แสบ ซาส์

ลำดับตอนที่ #3 : เจอกับศัตรูใหม่

3

เจอกับศัตรูใหม่

เช้าวันใหม่ที่ไม่ค่อยจะสดใส...

ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดนักเรียนของยัยฟ้าแล้ว ดีนะที่หุ่นของฉันกับยัยฟ้าไม่ต่างกันมากนัก จะต่างกันก็ตรงที่ฉันสูงกว่าสองเซ็นท่าจะได้ ดังนั้นเอวก็จะคับไปนิดนะ

“เออใช่เรายังไม่ได้จัดตารางเรียนเลยนี่หว่า”

ฉันเดินไปที่โต๊ะของยัยฟ้า และก็มีตารางเรียนสอดอยู่ใต้กระจกรองโต๊ะ ดูแล้ววันนี้เรียน 6 คาบนะ น้อยกว่าทุกวันเลยนี่ (ทุกวันตามตารางจะเรียนเจ็ดคาบ) แต่โอ้ว...พระเจ้าจอร์ดหอยหลอด คำนวณ ฟิสิกส์ และเคมีมันมาอยู่วันเดียวกันค่ะ ดีนะไม่มีชีวะ ไม่งั้นล่ะครบสูตรวิทย์-คณิต แบบเรียนวันเดียวจบไปเลย เฮ้ย!มีภาษาไทยด้วยหรือนี่อยากจะบ้าตายแล้วฉันจะรู้เรื่องไหมเนี้ยะ ยากจะตาย แค่พูดได้ก็บุญโขแล้ว

หลังจากทำใจจัดตารางเสร็จฉันก็แบกหน้าอันเลอโฉมของฉันลงมาข้างล่าง บนโต๊ะก็มีอาหารวางไว้ให้เรียบร้อยแล้ว(นี่ถ้าเป็นที่เกาหลีนะฉันจะต้องทำแซนวิชยัดเข้าปากเองทุกเช้าเลย)

“เอ๊ะ!กระดาษอะไร”

ฉันเห็นว่าบนโต๊ะมีกระดาษโน้ตวางไว้

‘ไปหาแม่ที่ร้านก่อนนะลูก ถ้าไม่อยากไปทัวร์กรุงเทพยามเช้า’

ฉันรู้แล้วละว่าฉันเอานิสัยกวนๆมาจากใคร~

และหลังจากที่ฉันกินข้าวเสร็จแล้วฉันก็ไปหาแม่ที่ร้านเค้กตามคำสั่งในกระดาษ

ตอนเช้านี่ยังไม่ค่อยมีคนเลยนะเนี้ยะ สงสัยจะไปทำงานกันหมด

“อ้าว...น้องฟ้ามาร้านแต่เช้าเลยนะคะ”

พี่ตุ่ม(จุ๋มนั่นแหละ)ทักฉัน

“แม่คะขวะ...ฟ้ามาแล้วค่า..าาา..า..”

เกือบหลุดไปแล้วเรา~ ^_^

“อ้าวมาแล้วเหรอขวะ...ฟะ..ฟ้า”

+555+ ไม่ต้องแปลกใจแม่ลูกย่อมเหมือนกันเสมอ หิหิ

“เออ...แม่คะแล้วขวะ...เอ้ยฟ้าจะไป...”

เฮ้ย!ถามไม่ได้นี่หว่า (คงไม่มีใครที่อยู่โรงเรียนมาหกปีแต่ไม่รู้จักทางไปโรงเรียนหรอกมั้ง)

“แม่รู้จ้ะ เดี๋ยวเราไปนั่งที่หน้าร้านนะแล้วเดี๋ยวจะมีคนมารับ”

ใคร? เดี๋ยวนี้แม่มีคนขับรถแล้วเหรอ  แต่ฉันก็ไม่เคยเห็นนี่นา

“รีบออกไปเถอะจ้ะ เดี๋ยวเขาจะรอ”

 ใคร? แม่ไม่คิดจะบอกเลยหรือไง

“ใครอ่ะแม่”

“ออกไปเดี๋ยวก็รู้เอง”

ดู มีความลับอีก~

ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันเลยต้องจำใจออกไปนั่งหน้าร้าน(ยังกะจะให้ลูกตัวเองมานั่งเป็นนางกวักหน้าร้านเลย) ว่าแต่ไปนั่งแล้วมันจะไปถึงโรงเรียนได้ไง หรือว่าเก้าอี้ที่ร้านแม่จะเป็นแบบพรมวิเศษพอฉันบอกว่า ‘เจ้าเก้าอี้วิเศษจงพาข้าไปโรงเรียน ณ บัด now แล้วมันก็จะพาฉันไป แต่แม่บอกว่าจะมีคนมารับนี่นา แล้วฉันจะไปรู้ได้ไงว่าเป็นใคร แม้แต่เงาก็ยังไม่เคยเห็นเลย  แล้วเราจะสื่อสารกันยังไง หรือว่าเราจะเป็นเนื้อคู่กันมาแต่ชาติปางก่อน แบบว่าแค่มองตาเราก็รู้กัน ^_^

“ฟ้าพี่มารับแล้ว”

อะไรเนี้ยะ...อีตาบ้านี่เป็นใครมาจากไหน ฉันว่าฉันไม่รู้จักนะ แล้วมันรู้จักชื่อฉันได้ยังไง

“รีบไปโรงเรียนกันเถอะครับ”

แล้วเรื่องอะไรมาชวนฉันไปโรงเรียน แต่น่ามันคุ้นนะ

‘ผมแบบนี้ ตาแบบนี้ จมูกแบบนี้ ปากแบบนี้ แล้วก็หน้าแบบนี้...’ฉันเอาน่าเข้าไปจ้องแล้วนั่นใกล้ ก็รู้สึกคุ้นๆยังไงชอบกล

“นี่ หันซ้ายหน่อยดิ” ฉันสั่ง

~เฟี้ยว...~

 ทำตามซะด้วย

“หันขวาด้วยสิ”

~เฟี้ยว...~

“นายบาส!!!”O.O

“อ้าว ก็บาสเองน่ะสิ ทำไมเหรอบาสมีอะไรแปลกไป”

ตายแล้วฉัน จะทำอย่างไงต่อดีล่ะเนี้ยะ? ว่าแต่นายบาสก็ดูดีนะ สูงซัก 170 ได้มั้ง

“ฟ้าๆ”

“อ่ะ...หะ...มะ...มี..ระ..ไร”

โอ้ย...ตื่นเต้นวะไม่เคยมีใครมาจ้องหน้าฉันแบบนี้เลย(ก็บอกแล้วไงว่าอยู่โน่นไอ้พวกนั้นมันเอาแต่ไล่เตะฉัน)

“วันนี้ฟ้าดูแปลกไปนะ ไม่สบายหรือเปล่า”

“อ๋อ...เปล่า ไปโรงเรียนกันเถอะ เดี๋ยวสายนะ”

 ฉันพูดแบบยิ้มๆให้นายบาส  แล้ว สามสี่เดือนนี้ฉันจะรอดไหมเนี้ยะ

 “มาจ๊ะ เดี๋ยวพี่ถือกระเป๋าให้... อ้าวนี่ฟ้ามาเปลี่ยนมาใช้กระเป๋าเป้แล้วเหรอ”

“อ๋อ...ค่ะ ไปเถอะ”

ขืนให้ฉันใช้กระเป๋าถือมันก็ไม่เจ๋งกันพอดีสิ ฉันไม่ค่อยชอบน่ะมันดูลุ่มล่าม

โรงเรียน ...

โฮ้...เด็กโรงเรียนนี้เยอะเหมือนกันนะเนี้ย มันละลานตาไปหมด ทั้งชาย ทั้งหญิง แถมหน้าตา O.K    ทั้งนั้นเลย

“อูยส์...เธอดูโน่นสิ ยัยเฉิ่มกำลังเดินมาแล้ว”

เอ๊ะ...เสียงใครวะ แล้วใครคือยัยเฉิ่ม โรงเรียนนี้มีคนชื่อยัยเฉิ่มด้วยเหรอ ลาวชะมัด

“แต่วันนี้มาแปลก สะพายเป้ แต่ยังไงก็ยังไม่หายเฉิ่ม ฮะ...ฮะ...ฮ่า”

เอ๊ะ สะพายเป้งั้นเหรอ ฉันกวาดสายตามองหาคนที่สะพายเป้แถวๆนั้น ซึ่งตรงนั้นมันก็มีกันอยู่ 2 คน ที่สะพายเป้ นั่นก็คือฉันกับไอ้หนุ่มหน้าตี๋คนหนึ่ง ซึ่งเท่าที่ฉันประมวลผลดูแล้วเนี้ยะ ยัยเฉิ่มไม่มีวันเป็นผู้ชายแน่นอน ใช่ค่ะ ดังนั้น ยัยญาติลิงนั้น(ชะนีค่ะ)มันต้องหมายความถึงฉันแน่นอน ไม่สิ ต้องหมายถึงยัยฟ้าถึงจะถูก(ว่าแต่ฉันก็เห็นด้วยนะ) เอ้ย!ไม่ใช่สิฉันจะต้องเข้าข้างน้องตัวเองใช่มะ งั้นฉันต้องไปจัดการ

“ฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่า”

นายบาสดึงมือฉันไว้ ก่อนที่ฉันจะขยับตัวเข้าไปหายัยญาติลิงสามตัวนั่น

“อ๋อ...เปล่า รีบไปกันเถอะ ก่อนที่ฉันจะทนไม่ไหว”

“หะ! ฟ้าพูดว่าอะไรนะ”

“ไปเถอะน่า”

แล้วฉันก็ดึงมือนายบาสออกไป ฉันจะทนนายนี่ได้ไปถึงไหนกันนะ

“ฟ้าจะไปไหน”

“ก็ไปเรียนไง”

มาโรงเรียนจะให้ไปหาหมอหรือไง แฟนน้องฉันนี่ท่าจะติงต๊อง

“ก็ตึกเรามันอยู่ทางนี้ นั่นตึกญี่ปุ่น”

นายบาสชี้ไปตึกที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับตึกที่ฉันจะไป

~แป็กค่ะ~

แล้วฉันจะแก้ตัวว่าไงดี

“อ๋อ ฟ้าจะไปทำธุระนิดหน่อยน่ะ บาสขึ้นไปก่อนเถอะ”^_^

 เท่าที่ฉันรู้  ฉันเพิ่งมาโรงเรียนนี้เป็นครั้งแรกนะ

“ให้บาสไปด้วยไหม”

นายนี่มันจะตามฉันไปทุกที่เลยหรือไง นี่ถ้าฉันไปเข้าห้องน้ำไม่ต้องตามไปเฝ้าหน้าประตูเลยหรือไง

“ไม่ต้องหรอก”TT_TT

“อืม...เจอกันบนห้องนะ”

 พูดจบนายบาสก็เดินขึ้นตึกไป

~ขึ้นห้อง!!~ ห้องไรวะ

“เดี๋ยว!!!”

ฉันหันกลับไปเรียกนาบาสเอาไว้

 “คาบแรกเรียนไรอ่ะ” ^_^

“O.O” “ฟ้าไม่สบายหรือเปล่า”

“แหะๆ”

“คาบแรก เคมี K-501ไง”

“เหรองั้นเจอกันบนห้องนะ”

พูดจบฉันก็หันหลังไปทางนั้นเป็นรอบที่ 3

“เฮ้อ...”ฉันนั่งถอนหายใจอยู่ที่โต๊ะม้าหินแถวๆนั้น

~นี่ฉันรักน้องเกินกว่าเหตุหรือเปล่าเนี้ยะ~

 “แล้วฉันจะทำยังไงต่อไปดี”

ฉันนั่งมองโรงเรียนนี้ไปพลางๆ ดูๆไปโรงเรียนนี้ก็เข้าขั้นบรมโคตรใหญ่เลยนะแค่สนามหน้าโรงเรียนก็ปาเข้าไปครึ่งโรงเรียนแล้ว   แถมมีตึกตั้งหนึ่ง...สอง..สาม...สี่...ห้า...หก...โอ้ย มองไม่เห็นแล้ว สรุปจะมีหกตึกใหญ่ๆ

“อ้าย...นี่พวกเราดูสิ วันนี้ทำไมยัยเฉิ่มถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ ประจำเนี้ยะต้องรีบขึ้นไปเกาะกระดานไว้ไม่ใช่เหรอ”

คนนะเว้ย ไม่ใช่จิ้งจก จะได้ไปเกาะกระดานได้

~แต่ขอพูดอะไรหน่อยเถอะ ไม่งั้นวันนี้จะเรียนไม่รู้เรื่องแน่~

“อ๋อ..เหรอจ๊ะ ฉันเนี้ยะวิ่งไปเกาะกระดาน แล้วพวกเธอล่ะ เกาะอะไร หรือว่าเกาะผู้ชาย เอ๊ะแต่หน้าตาแบบนี้คงไม่มีใครยอมให้เกาะหรอกมั้ง ไปเกาะต้นไม้เถอะไป๊”

“อ้าย...แกว่าฉันเหรอ นังเฉิ่ม”

“เปล่า ฉันชมเธอต่างหากล่ะ ฉันชมเธอว่าเป็นชะนีไง +555+ ไปล่ะนะ อ้อ อย่าลืมรีบไปเกาะล่ะเดี๋ยวต้นไม้มันจะวิ่งหนีไปอีก”

~B-501 อยู่ตรงไหนฟระเนี้ย~

นี่ฉันหามาสามชั้นแล้วนะยังไม่เห็นแม้แต่เงาเลย แล้วไอ้ตึกนี่มันก็มีตั้งห้าชั้น แล้วจะไปเจอเอาชั้นไหนล่ะเนี้ยะ

~K-201 K-202…K-301…K-305 K-401~อ้า...คิดออกแล้วที่แท้ K ก็คือตึกเกาหลีนี่นา(มิน่าละฉันเห็น K ตัวบักโข่งอยู่ที่หน้าตึกน่ะ แต่ไม่คิดว่ามันคือชื่อตึก)ส่วน เลขตัวแรกก็คือชั้น และสองตัวสุดท้ายก็คือห้อง(ซึ่งหนึ่งชั้นจะมีห้าห้อง) ฉันก็ฉลาดเหมือนกันนะเนี้ยะ แต่รู้สึกว่าจะช้าไปหน่อยนะ

“แฮ่กๆๆๆ”

โอ้ย...มาถึงซักที นึกว่าฉันจะต้องตายคาบันไดไปแล้วซะอีก เหนื่อยชะมัดยาดเลย ดูขาฉันสิสั่นพรึบๆๆๆ เป็นเจ้าเข้าเลย

ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ในห้องนะ ฉันอยู่ในสภาพที่ยังไม่พร้อมจะเข้าห้องน่ะ ขอทำใจอีก 5 นาที ก่อนที่เวลาแห่งความเป็นฉันจะหมดไป...

ฉันค่อยๆย่องไปทางประตูหลังแล้วก็พยายามมองหา ทราย... นั่นไงอยู่หน้าห้องเลย(เกาะกระดานแบบที่ยัยชะนีสามตัวนั่นพูดเด๊ะเลย) แล้วฉันจะนั่งคุย นั่งหลับ นั่งเล่นได้ยังไงล่ะเนี้ยะ ในเมื่อสภาพแวดล้อมมันไม่อำนวยซะขนาดนี้ เออ...แล้วบาสล่ะ...อ้อ อยู่ทางริมประตูด้านหลัง(ก็อยู่ข้างหน้าฉันนี่แหละ ตัวบักควายดันมองไม่เห็น) แล้วข้างๆล่ะ นายแทอินแน่ๆเลย ดูข้างหลังก็หล่อแล้วนะเนี้ยะ แต่ดูสิเงียบแบบที่ยัยฟ้าบอกเด๊ะเลย ขนาดคนอื่นเขาเล่นกันห้องแทบพัง นายนี่ยังนั่งนิ่งเป็นพระอิฐพระปูนอยู่ได้

“อ้าว ฟ้ายืนทำอะไรอยู่ล่ะ เข้ามาสิ”

~หมดแล้ว หมดแล้ว หมดแล้วเวลาแห่งความเป็นฉัน ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ฮึกๆๆ...~   

ไอ้บาสบ้า แกจะมองเห็นฉันทำไม ฉันยังทำใจไม่พอเลย เดี๋ยวแมร่งเอานิ้วทิ่มตาบอดเลยนี่

~ พรืบ~

นายดัชหันมาทางฉันด้วย

~ตาคม คิ้วเข้ม ปากเรียวเล็ก จมูกโด่ง แถมผิวนี่เนียนยิ่งกว่าฉันซะอีก สมกับที่เคยอยู่เกาหลีจริงๆ ~

“ฟ้า ไปนั่งที่เถอะเดี๋ยวอาจารย์เข้าแล้ว”

เสียงบาสดังขึ้น ทำให้ฉันละสายตามาจากนายดัช แล้วก็เดินไปนั่งที่ริมหน้าต่างด้านหลังที่ประจำของฉัน(ที่เกาหลี)

“ฟ้าๆ”

เอ๊ะ! ใครเรียกอีกเนี้ยะ ฉันหันไปทางต้นเสียงก็เห็น ยัยเหยินมาเรียกฉันเข้าบ้านทรายทอง(ทรายน่ะ)

“ที่เธออยู่นี่นะ”

“อ๋อ..ฉัน...ฉันอยากเปลี่ยนบรรยากาศในการเรียนน่ะ”

“อ้าวงั้นเหรอ งั้นเดี๋ยวฉันไปนั่งเป็นเพื่อนแระกัน”

แล้วทรายก็ตามฉันมานั่งข้างหลัง

“ทำไมวันนี้เธอมานั่งนี่ล่ะ เมื่อก่อนบอกว่านั่งหลังเรียนไม่รู้เรื่องไม่ใช่เหรอ” ทรายถามฉัน

~แล้วฉันจะตอบว่าไงดีล่ะ~

“อ๋อ...หรือว่าเธอกลัวเห็นหน้าบาสไม่ชัด”

ยัยเหยิน เธอเอาอะไรคิดอ่ะ เดี๋ยวก็ฆ่ามกใต้โต๊ะซะเลยนี่

 “เปล่าซะหน่อย ไม่ว่านั่งเรียนที่ไหนก็ได้เรียนเหมือนกันนั่นแระ ถ้าไม่ไปนั่งนอกห้อง”

“เหรอจ๊ะ” แล้วจะแซวกันทำไม

“เออ...อาจารย์เข้าแล้ว”

ผู้หญิงวัยกลางคน ดัดผม ใส่แว่น เดินเข้ามาในห้อง แถมถือไม้เรียวมาอีก ท่าจะดุเหะ

“เอาละ วันนี้เราจะมาทบทวนเรื่องที่เรียนไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วกัน”

~แล้วไอ้เรื่องที่เรียนไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้วมันเรื่องอะไร~

ในเมื่อฉันไม่รู้ก็ไม่เห็นต้องเรียนเลย นั่งชมวิวดีกว่า

~เอ๊ะ ตึกข้างๆถ้าจะเป็นตึกอังกฤษเหะ ลูกครึ่งเยอะดี แล้วตึกนั้นก็น่าจะเป็นตึกไทยหน้าลาวๆเยอะ เอ้ย! ไม่ใช่หน้าไทยๆเยอะ~

“เทียนฟ้า”

~โอ๊ะๆเดี๋ยวมีลานกีฬาอยู่ด้านในอีก ดูสิหนุ่มเล่นบาสกันเต็มไปหมด ว้าว...ววว หล่อม๊ากมาก~

“เทียนฟ้า”

~โอ๊ะนั่น...พี่เหลือเฟือ ซกม๊ก กำลังจะเอาโหนกชูตบาส โอ้...สามารถจริงๆ นั่นมัน...พี่จิ้ม ชวนชม จะลงไปเป็นลูกบอลให้เค้าเตะหรือไง...~

“เทียนฟ้า  เปรี้ยะ!!”

“อึ้ยส์ อะ...อะไรค่ะ”

 ฉันลืมไปเลยว่าฉันคือเทียนฟ้า ไม่ใช่เทียนขวัญแล้ว

“เธอนั่งมองอะไรอยู่หะ ฉันเรียกตั้งนานแล้ว”

“อ๋อ...เปล่าคะ อาจารย์มีอะไรเหรอค่ะ”

“เมื่ออาทิตย์ที่แล้วเราเรียนเรื่องอะไรกัน”

แล้วฉันจะไปรู้ไหมเนี้ยะ ไม่ได้มาเรียนด้วยซะหน่อย

“เออ...เรื่อง...”

อยู่ที่โน่นฉันเรียนเรื่องอะไรบ้างน้า....

“เรื่องอะไร เปรี้ยะ!!”

 อึ้ยส์ แล้วทำไมต้องฟาดโต๊ะด้วยเล่า เดี๋ยวมันดัง

“ระ...เรื่อง...เรื่อง กระ...กรด...เบสค่ะ”

“ดีมากนั่งลง”

โอ้ว...พระเจ้าจอร์ดหอยหลอดดอนเจดีย์ทรงระฆังคว่ำไปแทงหวยดีกว่าเผื่อจะถูก

และหลังจากที่ฉันตอบเสร็จไปแล้ว ฉันก็กลับเข้าสู่สภาพปกติ คือนั่งกินลมวิวไปเรื่อยๆ แต่อาจารย์เรียกถามอะไรฉันก็ตอบได้หมด(ก็บอกแล้วว่าฉันมันเก่ง แถมยังเรียนมาแล้วด้วย) เล่นเอายัยเหยิน 2006 นั่นนั่งงงไปเลย แต่นี่แค่จิ๊บนะจ๊ะ ถือว่าฉันตั้งใจเรียนแล้ว ถ้าเจอมากกว่านี้แล้วจะหนาว หิหิ (หิมะตกเหรอ)

และชั่วโมงอันมีความสุขของฉันก็ผ่านไป...และก็ตามด้วยคำนวณ และฟิสิกส์ ซึ่งแต่ละวิชาฉันก็จะทำเหมือนๆกันคือไม่ค่อยจะเรียนเท่าไร แต่ก็ตอบได้ทุกคำถาม ตามปกติเช่นกันมีแค่วิชาฟิสิกส์เท่านั้นแหละที่สอบ ส่วนยัยทรายตอนนี้ใบหน้าเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถามเต็มหน้าเลย โหะๆมีความสุข แต่ไอ้วิชาภาษาไทยมหาประลัยนี่สิเล่นเอาฉันจดแทบตาย แต่ก็ยังจดไม่ทันอยู่ดี ฉันเลยต้องขอสมุดยัยทรายมาลอก(ก็ฉันพูดคล่องอย่างเดียวนี่นา)แล้วกว่าฉันจะเขียนได้แต่ละผมแทบร่วงหมดหัว

“ฟ้า วันนี้เธอดูแปลกไปนะ เป็นอะไรหรือเปล่า”

ทรายถามฉันขณะที่เราเดินไปโรงอาหารด้วยกัน

“เปล่านี่ ฉันสบายดี แล้วก็มีความสุขมากด้วย ไปกินข้าวกันเถอะ ฉันหิวแล้ว ท้องฉันจะร้องเป็นเพลงแล้วนะ”

และฉันก็เดินนำทรายไปโรงอาหาร ทั้งๆที่ฉันไม่รู้ทาง แต่ฉันเห็นคนเดินไปตรงไหนเยอะ ก็คงจะเป็นตรงนั้น(เป็นไง ฉันฉลาดมะ)

“นี่...ทำไมฟ้าไม่รอกันเลยล่ะ พี่วิ่งตามตั้งนาน”

 แล้วในเมื่อรู้ว่าฉันไม่รอแล้วยังจะตามมาอีกเนอะไอ้บาสบ้าเดี๋ยวแมร่งชู๊ตไปดาวอังคาร T_T

“ก็คนมันหิว”

 และฉันก็เดินไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยวร้านที่สาม ซึ่งมันดูน่ากินมาก

“เอา...บะหมี่หมูแดงค่ะ”

“ สองชามเลยครับ”

 ไอ้บาสนี่มันจะตามฉันไปถึงไหนเนี้ยะ ยัยฟ้าทนไปได้ยังไงกัน เป็นฉันนี่คงจะเตะให้กระเด็นออกนอกโลกไปเลย น่ารำคาญตามอยู่ได้

“บะหมี่หมูแดง สองได้แล้วค่ะ”

“โคมาวอโย เอ้ย! ขอบคุณค่ะแหะๆ”

หลังจากที่ฉันได้บะหมี่หมูแดงของชอบมา ฉันก็ลงมือปรุงทันที น้ำตาลหนึ่ง น้ำส้มหนึ่ง พริกหนึ่ง....

“ฟ้าเดี๋ยวนี้ฟ้ากินเผ็ดแล้วเหรอ”

อึก!! ชีวิตนั้ฉันจะมีอะไรที่เหมือนยัยฟ้าอีกบ้างไหมเนี้ยะนอกจากหน้าตา และความสวยงาม (ที่บางทีฉันก็ไม่มี)

“เออใช่ ลืมไปน่ะ งั้นแลกชามกันนะ”

“อืม...”

บาสพูดแบบยิ้มให้ฉันแล้วก็ยกชามของเขาที่ยังไม่ปรุงให้ฉัน

~แล้วยัยฟ้ากินรสอะไรล่ะเนี้ยะ~

 “บาสช่วยปรุงให้ฟ้าหน่อยสิ นะๆ”

อั้วะ อยากจะอ้วก เป็นภาษาบาลี TT-TT

“ได้” “อ่ะ”

“หะ!!” O_O

นี่มันยังไม่ได้ใส่อะไรเลยนะ แม้แต่น้ำตาลครึ่งเม็ด...น้ำส้มครึ่งหยด...

“อ้าวก็ฟ้า กินก๋วยเตี๋ยวไม่ปรุงไม่ใช่เหรอ”

“อืม”

แล้วจะกินลงไหมเนี้ยะ T-T

ฉันจะพยายามยัดมันเข้าไปนะ

~โฮ...น้องฉันชอบรสนี้หรือนี่...ไม่เปรี้ยว ไม่หวาน ไม่เค็ม ไม่เผ็ด ไม่ไปทางไหนเลย!! โว้ย...ยยย...!!!~

อ๊าก....ก.กก... อยากจะบ้าตาย

“ฟ้าเป็นอะไร หน้าตาพะอืดพะอมเป็นชะอมชุปไข่ทอดเลยทอดเชียว”

ชะอมชุปไข่ทอด มันก็ยังดีกว่าเหยินพิฆาตฝาดสะบั้นอย่างเธอแล้วกัน

“เปล่า ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

“ให้บาสไปด้วยไหม”

 นายก้นติดกับฉันหรือไง

“ไม่ต้องหรอก”

~ติ๊งต่อง...คาบต่อไปขอให้ประธานนักเรียนและคณะกรรมการนักเรียนทุกภาควิชา ขึ้นไปประชุมกันที่หอประชุมด้วย~

“งั้นเร็วๆนะฟ้าต้องขึ้นประชุมกับไอ้ดัชมันด้วย”

หะ!!ยัยฟ้าเป็นไอ้ประธานไอ้คณะกรรมการบ้าบอนี่ด้วยเหรอเนี้ยะ (น้องฉันมันจะเก่งเกินไปหรือเปล่าเนี้ยะ) แล้วแถมยังต้องขึ้นกับนายดัชนี่อีก โอ้...พระเจ้าจอร์ดหอยหลอดดอยสุเทพ

“เฮ้อ...”

ฉันถอนหายใจออกมาโดยที่ไม่มีใครเห็นแต่รู้สึกว่านายดัชจะเห็นนะ เพราะนายนี่เล่นจ้องฉันตลอดเวลาเลย (สงสัยจะฉลาดเป็นกรดอย่างที่ยัยฟ้าบอกจริงๆด้วย ต้องระวังตัวให้มากขึ้นซะแล้วเรา)

ฉันเดินไปเข้าห้องน้ำที่อยู่หลังโรงอาหาร แต่รู้สึกว่าจะไม่ค่อยมีคนมาเข้านะ ดีเหมือนกันทำอะไรหลุดๆจะได้ไม่ต้องมีใครเห็น

~ปุ๋ง ปุ๋ง ปรู๊ด ปราด แพรด...ดดด...~ โอ้ว...มันคือความสุขขั้นสุดยอด

“นี่พวกเธอเร็วๆกันหน่อยสิ เดี๋ยวมันก็ออกมาก่อนพอดีหรอก”

เอ๊ะ! เสียงอะไรมันอยู่ที่หน้าห้องน่ะ เมื่อกี๊มันยังไม่มีใครเลยนี่นา

“เร็วสิ รู้ไหมที่นี่เขายิ่งลือกันว่าผีดุอยู่ด้วย”

 อึก! มันคือเสียงอะไร ผะ...ผี...ดุเหรอ หมดกันหดหมดแล้ว TT_TT

 “ผูกให้แน่นล่ะ” เฮ้ย!ใครมาทำอะไรที่ห้องน้ำฉัน (ขัดจังหวะคนมีความสุขมันบาปนะเว้ย)

“เร็วสิ เยี่ยมมาก ไปก่อนนะจ๊ะยัยจิ้งจกเกาะกระดาน”

“เฮ้ย!นังบ้า แกทำอะไรน่ะ”

แต่ฉันว่าประโยคนี้มันคุ้นๆนะ... 

‘อ้าย...นี่พวกเราดูสิ วันนี้ทำไมยัยเฉิ่มถึงมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ ประจำเนี้ยะต้องรีบขึ้นไปเกาะกระดานไว้ไม่ใช่เหรอ’

อ๋อ...ที่แท้ก็นังชะนีทั้งสามนี่เอง คอยดูนะออกไปได้จะไปต่อยให้เป็นชะนีปากเจ่อ หาต้นไม้สิงสถิตไม่เจอไปเลย

~กึกๆ~

ประตูทำไมมันเปิดไม่ออกวะ

“ช่วยด้วยค่าาาา...มีคนติดอยู่ข้างนายยย.......ยยย...ยย(ใน)”

ฉันตะโกนออกไปแบบสุดเสียงไปเลยแต่ก็เหมือนกับว่านักเรียนโรงเรียนนี้มันหูหนวกกันอย่างนั้นแหละ

“ช้วยด้วยโว้ยยยยยย...มีคนติดอยู่ข้างใน.......”

~กึกๆๆๆๆๆ~

เฮ้ย เสียงอะไรอ่ะ ฉันยังไม่ได้จับประตูเลยนะ หรือว่า…

‘เร็วสิ รู้ไหมที่นี่เขายิ่งลือกันว่าผีดุอยู่ด้วย’

“อ้าย......ช่วยด้วย มีคนติดอยู่ข้างใน ผีมันจะมาจีบฉันแล้วนะ”

“ใครอยู่ในนั้น่ะ”

เฮ้ย มีคนมาช่วยแล้ว yes!

“ช่ายๆมีคนติดอยู่นี้ ช่วยด้วยสิ”

“ประตูมันล็อกน่ะ เข้าไปไม่ได้”

ดูสิแสนรู้ซะด้วย งั้นมันก็คงไม่มีใครมาช่วยฉันได้แล้วละ ควรจะต้องช่วยตัวเองซะแล้ว แล้วมันจะช่วยยังไงเนี้ยะ

ฉันมองไปรอบๆห้องน้ำ ก็มีแต่อ่างน้ำที่มันสูงหน่อย

~สรุปว่าฉันต้องปีนขึ้นไปข้างบน แล้วก็กระโดลงไปใช่มะ~ เอาก็เอาวะ

“อึบ”

ฉันพยายามดึงตัวเองขึ้นไปข้างบน

“อึยส์ หนึ่ง...สอง...สาม...”

โหย...นี่กว่าฉันปีนขึ้นไปข้างบนได้ มีหวังได้เป็นนักยกน้ำหนักทีมชาติแหงๆ

“หนึ่ง...สอง...สาม..อึบ โอ้ยๆทำไมมันถึงสูงแบบนี้นะ”

“อีกรอบแระกัน หนึ่ง....สอง...สั้ม ยะ! สู้โว้ย!!!”

ในที่สุดฉันก็มาเป็นญาติชะนีข้างบนนี้จนได้(ลิงน่ะ)

เอาละ คราวนี้ก็เหลือค่อยกระดืบๆไปตรงประตูแล้วก็กระโดดลงไปนะ (กระดืบๆมันเหมือนไส้เดือนเลยเนอะ)

~แล้วขาฉันมันจะเป็นยังไงเนี้ยะ~แต่คงไม่เป็นไรหรอก ฉันออกจะถึกเหมือนควายคุณทองเหม็นซะขนาดนี้

เอาล่ะน้า..หนึ่ง...สอง..

~ปั้ง!!~

“เฮ้ย!! อ๊าก...ตุ๊บ!”

ไอ้บ้าตัวไหนมันพังประตูเข้ามาวะ!! โอ้ย...ดูสิก้นสุวนันท์(กบ)จะหักไหมเนี้ยะอูยส์...เจ็บอ่ะ @_@

“เป็นไงบ้างล่ะนั่น”

~นายดัช!!O_O~

“สบายดีอย่างแรง! =_= แล้วนายคิดบ้าอะไรขึ้นมาถึงถีบประตูเข้าโดยไม่บอกไม่กล่าวเลย นี่ถ้าฉันเป็นอะไรไปมากกว่านี้นะ ฉันจะเรียกค่าเสียหายให้ผมร่วงเลย อูยส์...เจ็บชะมัดยาดเลย”

“พูดจบแล้วก็ลุกด้วยฉันรีบ”

“รู้แล้วน่า...”

ไอ้บ้าเอ้ย...ไม่ช่วยแล้วยังมาตะคอกอีก ปีศาจชัดๆ

ฉันพยายามพยุงตัวเองขึ้นแต่...

“โอ้ย!”มันเจ็บอ่ะ ทำไมตอนที่ฉันตกต้นไม้ตอนนั้นฉันยังไม่เจ็บขนาดนี้เลย เอ๋! หรือว่ามวลของฉันตอนนี้มันมีมากเกินไป เลยถูกแรงดึงดูดของโลกดึงลงมาอย่างรวดเร็วเกินไป  อืมๆ...เป็นไปได้

 “โอ้ย!”

“เอ้า...มานี่”

“เฮ้ย!!”OO

“นี่เอาฉันลงเดี๋ยวนี้นะ นายจะทำอะไร ฉันเป็นแฟนเพื่อนนายนะ(ถึงจะเป็นแค่ตัวแทนก็เถอะ) ปล่อยสิ ปล่อยย....ช้าน.....ลงเดี๋ยวนี้น้า........”               

นายดัชนี่มันต้องบ้าไปแล้วแน่ๆเลย 

“นี่หุบปากได้แล้ว ถ้าเธอไม่หยุดโวยวายนะฉันจะทำให้เธอหยุดเอง”

“นายจะทำอะไรฉันปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไอ้บ้าดัช”

นายดัช นี่ถึกชะมัดเลยทุบไปตั้งหลายตุบแล้วยังไม่รู้สึกอีก ไอ้พระอิฐญาติพระปูนตระกูลพระรามเอ๊ย!!

“หรือว่าเธออยากจะให้ฉันช่วยปิดให้หะ! แล้วก็ช่วยหยุดทุบด้วย คนไม่ใช่ปูนเสือตราช้าง”

ตกลงมันคือปูนตราอะไรกันแน่ ตราเสือ หรือตราช้าง T_T ~

“นายจะทำอะไรฉัน”

“แล้วเวลามือไม่ว่างเขาจะใช้อะไรปิดปากกันล่ะ”

“ไอ้ลามก โรคจิต วิปริต...”

“จะหยุดเองไหม”

~อุ๊บส์~ หยุดสิคะไม่งั้นเกิดนายนี่เกิดบ้า แล้วทำขึ้นมาจริงฉันจะแย่

ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าสายตาทุกคู่กำลังจับจ้องมาที่ฉันกับนายดัชนะ...อายนะเนี้ยะ ดูสิ บางคู่ก็ยิ้มๆ บางคู่ก็หัวเราะ แค่บางคู่ก็เหมือนจะควักไส้ฉันออกมากินซะให้ได้ โอ๊ะโอ...มียัยแก็งชะนีทรีโอนั่นด้วย โหะๆอยากจะหัวเราะให้ฟันหลุด สมน้ำหน้าหิ  ดูสิอิจฉาฉันจนไฟไหม้ตาไปหมดแล้ว สงสัยจะต้องเอาน้ำไปล้างตาซะหน่อยแล้ว

“นี่ ปล่อยฉันลงก่อนสิ”

ฉันสั่งนายดัช

“แล้วขาหายเจ็บแล้วหรือไง”

“บอกให้ปล่อยก็ปล่อยสิ น่านะ”  

แล้วนายดัชก็ปล่อยฉันลงอย่างว่าง่าย ที่เมื่อกี๊แหกปากแทบตายไม่ปล่อย

“เออ...นี่ขอยืมน้ำหน่อยนะเดี๋ยวคราวหลังจะซื้อใช้”

ฉันเดินไปขอแก้วน้ำกับเด็กสองคนแถวๆนั้น แล้วก็เดินเข้าไปหายัยชะนีสามตัวนั้น

“นี่ตาเธอน่ะ ไฟมันลุกไปหมดแล้วนะ เดี๋ยวฉันจะช่วยดับให้นะ”

“ฟะ...”

~พรวด...ด..ดด.~

สงสัยคำพูดของนายดัชมันจะช้าเกินไปซะแล้ว เพราะตอนนี้ฉันได้ทำการดับน้ำที่ตายัยสามตัวนั้นไปเรียบร้อยแล้ว

“อ้าย......กรี๊ดดดด.ด.ดด.”

“นี่อย่ามาร้องหาผู้ชายแถวนี้นะ เพราะว่าตอนนี้คงจะไม่มีผู้ชายคนไหนมาสนใจยัยชะนีตกน้ำอย่างพวกเธอหรอก”

“กรี๊ด...ดดดด.ดดด... แกๆด่าฉัน”

“แค่นี้มันยังน้อยเกินไปสำหรับสิ่งที่พวกเธอทำกับฉันไว้ อย่านึกนะว่าฉันไม่รู้ แล้วคราวหลังอย่ามาคิดเล่นอะไรสกปรกๆกับฉันอีก ถ้าจะเล่นก็เล่นกันซึ่งๆหน้า ฉันไม่ชอบพวกสุนัขลอบกัด”

“...”

“O_O” นี่คือหน้าตาของทุกคนตอนนี้

แล้วฉันก็เดินออกไปจากตรงนั้นอย่างสบายอารมณ์สุดๆ

“เดี๋ยว!”

แล้วฉันก็ได้ยินเสียงห้าวเรียกฉันจากด้านหลัง พอฉันหันไปนายดัชนั่นเอง

“อะไรอีกล่ะ คนกำลังเป็นสุข”

“เธอไม่ใช่เทียนฟ้า!”

“O_O”

“ถ้าเป็นเทียนฟ้าไม่มีวันทำแบบนี้ได้แน่”

“กะ...กะ..ก็....”

“ก็อะไร!!”

อึยส์ ตอนนี้หน้านายดัช มันไม่ต่างอะไรไปจากหมาป่าเลย น่ากลัวสุดๆ

“โอ้ย... ไอ้บ้าแกมาบีบแขนฉันทำไม ปล่อยฉันนะฉันเจ็บ”

“ฉันถามว่าเธอเป็นใคร!!!”

อึ้ยส์... น่ากลัวอ่ะ แต่มีหรึคนอย่าเทียนขวัญจะยอม

“ทำไมเล่า ฉันบอกให้นายปล่อย ไม่ได้ยินหรือไงหะ!!”

ฉันตะคอกกลับบ้าง

“ก็ฉันถามว่าเธอเป็นใคร!!”

“ก็ฉันบอกให้นายปล่อยไงเล่า!! แล้วฉันก็คือเทียนฟ้า เทียนฟ้า แล้วก็เทียนฟ้า ได้ยินไหม!!”

ฉันแกะมือนายดัชออกจากไหล่แล้ววิ่งออกไป

“เธอไม่ใช่เทียนฟ้าแน่ๆฉันจะต้องรู้ให้ได้ว่าเธอคือใคร?”

แต่ฉันก็วิ่งมาไกลเกินกว่าจะได้ยินประโยคนั้น

“เฮ้อ...เกือบไปแล้วเรา...ฉันกับนายเราจะต้องเป็นศัตรูกันตลอดไป ไอ้บ้าดัช”

เฮ้ย! มีประชุมนี่หว่า ตายแล้วเรา

คิดได้เท่านั้นฉันก็รีบวิ่งขึ้นไปบนหอประชุม(แล้วมันอยู่ไหนวะ)

“โอ้ย...เหนื่อย...แฮ่กๆๆ…”

เอาไงดีเนี้ยะ วิ่งมาจนจะทัวร์โรงเรียนได้อยู่แล้วนะยังไม่เจอเลย

“เออ...เดี๋ยวน้อง หอประชุมอยู่ไหน”

ฉันหันไปถามเด็กแถวๆนั้น(รู้สึกว่าวันนี้ฉันจะชอบพึ่งเด็กนะ)

“อ๋อ...พี่เดินเลยมาแล้วครับ พี่ต้องเดินย้อนไปแล้วมันก็จะมีตึกสีฟ้าอ่อนอยู่ข้างตึกภาคญี่ปุ่นน่ะพี่ ตึกนั้นแหละ”

“ขอบคุณน้อง”

โหย...นี่ฉันต้องวิ่งย้อนไปอีกหรือนี่ มีหวังวันนี้น้ำหนักของฉันคงลงไปหลายกิโลแล้วละ ตกลงนี่มันโรงเรียนหรือว่าดาวอังคารกันแน่ฟร่ะ