[fic เวียนๆๆๆ] อิโนยะ ชิคาริ \'s Story (by : zen+care)

ลำดับตอนที่ #2 : PagE ~ ( 1 )

>~*o(( 1 ))o*~<











อิโนยะ  ชิคาริ    ‘ เด็กชายผู้รอดชีวิต ’ จากเหตุการณ์ล่ากระทิงดุในเมืองมาซาโดร่า    บุคคลลึกลับได้ช่วยเขาไว้แล้วก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย    เหลือทิ้งไว้เพียง    คำพูดที่ยังคงก้องอยู่ในหู .. ‘ เธอไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม.. ’    เป็นเสียงของเด็กผู้หญิงซึ่งอิโนะเห็นเพียงลางๆว่าเธอเด็กกว่า    ก่อนที่เธอจะเดินจากไป    แต่เมื่อเขาฟื้นขึ้นพร้อมด้วยสติที่สมบูรณ์พร้อมกลับพบเพียงความว่างเปล่ารอบๆกาย



. . . . . . . ..................................................



. . . . . ................................



. . . ................



. ........



..



* ความฝันสินะ . . . . เอาอีกแล้ว . . . ฝันแบบนี้อีกแล้ว . . *    เด็กหนุ่มพร่ำพูดกับตัวเองเบาๆภายในห้องๆหนึ่งของบ้าน    ห้องซึ่งบุคคลทั่วไปคงไม่คิดจะเข้าไปอยู่อย่างแน่นอน ‘ ห้องใต้บันได ’    [ ไหงกลายเป็นความฝันไปซะแล้วชั้น ^-^’ : zenri ]



* ..อือ...ไม่ชอบเลย    ไอ้ความฝันบ้าๆนั่น    มัน ... เหมือนจริงเกินไป *    อิโนยะ    หนุ่มร่างเล็กเอ่ยเสียงสั่นเหมือนกับร่างกายเขาตอนนี้ที่กำลังสั่นเทา    เขา    กลัว . . . . .  . กลัว . . . ความฝันนั่น    ทั้งๆที่ก็รู้ว่ามันเป็นแค่ ‘ ฝัน ’    ฝัน . . . . ที่ให้ความรู้สึกเหมือนจริงเกินไป



อิโนยะถอนหายใจแรงๆ 2 – 3 ที    แล้วตบแก้มตัวเองเบาๆเรียกสติ    * เอาน่าๆ    ก็แค่ฝัน . . . ฝัน – ฝัน – ฝัน – ฝัน ..    รีบไปดีกว่าเราก่อนถูกคุณแม่ว่า *



ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก..



+ อิโนยะ    เพื่อนชื่ออิศเรศมาหาออกมาเร็วๆเข้าลูก +



* คร้าบ...บ *    นั่นสินะ    เกือบลืมไปแล้วว่าตอนนี้เราเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนอยู่ [ อิอิอิอิ ลืมรึว่าต่อไม่ถูกจ๊ะ care จัง อิอิอิอิ : zen ]    คุณแม่ช่างดีกับเราเหมือน....แม่ชิเนะ    ของเราเหลือเกิน    ....    ป่านนี้ไม่รู้ว่าทางนั้นจะเป็นอย่างไรกันบ้าง..











* มีอะไรรึป่าวอิศ    มาแต่เช้าเลย *



“ ไม่มีอะไรหรอกแต่จะชวนนายไปซ้อมดนตรีน่ะ    เวลานายไปด้วยหน้าตานายมันดึงดูดสาวๆมาดูเยอะดี ”



* เออไปดิ    คอยแปล๊บแล้วกันนะ    ยังไม่ได้อาบน้ำเลย *



อิโนะเดินเข้าไปในห้องนอนของเขาอีกห้องที่อยู่ชั้น 2 ของตัวบ้าน [ คือคุณแม่ที่เป็นโฮสแฟมิลี่เค้าจัดห้องไว้ให้แล้ว  แต่นู๋อิโนะขอปฏิเสธ  จะไปอยู่ห้องใต้บันไดท่าเดียว  ถึงคุณแม่จะยอมให้อยู่เพราะนู๋โนะแกไม่ยอมเด็ดๆ  แต่ก็ขอให้ขึ้นไปใช้ห้องน้ำส่วนตัวที่ห้องข้างบน  นู๋โนะแกเห็นถึงความใจดีของคุณแม่เลยตกลง  ส่วนเรื่องทำไมนู๋โนะไม่ยอมอยู่ห้องนอนใหญ่นั้น  เรา  ไม่  บอก  หรอก  อิอิ  โจงโงงต่อปาย  แล้วเราจาบอกคุณเอง >_< : zen ]    เมื่อย่างเท้าเข้าไปอิโนะก็หยุดชะงักพร้อมกับมองตรงออกไปด้านหน้าอย่างตกตะลึง



เด็กคนนั้นอยู่ตรงนั้นนี่    ต้องใช่แน่ๆ    คนนี้แหละที่ช่วยเราไว้!    ...ในความฝัน



* อะ    เดี๋ยว    จะรีบไปไหนล่ะ    เธอ    หันมาหน่อยสิ *    แต่เด็กคนนั้นก็มิได้หันกลับมา



“ อิโนะ ... อิโนะ    ไอ้คุณอิโนะโว้ย! ”



* เรียกทำไมนักเล่า    เกรงใจคุณแม่นะ *



“ ก็เรียกตั้งหลายทีก็ไม่ตอบ ”    เสียงของอิศดังขึ้นข้างหลังเขาพร้อมกับร่างกายที่ย่างเข้ามาในห้อง    เจ้าของห้องยังคงดูเหม่อๆลอยๆสายตาจ้องออกไปตรงระเบียงนอกห้อง    กิริยาแปลกๆนี้อยู่ในสายตาของอิศทุกอย่าง    เขาพยายามมองตามสายตาเพื่อนออกไป    แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันมองอะไรของมัน ?



“ นี่ . .  คุณอิโนะครับ    ช่วงนี้ดูนายเหม่อบ่อยจังนะ ”    คนถูกเรียกเริ่มจะละสายตาจากระเบียง    อิโนะหันกลับมามองอิศแบบงงๆ    ก่อนพูดว่า



* งั้นเหรอ ?    ไม่เห็นรู้เลย *    แล้วเดินผละไปเข้าห้องน้ำ



คุณอิศได้แต่ถอนหายใจ . . .    หนักใจกับอาการเหม่อลอยแบบนี้ของอิโนยะเสียจริง    ก็คุณท่านเล่นเคยเหม่อแบบนี้จนเกือบถูกรถชนมาแล้ว    ดีนะที่เขาดึงตัวกลับมาทัน ... ไม่งั้น ... เฮ้อ ~ ไม่อยากคิด











ผ่านไป 30 นาที . . . . อิโนยะก็ยังไม่ออกมา



อิศชักเป็นห่วง . . . ทุกทีมันอาบน้ำเร็วจะตาย    เป็นอะไรรึเปล่านะ . . . เขาลุกจากเตียง    เดินไปถึงหน้าประตูห้องน้ำแล้วเคาะเรียกเบาๆ



“ เฮ้ !    อิโนะ !    ทำไมวันนี้อาบน้ำช้าชะมัด    เร็วๆหน่อยซี่ ”



* . . . . . *    เงียบ    ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนข้างใน    อิศเอาหูแนบกับขอบประตูก็ได้ยินแต่เสียงน้ำไหลดังตลอดแบบไม่ปิด    ...    มันชักแปลกๆแล้วนะ..



ตึง – ตึง – ตึง – ตึง !!!!



“ อิโนะ !!    ตอบด้วย !!!    นายได้ยินรึเปล่า ?!! ”



* . . . . . *    เงียบเหมือนเดิม    ถ้าเป็นทุกทีต้องเดินหงุดหงิดมาเปิดประตูด่าแล้วนี่ !



ปึง ! – ปึง ! – – ปังงงงง !!!!!



อิศใช้ลำตัวกระแทกประตูเข้าไป . . . ( ขอโทษนะครับคุณน้า    ผมทำประตูพังซะแล้ว TT_TT ) . .











>~*o(( 1 ))o*~<