สายไปไหม ที่จะ..."รักเธอ"...

ข้อมูลเบื้องต้น

<style type="text/css">body {background-image: url(http://images-009.cdn.piczo.com/p4/img/i47912237_40688_4.gif);}
</style>
<a href="http://www.myglitterspace.com" target="_blank">
<img src="http://i90.photobucket.com/albums/k264/myglitterspace/gspace.gif" border="0" alt="Backgrounds From myglitterspace.Com">
</a>

เนื้อเรื่อง

ตอนนี้รอบข้างฉันมีเพียงสายลมแผ่วเบาที่กำลังพัดผมสีดำ   และ น้ำตาของฉันตามสายลมไป   พวกเธออยากรู้ไหมว่าทำไม   มาสิ ฉันจะเล่าให้ฟัง   เข้ามาสิ  เข้ามาใกล้    ใกล้กว่านั้นอีก   ใกล้อีก ใกล้อีก....นิดนึง....

  ย้อนไปไม่นานหรอก สักเดือนได้มัก    ฉันไม่ม่นใจในตัวเองเท่าไรในหน้าตา แต่ก็พยายามคิดว่าฉันก็สวยเหมือนกัน                   ฉันน่ะมีคนที่ชอบอยู่คนหนึ่ง ฉันแอบชอบเขามานาน  นานมาก จะตีเวลา คงซัก 3-4ปีได้มั้ง

ฉันเฝ้ามองเขาทุกๆวัน   จนเมื่อไม่นานนักฉันตัดสินใจที่จะ บอกเขาซักทีว่า..ฉัน..รัก..เขา..

 ฉันรวบรวมความกล้าหาดอกไม้มาช่อหนึ่ง      ฉันเดินไปหาเขาที่สนามซ้อมปิงปองตอนเย็นมากแล้ว  ฉันรู้ดีค่ะว่าเขาจะต้องอยู่แน่ๆ     เพราะเขาเป็นนักปิงปองและซ้อมจนเย็นทุกวัน     ฉันเดินไปถามว่าเขาซ้อมถึงไหนแล้ว

เขาก็ยิ้มๆแล้วตอบฉันมาว่า ดีมากแล้ว    เขาอารมณ์ดี  ฉันรวบรวมความกล้า  มอบดอกไม้ให้เขาไป  
แล้วบอกเขาว่า...รัก....  
ฉันรอฟังคำตอบอยู่นาน  และเมื่อคำตอบมามันทำให้น้ำตาของฉันร่วงลงมา 

            เขาบอกว่าหากฉันบอกว่ารักเขาก่อนหน้านี้สักเดือนนึง เขาคงรักฉันมากเพราะเขาก็รักฉันมานานเหมือนกัน

          แต่เขาตัดใจแล้วเมื่อเขาเจอผู้หญิงอีกคนหนึ่งที่เธอกล้าบอกว่า..รักเขา...

 ฉันหมดแรงเลย  แต่ต้องเดินต่อไป เพราะหากฉันทรุดลงตอนนี้คงเสียหน้าแย่   แล้วฉันก็พาร่างกายที่ไร้หัวใจเดินมา    
  มาถึงตรงนี้   นั่งร้องไห้    ปล่อยให้สายลมแผ่วเบาที่กำลังพัดผมสีดำ   และ น้ำตาของฉันตามสายลมไป  

   แกลบ แกลบ  เสียงเดิน  ใครบ้างคนเดินมา   ฉันมองไม่เห็นหน้าเขาเลยเพราะน้ำตาที่บังตาจนภาพเลือนราง 

คนที่เดินมานั่งลง  เอามือช้อนหน้าชั้นขึ้นมา  ฉันไม่แม้แต่แรงจะร้องห้าม   คนนั้นปาดน้ำตาให้ฉัน

ฉันมองหน้าเขาให้ชัดๆ   ใครน่ะ     แต่แล้วฉันตะลึง  เมื่อเขาคนนั้นคือ   คนที่ฉันพึ่งมอบดอกไม้ให้แล้วเขาก็ปฏิเสธฉันมา  ทำไม  ทำไม  ทำไมกัน   นายจะมาทำไม  ทำไมต้องเป็นนาย

ฉันมองภาพตรงหน้าอยู่เนิ่นนานอย่างปวดร้าวหัวใจถ้านายไม่รัก นายอย่ามาให้ความหวังเช่นนี้ได้ไหม 
ฉันอยากจะถามเขาที่สุดจากหัวใจ แต่มันก็หมดแรงที่จะกล่าวออกมา
 
“เราขอโทษนะ” เขาบอกกับฉันว่าขอโทษ นายจะขอโทษทำไม นายไม่ผิดหรอกฉันสิผิด ผิดเองที่รักนาย 
นายมาทำไม ฉันถามเขาไปหลังจากที่ ฉันนั่งจ้องหน้าเขามานานแสนนาน
 
“มาตามหาหัวใจ” เขาบอกฉัน มาผิดทีแล้วมั้ง นายมีแฟนอยู่แล้วนะ ฉันบอกเขาไปเช่นนั้น
 
เขายิ้มให้ฉันมันเป็นยิ้มที่ฉันได้เสมอเมื่อก่อนนี้ ยิ้มแห่งความรัก  ยิ้มของเพื่อน  
“เรามาหาหัวใจของเพื่อนเราไง ถึงไม่ใช่แฟนเราก็เป็นเพื่อนกันได้นี่”เขาบอกฉันอยากอ่อนโยนและตบที่ไหล่ฉัน
 ถ้าเป็นไปได้ฉันจะบอกเขาว่า เพื่อนไม่ต้องการ 

แต่ฉันจะยอมเสียเพื่อนคนนึงไปทำไม เมื่อก่อนนี้ฉันก็เป็นเพื่อนมาตั้ง 3-4 ปีแล้วนี่ จะเป็นเพื่อนกันต่อไปมันจะแปลกตรงไหนกัน  ฉันขอใช้สิทธิความเป็นเพื่อนที่จะรักห่วงใย  หวังดีกับมันต่อไปแล้วกัน 

ฉันยิ้ม ยิ้มทั้งน้ำตากับความคิดของตัวเอง  ฉันคงจะรักมันอย่างเพื่อนต่อไปเพราะฉันก็คงจะเป็นได้แค่เพื่อนอย่างนี้ 

“มึงอย่าเผลอแล้วกัน กูรักมึงแน่  ไอ้เพื่อนรัก”ฉันบอกมันไป เพื่อนของฉัน ฉันยังคงมองหน้าเขาอยู่อย่างนั้น 
มองเขาไว้เพื่อว่าวันนึง คำว่าเพื่อนฉันอาจจะไม่ได้เป็นอีกแล้วก็ได้

  ฉันอาจจะดูเป็นคนที่เสียสละเหลือเกินที่ยอมเป็นมันให้รักกับแฟนไปและฉันก็ยอมที่จะเป็นเพื่อนต่อไป  
แต่ที่จริงแล้วฉันได้เปรียบต่างหาก

  แฟนนั้นวันนึงก็อาจจะเลิกรากันไป แต่เพื่อนก็คือเพื่อน  เพื่อนกันตลอดไป

                                 ((หากรักใครจงบอกไป เพราะบางทีคุณอาจจะเป็นแค่เพื่อน ตลอดไป))

100% 
มันอาจไม่ซึ้งอะไรนักหนา แต่ฉันอยากจะบอกว่า เพื่อน คือคนที่รักเรามาก และเราก็รักเพื่อนมาก ถ้าเป็นแฟนไม่ได้ เราก็ขอมองเขาอย่างเพื่อนต่อไป  เพราะสำหรับบางคน 'เพื่อน' ก็เป็นได้แค่ 'เพื่อน' ตลอดไป 

 ขอคุณค่า