คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : I can't forget because I love you * 04
Part 3
ทางด้านของเยซอง
"อืม" เยซองตอบก่อนจะดึงตัวฮีชอลมาจูบ
"เฮ้ย! ทำบ้าอะไรของแกห๊ะไอหมาบ้า" ฮีชอลร้องตะโกนโวยวายเสียงดังในลานจอดรถของมหาลัย
"เปล่า ก็แค่จูบเอง เอ๊ะ แต่จริงๆ มันก็แค่คิสเองนะ ว่ามั๊ย?" เยซองยังคงตอบอย่างหน้าตาเฉย
"เหอๆ แค่คิสหรอ? ไอบ้า ม่ายยยย ทำไมชั้นต้องมาเสียจูบให้คนอย่างแกด้วย ฮือๆ" ฮีชอลพูดพร้อมทำหน้าอยากจะร้องไห้
"ขอโทษ ก็แค่แกล้งคนบางคนเท่านั้นเอง" เยซองตอบพลางคิดถึงสีหน้าของเรียวอุคตอนเห็นเยซองจูบกับฮีชอล
"ไอน้องที่เดินตามแกมานั่นหน่ะนะ ?" ฮีชอลถามเสียงสูง
"อืม เรียวอุค"
"ห๊ะ นั่นน้องเรียวอุคที่แกคิดถึงนักหนาและบ่นให้ชั้นฟังจนหูชามาตั้งหลายปีหน่ะหรอ" ฮีชอลตกใจไม่เชื่อในสายตาที่เห็นว่านั่นคือ คิม เรียวอุค ที่เยซองบ่นให้เค้าฟังมาหลายปี
"อืม"
"โหยย น่ารักหว่ะ แล้วทำไมแกต้องทำตัวเหมือนว่าไม่ใช่พี่เยซอง คนที่เรียวอุครู้จักด้วยวะ ในเมื่อแกก็ทุ่มสุดตัวเพื่อให้ได้มาเป็นอาจารย์สอนมหาลัยนี้" ฮีชอลยังคงถามต่อไป
"เรื่องมันยาวอ่ะ ชั้นไม่อยากให้เรียวอุคต้องมาเจอเรื่องร้ายๆ เพราะชั้น"
"เรื่องอะไร? บอกชั้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ" ฮีชอลพูดปนบังคับ
"เรื่องสิ รอให้ชั้นมีอารมณ์เล่าก่อนละกัน" เยซองตอบอย่างเหนื่อยๆ
"เล่าแล้วยังต้องมีอารมณ์ด้วยเร๊อะ"
"จะไปมั๊ยห๊ะ บริษัทหน่ะ บ่นจริง" เยซองถามฮีชอล เนื่องจากตอนนี้ชักเริ่มจะรำคาญฮีชอลเข้าแล้ว
"เออๆ รู้แล้วหน่า เดี๋ยวก็ไม่สืบที่อยู่เรียวอุคเลย" ฮีชอลตอบก่อนจะเข้าไปในรถของเยซอง
.
.
"เรียวอุค"
"ฮึก ซองมิน" เรียวอุคเรียกชื่อซองมิน
"นั่นนายร้องไห้ทำไมหน่ะ แล้วทำไมไม่กลับบ้านห๊ะ นี่มันดึกแล้วนะ สาธารณะแถวนี้ยิ่งมีไอพวกโรคจิตเยอะอยู่ด้วย" ซองมินเตือนเพื่อนอย่างเป็นห่วง และไปนั่งลงข้างๆ เรียวอุค
"โอ๋ๆ ไม่เอา อย่างร้องไห้เลยนะ ไหนบอกเพื่อนคนนี้มาซิว่าใครทำให้เรียวอุคร้องไห้" สุดท้ายซองมินก็ต้องมานั่งปลอบเพื่อนซะเอง
"ฮึก ซองมิน วะ .. วันนี้ชั้นเจอคนหน้าเหมือนพี่ยะเยซองด้วย ฮือๆ" เรียวอุคพูดแต่ก็ยังคงร้องไห้ต่อไป
"เห๋? พี่เยซองอ่านะ เฮ้ย เป็นไปได้ยังไง มั่วเปล่า พี่เค้าหายไปตั้งหลายปีโดยไม่ติดต่อแก แล้วอยู่ดีๆ ก็โผล่มาเลยเฉยๆ เนี่ยนะ?" ซองมินถามเรียวอุคด้วยความประหลาดใจ แต่มันก็เป็นเรื่องจริง เพราตั้งแต่ที่เยซองจากไป เยซองก็ไม่เคยติดต่อหาเรียวอุคอีกเลย ไม่มีแม้แต่กระทั่งส่งจดหมาย
"นายไม่เชื่อหรอซองมิน พี่เค้าเหมือนมาก เหมือนจริงๆ ถึงเราจะห่างจากพี่เยซองมาเกือบสิบปี แต่เรารู้สึกได้ว่าเค้าคือพี่เยซอง" เรียวอุคตอบอย่างมั่นใจ แต่สายตานั้นกลับเหม่อลอย
"เฮ้อ ~! ไม่เถียงก็ได้ๆ ว่าแต่ไปเจอเข้าที่ไหนล่ะ" ซองมินถามขึ้น
"ที่มหาลัย พี่เค้ามาสอนวิชาดนตรีด้านเปียโนหน่ะ คือพี่เค้าพึ่งเรียนจบก็เลยมาฝึกสอนเป็นอาจารย์พิเศษเฉยๆ หน่ะ"
"เฮ้ย จริงอ่ะ เดี๋ยวนี้มหาลัยนี้เค้าให้นักศึกษาที่พึ่งเรียนจบมาฝึกงานด้านการสอนแล้วหรอ แสดงว่าฝีมือไม่ธรรมดานะนี่ เซ็งเลยอ่ะ เราไม่น่าไปเลือกเรียนด้านไวโอลินเลย รู้มั๊ยเรานะ โดนไอกระต่ายบ้าจอมหื่นตามกวนประสาทได้ทั้งเช้าทั้งเย็นเลย คิดแล้วยังแค้นเรื่องเมื่อเช้าไม่หาย ฮึ่ย!"
"ใครอ่ะ กระต่ายบ้าจอมหื่น?" เรียวอุคถามขึ้น
"…" ซองมินยังคงเงียบ
"อะแหนะ เดี๋ยวนี้มีความลับนะ" เรียวอุคแกล้งทำเป็นโกรธซองมิน
"เหอๆ ไม่มี ไม่มี๊ เข้าไม่เคยมีความลับซะหน่อยน้าา" ซองมินพูดขึ้น
"ร้อนตัวนี่หน่า แสดงว่ามีความลับจริงๆ ด้วย" เรียวอุคยังคงพูดต่อไป
"O()o" ซองมินทำหน้าตกใจ
"เฮ้ย ซองมินเราล้อเล่น ไม่ต้องทำหน้าขนาดนั้นก็ได้"
"ระ ระ เรียวอุค เค้าต้องไปก่อนนะ ขอโทษด้วยจริงๆ บ๊ายบาย" ซองมินพูดก่อนจะวิ่งไปอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย เดี๋ยวสิ ทำท่าอย่างกับหนีใครอย่างงั้นแหละ" เรียวอุคพูดไล่หลังซองมิน
"เฮ้อ สองทุ่มกว่าแล้วหรอ ถึงเวลากลับบ้านแล้วสินะ" เรียวอุคลุกขึ้นก่อนจะเดินออกจากสวนสาธารณะ
ระหว่างที่เรียวอุคเดินไปเรื่อยๆ ในหัวสมองก็คิดแต่เรื่องของวันนี้ จนไม่ได้เดินดูถนนแม้แต่น้อย
ปี๊ดดดดดดด ๆ !!
"อ๊ะ !!" เรียวอุคร้องเสียงหลง
"เดินภาษาอะไรของเธอห๊า หัดดูทางซะบ้างเซ่" ชายร่างสูงบ่น
"ขอโทษจริงครับ" เรียวอุคก้มแล้วก้มอีก ก่อนจะเงยสบตามองคนที่ขับรถเกือบชนเขา
"พะ พี่จงอุน!" เรียวอุคตกใจเป็นอย่างมาก
"เหอๆ เจอนายอีกแล้ว วันนี้มันวันซวยอะไรเนี่ย" เยซองบ่น
"เหอะ คิดว่าผมอยากเจอพี่นักหรอ ผมก็ไม่ได้อยากเจอพวกมารยาทแย่เหมือนกันนั้นแหละ"
"นายว่าไงนะ อยากมีเรื่องกับฉันหรอ!!" เยซองเริ่มโมโห แล้วเปิดประตูลงจากรถตรงไปหาร่างบาง
"เอาซี้ คิดว่าผมกลัวนักหรอไง เห็นผมตัวเล็กผมก็สู้เหมือนกันนะเว้ยยยย" เรียวอุคไม่ยอมแพ้เช่นกัน
.. หึ คนอย่างชั้นไม่ยอมแพ้กับไอแค่คนหน้าเหมือนพี่เยซองหรอกนะ คนอะไรไม่รู้หน้าตาก็ดี แต่มารยากแย่ชะมัด ..
"หึ ชั้นไปทำอะไรให้นายไม่ทราบ คิม เรียวอุค" เยซองแกล้งถามเจ้าตัวเล็ก แต่ในใจนั้นรู้อยู่แล้วว่าเรียวอุคนั้นโมโหเรื่องอะไร ตอนนี้ความโมโหนั้นได้หายไปแล้ว เหลือแต่ความอยากแกล้งเจ้าตัวเล็ก
"เปล่า ก็แค่ที่พี่จูบกับใครก็ไม่รู้ต่อหน้าผมหน่ะ อุ๊ย!" เรียวอุคเผลอบอกจนต้องปิดปากตัวเอง
"โอ๊ยยยยย ตายๆๆ ทำไมต้องมาเผลอพูดตอนนี้ด้วยนะเรียวอุค" เรียวอุคคิดในใจ
"ฮ่าๆๆ ที่แท้ก็อยากโดนจูบบ้างนั่นเอง อิจฉาคนนั้นละสิ อยากจูบกับชั้นมากใช่มั๊ยล่ะ หืม?" เยซองเดินเข้ามาใกล้เรียวอุค จนเรียวอุคต้องถอยหลัง
"คิดได้ไงอ่ะ หลงตัวเองมาก หน้าตาก็ดีนะ แต่มารยาทแย่ แย่ๆๆ"
"แย่ แต่นายก็ชอบชั้นหนิ" เยซองยังคงเดินเข้าไปจนในที่สุดร่างบางก็ชิดกำแพง
"ใคร ใครชอบ ไม่มี๊ ผมไม่ชอบหรอก คนแบบนี้หน่ะ เพราะผมมีคนที่ผมรักอยู่แล้ว รู้ไว้ด้วย! แล้วก็หลบ ผมจะกลับบ้าน" เรียวอุคยังคงพูดใส่หน้าเยซองอย่างไม่เกรงกลัว
"ชั้นไม่ให้ไป" เยซองยังคงรั้งร่างบางเอาไว้
"ผมจะไป" เรียวอุคก็ยังคงเถียงกลับอยู่เช่นเดิม
"แล้วนายรักใครล่ะ เรียวอุค" เยซองยิงคำถามใส่เรียวอุคพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีก
"ทำไมผมต้องบอกพี่ด้วย ออกไปเลยนะ" ตอนนี้เรียวอุคไม่สามารถหนีไปไหนได้ เพราะเยซองเอาแขนทั้งสองข้างของเขากักขังเรียวอุคไว้แล้ว
"นายยังไม่ได้ตอบคำถามชั้นเลยนะ เรียวอุค" เยซองพูดและจ้องเข้าไปในตาของเรียวอุค
"ผมจะรักใครมันก็เรื่องของผม พี่ไม่จำเป็นต้องรู้!!" เรียวอุคจ้องตาใส่เยซองกลับเช่นกัน
"ทำไมชั้นถึงไม่จำเป็นต้องรู้ ในเมื่อฉันรู้สึกว่าชั้นชอบนายล่ะ เรียวอุค" เยซองพูดอย่างไม่อาย
"พะ พูดบ้าอะไรของพี่จงอุนหน่ะ ปล่อยเลยนะ" เรียวอุคแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
"หน้าแดงซะด้วย ฮ่าๆๆ" เยซองยังคงหัวเราะต่อไป
"ใครหน้าแดง นี่พี่แกล้งผมหรอ" เรียวอุคถามพร้อมงอนร่างสูง
"เปล่า ไม่ได้แกล้ง พูดเรื่องจริง" เยซองยังคงตอบอย่างหน้าตาย
"ไม่ ผมไม่เชื่อ ผมจะกลับแล้ว" เรียวอุคยังคงไม่เชื่อคำพูดของเยซอง
"กลับก็ได้ แต่พี่ชอบนายจริงๆ นะเรียวอุค"
"…"
"งั้นพี่ไปส่งที่บ้านละกัน บ้านอยู่ไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง" เยซองถามขึ้น เมื่อเห็นร่างบางเงียบ
TBC ..
ความคิดเห็น