คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : I can't forget because I love you * 02
Part 2
"ไปนั่งที่ซะ !!" เยซองตะโกนว่าเรียวอุคอย่างแรง
.. ไม่ใช่พี่เยซองสินะ พี่เยซองคนที่ผมรู้จักอ่อนโยนกว่านี้ ผมคงจะจำผิดคนไปจริงๆ ..
"… ครับอาจารย์" เรียวอุคก้มหน้า ก่อนจะเดินไปนั่งหลังสุดของห้อง
"แล้วก็ไม่ต้องเรียกว่าอาจารย์ก็ได้ เรียกแค่พี่เฉยๆ ก็พอ"
"เอาล่ะๆ เข้าเรียนจริงๆ ซักที" เยซองบ่นอย่างเบื่อหน่าย
"จริงๆ วันนี้พี่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะมาเริ่มสอนเลยหรอก แค่จะมาพูดถึงบทเรียนที่เราจะเรียนกันในปีนี้ ปีนี้เราจะเล่นเพลงบรรเลงซะส่วนใหญ่ พี่คงไม่มานั่งสอนทฤษฏีเบื้องต้นอ่านะ เพราะพวกเธอก็คงเรียนมากันอยู่แล้ว"
เยซองพล่ามถึงเรื่องสิ่งที่จะเรียนในปีนี้ไปเรื่อยๆ โดยไม่ได้สังเกตุร่างบางที่นั่งจ้องใบหน้าของเยซองอย่างไม่กระพิบตา
"ต้องใช่พี่เยซองสิ ใช่ ผมจำไม่ผิดแน่ๆ พี่นั้นแหละ" เรียวอุคนึกในใจ
"พี่ความจำเสื่อมหรอ !! ?" อยู่ดีๆ เรียวอุคก็ตะโกนถามคนที่ยืนอยู่หน้าห้องขึ้นมา
"…" เยซองนิ่งไปชั่วครู่
"นี่นายเป็นบ้าอะไรของนายห๊า! นั่งลงซะ ก่อนที่ชั้นจะปรับนายตก!"
"ไม่! ผมไม่นั่ง ผมต้องรู้ความจริงให้ได้!"
"เรียวอุค นั่งๆ ไปเถอะ ชั้นขอล่ะ" เพื่อนผู้หญิงข้างๆ กระตุกเสื้อให้เรียวอุคนั่งลง
"ฮึ่ย! ผมต้องรู้ให้ได้ คอยดูสิ" เรียวอุคพูดก่อนนั่งลงอย่างไม่เต็มใจนัก
"เอาล่ะ เรื่องที่พี่จะพูดก็มีเท่านี้แหละ" เยซองบอกก่อนจะยกข้อมือขึ้นเพื่อดูนาฬิกา
"เหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมง งั้นพี่จะซุ่มผู้โชคดีลองออกมาเล่นเปียโนโชว์ความสามารถและพื้นฐานของแต่ละคนก็แล้วกัน" เยซองพูดพลางมองหน้าเจ้าตัวปัญหาที่ทำให้เค้าอารมณ์เสียตั้งแต่ต้นคาบ
"นาย เรียวอุค!!" เยซองพูดชื่อรางบางขึ้น
"…" เรียวอุคยังคงนิ่งเงียบ
"คิม เรียวอุค !" เยซองเริ่มขึ้นเสียง
"คะ ครับ เรียกผมหรอ"
"ใช่ นายนั้นแหละ ไหนลองออกมาโชว์ความสามารถในการเล่นเปียโนหน่อยซิ"
"ห๋า ผมเนี่ยนะ ครับ ได้ครับ" เรียวอุคพูดก่อนที่จะเดินมาตรงเปียในที่ตั้งอยู่กลางห้องเรียน ก่อนจะนั่งลงและเริ่มบรรเลงเพลงและร้องตาม
ผมหายใจไม่ออก
กี รึล อี รอ บอ รยอท จโย
และหลงทาง
เน กี ออ คี เม มัล รา บอ รยอ ซอ
ความทรงจำของผมแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
คือ รอน เด โด คือ เดน เท ยอน ฮี อา มู ซัง กวัน ออบ เกท จโย
แต่ทว่าคุณกลับนิ่งเฉยทำเหมือนกับไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคุณเลย
มา จิ มา กิล กอ รา โก เอ ซอ กอ เน จโย
แม้แต่สิ่งสุดท้ายคุณก็พยายามเอามันออกไป
ระหว่างที่เรียวอุคเล่นนั้นทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ จะได้ยินก็แค่เสียงเพลงบรรเลงที่ฟังแล้วให้ความรู้สึกถึงความเศร้า เมื่อเรียวอุคยังคงบรรเลงเพลงไปเรื่อยๆ ก็นึกถึงความหมายของเพลงนี้ และสิ่งที่เยซองเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าของเขาก็คือ ภาพของร่างบางที่กำลังร้องไห้ออกมาโดยไม่สนใจสายตาของคนรอบข้างในขนาดที่กำลังบรรเลงเพลงไปเรื่อยๆ จนคนที่อยู่อีกฟากถึงกับทำอะไรไม่ถูก แต่เรียวอุคก็ยังคงบรรเลงเพลงนี้ต่อไป
ผมขอโทษ ขอโทษจริงๆ แม้แต่คำพูดนี้ผมก็ขอโทษด้วย
จัม ชี มยอน อู ริน โม ดู อิล เก ทเวล เท นี กา
มันเป็นช่วงเวลาแค่เพียงสั้นๆ ที่พวกเราสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป
ซา รัง ชัม อา พือ ดา นอ มู อา พือ ดา
ความรักช่างเป็นเรื่องที่เจ็บปวด เจ็บปวดมาก
ชวี มอบ ชี นัล อุท เก ฮา โก กือ ทอบ ชี นา รึล อุล ริน ดา
ผมพยายามจะหัวเราะแต่สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาอีก
ซา รัง ชัม อู ซึบ ดา ชอง มัล ทู รยอบ ดา
ความรักช่างเป็นเรื่องน่าตลก น่ากลัวจริงๆ
เช บัล อี เจ คือ มัน กู มึล เก เก เฮ จวอท ซือ มยอน
ได้โปรด ถ้าหากว่าตอนนี้ตื่นขึ้นมาจากความฝันได้
ชท เกท ตา
ก็คงจะดี
อิท จิ มา เช บัล อิท จิ มา
อย่าลืมนะ ได้โปรด อย่าลืม
คือ รอน กอ จิท มัล โด คเวน ชา นา
ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคำโกหกก็ไม่เป็นไร
จัม ชี มยอน อู ริน โม ดู อิล เก ทเวล เท นี กา
มันเป็นช่วงเวลาแค่เพียงสั้นๆ ที่พวกเราสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างไป
ซา รัง ชัม อา พือ ดา นอ มู อา พือ ดา
ความรักช่างเป็นเรื่องที่เจ็บปวด เจ็บปวดมาก
ชวี มอบ ชี นัล อุท เก ฮา โก กือ ทอบ ชี นา รึล อุล ริน ดา
ผมพยายามจะหัวเราะแต่สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาอีก
ซา รัง ชัม อู ซึบ ดา ชอง มัล ทู รยอบ ดา
ความรักช่างเป็นเรื่องน่าตลก น่ากลัวจริงๆ
เช บัล อี เจ คือ มัน กู มึล เก เก เฮ จวอท ซือ มยอน
ได้โปรด ถ้าหากว่าตอนนี้ตื่นขึ้นมาจากความฝันนั้นได้
ชท เกท ตา
ก็คงจะดี
คือ รี วอ เน อี รือ มึล บู รึล เต มา ตา
ผมร้องเรียกชื่อคุณด้วยความคิดถึง
คอ บี นัล มัน คึม ตอล รยอ อล มัน คึม ซา รัง เฮท ซอท ตา โก มิด โก ชิพ ตา
ความขี้ขลาดทำให้ความรักเทียบเท่ากับความหวั่นวิตกและหวาดกลัว แต่ผมก็อยากจะเชื่อมั่น
คา ซึม มี มอม ชุน ดา นุน มู รี ชัน ดา
ผมห้ามหัวใจ และห้ามน้ำตาที่กำลังไหล
ชวี มอบ ชี นัล อุท เก ฮา โก กือ ทอบ ชี นา รึล อุล ริน ดา
ผมพยายามจะหัวเราะแต่สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมาอีก
ซา รัง ชัม อู ซึบ ดา ชอง มัล ทู รยอบ ดา
ความรักช่างเป็นเรื่องน่าตลก น่ากลัวจริงๆ
เช บัล อี เจ คือ มัน กู มึล เก เก เฮ จวอท ซือ มยอน
ได้โปรด ถ้าหากว่าตอนนี้ตื่นขึ้นมาจากความฝันนั้นได้
ชท เกท ตา
ก็คงจะดี
เมื่อเรียวอุคเล่นจบทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบ
ฟลุ๊บ !!
"เรียวอุค!" เยซองรีบวิ่งไปประคองร่างเล็กที่ล้มตกลงมาจากเก้าอี้อย่างรวดเร็ว
"เรียวอุคนายเป็นอะไร ตื่นขึ้นมาสิ" เยซองเขย่าร่างเล็กแต่กลับไม่ได้ผล
ทั้งห้องต่างฮือฮากันเสียงดัง แต่เสียงเหล่านี้ก็ไม่ได้ทำให้เยซองสนใจมันเลยแม้แต่นิดเดียว
"หลบไป !!" เยซองช้อนร่างบางขึ้น และสั่งให้นักศึกษาทุกคนหลบออกจากประตู
TBC ..
ความคิดเห็น