คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความผิดที่ 5
ความผิดที่ 5
ToNo Say
ตอนนี้ผมเดินออกมาจากห้องน้ำเพื่อมาแต่งตัว ผมเลยหันไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียง หึ ตอนนี้หลับสนิทเลย สงสัยใช้แรงเยอะ เหนื่อยห่าอะไรวะ ก็แค่นอนอ้าขา อ่อนจริงๆ
เมื่อผมแต่งตัวเสร็จก็เลยเดินไปดูมันสักหน่อย ผมนั่งลงข้างเตียงแล้วมองไปที่มัน ตัวมันมีรอยจูบและรอยช้ำที่ผมสร้างไว้เต็มไปหมด หึ ที่ผมทำลงไปคงไม่มากไปใช่มั้ย มันกล้ามากที่แทงข้างหลังผม มันกับริทกล้าหลอกผม ผมรักริทมากนะ ผมโกรธที่ริทหนีไปหามัน ไปอยู่กันมัน ไปนอนกับมัน!! ผมรับไม่ได้! ที่ริทเห็นมันสำคัญมากกว่าผม ริทไม่ค่อยสนใจผม สนใจแต่มัน แต่ผมทำร้ายริทไม่ลง........
ใครๆอาจจะบอกว่าผมมันบ้าคิดได้ไง ขมขืนไอ้กัน หึ ทุกคนต้องเข้าใจเพราะมันคือเหตุผลของผม
“เฮ้ย เฮ้ย เฮ้ย! ตื่น!” ผมเขย่าตัวมัน ตอนนี้ก็บ่าย 4 โมงกว่าๆ ผมควรให้มันกลับห้องมันได้แล้ว ผมไม่อยากให้มันอยู่ห้องผมนานๆเดี๋ยวกลิ่นมันติดห้อง
“เฮ้ย!! ตื่นได้แล้ว” ผมเขย่าตัวมันแรงขึ้น
“อื้อ!” มันครางออกมาอย่างไม่พอใจ ก่อนที่จะค่อยๆลืมตา
“รีบๆลุกขึ้นมาได้แล้ว” ผมบอกกับมัน และกำลังจะดึงมันขึ้น
“อย่ามาแตะต้องตัวกู!!” มันรีบเขยิบตัวออกห่าง แล้วตะคอกใส่ผม มันจะอะไรกันนักกันหนาวะ
“ทำไมกูจะแตะไม่ได้ ฮะ!” ผมกระชากแขนมันเข้าหาตัวเอง
“โอ๊ย! ไอ้สัสกูเจ็บ! ปล่อย!” มันตะคอกใส่ผมอีกครั้ง และพยายามดึงแขนกลับ
“ไม่ปล่อย ลุกมาไปอาบน้ำได้แล้ว” ผมดึงแขนมันขึ้นเพื่อให้มันลุก
“ปล่อยไอ้เลว!” มันด่าผม
“โอ๊ย! อย่าลีลานัก กูรำคาญ” ผมทำท่าไม่พอใจ
“เฮ้ยยยยยยย!!” มันร้องเสียงหลงเมื่อผมจะดึงมันออกจากผ้าห่ม
“เฮ้ย! ปล่อยอย่าดึงแขนกู ปล่อย!” มันร้องออกมาไม่ให้ผมดึง ผมเลยเลิกดึงแขนมัน
“ทำไมมีอะไร” ผมก้มลงไปถาม
“กะ....กู กู” มันพูดเสียงติดขัด
“อะไรหละ เร็วๆ” ผมเร่งมัน
“กูโป๋!!” หมันหลับตาลงแล้วตะเบ็งเสียงออกมา
“ฮะ มึงโป๋ แล้วไงกูเห็นมาหมดแล้วไม่ต้องอาย” ผมดึงมันขึ้น
“เฮ้ยยยยยย ปล่อยกู” มันดูตกใจเพราะร่างกายมันไม่มีอะไรปกปิด
“เชี้ยนิ ไป ไปอาบน้ำ” ผมดึงมันไปทางห้องน้ำแล้วผลักมันเข้าไป
“อาบไปเร็วๆด้วย เสื้อผ้าอยู่ข้างนอก ผ้าขนหนูอยู่ข้างในเห็นมั้ยใช้ได้เลย” ผมบอกมันอย่างละเอียด
“เออ” มันส่งเสียงออกมาจากห้องน้ำแค่นั้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Gun Say
ตอนนี้ผมอยู่ในห้องน้ำครับ ผมกำลังยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ที่ตั้งในห้องน้ำของมัน ตอนนี้ภาพที่ผมเห็นคือ ร่างกายของผมมีแต่ร่องรอยจากการกระทำของไอ้โตโน่จากเมื่อคืนเต็มไปหมด มีทั้งรอยช้ำ และรอยจูบ อึก! ผมกลั่นเสียงร้องไห้เอาไว้ ทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย ผมอยากให้สิ่งที่เกิดขึ้นเป็นแค่ความฝันจริงๆ
ผมปลอบตัวเองอยู่สักพักก็รีบอาบน้ำล้างความสกปรกทั้งหมดในตัวให้ออกไปให้หมด! ผมไม่อยากให้อะไรๆของมันติดตัวผมไปนานๆ
หลังจากผมอาบน้ำเสร็จก็ออกมาเอาเสื้อผ้าเพื่อเข้าไปแต่งตัวให้เสร็จ พอผมแต่งตัวเสร็จก็รีบเดินออกมา เพื่อจะกลับบ้าน ผมไม่อยากอยู่ห้องไอ้เลวนี้นานๆ ผมอยากให้เรื่องราวทั้งหมดจบลงในวันนี้ ขอแค่เรื่องร้ายๆนี้เกิดขึ้นกับผมแค่คนเดียวก็พอ ผมกำลังจะเดินออกจากห้องของมัน แต่เห็นมันนั่งอยู่ที่โซฟาหน้าทีวี ผมไม่สนใจรีบเดินไปทางประตู
“เฮ้ย จะรีบไปไหนยังไม่ได้ดูผลงานของตัวเองเลยนิ” มันหันมามองผมพร้อมยกยิ้มที่มุมปาก มือของมันถือกล้องวีดีโอ
“กูไม่ดู!!” ผมชักเสียงกลับ แล้วกำลังจะเปิดประตู
“ไม่อยากรู้หรอกว่ากูจะเอาคลิปมึงไปทำอะไร” มันเริ่มทำให้ผมอยากรู้ ผมเลยเดินไปนั่งที่โซฟาอีกตัวข้างๆมัน
“มึงต้องการอะไรจากกูอีก มึงจะเอาคลิปกูไปทำอะไร” ผมพยายามคุมอารมณ์ตัวเอง เพราะผมต้องการให้เรื่องมันจบ
“หึ สิ่งที่กูต้องการคือ เลิกยุ่งกับริท และต้องเชื่อฟังกู ไม่งั้น......” มันหยุดพูดแล้วมองหน้าผม
“ไม่งั้นอะไร เร็วๆ อยากลีลา” ผมเร่งมัน
“คลิปนี้อาจจะไปอยู่ในเว็บอะไรสักเว็บ ริทอาจจะเห็นแล้วรังเกียจมึง คนทั้งมหาลัยอาจจะฮือฮาก็ได้” มันพูด
“ถ้ามึงทำแบบนั้น มึงก็คงไม่ต่างอะไรกับกูนักหรอก เพราะคนที่เอากูก็เป็นมึง!” ผมพูดออกไปอย่างไม่อายปาก หึ ผมคงไม่มีอะไรจะเสียแล้วจริงๆ
“โอ๊ะโอ หึ คนที่เอามึงเป็นกูแล้วไง กูไม่โง่ให้เห็นหน้าตัวเองในคลิปหรอก มึงอาจจะไม่ใช่มองหน้าริทไม่ติดคนเดียวก็ได้ ฮาๆ” มันหัวเราะออกมา ทำไมมันเลวได้ใจขนาดนี้
“ไอ้ชั่ว! มึงมันชั่วได้ใจจริงๆ” ผมลุกขึ้นยืนแล้วด่ามัน
“แล้วมึงหละดีตายแหละ ไปเป็นชู้กับแฟนกู” มันยืนขึ้นตรงข้ามกับผม
“กูไม่ได้ไปทำอะไรกับริทอย่างที่มึงคิด! กูบอกให้มึงเชื่อใจริทบ้าง” ผมตะโกนใส่หน้ามัน
“กูเชื่อใจริท!! กูอภัยให้ริท ที่ริทไปมีอะไรกับมึง แต่กูไม่อภัยให้มึง!!!” มันยังคงไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด
“กูทำอะไรผิด!” ผมตะคอกใส่มันอย่างเหลืออด
“ยังถามกูอีกเหรอ ว่ามึงทำอะไรผิด ฮะ!!” มันพุ่งเข้าใส่ผม มากระชากคอเสื้อ
“กูไม่ผิด! ปล่อย!” ผมพยายามเอามือมันออก
“ออกไป! ออกไปจากห้องกูเลย” มันดึงแขนผมไปที่หน้าประตู ก่อนที่จะผลักผมออกไป
“ไอ้เชี้ย กูเจ็บ” ผมว่ามัน
“เจ็บสิดี หึ! แล้วมึงก็หาอะไรปิดคอมึงด้วยหละ รอยมันเยอะ” มันยิ้มที่ผมปาก แล้วก็ปิดประตูทันที ผมได้อึ่ง
หลังจากที่ผมอึ่งได้ไม่นาน ก็รีบออกมาจากคอนโดของมัน ผมมายืนอยู่หน้าคอนโดเพื่อเรียกรถแท็กซี่กลับบ้าน ป่านนี้พ่อกับแม่คงถึงบ้านแล้ว ไม่นานรถแท็กซี่ก็มาจอดตรงหน้าผม ผมบอกที่ที่ผมจะไปให้แท็กซี่รู้
ตอนนี้ผมอยู่บนรถแท็กซี่ พอผมขึ้นไปนั่งน้ำตาผมก็ไหล่ลงมาอย่างรวดเร็ว ผมอุตส่าห์กลั่นน้ำตาไว้ได้แล้วเชียว ผม อึก! ผมอ่อนแอเกินไป ผมท้อแล้ว ผมท้อแล้วจริงๆ เหนื่อยมาก เหนื่อยทั้งกายเหนื่อยทั้งใจทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ ใครที่จะช่วยผมได้ ผมเหนื่อยเหลือเกิน ผมทำอะไรผิด ผมทำอะไรผิด ผมทำอะไรผิด ผมได้แต่ถามตัวเองมาเรื่อยๆ
“คุณถึงแล้ว” ลุงคนขับรถเรียกผม จากอาการเหมอหลังจากการร้องไห้ซะหนัก
“เท่าไรครับ” ผมถามค่ารถลุงแก
“ลุงไม่เอาหรอกคุณ แต่ลุงอยากบอกว่า ไม่ว่าลุงเจอเรื่องเลวร้ายอะไรมาขอให้เดินไปข้างหน้าเพื่อสู้กับมันนะ” ลุงพูดแล้วหันมายิ้มปลอบใจผม ลุงเค้าคงเห็นผมร้องไห้หนักหละมั่ง ฮาๆๆ เอาเถอะ ลุงเค้าเป็นคนดีจริงๆ
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มตอบให้ลุงคนขับรถแท็กซี่ และผมก็ลงจากรถเพื่อเข้าบ้าน
“อ่าวพี่กัน มาจากไหนอะ” ไอ้ตามมายืนเกาะกำแพงบ้านมันที่ติดกับบ้านผมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ
“จะรู้ไปทำไม” ผมพูดพร้อมเอามือกำคอเสื้อขึ้นเพื่อไม่ให้ตามเห็นรอยช้ำที่ต้นคอ
“เอ๊า! ก็คนมันเป็นห่วง แล้วพี่จะเอามือกำคอเสื้อทำไม เป็นอะไรรึป่าว” มันเริ่มสงสัยผมแล้ว
“เปล่า ไม่ได้เป็นอะไร พี่เข้าไปในบ้านก่อนนะ” ผมพูดจบก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว
“เฮ้ยๆ เดี๋ยวพี่กัน เดี๋ยวดิพี่ พี่กัน!!” ไอ้ตูมตามตะโกนเรียกให้ผมหยุด แต่ผมทำเป็นเฉยและรีบเข้าบ้าน
“อ่าววว กันไปไหนมา ทำไมกลับมาตอนนี้ พ่อกับแม่เป็นห่วงนะ รู้มั้ย กัน กัน! กัน!!” แม่หันมาพูดกับผมแต่ผมรีบเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของผมทันที
“เฮ้อ~~~~ รอดมาได้แล้ว” ผมเข้าห้องได้ก็รีบล็อคประตูทันที แล้วมานั่งอยู่บนเตียงแล้วหยิบโทรศัพท์จากกางเกงออกมา ผมกดเปิดเครื่องซึ่งไม่รู้ว่าเครื่องมันปิดตั้งแต่เมื่อไหร่
มีคนโทรมาหา 3 คน เอ่อ......คนแรก พี่เก่ง เอ๊ะ! ไม่สิตอนนี้เป็นหมอแล้ว ต้องเรียกหมอเก่ง = = ต่อมา พี่สน -_- เอ่อ.... คนที่สาม เซน.... = =;; ผมเลือกโทรหาพี่สนก่อน เพราะดูพี่เค้าจะโทรมาหาผมหลายรอบที่สุด
“ครับ พี่สนโทรมาหาผมมีอะไรเหรอครับ” ผมโทรไปไม่นานก็มาคนรับสาย
“เอ่อ กันทำไมปิดโทรศัพท์หละ พี่โทรหาตั้งหลายไปรอบไม่ติดเลยเป็นห่วง” ทางปลายสายฟังจากเสียงคงเป็นห่วงผมจริงๆนั้นแหละ
“โทษทีพี่ พอดีเครื่องมันปิดเอง พี่มีอะไรรึป่าว”
“คือ พี่กะจะชวนกันไปดูหนัง เห็นช่วงนี้เศร้าๆ แล้วพี่ก็ไม่มีเพื่อนไปดูด้วย”
“เอาไว้วันหลังนะพี่ ช่วงนี้ผมไม่ค่อยว่าง” ผมตอบแบบเลี่ยงๆ ผมรู้นะว่าพี่สนคิดยังไงกับผม แต่ตอนนี้ผมไม่พร้อมที่จะมีใครจริงๆ ไว้ผมพร้อมเมื่อไหร่ ผมจะเปิดใจมากกว่านี้
“งั้นเหรอ ไม่เป็นไร กันพักผ่อนเถอะ แค่นี้นะครับ” เสียงพี่สนดูแผ่วลงไป เมื่อโดนผมปฏิเสธไป
“ครับ บาย” ผมกดว่างสายก็จะโทรไปหาคนต่อไป เอ่อ...... พี่เก่งก่อนก็แล้วกัน
พี่เก่งกับผมนี้รู้จักกันมานานแล้วครับ เอ่อ....ตั้งแต่อยู่ ม.6 วันนั้นเป็นวันเกิดเพื่อนพ่อ พ่อพาผมไปด้วยผมเลยได้ไปเจอกับพี่เก่ง ที่เป็นลูกเพื่อนพ่อด้วยเหมือนกัน เราสองคนได้คุยกันหลังจากนั้ก็ติดต่อกันตลอด เลยค่อนข้างสนิทกัน
“ไง พี่โทรหาผมมีอะไรเหรอ” ผมถามคนปลายสายเมื่อเค้ากดรับ
“ไงกัน อ๋อๆ พี่กะจะชวนแกไปกินข้าว เราไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ” พี่เก่งพูดเหมือนน้อยใจ
“ฮาๆ ครับๆ ไว้วันหลังนะพี่ วันนี้ผมยุ่งๆ” ผมปฏิเสธพี่เก่งอีกคน
“โหยกัน พี่กว่าจะมีเวลาว่างนะ” พี่เก่งเริ่มงอแง
“นะพี่ ผมเหนื่อยอะ”
“ไม่เอา แกแต่งตัวรอเลยพี่จะไปรับ อีกครึ่ง ชั่วโมง” พี่เก่งพูดตัดบทแล้ววางสายเลย
“เฮ้ยพี่ เฮ้ย!”
พี่เก่งนะพี่เก่ง สุดท้ายผมก็ต้องไป เอ่อ... ต้องโทรหาเซน เอาเถอะ ไม่ต้องโทรหรอก ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องเจอกัน เฮ้อ.. ตอนนี้แผลในใจของผม เริ่มดีขึ้นมานิดนึ่ง ผมพยายามไม่นึกถึงเรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นในวันนี้ ผมจะพยายาม อึก! น้ำตาผมไหลลงมาอีกครั้ง ทำไมวะ ทำไม ทำไมมันต้องเป็นผม เมื่อไร เมื่อไรที่ผมจะลืมเรื่องแบบนี้ไปสักที ถึงจะเพิ่งผ่านมาแค่ไม่กี่ชั่วโมง แต่อยากจะลืมๆมันไปซักที
ผมหยุดร้องไห้สักพัก แล้วลุกขึ้นมาแต่งตัว ผมเลือกเสื้อสีขาวกับกางเกงเอี้ยมขาสั้นประมาณเข่าสีน้ำตาล พอผมแต่งตัวเสร็จก็เดินไปเอากล่องยาในตู้หนังสือที่ผมชอบเอาไปว่างไว้ ซึ่งมันไม่ค่อยถูกที่เท่าไร แต่ก็หาง่ายดี ผมเอาพลาสเตอร์มาติดตามรอยช้ำตามต้นคอ ซึ่งรอยนั้นมีสัก 3 รอย ผมทำอะไรทุกอย่างเสร็จแล้วก็มานั่งรอพี่เก่งที่ห้องรับแขก
“กัน ไปกินข้าวกันลูก” พ่อของผมเดินมาชวนผมกินข้าว
“คือกันจะไปกินข้าวกับพี่เก่งครับ” ผมบอกพ่อ
“แล้วคอไปโดนอะไรมา ติดพลาสเตอร์ซะเต็มคอ” พ่อถามอย่างสงสัย
“เอ่อ...กันไปเดินเล่นในสวนพี่บ้านเพื่อนนะครับ แล้วไม้มันเยอะเลยเกี่ยวคอกันเป็นแผล”
“อ๋อ เหรอทีหลังเดินระวังๆด้วยหละ” พ่อเดินมาแตะไหล่ผมแล้วเดินไป
ขอในพันล้านคะ.. *เสียงโทรศัพท์
“ถึงแล้วหรอพี่” ผมถามคนปลายสาย คนปลายสายนั้นคือพี่เก่ง
“เออ แกออกมาเลย” พี่เก่งบอกผม ผมวางสายแล้วรีบออกไป
“ไงพ่อสีนิล แต่งตัวซะหล่อเลยนะ” พอผมขึ้นรถพี่เก่งก็แซวเลย
“โหยพี่ เรียกกันแบบนี้ลงแล้วนะ” ผมทำท่าจะลงพี่เก่งรีบห้าม
“เฮ้ย พี่ล้อเล่น ทำเป็นใจน้อยไปได้ เอา! แล้วคอไปโดนอะไรมา”
“อ๋อ กันไปเดินเล่นในสวนพี่บ้านเพื่อน แล้วไม้มันเยอะเลยเกี่ยวคอเป็นแผล” ผมบอกไปไม่รู้พี่เก่งจะเชื่อมั้ย
“อ๋อ เหรอซุ่มซ่ามจริงๆนะ” พี่เก่งผลักหัวผม
“โหยพี่ ผลักหัวกันแล้วสมองหลุดทำไง” ผมทำท่างอน
“ฮาๆ ไอ้บ้ามันจะหลุดได้ไง” พี่เก่งหัวเราะในท่าทางของผม
“รีบขับไปเลย เร็วๆหิวแล้ว” ผมพูดจบพี่เก่งก็ขับรถออกไป พอไปถึงร้านอาหาร N ร้านนี้เป็นร้านประจำของผมกับพี่เก่งเป็นร้านอาหารไทยสบายๆเราก็ไปนั่งที่โต๊ะกลางๆร้าน
“กันจะกินอะไรสั่งเลย” พี่เก่งบอกผม
“งั้นกันเอา ยำปลาดุกฟู ยำหมูยอ ปลาราดพริก ผัดผักรวมมิตร และต้มยำกุ้งมังกร ครับ” ผมสั่งไป 5 อย่าง
“โหย สั่งซะเยอะเลย ตาพี่บ้าง ผมเอาปูผัดผงกระหรี่ครับ แค่นี้แหละครับ”
“อ่าวพี่สั่งน้อยจัง”
“โหย ก็แกเล่นสั่งซะเยอะถ้าพี่สั่งเยอะอีกเดียวจะกินไม่หมด” พี่เก่งบอกผม ก็จริงผมสั่งเยอะ ฮาๆ ระหว่างที่พวกเรารออาหาร ก็มีคนที่ไม่ได้รับเชิญเดินเข้ามา
“อ่าวกัน ริทๆ กันมาด้วยหละ” เสียงของไอ้โตโน่ มันเดินเข้ามาหาผมแล้วยิ้มให้มันอย่างเจ้าเลห์
“อ่าว กันมากับพี่เก่งหรอ พี่เก่งสวัสดีครับ” ริทไหว้พี่เก่ง
“อืม” ผมตอบสั่นๆ แล้วไม่มองหน้าริท เพราะมันเป็นสัญญาที่ไอ้โตโน่มันทำไว้กับผม ไม่ให้ผมยุ่งกับริท
“อ่าว ริท หวัดดีๆ แล้วใครที่มาด้วย” พี่เก่งถามริท
“อ๋อ นี้พี่โตโน่ครับ พี่โตโน่นี้พี่เก่ง” ริทแนะนำให้ทั้ง 2 คนรู้จักกันผมได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาใคร
“สวัสดีครับ” พี่เก่งสวัสดีนายโตโน่
“ครับสวัสดี” ไอ้โตโน่สวัสดีตอบ
“ไอ้ริทรวมโต๊ะกันมั้ยเราไม่ได้เจอกันนานแล้ว” พี่เก่งชวนริทรวมโต๊ะผมถึงกลับมองหน้าพี่เก่งแทบไม่ทัน แต่พี่เก่งก็ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้
“ก็ดีนะพี่ พี่โน่เอาไงรวมมั้ย” ริทหันไปถามมัน ทำให้ผมต้องมองไปที่มัน
“ก็ได้ กินด้วยกันเยอะๆสนุกดี เนอะกัน” มันพูดพร้อมมองหน้านิ่งๆ ผมดูไม่ออกว่ามันคิดอะไรอยู่
ผมต้องร่วมโต๊ะกับคนที่อยากจะลืมที่สุดได้ยังไง
ผมจะกล้ามองหน้าริทได้เหรอ ผม ผม ทำไม่ได้.....................
.........................................................................................
ย๊ากกกกกกกกก จบแล้ว เฮ้อออ ไรท์จะไม่ค่อยว่างแล้วนะต้องย้ายบ้าน TT ย้ายโรงเรียน แต่ยังไงไรท์จะพยายามมาอัพให้ได้นะ เย้ยยยยย ไรท์แต่ง งงๆ หรือป่าว แต่งเองมึนเอง ฮาๆ ยังไงก็ขอโทษด้วยนะ
เรื่องนี้ไรท์คิดว่ามันน่าเบื่อไป ตอนหน้าอาจจะดุเดือดกว่านี้ก็ได้มั่ง ฮาๆยังไงก็ติดตามกันด้วยนะค๊าบบบ
ขอบคุณค๊าบบ (-/\- )( -/\-)
ปล. เค้ารักทุกคนนะ=,,= <<<<<< ไม่เกี่ยวเลย @BzBbenz
ความคิดเห็น