The Incognito Dimension

ลำดับตอนที่ #1 : Intro

           Intro

เช้าวันหนึ่งบนรถไฟฟ้า BTS สายสุขุมวิท ชายหนุ่มคนหนึ่งอายุราว 29 ปีนั่งอยู่บนรถไฟฟ้า ในมือขวาของเขาถือหนังสือเล่มหนึ่งมันคือ แฮรี่พ็อตเตอร์กับเครื่องรางมรณะ เขาดูตั้งอกตั้งใจอ่านหนังสือเล่มนั้นมากไม่สนใจเด็กนักเรียนที่ยืนอยู่ตรงหน้า รวมทั้งป้าแก่ๆที่ยืนเกาะราวรถไฟฟ้าแทบไม่ไหว
              เมื่อรถไฟฟ้าแล่นมาถึงสถานีสยาม ชายหนุ่มคนนั้นก็ลุกขึ้นและเดินออกจากขบวนรถ เขาเดินตรงไปที่ทางออกฝั่งสยามพารากอน  ในเวลานั้นห้างยังไม่เปิดด้วยซ้ำ เขาเดินลงชั้นล่างและตรงไปทางหลังห้างพารากอน แล้วชายหนุ่มก็หยุดเดิน
 “ไซเร็นส์” ทันทีที่สิ้นเสียงคำนั้นก็มีร่างของเด็ก  ม.ต้นคนหนึ่งปรากฎ
“นี่อนาสเทริสขาดแคลนถึงขนาดใช้เด็กมาตามรอยข้าเลยเหรอเนี่ย”
ชายหนุ่มคนนั้นพูดพลางชายตาแลดูเด็กคนนั้นที่กำลังจะควักบางอย่างออกจากกระเป๋ากางเกงของเขา
“อย่าดีกว่าไอ้หนูแกร่ายเวทย์ไม่ได้ ใช้สกิลอะไรก็ไม่ได้ แล้วจะสู้ได้ยังไง 5555”
เด็กคนนั้นไม่รีรอ ควักปลอกแขนที่มีใบมีดออกมาสวมที่แชนแล้วพุ่งตรงเข้ามาหาชายผู้นั้นทันที 
“อุส่าเตือนดีๆแล้วนาเป็นเด็กไม่ดีเอาซะเลย เช้าๆแบบนี้ไม่อยากฆ่าเด็กด้วยสิ  เอาแบบนี้ละกัน  อา วา ดา คา ดา ฟราาาาาาาา“
            ไม่มีอะไรเกิดขึ้นชายคนนั้นทำหน้างงๆแล้วก็วิ่งหนี เด็กชายวิ่งตามอย่างไม่ลดละ
“นี่เราอินกะแฮรี่มากไปมั้ยเนี่ย” ทันที่ที่พูดจบ ชายคนนั้นก็หยุดวิ่งและยกมือขั้นมาชี้ไปทางเด็กคนที่วิ่งไล่ตามเค้ามาติดๆ  
           “โซลิดเคิร์ส” สิ้นเสียงนั้น ร่างกายของเด็กคนนั้นก็กลายเป็นดินและแตกเป็นผุยผงในทันที 
“อ๊ะ ทำไมเมื่อกี๊เราไม่ใช้คาถาผู้พิทักษ์นะเราจะได้ดูเป็นพระเอกหน่อย   เออลืมไป นี่ไม่ใช่แฮรี่พ็อตเตอร์”
           จากนั้นชายคนนั้นก็หยิบแฮรี่เล่ม 7 มาอ่านต่อและเดินอ่านไปอย่างสบายอารมณ์เหมือนมีกี่วินาทีก่อนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

            ที่ตึกแถวเก่าๆแห่งหนึ่งย่านวงเวียนใหญ่ “อาแปะ ๆๆๆๆ แย่แล้วๆๆๆๆ” เสียงเด็กผู้ชายอายุประมาณ 12ขวบตะโกนขึ้น  “แปะแย่แล้วๆ” เด็กคนนั้นพูดพลางเปิดประตูห้องที่ชั้น 2ของตึก
       ” อารายของลื้อว๊าาาาาาาา”เสียงชายแก่อายุประมาณ 60 กว่าๆ เสียงราวกับว่าเพิ่งจะตื่นจากที่นอน
“อาแปะ การิสตายแล้วเมื่อเช้านี้” เด็กน้อยพูดด้วยสีหน้าตื่นตระหนก
“ตายได้ไงก็อั๊วใช้ให้มันไปซื้อกอเอี๊ยะอยู่เมื่อคืนเนี่ย” อาแปะตอบด้วยเสียงเหมือนกับว่าเด็กหนุ่มเอาเรื่องโกหกมาบอกให้เขาฟัง
“ตายจริงๆ ก็เมื่อเช้าการิสไปโรงเรียนกับผมเนี่ยแล้วไปเจอผู้ชายคนนึงเหมือนที่อาแปะเล่าให้ฟังเลย ผมยาวประบ่าใส่รองเท้าผ้าใบ”เด็กน้อยยังไม่ทันจะพูดจบอาแปะก็ยกมือขึ้นแล้วบอกว่า”คนแบบนั้นมีเยอะแยะไปลื้อนี่มั่วจริงๆ”

“ผมไม่ได้มั่วนะแปะก็ที่แปะบอกว่าใส่ตุ้มหูสีทองที่เรียกว่าไซเฟินสครอว์ที่แปะให้ดูรูปเมื่อวันก่อน แล้วยังมีผ้าพันคอยาวๆที่เหมือนกะหางมังกรด้วยนะ”  เด็กน้อยยืนยันเสียงแข็ง

”อะไรนะนี่พวกลื้อไปเจอกะคนๆนั้นได้ไงป่านนี้อายุมันคงเท่ากะอั๊วแล้ว” อาแปะทำสีหน้าตกใจ

“เจอจริงๆ ก็เห็นกะสองตาเนี่ย แต่คนที่เจอนะยังหนุ่มอยู่เลย หน้าตาคล้ายๆกะคนที่แปะเล่าแต่นัยน์ตาสีแดงเข้ม” อาแปะได้ฟังก็เหงื่อตกหน้าตาวิตกกังวล เด็กน้อยเห็นแบบนั้นจึงพูดต่อ

“การิสสะกดรอยตามไปผมตามไปห่างๆ การิสบอกว่า อยากรู้ว่าจะเก่งแค่ไหน แล้วไอ้คนนั้นทำไงไม่รู้การิสกลายเป็นรูปปั้นดินแล้วก็สลายๆไปต่อหน้าผมเลย”  อาแปะกลืนน้ำลาย
“ลื้อลืมเรื่องที่อั๊วเล่าไปซะ ต่อไปนี้ เราจะกลับไปเป็นคนธรรมดา อย่าไปยุ่งกับไอ่คนนั้นอีก ถ้าเจอมันให้ลื้อหนีไปให้ไกลๆ ตอนนี้ลื้อไปโรงเรียนได้ละ เดี๋ยวสายกันพอดี” พูดจบอาแปะก็เดินไปทางห้องน้ำหยิบแปรงสีฟันยาสีฟันมา
       “แต่แปะนี่มัน4 โมงเย็นแระนะ แปะจะให้ผมไปโรงเรียนไหนอีกอ่ะ” อาแปะหันมาทางเด็กน้อยเหงื่อไหลจากหน้าผากย้อยลงคางแล้วพูดขึ้นว่า “งั้นลื้อกลับบ้านไปแล้ววันนี้ไม่ต้องไปฝึกคาถางดฝึกสกิล กลับบ้านไปเล่นดอทเอได้ ไปๆๆ”
            เด็กน้อยทำหน้าดีใจแล้วเดินลงบันไดไป อาแปะล้มตัวนั่งลงบนเก้าอี้ จากนั้นก็รำพึงรำพันว่า มันจะเป็นไปได้ไงวะ อาคิสเลอร์มันไม่ได้เป็นนักเวทย์ทำไมมันใช้เวทย์ระดับสี่ได้ว๊า รึว่า......ไอ่คนนั้นจาไม่ใช่มัน