สะดุดรัก ยัยเจ้าตัวเเสบ

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนเเรกจ้า

บทนำ

                          ใน พ.ศ  2534 เมื่อ15  ปีก่อน  เจ้าฟ้าภูธร  วรมินทร์สิ้นพระชนม์  ตามองค์ราณีในคืนเดียวกันหลังจากได้ประสูติเจ้าอโณทัย  วรมินทร์

เจ้าธริยวงศ์  พระอณุชาของเจ้าฟ้าภูธรจึงต้องขึ้นครองรัฐภูวรินทร์แทน

                         เขาได้เห็นเหตุการณ์ใช่แล้ว  ต้องเป็นมัน  มันแน่ เพราะเขา  เพราะเขาคนเดียว  เพราะเขาไว้ใจมันเกินไป  เจ้าธริยวงศ์ครุ่นคิดถึงการตายของ  ผู้เป็นพี่

“  ท่านทำอะไรท่านเสนาวันชัย  ใส่อะไรลงในอาหารของพี่ข้า ”  เจ้าธริยวงศ์กล่าว  เมื่อเห็น  เสนาซ้ายตักอะไรบางอย่างลงไป   เสนาซ้ายเมื่อได้ยินเสียงเจ้าธริยวงศ์จึงรีบโค้งคำนับ 

“  นั่นคือเหล้าชนิดพิเศษ   กระหม่อมได้ยินมาว่าถ้าใส่ในอาหารจะช่วยชูรสนะกระหม่อม  ( เหล้าที่ไหนมันช่วยชูรสอาหารเนี่ย )”  หลังจากที่เจ้าธริยวงศ์เดินออกไป  เสนาซ้ายก็  พูดกับตัวเอง   “  หึๆ  ข้าใส่ยาฆ่าแมลงลงไป 555+ มันต้องตาย (:  0.0  -.- 0.0  -.- 0.0 -.-  ) ”

หลังจากนั้นเสนาซ้ายก็ถูกลงโทษให้กินยาฆ่าแมลงบ้าง((น่ากินจังน้ำลายไหล)(กินก็ตายสิฟะท่าจะบ้า))แต่มันกลับหนีไปซะก่อน  เขาคาดว่ามันน่าจะกลับมาแก้แค้นเพราะหลังจากที่เขาสืบมา  มันแค้นที่เจ้าพี่สั่งประหารพี่ชายมันที่ลักลอบค้ายาเสพติด  มันคงต้องการแก้แค้นแน่มันต้องกลับมาแก้แค้น  เจ้าอโณทัย

  เจ้าธริยวงศ์จึงสั่งให้คนสนิทของเขาพาเจ้าอโณทัยหนีไปเมืองไทยหลังจากที่เขาคิดออกว่าจะทำอย่างไร   แต่ก่อนนั้นสร้อยเพลิงเกล็ดหิมะที่มีลักษณะเป็นสร้อยสองชิ้นประกอบด้วยสร้อยวายุเพลิง  และ  ธารเกล็ดหิมะด้วยกันแทนที่เจ้าธริยวงศ์จะเก็บไว้ตามธรรมเนียมที่ ผู้ปกครองกลับแบ่งออกเป็นสองส่วน  ส่วนสร้อยวายุเพลิงได้เก็บเอาไว้ให้เจ้าธารยาธิดาของเขา  ส่วน สร้อยธารเกล็ดหิมะเขาสวมให้เจ้าอโณทัยก่อนที่จะไปเขาทอดมองอโณทัยในอ้อมแขนทั้งๆที่มีอายุได้เพียง 5  วัน  ก่อนจะพูดกับ  คนสนิทของเขาหรือคิมหันต์ 

“  คิมดูแลหลานเราให้ดี  ”  เขากำชับ

“  ผมจะ ดูแลรักษาเจ้าอโณทัยยิ่งชีวิต ” 

“  รีบไปเถอาะ   ระวังอย่าให้ใครสะกดรอย  ”  

 เจ้าธริยวงศ์ทอดมองตามเจ้าอโณทัยอย่างกังวล 

บทที่  ๑

เวลาผ่านไปเร็วเหมือนโกหก 15  ปีต่อมา

“  เจ้าๆ ”

“  มีอะไร  บัว ”  เจ้าธารยาถาม  “  เจ้าฟ้าธริยวงศ์เรียกเพคะ ”

“  ท่านพ่อเรียกเรามีอะไรหรอ    ”

“  ต้องถามเจ้าฟ้าเองเพคะ ”

“  งั้นเราคงต้องรีบไป ” 

ธารยามองผู้เป็นพ่อและแม่ที่รอคอยอยู่อย่างเงียบๆ

“  หนูยา  ลูกรู้ใช่ไหมว่าพ่อเรียกลูกมาทำไม  ”

“  เพราะวันวันนี้เป็นวันที่  30  มกรา  วันเกิด  ของ...........ยา ”  ธารยาตอบอย่างกังวล

“  ลูกรู้ธรรมเนียมเราดี   ลูกอายุครบ  16  แล้วนะ ”  ผู้เป็นพ่อกล่าวน้ำเสียงอ่อนโยน

“  ไม่ไป  ยังไง  ยา ก็ไม่ไป  ” 

“  เฮ้อ ”  เขาถอนหายใจเป็นความผิดของเขาที่ตามใจธารยาเกินไป

“  หนูยาลูกเป็นถึงรัชทายาทอันดับ  1  เป็นเจ้าธารยา  และเป็นหนูยาของพ่อ แล้วลูกจะเอาแต่ใจตัวเองได้ไง ”

“  ไม่เอา  ”

“  เฮ้อ  คิดถึงตอนลุงของลูกไป  ตอนนั้นพ่อของลูกและแม่ติดตามไปแค่แปปเดียว  มีของกินอร่อยๆ  อย่างเช่น  .......... ” ผู้เป็นแม่ที่เงียบมานานเอ่ ยขึ้น

“  งั้นลูกไปก็ได้    แต่ทำไม  ให้คนติดตามก็ไม่ได้  เงินก็ไม่ให้แถม  จะต้องหาที่เรียนอีก  ไปก็ไปในฐานะคนธรรมดา  ”  หึๆ  ลูกคนนี้พูดถึงของกินเป็นไม่ได้  เจ้าธริยวงศ์คิดแล้วก็หันไปมองภรรยาตนอย่างทึ่งๆ

“  เอางี้พ่อมีของให้  ”  เขาหยิบสร้อยวายุเพลิงที่เขาเก็บไว้มานับ  10  ปี  มันก็ทำให้เขาอดคิดถึง  อโณทัยไม่ได้  เขาใกล้จะจับเจ้าเสนาทรยศได้แล้วแต่กลับตามหาเจ้า  อโณทัยไม่เจอสักที

“  นั่นมัน  ”

“  ใช่มันคือสร้อยวายุเพลิง ไปได้แล้ว  นี่ตั๊วเครื่องบินพ่อจองห้องพักให้แล้ว  เอ้าแผนที่  พ่อทำได้แค่นี้แหละ ไปเถอะ  ธารยา  ไปศึกษาโลกภายนอกแล้วกลับมายัง  ภูวรินทร์  ”

“  พ่อ...แล้ว  ”

“  หือ ”

“  แล้วไปในประเทศไม่ถูกตำรวจไทยจับ  เพราะเป็นคนต่างด้าวหรอ  ”

“  พ่อเตรียมการไว้แล้ว    เกรดของลูกเทียบเท่าปริญญาตรี  ถ้าใครถามให้ตอบว่าไปเรียนเมืองนอกมาส่วนนี่ทะเบียนบ้านสูติบัตรเก๊ปลอมอย่างเนี๊ยบ  ”

“  แม่ก็มีของให้ลูกเหมือนกัน  ”

“  อะไรคะ  ”

“  คู่มือร้านอาหารเมืองไทย  ”  เจ้าธารยามองตาโตอย่างดีใจ

“  รักแม่ที่สุดเลย...................................... พ่อด้วยค่ะ  ”

“  ไปเถอะลูก  ”