คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ความผิดที่ 7
ความผิดที่ 7
ผมวิ่งตามไอ้เซนไป มันเป็นบ้าอะไรของมันวะ ผมแค่ไม่โทรกลับก็โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ตอนนี้ผมวิ่งมาถึงตัวมันแล้วครับ
“ไอ้เซนหยุดก่อน” ผมเข้าไปดักหน้ามัน
“ตามกูมาทำไม ไม่เป็นห่วงกูแล้วนิ” ไอ้เซนจ้องหน้าผม
“ไม่ใช่ไอ้เซน กูก็เป็นห่วงมึง แต่มันดึกแล้วไง กูก็คิดว่ามึงนอนแล้ว” ผมแถไปแล้วครับ แฮๆ
“กูร้อนใจมาก” น้ำเสียงของไอ้เซนเครียดมาก
“ฮะ! ร้อนใจเรื่องอะไร” เออมันร้อนใจเรื่องอะไรของมัน
“กูร้อนใจมาก กูเห็นมึงกับพี่โน่นั่งรถไปด้วยกัน” ไอ้เซนพูดแล้วจ้องหน้าผม สายตามันสื่อ ออกว่าสงสัย
“ตะ..ตาฝาด รึเปล่ามึง” เสียงของผมเริ่มตะกุตะกะ
“กูไม่ได้ตาฝาด!!” มันขึ้นเสียง
“จะตะโกนทำไม ไอ้เซน” ผมไม่อยากให้มันตะโกน เดี๋ยวพวกเรากลายเป็นจุดเด่น
“งั้นมึงก็มากับกู” ไอ้เซนพูดจบก็ดึงแขนผมเดินไปหลังตึกเรียน ที่ไม่ค่อยมีคนเท่าไร
“อะไรอีกไอ้เซน กูเจ็บ!!” พอมันดึงพาผมมาถึงหลังตึก ผมก็สะบัดแขนให้หลุดจากมือมัน แม่.งเล่นดึงซะแรง เจ็บด้วย T^T
“มึงไปทำอะไรกับพี่โน่มารึเปล่า” ไอ้เซนถามผม
“ปะ..เปล่า! มึงจะบ้าเหรอ กูจะไปทำอะไรกับมัน” ผมตอบไป แต่เสียงผมมันจะไปสั่นทำไมวะ
“แล้วที่คอมึงไปโดนอะไรมา” ไอ้เซนเดินเข้ามามองหน้าผมแบบจับผิด
“อ๋อ โดนไม้เกี่ยวไม่มีอะไรหรอก” ผมพยายามทำเหมือนไม่สนใจ แต่ในใจผมนี้กลัวไปหมดแล้ว กลัวเซนจะไม่เชื่อ กลัวเซนจะรู้ว่าผมไม่มีอะไรกับ.......แฟนเพื่อน
“เหรอ งั้นกูขอดูแผลหน่อยได้มั้ย” ไอ้เซนพูดจบก็เอามือจะมาดึงพลาสเตอร์ออกทันทีผม
“เฮ้ย! ไม่” ก่อนที่ผมจะพูดออกไป ไอ้เซนมันก็ดึงพลาสเตอร์ออกไปแล้ว ผมรีบเอามือปิดรอยช้ำนั้นเอาไว้แต่เซนมันก็ดึงมือผมออก เซนตาโตเมื่อเห็นรอยช้ำจางๆที่ต้นคอผม
“กัน! รอยนี้ใครมันเป็นคนทำ!!!” เซนปล่อยมือผมแล้วมาจับต้นแขนทั้งสองข้างแทน และผมก็ไม่ได้ตอบมัน ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกอยากจะร้องไห้อีกครั้ง
“กัน!!!! ตอบกูมา พี่โน่ใช่มั้ย!!” มันเขย่าตัวผมไปมา ผมได้แต่หลบสายตามันที่มองมาหาผม
“ไม่ใช่!” ผมตอบมัน น้ำตาผมเริ่มไหลออกมา
“มันจะไม่ใช่ได้ยัง เมื่อมึงไปกับพี่โน่วันนั้น!!” มันบีบต้นแขนผมแรงขึ้น
“โอ๊ย! ไอ้เซนกูเจ็บ กูไปกับพี่โน่วันนั้นแล้วไง ไม่ได้แปลว่ากูจะไปมีอะไรกับพี่เค้านะโว้ย” ผมพยายามสะบัดตัวออก แต่ไม่ได้ผลเลย น้ำตาจะไหลทำไมวะ ผมเกลียดตัวเองในตอนนี้จริงๆ
“ไอ้กะอีแค่รอยช้ำ กูดูก็รู้แล้วว่าโดนทำไว้กี่วันแล้ว มึง อย่า โก หก กู” ประโยคหลังไอ้เซนพูดเน้นคำใส่หน้าผมทีละคำ
“ไม่ใช่พี่โน่!!!” ผมตะโกนใส่หน้ามัน ตอนนี้ผมรู้สึกได้น้ำตาผมนองหน้าไปหมดแล้ว
“มันจะไม่ใช่ได้ยังไง!! หรือมึงต้องให้กูไปถามพี่โน่เอง ไปถามตอนอยู่กับริทเลยดีมั้ย” ไอ้เซนเพิ่มแรงกดดันให้ผม ผมไม่รู้ต้องทำยังไงต่อแล้ว ผมสับสนไปหมด เซนเพิ่มแรงบีบที่ต้นแขนผมมากขึ้น
“ก็บอกว่าไม่ใช่!!!!!!” ผมตะตอกใส่มัน และพยายามขืนตัวออก
“ไอ้กันมึงก็รู้อยู่แกใจ บอกกูมา!!!” ไอ้เซนบีบต้นแขนผมแรงขึ้นอีก
“เออ!! มันเป็นคนทำ มึงได้ยินมั้ย มันเป็นคนทำ! มันเป็นคนทำ!! มันเป็นคนทำ!! มันทะ..ทำ.......ฮึก ฮือ ฮือ” ผมทนแรงกดดันของไอ้เซนไม่ไหว ผมระเบิดอารมณ์ออกมา ขาของผมอ่อนไปหมด เข่าผมทรุดลงไปแต่ดีที่ไอ้เซนจับต้นแขนผมอยู่ ตัวผมเลยลงไปนั่งที่พื้นไม่แรงนัก แล้วเซนก็ปล่อยแขนผม
เซน
“มันจะไม่ใช่ได้ยังไง!! หรือมึงต้องให้กูไปถามพี่โน่เอง ไปถามตอนอยู่กับริทเลยดีมั้ย” ผมขู่กัน เพื่อเค้นความจริงออกจากปาก
“ก็บอกว่าไม่ใช่!!!!!!” มันตะตอกใส่มผม และพยายามขืนตัวออกจากมือผมที่บีบแขนมัน
“ไอ้กันมึงก็รู้อยู่แกใจ บอกกูมา!!!” ผมบีบต้นแขนมันแรงขึ้นอีก
“เออ!! มันเป็นคนทำ มึงได้ยินมั้ย มันเป็นคนทำ! มันเป็นคนทำ!! มันทะ..ทำ.......ฮึก ฮือ ฮือ” ไอ้กันตะโกนออกมาแล้วมันก็ทรุดตัวลงไป ผมปล่อยแขนมันแล้วยืนอึ่ง กันร้องไห้จนตัวโยน ผมทำอะไรไม่ถูกผมไม่เคยเห็นกันร้องไห้หนักขนาดนี้
“กะ.....กัน มึงโอเค..ใช่มั้ย” ผมก้มลงไปเตะที่ไหล่สั่นๆของมัน
“ฮึก! ฮืออ” กันไม่ได้ตอบอะไร ผมไม่รู้จะทำยังไง มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับกัน
“กันมึงลุกขึ้นมาก่อน” ผมดึงแขนกันให้ลุกขึ้น ตัวมันเหมือนไม่มีแรงผมพยุงกันไปนั่งที่ม้านั่งใต้ต้นไม้
“กันมองหน้ากู มองหน้ากู” ผมบอกมันแล้วใช้มือของผมประคองหน้ามันเอาไว้ มันยังคงร้องไห้ไม่หยุดแต่ไม่เท่ากับตอนแรก ผมหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตาและน้ำมูกของมัน เลอะเต็มหน้าเลย และผมก็เอามือออก
“พี่โน่ทำอะไรมึง” ผมถาม
“............” ไอ้กันก็ยังไม่ตอบผม
“พี่โน่ขมขืนมึงหรอ” ผมถามมันออกไปตรงๆ ผมว่ามันต้องมีปฏิกิริยาอะไรบ้าง
“อึก.......” กันเริ่มร้องไห้อีกครั้ง มันกัดริมฝีปากล่างขอตัวเองเพื่อกลั่นเสียงร้องไห้
“จริงเหรอกัน!! มันทำแบบนั้นกับมึงเหรอ” ผมคว้ามือกันมาจับไว้
“อึก!...” กันไม่ตอบอะไรได้แต่ร้องไห้
“กูจะไปเอาเรื่องกับมัน แม่.ง มีริทอยู่แล้วยังมาทำแบบนี้กับมึงอีก” ผมปล่อยมือกัน แล้วลุกขึ้นเพื่อไปเอาเรื่องกันไอ้โตโน่ ขอเปลี่ยนสรรพนามให้เข้ากับความเลวของมัน
“ไม่! มึงอยากไปยุ่งกับมัน” กันคว้าแขนผมเอาไว้
“ทำไมมันทำกับมึงขนานนี้เนี่ยนะ” ผมหันไปพูดกับมัน
“ก็คืนเมื่อ 3 วันก่อนริทมันไปหากูที่บ้าน มันให้กูพามันหนีไอ้โตโน่ บลาๆๆๆๆ” กันมันเล่าเรื่องทุกอย่างให้ผมฟัง ผมถึงกับอึ่ง
“ทำไมมันทำอะไรไม่คิด ทำไมมันเป็นคนแบบนี้วะ กูต้องไปเคลียกับมัน” ผมพูดแล้วมองหน้ากัน
“กูอยากให้เรื่องจบ อึก! แล้วมันก็ถ่ายคลิปกูไว้” ไอ้กันพูดแล้วร้องไห้ไปด้วย
“ถ่ายคลิป?? จริงเหรอกัน ไอ้เชี่ยเอ๊ย!” ผมพยายามแกะมือกันออก เพื่อจะไปหาไอ้โตโน่ผมไม่ไว้แล้วมันมาทำกับคนที่ผมแคร์แบบนี้ได้ยังไง
“ไม่เซน ไม่เอา กูยังมีสัญญากับมันอีก กูต้องทำตามไม่งั้นมันจะเอาคลิปกูไปปล่อย” มันเงยหน้ามาบอกผม
“แล้วมึงก็ต้องทำตามมันแบบนั้นตลอดชีวิตเลยเหรอ ฮะ! ไอ้กัน” ผมถามมัน
“กูไม่รู้ กูไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี ไอ้เซนมึงต้องช่วยกูนะ” กันมองหน้าผม ตอนนี้หน้ามันสื่อออกมาอย่างชัดเจนว่าต้องการให้ผมช่วย ผมนั่งลงไปที่เดิม และคว้าตัวมันมากอดปลอบ มันกอดตอบผมทันทีมันซุกหน้าไปที่ไหลของผม ผมรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆที่สัมผัสกับผิวของผม แปลว่ามันคงอยากระบายทุกสิ่งทุกอย่างออกมา มันรอให้ใครสักคนเข้าใจมัน และผมเป็นคนนั้นนั่นเอง ผมดีใจที่กันไว้ใจผม
“กูจะช่วยมึงเอง” ผมตบที่หลังมันเบาๆ ทำไมมันต้องมาเจออะไรแบบนี้ ทำไมไอ้โตโน่มันทำได้ มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ
“แล้วเราจะขึ้นเรียนกันมั้ย” กันละจากกอดของผมแล้วถาม
“ยังมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมงกว่าจะเข้าเรียน คิดจะโดดเหรอมึง” ผมทำถ้าจะแขกหัวไอ้กัน
“โหย มึงดูตากูบวมอยู่นะไอ้สัส” มันแถ
“ไม่ต้องเลยไป กลับโต๊ะพวกเราดีกว่า” ผมดึงมันลุกขึ้น
“ไม่เอาอายเค้า ไอ้สัส กูตาบวม” ไอ้กันมันงอแงแต่ผมก็ดึงมันไปที่โต๊ะประจำจนได้ เพราะผมต้องการที่จะพิสูจน์อะไรบางอย่าง แล้วพวกผมก็มาถึงโต๊ะ โดยที่ผมจับมือมันเดินเข้าไป
“อ้าวมากันแล้วเหรอ” พี่รุจพูดขึ้น
“โหยย ไอ้กันตาบวมเลย ไอ้เซนมึงทำอะไรมันวะ” ไอ้ริทพูดขึ้นด้วยเหมือนกัน
“พี่กันโดนพี่เซนทำอะไรอะ พี่เซนปล่อยมือพี่กันเลยนะโว้ยยยยย” ไอ้ตามมันตะโกนแล้วแยกมือผมกับกันออกจากกัน แต่พอหลุดผมก็จับมือกันคือ กันมองหน้าผมแบบสงสัย ผมเลยก้มไปกระซิบว่า อยู่เฉยๆก่อน
“ไอ้ตาม พี่ไม่ได้เป็นอะไร แค่ระบายอะไรนิดหน่อย” มันหันไปพูดกับไอ้ตาม
หมับ!
“มากับกูก่อน” ไอ้พี่โน่มันมาดึงแขนไอ้กันอีกข้าง
“มีอะไรก็พูดตรงนี้เลยสิพี่โน่ ทำไมต้องไปที่อื่น” ผมพูดแล้วไม่ยอมปล่อยมือกัน หึ! แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่าอะไรคืออะไร
“ไอ้เซน กูขอคุยกับกันส่วนตัว” ไอ้พี่โน่พูดแล้วจ้องหน้าผมแบบกินเลือดกินเนื้อ
“โอ๊ย!” เสียงกันดังขึ้นมา สงสัยไอ้พี่โน่มันจะบีบข้อมือกัน
“พี่โน่ทำไมไปบีบข้อมือกันแบบนั้นหละ พี่โน่กับกันมีอะไรหรือป่าว” ริทพูดขึ้นทำให้โตโน่ยอมปล่อยมือกัน
“เปล่า แค่มีเรื่องที่ต้องคุยกันเฉยๆ ขอโทษนะที่เผลอบีบซะแรง” ไอ้พี่โน่พูดแล้วเดินไปนั่งที่เดิม
“เจ็บรึเปล่ากัน” พี่สนเดินมาถาม
“ไม่ครับ” ไอ้กันก็ยิ้มตอบ ผมเห็นกันยิ้มได้ก็ดีใจแล้วครับ และผมก็ปล่อยมือกัน
กัน
สักพักผมกับพวกเพื่อนก็ขอตัวขึ้นเรียน เฮ้อ โล่งอกขึ้นเมื่อได้ระบายกับไอ้เซน พวกผมก็เข้าไปในห้อง แล้วเดินไปนั่งที่ประจำของพวกผม
ครืนๆ ครืนๆ โทรศัพท์ผมสั่นเพราะมีคนส่งไลน์มาหาผม ผมหยิบโทรศัพท์ออกมา ผมเปิดเข้าไปดูว่าใครส่งมาไม่คุ้นเลยแหะ ไม่มีอยู่ในเพื่อนด้วย ผมก็เข้าไปอ่านข้อความ
:คืนนี้กูจะไปหามึง ออกมารอกูด้วย
:ฮะ! มึงเป็นใคร
:ผัวมึงไง
ผมถึงกับอึ่ง คืนนี้...............
..............................................................................
เย้ยยยยยยยยยยยย จบตอนแล้ว จบแบบมึนมั้ย ฮาๆ ไรท์แต่งแบบมึนๆ ไรท์ฟิคไรท์เริ่มออกนอกทะเลไปไกลแล้ว ยิ่งแต่งยิ่งแปลก ตอนนี้จะสั่นกว่าตอนอื่น T^T ตอนหน้าจะขอแก้ตัว ขอบคุณที่ติดตามจ้า พิมพ์ตกพิมพ์หล่นก็ขอโทษด้วยนะค๊าบบบ
@BzBbenz
ความคิดเห็น