คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ความผิดที่ 6
ความผิดที่ 6
Gun Say
ริทกับไอ้ตี๋โตโน่ก็นั่งลง โดยที่โตโน่นั่งข้างผม ส่วนริทนั่งข้างพี่เก่ง ตอนแรกริทจะนั่งข้างผมแต่ไอ้โตโน่มันชิงนั่งก่อนทำให้ริทงอแงนิดๆก่อนที่จะยอมนั่งกับพี่เก่ง ริทกับไอ้โตโน่ได้สั่งอาหารมาเพิ่ม และอาหารก็มาเสริฟจนหมดแล้ว พวกเราเริ่มลงมือทาน พี่เก่งแกบอกว่าจะเลี้ยงพวกเราทุกคนเอง ผมก็นั่งก้มหน้าอย่างเดียว ผมทำอะไรไม่ถูกแล้ว
“กันทำไมก้มหน้าอย่างเดียว ไม่พูดไม่จาเลย หิวมากเหรอ” พี่เก่งถามผม เมื่อเห็นผมเอาแต่กิน
“ครับ กันหิวมาก” ผมพูดแต่ก็ยังไม่เงยหน้าขึ้นมา
“กัน มึงเงยหน้าได้แล้ว ก้มจนหน้าจะติดจานแล้ว” ริทมันแซวผม
“...................” ผมไม่ได้ตอบอะไรริทและก็ไม่เงยหน้า แต่ผมก็รู้สึกได้ว่า............ริทเสียใจ
“ไอ้สำลีเงยหน้า” เสียงไอ้โตโน่มันแทรกขึ้น น้ำเสียงนั้นออกเหมือนคำสั่งแต่ติดตลกนิดๆแต่ผมก็ทำตามคำสั่งนั้น
“โหย ไอ้กันพี่โน่สั่งคำเดียวทำตามเลยนะ” ไอ้ริทพูดออกแนวแซวๆ แต่น้ำเสียงก็ยังดูเศร้าๆ
“ฮาๆ สงสัยกันจะกลัวคุณ” พี่เก่งหันไปพูดกับนายโตโน่ที่นั่งตรงข้างกับผม
“พี่เก่ง ไม่จริงเลย กันกับพี่โน่เจอกันที่ไรเป็นต้องต่อปากต่อคำกันตลอด แต่วันนี้กันแปลกนะเป็นอะไรรึเปล่า” ริทหันไปพูดกับพี่เก่งก่อนที่จะถามผม
“เปล่า” ผมพูดแค่นั้นแล้วหลบสายตาริท
“อ้าว กันคอไปโดนอะไรมาหนะ ทำไมต้องติดแบบนั้นด้วย” ไอ้โตโน่มันถามผม ผมหันไปมองมันทันที มันจงใจที่จะแกล้งผม ให้ริทสังเกตที่คอผม
“จริงด้วย กันคอเป็นอะไร” ริทก็สนใจตามที่ไอ้โตโน่พูดจริงๆด้วย
“อะ...อ๋อ คะ...คอไปโดนไม้เกี่ยวเอาเลยเป็นแผล อย่าสนใจเลย” ผมพูดเสียงสั่นๆ
“ไม้เกี่ยวเหรอ คิดว่าไปโดนใครทำอะไรมา” ไอ้โตโน่พูดขึ้นมาเป็นนัย
“คะ...ใคร ใครมันจะทำอะไรกู มึงนี้ปากหมาจริงๆ อยากโดนตรีนกูปะ” ผมมองหน้ามันอย่างกินเลือดกินเนื้อ
“ไอ้พี่โน่พูดแบบนั้นได้ไง บ้าปะ ไอ้กันมันจะไปทำอะไรกับใคร” ไอ้ริทว่าไอ้ตี๋โตโน่
“เออๆ หยุดว่ากันได้แล้ว กินๆๆๆ” พี่เก่งพูดขึ้นเมื่อเห็นพวกเราคุยกันแล้วไม่ยอมกิน ผมเลยรอดตัวไป
ผมกำลังนั่งกินอยู่เงียบๆอยู่ๆก็มีมือของคนข้างๆมาสัมผัสที่ต้นขาของผม ทำให้ผมต้องหันไปมอง ไอ้โตโน่มันขยับปากแบบไม่มีเสียงบอกผมว่า ‘ตามมา’
“คือ เดี๋ยวขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ไอ้โตโน่พูดแล้วลุกขึ้น แล้วมองหน้าผม
“เอ่อ....เดี๋ยวกันขอไปเข้าห้องน้ำด้วยนะ” ผมพูดจบก็เดินตามนายโตโน่ไป
“2 คนนี้ไปเข้าห้องน้ำด้วยกันคงไม่ได้ไปต่อยกันในห้องน้ำหรอกนะ” ริทพูดตะโกนแซวๆ ผมกับไอ้โตโน่
“ฮาๆๆ” พี่เก่งหัวเราะตามหลังมา
ผมเดินตามนายโตโน่มาจนถึงห้องน้ำ ห้องน้ำมันดันไม่มีคนซะได้ผมจะเจออะไรอีกก็ไม่รู้
“มึงมีอะไร” ผมถามมัน
“หึ! เป็นไงมึง ยังมีแรงมากินข้าวกับผู้ชายได้อีกนะ” มันหันมาพูดกับผมเมื่อเราเดินมาถึงอ่างล้างมือด้านในสุด
“เรื่องของกู มึงหละคืนดีกับริทแล้วเหรอ” ผมถามมัน
“เออ กูไปขอโทษริทมา แล้วก็ไถโทษโดยการพามากินข้าวไง”
“อืมๆ มึงมีอะไรก็รีบๆพูดมา” ผมเร่งมัน เพราะอยากจะรีบๆพูดรีบๆจบ
“อ๋อ กูเรียกมึงมาคุย” มันเริ่มเข้าเรื่อง
“คุย คุยอะไร” เออคุยอะไร ผมกับมันจะมีอะไรต้องคุยกันอีกเหรอวะ
“กูยอมให้มึงเป็นเพื่อนกับริทต่อ แต่ห้ามให้กูรู้นะว่ามึงไปทำอะไรกับริทอีก ไม่งั้นอะไรจะเกิดขึ้นมึงก็รู้ใช่มั้ย กูเห็นท่าทางที่มึงไม่ยอมมองหน้ามันแล้วริทมันเศร้าๆ กูไม่อยากเห็นริทเศร้า ทำทุกอย่างให้ปกติทั้งกับกูและกับริท เข้าใจมั้ย” มันพูดจบก็มองหน้าผม
“ห๊ะ! มึงนี้ยอมง่ายๆเลยเหรอ แต่ยังไงก็ขอบใจ” ผมตกใจอยู่ดีๆมันก็ยอมให้ผมเป็นเพื่อนกับริทต่อ สมกับเป็นมันเลย บ้าจริง
“หึ! แต่ยังไงกูก็ยังไม่ได้คิดบัญชีกับมึง” มันเดินมาใกล้ผมเรื่อยๆ ผมเลยต้องถอยหลังไป
“คิดบัญชี บัญชีอะไรของมึง” ผมถอยหลังจนไปติดกำแพง
“หึ! ก็เรื่องที่มึงมากับผู้ชายคนอื่นไง” มันเข้ามาประชิดตัวผมและค่อยๆยื่นหน้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ในห้องน้ำทำไมไม่มีคนเข้าเลยวะ
“แล้วไง กูจะไปกับใครมันก็เรื่องของกู” ผมเบี่ยงหน้าหลบมัน มือของมันค่อยๆรัดเอวผม
“เรื่องของมึง หึ กูขอบอกไว้ก่อนนะว่ากูไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร เข้าใจมั้ย!!” มันตะคอกใส่ผม และก้มลงมา ขบที่คอผมหนึ่งที
“โอ๊ย! ไอ้สัส ออกไป! มึงอย่าหวังว่าจะได้เอากูอีก ออกไป!!” ผมผลักมันออกแต่มันก็ยังมาขวางทางผม
“เดี๋ยวมึงก็จะได้รู้ ว่ากูจะได้เอามึงอีกมั้ย” มันพูดจบก็เดินออกไปก่อนผม ผมมองเข้าไปที่กระจกห้องน้ำต้นคอของผมเป็นรอยแดงวงใหญ่เลย แต่อยู่เกือบหลังคอ คงไม่มีใครเห็นหรอกมั่ง แต่ถ้าเห็นผมจะบอกพวกนั้นยังไงเนี่ย
ผมเดินไปที่โต๊ะซึ่งมีนายโตโน่ที่มาถึงก่อนนั่งอยู่ ผมเดินปิดๆต้นคอเดินไปนั่งๆข้างไอ้ตี๋กระหัง
“กันกับพี่โน่เข้าห้องน้ำนานจัง ริทกินจนอิ่มแล้วเนี้ย” ริทพูด
“อิ่มแล้วจริงอะ งั้นแกห้ามกินต่อนะ” พี่เก่งพูดกับไอ้ริท
“โหย ริทล้อเล่นๆ ยังไม่อิ่มๆ” ริทรีบเข้าไปเกาะแขนพี่เก่ง
“ฮาๆๆ งั้นกินต่อไป แล้วกันคงอิ่มแล้วสินะ ไปกินในห้องน้ำมาหละสิ นานเชียว ฮาๆๆๆ” พี่เก่งแซวผมว่าไปกิน เอ่อ......ไปกินขรี้ในห้องน้ำ = =;;
“โหย~~~ ว่าแล้วเข้านานกว่าผม เข้าไปหม่ำๆนี้เอง ฮาๆๆๆๆ” ไอ้โตโน่เสริม = =*
“หยุดเลยๆ ทั้ง 2 คน แซวกันอยู่ได้ กันอร่อยมั้ยของในห้องน้ำ ฮาๆๆ” ริทก็เข้าร่วมด้วยอีกคน ผมมองหน้าริทค้อนๆ แบบงอนๆ
“โอ๋ๆๆ กันอย่างอนนะ มาๆ ริทตักยำปลาดุฟูให้กิน” ริทตักยำปลาดุกฟูมาใส่ในจากผม
“ฮาๆ ขอบใจ” ผมยิ้มให้ริท แล้วริทก็ยิ้มตอบผม สีหน้าริทดูสดชื้นเมื่อผมยิ้มให้
“ริทไม่เห็นตักให้พี่เลย” ไอ้ตี๋กระหังทำท่างอน คิดว่าตัวเองอายุเท่าไรวะ
“ฮาๆๆ เฮ้ย อย่างอนๆ เดี๋ยวริทตักให้เอาเหมือนกันเลย” ริทตักอาหารใส่จานให้ไอ้ตี๋
“ขอบคุณนะ ตัวเล็กกกกก” ไอ้ตี๋ลากเสียงยาวแล้วเหล่ตามาทางผม และยักคิ้วให้อย่างได้ชัยชนะ มันชนะตรงไหนวะ ผมส่ายหัวอย่างเอือมๆ
“กัน ตักให้พี่บ้างๆๆ” พี่เก่งทำท่างอแงแบบเด็กๆให้ผมตักให้บ้าง ผมว่าคนในโต๊ะนี้มัน เริ่มจะเป็น ดาวกันแล้วนะ ดาวซินโดม แต่ผมก็ตักให้พี่เก่ง ฮาๆ ดีจริงๆ ที่พวกนี้ไม่เห็นรอยที่คอผม
ผมนั่งมองทุกคน คุยกันอย่างสนุกสนาน ผมมองหน้าริท ใจของผมมันเจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที มันทำให้ผมนึกเรื่องๆหนึ่งได้ เรื่องที่ผมอยากลืมมากที่สุด ผมมีอะไรกับแฟนเพื่อนแต่ยังมาทำตัวปกติด้วย ผมรู้สึก............ผิด รู้สึกผิดกับความผิดที่ผม.........ไม่ได้ทำ..........
“กันเป็นอะไรนั่งเงียบๆ” พี่เก่งมองมาที่ผม
“ปะ เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร” ผมรีบพูดปัดๆไป
“อิ่มกันแล้วใช่มั้ย เช็กบิล เลยนะ” พี่เก่งถามทุกคน
“อิ่มหมดแล้วแหละพี่ แหม่ อาหารหมดโต๊ะแล้วนิ” ไอ้ริทพูด
“ไอ้ริทนิ กวนตรีนพี่ได้ตลอดนะ กินหน่อยมั้ยตรีนกูเนี้ย” พี่เก่งหันไปแกล้งไอ้ริท
“พอเลย ทั้งพี่ทั้งน้อง พี่เก่งจ่ายเงินดิบิลมาแล้ว” ผมบอกพี่เก่ง
“ผมช่วยออกครึ่งหนึ่งนะ” ไอ้โตโน่บอกพี่เก่ง ตอนแรกพี่เก่งจะไม่ยอมแต่ไอ้โตโน่มันก็ไม่ยอม ผมเลยบอกให้พี่เก่งยอมๆไป พอพี่เก่งจ่ายเงินเสร็จพวกเราก็เดินออกมาหน้าร้านเพื่อจะแยกย้าย
“วันนี้สนุกมากนะครับหวังว่าพวกเราจะได้มาทานข้าวร่วมกันอีก” ไอ้ตี๋โตโน่หันมาพูดกับพี่เก่งที่ยืนข้างผม
“ครับ ผมก็สนุกดี ไว้เจอกันนะครับ กันมา รีบกลับบ้าน พี่ต้องเข้าเวรตอน 3 ทุ่ม” พี่เก่งจูงมือผมเพื่อจะมาที่รถ
“บายริทไปแล้วนะ” ผมเลยหันไปบายบ๊ายแต่พี่เก่งก็ยังไม่หยุดดึงมือผมไป ซึ่งคนตัวสูงข้างหลังมองผมตาแข็งเลย ผมทำอะไรผิดวะ
ToNo Say
พอกันกับไอ้คุณเก่งไปผมกับริทก็จะกลับเหมือนกัน ผมเปิดประตูรถให้ริทเข้าไปนั่ง ตลอดทางริทชวนผมคุยตลอดแต่ผมก็ไม่ได้สนใจนัก
“พี่โน่ว่าเก่งมั้ย” ริทหันมาถามผม ซึ่งผม งง มากริทถามเรื่องอะไรวะผมไม่ได้ฟัง
“ใครเก่ง” ผมถามริท
“อ้าว พี่โน่ไม่ได้ฟังที่ริทพูดเลยนิ” ริทหันหน้าหนี้ผม
“เฮ้ย เปล่าพี่แค่ได้ยินไม่ค่อยชัดพูดใหม่ได้มั้ย” ผมพยายามแก้ตัว
“ก็ได้ พี่เก่งเค้าเก่งมากเลยนะพี่ สอบติดหมอด้วย ตอนนี้เรียนจบแล้วด้วย เก่งเนอะว่ามั้ย” ริทหันมาถามผมอีกครั้ง
“อืม ก็เก่งดี ริทเก่งเค้าอายุเท่าไหร่เหรอ”
“อายุเท่าพี่เลย พี่เค้าเป็น อัฉริย นะเรียน มหาลัยตั้งแต่อายุ 16 คณะแพทย์ สุดยอดของแท้เลย” ริทดูท่าทางชื้นชมไอ้คุณเก่งมากเลย ว่าแล้วทำไมไอ้คุณเก่งหน้าเด็ก
“ว่าคนอื่นเก่งพี่ไม่เก่งเหรอ” ผมลองทำถ้างอนริท ดูซิจะง้อผมมั้ย
“โอ๋ๆๆ พี่โน่ของริทก็เก่งนะ” ริทง้อผมจริงๆด้วย ฮาๆน่ารักจัง =//=
“ถึงแล้วริทไปนะ ฝันดีครับ” ริทลงจากรถ แล้วหันมาบายบ๊ายให้ผมและวิ่งขึ้นคอนโดไป น่ารักจริงๆ วันนี้ผมขอไปพักผ่อนก่อนดีกว่าพรุ่งนี้คงมีอะไรสนุกๆให้ทำอีกเยอะ หึหึ
Gun Say
ตอนนี้ผมอยู่บนรถกับพี่เก่ง
“กันตอนนี้มีแฟนยัง” พี่เก่งถามผมแต่ตายังมองทางอยู่ ผมถึงกับสะดุ้ง
“หะ ห๊ะ! ยัง กันยังไม่มี ถามทำไมพี่” ผมไปไม่ถูกเลย
“ฮาๆ สะดุ้งทำไม พี่ถามเฉย เปิดโอกาสให้พี่บ้างนะ อะ ถึงแล้ว” พี่เก่งพูดกับผมแปลกๆนะ แต่ผมก็ไมได้ติดใจอะไร
ผมบอกลาและขอบคุณพี่เก่ง ผมลงจากรถมา ผมก็เจอเลยครับ เจ้าเก่าเจ้าเดิม ไอ้ตูมตาม มันเดินตรงมาหาผมแล้ว
“พี่กันใครมาส่งอะ” ไอ้ตามถามผม แล้วมองไปยังรถที่ขับออกไป
“พี่เก่งไง” ผมตอบมัน
“อ้าว พี่เก่งมาทำไมไม่บอกผม โหยไม่เจอกันตั้งนาน” ไอ้ตามบ่นออกมาเมื่อผมไม่ยอมบอกมันว่าพี่เก่งมา ไอ้ตามรู้จักพี่เก่งก็ตอนที่พี่เก่งมาสอนหนังสือให้ผมตอนปิดเทอม ไอ้ตามมันก็ติดผม พี่เก่งเลยได้เจอกับไอ้ตาม พวกเรา 3 คนเลยสนิทกันน่ะครับ
“เรื่องอะไรพี่จะบอก ฮาๆ ไปนอนได้แล้วไอ้ตามไปๆพรุ่งอย่าสายนะมึง” ผมไล่ให้มันไปนอนเพราะพรุ่งนี้เรา 2 คนต้องไปมหาลัยด้วยกัน
“เออๆ แม่งพี่เก่งมาไม่บอก ฝันดีนะพี่ ฝันถึงผมด้วยนะ จุ๊บๆ^3^” ไอ้ตามพูดแล้วทำหน้าจุ๊บๆ อ้วก ผมจะอ้วก ฮาๆ
“ใครจะฝันถึงแกวะ พี่เห็นแกทำหน้าแบบนี้พี่ฝันร้ายแน่ๆ ฮาๆ ไปนอนๆ” ผมแซวมัน มันทำหน้าโกรธแต่ก็ยอมไปนอน ดีๆ ผมเลยเดินเข้าบ้านเพื่อเข้าไปนอนเหมือนกัน
~อรุณเบิกฟ้านกอีกาโบยบิน ออกหากินท่าทางแจ๋มใส
“อื้อออ นาฬิกาปลุกแล้ว หาวววว” ผมตื่นมาเพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งไว้กับโทรศัพท์ เสียงนี้เป็นเสียงที่ผมชอบมาก ฮาๆๆ หวังว่าทุกคนเกิดทัน เรื่องเจ้าขุนทอง ตอนนี้ก็ยังมีอยู่นะ วันอาทิตย์ ประมาณ ตี 5.30 น. หรือ 6 โมงหว่า (โฆษณา)
ผมอาบน้ำเสร็จก็ออกมาแต่งตัว ผมแกะพลาสเตอร์ออกดูว่ารอยช้ำมันจางไปรึยัง ปรากฏว่ารอยมันยังเห็นนิดหน่อย ผมเลยหยิบพลาสเตอร์อันใหม่มาติดให้ครบรอย วันนี้ผมต้องทำตัวปกติ ผมต้องทำตัวปกติ ผมบอกตัวเองไปเรื่อยๆพอผมแต่งตัวเสร็จก็ลงมาข้างล่างเพื่อมาทานอาหารเช้า โหย พอลงมาปุ๊ปกลิ่นมาปั๊ปเลย หอมจัง
“แม่! ทำอะไรกิน” ผมกระโดดไปกอดแม่จากด้านหลัง แล้วเอาคางเกยไหลแม่ไว้
“อุ๊ย! น้องกันแม่ตกใจหมด แม่ทำข้าวต้มปลาให้กิน” แม่เอียงหน้ามาบอกผม
“เย้ เสร็จยังแม่เดี๋ยวกันเอาไปวางที่โต๊ะให้” ผมถามแม่
“เสร็จแล้ว อะเอาไป” แม่ส่งถาดที่มีชามข้าวต้มอยู่ 3 ถ้วย
“พ่อ ข้าวต้มมาเสริฟแล้วววววว” ผมเดินไปวางชามข้าวต้ม ให้พ่อ แม่ แล้วตัวเอง
“โอ้ววว มาแล้ว” พ่อที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ก็วางหนังสือพิมพ์ลง
“กัน กินเร็วๆนะลูกเดี๋ยวสาย” แม่ที่เดินมานั่งบอกผม
“ครับ” ผมหันไปยิ้มให้แม่ แล้วนั่งกินข้าวต้ม จนหมด แล้วออกมาเพื่อมารอไอ้ตามออกมาจากบ้านมัน
“พี่กันรอนานมั้ย” ไอ้ตามวิ่งหัวยุ่งมาหาผม
“ไม่หรอก มึงรีบขึ้นรถไป” ผมบอกมัน
“เออๆ” พอมันขึ้นรถผมก็ออกรถไปทันที ผมขับรถสบายๆ
“พี่กัน ผมกะจะถามตั้งนานแล้วคอเป็นอะไรอะ” ไอ้ตามพูดขึ้น จะมาสงสัยอะไรตอนนี้วะ
“อะ...อ๋อ ไปโดนไม้ที่สวนบ้านเพื่อนเกี๋ยวมา แม่งเป็นแผลเลย” ผมแถไป มันคงไม่สงสัยนะ
“เหรอ = = ซุ่มซ่าม” ไอ้ตามมันว่าผม ผมถึงกับขึ้นเลยครับ
“เฮ้ย ว่าพี่แบบนี้ต่อยกันเลยป่าว ฮะ” ผมทำเป็นหาเรื่องมัน ที่จริงพวกเราก็เล่นๆกันแบบนี้แหละ
“มาเลย พี่แน่จริงเอาขาหน้าพี่มาตีผมสิ” ไอ้ตามพูดกวนใส่ผม ฮะ! ขาหน้า? เฮ้ย!มันหลอกด่าผมนี้หว่า
“เฮ้ย หรอกด่าพี่เหรอ เดี๋ยว ถึงมหาลัยก่อนมึงโดนแน่” ผมขู่มันเอาไว้ พอถึงลานจอดรถของมหาลัย ผมก็ลงจากรถและ ล็อกรถเรียบร้อย ผมเดินมาหาไอ้ตาม พอมันรู้สึกตัวมันก็วิ่งหนีเลยครับ
“เฮ้ย ไอ้ตูมตูด วิ่งหนีทำไมเก่งนะไม่ใช่เหรอ” ผมตะโกนด่ามันและวิ่งตามมันไป เดี๋ยวมันได้ตูดตูมสนชื่อแน่ ฮาๆๆ คนที่ผ่านไปผ่านมาก็หัวเราะในชื่อที่ผมเรียกไอ้ตาม
ไอ้ตามมันวิ่งไปที่โต๊ะกลุ่มประจำที่พวกผมชอบนั่ง โดยมีคนนั่งอยู่แล้ว ที่เห็นก็มี ......ไอ้ตี๋กระหัง ไอ้ริท พี่สน พี่ฮั่น พี่รุจ ผมวิ่งไปเกือบจะทันมันแล้ว
“พี่กันผมพูดเล่น!” ไอ้ตามตะโกนมา พอมันถึงโต๊ะกลุ่ม ผมก็วิ่งมาถึงมันพอดี ทีนี้แหละครับ
“ย๊ากกกกกกกก” ผมกระโดดถีบมันจนมันลงไปนั่ง จ้ำบ๊ะ กับพื้น
“ฮาๆๆๆๆๆๆ” ลูกถีบครั้งนี้เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้
“พี่กัน กูเจ็บตูดนะ” ไอ้ตามลุกขึ้นมาปัดตูดแล้วพูดกับผม
“ฮาๆๆๆ 2 คนนี้ทะเลาะอะไรกันมาอีกเนี้ย” พี่รุจถาม
“ก็ไอ้ตามมันว่า กันเป็นหมาอะพี่” ผมหันไปฟ้องพี่รุจ
“ผมบอกเหรอ ว่าพี่เป็นหมา” ไอ้ตามพูดแล้วทำกวนกันบาทา
“ไอ้!”
“กัน!!” ผมยังพูดไม่จบก็มีเสียงเรียกชื่อผมมาขัดซะก่อน
“อ้าว เซนมีอะไรเรียกกูซะดังเลย” ผมหันไปตามเสียงคนที่เพิ่งมา และหยุดปะทะอารมณ์กับไอ้ตามก่อน
“ทำไมไม่โทรกลับมาหากู!” ไอ้เซนเดินมาแล้วตะคอกใส่ผม เอ๊า! ผมผิดเหรอ ยังไงวันนี้ก็ได้เจอกัน
“อ้าวว วันนี้ก็ได้เจอกัน มึงก็บอกกูวันนี้ได้นิ” ผมอธิบายให้มันฟังแบบใจเย็นๆ
“กัน มันไม่เหมือนกันทำไมเป็นคนแบบนี้ว่ะ!!” ไอ้เซนตะคอกดังกว่าเดิม คนทั้งโต๊ะเริ่มตกใจ
“เฮ้ยๆ พี่เซนใจเย็นดิพี่ เรื่องแค่นี้เอง” ไอ้ตามพยายามทำให้เซนใจเย็นลง มันไปเดือดจากไหนมาวะ
“ไอ้ตามอย่ายุ่ง!” ไอ้เซนผลักให้ไอ้ตามหลบไป
“กัน ถ้ากูเป็นอะไรมาแล้วโทรขอความช่วยเหลือจากมึง มึงจะไม่เป็นห่วงกูเลยเหรอ” ไอ้เซนจ้องหน้าผม
“เปล่า แต่กูเปิดดูมันก็ดึกแล้วไง” ผมพยายามแถ่
“ดึกแล้วคุยกับกูไม่ได้ใช่มั้ย!!” ไอ้เซนเริ่มขึ้นอีกครั้ง
“เฮ้ยเซน เรื่องแค่นี้เอง” พี่รุจพูด
“เออ จะเดือดอะไรนักหนาว่ะ” พี่ฮั่นก็สมทบ
“พวกพี่ไม่เข้าใจผม” ไอ้เซนหันหลังจะเดินไปไหนก็ไม่รู้
“กันมึงตามไปดิ” ริทบอกผม ผมเลยวิ่งตามไอ้เซนไป
…………………………………………………..
เฮ้โย้~~~~~ ไง ความผิดที่ 5 มันแปลกมั้ย ฮาๆๆๆ ไรท์หายไปนาน ขอโทษ ไรท์จะไม่ค่อยว่างแล้วจริงๆ
ทุกคน!!!! เต๋าคชาจะมีคอนฯ กรี๊ดดดดดดด ไรท์รอนานมาก ใครไปเจอกันๆ เฮ้ยเดี๋ยว นี้ฟิคโน่กัน
เข้าสู่โหมด โน่กัน อยากให้ โน่กันมีคอนฯร่วมกันบ้าง TT
ตอนหน้าจะเป็นยังไงเซนจะหายโกรธกันมั้ย โปรดติดตาม!!!!!!!!!!!! ยังไงก็ขอบคุณที่ติดตามนะคับบบบบบ
@BzBbenz
ความคิดเห็น