คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความผิดที่ 3
ความผิดที่ 3
ตอนนี้ผมขับรถมาอยู่หน้ามหาลัยแล้วครับวันนี้ไอ้ตามมันบอกว่าไม่มีเรียนผมเลยขับรถมาคนเดียว วันนี้ผมไม่แน่ใจว่าใจผมแข็งแรงดีหรือยัง
ความจริงที่ผมกลัว..................
ตอนนี้ผมกำลังเดินไปที่โต๊ะประจำกลุ่ม ผมต้องเข้าไป...... เข้าไปเจอภาพที่ผมไม่อยากเจอ ผมกลัว ผมกลัวที่ผมต้องรับความจริง สิ่งแรกที่ผมเห็นเมื่อเดินมาถึงคือ ภาพของริทที่นั่งอ่านหนังสือโดยมือของริทนั้นจับมือกับพี่โน่อยู่ผมจะทำยังไงดีผมควรเดินเข้าไปหรือหนีไปจากตรงนี้ดี
“เฮ้ย! สองคนนี้จะหวานไปแล้วนะ” เสียงของพี่รุจแซวพี่โน่กับริท ทุกคนยังไม่เห็นผม ผมว่าผมควรจะเดินไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด
“ไอ้กัน! จะไปไหน!” แต่แล้วเสียงของริทก็ตะโกนมาสะก่อน ผมจึงจำใจต้องหันไปหามันและยิ้มให้แต่ผมจะไม่เดินไปตรงนั้นเด็ดขาด พอผมหันไปยิ้มเสร็จผมก็รีบเดินไปโดยไม่ฟังที่ไอ้ริทเรียกเลย
หลังจากวันนั้นผมก็หลบหน้าริทกับพี่โน่มาตลอด นี้ก็เป็นอาทิตย์ที่ 3 แล้วผมยังไม่พร้อมที่จะเจอหน้าริทจริงๆ ริทโทรหาผมเมื่อไรผมก็ตัดสายตลอด ตอนนี้ผมกำลังไปที่ลานจอดรถเพื่อจะกลับบ้าน
“กัน” มีเสียงๆหนึ่งเรียกผมไว้ซะก่อน เมื่อผมหันไปคนๆนั้นคือพี่สนนั่นเอง
“ครับพี่สนมีอะไร” ผมถาม
“กันรู้มั้ย ตอนนี้ริทกับไอ้โน่กำลังทะเลาะกันอยู่” พี่สนบอกผม
“หรอ เรื่องอะไรอะพี่” ผมถามออกไปแบบไม่สนใจ
“เรื่องกันนั้นแหละ ไอ้ริทมันเอาแต่ห่วงกัน ไม่สนใจไอ้โน่มันจนตอนนี้ทะเลาะกันใหญ่แล้ว” พี่สนบอกผม
“จริงหรอพี่!” ผมตกใจที่ผมเป็นตัวต้นเหตุ
“จริงกัน พี่ว่ากันมีเรื่องอะไรโกรธไอ้ริทมันก็ไปบอกมันเถอะไม่งั้น ไอ้ริทคงต้องทะเลาะกับไอ้โน่ยาวแน่ๆ” พี่สนบอก
“เอ่อ............ครับ” ผมตอบพี่สน
“อืมดีมากกัน แต่ถ้ากันมีอะไรไม่สบายใจบอกพี่ได้นะ พี่พร้อมที่จะฟังเสมอ” พี่สนบอกผมพร้อมเอามือมาจับมือผม มันชักจะแปลกๆแล้วแหละครับ
“ครับ ขอบคุณนะครับ งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ” ผมรีบดึงมือออกแล้วขอตัวกลับทันที
“ครับ บาย” พี่สนพูดจบก็เดินไป ผมจึงขับรถกลับบ้าน
ใกล้จะถึงบ้านผมแล้ววันนี้พ่อกับแม่ไม่อยู่ผมต้องอยู่คนเดียวนะสิ เมื่อผมขี่รถเข้าไปถึงหน้าบ้านเห็นมีคนยืนอยู่ตรงรั้วบ้านของผม ใครนะ?? ผมเลยจอดรถไว้หน้ารั่วแล้วลงไปดู
“ใคร” ผมถามเมื่อลงมาดูแล้ว
“กูเอง” เสียงริทนิ
“ริทหรอมึงมาหากูมีเรื่องอะไร” ผมเดินเข้าไปหามัน
“ไอ้กัน ฮือๆๆๆ” มันร้องไห้ แล้วขอมากอดผม O_O!!
“เฮ้ย! มึงเป็นอะไรร้องไห้ทำไม” ผมดึงตัวมันออกแล้วถาม
“กูทะเลาะกับพี่โน่ว่ะมึง มันไม่มีเหตุผลเลย” มันเงยหน้ามาตอบผม
“เรื่องกูใช่มั้ย” ผมถามพร้อมเอามือปาดน้ำตาที่หน้ามัน
“อ...อืม แต่มันงี่เง่ามากเลย มึงพากูไปที่อื่นได้มันกูยังไม่อยากเจอหน้ามัน มันต้องรู้แน่ๆว่ากูมาบ้านมึง มันรู้จักบ้านมึงมันต้องมาตามกูแน่ๆ” มันบอกผม
“เอ่อ...... ก็ได้มึงไปขึ้นรถไป” ผมบอกมัน ที่จริงผมไม่ค่อยอยากจะยุ่งเรื่องเค้า 2 คนหรอก แต่สงสารมัน
“มึงจะพากูไปหลบพี่โน่ที่ไหน” มันถามผมหลังจากขึ้นรถมาสักพัก
“บ้านพักต่างอากาศกูที่ชายทะเลของชลบุรี” ผมตอบมัน
“ทะเลหรอ เย้ๆ กูไม่ได้ไปทะเลนานแล้ว” มันพูดอย่างดีใจ
“เก็บอารมณ์หน่อย” ผมแซวมัน
“ความคิดมึงเจ๋งมากเลย ดีแล้วไอ้พี่โน่จะได้ไม่รู้ว่ากูอยู่ที่ไหน” มันชมผม
“มึงควรจะเคลียร์กับพี่โน่ให้เรียบร้อยนะ” ผมบอกกับริท
“กูเบื่อที่จะอธิบายแล้วพี่โน่แม่.งโคตรจะขี้หึง” มันพูด
“ดีจะตายมีแฟนขี้หึง” ผมบอก
“ก็ดี ก็น่ารักดีแต่บางครั้งมันก็เกินที่จะทนว่ะ” มันพูด
“มึงนี่นะ” ผมพูดแบบเอือมๆ
ผมขับรถไปได้สักพักก็ไม่มีเสียงริทพูดขึ้นมาอีก ผมเลยหันไปมองแปลว่ามันหลับไปแล้วครับ ไม่นานนักผมก็ขับรถมาถึงบ้านพักของครอบครับสักที ตอนนี้ก็ประมาณ เกือบจะ 4 ทุ่ม
“ริทมึง ตื่นได้แล้ว ริทๆๆ” ผมเขย่าตัวริท
“อือๆ” มันค่อยๆลืมตา
“ถึงแล้วลงได้แล้วมึง” ผมบอกมัน แล้วผมก็เปิดประตูรถลงไป และเดินนำเข้าไปในตัวบ้านก่อน ที่บ้านเปิดไว้เพราะผมโทร มาบอกป้าเพ็ญคนที่ดูแลบ้านหลังนี้ให้สั่งเด็ก ทำความสะอาด จัดห้องนอน และทำกับข้าวไว้รอ
“มากันแล้วหรอค่ะ” ป้าเพ็ญเดินออกมาตอนรับ
“ครับป้า กันคิดถึงจังเลยยยย” ผมเดินเข้าไปกอดป้าเพ็ญ ผมกับป้าเพ็ญสนิทกันเพราะป้าเพ็ญเคยดูแลผมตอนเด็กๆ
“ฮาๆ คุณหนูขี้อ้อนเหมือนเดิมเลย” ป้าเพ็ญแซวผม
“ฮาๆๆ ป้าครับนี่ริทเพื่อนกัน” ผมแนะนำริทให้ป้าเพ็ญรู้จัก
“สวัสดีครับ” ริทไหว้พร้อมยิ้มให้ป้าเพ็ญ
“สวัสดีจ๊ะ มาทานข้าวกันดีกว่านะทั้ง 2 คน” ป้าเพ็ญรับไหว้และยิ้มให้ริทกับผม
“โห้ น่ากินจัง ของที่กันชอบทั้งนั้นเลย ขอบคุณนะครับป้า” ผมพูดกับป้าเพ็ญ
“ทานเยอะๆนะคะ คุณกัน คุณริท” ป้าเพ็ญพูดจบก็เดินไป
“บ้านหลังนี้ดูอบอุ่นจังเลยนะ” ริทพูด
“อืม อบอุ่นจริงๆ” ผมยิ้มให้ริท
“ทานเถอะมึง” ผมบอกมัน
“อร่อยดีว่ะ” มันกินไปคำแรกก็ชมเลย
“ฮาๆๆ” ผมหัวเราะ ไม่นานนักผมก็ริทก็ทานเสร็จ ก็มีเด็กมาเก็บจานไป ผมเลยพาริทขึ้นมาดูห้องนอนผมสั่งให้จัด 2 ห้องนอนของผมกับริท ผมพาริทเข้าห้องของมันเอง
“มึงนอนห้องนี้นะ” ผมบอกมัน
“เออ ขอบใจมากมึง” มันชอบคุณผม ผมก็เดินไปที่ห้องของตัวเอง ทันทีที่ผมเดินไปนั้นไฟก็ดับลง
“ไอ้กันๆๆ ไอ้สาสกูกลัวกลับมาก่อน” ไอ้ริทตะโกนให้ผมเดินกลับไปหา
“เออๆ แปปนึ่ง” ผมค่อยๆเดินกลับเข้าไปในห้องริท
“เฮ้ย! กันมายัง” ริทตะโกนถาม
“เออ มาแล้ว” ผมจับมือมัน
“เฮ้อ...ตกใจหมด” ผมจับมือผมตอบ
“กลัวหรอ” ผมถาม
“เออ สิ มึงอีกนานมั้ยไฟจะติด” มันถามผม
“กูจะรู้มั้ย” ผมบอกมัน
หลังจากที่ผมพูดจบพวกเราก็พากันไปนั่งที่เตียง ประมาณ 5 นาทีผ่านไป
“มึงกูง่วงแล้ว” ผมบอกมัน
“เออ เหมือนกันนอนดีมั้ย” มันถามผม
“เออ น้ำไม่อาบแล้วมึง นอนกันเถอะ” ผมพูด
“อืม ฝันดี” มันบอกผม ผมเขยิบไปนอนอีกข้างนึ่งเพื่อให้ไอ้ริทมันนอนได้
“ฝันดี” ผมพูด
.
.
.
..
.
เช้าวันใหม่
“ริทตื่นได้แล้ว” ผมเข้าไปเขย่าตัวริทเพราะผมกลับไปที่ห้องและอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว
“อือๆๆ” มันค่อยลุกขึ้น
“ไปอาบน้ำไปมึงกูเตรียมชุดให้มึงไว้ในห้องน้ำแล้ว” ผมบอกมัน
“อืมๆ มึงกลับกรุงเทพฯวันนี้เลยมั้ย” มันถามผม
“มึงอยากกลับแล้วหรอ” ผมถามมัมคืน
“อืม กูอยากเคลียร์กับไปพี่โน่แล้วว่ะ” มันตอบผม
“อืม อาบน้ำสิเดี๋ยวกูพามึงไปส่งถึงคอนโดเลย” ผมบอกมัน
“อืม แปปหนึ่งนะ” มันบอกผม ไม่นานริทก็อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาข้างล่าง
“กินข้าวก่อน” ผมบอกมัน
“อืมๆ” มันนั่งลงกินข้าวกับผม
พอพวกผมกินข้าวเสร็จ ผมก็พาริทไปส่งที่คอนโดเลยผมกับริทล่ำลากันนิดหน่อย
“ไอ้กัน ขอบใจมากนะที่ช่วยเหลือกู” มันบอกผม
“ไม่เป็นไร เพื่อนกันต้องช่วยกันดิ”
“มึงดีกับกูจริงๆ”
“อืมๆ ไปนะ”
“บายโว้ย” มันพูดพร้อมเดินมากอดผม
“อือ” ผมกอดตอบมัน แล้วดัดตัวเองออกมาแล้วเดินไปขึ้นรถ มันโบกมือให้ผม แล้วผมก็ขับรถออกไป
ToNo say
ตอนนี้ผมมาหาริทที่คอนโดแต่ผมยังไม่ได้ลงจากรถ เพราะบังเอิญเห็นอะไรบางอย่าง ไอ้กันมันพาริทมาส่งหรอ? พวกมันไปไหนกันมาหน่ะ ทำไมกลับมากันตอนนี้นี้ แปลกว่าหายกันไปทั้งคืนเลยใช่มั้ย ผมเห็นมันคุยกันไปคุยกันมา แล้วก็กอดกัน!!!! กอดกันหรอ หึ! พวกมันแอบแทงข้างหลังผมหรอ ทำไมริททำแบบนี้
“ไอ้กันมึงกับริทแอบแทงข้างหลังกูใช่มั้ย ทำไมกล้าทำวะ” ผมพูดคนเดียวในรถ พอกันขับรถออกไปผมก็ขับรถตามไปติดๆเลย
ตอนี้ผมมาจอดรถข้างๆบ้านของไอ้กันเพื่อไม่ให้มันเห็น ผมเห็นมันจอดรถไปข้างในตัวบ้านมันแล้วมันกำลังเดินมาปิดประตูรั้ว ตอนนี้แหละผมลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปดึงแขนมันออกมานอกรั้วบ้านพรึบ!
“เมื่อคืนมึงไปไหนกับริท 2 คน” ผมถาม
“เฮ้ย! ไอ้พี่โน่มึงมาได้ไง” หน้าตามันดูตกใจ
“กูมาได้ก็แล้วกัน กูถามมึงทำไมไม่ตอบ” ผมบีบแขนมัน
“โอ๊ย! ไอ้เชี่ย จะบีบแขนกูทำเชี่ยอะไรกูเจ็บ” มันร้องโวยวาย
“ตอบคำถามกูมา ว่าพวกมึงไปทำอะไรกันเมื่อคืน!!!!!!!!” ผมตะโกน
“ไอ้เชี่ย!! ถ้ามึงยังคุมอารมณ์ตัวเองยังไม่ได้กูก็ไม่บอก เพราะถ้ากูบอกมึงไปตอนนี้ มึงก็หาว่ากูโกหก”
“หึ!! มึงไปทำอะไรกันมาหละ ออกไปทั้งคืนนิ กี่รอบหละ ริทลีลาดีใช่มั้ย” ผมพูดพร้อมยิ้มเย็นๆให้มัน ที่จริงผมกับริทยังไม่เคยมีอะไรกันหรอก ผมแค่พูดให้มันเจ็บเล่นๆ
“ผลัก!!” มันต่อยผม!!
“มึงต่อยกูทำไมวะ”
“มึงมันเชี่ย! มึงควรไว้ใจคนที่มึงรักนะ ควรให้เกียติริทบ้าง มึงพูดออกมาได้ไง ฮ่ะ!!! ไอ้เชี่ย!! ผลัก!!” มันพูดไปพูดมามันก็ต่อยผมอีกรอบ
“มึงต่อยกู 2 รอบแล้วนะไอ้กัน!!” ผมเข้าไปกระชากคอเสื้อมัน
“หึ! คนแบบมึงไม่คู่ควรกับริทหรอก กูขอริทคืนนะ” มันพูดแล้วมองหน้าผมจริงจัง
“ไม่มีวันกูไม่มีวันจะปล่อยริทให้มึงแน่ มานี่” ผมพูดจบผมก็กระชากแขนมันให้เดินตามมา
“มึงจะพากูไปไหน” มันถามและพยายามแกะมือผมอออก
“เดี๋ยวก็รู้ ขึ้นรถซะ” ผมสั่งมัน
“ไม่ กูไม่ไปไหนกับมึงหรอก เชี่ย!! ปล่อย” มันยังพูดไม่จบผมก็เปิดประตูรถและผลักมันเข้าไป
“เข้าไปแล้วนั่งนิ่งๆ ถ้ามึงไม่อยู่นิ่งกูไม่รับรองความปลอดภัย” ผมขู่มัน
“เออ ไอ้สัส” ดูมันพูด = =*
@ คอนโดโตโน่
ไม่นานผมก็ขับรถถึงคอนโด คนที่นั่งข้างๆผมก็นั่งนิ่งมาตลอกทาง
“มึงพากูมาที่ไหนเนี้ย” มันถามผม
“คอนโดกู” ผมตอบมันไปด้วยน้ำเสียงเย็น
Gun say
“มึงพากูมาที่คอนโดมึงทำไม” ผมถามมัน ตอนที่มันจอดรถเสร็จ
“หึ!” มันหัวเราะออกมานิดนึ่งแต่มันไม่ตอบ
“หัวเราะทำเชี่ยอะไร” ผมถามมัน
“มึงไม่ต้องรู้หรอก ลงไป” มันสั่งผมให้ผมลง แล้วมันก็เปิดประตูฝังมันแล้วก็ลงไปแล้วครับ หึ! ผมไม่ลงหรอครับ ผมเลยนั่งเฉยๆ กวนประสาทมันหน่อย
“ตึก!ๆ มึงจะลงมั้ยไอ้กัน ลงมา!!” มันเคาะกระจกเรียกผม ผมทำเป็นไม่ได้ยิน
“ลงมา!!!” มันเปิดประตูรถฝังผมแล้วดึงผมลงไป
“โอ๊ย! เชี่ยกูเจ็บ” ผมสะบัดตัวออก
“ตามกูมา” มันบอกผมแล้วเดินนำไป ผมเลยต้องจำใจเดินตาม
“เดินเร็วๆหน่อย” มันหันมาแล้วกระชากแขนผมให้เดินเร็วๆ
“เฮ้ย! ปล่อยกู!” ผมยื้อตัวเองไว้
“เงียบ! แล้วตามมา” มันหันมาตะคอกผมแล้วเดินไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าลิฟต์แล้วมันก็ดึงผมเข้าไปในลิฟต์
“โอ๊ย! เบาๆหน่อย คนนะไม่ใช่ควาย!” ผมตะคอกมัน และแอบด่ามันนิดๆ
“เออ! กูมันควาย! ควายที่ให้พวกมึงหลอกกูไปได้กันไง!” มันหยุดเดินแล้วหันมาตะคอกผมกลับ
“มันไม่ใช่แบบนั้น มึงไม่เคยเชื่อใจริทเลยใช่มั้ย” ผมมองตามันนิ่งๆ
“ในตอนนี้กูไม่เชื่อใครทั้งนั้นกูเชื่อในสิ่งที่กูเห็นเท่านั้น! ตามมา!” มันพูดหลังจากถึงชั้นที่มันกด
“พากูมาห้องที่มึงทำไม” ผมถามมันเมื่อมาถึงหน้าห้อง 636 ซึ่งผมคิดว่าน่าจะใช่ห้องของมัน
“ถ้ารู้ก่อนก็ไม่ตื่นเต้นนะสิ” มันกระซิบข้างหูผม
“ไอ้เชี่ย! มึงจะทำอะไรกู” ผมหันไปผลักมันให้ออกห่างจากตัวผม แต่มันก็ถอยไปแค่ไม่กี่ก้าว
“หึ! เข้าไปในห้อง” มันเปิดประตูแล้วบอกผม พอผมไม่ยอมเข้ามันก็ผลักผมเข้าไป
“มึงห้ามทำอะไรกูนะ” ผมเดินถอยหลังเมื่อมันเริ่มเดินเข้ามาหาผม
“หึ! กูจะทำให้มึงมองหน้าริทไม่ติด” มันพูดจบก็ผลักผมเข้าหากำแพงประสานมือผมไว้ทั้งสองข้างทำให้ผมขยับแขนไม่ได้ และซุกไซร้ซอกคอผมทันที
“ไม่! ไอ้พี่โน่ออกไป!!” ผมพยายามเอาดิ้น แต่มันจับผมแน่นมากจนผมเจ็บตรงข้อมือ
“ไอ้พี่โน่มึงห้ามทำแบบนี้กับกูนะ มึงทำแบบนี่มะ..อุ๊บ!” ผมยังพูดไม่จบมันก็เอาปากของมันมาประกบเข้ากับปากของผม และบดขยี้ มันไม่นุ่มนวล มันรุนแรง จนผมกลัวว่าริมฝีปากของผมจะช้ำ
“โอ๊ย!” มันกัดริมฝีปากล่างของผมให้อ้าออกและนำลิ้นเข้าไปในโพรงปากของผม ลิ้นของมันรุกรานไปทั้งโพรงปาก ผมพยายามเอาลิ้นของตัวเองหลบลิ้นของมัน
“อื้อออออ” ผมพยยามขัดขืนสุดแรง จนมือของผมหลุดออกมาจากมือของมัน มันเลือนมือของมันมากดไหล่ผมแทน ผมเอามือทุบเข้าที่อกของมัน ยิ่งทุบแรงมันก็ยิ่งจูบผมแรงมากขึ้นจนผมได้กลิ่นคาวของเลือก จนผมอยากจะอ้วก
“อื้ออออออ” สุดท้ายผมก็ผลักมันออกจนได้
“หึ! ทำไมชอบไม่ใช่หรอแบบนี้” มันพูดแล้วมองหน้าผมอย่างเจ้าเลห์ ก่อนที่มันจะเอามือเช็ดเลือดของผมที่ติดมุมปากของมัน
“ยังไม่จบแค่นี้หรอกไอ้กัน มานี้” มันกระชากผมเข้าไปในห้องๆนึ่ง ซึ่งผมคิดว่าน่าจะใช่ห้องของมัน
“ไม่!” ผมใช้มือจับขอบประตูไว้
“เข้าไป!!!” มันตะคอกใส่ผมและพยายามดึงผมเข้าไปให้ได้
“ผลัก!!! มึงกล้าถีบกูหรอ หยุดนะ!” ผมถีบมันจนมันลงไปกองกับพื้น แล้วก็รีบวิ่งไปที่ประตูทางออก
“หยุด ก็โง่สิวะ” ผมตะโกนบอกมันไป แต่ไม่หันไปมองหน้ามันเพราะจุดหมายปลายทางของผมคือที่ประตูเท่านั้น!!!
.....................................................
เฮ้อ~~~~ ไรท์มาแล้วจ้า ถ้าไรท์พิมพ์ผิดตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะ ไรท์ตกภาษาไทยจริงๆ T^T
ไรท์ไม่ค่อยว่างเลยเดี๋ยวนี้ แต่จะพยายามมาอัพให้อาทิตย์ละ 1 ตอน แต่เรื่องนี้คือโน่กันจริงๆนะ
เชื่อไรท์เถอะ T^T ตอนต่อไปรอลุ้นกันนะ ฮาๆๆๆๆๆๆๆๆ =,,= มาคุยกันได้ที่ @BzBbenz
ความคิดเห็น