คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ความผิดที่ 8
ความผิดที่ 8
ผมเปิดดูข้อความที่ไอ้โตโน่ส่งมาให้แล้ว ผมจะทำยังไงดี ผมควรจะบอกเซนดีมั้ย ถ้าบอกเซนแล้วผมกลัวเซนจะทำ
อะไรแบบไม่คิด หรือผมจะทำตามที่เค้าคนนั้นสั่งมาดี
“ไอ้กัน!ไอ้กันๆ”
“ฮะๆ อะไร” ผมหันไปตามเสียงเรียกของริท
“มึงเป็นอะไรอาจารย์สอนแล้วอย่าเหม่อสิวะ” ไอ้ริทที่นั่งฝั่งขวาว่าผม
“เป็นอะไรกัน ใครส่งอะไรมาให้เหรอ” ไอ้เซนที่นั่งฝั่งซ้ายกระซิบถามผม
“ป่าวๆ ไม่มีอะไร สนใจอาจารย์เถอะ” ผมส่ายหน้าแล้วพยายามทำหน้าปกติที่สุด
ตอนนี้เป็นเวลา 15.00 น. ผมหมดวิชาที่จะเรียนของวันนี้แล้วครับ วันนี้เรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเลย คิดอยู่ในหัวตลอดว่าจะทำยังไงดี ตอนนี้ก็
กำลังเดินไปที่โต๊ะประจำกลุ่ม พวกพี่ ปี 4 คงยังไม่มาเพราะพวกพี่ๆใกล้จะจบแล้วคงกำลังเร่งเรียนกันอยู่
“มึงเรียนเสร็จแล้ว ไปกินไอติมกัน” ไอ้ริทเดินเข้ามากอดคอผม
“ไอติมอีกแล้วมึงเป็นเด็กเหรอวะ” ไอ้เซนพูดขึ้นแล้วทำหน้าแหยะๆ
“ก็อากาศโคตรร้อนแล้วมึงจะแดกอะไรถ้าไม่แดกไอติมให้หายร้อน ไอติมโอสุด” ไอ้ริทพูด
“ไปกินนมปั่นอะไรแบบนี้จะดีกว่ามั้ย เผื่อมึงจะได้สูงขึ้นด้วย” เซนพูดจบไอ้ริทก็โบกหัวมันไปทีหนึ่ง
“ไอ้เซน ไอ้เชี่ย กันเซนว่ากูเตี้ย” ริทหันมาเกาะแขนผมแบบอ้อนๆ
“กูพูดเหรอว่ามึงเตี้ย กูไม่ได้พูดนะ กันมึงได้ยินกูพูดปะ” เซนถามผม
“ไม่นะ” ผมพูดแบบไม่ใส่ใจนัก ผมไม่มีอารมณ์ที่จะเล่นอะไรกับพวกมันเลย
“กันเป็นอะไรวะ กูเห็นมึงเป็นแบบนี้ตั้งแต่อยู่ในห้องแล้ว” ริทถามผม
“ป่าวไม่ได้เป็นอะไร ตกลงจะไปกินอะไรกันวะ” ผมหันไปถามพวกมัน
“ไอติม/นมปั่น” เซนกับริทหันมาพูดพร้อมกัน ตกลงพวกมึงจะกินอะไรกันวะ =_=
“จะไปกินอะไรกันแน่ ถ้าตกลงกันไม่ได้กูกลับบ้านนะ” ผมทำถ้าจะหันหลังกลับเดินไปที่ลานจอดรถ
“มึงจะกลับได้ยังไงต้องรอไอ้ตามไม่ใช่เหรอ” ไอ้ริทเหล่ตามาทางผม
“รู้ทุกอย่างเลยนะมึง เออเดี๋ยวกูก็ต้องมารับมันจะไปกินอะไรก็เร็วๆ” ผมบอกไอ้ริท
“งั้นเราก็ไปกินไอติมก็ได้ใกล้ดี” ไอ้เซนพูดขึ้น เพราะอีกครึ่งชั่วโมงผมก็ต้องมารับไอ้ตาม
“เห็นมั้ยหละ ยังไงพวกมึงก็ไปกินตามที่กูบอก” ไอ้ริทพูดขึ้นมา = = แหม่ไอ้นี้น่าโดนโบก
“เออๆ รีบไป” ไอ้เซนพูดแบบเอือมๆ แล้วเดินนำไป
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป
“โอ๊ย ไอ้เชี่ยไอติมร้านนี้ อร่อยไม่เปลี่ยนเลย” ไอ้ริทพูดพร้อมเดินลูบพุงมาเรื่อยๆ
“โหยไอ้ริท เต็มที่เลยสิมึง” ผมแซวมันแล้วพวกเราก็พากันเดินเข้ามหาลัย
“ไอ้กันไอ้ตามมายืนรอแล้วนั้นน่ะ” ไอ้เซนมันพูดพร้อมชี้ให้ผมดูไอ้ตามที่ยืนรอผมอยู่ที่ข้างๆรถ
“เออๆ ไปก่อนนะมึง บาย” ผมบอกลาสองคนนั้นแล้วเดินไปหาไอ้ตาม
“ตามปะขึ้นรถ” ผมเรียกไอ้ตามขึ้นรถ
เมื่อถึงบ้านเวลา 18.00 น.
“พี่กันขอบคุณมากนะพี่” ตูมตามพูดขึ้นเมื่อลงจากรถแล้ว
“อื้อ รีบกลับบ้านไปมึง” ผมไล่มันให้กลับบ้าน เพราะผมกลัวว่าถ้ามันอยู่มันจะเจอกับไอ้พี่โน่
“โหย ไล่ผมทำไมเนี้ย” ไอ้ตูมตามทำหน้างอใส่ผม = = สงสัยมันคิดว่ามันทำแล้วน่ารัก
“= = ตามพี่ขอร้องเรื่องหนึ่ง โปรดอย่าทำหน้าแบบนั้นให้พี่เห็นอีกจะได้มั้ย พี่สงสารลูกกะตา” ผมกัดมันไปทีหนึ่ง
“โหย พี่ทำไมชอบพูดจาทำร้ายผม เชอะ! ก็ใช่สิ๊” ตูมตามก็ยังไม่เลิกทำหน้าแบบนั้นใส่ผม สงสัยต้องง้อมันจริงๆ สงสารลูกกะตาตัวเองจริงๆ
“อะๆ ง้อๆๆ รีบกลับบ้านได้แล้วเดี๋ยวแม่เป็นห่วง” ผมง้อมันเสร็จก็ไล่ให้มันกลับบ้านอีกครั้ง สุดท้ายมันก็ยอมกลับแต่โดยดี ผมเลยเดินเข้าไปในบ้าน
ของผม
“แม่ พ่อ สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้พ่อกับแม่ แล้ววิ่งขึ้นห้อง
“พ่อดูลูกสิ แหม่ แม่ยังไม่ทันได้เห็นหน้าชัดเลย วิ่งขึ้นห้องไปซะแล้ว” ผู้เป็นแม่ส่ายหน้าอย่างเอือมๆ
.
.
.
.
เวลา 20.03น.
ผมกระวนกระวายใจตอนนี้ก็เป็นเวลา 2 ทุ้มแล้ว ไอ้พี่โน่ก็ยังไม่มา ผมกลัวว่ามันจะโพล่มาแบบไม่บอกไม่กล่าว ผมยังไม่อาบน้ำเพราะมั่วแต่
คิดนู่นคิดนี้
ตู๊ดๆๆๆตู๊ดๆๆๆ
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นผมเลยเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะเขียนหนังสือของผม ผมมองไปที่มัน ผมดูชื่อที่อยู่หน้าจอ ใจของผมหล่นตุบไป
กองอยู่ที่พื้นเรียบร้อยแล้วตอนนี้ผมลังเลว่าจะรับดีมั้ย แต่อยู่ๆคนที่โทรมาก็ตัดสายไป
ครืนๆ ครืนๆ จู่ๆ ก็มีไลน์เข้ามา ผมเลยเปิดดูผมก็พอรู้ว่าเป็นใคร
: ทำไม ไม่รับโทรศัพท์ ออกมาหากูเดี๋ยวนี้
: อ่านแล้วเสือกไม่ตอบ
:ออกมา
: ถ้ามึงไม่ออกมากูจะเข้าไปลากมึงออกมาเอง กูให้เวลา 3 นาที
พอผมเห็นข้อความอันสุดท้าย ผมก็รีบวิ่งลงมาจากชั้นบน ผมออกวิ่งออกทางหลังบ้านและวิ่งออมมาทางหน้ารั่วเพื่อไม่ให้ใครเห็น พอผม
ออกมาจะตัวบ้านแล้วผมก็เห็นไอ้พี่โน่ยืนรออยู่ข้างๆรั่วบ้าน
“รีบขึ้นรถ” มันสั่งผม
“มึงจะพากูไปไหน” ผมยังไม่ยอมขึ้นรถของมัน
“อย่าถามมากขึ้นรถ” มันสั่งผมอีกครั้ง และผมก็ยอมขึ้นรถของมันไป และไอ้พี่โน่ก็ขับรถออกไปจากหน้าบ้านของผม
ตู๊ดๆตู๊ดๆ
ขับออกมาได้สักพักก็มีคนโทรมาผมเลยหยิบมันออกจากกระเป๋ากางเกง เอาขึ้นมาดูว่าใครโทรเข้ามาหาผมตอนนี้“พี่เก่ง”ผมเลยกดรับโดยที่ไอ้พี่โน่ก็
หันมามองผมเป็นระยะๆ
“ครับ พี่เก่ง” ผมกรองเสียงที่คิดว่าปกติที่สุดลงไป
“ไงกัน ทำอะไรอยู่” พี่เก่งถามผมด้วยน้ำเสียง อบอุ่น
“อ๋อ เอ่อ.....กันกำลังจะนอนครับ” ผมโกหกพี่เก่งไป
“หะ!ตอน 2 ทุ้มกว่าๆเนี้ยนะ ทำไมนอนเร็วกว่าเมื่อก่อนจังครับ” พี่เก่งถามแบบไม่ค่อยเชื่อ
“ฮาๆๆ คนเรามันก็มีอารมณ์อยากนอนเร็วบ้าง” ผมหัวเราะออกมา โดยที่ลืมไปเลยว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอยู่ที่ไหน
“ให้มันจริงเถอะไอ้ตัวแสบ” พี่เก่งก็ยังไม่เชื่อผม
“แล้วพี่เก่งทำอะไรอยู่”ผมเลยถามพี่เก่งบ้าง
“กำลังจะอาบน้ำ”พี่เก่งตอบผมมา
“รีบไปอาบเลยไป เหม็นๆ” ผมแกล้งแซวพี่เก่ง
“ครับๆ ไอ้ตัวแสบ ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะ ฝันดีครับ” ทำไมเสียงพี่เก่งถึงได้อบอุ่นขนาดนี้นะ รู้สึกอุ่นที่หัวใจยังไงก็ไม่รู้
“ครับ ฝันดีครับ” ผมพูดจบก็กดวางสาย ตอนนี้ผมรู้สึกได้เลยว่าผมกำลังอมยิ้มอยู่
“เอี้ยด!!!!!ดูอารมณ์ดีจังเลยนะ” พี่โน่อยู่ก็หักรถเข้าข้างทาง แล้วก็เอ่ยปากถามผม ผมเลยหันไปมองหน้ามัน ตอนนี้ผมไม่สามารถมองเห็นหน้าของ
ไอ้พี่โน่ได้ถนัดเพราะแสงสว่างจากนอกรถไม่เพียงพอต่อการมองเห็น
“อะไรของมึงไอ้พี่โน่” ผมถามอย่างอารมณ์เสีย เป็นบ้าอะไรของมันวะ
“กูเคยบอกกับมึงปะวะ ว่ากูไม่อยากใช้ของร่วมกับใคร ได้! โปรด! อย่า! ร่าน!” อยู่ๆไอ้พี่โน่ก็ตะคอกใส่ผม มันจะมากไปแล้วนะโว้ย
“พลั่ก! เลว” ผมหมดความอดทนกับมัน ผมจึงปล่อยหมัดไปโดนมันทีหนึ่ง
“ไอ้กัน!!”
ไอ้พี่โน่ก็ปลดเข็มขัดนิรภัยแล้วพุ่งเข้ามาหาผม มันพุ่งเข้าประกบปากทันที มันขยี้ริมฝีปากผมอย่างหนักหน่วงและรุนแรง จนผมรู้สึกเจ็บไปทั่วริม
ฝีปาก มันทั้งดูดทั้งดึงจนผมปวดไปหมด ไอ้พี่โน่ละจากริมฝีปากผมไล่ลงมาที่ลำคอของผมและขบเม้นจนผมสัมผัสได้ว่ามันต้องเป็นรอยแน่ๆ ผม
พยายามขัดขืน แต่ยิ่งขัดขืนมันก็ยิ่งรุนแรงกับผม
“ปล่อยกู!!!” ผมใช้มือของผมทุบหลังมัน
“ฤทธิ์มากนักนะ พลั้ว!” ไอ้พี่โน่พูดจบก็ต่อยเข้าที่ท้องอย่างแรงหนึ่งที ถึงผมจะไม่ใช่ผู้หญิงแต่โดยต่อยแรงๆแบบนั้นก็ไม่ไหวจริงๆ แล้วมันก็ผละจาก
ผมกลับไปนั่งที่คนขับเหมือนเดิม
“อยู่แบบนั้นสักพักนะมึงจะได้ไม่วุ่นวาย” มันหันมาพูดกับผมที่นั่งตัวงอ
ไม่นานนักมันก็พาผมมาที่คอนโดฯของมัน พอรถจอดสนิท ไอ้พี่โน่ก็ลงจากรถและเดินอ้อมมาฝั่งผมแล้วประตูดึงผมออกมาซึ่งผมก็เริ่มหาย
จุกที่ท้องบ้างแล้ว
“พากูมาทำไม”ผมถามมัน
“ไม่ต้องถามมากตามมา” มันหันมาบอกผมแล้วเดินนำไป ผมก็ได้แต่เดินตาม ไปจนถึงห้องของมันผมเดินเข้าไปก็เห็นเศษโมเดลบ้านเล็กๆที่เอาไว้พรี
เซ็นเต็มพื้นห้องมัน
“ช่วยทำงานหน่อย” มันหันมาบอกผม
“หะ?พากูมาให้ช่วยทำงาน” อะไรของมันวะ
“เออ” มันตอบผมด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“งานแค่นี้มึงก็ทำเองได้นี้หว่า” ผมทำหน้าเหนื่อยๆใส่มัน
“ก็อยู่อยากมีผู้ช่วย มึงมีปัญหาหรอวะ” ไอ้พี่โน่ทำหน้าโหดใส่ผมเมื่อพูดจบ
“เปล่า ทำไมไม่ให้ริทมาช่วยล่ะ”
“เดี๋ยวริทเหนื่อย มึงนี้แหละถึกดี รีบช่วยกูเร็ว” มันพูดจบก็นั่งลงวาดแบบบ้านต่อ
“สัส ทำอะไรไม่ดีกับกูไว้ยังจะให้กูช่วยอีก” ผมแขวะมัน
“อย่าบ่น เดี๋ยวโดน!” คำว่าเดี๋ยวโดนของมันทำให้ผมสะดุ้ง! ไอ้โรคจิตนี้ยิ่งแต่แปลกๆอยู่ผมเลยนั่งเงียบๆช่วยมันประกอบบ้านที่มันออกแบบให้
สมบูรณ์ ใครที่คิดว่าทำโมเดลบ้านง่ายไม่ใช่เลยนะครับทุกอย่างก็เหมือนการสร้างบ้านจริงๆทุกอย่างต้องประติดประต่อเข้าด้วยกันให้เพอร์เฟ็กที่สุด.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
02:00น.
“เฮ้อ~~ เสร็จสักที” ผมยืนขึ้นบิดขี้เกียจ
“ตี 2 แล้วจะนอนนี้หรือกลับบ้าน” ไอ้พี่โน่ถามผม
“กลับบ้าน กูไม่นอนที่นี้หรอก” ผมหันไปบอกมัน
“เออ ไปล้างมือไป เดี๋ยวก็ไปส่ง” มันสั่งผม ผมเลยเดินไปล้างมือ พอเดินออกมา ก็เห็นมันนั่งรอผมอยู่ที่โซฟา
“ปะ มึง” ผมเรียกมัน พวกเราก็พากันไปที่รถแล้วไอ้พี่โน่ก็ขับรถพาผมกลับบ้าน
เมื่อไอ้พี่โน่ขับรถมาถึงหน้าบ้านผม บ้านปิดเงียบเลย พอรถจอดผมกำลังจะลงแต่ไอ้พี่โน่รั้งแขนผมไว้
“เดี๋ยว! เอ่อ...... ฝันดี” มันบอกฝันดีผมแล้วก็ปล่อยแขน ฮะ? คนอย่างไอ้พี่โน่บอกฝันดีผม = =
“อะ...เออๆ ฝันดีๆ” ผมก็เลยบอกฝันดีคืน แล้วรีบลงจากรถ วันนี้มาแปลกจังวะ เอาเถอะทำตัวน่ารักๆแบบนี้ก็ดีแล้ว -///-
………………………………………
สวัสดีค่ะรีดเดอร์;_;ไรท์กลับมาแล้วไรท์ขอโทษที่ทิ้งทุกคนนะไรท์เสียใจT^Tยกโทษให้ไรท์ด้วยนะเน็ตเสียเลย
ขาดการติดต่อไรท์ไม่กล้าบอกแม่กลัวโดนว่าขอโทษอีกครั้งนะค่ะ>/\<ยังไงก็ขอขอบคุณคนที่ยังติดตามผลงาน
และคนที่เคยติดตามผลงานขอบคุณมากนะคะแล้วเจอกันในตอนหน้าค่ะ
ความคิดเห็น