SNSD EXO | MR.OH {HUNTAE}

ลำดับตอนที่ #9 : SHADE VIII # Love or Passion? (100%)

You’ve got my head spinning

คุณปั่นหัวฉันให้สับสนไปหมด

            “เถอะนะแทยอน” ประโยครอบที่ร้อยที่วันนี้ฉันได้ยินมันจากจงอิน , ฉันส่ายหัวปฏิเสธทันทีที่เขามาขอร้อง , เรื่องของเรื่องคือลู่หานชวนฉันให้ไปออกงานสังสรรค์เป็นเพื่อนของเขา – เขาเป็นลูกนักธุรกิจน่ะ ก็ค่อนข้างที่จะดังพอสมควร – แต่ฉันคิดไว้แล้ว.. ฉันจะไม่ยอมตกปากรับคำกับใครง่ายๆอีกครั้ง.. เหมือนที่รับปากเรื่องคุณโอกับไอรีน

อ่า...

คุณโออีกแล้ว..

เม้มริมฝีปากเมื่อคิดถึงใบหน้าของเขา ทั้งดวงตาแสนสุขุมและน้ำเสียงนุ่มลึกที่กระซิบพร่าข้างหูของฉันในคืนนั้น ไม่ปฏิเสธเลย.. ยิ่งคิดถึงเขาฉันก็ยิ่งคิดถึงความร้อนแรงและจูบดีพคิสแบบกระชากวิญญาณของเขาจนแทบเจียนคลั่ง

ฉันแทบจะเป็นบ้าไปให้ได้..

“จงอิน ยังไงฉันก็ขอปฏิเสธ” หันหน้ามาบอกเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงหนักแน่น พร้อมกับมองเพื่อนรักด้วยแววตาจริงจังเป็นการปฏิเสธอย่างชัดเจน , เพื่อนรักผิวแทนทำหน้าบึ้งตึง ก่อนที่จะฉีกยิ้มออกมา และนั่นทำให้ฉันสงสัยว่าเขาฉีกยิ้มอะไร แต่ถ้าจะให้เดาลางก็คงจะหาวิธีที่จะทำให้ฉันตกลงไปกับลู่หานนั่นล่ะ , แต่บอกไว้เลยเถอะว่าต่อให้ใครมาขอให้ไป ฉันก็จะไม่ไป!

“อย่าคิดจะหาวิธีอะไรมาเปลี่ยนใจฉันเลยน่า” ถอนหายใจพร้อมกับบอกเพื่อนรักว่าถึงอย่างไรมันก็ไม่มีทางที่จะทำให้ฉันตอบตกลงได้ , โบกมือลาเพื่อนรักตัวสูง เพื่อที่จะกลับบ้านไปทำงานโปรเจคของมหาวิทยาลัยที่ยังคงคั่งค้าง และกลับไปดูหนังเรื่องโปรดที่เพิ่งจะเช่ามาไว้ดูกับยุนอา , เราเพิ่งได้หนังเรื่องใหม่กันมา และไม่รู้ว่าเป็นอะไรที่ช่วงนี้ยุนอาอยากจะดูพวกหนังย้อนเวลาอยู่บ่อยๆ

“ยังไงคราวนี้เธอก็ต้องตอบตกลงแน่แทงกู!” เสียงคิมจงอินตะโกนไล่หลังกลับมา ทำให้ฉันส่ายหัวเบาๆให้กับเขา ก่อนที่จะเดินไปที่หน้ามหาวิทยาลัยเพื่อที่จะขึ้นรถกลับบ้าน แต่ติดตรงที่ว่าเสียงแตรบีบรถที่ดังขึ้นมาเสียก่อน

“จะไปไหนน่ะ” ฉันหันไปมองคนขับรถที่เปิดกระจกและยื่นหน้าออกมาคุยกับฉัน , เดาสิว่าเป็นใคร.. อืม.. บุคคลที่จงอินมาตามตื้อฉันให้ไปงานด้วย – ลู่หานน่ะ – เขาย้อมสีผมมาใหม่.. ครั้งนี้เป็นสีดำสนิท แต่ฉันก็ไม่อยากที่จะสนใจอะไรในตัวเขามากมาย ได้ยินข่าวจากผู้หญิงในมหาวิทยาลัยว่าเขาก็ดังและอันตรายพอตัวเลยทีเดียว..

“ฉันกำลังจะกลับบ้านน่ะ”

“เดี๋ยวฉันไปส่ง”

เสียงทุ้มพูดอาสาออกมาด้วยความเต็มใจ ผิดกับใบหน้าเล็กที่ยังคงกลืนไม่เข้าคายไม่ออก .. รถของลู่หานก็ใช่ว่ามันจะไม่หรูหราเสียสักหน่อย , ออดี้สีขาวคันหรูที่ไม่สมฐานะสักเท่าไหร่กับเด็กมหาวิทยาลัยแต่คงไม่ใช่กับลูกชายเจ้าของธุรกิจใหญ่ , คนรอบข้างในตอนนี้เลยให้ความสนใจกับการที่ฉันหยุดยืนนิ่งกับทางเท้าและเขาที่ยื่นหน้าออกมาจากรถคันหรูพูดคุยกับฉัน

ให้เดาเลยเถอะว่ามันต้องเป็นกระทู้อะไรสักอย่างของมหาวิทยาลัยแน่ๆ...

“นายไปเถอะ ฉันกลับเองได้”

“บ้านเธอก็ไกลอยู่นะ ขึ้นมาเถอะ เดี๋ยวฉันไปส่ง” เขารั้นและปฏิเสธมันท่าเดียว , แม้จะปฏิเสธว่าฉันสามารถที่จะขึ้นรถกลับบ้านเองได้เหมือนอย่างที่เคยทำมา และถึงแม้ว่าฉันตั้งท่าจะเดินเขาก็ขับรถตามฉันอยู่ดี , มันจะไม่มีปัญหาอะไรทั้งสิ้นถ้าเกิดในมหาวิทยาลัยเองก็ยังมีคนใช้รถยนต์อยู่ด้วย

ฉันหยุดเดิน , รวมทั้งล้อของออดี้สีขาวที่หยุดลงตามเช่นกัน – หันไปทำหน้าถมึงทึงใส่เขา แต่เขากลับยิ้มตอบกลับให้ฉันแทน , เขามันกวนประสาทและปั่นหัวให้ฉันประสาทเสียที่สุด!

กัดริมฝีปากตัวเองฉับอย่างคิดไม่ตกว่าควรจะทำอย่างไรกับสถานการณ์ตรงหน้า มือของฉันกำเข้ากับกระโปรงนักศึกษาของตัวเอง มันก็ไม่ได้แย่เลยหากฉันจะนั่งรถไปกันกับเขา.. เราก็เป็นเพื่อนกัน ฉันรู้จักเขา และฉันไปงานพรอมไนท์ที่มหาวิทยาลัยกับเขามา , แต่ในใจของฉันมันปฏิเสธเขา.. เขามันไม่น่าไว้ใจ.. สายตาของเขา รวมไปถึงการกระทำในส่วนลึกของเขา..

อาจเพราะปล่อยให้ความคิดของตัวเองล่องลอยนานเกินไป , ทัศนียภาพที่เป็นเพียงแค่ต้นใบในคราแรกถูกบดบังไปด้วยเสื้อนักศึกษาสีขาวสะอาดตา สัมผัสเย็นชืดจากนิ้วโป้งที่ลูบคลึงริมฝีปากของฉันที่กำลังเม้มเข้าหากัน ทำให้ริมฝีปากของฉันเผยออกมา ก่อนที่จะผละใบหน้าของตัวเองให้ห่างจากเขา..

นี่เขาทำบ้าอะไรออกมา!

ฉันมองขึ้นไปสบสายตาของเขาที่กำลังมองมาเช่นกัน , ดวงตาประกายที่เหมือนยุนอา.. สวยงามเฉกเช่นกวาง แต่มันกลับแวววับกลายเป็นหมาป่าแสนเจ้าเล่ห์ขึ้นมา

“รู้รึเปล่า”

“...”

ฉันขยับขาถอยหลังลงเมื่อเขาขยับขาเข้ามาใกล้ข้างหน้า และเอนตัวไปข้างหลังเมื่อเขาโน้มตัวมาข้างหน้า ลมหายใจร้อนอุ่นที่รดรินบนผิวข้างแก้มของฉัน มันไม่ได้ให้ความรู้สึกเท่าเสียงนุ่มทุ้มที่พูดออกมาเพียงลมหายใจกลั้นเลยแม้แต่น้อย

“เธอเป็นคนที่เม้มปากได้น่าจูบมากเลยนะ”

ฉันปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัว , ไม่ต้องเดาให้ยากเลยใช่มั้ยว่าสุดท้ายฉันก็นั่งรถกลับบ้านมากับลู่หานจนได้ .. , เขาน่ะมันดื้อดึง แถมยังหัวรั้นอีกต่างหาก!

“ขอบคุณมากที่มาส่ง” แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ขอบคุณเขาที่ทำให้วันนี้ฉันไม่ต้องเบียดพื้นที่กับคนอื่นอีกเยอะแยะ , ถึงแม้ว่าการมากับเขามันจะไม่ค่อยปลอดภัยสักเท่าไหร่ก็เถอะ – มันไม่ปลอดภัยในความคิดของฉันเลยสักนิด! สายตาเขา กับการกระทำของเขานั่นล่ะตัวบอกอย่างดีเลย!

“ไม่เป็นไรหรอก” เขาพูด แต่มือของเขากลับควานหาของแถวๆหน้าคอนโซลรถที่ฉันนั่งอยู่ , ประตูรถถูกเปิดออกโดยมือบอบบาง แต่ก่อนที่จะได้ก้าวลงจากรถ ฉันก็โดนมือของเขาคว้าหมับที่ข้อมือเสียก่อน – ซองจดหมายรูปร่างยาวถูกยื่นมาให้กับฉัน และนั่นทำให้ฉันรู้ได้ทันทีว่าสิ่งที่เขายื่นมาให้มันคืออะไร

“นายเก็บไปเถอะ ขอโทษด้วยนะ แต่ฉันคงต้องขอปฏิเสธ” บอกเขาอย่างสุภาพ แต่ลู่หานก็ยังคงนำมันมาใส่ในมือของฉันจนได้

“เอาไปเถอะ.. ฉันไม่อยากชวนใครนอกจากเธอ” ดวงตากวางประกายของเขาดูจริงจังขึ้นมาทันที , ลิ้นหนาแลบเลียริมฝีปากแห้งผากของตัวเอง พร้อมกับจ้องมองใบหน้าของฉันด้วยแววตานุ่มลึก..

ราวกับภาพซ้อนทับระหว่างเขากับคนๆนั้น.. , ลู่หานและคุณโอ – ดวงตาของพวกเขาทั้งคู่ที่จ้องมองมาที่ฉัน , แววตาของลู่หานที่มันเหมือนกันกับครั้งแรกที่ฉันเจอคุณโอ และเป็นแววตาครั้งแรกที่ฉันเคยเจอเขาก่อนไปงานพรอมไนท์

แววตากระหายอยากที่ทำให้ในอกของฉันสั่นรัวขึ้นมา

“แค่เธอ..”

“...”

“แค่เธอคนเดียวเท่านั้นแทยอน”

ปึง!

ฉันผละตัวเองออกมาจากรถของลู่หานพร้อมกับปิดประตูรถคันหรูของเขาเสียงดัง , ใบหน้าร้อนผ่าว และหัวใจพลันเต้นแรงกับประโยคที่เอ่ยออกมาจากริมฝีปากหยักได้รูป – กัดเม้มริมฝีปากของตัวเอง เมื่อเขาทำให้ความคิดของฉันแทบจะระเบิดออกมา , ความสั่นไหววาบหวามไปทั่วอก

พวกเขาเหมือนกันมากเกินไป.. ทั้งคุณโอและลู่หาน.. , พวกเขากำลังจะทำให้ฉันบ้ากันไปทั้งคู่! , ฉันเปิดประตูเดินเข้าบ้านเพื่อไม่ให้ความคิดของตัวเองล่องลอยไปมากกว่านี้ ไม่ปฏิเสธเลยสักนิดในความเหมือนกันของพวกเขา.. , ทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกสิ่งทุกอย่างของพวกเขากำลังจะทำให้ฉันเป็นบ้าตาย!

“เป็นอะไรเนี่ย” ชะงักตัวเมื่อได้ยินเสียงเพื่อนรักที่นั่งดูหนังอยู่หน้าโทรทัศน์บนโซฟากลางบ้าน ข้างกันมีชานยอลที่นั่งอยู่ด้วย.. , ยุนอาเท้าคางกับพนักผิงโซฟาด้านหลังพร้อมกับมองฉันไปด้วย

“เปล่าน่ะ ไม่มีอะไรหรอก”

“แล้ว.. ใครมาส่ง?” เว้นวรรคก่อนที่จะถาม , คิดว่าเธอคงจะได้ยินเสียงรถของลู่หานนั่นล่ะ ถึงได้ถามออกมา ฉันถอนหายใจ วางกระเป๋าไว้กับพื้นชิดกับผนัง ในมือยังคงถือซองจดหมายสีขาวไว้อยู่ด้วย , ยิ่งมองมันก็ยิ่งทำให้คิดถึงใบหน้าของลู่หาน พร้อมทั้งน้ำเสียงของเขา.. , ฉันกัดริมฝีปากของตัวเองอีกครั้งเมื่อนึกถึงมัน

“เฮ้!” หลุดจากภวังค์ เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนรักพูดออกมา ยุนอาขมวดคิ้ว ก่อนที่จะมองไปที่ซองจดหมายสีขาวในมือของฉัน

“ช่วงนี้เธอเหม่อบ่อยมากเลยนะแทยอน”

“มีเรื่องกวนใจนิดหน่อยน่ะ ไม่มีอะไรมากหรอก” ฉันบอกเพื่อนรักออกไป ขณะก้าวเท้าของตัวเองเดินไปที่ครัวเพื่อหาอะไรรองท้องก่อน , เสสายตามามองเพื่อนรักที่ล้มตัวลงนอนบนตักของชานยอล พร้อมกับขยับยกยิ้มขึ้น .. สองคนนี้ก็คบกันตั้งแต่อยู่มัธยมปลายแล้ว , มีทะเลาะผิดใจกันบ้างแต่ก็กลับมาคืนดีกันเหมือนเดิม – ฉันเองก็อยากจะมีเหมือนกัน.. ผู้ชายที่ทำให้ฉันรู้สึกรัก รู้สึกว่าเขาคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของฉัน , แต่ตอนนี้มันยังไม่มีน่ะ..

“แล้วสรุปใครมาส่ง”

“ลู่หานน่ะ” ฉันตอบเพื่อนรักออกมาอย่างไม่จริงจังมากนัก , สายตากวาดส่องไปทั่วตู้เย็น ก่อนที่จะเห็นตัวเลือกเป็นนมรสจืดคลายหิว – จัดการเทมันใส่แก้วเซรามิกสีฟ้าอ่อน ท่ามกลางเสียงของหนังที่ยังคงฉายอยู่บนจอโทรทัศน์ , พิงตัวดื่มนมขณะสายตาเหม่อมองออกไปที่นอกหน้าต่างของบ้าน

“เออนี่แทยอน”

ฉันตอบรับเสียงในลำคอ และหันกลับมาสนใจเสียงของเพื่อนรักขณะที่ในมือยังคงถือแก้วนมเอาไว้อยู่ ยุนอาผละตัวออกมาจากตักของแฟนตัวสูง หยิบหมอนข้างข้างกายมาวางไว้บนตัก ก่อนที่จะเอ่ยประโยคคำถามที่ทำให้ฉันกรอกตาขึ้นอย่างรู้สึกเบื่อหน่าย

“ไปงานเลี้ยงกับลู่หานหน่อยสิ”

“นี่จงอินมันโทรมาบอกใช่ไหมเนี่ย?” รู้ได้ถึงตัวการของเรื่องนี้เป็นอย่างดี .. เหอะ! เนี่ยน่ะหรอ แผนที่บอกว่าจะทำให้ฉันตอบตกลงให้ได้ , คิมจงอินนี่มันจริงๆเลย! – เพียงคำพูดแสนเบื่อหน่ายของฉันเอ่ยออกมา ยุนอาก็พยักหน้าหงึกหงัก ว่าสิ่งที่ฉันพูดนั้นมันถูกต้อง , ฉันวางแก้วนมลง ผินหน้ามองเพื่อนรัก ริมฝีปากกำลังอ้าขยับออกเพื่อบอกปฏิเสธ แต่นิ้วชี้เรียวยาวของยุนอาก็ยกมันขึ้นมาเสียก่อน

“อย่าคิดจะปฏิเสธไปหน่อยเลยน่า”

“แต่ฉันไม่อยากไปนี่” บอกออกไปตรงๆ .. แต่ยุนอาก็ส่ายหัวและนิ้วชี้ไปมา เป็นเหมือนคำพูดที่ว่าไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องไปงานเลี้ยงกับลู่หานอยู่ดี – ถอนหายใจออกมา ขณะที่หันตัวไปล้างแก้วนมกับซิงค์ล้างจาน – แต่เมื่อมองมาด้านข้างก็พบกับร่างโปร่งบางของเพื่อนรักที่กำลังยืนผิงกับเคาเตอร์ของครัวเอาไว้อยู่

“ลู่หานก็ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรนะ”

“เขาน่ะสิตัวดีเลย” ฉันหันหน้าไปมองเพื่อนรักชั่วขณะ ก่อนที่จะโฟกัสให้ความสนใจกับการเก็บแก้วน้ำที่ล้างเสร็จแล้ว และก็ต้องตกใจเมื่อยุนอาพลิกตัวอย่างรวดเร็วกลับมา เธอใช้มือสองข้างยันกับเคาเตอร์ครัวเอาไว้

“อะไรน่ะ .. อย่าบอกนะว่าที่มาส่งกันนี่..?”

“มันไม่ใช่แบบที่เธอคิดสักหน่อย!” ฉันตอบยุนอาที่ทำสีหน้าแพรวพราวเจ้าเล่ห์ , เพื่อนสาวหัวเราะให้กับฉันอย่างไม่จริงจังมากนัก ก่อนที่ตัวยุนอาเองจะเอื้อมไปเปิดตู้ชั้นบนและหยิบคุกกี้รสโปรดออกมา

“นี่.. ลองไปกับคนอื่นบ้างเถอะ เธอก็ควรจะมีแฟนได้แล้วนะ” ยุนอามองฉันด้วยแววตาเป็นห่วง, ก็รู้อยู่หรอกว่ายุนอาน่ะเป็นห่วงฉันมากแค่ไหน แต่หัวใจของฉันมันก็ยังไม่เปิดรับใครอยู่ดี แต่ก็มีบางช่วง บางเวลาที่หัวใจของฉันเผลอเต้นแรงขึ้นมา.. ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาการแบบนี้เรียกว่าความรักหรือเปล่า..

เวลาอยู่กับเขา – คุณโอ – หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ เพียงแค่มองตาของเขา จ้องมองริมฝีปากของเขา ม มันทำให้ความรู้สึกในอกของฉันแทบจะระเบิดและแตกออกมาเป็นเสี่ยงๆ แต่สิ่งที่เป็นอยู่ที่เกิดในความรู้สึกของฉัน.. , ความรู้สึกของฉันที่มีให้กับคุณโอ.. สิ่งๆนั้นมันเรียกว่าความรักอย่างนั้นหรือ?

“แก..คิดถึงเขาอยู่ล่ะสิ”

“หื้ม?”

“คุณโอไง” มองแววตาปราดเดียวเท่านั้น ยุนอาก็เหมือนจะรู้ขึ้นมาว่าฉันกำลังคิดอะไรอยู่ เสียงถอนหายใจดังขึ้นมาจากคนที่อยู่ข้างกาย

เมื่อพูดถึงเขาขึ้นมา.. ฉันรู้สึกได้ว่าลมหายใจของตัวเองติดขัดไปช่วงหนึ่ง.. , เมื่อสองอาทิตย์ก่อนหน้านั้นที่เขามาส่งฉันที่หน้าบ้าน – ยุนอาหัวเสียและโกรธมากที่ฉันหายไปทั้งคืน.. , แต่เธอโกรธคุณโอไปเป็นอาทิตย์ แต่สุดท้ายเธอเองก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมายนัก

 ยุนอาถอนหายใจ  เธอมองใบหน้าของฉันนิ่งๆ , สองมือเรียวบางเอื้อมมาจับที่ไหล่ของฉัน ก่อนคำถามที่พูดออกมาจากริมฝีปากอิ่มบางจะทำให้ฉันเม้มริมฝีปากอย่างใช้ความคิด..

“ฉันไม่ได้อยากจะพูดให้เธอรู้สึกแย่หรอกนะ”

“...”

“แต่กับเขาคนนั้น...”

“..มันเป็นความรักหรือแค่ความลุ่มหลงกันแน่แทยอน..”

นั่นสินะ.. สิ่งนั้นเองก็ยังคงเป็นคำถาม..

คำถามที่ฉันไม่สามารถให้คำตอบกับตัวเองได้เลยสักครั้ง

สิ่งที่ฉันรู้สึกกับเขา.. มันเป็นความรัก.. , หรือแค่การถูกครอบงำจากเขากันแน่...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

พี่ลู่เขาไม่ได้มาเล่นๆนะคะทุกคน

Talk.

ตะหู้ยยยยย กลับมาแล้ว  หลังจากฟาดฟันกับแกทแพทและ 9 วิชาฯมา มันโหดร้ายมากเลยจริมๆ นี่ยังมียกที่สองต่ออีก

#จะครายอิ้งงงงงงงง  ช่วงนี้ปิดเทอมแยะ อาจจะอัพได้มากกว่าแต่ก่อนหน่อยนึง #ยังต้องอ่านสอบรอบสอง แต่ก็จะมาต่อให้เรื่อยๆนะฮร้าาาาาา

นี่จะมาตอบเรื่องการอัพช้า.. เหตุผลคือเราพรู๊ฟคำที่ใช้ในเรื่องนี้เยอะมากค่ะ ภาษามันดูแตกต่างออกไปจากเรื่องอื่นๆที่เราเขียน (ลองอ่านฟิคเยลี่หมีดูนะคะ #ขายของ555555)  เลยทำให้ใช้เวลานานมาก ตอนแรกแต่งก็ใกล้จบตอนแล้วค่ะ แต่ลองไล่อ่านดูแล้วคือมันไม่เข้ากับตอนก่อนหน้าเลย.. แต่ตอนนี้เริ่มปรับตัวได้และชินแล้ว คงจะอัพบ่อยขึ้นได้แล้วค่ะ

#รักรีดเดอร์ทุกคนเสมอออออออ #ขอบคุณคุณ @_withtae ที่คอยทวงฟิคตลอด<3 นี่รู้สึกผิดมากเลยกับการหายไปของตัวเอง U______U

B E R L I N ❀

ตามทวงฟิคได้ที่ : @byunnismine