รักวุ่นๆของยัยตัวจุ้น แสบ ซาส์

ลำดับตอนที่ #8 : ข่าวร้าย

8

ข่าวร้าย

(Teankwan Talk)

วันนี้ฉันตื่นขึ้นมาโดยที่มีแว่นกันแดดปรากฏอยู่รอบดวงตาของฉัน แน่ละคะ ก็เมื่อคืนกว่าฉันจะใช้ความพยามอย่างแรงในการทำการบ้านวิชาภาษาไทยเสร็จเล่นเอาเกือบเที่ยงคืน แถมฉันยังเขียนไม่รู้เรื่องอีก ตัวอะไรก็ไม่รู้ยังกะภาษาขอมบวกเขมรลบด้วยสันสกฤตหารด้วยอังกฤษแล้วก็คูณเข้าด้วยไทย สรุปแล้วมันคือภาษามนุษย์ต่างดาว (คนอะไรด่าลายมือตัวเองก็เป็นเหะ) ดังนั้นเมื่อฉันตื่นขึ้นมามันก็ต้องกลายเป็นคนใส่แว่นเป็นธรรมดา

วันนี้ฉันไม่ได้มีนายพีมารับหรอกนะ ต้องดั้นด้นขึ้นรถเมล์ไปโรงเรียนเอง รถก็ติดแสนจะติด แถมฉันยังนั่งเลยไปตั้งสองป้ายเลยต้องแบกสังขารตัวเองกลับมา

“วันนี้เป็นไรวะ ซวยตาเช้าเลย มีหวังจะต้องมีเรื่องอีกชัวร์ป๊าบ”

“ขวัญ!!!!!!....”

ชัวร์ มีเรื่องแน่ๆ ยัยทรายเล่นวิ่งแหกปากมาตั้งแต่กิโลเมตรที่แปดสิบแบบนี้ ว่าแต่มันจะมีเรื่องอะไรอีกล่ะ ฉันล่ะปวดเฮด อย่าให้เซดเลย

“มี-เรื่อง-อะไร-อีก!!!”

“แกไปดูที่บอร์ดเองเถอะวะ”

เฮ้อ...ฉันเดินไปที่บอร์ดประชาสัมพันธ์ของโรงเรียนที่มันอยู่ใต้ตึกของฉัน รู้สึกว่าจะมีนักเรียนมามุงกันเยอะมาก มากยังกะมาซื้อตั๋วคอนเสิร์ตแดนบีมแถมฟีล์มอีกคนเลยดีกว่า

เอะ! ทำไมทุกคนต้องมองมาที่ฉันด้วยเนี้ยะ สงสัยฉันจะเป็นคนดังแล้วละ

‘ยัยผู้หญิงหลายใจ’

‘คบผู้ชายไม่เลือก’

‘ที่โรงเรียนคนหนึ่ง นอกโรงเรียนคนหนึ่ง’

นี่คือข้อความหนึ่งในหลายๆข้อความที่อยู่ใต้รูปฉันกับนายพีตอนที่กำลังเล่นเกมส์กันอยู่

แสดงว่าคนๆนี้จะต้องแอบถ่ายตอนที่ฉันเล่นเกมส์อยู่กับนายพีแน่ๆ แล้วก็ต้องเป็นตอนที่ยัยทรายไปเข้าห้องน้ำด้วย

อ๊ากกกก!!!! ครายมานเปนโคนถ่าย!!!!!!!!!!!!!!ฉันจะฆ่ามันหมกส้วม

ฉันจะฆ่ามัน!!>-<

“แล้วแกจะเอายังไงต่อวะ”

ยัยทรายถามฉันขณะที่เรากำลังอยู่ในกลุ่มของสายตากว่าร้อยคู่ ซึ่งแต่ละคู่นี่มองแบบดูหมิ่นฉันเอามากๆ

“ดูหยิมๆแบบนี้ไม่น่าเลย”

“น่านสิ”

“ข้างนอกสุกใสข้างในเน๊าเน่า”

นี่คือเสียงที่อยู่รอบๆกายของฉันในตอนนี้ มีแต่เสียงวิพากษ์วิจารณ์ที่ไม่ดีทั้งนั้น

ฉันล่ะอยากจะทำยำมัดผัดส้น teen ให้ไอ้คนที่แอบถ่ายรูปมาจริงๆ

“ขวัญๆ”

ยัยทรายเรียกฉันในขณะที่ไฟในตัวฉันมันจะระเบิด

“ไร”

“แกดูโน่นสิ”

ยัยทรายชี้ไปทางที่บาสกับดัชยืนอยู่

ถึงฉันจะอยู่ไกลนายบาสแต่ฉันก็รู้สึกว่าตอนนี้นายบาสกำลังจะเสียใจอยู่นะ

แล้วฉันจะทำไงดี =-=

“ฉันว่าเธอควรจะทำอะไรสักอย่างแล้วนะ ไม่งั้นนายบาสตายแน่”

“เฮ้อ...กลุ้ม”

ฉันอยากจะผูกคอตายใต้ต้นผักชีจริงๆเลย

ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหานายบาสกับนายดัชซึ่งยืนอยู่ที่มุมตึก แปลกเหะทำไมนายดัชไม่กวน teen ฉันสักคำ หรือว่านายนี่จะโกรธ

-_-

หึ! ถ้าจับได้นะว่าใครเป็นคนถ่ายแมร่งจะเอาให้แหลกคา teen เลย

“บาส นายมาทางนี้กับฉันหน่อยได้ไหม”

ฉันเดินนำนายบาสไปที่ที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไรนัก

“นายคิดยังไงกับเรื่องนี้เหรอ”

“บาสก็ไม่รู้ แต่บาสอยากฟังจากปากฟ้าเอง”

“ขอบใจนะที่ยังเชื่อมั่นในตัวฉัน ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดหรอกนะ นอกจากว่า...ฉัน-ไม่-คิด-จะ-หลอก-นาย”

และก็ไม่ได้ตั้งใจโกหกด้วย

“...”

“นายจะถามถึงเขาไหม”

ฉันคงพูดได้แค่นี้นะ

“แล้วแต่ฟ้า ถ้าฟ้าอยากบอกบาสก็จะฟัง แต่ถ้าฟ้าไม่อยากบอกก็ไม่เป็นไร”

“ฉันพูดได้แค่ว่า...ฉันกับเขาเป็นแค่พี่น้องกัน ที่เหลือนายจะเชื่อหรือไม่ก็แล้วแต่นาย”

“บาสเชื่อฟ้านะ”

อ๊ากกก...นายบาสมันดึงฉันเข้าไปกอดอ่ะ เกิดมายังไม่เคยโดนใครกอดเลยนอกจากพ่อแม่แล้วก็น้อง อ๊ากกกก....อยากจะสลบ

“บาสจะเชื่อใจฟ้านะ”

-_- ฉันขอโทษที่ต้องโกหกนาย แต่มันจำเป็นจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ

นายบาสเริ่มกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น ทำให้ฉันได้กลิ่นอายจากน้ำหอมของนายบาสเต็มๆ

“บาสรักฟ้านะ”

ฟ้าก็รักนายมากนะ ฉันหวังว่านายคงจะไม่เลิกรักยัยฟ้าเพราะฉันนะ เพราะถ้านายเลิกรักยัยฟ้าเพราะฉันฉันจะรู้สึกผิด ผิดที่ฉันจะทำให้น้องตัวเองเสียใจ  =_=

“เออ...ปล่อยเถอะฉันหายใจไม่ออกแล้ว”

“ขอโทษนะ เป็นอะไรหรือเปล่า”

“มะ...ไม่เป็นไร”

“นายคงไม่เลิกรักฉันนะ”

ฉันในรูปของยัยฟ้านะ

“บาสไม่มีวันเลิกรักฟ้า ถึงแม้ว่าฟ้าจะเลิกรักบาสก็ตาม”

ฟ้าก็ไม่มีวันเลิกรักนายแน่บาส ฉันมั่นใจ

“ไอ้บาส อาจารย์วุฒิตามหาตัวแกอยู่”

“อืม ขอบใจ งั้นบาสไปก่อนนะฟ้า”

แล้วนายบาสก็รีบวิ่งไป ดังนั้นที่ตรงนั้นก็จะมีแค่ฉันกับนายดัชสองคน

ฉันสามารถรับรู้ถึงอารมณ์ของนายดัชตอนนี้ได้จากแววตา ถ้าเป็นยัยฟ้าเห็นแววตาคู่นี้ก็คงจะร้องให้ไปแล้ว เพราะมันช่างเป็นแววตาที่เหมือนกับมีไฟอยู่ในนั้น มันพร้อมที่จะลุกไหม้คนที่อยู่รอบๆตัวเจ้าของได้เสมอถ้าเจ้าของต้องการ

“นายเป็นไร”

แต่บอกแล้วคนอย่างยัยขวัญไม่เคยกลัวอะไร และไม่เคยกลัวใคร

“มานี่”

“โอ้ย!! ปล่อยฉันนะ ฉันเจ็บ”

ฉันว่าตอนนี้ต่อให้เอาช้างมาฉุดนายดัชไว้ ก็คงจะฉุดไม่อยู่แล้วละ แล้วนายนี่จะพาฉันไปไหนเนี้ยะ

ตอนนี้ทุกคนเลิกที่จะสนใจบอร์ดแล้วละ แต่มันกลับมาสนใจฉันกับนายดัชแทนน่ะสิ ส่วนยัยทรายก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากวิ่งตามมาติดๆ

“นี่นายปล่อยฉันนะฉันเจ็บนะ”

ไม่มีการตอบรับ จากคนที่ท่านสั่ง

“นี่ไอ้หน้าชาปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ นายไม่มีสิทธิ์มาทำอะไรมาทำกับฉันแบบนี้หะ!! หรือคิดว่าตัวเองเป็นผู้ชายหะ!”

“เงียบเถอะน่า ฉันไม่ฆ่าลิงหรอกน่า”

ถึงมันจะเป็นคำพูดที่ฟังดูกวน teen ไปสักนิด แต่นะเวลานี้มันไม้ขำเลยค่ะ

“นายจะลากฉันไปไหนเล่า”

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องถาม แล้วไม่ว่าใครน่าไหนก็ห้ามตามมาทั้งนั้น ถ้าขืนตามมาไม่ใครรอดชีวิตกลับไปได้แน่”

~กึก~

นี่ทุกคนกลัวนายดัชขนาดนั้นเลยเหรอ แบบว่าพอสิ้นเสียงนายดัชปุ๊บ ทุกอย่างก็หยุดโดยอัตโนมัติ ใช่สิยัยทรายเคยบอกฉันไว้ว่าเวลานายดัชโกรธให้ตายก็ไม่มีใครหน้าไหนมาห้ามได้ทั้งนั้น มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ยัยฟ้าโดนซ้อมอย่างหนัก นายบาสก็เลยไปตามหาคนที่ซ้อมยัยฟ้ามา ส่วนหน้าที่ของนายดัชคือ กระทืบๆแล้วก็กระทืบ จนนายคนนั้นมันต้องซดน้ำข้าวต้มไปเกือบเดือน ฮือๆ แล้วฉันจะโดนอะไรล่ะเนี้ยะ แม่จ๋าช่วยลูกด้วย

แล้วในที่สุดนายดัชมันก็ลากฉันมาที่ห้องชมรมดนตรี ซึ่งตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลยค่ะ(เพราะทุกคนอยู่ข้างล่าง)   

“นายจะทำอะไรหะ!”

“หึ ฉันจะทำอะไรงั้นเหรอ  ฉันควรจะถามเธอมากกว่าว่าเธอกำลังจะเล่นกะไรกับเพื่อนฉันกันแน่”

นายนี่หมายความว่ายังไง กำลังจะเล่นอะไรกับเพื่อนฉันงั้นเหรอ มันหมายความว่ายังไง

“หมายความว่าไง กำลังเล่นอะไรกับเพื่อนฉัน” ฉันถาม

“หึ อย่าทำเป็นโง่นักเลย”

นายนั่นพูดด้วยสีหน้าอันไรสีของเลือด มีแต่เส้นเลือดที่โผล่ขึ้นมา

“นายหมายความว่ายังไง พูดให้มันกระจ่างหน่อยสิ”

ฉันมองสีหน้านายนั่นอย่างท้าทาย

“เธอไม่ใช่เทียนฟ้าแน่ๆ”

“นายมีหลักฐานอะไรมิทราบ”

“เทียนฟ้าไม่ได้เป็นแบบนี้ไงล่ะ อย่างเธอเนี้ยะตรงข้ามกับฟ้าทุกอย่างเลย ทั้งคำพูด ท่าทาง และที่สำคัญนิสัย”

นายนี่รู้จักยัยฟ้าดีขนาดนี้เลยหรือไง

“ถึงเธอจะมีรูปร่างหน้าตาที่เหมือนกับฟ้าทุกอย่าง แต่เธอไม่ได้เป็นคนพูดจาหวานยดย้อยเหมือนฟ้า ไม่ได้เป็นคนที่ยอมคนเหมือนฟ้า ทุกอย่างมันไม่ใช่ไม่ใช่เลยสักนิด”

“หึ นายมันจะรู้มากเกินไปหน่อยแล้วมั้ง นายคิดอะไรกับนะ...เออแฟนเพื่อนหรึเปล่า”

“เฮอะๆ พูดอะไรน่าขำชะมัด เธอนี่มันร้ายจริงๆนะ”

“ขอบคุณที่ชมนะ แต่ฉันไม่ต้องการ”

“ฉันถามจริงๆเถอะ เธอจะหลอกไอ้บาสไปทำไม ทั้งๆที่เธอก็มีนายคนนั้นอยู่ทั้งคน”

“นายหมายความว่าไง”

“อย่ามาทำเป็นไม่รู้ เธอจะหลอกไอ้บาสไปทำไมทั้งที่เธอก็มีไอ้คนที่อยู่ในรูปนั้นแล้ว แล้วที่สำคัญเธอเอายัยฟ้าไปไว้ไหน”

ฉันเอาน้องฉันไปนอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล

“นายจะบ้าหรือไง คงไม่มีใครคิดทุเรศได้อย่างนายจริงๆนายมันทุเรศ ไอ้ผู้ชายทุเรศ”

“ฉันทุเรศงั้นเหรอ แล้วเธอล่ะอะไรหะ!!! อย่างที่พวกนั้นเขาพูดกันที่โรงเรียนคนหนึ่ง นอกโรงเรียนคนหนึ่ง ตกลงจะเลือกใครหะ ระวังนะจับปลาสองมือน่ะมันจะไม่ได้อะไรเลย”

นี่มันจะมากเกินไปหนน่อยแล้วนะ เกิดมายังไม่เคยมีใครมาว่าฉันแรงขนาดนี้เลย ฉันรู้สึกว่าที่ดวงตาของฉันมันเริ่มจะมีน้ำใสๆอยู่ในนั้นแล้วนะ

“นี่มันจะมากไปหน่อยแล้วนะ”

“มันคงจะไม่มากไปหรอกสำหรับเธอน่ะ ฉันว่าผู้หญิงอย่างเธอมันแค่นี้มันจะน้อยเกินไปด้วยซ้ำ เอาแต่หลอกผู้ชายไปวันๆ เธอนี่มัน...”

~เผี้ยะ~

ก่อนที่นายดัชจะพูดประโยคนั้นจบมือของฉันที่มันสั่นอยู่นานก็ไปกระทบกับใบหน้าของนายดัชอย่างแรง จนทำให้นายดัชหน้าหันไปเลยทีเดียว

“ปากเสีย!!!”

ฉันพูดออกไปด้วยเสี้ยงที่ทั้งสั่นและโกรธ

“เสียไม่เสียเธอก็คงอยากจะพิสูจน์ด้วยตัวเองใช่ไหมล่ะ”

พูดจบนายดัชก็เดินเข้ามาหาฉันซึ่งยืนอยู่ที่ข้างโซฟาอย่างช้าๆ

นะ...นะ...นายนี่จะทำอะไร

“นาย...จะ...ทะ...ทำอะไร”

ฉันรีบถอยกรูดไปทันที และด้วยความที่ฉันไม่ได้ทันหันไปมองว่าข้างหลังมันมีโซฟาอยู่ ทำให้ฉันล้มลงไปบนโซฟานั้นจังๆ ส่วนนายดัชที่เดินตามมาช้าก็ส่งรอยยิ้มอันแสนจะเจ้าเล่ห์มาที่ฉัน

“นายจะบ้าไปแล้วหรือไง ฉันเป็นแฟนของเพื่อนนายนะ”

รู้สึกว่าคำพูดของฉันมันจะไม่เข้าหูนายดัชเลยสักนิดนะ เพราะไม่ว่าฉันจะพูดหรือจะตะโกนด่านายนั่นยังไงก็เหมือนว่าคำพูดพวกนั้นมันเป็นแค่สายลมเท่านั้น และที่สำคัญตอนนี้ตัวของนายดัชกำลังจะลงมาทับที่ตัวฉันซะแล้ว

~พรืบ~

ตอนนี้แขนทั้งสองข้างของนายดัชค่อมอยู่ที่ศีรษะของฉันแล้ว ส่วนใบหน้าของนายดัชจากที่อยู่ห่างจากฉันเกือบสองไม้บรรทัดตอนนี้มันเริ่มเข้ามาใกล้ใบหน้าของฉันเรื่อยๆ จากสองไม้บรรทัด ก็เหลือแค่ไม้ครึ่ง...หนึ่งไม้...ครึ่งไม้...และตอนนี้หน้าของนายดัชอยู่ห่างจากหน้าของฉันไม่ถึงสิบเซ็น

“นะ...นะ...นายอย่าทำอะไรบ้าๆนะ”

~พลั่ก~

ฉันปล่อยหมัดไปที่หน้านายนั่นเต็มๆ แต่มันกลับไม่ทำให้นายนั่นรู้สึกเลยสักนิดมีแต่สีหน้าทีสุดจะเย็นชาเท่านั้น

เวลานายดัชแล้วน่ากลัวจริงๆแล้ว แต่ฉันก็จะแสดงความกลัวออกไปให้นายดัชเห็นไม่ได้เด็ดขาด

“หมัดเธอก็หนักดีนะ”

นายดัชพูดพร้อมกับเอามือไปลูบที่หน้าตัวเอง

~พรึ่บ~

ฉันตั้งใจจะสวนหมัดใส่นายดัชอีกครั้ง แต่รู้สึกครั้งนี้นายดัชจะรู้ทันรีบเอามือมาจับที่ข้อมือฉันไว้

“อย่างฉันยอมโดนแค่ครั้งเดียวเท่านั้น”

“...”

“คราวนี้ก็ถึงตาฉันบ้างแล้วนะ”

แล้วนายนั่นก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆหน้าของฉัน โดยที่ตอนนี้หน้าของฉันกับนายดัชห่างกันไม่ถึงคืบแล้ว  ฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจของนายดัชซึ่งตอนนี้มันรดอยู่ที่ปลายจมูกของฉันฉันรีบหลับตาโดยอัตโนมัติ และน้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นเอาไว้ตอนนี้มันก็ออกมาอย่างหยุดไม่ได้แล้ว ฉันไม่อยากให้มันไหลออกมาเลจริงๆ

ฮือๆๆแม่จ๋า พ่อจ๋อ เอ้ย! พ่อจ๋าช่วยลูกด้วยๆ ฮือๆๆ

ตอนนี้ฉันคิดว่ายังไงฉันก็คงไม่รอดแน่ๆ ยังไงก็ต้องตายสถานเดี๋ยว

แต่เอ๊ะ!...ตอนนี้ลมหายใจของนายดัชก็เริ่มห่างออกไปจากใบหน้าของฉันทีละนิด จนฉันรู้สึกว่าตอนนี้ฉันหายใจได้อย่างสะดวกแล้ว

“ขอโทษ”

หลังจากสิ้นเสียงนี้ฉันก็ได้ยินเสียงของประตูที่ถูกปิดลงอย่างแรง

และภายในห้องนี้ก็เหลือเพียงฉันคนเดียว

ฉันรู้สึกว่ามันมีแต่ความเงียบ ไม่มีเสียงอะไรเลย แม้แต่เสียงของลม  ฉันได้แต่ลุกขึ้นนั่งอย่างหมดอะไรตายอยากที่สุด และก็ปาดไอ้น้ำตาบ้าๆนั่นออกไป

ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองมันเป็นเหมือนอะไรก็ไม่รู้ เป็นเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ หมดแรงที่จะทำอะไรทั้งนั้น ไม่มีแรงแม้แต่จะคิดอะไรทั้งนั้น และถ้าฉันจำไม่ผิดตอนนี้ก็คงจะเป็นเวลาที่นักเรียนทุกคนคงจะเข้าห้องเรียนกันหมดแล้ว แต่ฉันคงจะไม่มีกระจิตกระใจไปเจอใครตอนนี้หรอก เพราะถึงไปเจอฉันก็คงจะได้ยินแต่คำด่าแบบสารพัดสารเพไปเลย แบบว่าขุดเอามาตั้งแต่สมัยพระเจ้าเหาวรมันที่แปดมาด่าเลยก็ว่าได้

ฉันก็ทำได้แค่นั่งอยู่ในห้องนั้นโดยไม่ขยับเขยื่อนไปไหนเลยสักนิด นี่ฉันยังมีลมหายใจอยู่ไหมเนี้ยะใครก็ได้ช่วยบอกฉันที

 ~กึก~

 “หาแทบตายนึกว่าไปหลบอยู่ที่ไหนซะอีก”

นี่คือประโยคแรกที่ยัยทรายพูดกับฉัน

“แกเป็นยังไงบ้างวะ แกรู้ไหมฉันเกือบตายที่จะต้องตอบคำถามของอาจารย์รังนกของแกอ่ะ  เดี๋ยวถามโน่นเดี๋ยวถามนี่ฉันน่ะกลัวผมแทบร่วง”

“หมดหรือยัง”

ฉันถามแบบหมดเองสุดๆหมดอารมณ์น่ะ

“หมดอะไร”

ยัยทรายถามแบบงง

“แกน่ะหมดเรื่องจะพูดหรือยัง ขี้เกียจฟังแล้ว”

“เออ...ว่าแต่ไม่กินข้าวเหรอ”

“ถ้าฉันลงไปกินแล้วมีจานข้าวปามาโดนหัวฉันแกจะรับผิดชอบไหม”

“เฮอะๆๆๆ”

“ขำๆ นับหนึ่งถึงสามถ้าไม่หยุดขำฉันจะให้แกกินหมัดฉันแทนข้าว1...”

“ฮึบ โอเคไม่ขำแระ ว่าแต่ลงไปกินข้าวเถอะ ไม่มีใครเขาเอาจานข้าวมาปาหัวเธอทั้งนั้นฉันรับประกัน แต่ถ้ามีฉันจะเป็นคนพาเธอไปส่งโรงพยาบาลเอง”

ตงลงฉันจะโดนไหมเนี้ยะ  =_=

“ลงไปเถอะบอกว่าไม่โดนก็มาโดนสิ”

แล้วยัยทรายก็ทำทุกวิถีทางที่จะลากฉันลงไปกินข้าว ทั้งลาก ทั้งจั๊กจี้ และอีกสารพัดวิธี (ฉันรู้นะว่าแกเป็นห่วงฉัน แต่ฉันหมดอารมณ์จริงๆวะ)แต่ถึงยังไงมันก็ลงเอยด้วยการที่ฉันลงมาอยู่ที่โรงอาหาร  ว่าแต่ทำไมไม่เห็นมีคนมองฉัน หรือว่าพูดถึงฉันแบบเมื่อเช้าเลยล่ะ แปลกจริงๆ ฉันคิดว่าพอฉันลงมาปุ๊ปทุกคนก็จะคิดว่าฉันเป็นอ่างล้างจาน แล้วก็ปาจานข้าว ช้อนส้อม แก้วน้ำ มาให้ฉันล้างซะอีก

“ปะกินข้าวกัน”

“อืม แต่ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”

“จ้ะ”

แล้วฉันก็เดินไปเข้าห้องน้ำ แต่ระหว่างทางเดิน ฉันเจอนายดัชด้วย แต่สายตานายมันดัชดูเย็นชามากๆ มากเสียจนฉันงง ฮึ!! ที่นายทำกับฉันเมื่อเช้ามันยังไม่พออีกหรือไง…ว่าแต่ตอนนี้นายดัชคงจะไม่คุยกับฉันอย่างเมื่อก่อนแล้วสินะ นายดัชคงจะทำเหมือนกับฉันเป็นคนอื่น นายดัชคงจะเป็นเหมือนนายดัชคนที่ยัยฟ้าบอกแน่ๆเลย  แล้วทำไมฉันถึงได้รู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่ใจยังไงก็ไม่รู้อ่า ฉันต้องโกรธสิ เทียนขวัญที่นายดัชทำกับเธอเมื่อเช้ามันก็ถือว่าเป็นการแก้แค้นที่สาสมแล้วนะ (ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้เป็นคนผิดจริงๆก็ตาม)

“เฮ้อ...จน เครียด เซง เบื่อ กินข้าวไม่ลง”

แล้วฉันจะทำไงล่ะที่เนี้ยะ

ว่าแต่เราไม่เห็นจะต้องไปสนใจไอ้หน้าชาบูดนั่นซะหน่อย ชิ!!! ไม่สนก็ไม่ต้องสน

ฉันสูดหายใจเข้าปอดตัวเองลึกๆ เพื่อเรียกกำลังใจกับมา เพื่อไปสู้กับศึกบางระจัน เราต้องไม่แพ้!!!

และหลังจากที่ฉันทำภารกิจฟิชโชในห้องน้ำเสร็จฉันก็ออกมาตามหาที่นั่งซึ่งฉันลืมถามยัยทรายก่อนไปเข้าห้องน้ำว่านั่งที่ไหน แล้วคนในโรงอาหารก็ยังกะกองทัพศรีอยุธยา กว่าจะตามหาเจอ คอก็ยืดเป็นคอลูกยีราฟกันพอดี

“ขวะ...ฟ้า!!!ทางนี้”

และในที่สุดก็เจอจนได้ กูดูสิเล่นไปนั่งซะหลังสุด แถมมีแต่คนตัวถึกๆนั่งล้อมรอบทั้งนั้น

“นึกว่าไปกินในห้องน้ำมาแล้วซะอีก”

“อย่าเอานิสัยตัวเองมาประกาศสิ ยัยเหยิน”

“ชิ!!”

                “นี่ว่าแต่ทำไมมันดูแปลกๆ”

                “แปลกอะไร ฉันก็เห็นว่านักเรียนโรงเรียนเราก็มีสองขา สองแขน สอง...”

                “อยากกลับไปเกิดใหม่ใช่ไหม”

                “โธ่...ก็จริงๆนี่นาไม่เห็นจะมีอะไรแปลกเลย”

                “ก็เมื่อเช้าผู้หญิงทุกคน แทบจะบีบคอฉันให้แหลกคามือแต่พอมาตอนนี้กลับเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นซะงั้น จะไม่ให้แปลกได้ยังไง”

                ใช่ เมื่อเช้าฉันคิดว่าฉันคงไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อได้แน่ๆ แต่พอมาตอนนี้ทุกอย่างกลับเข้าสู่ปกติ คนสวยงง!

                “อ๋อ...ก็ดัชเขาจัดการให้เรียบร้อยแล้วน่ะสิ”

                ยัยทรายบอกฉันทั้งๆที่กำลังก้มหน้าก้มตากินข้าวอยู่

                “หมายความว่าไง นายดัชจัดการให้เรียบร้อยแล้ว”

“ก็พอนายดัชออกมาจากห้องนั้น นายดัชก็ประกาศไปทั่วเลยว่าเมื่อวานเขากับบาสก็ไปด้วยแล้วนายพีก็เป็นเพื่อนรุ่นพี่ของบาส แต่ตอนนั้นดัช บาส และก็ฉันไม่ได้อยู่ด้วย แถมนายดัชยังบอกอีกนะว่าถ้าใครพูดถึงเรื่องนี้อีก ตาย!!!”

หน้าตาเธอตอนคำว่าตายน่ากลัวกว่านายดัชอีกนะทราย

“แล้วก็มีคนเชื่องั้นเหรอ แปลว่าคนทั้งโรงเรียนนี้เชื่อนายดัชกันทั้งนั้นน่ะสิ หึ”

“ตอนแรกก็ไม่เชื่อหรอก แต่พอทุกคนเห็นสีหน้าอันจะน่าสะพรึงกลัวของนายดัชเข้าไป ก็ไม่กล้าจะปริปากพูดอะไรกันเลย”

“นายดัชน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ”

ถามไปงั้นแหละ ความจริงนายนี่เวลาโกรธ น่ากลัวจริงๆ

“หือ...แค่ตอนอยู่นิ่งๆก็น่ากลัวแล้วนะ แต่พอเวลาโกรธเนี้ยะอย่าให้พูด ฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง”

ฉันเพิ่งรู้ว่ายัยทรายเป็นคนที่พูดเก่งมากๆ น้ำหมากนี่กระเด็นออกมาเป็นระยะๆเลย

“ตอนที่นายดัชเข้ามาใหม่ๆนะ ไอ้พวกรุ่นพี่ม.4 นะไม่มีใครชอบหน้านายดัชสักคน ข้อหาหล่อเกินหน้าเกินตา”

กรรม ช่างเป็นข้อหาที่รุนแรงจริงๆ บิลลาดินที่เจอข้อหาอาเครื่องไปถล่มตึกเวิร์ลเทรดเจอข้อหานี้เข้าไปจอดสนิทชนไม่ลงแหงๆ

“พอมาวันหนึ่งนายดัชเจอลุ่ม หนึ่งต่อสิบนะ แต่นายดัชกลับเอาชนะได้ภายในเวลาสิบนาที ตั้งแต่นั้นมาเลยมีแต่คนกลัวนายดัชทั้งนั้นมาผู้ชายทุกคนก็กลัวนายดัชทั้งนั้น ส่วนผู้หญิงทุกคนก็กรี๊ดไปตามธรรมชาติ (ของชะนี)”

“นายดัชเนี้ยะนะน่ากรี๊ด ฉันว่าไปกรี๊ดให้คนปัญญาอ่อนยังจะมีคนสนใจมากกว่านี้อีก”

“แน่ละถ้าเธอไปกรี๊ดให้คนปัญญาอ่อน เธอก็จะกลายเป็นจุดสนใจมาแน่ๆ หรือก็อาจจะโดนมองว่าปัญญาอ่อนไปอีกคนก็ได้”

“กินข้าวไปเลยปะ”

เฮ้อ...แล้วฉันจะจัดการยังไงกับเรื่องนายดัชดีล่ะ จะขอบคุณดีไหมเนี้ยะที่ช่วยแก้ข่าวให้ฉัน แต่นายนี่ก็ทำกับฉันไว้เยอะจนไม่น่าให้อภัยเหมือนกัน คิดแล้วปวดเฮด ไม่อยากจะเซด

“นี่คาบต่อไปเรียนไรอ่ะ”

“อาจารย์รังนก”

“อ๊าก!!! ขวัญอยากตาย จะมีไหมวันที่ไม่ได้เรียนกับอาจารย์รังนกเนี้ยะ”

“มี วันเสาร์อาทิตย์”

“แต่ฉันว่าตั้งแต่ตอนนี้ไปเธอจะไม่ได้เรียนกับอาจารย์รังนกอีกต่อไป แต่เธอจะได้ไปรอเขาที่สวรรค์ หรือไม่ก็บ้านเก่าเธอ”

“อะไรบ้านเก่าฉัน”

“นรก”

“โอเค ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่อยากกลับบ้านเก่านะ”

“ได้งั้นก็ไม่ต้องพูด”

“...”

“นี่แล้วจะเงียบทำไม”

“อ้าวก็เมื่อกี๊เธอบอกให้ฉันไม่ต้องพูด”

“ฉันบอกให้เธอไม่ต้องพูด ไม่ได้บอกให้เธอเงียบ”

การที่ฉันได้กวนประสาทยัยนี่ช่างเป็นกิจกรรมที่น่าสนุกจริงๆ เพราะว่าฉันชอบสีหน้าอันจะสับสนของยัยนี่มากๆมันเหมือนกับหน้าของลูกเป็ดที่ตามหาแม่ไม่เจออ่า +555+

“แล้วจะให้ฉันทำยังไง”

“แล้วแต่จะคิด”

+555+ มันช่างเป็นอะไรที่น่าขำ

และหลังจากที่ฉันกับยัยทรายกินข้าวกันเสร็จเราก็เดินไปนั่งกันที่บนโรงยิมเพราะเห็นวันนี้ยัยทรายบอกว่านายบาสมีซ้อมใหญ่ตอนกลางวันวันนี้ และพอขึ้นไปก็มีนักบาสชายเต็มไปหมดแถมยังมีผู้หญิงที่มาเชียร์อีก สรุปเต็มโรงยิม

“อ้าวบาสวันนี้ไม่ขึ้นเรียนเหรอ”

หลังจากที่ฉันกับยัยทรายยืนเงอะๆงะๆอยู่หน้าประตู นายบาสก็เดินเข้ามาหาโดยที่มีนายดัชตามหลังมา

สรุปวันนี้นายดัชจะไม่พูดกับฉันใช่ไหม ได้ไม่พูดก็ไม่พูด ฉันไม่ใด้เป็นคนที่ง้อคนหรอกนะจะบอกให้ ชิ!! >_<

“บาสว่าฟ้าไปนั่งตรงนั้นก่อนเถอะ”

แล้วนายบาสก็พาฉันไปนั่งที่แสตนชั้นล่างสุด ถ้าฉันโดนลูกบาสนายจะต้องรับผิดชอบนะนายบาส

“แล้วนี่บาสจะไปแข่งเมื่อไร”

“บาสว่าบาสบอกฟ้าไปแล้วนะ”

หะ! =O= บอกไปแล้วเหรอ เมื่อไรฟะ ฉันไม่ใช่สมองปลาดาวนะจะได้ขี้ลืม

“เมื่ออาทิตย์ที่แล้วน่ะ”

อาทิตย์ที่แล้วฉันไม่ได้มาเรียนนะยะ แล้วทำไมนายดัชจะต้องมองฉันด้วยสายตาจับผิดด้วยล่ะ ชิ!! นายนี่จะจับฉันให้ได้เลยใช่ไหม

~กึกๆ~

ไม่ต้องคิดว่ามันเป็นเสียงลูกบิดนะคะ แต่มันเป็นเสียงของยัยทรายที่สะกิดขาฉัน แล้วก็ทำมือเป็นเลขสี่

จันทร์-อังคาร-พุธ-พฤหัส

“อ๋อฟ้าลืมไปน่ะ วันพฤหัสนี้ใช่ม้า...”

และคำตอบที่ฉันได้จากนายบาสก็คือ รอยยิ้ม แสดงว่าฉันตอบถูก แหมฉันก็เก่งนะเนี้ยะ แต่ถ้าไม่ได้ยัยทรายล่ะก็...หึๆ คิดเอาเอง

“ฟ้าว่าบาสลงไปซ้อมได้แล้วละ”

“ครับ งั้นไอ้ดัช ฝากดูแลฟ้าด้วยนะ”

ฉันไม่ใช่เด็กสามขวบนะยะ จะได้ต้องมีผู้ปกครองตลอดเวลา แต่นายดัชก็คงจะไม่ได้อยากดูแลฉันมากนักหรอก ดูหน้าสิ ยังกะซากศพเดินได้

“นายไม่ต้องมานั่งดูแลฉันหรอกนะ”

ฉันพูดขึ้นหลังจากที่นายบาสออกไปแล้ว

“...”

ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนที่ท่านพูดด้วย (อยากเอาสากกะเบือยัดปากมันให้พูดไม่ได้ไปสามวันเจ็ดปีเลยจริงๆ)

“ฉันบอกแล้วไงว่าไม่ต้องมานั่งดูแลฉัน ฉันดูแลตัวเองได้”

“...”

ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนที่ท่านพูดด้วย (คราวนี้ขอเป็นระเบิดปรมณูนะ เอาให้ปากบึ้มไปเลย)

“นี่นายดัช ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ”

ฉันเริ่มขึ้นเสียง

“...”

และก็ไม่มีการกระทำใดๆเกิดขึ้นกับคนที่ท่านด่า

“โธ่เว้ย!”

ฉันสบถออกมาด้วยอารมณ์ที่เสียสุดๆ

ฉันล่ะเบื่อจริงๆเลย ไอ้พวกที่พูดด้วยแล้วไม่พูดเนี้ยะ ไม่รู้ว่าปากอมน้ำลายอยู่หรือไง หรือว่ากลัวเหรียญจะร่วงออกจากปาก...เอ๊ะ!...อะไรมันลอยมาไกลๆ...

~โป๊ก ปึก~

อะไร! อะไร!! มันมากระทบหัวฉัน รู้สึกว่ามันเป็นลูกกลมๆนะ มันไม่ใช่ลูกมะนาวใช่ไหม?

อ๊าก!! ฉันมีความสามารถพิเศษมองเห็นดาวตอนกลางวันได้ใช่ไหม

“ฟ้าๆๆๆ”

นี่คือเสียงสุดท้ายก่อนที่ฉันจะไม่ได้ยินอะไรอีกเลย

ใช่แล้ว ฉันโดนลูกบาสทุ่มใส่หัว ใคร! ใคร!! มันเห็นหัวฉันเป็นแป้นบาส นายบาสนายจะต้องรับผิดชอบนายพาฉันมานั่งที่นี่

“นี่ดัช นายพาเพื่อนไปห้องพยาบาลด้วย ส่วนนายบาสนายต้องซ้อมต่อ พรุ่งนี้เราต้องแข่งแล้ว”

“แต่...คระ...ครับ”

โอ๊ะโอ...ดาวตอนกลางวันมันสวยอย่างนี้นี่เอง มีทั้งดาวมึน ดาวปวด ดาวมะกรูด ดาวมะนาว ถ้าแรงหน่อยก็ดาวส้มโอ  แรงมากๆ ก็แบบว่าดาวซินโดมไปเลย >_<

“โอ้ย! เจ็บชะมัดยาดเลย”

“ขวัญเธอฟื้นแล้ว เฮ้อ ฉันตกใจแทบตาย”

พอฉันฟื้นขึ้นมา ฉันก็เห็นว่าข้างเตียงตัวเองมีมนุษย์ตาไข่ห่านอยู่ข้างๆ แต่เท่าที่ฉันมีชีวิตอยู่บนโลกนี้มาจะสิบแปดปีนี้แล้วเนี้ยะฉันว่าฉันไม่เคยรู้จักมนุษย์ตาไข่ห่านนะ

“รู้ไหม ฉันตกใจแทบแย่น่ะ พอเห็นเธอสลบไปสติฉันก็กระเจิงไปเลย”

“สตินะไม่ใช่ฝูงกระทิงโดนสิงโตฟัด จะได้กระเจิงแบบนั้น ยัยเหยิน”

“ฉันเป็นห่วงเธอนะ ยังมาว่ากันอีก ว่าแต่เป็นไงบ้าง”

“ฉันไม่ใช่ยัยฟ้านะที่จะโดนแค่นี้ถึงหลับไปสามวัน หนักกว่านี้ก็เคยมาแล้ว เหลือก็แต่แค่มึนๆเท่านั้น ว่าแต่ฉันมาที่นี่ได้ไงเนี้ยะ”

“อ๋อ นายดัชอุ้มมา”

คราวนี้ฉันได้กลายเป็นมนุษย์ตาไข่ห่านเองซะแล้ว

“หะ! นายดัชอุ้มมา พาฉันไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย รีบเอาเชื้อหมาบ้าออกจากร่างกายฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”

“ใคร เธอว่าใครเป็นหมาบ้า”

อึก นายนี่เข้ามาตั้งแต่เมื่อไร ไม่ให้ซุ่ม ไม่ให้เสียง มายังกะผี

“ใครอยากรับก็รับไปสิ”

“ฉันอุตส่าห์อุ้มเธอมานะ ขอบคุณสักคำก็ไม่มี”

“ใครขอร้องไม่ทราบ”

“พูดดีนักนี่ ตัวก็หนักยังกะช้างน้ำ”

อ้าย!!!!!!!! นายดัชว่าฉันตัวหนักยังกะช้างน้ำงั้นเหรอ

“นายกล้าดียังไงมาว่าฉัน ”

“ทำมะ แค่ว่าเธอมันจะต้องใช้ความกล้าด้วยหรือไง”

“หือ...ไอ้ดัช นายตายแน่ วันนี้นะถ้านายไม่โดนฉันอีกหมัดหนึ่งล่ะก็ อย่ามาเรียกฉันว่าขวะ...ฟ้าอีกเลย”

เกือบหลุดไปแล้วไหมล่ะ

แต่ตอนนี้หลุดไม่หลุดฉันไม่สน ฉันสนแต่ว่าวันนี้นายดัชจะต้องกินหมัดของฉันเป็นหมัดที่สอง หึ...ปากดีดีหนัก

“จะวิ่งหนีทำไมล่ะ กล้าจริงก็หยุดสิ”

ใช่สิ...ตอนนี้ไม่ว่าข้างนอกฉันจะโกรธนายดัชขนาดไหน แต่ข้างในของฉันมันกลับมีความสุข ฉันรู้สึกว่าให้ฉันมาวิ่งไล่นายดัชทั้งวันยังดีกว่าที่ฉันกับนายดัชไม่ได้พูดกันทั้งวันซะอีก เฮ้! นี่ฉันเป็นอะไรไป อยู่ที่เกาหลีฉันไปเห็นมีความรู้สึกแบบนี้เลย…

ฉันรู้สึกดีใจเมื่อตอนนายดัชพูดด้วย ฉันรู้สึกดีใจตอนที่รู้ว่านายดัชเป็นคนอุ้มฉันมาแทนที่จะเป็นบาส ฉันรู้สึกมีความสุขเมื่อได้พูดกับได้เล่นกับนายดัช ฉันรู้สึกมีความสุขเมื่อฉันได้อยู่ใกล้กับนายดัช ฉันรู้สึกหงุดหงิดเมื่อไม่ได้คุยกับนายดัช

ฉันไม่เข้าใจว่าทั้งหมดนี่มันคืออะไร...หรือว่าฉันไม่อยากจะเข้าใจมันกันแน่...

~ปึก~

“โอ้ย! นี่จะหยุดก็ไม่บะ...”

อ๊าก!!!! ข้างหน้าฉันนั่นมันเจ๊รังนกนี่ เมื่อวานนั้นก็ชน วันนี้ก็ชน (มีหวังพรุ่งนี้สุพรรณบุรีแหงๆ) แถมยังอยู่ในสภาพเดียวกันอีก แล้ววันนี้จะโดนอะไรล่ะเนี้ยะ >_< โทษเก่ายังไม่หมดเลยฉัน ฮือๆอยากจะรู้จริงๆว่าเมื่อชาติที่แล้วฉันไปทำกรรมอะไรไว้กับเจ๊แกบ้าง ชาตินี้เจ๊แกถึงได้มาตามจองล้างจองผลาญฉันแบบนี้

“นี่เธอสองคนอีกแล้วเหรอเนี้ยะ”

‘เห็นเป็นสามคนหรือไงคะ’

อย่าคิดค่ะว่านั่นมันเป็นประโยคที่ฉันพูดออกไป มันเป็นแค่ความคิดค่ะ ขืนพูดออกไปพี่แกเล่นฟันฉันหมดปากต้องมานั่งเคี้ยวหมากแน่

“โดนลงโทษสองอาทิตย์แล้วยังไม่พอใช่ไหม หะ!! เดี๋ยวเธอสองคนตามฉันไปที่ห้องนะ”

“ค่า/คร๊าบ”

“มาลุ้นกันว่าวันนี้จะโดนอะไรอีก”

 “โดนไล่ออกแหงๆ”

ฉันพูดแบบเบาๆ ในขณะที่กำลังเดินตามหลังพี่แกไป ถ้าพูดดังไปมีหวังได้เห็นรังนกกลายเป็นผีเสื้อสมุทรแน่

“ปากเหรอน่ะที่ใช้พูด”

“แน่นอนฉันคงไม่ใช้ที่ไสน้ำแข็งพูดหรอกนะ”

 “หิวกล้วยมากหรือไง ถึงได้ประสาทกลับไปแบบนี้”

“นายอยากตายมากใช่ไหม”

 “ฉันว่าอนาคตเธอฆาตรกรแหงๆคำก็อยากตายไหม สองคำก็อยากมีชีวิตอยู่ต่อไหม”

“ถ้าฉันจะเป็นฆาตรกรก็เพราะฆ่าหมาในปากนายตายนี่แหละ”

 “ก่อนจะกำจัดหมาในปากคนอื่นน่ะ ในปากตัวเองหมดหรือยัง”

“หมาในปากฉันน่ะเหรอ ตอนนี้มันย้ายภูมิลำเนาไปอยู่ในปากนายหมดแล้วละ”

“ฉันเพิ่งโอนมันกลับไปอยู่ในปากเธอเมื่อกี๊นี้เอง”

“ปากฉันปิดรับสมัครแล้วยะ เอาไว้ปีการศึกษาหน้าเถอะ”

ฉันเพิ่งรู้ว่าปากตัวเองได้กลายเป็น school ‘s dog ไปแล้ว

และตลอดทางที่ฉันเดินไปมันก็ไม่ได้เงียบอย่างที่คิดค่ะ เพราะฉันกับนายดัชเถียงกันไปตลอดทาง แบบว่าถ้าจะให้กลับเป็นเสียงอันแสนดังอย่างเดิมนี่คงจะไม่ได้แล้วเพราะตอนนี้เสียงของฉันกับนายดัชนี่พอพูดกันเราได้ยินกันแค่สองคนค่ะ คนอื่นไม่สามารถ แบบว่าตัดสายซ้อนไปเลย

และแล้วเราก็มาถึงห้องพักอาจารย์รังนกจนได้ โดยที่ฉันไม่ได้กลายเป็นฆาตรกร และหมาในปากนายดัชก็ไม่กลายเป็นศพ

“เธอคิดว่าฉันควรจะทำยังไงกับเธอสองคนดี”

“ถ้าเอาตามความคิดหนูเหรอคะ ปล่อยไปเถอะค่ะ”

“มันเป็นความคิดที่ดีนะ แต่ไม่เวิร์กน่ะ”

ตกลงดีไม่ดีเนี้ยะ

 “ฟ้าแต่ก่อนเธอเป็นเด็กเรียบร้อย ไม่เคยต่อปากต่อคำกับใครนะ”

“คนเรามันเปลี่ยนแปลงกันได้ค่ะ ขนาดหน้าตายังเปลี่ยนได้เลยนะ แล้วทำไมนิสัยจะเปลี่ยนไม่ได้ล่ะคะ”

มันช่างเห็นเหตุผลที่เวิร์กมอร์จริงๆ

“แล้วดัชแต่ก่อนเธอเป็นคนพูดน้อยนี่”

“สำหรับยัยนี่ไม่ใช่”

“สรุปพวกเธอสองคนคิดจะเป็นคู่กัดกันไปตลอดแบบนี้น่ะเหรอ”

“ใช่ค่ะ/ใช่ครับ”

“แต่ครูไม่ยอม ปรัชญาของโรงเรียนเราว่าไง”

“เรียนดี มีวินัย รู้สามัคคี ครับ”

แน่นอนค่ะตำตอบนั้นมันจะต้องเป็นเสียงของนายดัชคนเดียวแน่ๆ เพราะฉันไม่คิดว่ามันจะจำเป็นอะไร แล้วอีกอย่างปรัชญามันคืออะไรฉันยังไม่รู้เลย

“ถูกต้อง โรงเรียนเราสอนให้เป็นมิตรกัน ไม่ใช่ศัตรู ดังนั้นฉันก็ต้องมีหน้าที่ทำให้เธอเป็นมิตรกันให้ได้”

“แล้วอาจารย์จะทำยังไง”

ใช่ ฉันคิดว่าฉันกับนายดัชคงจะเป็นมิตรกันไม่ได้แน่ๆ เห็นเจอกันทีไรฉะกันทุกที ว่าแต่ดูจากหน้าพี่แกแล้วเนี้ยะ เหมือนกับว่าแกมีแผนไว้แล้วงั้นแหละ

“วันเสาร์นี้พวกเธอว่างไหม”

“ว่างค่ะ/ครับ”

ฉันกับนายดัชตอบแบบงง ก็อยู่ๆพี่แกก็เล่นมาถามว่าวันเสาร์นี้ว่างไหม หรือว่าจะพาฉันไปเลี้ยง MKสุกี้ โฮะๆมันจะเป็นอะไรที่จอร์ดมากเลยนะลอร่า

“อาจารย์จะพาพวกเราไปเลี้ยง MKสุกี้ เหรอค่ะ”

“ชีวิตนี้เธอมีอะไรมั่งนอกจากกินกับนอน”

“มี...ด่านายไง”

“นี่ต่อหน้าฉันเธอยังจะทะเลาะกันอีกเหรอ”

“ไม่ได้ทะเลาะกันค่ะ แค่มีความเห็นไม่ตรงกัน”

“ฉันจะให้เธอสองคน ไปทำงาน”

“ทำงาน!!”

“อาจารย์คะ นี่จะทารุณเด็กหรือไง พวกเราอายุยังไม่ถึงยี่สิบเลย”

“มันไม่เว่อไปเหรอจ้ะ เทียนฟ้า งานนี้อายุไม่ถึงยี่สิบก็ทำได้”

“งานอะไรครับ”

“วันเสาร์ที่จะถึงนี้ ครูจะไปที่บ้านเด็กกำพร้าซึ่งหน้าที่ที่พวกเธอจะต้องทำก็คือทำให้เด็กๆมีความสุข”

“อะไรนะคะ/อะไรนะครับ”

รู้สึกว่าวันนี้ฉันกับนายดัชพูดพร้อมกันยบ่อยจังนะ

ว่าแต่อะไรกันนี่ ตกลงอาจารย์รังนกเห็นฉันกับนายดัชเป็นตัวตลกไปแล้วใช่ไหมเนี้ยะ –O-

“ไม่ต้องตกใจ ไม่ต้องตกใจ ครูไม่ได้พาเธอไปฆ่าซะหน่อย”

มันก็คล้ายๆกันนั่นแหละค่ะ เกิดมาฉันเคยเลี้ยงเด็กที่ไหนล่ะ ตอนยัยฟ้าฉันก็ได้แต่พาไปเล่นอะไรที่แผลงๆจนแม่ไม่ปล่อยให้ฉันเลี้ยงยัยฟ้าอีกเลย แล้วนี่ฉันจะไม่ไปทำเด็กที่บ้านเด็กกำพร้าคอหักตายหรือไง

“อาจารย์คิดดีแล้วเหรอคะที่จะให้หนูไปเลี้ยงเด็ก”

“ทำไม”

“ก็...”

“ก็ยัยนี่กลัวเห็นหัวเด็กเป็นกล้วย แล้วจะอดใจไม่ไหวน่ะครับ”

นายดัชนี่จะกัดฉันตลอดเวลาเลยหรือไง ฉันไม่ยอมโดนกัดคนเดียวหรอก

“เปล่านะคะ หนูกลัวเด็กเห็นหน้านายดัชแล้ววิ่งหนี  เพราะเด็กๆอาจจะเห็นนายดัชเป็นผีไม่สุก(ผีดิบ)”

 “ฮะๆๆๆๆ”

อ้าวดูนั่น แทนที่พี่แกจะดุดันหัวเราะซะงั้น

“พวกเธอนี่ ฮะๆถะ...เถียงฮะๆกะ...กันตลกดีนะฮะๆๆๆ”

ว๊าก!!! นี่มันอะไรกัน พี่แกเห็นฉันเป็นตัวตลกไปแล้วหรือไง หนูไม่ใช่ญาติ เท่ง เถิดเทิงนะ

“เอาล่ะ ไม่ว่าจะยังไงวันเสาร์นี้เจอกันที่บ้านเด็กกำพร้าตอนสิบโมงเช้านะ ฉันมีสอนต่อไปละ”

หะ!!O_O เจอกันที่บ้านเด็กกำพร้าเลยเหรอ แล้วฉันจะไปยังไงล่ะเนี้ยะ แค่เดินออกจากบ้านไปสองกิโลฉันก็หลงแล้ว ที่นี่มันไม่ใช่เกาหลีนะ ฉันจะได้รู้ทุกซอกทุกมุมอ่ะ ฮือๆใครก็ได้ช่วยฉันที

“เออเดี๋ยว ไม่ว่ายังไงพวกเธอสองคนก็ต้องไปให้ได้นะ ขาดคนเดียวก็ไม่ได้ไม่อย่างนั้นฉันจะปรับตกวิชาภาษาไทยทั้งคู่”

แล้วฉันจะหนียังไง >_<

 “เดี๋ยวค่ะ แล้วบ้านเด็กกำพร้ามันอยู่ที่ไหนคะ”

ฉันตัดสินใจถามออกไป

“อยู่ใต้ฟ้าบนดิน ริมถนนน่ะลองไปหาดูนะ”

และพอพูดจบพี่แกก็เดินตูดบิดออกไปเลย ไม่คิดจะสนใจผู้หญิงน่ารักๆอย่างฉันเลยหรือไง ให้ตายสิฉันจะต้องเจอหน้านายดัชหกวันเลยหรือไง ชิ!! แค่คิดก็เซ็งแล้ว ว่าแต่ไอ้คำตอบที่ได้กลับมาเนี้ยะมันช่างให้ความกระจ่างกับฉันจริงๆ ‘ใต้ฟ้า บนดิน ริมถนน’ นี่ฉันไม่ใช่โคนันนะ

“สรุปว่าวันเสาร์นายคงจะไม่ได้ไปช่วยแม่ขายน้ำแข็งแล้วสินะ ว้าคงจะขาดทุนแย่เลย”

“เธอก็คงไม่มีเวลากินกล้วยสิเหมือนกันสินะ”

“ดี๋ยวฉันพกไปกินก็ได้ ฮะๆๆ”

“O_O”

โฮะๆนายดัชคงจะเถียงไม่ออกแล้วสินะ

“ทำมะ เถียงไม่ออกล่ะสิฮะๆๆ”

ฉันเพิ่งรับรู้ถึงชัยชนะก็ครั้งนี้แหละ

“เปล่า ฮะๆๆๆ”

อะไรนายนี่คิดถึงน้ำแข็งจนบ้าไปแล้วหรือไง อยู่ๆก็หัวเราะออกมาซะขนาดนั้น

“ในที่สุดเธอก็ยอมรับแล้วว่าเธอเป็นลิงฮะๆๆๆ”

“อะไรฉันไปยอมรับตอนไหนไม่ทราบ”

“ก็เธอบอกเองว่าเธอพกกล้วยไปกินก็ได้ ฮะๆๆ”

พูดจบนายดัชก็เดินหัวเราะออกไปหน้าตาเฉย ปล่อยให้ฉันยืนอึ้งกับคำพูดของตัวเองอยู่ตรงนั้น

นี่ฉันพูดอะไรออกไป นี่ฉันชนะได้ยังไม่ถึงนาทีเลยนะ

ฉันล่ะเกลียดท่าทางการหัวเราะเย้ยฟ้าท้าดินของนายดัชจริงๆเห็นแล้วมันเกิดอาการหงุดหงิดขึ้นมาแบบไร้เหตุผล

“ขวะ...ฟ้าเป็นไงบ้าง แล้วนี่แกโดนอะไรมาบ้าง แล้วอาจารย์เขาจะเอาไง แล้ว...”

“จะเอาคำตอบไหนก่อนดี”

พอยัยทรายเห็นหน้าฉันปุ๊บก็ยิงเอ็ม16มาทันที นี่ถ้าฉันเป็นสายันณ์(เป้า)มีหวังรูพรุนแน่ๆเลย

“ก็ฉันเป็นห่วงเธอนี่นา แล้วนี่เจ้รังนกว่าไงบ้างล่ะ”

“พี่แกชมฉันว่าฉันสวยเหมือนมิสยูนิเวิร์สเลย”

“มิสยูเอฟโอน่ะสิไม่ว่า” ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นเสียงใครเห่า

“เอาหมาเก็บไปซะ ก่อนที่จะโดนเทศบาลจับไป”

“นี่ฉันเป็นห่วงนะ” อันนี้ยัยทรายค่ะ

“เฮ้อ...คำก็ห่วง สองคำก็ห่วง เดี๋ยวก็เอาลูกบาสมาชู๊ตซะหรอก”

“ตกลงเขาว่ายังไงบ้าง”

“เขาบอกว่าวันเสาร์นี้ให้ฉันไปที่บ้านเด็กกำพร้ากับนายดัช”

“ฮะ!!”

“มันน่าตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้าเป็นฉันก็ว่าไปอย่าง”

“แล้วเธอจะไปยังไง”

“ขึ้นเครื่องไปลงที่หน้าบ้านเด็กกำพร้า”

“เฮ้อ...ตกลงจะกวนไม่เลิกใช่ไหม”

“ใช่”

“เฮ้อ...”

“ทำไรเป็นมั่งนอกจากถอนหายใจ”

“>_<”

“ใช่แล้ว!! ทรายเธอไปกับฉันนะ นะๆๆๆ”

“เออ...ฉันมีนัดแล้วอ่ะ”

“-_- มีอะไรที่มันทำให้เธอเห็นมันดีกว่าเพื่อนคนนี้”

“หลายอย่าง มากมาย นับไม่ถ้วน”

“เสาร์-อาทิตย์นี้เธออยากออกไปเที่ยวหรือว่าอยากนอนอยู่บนเตียงโรงพยาบาล”

“ง่ะ...ออกไปเที่ยวน่าจะสนุกกว่านะ”

“เฮ้อ...เซ็งๆๆๆๆๆๆๆ”

ว่าแต่ฉันจะเอายังไงกับวันเสาร์นี้ของฉันดีล่ะเนี้ยะ จะไปหรือไม่ไปดี ถ้าไม่ไปฉันตกแน่ๆไม่ใช่สิยัยฟ้าตกแน่ๆ โอ้ย...ทำไมการทำเพื่อน้องของฉันมันวุ่นวายอย่างนี้เนี้ยะ พระเจ้าจ๋า...ทำไมไม่เห็นใจคนสวย ใจดี มีเมตตาอย่างเทียนขวัญคนนี้บ้างนะ  

อยากจะบ้าตาย

“เฮ้อ...”

ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนกับว่าหัวของตัวเองมันกำลังแบกกระสอบทรายไว้นะ มันหนักหนักมาก โอ้ย!!!! จน เครียด กินน้ำโว้ย...ยยย...ยยย...

“นี่คาบนี้ฉันไม่เข้าเรียนนะบอกว่าฉันไม่สบายยังไม่หายจากอาการมึนๆ”

พูดจบฉันก็เดินแยกออกมาจากยัยทรายเลยเพราะไม่งั้นฉันก็ต้องโดนถามว่า แล้วแกจะไปไหน? และฉันก็จะตอบไม่ถูก เพราะฉันเองก็ยังไม่รู้เลยว่าฉันจะไปไหน

ตอนนี้ฉันกำลังถูกไอ้ขาคู่ใจนี่พาไปที่ไหนก็ไม่รู้ เพราะฉันเล่นเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินอย่างเดียวไม่ได้สนใจสิ่งที่อยู่รอบๆกายเลยนี่ ดีเนี้ยะที่ช่วงนี้นักเรียนทุกคนขึ้นเรียนกันหมด เลยไม่ค่อยมีนักเรียนมาเดินอยู่แถวนี้ เพราะไม่อย่างนั้นฉันจะต้องเดินชนไปเป็นร้อยแล้ว

“เซ็งๆๆๆๆ วันนี้มันเป็นอะไรที่โคตรเซ็งเลย ปวดตดก็ตดไม่ออก ปวดขี้ก็ขี้ไม่ออก ได้แต่ตะโกนบอกว่า ช้านปวดตด!!!!!ช้านปวดขี้!!!!!!”

ฉันมั่นใจนะว่าที่ฉันร้องออกไปมันคือเพลง ไม่ใช่บทสวดมนต์

“เฮ้อ...”

แล้วฉันก็นำก้นงามๆของฉันไปนั่งลงกับม้านั่งตัวหนึ่งที่อยู่ริมบ่อน้ำหลังโรงเรียน (ฉันเพิ่งรู้นะเนี้ยะว่าโรงเรียนตัวเองก็มีบ่อน้ำอยู่ วันหลังมาว่ายน้ำเล่นดีกว่า คงจะสนุกน่าดูเลย)

เออคิดออกแระ!!

ฉันว่าฉันไปนั่งเล่นที่ห้องชมรมดนตรีดีกว่า มันน่าจะมีอะไรให้ฉันทำมากว่านั่งกินลมนะ อย่างน้อยก็ไม่นั่งดีดกีตาร์เล่นท่าจะเหมาะกว่านะ