คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : เรื่องฮือฮา
“เี๋ยว้า้อออไปโลภายนอสัรู่หนึ่นะเ้าะ ท่านอาารย์” ประายาวล่าวึ้น้วยน้ำเสียที่แฝไป้วยวามเารพ
ลี่เสวี่ยหพยัหน้ารับอย่าสบนิ่ แม้ะไม่เ้าใทั้หม แ่็เห็นว่าประายาวนั้นเอ่ย้วยวามำเป็น อาะเป็นเื่อนไบาอย่าสำหรับผู้มาาโลภายนอแบบศิษย์อนา “เ่นนั้น็ไปเถิ ศิษย์อ้า"
ประายาวยิ้มบา ๆ ่อนที่ะ้มหัวำนับให้ลี่เสวี่ยห ะที่เรียมลับไปยัห้อพัอเธอ เพื่อทำารลื่อออาระบบ เพราะใล้รบีำัในารออนไลน์แล้ว ปิแล้ว ะออนไลน์ไ้ไม่เิน 8-9 ั่วโม ่อรอบารเล่นแ่ละรั้ เวลาในเมนั้นเินไวว่า้านอมา
เมื่อประายาวเินมาถึห้อพัอลูศิษย์ในำหนัันทร์มายา เธอัแทุอย่าให้เรียบร้อย มอไปรอบ ๆ เพื่อให้มั่นใว่าอยู่ในสภาพที่ปลอภัยและสบ ่อนที่ะเรียหน้า่าระบบ "Log out" ึ้นมา
ทันในั้น ำเือนาระบบ็เ้ึ้นมาอย่าัเน
"รุาล็อเอาท์ในที่ปลอภัย หรือภายในอาารเท่านั้น เพื่อป้อันวามเสียหายอ้อมูล"
เธอยืนยันารลื่อออาระบบ
ประายาวหลับาละที่หน้า่าระบบ “Log out” ยืนยันารำเนินารอเธอ วามรู้สึแปลประหลาเริ่มเิึ้นในทันทีที่ำสั่ถูอบรับ เสียหวิวเบา ๆ ัึ้นในหู ล้ายับเสียสายลมที่พัผ่านลาืน ร่าอเธอรู้สึราวับถูึออาสภาพแวล้อมที่เยสัมผัส ลมปราที่เยไหลเวียนในร่าาย่อย ๆ เลือนหายไป วามอบอุ่นและเย็นเยือาห้อพัอลูศิษย์ในำหนัันทร์มายาถูแทนที่้วยวามว่าเปล่า
ใน่วเวลาหนึ่ รู้สึเหมือนทุสิ่รอบัวลายเป็นเาา ๆ ราวับภาพในฝันที่ำลัาหาย ทว่า็ยัทิ้วามรู้สึสมริไว้อย่าแนบแน่น เสียระิบอลมที่เยไ้ยินอยู่ในำหนัันทร์มายานั้นถูแทน้วยวามเียบที่ล้อมรอบัวเอ
ประายาวรับรู้ไ้ถึวามหนัอร่าายที่่อย ๆ ลับืนมา เมื่อเปลือาเปิึ้น้า ๆ ภาพห้อพัอเธอในโลริ็ลับมาอยู่รหน้า แสาหน้า่าห้อที่ระทบลมาส่อให้เห็นรายละเอียอห้อที่เธอุ้นเย ลิ่นหอมอ่อน ๆ อสบู่และผ้าปูที่นอนที่ผ่านารัหมา ๆ แ่าาลิ่นำยานที่เธอเยสัมผัสในโลเสมือน แ่็ทำให้เธอรู้สึถึวามเป็นริ
มืออเธอยัรู้สึถึสัมผัสอม้วนำราที่ไม่มีอยู่ริ ะที่วามทรำในยุทธภพยััเนั่เมื่อรู่ ราวับเธอเพิ่ื่นาฝันที่ลึล้ำและเ็มไป้วยรายละเอีย สมริเสียนเธอหายใเ้าลึ ๆ เพื่อยืนยันว่าัวเอลับมาในโลแห่วามริแล้ว
“สุยอไปเลย… ถึว่าทำไมพวนั้นถึิเมนี้ัน” ประายาวพูับัวเอเบา ๆ ้วยวามื่นเ้นหลัาที่เธอลับมาสู่โลแห่วามริ สัมผัสอวามสมริในโลยุทธภพยั้อัวานอยู่ในวามทรำ ารฝึฝน ารเลื่อนไหว และารสนทนาับอาารย์ลี่เสวี่ยห ทุสิ่ทุอย่าสมรินยาะลืมเลือน
เธอนั่มอมืออัวเอ รู้สึถึวามร้อนและเย็นอลมปราที่ยัเหมือนะอยู่ แม้ในโลริ รอยยิ้มที่แ้มบนใบหน้าอเธอสะท้อนถึวามพอใและวามทึ่ในเทโนโลยีที่ทำให้เธอสามารถเ้าสู่โลเสมือนไ้ลึึ้ถึเพียนี้
“อยาลับไปเล่นเร็ว ๆ ั” เธอพึมพำพลาถอนหายใยาว รู้สึถึวามระหายที่อยาลับไปฝึฝนและสำรวโลเสมือนอีรั้เมื่อมีโอาส
วันนี้เป็นวันเสาร์ที่สใส อาาศอบอุ่นและมีแสแอ่อน ๆ ส่อลมาาฟ้า ประายาวรู้สึถึวามผ่อนลายเมื่อรู้ว่านเอไม่มีลาสเรียนในวันนี้ เธอลุึ้นาเียที่ยัยับย่นาารนอนหลับในืนที่ผ่านมา ่อนะัแผ้าห่มที่ยับเยินให้เรียบและพับไว้อย่าเป็นระเบียบ เรียบร้อยเหมือนที่เยทำทุเ้า
เธอหันไปที่มุมห้อึ่วาเรื่อ VS อเธอไว้อย่าระมัระวั ัวเรื่อยัมีแสเล็ ๆ ระพริบเบา ๆ บ่บอถึารพร้อมใ้าน เธอัวามันให้เ้าที่ และเ็หน้าอให้สะอา้วยผ้านุ่ม เมื่อทุอย่าเ้าที่เรียบร้อย เธอ็เินไปยัหน้า่าบานให่ที่อยู่ร้ามห้อ
เธอเปิผ้าม่านออให้ว้า แสแยามเ้าส่อทะลุเ้ามาผ่านระ แสที่อบอุ่นสะท้อนบนพื้นไม้และทำให้ห้อทั้ห้อูสใสึ้น ประายาวเปิหน้า่าออ เสียนร้อิ๊บ ๆ า้นไม้ให่้าบ้านัมาพร้อมับลมอ่อน ๆ ที่พัเ้ามา ลิ่นหอมออไม้ที่ปลูไว้ในสวน้านล่าโยมา ทำให้เธอรู้สึสื่นยิ่ึ้น
บรรยาาศในห้อเ็มไป้วยเสียธรรมาิ เสียนร้อุยันเป็นทำนอที่น่าฟั บารั้เสียรถยน์ที่แล่นผ่านถนนหน้าบ้าน็ัแว่วเ้ามาเป็นัหวะ เธอไ้ยินเสียอล้อรถที่เสียสีับถนน ร่วมับเสียผู้นที่เินผ่านไปมา เสียหัวเราะและารสนทนาเบา ๆ อผู้นที่ออมาทำิรรมยามเ้า มันเป็นวามรู้สึที่ผสมผสานันระหว่าวามสบและีวิีวา
ประายาวสูหายใลึ ๆ รับอาาศบริสุทธิ์ที่พัเ้ามา ลมเย็นที่สัมผัสผิวทำให้เธอรู้สึถึวามสบายและเริ่ม้นวันใหม่้วยวามระปรี้ระเปร่า ในอนนี้
ประายาวเินไปที่โ๊ะทำานเล็ ๆ ้าหน้า่า หยิบสมาร์ทโฟนอเธอึ้นมาอย่ารวเร็ว วาอเธอเป็นประายเมื่อเปิหน้าอและเลื่อนหาแอปที่เธอใ้เพื่อเ็บรูปภาพ วามื่นเ้นผสมับวามัวลเล็ ๆ ในใทำให้เธอเปิแอปพลิเันนั้น้วยวามาหวั
ทันทีที่หน้าอโหลเสร็ รูปภาพที่เธอบันทึไว้าภายในเม็ปราึ้น มันเป็นภาพถ่ายู่ในุศิษย์น้อเล็อสำนัับ อาารย์ ลี่เสวี่ยห ภาพนั้นัเนและสมริราวับเธอยืนอยู่ที่นั่นในโลอยุทธภพ ผมยาวอลี่เสวี่ยหที่พลิ้วไหวอย่าส่าาม และท่าทีออาารย์ทีู่สบและมั่นยัรารึอยู่ในภาพนั้น
ประายาวยิ้มอย่าพึพอใ หัวใเ้นแรเล็น้อยเมื่อไ้เห็นภาพนี้ เธอยัำ่วเวลาที่ถ่ายภาพนั้นไ้ี วามรู้สึออาาศเย็นที่พัผ่านและเสียลมพัแผ่วเบาในำหนัันทร์มายา ภาพนี้เป็นหลัานที่บ่บอว่าเธอไม่ไ้ฝันไป มันือวามริที่เธอไ้ผภัยในโลเสมือนที่เ็มไป้วยวามสมริและรายละเอียที่ลึึ้
เธอถอนหายใยาว ๆ และนั่ลบนเ้าอี้ หยิบสมาร์ทโฟนึ้นมาอีรั้เพื่อพิารารูปภาพนั้นอย่าละเอีย ในใอเธอเ็มไป้วยวามิถึและวามื่นเ้นสำหรับารลับไปฝึฝน่อในโลแห่ยุทธภพที่เธอรั
ไวเท่าวามิ ประายาวไล่หาแอป Social network ที่เธอใ้ประำอยู่เป็นประำ บนหน้าอสมาร์ทโฟนอเธอ เมื่อเปิแอปแล้ว เธอเลือที่ะอัปโหลรูปภาพู่ับอาารย์ ลี่เสวี่ยห ที่เธอถ่ายไว้ในเม ภาพนั้นโเ่นและสวยามนเธอยิ้มออมา้วยวามภาภูมิใ ่อนที่ะพิมพ์แปั่นสั้น ๆ แ่เ็มไป้วยวามื่นเ้น:
"สวัสีทุท่าน า JOS (ัวย่ออเม) สนุมา ๆ เลย อยาะเล่น่อะแย่แล้ว!! ใรเล่นบ้าเอ่ย?"
หลัาปุ่มโพส์ เธอมอหน้าอสมาร์ทโฟน้วยวามาหวั ื่นเ้นที่ะไ้เห็นปิิริยาาเพื่อน ๆ และผู้ิามในโเียลมีเียอเธอ เสียารแ้เือนเบา ๆ ัึ้นเป็นสัาว่ามีนเริ่มเ้ามาเห็นโพส์อเธอแล้ว
ประายาวไม่ไ้สนใารแ้เือนที่เริ่มเ้ึ้นมาบนหน้าอสมาร์ทโฟนทันที เธอรู้สึถึวามเหนียวัวหลัาที่ใ้เวลาอยู่ในเมเป็นเวลานาน เธอวาสมาร์ทโฟนลบนโ๊ะอย่าเรียบร้อย ่อนะเินไปยัห้อน้ำที่อยู่ิับห้อนอนอเธอ
ภายในห้อน้ำที่แ่อย่าเรียบ่าย แ่สะอาสะอ้าน ผนัห้อน้ำมีสีาวสะอาา และระเบื้อเล็ ๆ ที่ประับ้วยลวลายอไม้สีฟ้าอ่อนเพิ่มวามสื่นให้ับบรรยาาศ เธอหมุน๊อน้ำ ฝับัวเริ่มปล่อยน้ำอุ่นไหลรินเป็นสาย เสียน้ำระทบพื้นห้อน้ำัแผ่วเบาและผ่อนลาย ล้ายับเสียฝนที่พรำในวันที่สบ
เมื่อสายน้ำอุ่นสัมผัสผิว ร่าบารู้สึถึวามอุ่นสบายที่่อย ๆ ล้าเอาวามเหนียวัวและวามเมื่อยล้าออไป น้ำไหลผ่านเส้นผมอเธอ ทำให้เส้นผมนุ่มสลวยอเธอเปียุ่มและแนบไปับลำอ ลิ่นหอมอ่อน ๆ อแมพูที่เธอใ้ประำลอยึ้นมาระทบมู เป็นลิ่นหอมหวานละมุนที่วนให้รู้สึผ่อนลาย
ประายาว่อย ๆ ฟอสบู่ลบนผิวอย่าระมัระวั ฟอสบู่ที่าวละเอีย่อย ๆ ปราึ้นและลื่นไหลามสัมผัสอมือที่ลูบไล้ ลิ่นสื่นอสบู่ผสานับไออุ่นอน้ำ ทำให้เธอรู้สึสะอาและสบายัว ยามที่เธอล้าฟอออ น้ำเย็นเล็น้อยาฝับัว็ีผิวาย ทำให้เธอรู้สึื่นัวและสื่นึ้น
เสียหยน้ำที่ระทบพื้นระเบื้อทำให้ห้อน้ำมีีวิีวาเหมือนถูแ่แ้ม้วยเสียนรีเบา ๆ แสอาทิย์ยามเ้าที่ลอผ่านหน้า่าบานเล็ ๆ ้านบนทำให้ห้อน้ำมีแสสว่าอ่อน ๆ ที่ส่อสะท้อนับหยน้ำบนผิวอเธอ ประายาวสูหายใลึ ๆ ปล่อยให้ลิ่นหอมและวามสื่นแทรึมเ้าสู่ทุอูอร่าาย
วามเหนียวและวามร้อนสะสมาารเล่นเมนาน ๆ ทำให้ผมอเธอ้อารารูแลมาึ้น เธอหยิบวแมพูที่มีลิ่นหอมละมุนออไม้ออาั้นวา เทแมพูสีาวนวลใส่มือแล้ว่อย ๆ ยี้ลบนเส้นผมอเธอ้วยารสัมผัสที่นุ่มนวล
ฟอแมพูเริ่ม่อัวเป็นฟอหนานุ่ม แทรึมไปทั่วเส้นผมที่ยาวสลวยอเธอ ลิ่นหอมอ่อน ๆ ออไม้ลอยลุ้ไปทั่วห้อน้ำ ผสมับไอน้ำอุ่นที่ยัพ่นออมาาฝับัว สร้าบรรยาาศที่ผ่อนลายและน่าอภิรมย์ ประายาวหลับาล ปล่อยให้วามสื่นอแมพูึมาบเ้าสู่เส้นผมและหนัศีรษะ เธอ่อย ๆ นวลึเบา ๆ ไล่ามแนวผม รู้สึไ้ถึารผ่อนลายที่แผ่ระายไปทั่วร่า
เสียน้ำระทบับพื้นและผนัห้อน้ำยััเป็นัหวะ เธอล้าฟอแมพูออ้วยน้ำอุ่นที่ไหลริน สายน้ำพัพาฟอแมพูที่ไหลลไปพร้อมับเสียหยน้ำที่ั้อเบา ๆ ในห้อเล็ ๆ นั้น หลัาล้าออนสะอา เส้นผมอเธอ็ลับมานุ่มสลวยและเบาสบาย เธอรู้สึถึวามสื่นที่เิมเ็มในทุอูอร่าาย ทำให้เธอพร้อมสำหรับารเริ่ม้นวันใหม่อย่าระับระเและมีีวิีวา
เมื่อเสร็ภาริารอาบน้ำ ประายาว้าวออมาาห้อน้ำ ไออุ่นที่ลอยอบอวลามเธอออมาทำให้บรรยาาศในห้อนอนเ็มไป้วยวามผ่อนลาย เธอหยิบผ้านหนูผืนนุ่มมาับเส้นผมที่ยัเปียน้ำเบา ๆ ปล่อยให้หยน้ำเล็ ๆ หยลไปามปลายผม ่อนที่ะหันไปหยิบไร์เป่าผมที่วาอยู่บนโ๊ะเรื่อแป้
ไร์เป่าผมรุ่นใหม่ที่พี่สาวเธอื้อให้มีีไน์หรูหราและมาพร้อมระบบูแลรัษาเส้นผมที่ทันสมัย เมื่อเปิใ้าน ลมอุ่น ๆ ที่เป่าออมามีแรพอีไม่ทำให้ผมแห้เสีย ประายาวใ้มือลูบไล้เส้นผมอเธอไปพร้อมับารเป่าผม ลมอุ่น่วยระายวามื้นให้หายไปทีละน้อย ลิ่นหอมสะอาอแมพูยัอบอวลอยู่ในอาาศ ทำให้เธอรู้สึสื่นและมีีวิีวา
เสียเรื่อเป่าผมทำให้บรรยาาศเียบสบในห้อมีีวิีวาึ้นอีรั้ แสแยามเ้าที่ลอผ่านหน้า่าระทบับเส้นผมที่สลวยอเธอ ทำให้เาสะท้อนเป็นประาย เธอ่อย ๆ ไล่เป่าผมนแห้สนิท ผมอเธอนุ่มลื่นและูมีน้ำหนั ้วยระบบารบำรุรัษาอไร์ที่่วยถนอมเส้นผม เมื่อเสร็สิ้น เธอยิ้มให้ัวเอในระอย่าพอใ
สายาอเธอเหลือบไปมอสมาร์ทโฟนอเธอที่ส่เสียแ้เือนเป็นระยะ ๆ าบนโ๊ะ เสียันั้นบ่บอว่าโพส์ที่เธออัปโหลเมื่อเ้าไ้รับวามสนใอย่ามา เธอเอื้อมมือไปปลล็อหน้าอ รู้สึื่นเ้นเล็น้อยเมื่อเห็นำนวนารแ้เือนที่ปราบนหน้าอ
เธอไล่สายาอ่านอมเมน์ร่าว ๆ รอยยิ้มปราบนใบหน้าเมื่อเห็นำอบที่เ็มไป้วยวามสนุและำถามาเพื่อน ๆ ในมหาวิทยาลัย หลายนแสวามิเห็นเี่ยวับรูปภาพและถามว่าเธอเล่นเมนี้ที่ไหนและอย่าไร บานถึับถามว่า "นี่ือเมที่ทุนพูถึใ่ไหม?" และ "ภาพสวยนานี้ น่าเล่นมาเลย!"
ประายาวรู้สึีใที่โพส์อเธอไ้รับารอบรับที่ี เธอไล์อมเมน์บาส่วนและพิมพ์อบลับเล็น้อย้วยวามื่นเ้น เสียหัวเราะเบา ๆ อเธอัึ้นในห้อ เธอไม่เยิมา่อนว่าเพียแ่รูปภาพาในเมะทำให้เพื่อน ๆ และผู้ิามให้วามสนใมาถึเพียนี้
"ไม่เยเห็นุสำนัแบบนี้เลย"
"สำนัใหม่รึเปล่า?"
"เห้ย สำนัลับรึเปล่าเนี่ย"
"าวว!! เธอไปเิที่ไหนเนี่ย"
อนนี้โพส์อประายาวไ้รับารแร์ออไปในวว้า ้วยวามที่เธอเป็นนที่มีื่อเสียในมหาวิทยาลัย เธอไม่เพียแ่เป็นาวเ่นอรุ่น แ่ยัเป็นที่รู้ัในหมู่เพื่อน ๆ และผู้ิามที่ื่นมเธออยู่เสมอ วามสนใานเหล่านี้ทำให้่าวเี่ยวับสำนัใหม่ที่ไม่มีใรเยเห็นมา่อนในเม JOS แพร่ระายอย่ารวเร็ว
"อนแรนึว่าเอ๋อเหมย (่อไบ๊)….เพราะสีุล้ายๆ ัน"
"ใรรู้บ้าว่าสำนันี้อยู่ที่ไหน? อยาไปเอบ้า"
"บอบุที่รับ เ้าสำนัสวยมา!!"
“เอ่... มันะมีปัหารึเปล่านะ…” ประายาวพึมพำับัวเอ พลาเหลือบมอหน้าอสมาร์ทโฟนที่แสำนวนารแร์และอมเมน์ที่เพิ่มึ้นเรื่อย ๆ วาอเธอมีแวววามัวลวูบหนึ่ แ่ไม่นาน็ลายลพร้อมับรอยยิ้มบา ๆ
“ไม่หรอ… ิมาไปเอแหละ” เธอปลอบใัวเอ เสียแ้เือนที่ยััเป็นระยะบ่บอว่าโพส์อเธอำลัถูพูถึอย่ามา แม้ว่าะมีวามัวลเล็น้อยเี่ยวับารเปิเผยเรื่อราวอ ำหนัันทร์มายา ที่เป็นสำนัลับ แ่วามื่นเ้นในารแบ่ปันประสบาร์็วามสใหม่ไว้ในใเธอ
ะที่ประายาวำลัทบทวนวามิอัวเอ เสียเรียเ้าอสมาร์ทโฟน็ัึ้น ทำให้เธอสะุ้เล็น้อยเมื่อเห็นื่อผู้โทรปราึ้นบนหน้าอ — "ไ่มุ" เพื่อนสนิทอเธอที่มัะพูถึเมนี้อยู่เสมอ และมีวามสนใเี่ยวับารผภัยในโล JOS ไม่แพ้ัน
“ว่าไเพื่อนสาว--! ” ประายาวรับสาย้วยน้ำเสียสใส
“าว! นี่เธอไปเอสำนัลับริ ๆ ใ่ไหม? โอ้โห! อนนี้โพส์อเธอำลัโ่ัเลยนะ เพื่อน ๆ ทุนถามหาันให่!” ไ่มุพู้วยน้ำเสียที่ื่นเ้นและรวเร็ว
“อธิบายไปแล้ว เรื่อมันะยาวน่ะ เอาเป็นว่า ันเ้ามาเล่นเมนี้แล้วแหละ แ่เป็นเมือที่อยู่ห่าไลมา ๆ ะไ้เอันสัวันแหละเธอ” ประายาวพู้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามอบอุ่น แม้ะมีำถามมามายที่ไ่มุอยาถาม แ่ารรู้ว่าประายาวอยู่ในเม็ทำให้เธอีใมาพอ
“โอเเลย! ันีใที่รู้ว่าเธอเล่นเมนี้แล้วริ ๆ ยัไเราไ้เอันแน่ ๆ ไว้ะามไปหาเธอให้ไ้!” ไ่มุอบ้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามมุ่มั่นและื่นเ้น
“ว่าแ่ เธอฝึลมปราสำนัแล้วใ่ไหม แสว่าไ้รับ้อวามเรื่อารประลอยุทธภพแล้วสิ? ะเ้าร่วมรึเปล่า มีอแเพียบเลยนะ” ไ่มุพู้วยวามื่นเ้นนเือบะลืมหายใ
“เ้าร่วมน่ะเ้าแน่้าเธอ แ่เ้าสำนัันให้ันฝึอีเยอะเลย ไม่รู้ว่าะทันรึเปล่า” ประายาวอบพร้อมหัวเราะเบา ๆ ใหนึ่็รู้สึัวล แ่็ื่นเ้นับโอาสที่ะไ้เ้าร่วมารประลอ
“ทันอยู่แล้ว! ไม่ยาหรอน่า เธอใ้ื่อในเมว่าอะไร” ไ่มุถามลับ้วยน้ำเสียมั่นใ
“ประายาวนี่แหละ” เธออบอย่าเรียบ่าย แ่็แฝไป้วยวามภาภูมิใ
“ไ้! ไว้ท่าน ไ่มุรารี นนี้ะทัไปหานะ!!” ไ่มุพูพร้อมหัวเราะอย่ามีีวิีวา
“ว่าแ่ยัยมุ เธออยู่ในระับไหนแล้ว? ันเพิ่ะราานระับ 2 เอ” ประายาวถาม้วยวามอยารู้
“เห้ย! แเ้าเมมาี่วันเนี่ย ทำไมระับไปไลแล้วล่ะ แฝึลมปรายัไ ื้อสมุนไพร่วยรึเปล่า ันเล่นมาะสามเือนแล้ว เพิ่ะราานระับ 9 เอ!” ไ่มุพู้วยน้ำเสียทึ่และื่นเ้น
“ริิ… เ้าสำนัันบอว่าถ้าฝึลมปราสำนัถึั้นสูสุ ระับันะไปถึหลอมายั้นแรไ้เลย” ประายาวอบอย่าภูมิใและเ็มไป้วยวามื่นเ้น
“สำนัแ… ฝึเียนรึไเนี่ย!” ไ่มุอุทานออมาเสียั น้ำเสียเ็มไป้วยวามประหลาใและทึ่ วามเียบั่วรู่หนึ่ามมาทำให้ทัู้่หัวเราะพร้อมัน บรรยาาศเ็มไป้วยวามสนุและวามรู้สึที่ีที่ไ้แบ่ปันเรื่อราวในโลเมที่ไม่เหมือนใร
หลัาพูุยันเรื่อสัพเพเหระ ทั้เรื่อเม เรื่อมหาวิทยาลัย และเรื่อีวิประำวันามประสาสาว ๆ เวลาผ่านไปโยไม่รู้ัว บทสนทนาระหว่าประายาวและไ่มุ็บล้วยเสียหัวเราะและำบอลาที่อบอุ่น
“ไว้เอันในเมนะาว! แล้วุยันอี!” ไ่มุล่าวทิ้ท้าย
“แน่นอน้า ูแลัวเอ้วยนะ” ประายาวอบ่อนะวาสาย เธอวาสมาร์ทโฟนลบนโ๊ะ้าเีย แล้วบิัวเล็น้อยเพื่อไล่วามเมื่อยล้าที่สะสมาารนั่นาน ๆ ล้ามเนื้ออเธอลายัวและรู้สึสื่นึ้น รอยยิ้มยัปราบนใบหน้าเมื่อิถึารฝึฝนและารผภัยในเมที่รออยู่
านั้นเธอเินออาห้อนอนและลไปยัั้นล่าอบ้าน เสียฝีเท้าอเธอเบา ๆ บนบันไไม้ทีุ่้นเยทำให้บรรยาาศในบ้านูมีีวิีวา แสแยามเ้าที่ส่อผ่านหน้า่าบานให่เ้ามาในห้อรับแสร้าวามรู้สึอบอุ่นและผ่อนลาย ลิ่นาแฟหอม ๆ าห้อรัวทำให้เธอยิ้มออมา
บไปอี 1 อนแล้วรับ อบุทุท่านที่ิามนะรับ
ความคิดเห็น