ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Offended! รักคือความผิด(โน่กัน)

    ลำดับตอนที่ #10 : ความผิดที่ 8

    • อัปเดตล่าสุด 3 ก.ย. 56


     

     

     

    ความผิดที่ 8




     

                ผมเปิดดูข้อความที่ไอ้โตโน่ส่งมาให้แล้ว ผมจะทำยังไงดี ผมควรจะบอกเซนดีมั้ย ถ้าบอกเซนแล้วผมกลัวเซนจะทำ

    อะไรแบบไม่คิด หรือผมจะทำตามที่เค้าคนนั้นสั่งมาดี

     

    “ไอ้กัน!ไอ้กันๆ”
     

    “ฮะๆ อะไร” ผมหันไปตามเสียงเรียกของริท
     

    “มึงเป็นอะไรอาจารย์สอนแล้วอย่าเหม่อสิวะ” ไอ้ริทที่นั่งฝั่งขวาว่าผม
     

    “เป็นอะไรกัน ใครส่งอะไรมาให้เหรอ” ไอ้เซนที่นั่งฝั่งซ้ายกระซิบถามผม
     

    “ป่าวๆ ไม่มีอะไร สนใจอาจารย์เถอะ” ผมส่ายหน้าแล้วพยายามทำหน้าปกติที่สุด

     

              ตอนนี้เป็นเวลา 15.00 น. ผมหมดวิชาที่จะเรียนของวันนี้แล้วครับ วันนี้เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลย  คิดอยู่ในหัวตลอดว่าจะทำยังไงดี  ตอนนี้ก็

    กำลังเดินไปที่โต๊ะประจำกลุ่ม พวกพี่ ปี 4 คงยังไม่มาเพราะพวกพี่ๆใกล้จะจบแล้วคงกำลังเร่งเรียนกันอยู่

     

    “มึงเรียนเสร็จแล้ว ไปกินไอติมกัน” ไอ้ริทเดินเข้ามากอดคอผม
     

    “ไอติมอีกแล้วมึงเป็นเด็กเหรอวะ” ไอ้เซนพูดขึ้นแล้วทำหน้าแหยะๆ
     

    “ก็อากาศโคตรร้อนแล้วมึงจะแดกอะไรถ้าไม่แดกไอติมให้หายร้อน ไอติมโอสุด” ไอ้ริทพูด
     

    “ไปกินนมปั่นอะไรแบบนี้จะดีกว่ามั้ย เผื่อมึงจะได้สูงขึ้นด้วย”  เซนพูดจบไอ้ริทก็โบกหัวมันไปทีหนึ่ง
     

    “ไอ้เซน ไอ้เชี่ย กันเซนว่ากูเตี้ย” ริทหันมาเกาะแขนผมแบบอ้อนๆ
     

    “กูพูดเหรอว่ามึงเตี้ย กูไม่ได้พูดนะ กันมึงได้ยินกูพูดปะ”  เซนถามผม
     

    “ไม่นะ” ผมพูดแบบไม่ใส่ใจนัก ผมไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นอะไรกับพวกมันเลย
     

    “กันเป็นอะไรวะ กูเห็นมึงเป็นแบบนี้ตั้งแต่อยู่ในห้องแล้ว” ริทถามผม
     

    “ป่าวไม่ได้เป็นอะไร ตกลงจะไปกินอะไรกันวะ” ผมหันไปถามพวกมัน
     

    “ไอติม/นมปั่น” เซนกับริทหันมาพูดพร้อมกัน ตกลงพวกมึงจะกินอะไรกันวะ =_=


    “จะไปกินอะไรกันแน่ ถ้าตกลงกันไม่ได้กูกลับบ้านนะ” ผมทำถ้าจะหันหลังกลับเดินไปที่ลานจอดรถ


    “มึงจะกลับได้ยังไงต้องรอไอ้ตามไม่ใช่เหรอ” ไอ้ริทเหล่ตามาทางผม


    “รู้ทุกอย่างเลยนะมึง เออเดี๋ยวกูก็ต้องมารับมันจะไปกินอะไรก็เร็วๆ” ผมบอกไอ้ริท


    “งั้นเราก็ไปกินไอติมก็ได้ใกล้ดี” ไอ้เซนพูดขึ้น เพราะอีกครึ่งชั่วโมงผมก็ต้องมารับไอ้ตาม


    “เห็นมั้ยหละ ยังไงพวกมึงก็ไปกินตามที่กูบอก” ไอ้ริทพูดขึ้นมา = = แหม่ไอ้นี้น่าโดนโบก


    “เออๆ รีบไป” ไอ้เซนพูดแบบเอือมๆ แล้วเดินนำไป


     


    ครึ่งชั่วโมงผ่านไป


    “โอ๊ย ไอ้เชี่ยไอติมร้านนี้ อร่อยไม่เปลี่ยนเลย” ไอ้ริทพูดพร้อมเดินลูบพุงมาเรื่อยๆ


    “โหยไอ้ริท เต็มที่เลยสิมึง” ผมแซวมันแล้วพวกเราก็พากันเดินเข้ามหาลัย


    “ไอ้กันไอ้ตามมายืนรอแล้วนั้นน่ะ” ไอ้เซนมันพูดพร้อมชี้ให้ผมดูไอ้ตามที่ยืนรอผมอยู่ที่ข้างๆรถ


    “เออๆ ไปก่อนนะมึง บาย” ผมบอกลาสองคนนั้นแล้วเดินไปหาไอ้ตาม


    “ตามปะขึ้นรถ” ผมเรียกไอ้ตามขึ้นรถ


     

    เมื่อถึงบ้านเวลา 18.00 น.


    “พี่กันขอบคุณมากนะพี่” ตูมตามพูดขึ้นเมื่อลงจากรถแล้ว


    “อื้อ รีบกลับบ้านไปมึง” ผมไล่มันให้กลับบ้าน เพราะผมกลัวว่าถ้ามันอยู่มันจะเจอกับไอ้พี่โน่


    “โหย ไล่ผมทำไมเนี้ย” ไอ้ตูมตามทำหน้างอใส่ผม = = สงสัยมันคิดว่ามันทำแล้วน่ารัก


    = = ตามพี่ขอร้องเรื่องหนึ่ง โปรดอย่าทำหน้าแบบนั้นให้พี่เห็นอีกจะได้มั้ย พี่สงสารลูกกะตา” ผมกัดมันไปทีหนึ่ง


    “โหย พี่ทำไมชอบพูดจาทำร้ายผม เชอะ! ก็ใช่สิ๊” ตูมตามก็ยังไม่เลิกทำหน้าแบบนั้นใส่ผม สงสัยต้องง้อมันจริงๆ สงสารลูกกะตาตัวเองจริงๆ


    “อะๆ ง้อๆๆ รีบกลับบ้านได้แล้วเดี๋ยวแม่เป็นห่วง” ผมง้อมันเสร็จก็ไล่ให้มันกลับบ้านอีกครั้ง สุดท้ายมันก็ยอมกลับแต่โดยดี ผมเลยเดินเข้าไปในบ้าน

    ของผม


    “แม่ พ่อ สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พ่อกับแม่ แล้ววิ่งขึ้นห้อง


    “พ่อดูลูกสิ แหม่ แม่ยังไม่ทันได้เห็นหน้าชัดเลย วิ่งขึ้นห้องไปซะแล้ว” ผู้เป็นแม่ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ

    .



    .



    .



    .



     



    เวลา 20.03น.

                ผมกระวนกระวายใจตอนนี้ก็เป็นเวลา 2 ทุ้มแล้ว ไอ้พี่โน่ก็ยังไม่มา ผมกลัวว่ามันจะโพล่มาแบบไม่บอกไม่กล่าว ผมยังไม่อาบน้ำเพราะมั่วแต่

    คิดนู่นคิดนี้


    ตู๊ดๆๆๆตู๊ดๆๆๆ


                เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นผมเลยเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะเขียนหนังสือของผม ผมมองไปที่มัน ผมดูชื่อที่อยู่หน้าจอ ใจของผมหล่นตุบไป

    กองอยู่ที่พื้นเรียบร้อยแล้วตอนนี้ผมลังเลว่าจะรับดีมั้ย แต่อยู่ๆคนที่โทรมาก็ตัดสายไป


    ครืนๆ ครืนๆ จู่ๆ ก็มีไลน์เข้ามา ผมเลยเปิดดูผมก็พอรู้ว่าเป็นใคร

     


    : ทำไม ไม่รับโทรศัพท์ ออกมาหากูเดี๋ยวนี้

     


    : อ่านแล้วเสือกไม่ตอบ

     


    :ออกมา

     


    : ถ้ามึงไม่ออกมากูจะเข้าไปลากมึงออกมาเอง กูให้เวลา 3 นาที

     

              พอผมเห็นข้อความอันสุดท้าย ผมก็รีบวิ่งลงมาจากชั้นบน ผมออกวิ่งออกทางหลังบ้านและวิ่งออมมาทางหน้ารั่วเพื่อไม่ให้ใครเห็น พอผม

    ออกมาจะตัวบ้านแล้วผมก็เห็นไอ้พี่โน่ยืนรออยู่ข้างๆรั่วบ้าน


    “รีบขึ้นรถ” มันสั่งผม


    “มึงจะพากูไปไหน” ผมยังไม่ยอมขึ้นรถของมัน


    “อย่าถามมากขึ้นรถ” มันสั่งผมอีกครั้ง และผมก็ยอมขึ้นรถของมันไป และไอ้พี่โน่ก็ขับรถออกไปจากหน้าบ้านของผม

     

     

    ตู๊ดๆตู๊ดๆ

     


    ขับออกมาได้สักพักก็มีคนโทรมาผมเลยหยิบมันออกจากกระเป๋ากางเกง เอาขึ้นมาดูว่าใครโทรเข้ามาหาผมตอนนี้“พี่เก่ง”ผมเลยกดรับโดยที่ไอ้พี่โน่ก็

    หันมามองผมเป็นระยะๆ


    “ครับ พี่เก่ง” ผมกรองเสียงที่คิดว่าปกติที่สุดลงไป


    “ไงกัน ทำอะไรอยู่” พี่เก่งถามผมด้วยน้ำเสียง อบอุ่น


    “อ๋อ เอ่อ.....กันกำลังจะนอนครับ” ผมโกหกพี่เก่งไป


    หะ!ตอน 2 ทุ้มกว่าๆเนี้ยนะ ทำไมนอนเร็วกว่าเมื่อก่อนจังครับ” พี่เก่งถามแบบไม่ค่อยเชื่อ


    “ฮาๆๆ คนเรามันก็มีอารมณ์อยากนอนเร็วบ้าง” ผมหัวเราะออกมา โดยที่ลืมไปเลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน


    “ให้มันจริงเถอะไอ้ตัวแสบ” พี่เก่งก็ยังไม่เชื่อผม


    “แล้วพี่เก่งทำอะไรอยู่”ผมเลยถามพี่เก่งบ้าง


    “กำลังจะอาบน้ำ”พี่เก่งตอบผมมา


    “รีบไปอาบเลยไป เหม็นๆ” ผมแกล้งแซวพี่เก่ง


    “ครับๆ ไอ้ตัวแสบ ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะ ฝันดีครับ” ทำไมเสียงพี่เก่งถึงได้อบอุ่นขนาดนี้นะ รู้สึกอุ่นที่หัวใจยังไงก็ไม่รู้


    “ครับ ฝันดีครับ” ผมพูดจบก็กดวางสาย ตอนนี้ผมรู้สึกได้เลยว่าผมกำลังอมยิ้มอยู่


    “เอี้ยด!!!!!ดูอารมณ์ดีจังเลยนะ”  พี่โน่อยู่ก็หักรถเข้าข้างทาง แล้วก็เอ่ยปากถามผม ผมเลยหันไปมองหน้ามัน ตอนนี้ผมไม่สามารถมองเห็นหน้าของ

    ไอ้พี่โน่ได้ถนัดเพราะแสงสว่างจากนอกรถไม่เพียงพอต่อการมองเห็น


    “อะไรของมึงไอ้พี่โน่” ผมถามอย่างอารมณ์เสีย เป็นบ้าอะไรของมันวะ


    “กูเคยบอกกับมึงปะวะ ว่ากูไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร ได้! โปรด! อย่า! ร่าน!” อยู่ๆไอ้พี่โน่ก็ตะคอกใส่ผม มันจะมากไปแล้วนะโว้ย


    “พลั่ก! เลว” ผมหมดความอดทนกับมัน ผมจึงปล่อยหมัดไปโดนมันทีหนึ่ง


    “ไอ้กัน!!


                     
                               ไอ้พี่โน่ก็ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วพุ่งเข้ามาหาผม มันพุ่งเข้าประกบปากทันที มันขยี้ริมฝีปากผมอย่างหนักหน่วงและรุนแรง จนผมรู้สึกเจ็บไปทั่วริม

    ฝีปาก มันทั้งดูดทั้งดึงจนผมปวดไปหมด ไอ้พี่โน่ละจากริมฝีปากผมไล่ลงมาที่ลำคอของผมและขบเม้นจนผมสัมผัสได้ว่ามันต้องเป็นรอยแน่ๆ ผม

    พยายามขัดขืน แต่ยิ่งขัดขืนมันก็ยิ่งรุนแรงกับผม


    “ปล่อยกู!!!” ผมใช้มือของผมทุบหลังมัน


    “ฤทธิ์มากนักนะ พลั้ว!” ไอ้พี่โน่พูดจบก็ต่อยเข้าที่ท้องอย่างแรงหนึ่งที ถึงผมจะไม่ใช่ผู้หญิงแต่โดยต่อยแรงๆแบบนั้นก็ไม่ไหวจริงๆ แล้วมันก็ผละจาก

    ผมกลับไปนั่งที่คนขับเหมือนเดิม


    “อยู่แบบนั้นสักพักนะมึงจะได้ไม่วุ่นวาย” มันหันมาพูดกับผมที่นั่งตัวงอ

     

     

                ไม่นานนักมันก็พาผมมาที่คอนโดฯของมัน พอรถจอดสนิท ไอ้พี่โน่ก็ลงจากรถและเดินอ้อมมาฝั่งผมแล้วประตูดึงผมออกมาซึ่งผมก็เริ่มหาย

    จุกที่ท้องบ้างแล้ว



    “พากูมาทำไม”ผมถามมัน



    “ไม่ต้องถามมากตามมา” มันหันมาบอกผมแล้วเดินนำไป ผมก็ได้แต่เดินตาม ไปจนถึงห้องของมันผมเดินเข้าไปก็เห็นเศษโมเดลบ้านเล็กๆที่เอาไว้พรี

    เซ็นเต็มพื้นห้องมัน


    “ช่วยทำงานหน่อย” มันหันมาบอกผม


    “หะ?พากูมาให้ช่วยทำงาน” อะไรของมันวะ


    “เออ” มันตอบผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย


    “งานแค่นี้มึงก็ทำเองได้นี้หว่า” ผมทำหน้าเหนื่อยๆใส่มัน


    “ก็อยู่อยากมีผู้ช่วย มึงมีปัญหาหรอวะ” ไอ้พี่โน่ทำหน้าโหดใส่ผมเมื่อพูดจบ


    “เปล่า ทำไมไม่ให้ริทมาช่วยล่ะ”


    “เดี๋ยวริทเหนื่อย มึงนี้แหละถึกดี รีบช่วยกูเร็ว” มันพูดจบก็นั่งลงวาดแบบบ้านต่อ


    “สัส ทำอะไรไม่ดีกับกูไว้ยังจะให้กูช่วยอีก” ผมแขวะมัน


    “อย่าบ่น เดี๋ยวโดน!” คำว่าเดี๋ยวโดนของมันทำให้ผมสะดุ้ง! ไอ้โรคจิตนี้ยิ่งแต่แปลกๆอยู่ผมเลยนั่งเงียบๆช่วยมันประกอบบ้านที่มันออกแบบให้

    สมบูรณ์ ใครที่คิดว่าทำโมเดลบ้านง่ายไม่ใช่เลยนะครับทุกอย่างก็เหมือนการสร้างบ้านจริงๆทุกอย่างต้องประติดประต่อเข้าด้วยกันให้เพอร์เฟ็กที่สุด
    .








     

    .

     
     

    .

     
     

    .

     
     

    .

     
     

    .


     

    .

     
     

    .

     
     

    .


     

    .





     

    02:00น.


     “เฮ้อ~~ เสร็จสักที” ผมยืนขึ้นบิดขี้เกียจ


    “ตี 2 แล้วจะนอนนี้หรือกลับบ้าน” ไอ้พี่โน่ถามผม


    “กลับบ้าน    กูไม่นอนที่นี้หรอก” ผมหันไปบอกมัน


    “เออ ไปล้างมือไป เดี๋ยวก็ไปส่ง” มันสั่งผม ผมเลยเดินไปล้างมือ พอเดินออกมา ก็เห็นมันนั่งรอผมอยู่ที่โซฟา


    “ปะ มึง” ผมเรียกมัน พวกเราก็พากันไปที่รถแล้วไอ้พี่โน่ก็ขับรถพาผมกลับบ้าน

     

     

                เมื่อไอ้พี่โน่ขับรถมาถึงหน้าบ้านผม บ้านปิดเงียบเลย พอรถจอดผมกำลังจะลงแต่ไอ้พี่โน่รั้งแขนผมไว้

     

    “เดี๋ยว! เอ่อ...... ฝันดี” มันบอกฝันดีผมแล้วก็ปล่อยแขน ฮะ? คนอย่างไอ้พี่โน่บอกฝันดีผม = =


    “อะ...เออๆ ฝันดีๆ” ผมก็เลยบอกฝันดีคืน แล้วรีบลงจากรถ   วันนี้มาแปลกจังวะ เอาเถอะทำตัวน่ารักๆแบบนี้ก็ดีแล้ว -///-

     

     

     

     

     

     

    ………………………………………


    สวัสดีค่ะรีดเดอร์;_;ไรท์กลับมาแล้วไรท์ขอโทษที่ทิ้งทุกคนนะไรท์เสียใจT^Tยกโทษให้ไรท์ด้วยนะเน็ตเสียเลย

    ขาดการติดต่อไรท์ไม่กล้าบอกแม่กลัวโดนว่าขอโทษอีกครั้งนะค่ะ
    >/\<ยังไงก็ขอขอบคุณคนที่ยังติดตามผลงาน

    และคนที่เคยติดตามผลงานขอบคุณมากนะคะแล้วเจอกันในตอนหน้าค่ะ

     

     

    @BzBbenz

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×